Morgunblaðið - 06.09.1995, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 6. SEPTEMBER 1995 29'
GUÐRÚN
STEFÁNSDÓTTIR
+ Guðrún Stefáns-
dóttir fæddist á
Akureyri 14. desem-
ber 1917. Hún lést á
Borgarspítalanum
28. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Sigrún Har-
aldsdóttir húsmóðir
frá Hjalteyri og
Stefán Stefánsson
frá Sauðárkróki,
kaupmaður á Akur-
eyri. Systkini henn-
ar eru Helga, en
hennar maður var
Erik Mogensen, og
Stefán, hans kona
er Steinunn Hjartár. Guðrún
lauk gagnfræðaprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri, og
var einnig við nám í dönskum
kvennaskóla. 31.5. 1941 giftist
Guðrún Jörundi Pálssyni arki-
tekt frá Hrísey, f.
20.12. 1913, d. 6.9.
1993. Foreldrar
hans voru Páll
Bergsson, útgerð-
armaður í Hrísey,
og Svanhildur Jör-
undsdóttir. Börn
þeirra Guðrúnar og
Jörundar eru Stef-
án, tæknifræðing-
ur, f. 23.1. 1945, var
kvæntur Onnu Þóru
Karlsdóttur, þau
skildu og eiga þau
tvær dætur; Guðrún
arkitekt, f. 16.8.
1946, gift Hallgrími
Benediktssyni lækni, búsett i
Kanada, og eru böm þeirra fjög-
ur.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
LÁTIN er æskuvinkona mín, Guðrún
Stefánsdóttir, eftir löng og erfíð
veikindi. Aldrei man ég eftir að hún
kvartaði þegar spurt var hvernig
heilsan væri, heldur var svarið ávallt
að hún væri bara góð eða jafnvel
ágæt - mér batnar ekkert við að
kvarta.
Dugnaður var henni í blóð borinn
og entist henni alla tíð. Hún var
hamhleypa til verka og ætíð boðin
og búin að rétta öðrum hjálparhönd.
Hún stofnaði verslunina Guðrúnar-
búð sem hún rak um árabil. Jörund
eiginmann hennar hafði lengi
dreymt um að læra arkitektúr en
hann var auglýsingateiknari. Hún lét
þann draum hans rætast er hún
kostaði hann til nokkurra ára náms
í Kaupmannahöfn. Jörundur starfaði
um árabil hjá húsameistara ríkisins.
Nú sláum við á léttari strengi.
Við vorum jafnöldrur og vorum einu
sinni ungar og kátar stelpur. Guðrún
var glæsileg ung stúlka, há og grönn
með fallegt ljóst hár - dömuleg.
Hún vakti athygli. Hún var ákaflega
glaðlynd og hafði einstaklega hlýja
nærveru.
Við áttum margt sameiginlegt en
hæst ber þó makaval okkar er við
giftumst nöfnum og systrasonum frá
Hrísey, Guðrún fékk Jörund Pálsson,
en ég Jörund Oddsson. Það var síst
til að draga úr vináttu okkar og
áttum við hjónin ótaldar ánægju-
stundir saman.
Við stöllurnar gerðum það gjarn-
an þegar við vorum öll saman og
við þurftum að tala til maka okkar
að þá kallaði sú sem vildi fá áheyrn
„Jörundur betri“ og þá vissi maður
í hvaða sæti hinn var og oft var
hlegið mikið. Ósjaldan skemmti Jör-
undur maður hennar gestum okkar
hjóna með frásagnargáfum sínum,
því hann var öndvegissögumaður.
Þau voru vinir vina sinna og voru
ákaflega vinmörg.
Hin síðari ár voru þeim hjónum
erfið en þessu mótlæti tóku þau af
æðruleysi. Stefán sonur þeirra og
Svanhildur dóttir hans voru þeim
ómetanleg stoð í erfiðum veikindum.
Eiga þau þakkir skildar.
Það er svo margt, Gógó mín, sem
við gætum riíjað upp en sem við
geymum þangað til við hittumst á
ný-
Góða ferð, vinkona, ég veit að þú
færð góðar móttökur. Guð blessi þig
og þína.
María Pétursdóttir.
Nú er hún frænka dáin.
