Morgunblaðið - 06.09.1995, Blaðsíða 28

28 MIÐVIKUDAGUR 6. SEPTEMBER 1995
MINIUINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Elskuleg eiginkona mín og móðir okkar,
HANNA JÓNSDÓTTIR
frá Flateyri,
Túngötu 8,
Stöðvarfirði,
lést sunnudaginn 3. september.
Guðbjartur Haraldsson
og börn.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu samúð og vinarhug við and-
lát og útför ástkærrar móður okkar,
SOFFÍU PÁLSDÓTTUR
frá Höskuldsey,
Reitarvegi 2,
Stykkishólmi.
Einnig þakkir til allra á Dvalarheimili aldraðra í Stykkishólmi og
til hjúkrunarfólks og systranna á St. Fransiskussjúkrahúsinu í
Stykkishólmi fyrir hlýhug og góða umönnun.
Kolbrún Sigurbjörnsdóttir,
Hilmar Sigurbjörnsson,
Sæmundur Sigurbjörnsson,
Hörður Sigurbjörnsson,
Jakob Sigurbjörnsson,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar og
amma,
GUÐRÍÐUR STEINÞÓRA
* MAGNÚSDÓTTIR,
Heimavöllum 5,
Keflavík,
lést í Sjúkrahúsi Suðurnesja laugardag-
inn 2. september.
Jarðarförin fer fram frá Keflavíkurkirkju
laugardaginn 9. september kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vildu
minnast hennar, er bent á Sjúkrahús Suðurnesja.
Helgi Egilsson,
Friðbjörg Helgadöttir, Árni Björgvinsson,
Guðrún Helgadóttir, Friðbjörn Björnsson,
Þorsteinn Helgason
og barnabörn.
t
Elskuleg dóttir mín, systir okkar og frænka,
SIGURBJÖRG GRI'MSDÓTTIR
frá Apavatni,
Hátúni 12,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju föstudaginn 8. september
kl. 13.30.
Ingibjörg Ebba Magnúsdóttir, Magnús Helgi Jónsson,
Guðrún Asa Grímsdóttir, Sigurlín Grímsdóttir,
Magnús Gri'msson.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
ÞÓRA GUÐRÚN ÞORBJÖRNSDÓTTIR,
Hringbraut 76,
Reykjavík,
sem lést í Landakotsspítala föstudag-
inn 1. september, verður jarðsungin frá
Fríkirkjunni í Reykjavík mánudaginn
11. september kl. 13.30.
Auður R. Gunnarsdóttir, Jón Sveinsson,
Hörður Gunnarsson, Bryndis Bjarnadóttir,
Gunnar Karl Lúðvíksson,
Brynjar Harðarson.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
JÚSTU SIGURÐARDÓTTUR,
áðurtil heimilis
i' Reyðarkvfsl 5.
Sérstakar þakkir til hjúkrunarfólks og lækna deildar B-4 Borgar-
spítalans.
Sigríður Ólafsdóttir, Einar Sigvaldason,
Páll Ólafsson, Þuríður Guðjónsdóttir,
Helga Ólafsdóttir, Jón Þór Karlsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+ Reynir Bjark-
mann Ragnars-
son var fæddur í
Reykjavík 20. febr-
úar 1949. Hann lést
á Borgarspítalan-
um 28. ágúst 1995.
Foreldrar hans
voru Björg Þor-
kelsdóttir og Ragn-
ar Ólafur Agnars-
son, d. 1974. Hann
var fimmti í röðinni
af átta systkinum.
Elst er Katrín Sjöfn
Sigurbjörnsdóttir,
Maríus Sigur-
björnsson, Guðmundur Sigur-
björnsson, Sigurbjörn Ó.
Ragnarsson, Sigríður Kolbrún
Ragnarsdóttir, d. 1966, Hall-
dór Ragnarsson, Tómas Bald-
vinsson. Sonur Reynis er Val-
geir, f. 1970.
Utför Reynis fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Kveðja frá
systkinum
Bróðir okkar er allur langt um
aldur fram. Við minnumst hans
sem lítils kröftugs snáða með bros
á vör og stríðnisglampa í augum.
Úr Stórholtinu þar sem við ólumst
upp í stórum systkinahópi er margs
að minnast í blíðu og stríðu sem
of langt væri að telja upp hér, en
minnumst nokkurra punkta. Það
kom snemma í Ijós að mikill kraft-
ur var í peyjanum. Fór hann ungur
að vinna fyrir sér. Sem unglingur
fór Reynir í sveitamennsku að
Fagradal í Saurbæ í Dölum til Sig-
urðar og Erlu sem hann tók miklu
ástfóstri við og hélst sú vinátta
alla tíð. Var það eins og hans ann-
að heimili.
Hann fór ungur til sjós og stund-
aði hann sjómennsku í nokkur ár,
ásamt því að vinna aðra vinnu þar
á meðal bólstrun, byggingarvinnu
og margt fleira. Þótti
hann forkur til allra
hluta.
