Morgunblaðið - 23.08.1995, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 23. ÁGÚST 1995 21* +
MINNINGAR
+ Þórður Þórðar-
son var fæddur
5. desember 1921 í
Reykjavík og lést
14. ágúst 1995 sl. á
heimili sínu. Þórð-
ur var næstelstur
sjö barna hjónanna
Magneu Vilborgar
Magnúsdóttur frá
Skildinganesi, f. 6.
ágúst 1899, d. 7.
september 1959 og
Þórðar Jónssonar
j árnsmí ðameistara
frá Hlíðarhúsum, f.
21. september
1893, d. 7. september 1962. Elst
systkinanna var Helga Ingi-
björg, búsett í Keflavík. Hún
lést í maí sl. En eftirlifandi eru
Magnea Vilborg, búsett í
I DAG er til moldar borinn mágur
minn, Þórður Þórðarson, Njálsgötu
35. Hann lést á heimili sínu 14. ág-
úst sl. Þórður, eða Doddi eins og
hann var alltaf kallaður, var Reyk-
víkingur, fæddur þar og bjó þar alla
ævi. Hann ólst upp vestur á Gríms-
staðarholtinu fram á fullorðinsár.
Hann hélt bú með foreldrum sínum
meðan þau lifðu en frá 1962, þegar
faðir hans lést, bjó hann einsamall,
síðustu 25 árin á Njálsgötunni. Hann
kunni best við sig í gamla bænum.
Doddi var vinamargur, þekkti
margt manna og sást oft á tali við
fólk á götum úti en hann gekk mjög
mikið um bæinn.
Doddi var léttur í lundu, stutt í
Reykjavík, Guðlaug
Margrét, búsett í
Bremerton í Banda-
ríkjunum, Ágústa,
Hörður og Mjöll, öll
búsett í Reykjavík.
Þórður stundaði
alla almenna verka-
mannavinnu fram-
an af, m.a. hjá Hval
hf., Eimskip hf. og
fleirum en síðustu
áratugina hjá Vél-
smiðjunni Hamri
hf. og síðar Stál-
smiðjunni hf. eftir
að þessi fyrirtæki
sameinuðust. Þórður var
ókvæntur og barnlaus.
Hann verður jarðsettur frá
Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
brosið þó svo alvaran byggi undir
niðri. Hann var bamgóður svo af bar
og nú þegar hann er fallinn frá minn-
ast systkinabörnin, svo og þeirra
börn, hans og sakna vinar í raun.
Þegar hann kom í heimsókn var
alltaf kátt í koti, glaðværð í huga
og oft var farið í leiki. Hann fann
sig vel innan um börn og fórst eink-
ar vel úr hendi allt samneyti við þau
og eitt er víst að oftar en ekki rétti
hann þeim hjálparhönd í hvívetna.
Þau sakna Dodda frænda og vilja
við þessi tímamót þakka honum fyr-
ir allt sem hann gerði fyrir þau.
Doddi naut sín vel á ferðalögum.
Hann hafði gaman af að ferðast um
sveitir landsins, gerði mikið af því á
fyrri árum. Hann fylgdist vel með
framförum til sveita enda var hann
í sveit öll bama- og unglingsárin.
Mörg systkinabamanna minnast
þessara ferðalaga með honum í Lan-
deyjarnar með mikilli gleði.
í fjölskylduboðum naut Doddi sín
vel og var hrókur alls fagnaðar.
Doddi var hörkuduglegur til vinnu,
vann mikið og oft lengi á árum áður;
það var sóst eftir honum til vinnu.
Á yngri árum vann hann við hval-
skurð í Hvalfirði, hjá Eimskip og
víðar, en mest allan sinn starfsaldur
vann hann hjá Vélsmiðjunni Hamri
hf. í Ttyggvagötu og síðar í Borgar-
túni og svo hjá Stálsmiðjunni hf.
eftir að þau fyrirtæki urðu eitt.
