Morgunblaðið - 23.08.1995, Blaðsíða 26

26 MIÐVIKUDAGUR 23. ÁGÚST 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Faðir minn og fósturfaðir,
DANI'EL KRISTJÁNSSON,
Hlíf,
ísafirði,
lést í Landspítalanum að morgni 21. ágúst.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þórunn Daníelsdóttir,
Kolbrún Björnsdóttir.
t
Systir mín, mágkona og föðursystir,
SIGRÍÐUR SIGURÐARDÓTTIR
(Lilla Gallagher),
lést á heimili sínu íNorth Bergen, NewJersey, USA, þann 31. júlí.
Útförin verður gerð frá Fossvogskapellu fimmtudaginn 24. ágúst
kl. 15.00.
Ólafía Sigurðardóttir, Sigrún H. Gísladóttir,
Valgerður Hjartardóttir, Sigurður Hjartarson,
Kristín J. Hjartardóttir.
t
Maðurinn minn,
PÁLL MAGNÚSSON
pfpulagningameistari,
Höfðavegi 5,
Húsavfk
lést í Fjórðyngssjúkrahúsinu á
Akureyri mánudaginn 21. ágúst.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Guðrún Ragnarsdóttir.
>41

t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
ÞÓREY MAGNÚSDÓTTIR,
Grænumörk 1,
Selfossi,
lést í Sjúkrahúsi Suðurlands þann
20. ágúst 1995
Jarðsett verður frá Selfosskirkju föstu-
daginn 25. ágúst kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á að láta Sjúkrahús
Suðurlands njóta þess.
Jakob Þorvarðarson,
Esther Jakobsdóttir, Karl Zophoníasson,
Pála Jakobsdóttir, Valdimar Þórðarson,
Magnús Jakobsson, Ingunn Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
JÓNA GUÐBJÖRG TÓMASDÓTTIR,
síðast til heimilis á
hjúkrunarheimilinu Sólvangi,
Hafnarfirði,
er lést þann 17. ágúst, verður jarðsung-
in frá Dómkirkjunni f Reykjavík fimmtu-
daginn 24. ágúst kl. 13.30.
Þeir, sem vilja minnast hennar, eru vin-
samlegast beðnir um að láta hjúkrunarheimilið Sólvang í Hafnar-
firði njóta þess.
Tómas Óskarsson,
V. Svava Guðnadóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ARNÓR ÓSKARSSO N
sjúkraliði,
Meistaravölium 29,
Reykjavík,
sem lést þann 10. ágúst sl., verður jarð-
sunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn
25. ágúst kl. 15.00.
Björg Eggertsdóttir,
Sumarliði Ó. Arnórsson, Nanna G. Heiðarsdóttir,
Eggert B. Arnórsson,
Elsa í. Arnórsdóttir, Kristján Jónsson,
Guðrún J. Arnórsdóttir, Sævar Pálsson,
Steinunn Arnórsdóttir, Tómas Rfkarðsson,
Arnór V. Arnórsson, Bylgja S. Ríkarðsdóttir
og barnabörn.
KJARTAN
SKÚLASON
+ Kjartan Skúla-
son fæddist í
Hruna 29. maí 1919.
Hann andaðist í
Borgarspítalanum
13. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
Kjartans voru Elín,
dóttir sr. Kjartans
Helgasonar og Sig-
ríðar Jóhannesdótt-
ur í Hruna og Skúli,
sonur Ágústs
Helgasonar og Mó-
eiðar Skúladóttur í
Birtingaholti.
Kjartan ólst upp
með foreldrum sínum til sex ára
aldurs, aðallega í Birtingaholti
og síðan í Reykjavík þar sem
faðir hans var til æviloka starfs-
maður Sláturfélags Suðurlands.
Eftirlifandi kona Kjartans er
Valgerður Hjörleifsdóttir frá
Unnarholtskoti í Hrunamanna-
SUMIR menn eru sem opin bók.
Saga þeirra og eðli eru með þeim
hætti, að þeir eru öðrum auðlesnir.