Minnist ég einu
sinni er við bræður,
Reynir og Sigurbjörn,
vorum að leggja ræsi
fyrir Magnús Jónsson
í Húsgagnaverslun
Skeifunnar að ég var
að vandræðast með
steypuna í fötunni,
vantaði múrskeið til
að slétta yfir rörin.
Vindur Reynir sér að
mér og spyr hvort ég
geti ekki notað hend-
urnar. Fór hann þar með sínar
hendur í fötuna og sléttaði yfir
rörin. Svona smámuni lét Reynir
aldrei stöðva sig í neinu verki.
Margar góðar stundir áttum við
systkinin saman í vinnu, gleði og
glaumi, því alltaf var hann tilbúinn
að rétta okkur hjálparhönd ef á
þurfti að halda. Munum við alltaf
minnast hans með hlýju og þakk-
læti.
Það var vitað um nokkurn tíma
hvert stefndi og var það styrkur
fyrir alla hvað Reynir bar sjúkdóm
sinn með miklu æðruleysi. Þó að
við vissum að þetta tæki brátt
enda, er erfitt að trúa því að þú
-sért horfinn og verðir ekki meir á
meðal okkar í lífanda lífi. Þín hetju-
lega barátta við erfiðan sjúkdóm
líður okkur aldrei úr minni. Við
trúum því að ástvinir okkar sem á
undan okkur eru farnir hafi tekið
vel á móti þér eftir þessa miklu
raun. Með þessum fátæklegu orð-
um viljum við þakka þér samfyld-
ina og kveðjum þig með trega og
söknuði, og hugsum til þín í bæn-
um okkar.
Mágur minn, Reynir Bjark-
mann, er allur. Baráttu hans við
erfiðan sjúkdóm lauk í ágústmán-
uði.
Leiðir okkar Reynis lágu fyrst
saman þegar við vorum unglingar
í sveit vestur í Dölum. Hann í
Fagradal, ég í Neðri-Hundadal.
Við kynntumst nokkuð þar en lík-
lega grunaði hvorugan okkur að
þau kynni myndu verða meiri og
nánari er fram liðu stundir. En það
gerðist þegar ég kynntist systur
hans, Katrínu Sjöfn, sem síðar
varð eiginkona mín. Þar með
tengdumst við Reynir fjölskyldu-
böndum í viðbót við kunningsskap-
inn.
Ég man að gosárið 1973, þegar
við Sjöfn bjuggum í Reykjavík, var
Reynir búsettur hjá okkur, fyrst á
Bergstaðastrætinu og síðan í Með-
alholtinu en þar leigði hann her-
bergi langan tíma eftir að við vor-
um farin aftur heim til Eyja.
Reyndar kom hann með okkur til
Eyja þegar við fluttum þangað á
ný og vann við múrverkið í húsinu
okkar. Þá líkaði honum lífið, alltaf
nóg að gera og það munaði svo
sannarlega um handtökin hans.
Reynir stundaði margs konar
störf á ævinni. Hann fór ungur til
sjós, vann mikið við byggingar-
vinnu og var lengi við störf hjá
Magnúsi í Skeifunni.
Reynir var einrænn að eðlisfari
og blandaði geði við fáa. En þeir
sem þess urðu aðnjótandi, fundu í
honum tryggan vin. Hann bast
aldrei fjölskylduböndum, kvæntist
aldrei, en eignaðist einn son, Val-
geir, og vildi eftir mætti reynast
honum vel.
Hugurinn leitaði oft vestur í
Dali, í Fagradal, sérstaklega á
vorin. Þar átti hann líka góða að,
þau Sigurð og Erlu. og þeirra fólk.
Þau reyndust honum líka betur en
enginn þegar með þurfti.
Síðasta heimsókn Reynis út til
Eyja, til okkar Sjafnar, var nú í
vor. Líklega grunaði okkur báða
að þær yrðu ekki fleiri. Hann var
þá orðinn þjáður af sjúkdómi sínum
og vissi að hverju stefndi. Engu
að síður var hann rólegur og æðru-
laus að vanda. Ekkert var honum
íjær en að fara að íþyngja öðrum
með sínum vandamálum.
Við Sjöfn kveðjum Reyni, bróður
og mág, þakklát fyrir þær ánægju-
stundir sem við áttum saman. Líf-
ið hefði verið okkur fátæklegra án
ínn' Magnús Sveinsson.
REYNIR BJARK-
MANN RA GNARSSON
+ Ingibjörg Olsen
fæddist í
Reykjavík 6. sept-
ember 1925. Hún
lést á Landakots-
spítala 22. júlí sið-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Fossvogskirkju 28.
júlí.
í DAG hefði Ingibjörg
vinkona mín orðið sjö-
tug ef henni hefði enst
aldur. í dag væri undir-
búningur fyrir boðið
sem hún ætlaði að hafa á föstudag-
inn á lokastigi. Við værum búnar
að sauma afmælisdressið hennar
úr efninu sem hún keypti í Singap-
ore í vetur.