Eins og áður er sagt hafði Doddi
gaman af börnum. Nokkru eftir að
hann flytur á Njálsgötuna flytur í
húsið lítill drengur'með móður sinni,
Ólafur Geirsson. Þeir verða góðir
vinir og hændist Óli að Dodda og
var hjá honum löngum stundum,
passaði Doddi hann þegar móðir
hans var við vinnu á kvöldin. Óli
hefur ætíð síðan haldið tryggð við
Dodda og eftir að hann varð að
hætta vinnu snerist þetta við og má
segja að þá hafi Óli farið að passa
Dodda. Sérstaklega þótti Dodda
vænt um þegar Oli og kona hans
skírðu son sinn, sem nú er 7 mán-
aða, Þórð.
Fyrir alla umhyggjuna við Dodda
færa systkini hans Ola alúðarþakkir
svo og til Auðar Guðjónsdóttur og
fjölskyldu.
Doddi átti við nokkur veikindi að
stríða síðustu ár, en 1988 tóku sig
upp gömul meiðslu úr vinnuslysi.
Hann fékk nokkra bót meina sinna,
vann í nokkum tíma en varð svo að
hætta. Það voru erfiðir tímar fyrir
hann fyrst á eftir að geta ekki unn-
ið. Ekki vildi hann láta stjana við sig
um of og kaus því að búa einn heima,
ÞÓRÐUR
ÞÓRÐARSON
GUÐMANN
KRISTBERGSSON
+ Guðmann
Kristbergsson
fæddist á Eyjarfelli
við Geysi í Haukad-
al í Biskupstungum
27. sept. 1943 og
lést í Reykjavík 12.
ágúst sl. Foreldrar
Guðmanns voru
Kristbergur Jóns-
son, f. 28. nóv. 1908
á Laug í Biskups-
tungum, d. 14. mars
1985, iþróttakenn-
ari og bóndi á Laug
í Biskupstungum
og kona hans Guð-
dís Sigurðardóttir, f. 16. okt.
1919 í Ólafsvík. Systkini Guð-
manns voru tvíburarnir sem
fæddust 27. sept. 1942 í Reykja-
vík, Jón Sigurður, bóndi á Laug
og síðar vélaviðgerðarmaður í
Reykjavík og
Hrefna, kjólameist-
ari og húsfreyja á
Seltjarnarnesi, gift
Jörgen Þór Hall-
dórssyni, skrif-
stofumanni. Guð-
mann kvæntist 4.
júlí 1970 Helgu Sig-
urrós Einarsdóttur,
f. 10. jan. 1947 í
Reykjavík. Leiðir
þeirra skildu fyrir
nokkrum árum.
Þau áttu lengst
heimili í Tunguseli
í Reykjavík. Börn
þeirra eru: Einar, f. 2. febr.
1971 í Reykjavík, og Hrefna,
f. 1. okt. 1972 í Reykjavík.
Útförin fer fram frá Hauka-
dalskirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 16.00.
HORFINN er af sjónarsviðinu góður
drengur á besta aldri, Guðmann
Kristbergsson, hljómlistarmaður,
iðnverkamaður og fræðimaður í
Reykjavík.
Guðmann fæddist á Eyjarfelli við
Geysi í Haukadal í Biskupstungum
27. sept. 1943. Foreldrar hans voru
hjónin Kristbergur Jónsson og Guð-
dís Sigurðardóttir.
Kristbergur var Tungnamaður
langt aftur í ættir. Hann var yngstur
af fimmtán börnum Jóns Guðmanns
Sigurðssonar bónda á Laug og konu
hans Vilborgar Jónsdóttur. Guðdís
er af snæfellskum og vestfirskum
ættum. Foreldrar hennar voru Sig-
urður Ásmundsson, netagerðar-
meistari og sjómaður í Ólafsvík,
Hafnarfirði og í Reykjavík og kona
hans Mikkelína Pálína Ásgeirsdóttir
og voru börn þeirra átta. Kristbergur
lærði á íþróttaskóla náfrænda síns
Sigurðar Greipssonar í Haukadal og
fór síðan til frekara náms i Ollerup
í Danmörku veturinn 1929-1930.