Guðrún var aldrei kölluð annað
en frænka af okkur systrunum og
segir það kannski mest um þann
sess sem hún hafði í lífi okkar. Frá
barnæsku tók hún þátt í lífi okkar
enda mamma og hún mjög samrýnd-
ar. Allar okkar æskuminningar
tengjast frænku meira eða minna,
hvort sem farið var norður á Mý-
vatn, í Kaldbaksvík, þar sem frænka
synti í sjónum eða allar ferðirnar í
Systrasel, sumarbústaðinn sem hún
og amma áttu uppi við Elliðavatn.
Seinna þegar við urðum eldri og
eignuðumst okkar dætur, áttu þær
ekki bara ömmur, heldur einnig ská-
ömmu og skáafa, en það kölluðu þær
Guðrúnu og Jörund. Eitt af því
skemmtilegasta sem stelpurnar
gerðu þegar þær voru á Norðurbrún-
inni var að hlaupa niður á Kleppsveg
til skáömmu og skáafa og fá appels-
ínu með sykurmola, eitt af undrum
lífsins sem opinberaðist eingöngu
hjá skáömmu.
Nú er frænka farin í ferðina miklu
og vitum við að Jörundur tekur þar
á móti henni. Við systurnar þökkum
frænku fyrir allt sem hún gerði fyr-
ir okkur og stelpurnar okkar kveðja
skáömmu og vita að hún hefur það
gott hjá skáafa og Guði.
Sigrún og Guðrún
Mogensen og dætur.
Kveðja frá Soroptimistum
Fallinn er í valinn einn af stofnfé-
lögum Soroptimistaklúbbs Reykja-
víkur, Guðrún Stefánsdóttir, fyrrum
kaupkona.
Þegar Soroptimistahreyfingin
barst til íslands árið 1959 var það
að frumkvæði Helgu Demcher,
dansks soroptimista. Hún safnaði
saman nokkrum konum og sagði
þeim frá hugsjónum og baráttumál-
um hreyfingarinnar. Soropt.imista-
klúbbarnir eru starfstengdir, einn
félagi úr hverri starfsgrein. Konum
er boðin þátttaka en ekki er hægt
að sækja um inngöngu. Það lætur
því að líkum að Guðrún hefur þá
þegar verið þekkt fyrir þá eiginleika
sem voru einkenni hennar og aðal,
hjálpsemi, heiðarleiki, góðvilji og
atorka. Slíkum konum leitaði Helga
að. Orðið soroptimisti er búið tii úr
gríska orðinu soror= systir og opt-
ime sem þýðir bestur eða sá sem
væntir hins besta og þannig var
Guðrún Stefánsdóttir, sterk kona og
hlýleg sem vildi reynast öllum vel
og sparaði hvorki fé né fyrirhöfn til
að svo mætti verða.
Guðrún var formaður Soroptim-
istaklúbbs Reykjavíkur önnur í röð-
inni næst á eftir stofnformanninum
Ragnheiði Hansen Guðjónssonar.
Hún var hugmyndarík og skemmti-
leg, lét aldrei bilbug á sér finna,
þótt móti blési. Guðrún reyndist
okkur einnig afar liðtæk í fjáröflun-
araðgerðum klúbbsins og nutu kaup-
sýsluhæfileikar hennar sín vel í því
hlutverki.
Guðrún var afar tónlistarhneigð,
hafði fagra söngrödd og hlýddi á
hljómlist af nautn þess sem gefin
er tónlistargáfa. Guðrún og'maður
hennar Jörundur Pálsson arkitekt
og málari voru samhent mjög. Jör-
undur teiknaði húsið þeirra við
Kleppsveg og þangað komum við
soroptimistar oft. Þegar mikið skyldi
við haft var oft leitað til Guðrúnar
um fundarstað fyrir klúbbfundi og
ætíð var okkur tekið opnum örmum
og af rausn og gestrisni þess fólks
sem þar réð húsum.
Örlögin fara ’oft óblíðum höndum
um hið besta fólk og Guðrún fór
ekki varhluta af því. Margt varð
henni mótdrægt, hún missti mann
sinn fyrir nokkrum árum og heilsa
hennar bilaði og var afar léleg mörg
síðari ár. Guðrún æðraðist þó aldr-
ei, hélt styrk sínum og reisn, spilaði
brids við „stelpurnar" sem hún hafði
bundist ævilangri vináttu við og var
ætíð gefandi fremur en þiggjandi.
