Morgunblaðið - 26.07.1995, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 26. JÚLÍ1995 33
ára gamlan, að komast upp á garð-
ana, en þá var Torfi eins og fyrr
nálægur og kippti mér holdvotum
á þurrt.
Torfi Bryngeirsson var þriðji í röð
sjö systkina; fimm þeirra komust
til fullorðinsára. Elstur var Jóhann,
fæddur 1924 og dó aðeins 7 ára
gamall úr heilahimnubólgu; hin
systkinin sem öll lifa bróður sinn
eru Ingibjörg húsmóðir, búsett í
Grindavík, Gísli úrsmiður í Borgar-
nesi, Bryngerður húsmóðir í Hafn-
arfirði og Jón verksmiðjustjóri, sem
býr í Hafnarfirði; yngst systkinanna
var bróðir sem dó i frumbemsku.
Þegar Torfi og systkinin voru á
barnsaldri fékk Bryngeir, faðir
hans, berkla og dvaldi eftir það
langdvölum á Vífilsstöðum, þar sem
hann andaðist árið 1939, ferming-
arár Ingibjargar, sem var þá elst
systkinanna. Bryngeir var hið
mesta hraustmenni og góður glímu-
maður. Lovísa bjó áfram á Búastöð-
um og höfðu þau systkinin, Eyjólf-
ur, sem nýlega er látinn og bjó þar
steinsnar frá að Bessastöðum, tvær
kýr saman. Jörðin átti frá fornu
fari leigumála og nytjar í Ellirey,
Hellisey og Stórhöfða, auk sameig-
inlegra nytja allra Vestmannaeyja-
jarða í Súlnaskeri og Geirfugla-
skeri. Lovísa frænka kunni allra
kvenna best að hantera fugl, reyta
lunda, reykja og matbúa þá veiði
sem kom í hlut jarðarinnar. Ungir
fóru synir hennar, þeir Búastaða-
bræður, að fara í fjöll og í veiði.
Mér er minnisstæð vinátta þeirra
æskufélaganna, Torfa, Guðmundar
heitins Helgasonar frá Túni og
Hjörleifs Guðnasonar frá Oddsstöð-
um. Allir fóru þeir ungir í bjarg og
fjöll til veiða og eggjatekju. Eg man
að Torfi og Gummi heitinn, sem
dó ungur úr berklum, þóttu efnileg-
ir sigamenn, en fram á þennan dag
hefur Hjölli stundað lundaveiði í
Ellirey. Torfi sagði eitt sinn svo
frá, að í fjöllum og við bjargsig
hefði hann áreiðanlega fengið eitt-
hvað af því fjaðurmagni og þeim
krafti sem kom honum síðar vel og
að miklu gagni í íþróttum. Eitt sinn
sem oftar á unglingsárum þeirra
minnist ég þess að mikill þriggja
daga leiðangur var gerður út í
Bjarnarey til svartfuglaeggjatekju
og var þá frá hlaðinu á Búastöðum
fylgst með sigamönnunum vestan
í Bjarnarey. Stuttu síðar fór Torfi
til Reykjavíkur, þar sem íþróttirnar
tóku hug hans allan og hann átti
eftir að geta sér mikinn orðstír og
gera garðinn frægan.
Á hinum glöðu æskuárum uppi
á bæjum og austur á Urðum sem
þá voru, en allt þetta umhverfi er
nú undir nýju Eldfelli og hrauni,
var mikið verið í leikjum, knatt-
spyrnu og íþróttum á Móhúsaflöt,
skammt fyrir vestan Urðavita. Þar
setti Torfi sitt fyrsta íslandsmet í
stangarstökki í flokki unglinga og
ætluðu menn vart að trúa því af-
reki, þó að maðurinn væri knár.
Ég hefi hér fyrst og fremst rifjað
upp ljúfar minningar frá leikjum
og áhyggjuleysi æskuáranna, þar
sem Torfi frændi minn og Imba
systir hans voru’ í mínum augum
orðið lífsreynt fólk, og ég átti alltaf
sem hauka í horni. En snemma
urðu þau systkinin að taka til hend-
inni. Torfi hóf kornungur vinnu við
hafnargerðina, aðeins 15 ára gam-
all sumarið 1942 , og 16 ára gam-
all fór hann á síld. Innan við tví-
tugt reri hann á Emmu með Ey-
jólfi móðurbróður sínum. Torfi var
alltaf sjóveikur, þó að hann léti sig
hafa það, en alla tíð var hann mjög
harður af sér. Hann var handfljótur
og þótti sérstaklega góður beitn-
ingamaður.