Aðrir eru flóknari gerðar. Þeir eru
þeirrar náttúru, að þeim mun lengri,
sem kynnin af þeim verða, þeim
mun fleiri spumingar vakna um
innsta kjarna þeirra. Kjartan Skúla-
son, sem hér er kvaddur nokkrum
fátæklegum orðum, fyllti síðari
flokkinn.
Kynni okkar Kjartans spönnuðu
raunar ekki langan tíma, aðeins
hálfan áratug. En þann tíma leið
sjaldnast svo vika, að fundum okkar
bæri ekki saman.
Ég kynntist Kjartani í gegnum
sambýliskonu mína, en með henni
og þeim hjónum, Kjartani og Val-
gerði Hjörleifsdóttur var gróin vin-
átta. Og þegar okkur auðnaðist son-
ur, fyrir þremur ámm, leið ekki á
löngu, þar til sá stutti eignaðist
fagran gimstein í vináttu Kjartans.
Raunar hafði drengurinn ekki fyrr
lært að tala, en hann tók að kalla
Kjartan „afa“. Og afi skyldi heim-
sóttur hvenær sem færi gafst og
þá dvalið sem lengst hjá honum.
Var það síst að furða, jafn innilega
og þeir hændust hvor að öðrum. Á
slíkum stundum var sem gamli
maðurinn yrðimngur öðru sinni, svo
mikil gátu ærslin orðið í honum,
ekki síður en í drengnum. Er nú
skarð fyrir skildi lítils afadrengs.
Eins og fram kom hér að ofan,
var Kjartan dulur maður. Ekki svo
að skilja, að hann hafi farið í laun-
kofa með skoðanir sínar á mönnum
og málefnum og þær hafði hann í
ríkum mæli. En hann var fáorður,
en um leið hnitmiðaður um það, sem
honum þótti miður fara. Brá jafnvel
fyrir sig látæði í stað orða. Og skild-
ist þó þeim, er skilja vildu.
Kjartan var ekki að fullu sáttur
við lífshlaup sitt, né þá slóð, sem
hann taldi mega rekja eftir sig. Má
vera, að á honum hafí þau sannast,
orð Tómasar Guðmundssonar: „En
áhyggjan vex, er menn nálgast burt-
ferðardaginn". Sú áhyggja var þó
ástæðulaus. Ég er sannfærður um,
að Kjartani Skúlasyni hefur ekki
verið réttur hár reikningur að lok-
inni dvöl á Hótel Jörð. Má þá einu
gilda, þótt honum sjálfum hafi hætt
til að skrifa óþarflega háa tölu á
þann snepil. Það blífur, bókhaldið í
efri byggðum.
Kjartan hafði næmt skopskyn og
var ágætur sögumaður. Og hann
kunni þá sorglega fágætu list að
sjá spaugilegu hliðamar á sjálfum
sér. Oft heyrði ég hann nota sögur
frá sínum yngri árum til að varpa
ljósi á það sem hann taldi veikar
hliðar í eigin fari. En bæri ekki
brýna nauðsyn til að upphefja ein-
hvem, sem barst í tal, heldur jafn-
vel þvert á móti, þá var gripið til
látbragðsins, jafnt með brettum sem
handapati.
Það er nokkuð algengt, að skipta
lífí manna í tvennt, líf líkama og líf
sálar. Er þá sagt, að sálin fæðist
um leið og líkaminn, sé ekki um
hreppi, f. 1924. Son-
ur þeirra er Helgi
Skúli, sagnfræðing-
ur f. 1949 og son-
arsynir Burkni f.
1978 og Kári f.
1992. Kjartan gekk
í Verslunarskóla ís-
lands. Hann var
verkamaður í
Reykjavík mestan
hluta starfsævi
sinnar, síðast hjá
Eimskipafélagi Is-
lands. Einnig vann
hann á mörgum
bæjum í Hruna-
mannahreppi og var þar um
skeið tíl heimilis hjá Helga
Kjartanssyni í Hvammi.