Eftir heimkomuna eignaðist hann og
nytjaði Tortu í Haukadal. Þar byggði
hann hús í landi Laugar á Konungs-
flöt á Hverasvæðinu við Geysi og
nefndi Eyjarfell. Árið 1941 hófu
Guðdís og Kristbergur búskap og
bjuggu þar frá 1941-1943. Þau gift-
ust 24. mars 1942. 27. september
það ár fæddust tvíburarnir, Jón Sig-
urður og Hrefna og sama dag ári
síðar fæddist Guðmann. Árið 1944
seldu foreldrar Guðmanns Tortu og
fluttu til Reykjavíkur. Þau skildu síð-
an árið 1945, Kristbergur fór aftur
í sína heimahaga að Laug í Biskups-
tungum með Jón son sinn og bjó þar
æ síðan. Guðdís tók sig upp og fór
í vinnumennsku. Guðmann var vart
tveggja ára er hér var komið sögu
og á uppvaxtarárunum voru dvalar-
staðir hans fjölmargir og mörgum
skólum kynntist hann, en engum
þeirra til langframa. Miklir búsetu-
flutningar hafa sjálfsagt sett mark
sitt á skapgerð Guðmanns. Hann var
hlédrægur maður, jafnvel feiminn,
naut sín ekki í fjölmenni og vár ekki
allra. Bak við hið dula yfirborð leynd-
ist óvenju greindur og skapandi
maður, sem vann að áhugamálum
sínum í einrúmi. Ýmsir fióknir þætt-
ir raunvísinda voru skoðaðir og ýms-
ar stærðfræðilegar úrlausnir fundn-
ar. Þessum athugunum var sfðan ýtt
til hliðar þegar Guðmann kynntist
víðum lendum ættfræðinnar.
Tónlistargáfan var Guðmanni í
blóð borin. Harmonikkan sem hann
fékk í fermingargjöf þróaði þessa
náðargáfu og tónlistaráhuginn jókst.
Lengi síðan átti tónlistin hug hans
allan. Hann spilaði jöfnum höndum
á harmonikkuna og á bassagítar.
Um margra ára skeið spilaði hann
með ýmsum hljómsveitum, var m.a.
annar stofnenda hinnar vinsælu
hljómsveitar Pónik. Með spila-
mennskunni og einnig síðar vann
Guðmann ýmis störf. Lengst vann
hann sem smiður á verkstæði Amórs
Halldórssonar limasmiðs í Reykjavík.
Þegar hann fyrir nokkmm árum gat
ekki lengur af heilsufarsástæðum
unnið utan heimilis, snéri hann sér
að ættfræðistörfum. Leiðir okkar
lágu þá saman og gerðist hann fljótt
skrásetj-ari mikils gagnasafns um
ættir Árnesinga inn á tölvutækan
gagnagrunn. Þar náði hann yfír-
burðartækni í vinnubrögðum og
góðri þekkingu á frændum sínum í
Ámessýslu. Ættfræðin var honum
Ijós í myrkri, þar sem hann gat
gleymt sér við óleystar ráðgátur, einn
og ótruflaður. Natni hans, fróðleiks-
fýsn og innsýni gerði hann að yfír-
burðamanni á sínu sviði. Hæfíleika
hans naut því miður allt of skammt
við. Senn fara fyrstu bindi þessa
verks að sjá dagsins ljós og á Guð-
mann miklar þakkir skyldar fyrir
sitt mikla þolinmæðisverk.
Aðstandendum Guðmanns votta
ég samúð mína. Minningin um góðan
og sérstakan dreng mun lifa.
Þorsteinn Jónsson.
Guðmann vinur minn er horfinn á
braut allrar veraldar. Ekki kom mér
á óvart lát hans. Hann hefur átt við
vanheilsu að stríða undanfarið.