Afrek Torfa Bryngeirssonar í
íþróttum eru kunn í íslenskri
íþróttasögu og kom áhugi hans
snemma í ljós. Innan við tíu ára
aldur byijaði hann að æfa sig að
stökkva á stöng með hrífuskaftinu
einu saman. I stærstu verstöð
landsins, sem Vestmannaeyjar voru
á uppvaxtarárum hans, voru bamb-
| usstengur, sem notaðar voru í bauj-
i usköft, nærtækar og komst hann
því fljótt upp á lagið með að nota
I réttar stengur í stangarstökkinu. Á
hverri Þjóðhátíð var stangarstökkið
ásamt bjargsiginu frá Fiskhellanefi
hápunktur dagskráripnar. Vest-
mannaeyingar áttu íslandsmet í
þeirri íþróttagrein áratugum sam-
an. Sumarið 1947 setti Torfi nýtt
Islandsmet í stangarstökki og stökk
3,70 m. Síðar bætti Torfi iðulega
þetta met sitt og stökk hæst 4,35
metra á stöng. í þá daga voru not-
aðar stálstengur, en ekki fíberglers-
tengur eins í dag. íslandsmet Torfa
í stangarstökki stóð til ársins 1957.
Hápunktur fijálsíþróttaferils Torfa
Bryngeirssonar var, þegar hann
varð Evrópumeistari í langstökki í
Brussel árið 1950 og stökk 7,32
metra, sem var 12 sentimetrum
lengra en næsti maður stökk. Það
var mikil óheppni, að keppni í stang-
arstökki, sem var sérgrein Torfa,
fór fram á sama tíma. Torfi taldi
þó sigurlíkur í langstökki, sem var
aukagrein hans, meiri en í stangar-
stökki og var það rétt ályktað, en
vel hefði hann getað unnið Lund-
berg hinn sænska, sem varð Evr-
ópumeistari í stangarstökki þetta
árið með 4,30 metrum. Torfi minnt-
ist oft þessara góðu ára og félag-
anna frá þessum tíma.
Torfi hóf frægðarferil sinn sem
íþróttamaður á heimsmælikvarða ,
þegar hann tók þátt í Ólympíuleikj-
unum í London árið 1948, en í hinni
frægu þriggja landa keppni í Osló,
hinn 29. júní 1951, þegar ísland
bar sigurorð af Norðmönnum og
Dönum var Torfi fræknasti íþrótta-
maður keppninnar. Hann var sigur-
vegari í langstökki og stangar-
stökki og hljóp endasprettinn í boð-
hlaupssveitinni, sem vann 4x100
metra hlaupið. Stuttu síðar vann
hann sinn gamla keppinaut frá
Brussel, Evrópumeistarann Lund-
berg, í stangarstökki og stökk 4,32
metra.
Þau Jóhanna og Torfi hófu bú-
skap haustið 1950 í lítilli risíbúð
við Laugateig. Frá menntaskóla-
árum mínum hér í Reykjavík frá
1952 til 1956 á ég margar góðar
minningar frá heimili þeirra Hönnu
og Torfa, þar var gestrisni og
frændrækni í fyrirrúmi og alltaf
pláss fyrir alla. Mér og vinum mín-
um var alltaf höfðinglega tekið á
heimili þeirra þar og síðar á Berg-
staðastrætinu. Við Einar Sigurðs-
son, nú landsbókavörður, vorum
herbergisfélagar og miklir mátar,
eigum þaðan margar góðar minn-
ingar. Á þessum árum var hér fjöl-
mennt lið frænda og vina í Stýri-
mannaskólanum og var öllum jafn-
vel tekið og oft glatt á hjalla hjá
þeim hjónum. Eftir nærri 10 ára
dvöl hér í Reykjavík, árið 1955,
fluttu þau Hanna og Torfi til Vest-
mannáeyja og bjuggu þar í 14 ár.
Við höfðum þá að sjálfsögðu mikið
samband og ekkert var sjálfsagðara
en að þau tækju þá tvö börn okkar
í fóstur, þegar Anika varð um tíma
að leggjast inn á sjúkrahús í
Reykjavík. Allt þetta er þakkað af
heilum hug við útför frænda míns.