Útför Kjartans Skúlasonar
verður gerð frá Dómkirkjunni
í Reykjavík í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.30. Jarðsett verður
í Hruna.
sálnaflakk að ræða. En þegar lík-
aminn deyi, þá lifí sálin áfram sínu
lífí. Ég vona, að ég sé ekki að gera
róttæka byltingu í eilífðarfræðun-
um, þótt ég skjóti þriðja lífinu þama
inn á milli. Hér á ég við það líf, sem
menn lifa í endurminningu þeirra,
sem enn hafa ekki tekið hatt sinn
og staf. Þetta er hið augljósa líf
minninganna.
Um leið og ég kveð Kjartan vin
minn að sinni, og votta Völu og
öðram ástvinum hans samúð mína,
get ég ekki stillt mig um að láta í
ljós það álit mitt, að hann muni lifa
lengur í minningu okkar sem þekkt-
um hann, en ýmsir, sem hærra hafa
hreykt sér.
Nú lokast bók jarðaraugum
en slóð liggur þoku hulin
til grænna túna og engja,
heim, þar sem Hruni
veitir þreyttum hvfld.
Og mildum höndum
leiðir á fóðurfund
frelsari blíður
í heimi hins æðsta lífs.
Þar tekur Drottinn
ljúfan vin og afa
sér að barmi
en bókin hverfur
- hulin votum hvörmum.
Pjetur Hafstein Lárusson.
Kveðja frá Dómkirkjusöfn-
uðinum í Reykjavík
Skarð er fyrir skildi hjá söfnuði
Dómkirkjunnar í Reykjavík því þar
er í dag kvaddur hinstu kveðju
Kjartan Skúlason. Skyndilegt frá-
fall hans kom okkur flestum á óvart.
Þó vissum við, að lengi hafði hann
ekki gengið heill til skógar. Hinn
slyngi sláttumaður sveiflar orfi sínu,
blóm og grös falla fyrir beitta lján-
um hans. Þannig er lífið: vor, gró-
andi og sláttutíð.
Rætur Kjartans vora styrkar og
um þær rann rammur safi íslenskr-
ar bændamenningar. Hún mótaði
hann og efldi hjá honum hógværð,
trúmennsku og seiglu, eðliskosti, er
hann hafði hlotið í vöggugjöf. Hann
kunni að gleðjast á góðri stund og
átti til bæði skopskyn og tónlistarg-
áfu, sem hann lét vini og félaga
njóta þegar það átti við.
Kjartan var gæfumaður. Honum
áskotnaðist góð eiginkona, Valgerð-
ur Hjörleifsdóttir frá Unnarholtskoti
í Hrunamannahreppi. Hún varð hon-
um traustur lífsföranautur. Þau
vora samhent og samstiga. Saman
eignuðust þau gjörvulegan son,
Helga Skúla sagnfræðing, og tvö
mannvænleg bamabörn.
í þessum fátæklegu kveðjuorðum
ætla ég hvorki að fjalla um vorið
né gróandann í lífi Kjartans Skúla-
sonar. Það munu þeir gera, er betur
þekkja til.
Allir, sem sótt hafa guðsþjónustu
í Dómkirkjunni sl. fímm ár, muna
glöggt manninn, er gætti þar dyra
af trúmennsku og samviskusemi.
Þeir, sem sóttu samverastundir eldri
borgara í safnaðarheimili Dómkirkj-
unnar síðastliðin ár, muna vel þær
mörgu ánægjustundir, er þeir nutu
þar með honum.
Að leiðarlokum vil ég flytja Kjart-
ani þakkir og kveðjur Dómkirkju-
safnaðarins fyrir allt það, er hann
hefur fyrir söfnuðinn gert. Eigin-
konu hans, frú Valgerði, syni þeirra
hjóna, tengdadóttur og bamabörn-
um, sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
hugga þau í sorg þeirra.
Blessuð sé minning Kjartans
Skúlasonar.
Auður Garðarsdóttir,
formaður sóknarnefndar.