Bömum sínum og barnabörnum var
hún styrk stoð og við í Soroptimista-
klúbb Reykjavíkur vorum vissar um
það að hvað sem segja mætti um
okkur hinar, þá væri Guðrún Stef-
ánsdóttir áreiðanlega soroptimisti
par excellence, þ.e. hin besta systir.
Nú að leiðarlokum minnumst við
soroptimistar nærri fjögurra áratuga
samfylgdar, samvinnu og vináttu við
Guðrúnu. Bömum hennar, barna-
börnum og venslafólki öllu sendum
við samúðarkveðjur og Guðrúnu vin-
konu okkar þökkum við og óskum
henni fararheilla til fegurri og betri
heima.
Guðrún Halldórsdóttir.
Það var mikil gæfa fyrir starfsemi
Námsflokka Reykjavíkur þegar í
starfslið þeirra bættist Guðrún Stef-
ánsdóttir fyrrum kaupkona. Hún
hafði á langri ævi unnið margvísleg
störf og kynnst flestum hliðum þjóð-
lífsins, verslunarstörf höfðu þó verið
aðalstörf hennar ásamt húsmóður-
starfinu.
Guðrún sleit barnsskónum á Ak-
ureyri, missti ung föður sinn og
hefur áreiðanlega oft verið þröngt í
búi á bernskuheimili hennar. Enda
fór hún ung að vinna og var m.a.
innanbúðar hjá Ludvig Knudsen
kaupmanni í Hrísey, síðar tóku önn-
ur verslunarstörf við.
Sögur segja að Guðrún hafi verið
fögur kona og að hún og Jörundur
maður hennar hafi þótt glæsilegt
par, er þau gengu um göturnar í
höfuðstað Norðurlands, þegar þau
voru í tilhugalífinu. Jörundur var
dóttursonur Hákarla-Jörundar í
Hrísey og hún dóttir Stefáns Stef-
ánssonar bókara, sem ættaður var
úr Skagafirði, bróður Eyþórs tón-
skálds á Sauðárkróki. Jömndur og
Guðrún áttu bæði til tónlistarfólks
og listamanna að telja og voru list-
nautnafólk. Jömndur var einn fýrsti
lærði auglýsingateiknari íslendinga
og síðar nam hann arkitektúr í
Kaupmannahöfn á meðan Guðrún
sá fyrir börnum og búi heima á
Fróni. Eftir að Jömndur komst á
eftirlaun gaf hann sig alfarið að
málaralist og varð þekktur Esjumál-
ari.
Guðrúnu og Jömndi varð þriggja
barna auðið. Tvö komust upp en
einn drengur lést í frumbernsku.
Barnaböm Guðrúnar em sex og
langömmubörn tvö. Guðrún hafði
af þeim mikla gleði og eru fjölskyldu
hennar hér sendar hugheilar samúð-
arkveðjur.
Guðrún var mikil lífslistakona.
Söngrödd hafði hún fagra og skrif-
aði afar fallega rithönd. En listin
að lifa, gera gott úr hlutunum, mik-
ið úr smáu og finna leiðir út úr vand-
anum var hennar stóra lífskúnst.
Guðrún og Jörundur settust að í
Reykjavík og vann Guðrún ætíð úti.
Fyrst vann hún hjá Haraldi Árna-
syni, einnig var hún lengi starfskona
í hinni þekktu verslun Markaðinum.
Síðar hóf hún samstarf við Pál Mel-
steð og settu þau upp tískuverslun-
ina Guðrúnarbúð við Rauðarárstíg
sem ber nafn hennar enn í dag,
þótt hún hafi fyrir löngu horfið frá
þeim rekstri.
Árið 1961 setti hún ásamt Helgu
systur sinni á stofn fataverslunina
Guðrúnu við Klapparstíg og flutti inn
úrvals fatnað eins og margir muna.
Vömvöndun og góð þjónusta voru
Guðrúnu mikið kappsmál. Þegar
Guðrún var um sextugt var heilsu
hennar þannig komið að hún sá þann
kost vænstan að hætta rekstri búðar
sinnar, en hún þjáðist af liðagigt.
Guðrúnu var samt ijarri skapi að
leggja árar í bát og vann ýmis ígripa-
störf um hríð en fljótlega réðst hún
til Námsflokka Reykjavíkur og varð
skólaritari þar meðan aldur leyfði,
eða í áratug.