Á þessum árum í Eyjum, var
Torfi sérstaklega athafnasamur,
stóð í útgerð með Jóni bróður sínum
og hin síðari ár í Eyjum í húsbygg-
ingum auk síns aðalstarfa sem var
verkstjórn í Hraðfrystistöð Vest-
mannaeyja, en hann hafði aflað sér
fullra fiskvinnsluréttinda. Torfi
fann þó ekki aftur í Eyjum þann
grunntón, sem hann leitaði að og
átti frá unglingsárum þar. Þau
hjónin fluttu þaðan vel efnuð og
áttu þá orðið fjögur börn. í Reykja-
vík hófst Torfi aftur og enn handa.
í raun kunni hann best við sig þeg-
ar hann sá varla út úr þeim verkefn-
um sem hlóðust upp.
Torfi var sérstaklega vinnusam-
ur. Hann var ekki allra, en hjarta-
hlýr og gjafmildur. í lífinu var hann
eins og í íþróttunum, keppnismaður
og lét aldrei deigan síga fyrr en í
fulla hnefa. Það lýsir honum vel,
þegar hann var eitt sinn af frétta-
manni spurður hvort hann væri
ekki taugaóstyrkur fyrir keppni.
Þá svaraði Torfi að bragði, hispurs-
laust eins og honum einum var lag-
ið, eitthvað_á þessa leið: „Nei, það
er ég aldrei. Það er bara verra!“
Hann árétti þetta í merkilegu við-
tali við Gísla Sigurðsson, ritstjóra
Lesbókar Mbl., árið 1982: „En fyrst
MINIMIIMGAR
og fremst naut ég þess að keppa
og þótti þeim mun meira gaman,
sem keppnin var stærri 'og harð-
ari.“ Hann tók oft lífið sjálft á sama
hátt og skyndilega og öllum á óvart
eins og hans var stundum vani,
kvaddi hann lífið og þessa jörð.
Torfi Bryngeirsson bar ekki sorg
sina á torg, en veikindi Hönnu og
andlát hennar árið 1983, var honum
áfall og harmur. Hin síðari ár átti
hann gott heimili og sambúð með
Erlu Þorvarðardóttur, sem ættuð
er úr Vestmannaeyjum, fædd og
uppalin í næsta nágrenni við Búa-
staði. Ég og fjölskylda mín vottum
Erlu, börnum Torfa Bryngeirssonar
afkomendum, systkinum .og öllu
venslaliði einlæga samúð vegna
andláts hans. Blessuð veri minning
Torfa Bryngeirssonar.
Minning hans lifir.
Guðjón Ármann Eyjólfsson.
Okkur langar með nokkrum orð-
um að kveðja Torfa. Bryngeirsson.
Leiðir okkar lágu saman fyrir um
sjö árum þegar hann flutti heim til
móður okkar í Akurgerðið. Mamma
og Torfi áttu saman margar góðar
stundir og ferðuðust gjarnan til út-
landa en voru einnig mjög dugleg
við að fara upp í sumarbústaðinn í
Kjósinni þar sem Torfí vann ötull
við að laga, byggja og breyta og
áttu þáu þar mjög vistlegan sama-
stað í sveitinni.
Torfi var afskaplega barngóður
og lumaði á allskonar fjársjóðum
sem heillaði börnin. Hann var gjaf-
mildur og greiðvikinn og gott að
leita til hans þegar eitthvað þurfti
að lagfæra. Torfi var víðlesinn og
fróður og hafði frá mörgu að segja.
Torfi var einn af mestu íþrótta-
mönnum íslendinga. Mörg ár eru
að vísu liðin frá því hann stóð á
verðlaunapallinum í Brussel en þó
leyndist engum að í honum bjó mik-
ill keppnismaður. Við sendum
mömmu og öðrum ástvinum Torfa
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Börn, tengdabörn og
barnabörn Erlu.
Þeir Torfi Bryngeirsson og Gunn-
ar Huseby voru gjaman nefndir í
sömu andránni. Þeir ólust báðir upp
í sama félaginu, KR, þeir voru sam-
ferða á keppnisferli sínum og þeir
skrifuðu báðir nöfn sín á spjöld sög-
unnar þegar þeir urðu Evrópumeist-
arar í fijálsum íþróttum á árinu
1950.
Þeir Torfi og Gunnar hafa einnig
orðið samferða yfir landamærin.
Ekki eru nema nokkrar vikur liðnar
síðan Gunnar féll frá og nú kveðjum
við Torfa Bryngeirsson, þennan öð-
ling, þennan mikla kappa og at-
gervismann. Það er skammt stórra
högga í milli.