Ég var ekki gamall, þegar ég
heyrði Birtingaholt nefnt. Þetta nafn
var nefnt á sérstakan hátt, með virð-
ingu og hlýhug. Mér var ljóst, að
Birtingaholt væri merkur og góður
staður og þar byggi gott fólk, sem
foreldram mínum þótti vænt um.
Allt frá þeim dögum hefur verið ljómi
yfir þessu bæjamafni í huga mínum.
Samt hef ég aldrei komið þangað,
en ég hef átt því láni að fagna, að
kynnast mörgu góðu fólki frá Birt-
ingaholti. Þar era mér mjög minnis-
stæð heiðurshjónin Skúli Agústsson
og hans góða kona, Elín Kjartans-
dóttir, sem vora góðir vinir foreldra
minna.
Fyrram tæpum tuttugu áram
kynntist ég Kjartani Skúlasyni, syni
þeirra hjóna, og Valgerði Hjörleifs-
dóttur, konu hans, og höfum við átt
samleið síðan á veguni Dómkirkjunn-
ar. Þau kynni öll hafa verið mér og
fjölskyldu minni til mikillar blessunar
og gleði. Ég fann það strax hvem
mann Kjartan hafði að geyma. Hann
var traustur og góður drengur, sem
öllum vildi vel og var skemmtilegur
í góðra vina hópi. Margt skemmti-
legt gátum við rifjað upp saman, sem
snerti sönglistina og sérstaklega
karlakórssöng, því að Kjartan hafði
mikið yndi af söng og hafði sjálfur
tekið mikinn þátt í söngstarfi, m.a.
með söngsljóm og píanóundirleik.
Ég fann, að það vora honum ljúfar
minningar. Hann var mjög næmur
á góðan söng og ræddum við oft um
ýmis lög, sem hljómuðu vel í karla-
kór.
Á heimili Kjartans og Valgerðar
áttum við hjónin margar ánægju-
stundir, sem gott er að minnast og
þakka af alhuga. Þar tók húsbóndinn
alltaf á móti gestum sínum af hlýju
og einlægri vináttu, því að Kjartan
var sannur og tiyggUr vinur.
Fyrir allmörgum áram þurftum
við í Dómkirkjunni að fá traustan
og góðan dyravörð til starfa. Þá
beindust augun fljótt að Kjartani
Skúlasyni. Hann tók þetta starf að
sér af fúsu geði og gegndi því af
samviskusemi og alúð til dauðadags.
Hann var alltaf traustur og öraggur
maður á sínum stað í sunnudags-
messunum og það var gott að vita
af honum við dymar. Þar var allt í
góðum höndum þess manns, sem
unni kirkjunni sinni af þeirri innilegu
trú, sem Guð hafði tendrað í hjarta
hans. Það var sannarlega gott að
mega taka í útrétta hönd hans að
lokinni hverri guðsþjónustu og mega
þakka honum fyrir þá dýrmætu þjón-
ustu, sem hann innti af hendi af svo
glöðum huga. Alltaf átti hann upp-
örvandi og hlý orð og vináttuþel
hans leyndi sér ekki. Þessara stunda
verður mjög saknað, nú þegar Kjart-
ans nýtur ekki lengur við.
Við sem störfum í Dómkirkjunni
minnumst Kjartans Skúlasonar með
mikilli virðingu og þökk. Við bless-
um minningu hans og þökkum sam-
verastundimar og það fórnfúsa og
göfuga starf, sem hann vann fyrir
Dómkirkjuna. Við þökkum fyrir all-
ar gleðistundimar, sem við höfum
átt með honum í kirkjunni, hlýju
hans og góðvild.
Fjölskylda mín og ég flytjum
Valgerði og Helga Skúla og fjöl-
skyldu innilegar samúðarkveðjur og
biðjum góðan Guð að styrkja þau
og hugga í sorginni. Kvaddur er
góður drengur og falinn góðum
Guði á hönd um alla eilífð.
Hjalti Guðmundsson.