Ég kynntist Manna, eins og við
vinirnir kölluðum hann, fyrir rúmum
þrem áratugum og stofnuðum við
þá hljómsveit saman. Upp frá þvi
hefur vinskapur okkar haldist óslitið.
Guðmanni var margt til lista lagt,
hann var sérlega góður hljómlistar-
maður og gleymi ég því aldrei hvað
hann var góður bandamaður, eins
og það var kallað. Minnisstæðast er
mér þegar við vorum að fara að spila
á dansleik á Hellu og fórum við á
VW-rúgbrauðinu hans og vélin
bræddi úr sér á leiðinni þangað en
við áttum að spila á Gunnarshólma
í Landeyjum kvöldið eftir. Þá hélt
ég að fátt yrði til ráða. Guðmann
vann á bílaverkstæði hjá móðurbróð-
ur sínum á þessum tíma og hann
sagði við mig með sinni heimspeki-
legu ró, við skulum spila í kvöld og
setja annan mótor í bílinn í fyrramál-
þrátt fyrir að það væri erfítt fyrir
hann. Doddi gerði ekki kröfur til
samfélagsins, gat ekki hugsað sér
að fara á einhveija stofnun, sagði
að það væri einhveijir sem þyrftu
þess frekar en hann.
Ég vil við þessi tímamót þakka
Dodda fyrir ánægjulegar samveru-
stundir og óska honum Guðs bless-
unar þegar hann nú leggur af stað
í enn eitt ferðalagið og óska honum
góðrar heimkomu.
Olafur Björnsson.
Mér bárust þau sorgartíðindi til Sví-
þjóðar að þú, Doddi frændi minn,
værir dáinn. Nú langar mig að minn-
ast þín með nokkrum orðum. Margt
rifjast upp þegar ég lít til baka. Þú
komst svo oft í heimsókn til okkar
og okkur systkinunum þótti öllum
mjög vænt um þig. Ég minnist þess
að ef ég sá þig ekki í nokkra daga
saknaði ég þín. Þú varst eins og einn
af fjölskyldunni. Alltaf til staðar.
Þegar ég hitti þig síðast í sumar
varst þú hress að vanda, en heils-
unni hafði hrakað. Það var alltaf
gaman að hitta þig í miðbænum, þá
gafst þú mér alltaf eitthvað. Og síð- ,
an heyrði ég kveðjur þínar óma. Þú
varst svoddan göngugarpur, gekkst
allar þínar ferðir, meira að segja upp
í Breiðholt eftir að við fluttum þang-
að. Það var gaman að fylgjast með
þegar þú sast sofandi fyrir framan
sjónvarpið, hrökkst svo allt í einu
upp og talaðir um hvað myndin væri
spennandi. Ég minnist þess hvernig
þú gekkst upp Kaplaskjólsveginn og
veifaðir okkur systkinunum þar sem
við stóðum við gluggann og veifuðum
á móti. Þá giskuðum við oft á hversu
langt þú myndir ganga veifandi. Nú
kveð ég þig í hinsta sinn, þig lagðir
svo mikið upp úr kveðjum. Þær tóku
þig svo langan tíma. Þú ert farinn á
ið. Hann hrigdi í vinnufélaga sinn,
bað hann um að koma með mótor
sem var til staðar á verkstæðinu.
Vélin var komin í fyrir hádegi daginn
eftir og haldið var áfram á næsta
áfangastað eins og ekkert hefði í
skorist. Svona lék allt í höndunum á
honum. Eftir að hann hætti að spila
fór hann vað vinna á gervilimaverk-
sætði í nokkur ár, þar fékk hann orð
á sig fyrir hvað hann var laginn við
þá iðn. Síðustu árin vann hann við
að skrá ættfræði heima hjá sér og
var búinn að byggja upp sitt eigið
forrit í tölvuna sína og hafði hann
mjög mikla ánægju af því og efast
ég um að nokkur hafí náð eins langt
og hann var búinn að gera á því
sviði. Guðmann var kaþpsamur við
allt sem hann tók sér fyrir hendur.