Það var ómetanlegt lán í svo
margslungnum rekstri eins og starf-
semi Námsflokkanna er, að fá til
starfa konu með jafn víðfeðma
reynslu og Guðrún hafði. Guðrún var
fagkona, kunni lipurð og þjónustu
og að gera öllum jafnt undir höfði.
Því var hún bæðí hinum yngri starfs-
mönnum og kennurum góð fyrir-
mynd og hjálparhella.
Við samstarfsfólk hennar nutum
góðs af reynslu hennar og þekkingu
á fjölmörgum sviðum. Ef halda átti
hóf, þekkti hún uppskriftir og vissi
hvað áætla þurfti til matar og súkk-
ulaðið sem hún gerði svo meistara-
lega vel var ómissandi á jólahátíðum
skólans. Guðrún var líka meistarinn
í laufabrauðsbakstrinum sem við
dunduðum okkur við á aðventunni.
Þannig var það í svo mörgu. Hún
var meistari sem við gengum í
smiðju til. Guðrún var líka ósérhlífin
og úthaldsgóð í vinnu þó að heilsan
væri farin að bila. Sérhlífni var ekki
til í neinum afkima sálar hennar.
Við sem unnum með henni á þessum
síðasta áratug starfsævi hennar eig-
um henni þökk að gjalda fyrir ein-
staklega gott samstarf og trausta
vináttu sem aldrei bar skugga á.
Síðustu árin átti Guðrún við mikla
vanheilsu að stríða og margir erfið-
leikar steðjuðu að. Guðrún bognaði
þó aldrei. Reist eins og eikin í óveðr-
inu kunni hún að sveigja greinarnar
og skýla öðrum, en brotnaði ekki
sjálf fyrr en í „bylnum stóra seinast".
Með þakklæti og trega kveðjum
við hana Guðrúnu okkar.
Guðrún J. Halldórsdóttir.
Elskuleg kona og vinkona Guðrún
Stefánsdóttir er kvödd í dag. Ég
fann til mikils saknaðar og tómleika
þegar Guðrún Ragnars, vinkona
okkar beggja, hringdi og sagði mér
lát hennar. Það kom mér reyndar
ekki mjög á óvart, því Guðrún var
búin að vera lengi veik.
En það er nú svo, að þótt við
búumst við að þurfa að kveðjast fráfv
þessari jörð, þá erum við samt alltaf
óviðbúin, sama hver aldurinn er. Það
er þessi minningasjóður sem við öðl-
umst á lífsleiðinni með góðu fólki
sem gerir það að verkum að söknuð-
ur verður svo mikill og maður á
bágt með að sætta sig við að eiga
ekki framar að hittast og gleðjast
saman.
Guðrún Stefánsdóttir var ein af
þeim konum sem skilja eftir sig spor
- spor sem ætíð voru gæfuspor fyr-
ir alla hennar ástvini.
Sumum tekst það, en öðrum ekki,
en Guðrún var ein af þeim kjarn-
orkukonum sem létu ekki erfiðleika
eða aðra óárán á sig fá, hún bara
gekk í málin og leysti þau. Hún vai^
ótrúleg, kjarkurinn og bjartsýnin
alltaf í fyrirrúmi. Ég man aldrei eft-
ir henni draga aðra niður þótt henni
liði illa, heldur var hún svo þakklát
að fá tækifæri til að gleðjast og njóta
samveru vina sinna. Guðrún var ein
af þeim konum sem aldrei bera
áhyggjur sínar á torg, heldur bar
hún gleðina og hressileikann með
sér og lyfti okkur hinum upp ef eitt-
hvað var.
Guðrún var Akureyringur og bar
alltaf góðar tilfinningar til síns fæð-
ingarbæjar og þar hitti hún ástina?"
sína Jörund Pálsson og voru þau
sannarlega glæsileg hjón svo af bar.
Man ég ennþá eftir Guðrúnu sem
bam einmitt hve falleg mér þótti hún.
Hún var snilldarkokkur og þau
voru ófá skiptin sem ég og vinkon-
urnar nutum þess að borða hjá þeim
hjónum og spila brids. Alltaf var
gestrisnin og gleðin í fyrirrúmi. Ég
og við vinkonurnar söknum Guðrún-
ar mikið og ég veit að þessi stór-
brotna kona hefur gefið öllum þeim
er henni kynntust innlegg í sitt eig-
ið líf og þá er mikið sagt.
