Morgunblaðið - 23.09.1995, Blaðsíða 36
36 LAUGARDAGUR 23. SEFfEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTJÁN RAFN
ERLENDSSON
+ Kristján Rafn
Erlendsson,
Hjöllum 26, Patreks-
firði, fæddist 26.6.
1973 á Patreksfirði.
Hann lést í flugslysi
14. september sl.
Foreldrar hans eru
Erlendur Krisljáns-
son rafvirkjameistari
og Sigríður Karls-
dóttir hjúkrunarfor-
stjóri. Systkini
Kristjáns eru Sigríð-
ur Filippía, f. 17.3.
1977, nemi, og Karl
Óttar, f. 17.7. 1979,
nemi. Kristján Rafn
lauk stúdentsprófi frá Fjöl-
brautaskölanum í Breiðholti
vorið 1994,_og stundaði nám við
Flugskóla íslands.
Utför Kristjáns fer fram á
Patreksfirði í dag og hefst at-
höfnin kl. 14.
ÞEGAR síminn h-ingdi snemma
morguns þann 15. september þá
hvarflaði ekki að mér að í dag myndi
ég fá sorgarfréttir og að hræðilegur
^Aitburður hefði gerst. En þegar ég
heyrði hvíslað „Bára, þetta er
Björk“, þá settist ég niður og beið.
„Eddi bróðir var að hringja, vinirnir
Krissi frændi, Svanur og Finnur eru
í vélinni sem er saknað."
í gegnum hugann þutu ótal spurn-
ingar. Af hveiju, hvers vegna? Þetta
getur ekki verið - ég sem var að
koma beint utan af Keflavíkurvelli
eftir að hafa ekið þangað Nirði syni
mínum, frænda, æskufélaga og góð-
um vini Krissa, en hann er að flytj-
■»-ast til framandi lands að kanna hir.n
stóra heim, og á sama tíma er
kannski búið að kippa elsku frænda
yfir móðuna miklu, frændanum sem
allir elskuðu og dáðu - honum sem
er hvers manns hugljúfi og traustur
sem klettur. Honum sem er stóri
sterki bróðirinn í einstaklega sam-
heldnum systkinahópi. Krissa, sem
var augasteinn Kristjáns afa og
nafna allan þann tíma sem þeir nutu
samvista. Þeir voru óviðjafnanlegir
nafnarnir þegar þeir voru saman að
bjástra, hvort sem það
var úti við eða inni,
og alltaf gat Krissi
fengið afa til að brosa,
Eða tryggðin við
ömmu sína alla tíð,
hann skyldi koma við
alltaf þegar hann átti
leið hjá og taka utan
um ömmu og kyssa og
athuga hvort hann
gæti ekki gert éitt-
hvert viðvik fyrir
hana.
Það var bara í fyrra-
dag að þau komu
systkinin ásamt Finni
í heimsókn til okkar í
Kópavoginn. Þegar Krissi birtist
kallaði hann „það er svo langt síðan
við höfum sést, ég ætla að faðma
þig og kyssa!“ Þessum orðum mun
ég aldrei gleyma, eða faðmlaginu
trausta. Það var glatt á hjalla þessa
dagstund. Við sátum þarna öll í litla
eldhúsinu mínu, drengirnir mínir,
Björk systir, Krissi, Finnur og Sigga
Pía og gæddum okkur á stórri súkk-
ulaðitertu. Þegar ég leit á þessi
glöðu, myndarlegu ungmenni, geisl-
andi af lífsgleði og uppfull af hug-
myndum um hvernig mætti gera
heiminn betri og umburðarlyndari
hugsaði ég fyrir mig: „Mikið erum
við ríkir foreldrar og getum verið
stolt af börnunum okkar.“ Lífsgátan
var rædd fram og aftur og Krissi
laumaði spakur inn glettnum at-
hugasemdum eins og honum var ein-
um lagið, með rólyndissvip og bros
á vör. Þegar þau kvöddu voru
systkinin að gantast með verkaskipt-
inguna í sambúðinni á Lokastígnum
en úr augum þeirra skein gagnkvæm
ást og virðing. Og ekki leyndi sér
umhyggjan fyrir Kalla bróður þeirra,
sem var nýfluttur til þeirra. Þau
ætluðu öll þijú að halda heimili í
Reykjavík í vetur.