íslendingamir skipta tugum þúsunda
sem hann hafði skráð í ættfræðifor-
riti sínu.
annan stað og kemur ekki aftur til
okkar, en þú stendur þar örugglega
á þessari stundu og veifar.
Elsku pabbi og önnur systkini
Dodda. Ég sendi ykkur samúðar-^
kveðjur, með orðum sem Doddi not-
aði alltaf þegar hann kvaddi: „Guð
geymi ykkur öll.“
Hrönn.
Elsku Þórður!
Nú þegar þú ert farinn langar
okkur systurnar að þakka þér fyrir.
Við Bídó kynntumst þér þegar við
fluttum á Njálsgötuna fyrir átján
árum. Á hveijum degi fórum við nið-
ur til þín og þú lékst við okkur. Þú
sagðir okkur sögur og sýndir okkur
myndir og svo þegar þú varst orðinn»v
þreyttur gafstu okkur peninga til að
kaupa gott. Þú varst svo góður og
þú varst besti vinur okkar.
Þegar Gunna fæddist varðstu afi
Þórður. Elsku Þórður, við þökkum
fyrir vináttuna í gegnum árin. Þú
verður alltaf ein af okkar kærustu
æskuminningum.
Þínar
Ólöf, Hrafnhildur og Guðrún.
Það er svo undarlegt að hugsa sér
tilveruna án Dodda frænda. Hann
var okkur systkinunum svo mikils
virði.
Ég vil þakka þér fyrir allar þær
yndislegu stundir sem þú veittir okkur.
Ó, sofðu væran, sæll er hver ei vaknar,
til sorga og kvíða, lifðu í draumi rótt,
í engla draumi - sæll er hver ei saknar,
sælla er að dreyma um ljós en vaka í nótt.
(Stgr. Thorsteinsson.)
Ég kveð þig með söknuði, en með
minningu um góðan og skemmtileg-
an frænda.
Guðný.
Árið 1970 giftist Guðmann Helgu
Einarsdóttur og veittist mér þá sá
heiður að vera svaramaður hans, og’H*'
var mér þá ljóst hvem hug hann bar
til mín. Guðmann og Helga eignuð-
ust tvö böm, Einar og Hrefnu. Hafði
ég alltaf samband við þau og kom
oft á heimili þeira. Helga og Guð-
mann slitu samvistir fyrir nokkru en
ég get ekki látið hjá líða að geta
þess að Helga var Guðmanni góð
eiginkona og gáfu þau hvort öðru
styrk, hvort sem var í gleði eða á
raunastundum.
Nú á þessum tímamótum vil ég
þakka fyrir allt sem á undan er geng-
ið, ég veit að nú er Guðmann hafinn
yfir alla sína erfíðleika og hefur feng-
ið hvíldina.
Kæri vinur, ég kveð þig og bið
að þú farir í Guðs friði. Öllum þínunj —
nánustu votta ég samúð mína.
Ólafur Benediktsson.
t
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
STEINUNN JÓNSDÓTTIR,
Aflagranda 40,
Reykjavik,
verður jarðsungin trá Fossvogskirkju
fimmtudaginn 24. ágúst kl. 13.30.
Sigurður Kjartansson, Eyrún Gunnarsdóttir,
Kjartan Sigurðsson,
Nína Sigurðardóttir,
Inga Sigurðardóttir.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð við
andlát og útför eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður og afa,
MAGNÚSAR BÆRINGS
KRISTINSSONAR
fyrrverandi skólastjóra,
Skólatröð 6,
Kópavogi.
Guðrún Sveinsdóttir,
Kristinn Ó. Magnússon, Margrét B. Eiríksdóttir,
Brynhildur S. Magnúsdóttir, Jón. S. Bates,
Svanhvit G. Magnúsdóttir, Gísli Ellertsson,
Þórfríður Magnúsdóttir, Óskar G. Óskarsson,
Magnús Árni Magnússon, Sigríður B. Jónsdóttir
og barnabörn.