Ég kæmi til veislunnar í fallega
kjólnum sem þau Kristinn færðu
mér úr sömu ferð, með hálsmen
sem þau gáfu mér í jólagjöf fyrstu
jólin sem við þekktumst.
Kynni okkar Ingibjargar tengd-
ust mjög saumaskap og fatagerð.
Þau hófust með þeim hætti að hún
og systir hennar Sigríður komu á
saumanámskeið sem ég sá um hjá
Vogue. Þær systur voru báðar fag-
urkerar miklir og réðu ferðinni í
sínu verkefnavali á þessu nám-
skeiði. Námskeiði Ingibjargar lauk
í raun aldrei því þessi kynni urðu
til þess að við hófum samvinnu í
að gera hugmyndir hennar að veru-
leika. Hún keypti hér heima og
erlendis efni, tölur og annað er
prýða mátti flík því hún hafði sínar
hugmyndir um útlit á hreinu.
Fyrr á árum kom Ingibjörg oft-
ast heim til mín. Ég
sneið, við mátuðum,
ég setti henni fyrir og
hún saumaði heima.
Heima átti hún
saumaherbergi sem
búið var öllum tækjum
sem til þurfti. Kristinn
sá fyrir því. Þau Krist-
inn voru óþreytandi í
að koma öllu sem hag-
anlegast fyrir. Hann
smíðaði borð, tvinna-
standa, hengdi upp
spegla o.s.frv., hún
staðsetti. Oftast voru
gerð fleiri eintök en
Ingibjörg hafði not fyrir svo fleiri
gætu notið góðs af. Ég á ýmsa
muni sem bæði gleðja augað og
eru til gagns fyrir saumaskapinn.
Eftir að sjúkdómur Ingibjargar
ágerðist kom oftar fyrir að ég fór
til hennar þegar hún þurfti aðstoð
við saumaskapinn. Við unnum sam-
an eins og tvær samhentar sam-
verkakonur og spjölluðum um alla
heima og geima. Ingibjörg sagði
mjög skemmtilega frá og ég sem
barn þess tíma þegar ekki var kom-
ið sjónvarp upplifði sjónrænt talaða
frásögn hennar af ólíkum menning-
arheimi Austurlanda.
Hvílík upplifun þegar hún lýsti
því þegar henni var boðið að skoða
skartklæðnað sem saumaður var
fyrir eiginkonur hertogans af Brun-
ei! Silkikjólarnir voru settir í kistur
fóðraðar með flaueli og flauelskjól-
arnir í silkifóðraðar kistur. Kjólar
skreyttir ekta perlum og demönt-
um. Þúsund og ein nótt nútímans.
Öðru hvoru kom svo Kristinn
niður stigann og kallaði rómsterk-
ur: „Dömur, hvað má bjóða ykkur,
kaffi, kók eða konfekt?"
Ingibjörg var rómantísk og hafði
gaman af að gleðja þá er nærri
henni stóðu.
Fyrir nokkrum árum gistum við
hjónin á hóteli í Lúxemborg á heim-
leið. Höfðum við keypt gistinguna
í gegnum ferðaskrifstofu hér heima
áður en við lögðum af stað. Þegar
við komum inn á herbergið var stór
blómvöndur, ávaxtakarfa og
kampavínsflaska í kæli á borði.
Okkur rak í rogastans þegar við
lásum óskir um ánægjulega dvöl
og kveðju frá hótelstjóranum. Ekki
þekktum við hann. Skýringin kom
fljótlega. Ingibjörg hafði brugðið
sér til Lux. þennan sama morgun,
vissi af okkur og kom þessu í kring
því hótelstjórinn var góðvinur
þeirra hjóna. Kvöldverð snæddum
við síðan í boði Ingibjargar sem
talaði við þjónana hvort heldur sem
var á ensku, þýsku eða frönsku.
Við morguhverðarborðið daginn
eftir hittum við hótelstjórann. Það
var auðséð að hann þekkti Ingi-
björgu vel. Þegar umræðan snérist
um það hve auðvelt væri að aka
sjálfur bíl þarna og ég hvatti Ingi-
björgu til að prófa sjálfa, sagði
Karl hótelstjóri: „Nei, frú Ingibjörg
getur ekki ekið hér, hún þarf að
hafa hugann við það sem hún ætl-
ar að kaupa bæði handa þér og
öðrum.“
Já, ef Ingibjörg vinkona mín
væri á lífi og frísk væri mikil hátíð
í vændum. Gjöfina sem ég ætlaði
að gefa henni keypti ég aldrei, en
andvirði hennar mun fara í sjóð
krabbameinssjúkra bama.
Blessuð sé minning merkrar
konu.
Hrefna Kristbergsdóttir.
INGIBJORG OLSEN