Vort líf er svo ríkt af ljóssins þrá,
að lokkar oss himins sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína,
er hrynjandi geislar skína.
Vor sál er svo rík af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun sú.
MINNINGAR
Þó ævin sem elding þijóti,
guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
- Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur - síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Elsku Eddi, Sigga, Kalli og Sigga
Pía, orð geta verið svo fátækleg
þegar missirinn er mikill. Ég bið guð
um að styrkja ykkur og leiða í gegn-
um sorgina. Gefið sorginni tíma og
eftir stendur ljúfa minningin um
yndislegan son og bróður sem átti
drauma og væntingar sem þið studd-
uð hann í og stóðuð honum við hlið
til hinsta dags.
Elsku mamma, Dilla og Kalli, sorg
ykkar er mikil og missirinn stór.
Við stöndum saman og höldum utan
um hvert annað og gefum fjölskyld-
unni styrk. Kveðju mína og samúðar-
óskir vil ég senda til Jónasar, Elsu
Nínu, Siggu og Bjössa barna þeirra
og annarra sem eiga um sárt að
binda vegna ástvina- og vinamissis.
Bára frænka.
Það að ég minnist Krissa frænda
míns með nokkrum orðum í minning-
argrein hefði verið okkur frænd-
unum ijarlægt, jafnvel brandari, fyr-
ir nokkrum dögum - en fyrir þá sem
ekki þekktu Krissa langar mig að
segja í nokkrum orðum hvað hann
var fyrir mig.
Aðeins nokkrum dögum eftir að
ég lagði af stað til þess að dvelja
langdvölum í öðru landi, sit ég núna
aftur í þotu á leið heim, fyrir ofan
skýin og himinbláminn allt um kring.
Hérna uppi vildi Krissi vera í fram-
tíðinni, fljúgandi flugvélum, þotum
eða jafnvel þyrlum - uppi í himninum
og frelsinu. Ég hef enn ekki áttað
mig á því að það mun ekki gerast
og að Krissi er ekki lengur lifandi
og að ég á aldrei eftir að hitta hann
aftur. Við munum aldrei hlæja sam-
an eða ræða um það sem efst er á
baugi í draumum okkar um framtíð-
ina. Dauðinn var þá fjarlægur og
óraunverulegur og ekki til umræðu.
Alltaf þegar ég kom á Patró í
gegnum árin og frá því að ég man
eftir mér, var Krissi þar og tók á
móti mér. Á samri stundu leið mér
eins og ég hefði aldrei farið og jafn-
vel síðustu árin þegar fundir okkar
urðu stopulli var alltaf eins og við
hefðum verið saman uppá hvern dag
sem leið í milli. Hann tók mig undir
verndarvæng sinn og ég varð alltaf
hluti af strákagenginu sem frændi
hans Krissa. Það að eiga frændur,
fjölskyldu og forfeður skipti Krissa
miklu máli. Þegar við fórum út að
Látrum í sumar vildi hann ólmur
fara niður í Keflavík líka, þaðan sem
langafi var, og þegar ég spurði hann
hversvegna -,,þar eru ræturnar"
sagði Krissi og um leið fundum við
okkar eigin skyldleika og að hann
skipti máli. Krissi frændi minn og
uppeldisbróðir var sannur vinur, ég
leit og lít alltaf upp til hans. Hann
var alltaf til staðar fyrir þá sem
þurftu á honum að halda, jafnt vini
sína, systkini og aðra. Nú mundi
hann segja að ég væri farinn að
gerast full væminn, en þetta er sann-
leikurinn. Frá honum stafaði einhver
innri ró sem gerði það að verkum
að hann var eins og traustur klettur
sem maður vissi að mundi aldrei
bregðast þegar á reyndi. Hann var
sá sem vissi að allt hefðist með róleg-
heitunum og þegar ég var klaufaleg-
ur eða reiddist horfði hann bara á
mig og brosti út undir eyru þannig
að mér rann samstundis reiðin.