Ég sendi börnum hennar og ást-
vinum öllum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Megi sporin hennar
Guðrúnar aldrei fyrnast. '•#
Ásta Hauksdóttir.
MARGRET JONS-
DÓTTIR MÖLLER
+ Margrét Jóns-
dóttir Möller
fæddist á Stokks-
eyri 6. janúar 1911.
Hún andaðist á
Droplaugarstöðum
29. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Ingi-
leif Ingimundar-
dóttir og Jón Gríms-
son frá Stokkseyri.
Þau eignuðust þrjár
dætur; Jóhanna, f.
13. janúar 1908, gift
Börge Jensen, bú-
sett í Kaupmanna-
höfn, og Ingunn, f. 5. júlí 1909,
d. 10. apríl 1994,
var gift Karli Ein-
arssyni skipasmið.
Einn uppeldisson
áttu þau, Ólaf, en
hann lést ungur af
slysförum. Árið
1933 giftist Mar-
grét Tage Möller,
f. 15. janúar 1898,
d. 20. október 1987.
Áttu þau tvo syni,
Jón Friðrik, f. 1939,
og Carl, f. 1942.
Útför Margrétar
fer fram frá kapell-
unni í Fossvogi í
dag og hefst athöfnin kl. 13.30.
EIN af sómakonum íslands er fallin
frá. Margrét hafði skilað sínu dags-
verki er hún fékk hvíldina. Mig lang-
ar að minnast tengdamóður minnar
með fáeinum orðum og þakka henni
af alhug fyrir allt sem hún var mér,
alveg frá fyrstu stundu, þegar Carl
sonur hennar kynnti mig fyrir for-
eldrurn sínum. Þau tóku mér sem
dóttur og reyndust mér alia tíð sem
bestu vinir. Margrét var afburða
húsmóðir og flink handavinnukona,
sem aldrei lét verk úr hendi falla á
meðan hún var og hét.
Þegar Tage Möller féll frá missti
Margrét mikið, sinn lífsförunaut í
50 ár og eftir það fór heilsu hennar
verulega að hraka. Synir hennar, Jón
Friðrik og Carl, sáu þó til þess að
hana skorti ekkert og hugsuðu um
hana af alúð. Tage átti son af fyrra
hjónabandi, Birgi Möller. Birgir og
Gunilla kona hans, ásamt sonum
þeirra Carli Friðrik og Birgi Thor
voru Margréti ávallt mjög góð og
sýndu henni mikla umhyggju og
ræktarsemi í gegnum árin.
Margrét vildi ávallt láta gott af
sér leiða Qg voru henni málefni van-
gefmna mjög hjartfólgin. Dýravinur
var hún mikill, hændi að sér allskyns
fugla á svalimar á Skúlagötunni, og
hafði hver fugl sitt nafn og var fasta-
gestur. Hundamir okkar Kalla voru
líka mjög hændir að Margréti og tók
elsti hundurinn okkar Gutti ekki
annað í mál en að fylgja henni heim,
er hún kom í heimsókn til okkar út
á Álftanes. Dýrin finna svo sannar-
lega hið sanna eðli mannsins og þau
löðuðust ósjálfrátt að henni.
Ég veit að það er í anda MargréU
ar að þakka fyrir sig og ætla ég ao
biðja Þorsteini Blöndal lækni allrar
blessunar, hann var henni sérstak-
lega góður og alltaf til staðar ef eitt-
hvað bjátaði á hjá henni. Innilegar
þakkir til Ásgeirs Jónssonar læknis,
sem passaði uppá hjartað hennar og
var henni svo góður, og síðast en
ekki síst Ársæls Jónssonar öldrunar-
læknis, sem stundaði hana um ára-
bi! og sá til þess að hún hefði það
sem best, hjartans þakkir.
Við ástvinir Margrétar flytjum öllu
þessum læknum og starfsfólki
heimahjúkrunar, á öldrunardeil^
Borgarspítalans og á Droplaugar-
stöðum, þakkir fyrir frábæra umönn-
un og allan þann hlýhug og hjálp sem
það sýndi henni og okkur. Við biðjum
ykkur öllum guðs blessunar.
Margrét mín, við söknum þín mik-
ið, en við vitum að nú ert þú hjá
Tage og Ingu systur þinni sem var
þér svo kær. í guðs friði. i,
Þín tengdadóttir._
Ólöf Kristín.