Torfi var mættur við jarðarför
Gunnars Huseby og bar þar sinn
gamla vin og samheija til hinstu
hvíldar. Það voru engin ellimörk á
Torfa fremur en áður. Hnarreistur
og spengilegur, bjartur yfirlitum,
glaðbeittur og hress. Rétt eins og á
keppnisvellinum forðum. Fáir menn
voru jafn íþróttamannslega vaxnir
og Torfi Bryngeirsson og þá ekki
siður var keppnisandinn og kraftur-
inn í lagi. Það var þessi ódrepandi
keppnisharka, sjálfstraust og sigur-
vilji sem réði því að Torfi lagði
stöngina frá sér á Evrópumeistara-
mótinu fræga og stökk lengst allra
í langstökkinu. Og það var þessi
viljastyrkur og trú á eigin getu, sem
færðu Torfa Bryngeirssyni marga
verðlaunapeninga og ódauðlegan
orðstír í íslenskri íþróttasögu.
Eflaust hefur það og orðið Torfa
gott vegarnesti í lífsbaráttunni
sjálfri. Þá baráttu þekkja aðrir betur
en ég, enda var það ærinn árangur
um dagana, eitt og sér, að vera í
fremstu röð í hörðum heimi íþrótt-
anna og lifa sem goðsögn upp frá
því. Nú eru um það bil fjörutíu ár
síðan Torfi hætti keppni en samt
hefur nafn hans haldist á lofti og
mun gera um ókomin ár. íslensk
íþróttahreyfing stendur í þakkar-
skuld við Torfa Bryngeirsson fyrir
afrek hans og framgöngu alla, og
íþróttasamband íslands kveður
þennan ljúfa dreng og mikla sóma-
mann með virðingu og aðdáun._
Ellert B. Schram, forseti ÍSÍ.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐRÚN SIGURÐARDÓTTIR
handavinnukennari,
Stigahlíð 2,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 27. júlí
kl. 13.30.
Anna Gísladóttir, Geir Kristjánsson,
Margrét Gísladóttir,
Sigrún Gísladóttir, Jóhann Már Mari'usson,
Gestur Gfslason, Erla Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Astkær eiginkona mín, móðir, tengda-
móðir og amma,
INGIBJÖRG OLSEN,
Haukanesi 14,
Garðabæ,
lést laugardaginn 22. júlí.
Jarðaförin fer fram frá Fossvogskirkju
föstudaginn 28. júlí kl. 13.30.
Blóm eru vinsamlegast afþökkuð en
þeim, sem vildu minnast hennar, er
bent á Styrktarfélag krabbameinssjúkra barna
Kristínn Olsen,
Haraldur Dungal,
íris Dungal, Guðmundur Þ. Pálsson
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát móður okkar,
GUÐBJARGAR EIRÍKSDÖTTUR,
Furugerði 1,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks í Furugerði 1 og í heimahlynningu
Krabbameinsfélagsins.
Fyrir hönd vandamanna,
Tómas Oddsson,
Eiríkur Oddsson,
Jóhannes Oddsson.
t
Kærar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúð og vinarhug
vegna fráfalls,
VILHJÁLMS HALLDÓRSSONAR,
Hjarðarholti 9,
Selfossi.
Sigri'ður Björnsdóttir,
Halldór Vilhjálmsson,
Áslaug F. Vilhjálmsdóttir,
Sólrún H. Vilhjálmsdóttir,
Kjartan Vilhjálmsson,
Hugrún Harðardóttir,
Hrafnhildur Harðardóttir,
Hrafnhildur B. Kjartansdóttir
Björn Halldórsson,
Guðbjörg Ólafsdóttir,
Grétar Halldórsson,
Margrét Sigurgeirsdóttir,
Þórhildur Halldórsdóttir,
Hreinn Aðalsteinsson,
og fjölskyldur.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, er sýndu
okkur samúð, stuðning og vinarhug við
andlát og útför föður míns, sonar og
barnabarns,
JÓNS KRISTINS
GUNNARSSONAR,
Bólstaðarhli'ð 50.
Lísa Margrét Jónsdóttir,
Áslaug F. Arndal, Rúnar J. Hjartar,
Gunnar Jónsson,
Jón Kr. Gunnarsson, Ragnhildur Guðmundsdóttir,
Finnbogi Kr. Arndal, Guðný Halldórsdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför ástkærrar eiginkonu minnar,
móður, tengdamóður og ömmu,
SIGRÍÐAR GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Syðstu-Görðum,
Kolbeinsstaðahreppi;
Smáratúni 6,
Keflavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkra-
húss Suðurnesja og krabbameinsdeildar Landspítalans.
Axel Eyjólfsson,
Guðmundur Axelsson, Margrét Hjörleifsdóttir,
Elsa Hall, Kristján Hall
og barnabörn.