Ohagganlegur, rólegur, heilsteyptur
og alltaf brosandi, þannig kemur
hann mér fyrir sjónir. - Ég vildi að
ég hefði sagt honum hvað ég var
stoltur af að hann væri frændi minn.
Elsku Siggu, Ella, Kalla og Siggu
Píu sendi ég samúðarkveðjur. Svo
mikil tilgangslaus sóun virðist mér
dauði þriggja vina minna vera að
lífið sýnist óskiljanlegt.
Gísli, Raggi, Gústi og Rúnar, þið
vitið að þó að maður eignist aldrei
aftur æskuvini, deyr minning þeirra
aldrei.
Njörður Sigurjónsson.
Fregnin barst um vinahópinn eins
og þytur í laufi. Félagi okkar hafði
farist i flugslysi. Við neituðum að
trúa því sem hafði gerst. Nei, ekki
Stjáni. Nei, ekki.
Sú dýrmæta eign sem menn gefa
samferðamönnum sínum eru minn-
ingar. Okkar fyrstu kynni voru um
haustið 1989. Við vorum allir á viss-
um tímapunkti í lífi okkar þar sem
við vorum að byija í Menntaskólan-
um við Sund.
Ungir, feimnir og fullir eftirvænt-
ingar tókumst við á við fyrsta skóla-
daginn. Sumir okkar þekktust áður,
en aðrir voru komnir langt að. Það
leið ekki á löngu þar til sterk vináttu-
bönd höfðu myndast og í öllum frí-
mínútum og eyðum í skólastarfinu
var farið að bralla eitthvað og þá
oftast á bílasölur enda stutt í bíl-
prófsaldurinn. Þegar líða tók á
námsdvöl okkar í skólanum þurftum
við að fara að huga betur að þeirri
framvindu sem við vildum hafa á
náminu. Hugur okkar beindist í mis-
munandi áttir og ljóst var að við
yrðum ekki allir í sama bekk að
ári. Stjáni hafði hug á stærðfræði-
braut því það myndi nýtast honum
við flugnám sem hann hafði mikinn
áhuga á og var áhuginn svo mikill
að hann fór að læra flug í kvöld-
skóla meðfram menntaskólanáminu.
Stjáni var frá Patreksfirði en bjó
hjá ömmu sinni og afa á Kleppsveg-
inum. Stjáni var rólegur persónuleiki
með sterkt jafnaðargeð. Hann kippti
sér ekki upp við hlutina þótt á ýmsu
gengi og var alltaf reiðubúinn að
gera eitthvað fyrir okkur.
I okkar vinahóp er komið stórt
skarð sem fyllist aldrei. Við munum
ætíð syrgja þennan kæra vin og allt-
af sakna hans þegar við minnumst
menntaskólaára okkar. Við kveðjum
þig í þetta sinn en vitum vel að við
hittumst aftur síðar, í landi draum-
anna eða í drottins ríki.
Stjáni, við þökkum þér fyrir allar
þær skemmtilegu og dýrmætu
stundir sem við höfum átt saman.
Megi Guð vera með þér og veita fjöl-
skyldu þinni styrk í sorg sinni. Þar
kveðjum við góðan vin.
Haukur, Skúli, Snorri,
Sveinbjörn S.H., Svein-
björn S. og Valberg. Bekkj-
arfélagar og vinir úr
Menntaskólanum við Sund.
Kveðja frá skólafélögum og
kennurum í Flugskóla
Islands
Það þyrmdi yfir okkur þegar
fregnin barst um að einn félagi okk-
ar í flugskólanum, hann Stjáni, væri
fyrirvaralaust floginn frá okkur inn
á næsta tilverustig. Þessi trausti,
yfirvegaði og ágæti félagi okkar sem
var að búa sig undir lífsstarfið sem
átti hug hans allan, er horfinn. Kynni
okkar hófust í upphafi þessa árs
þegar fyrri önn námsins hófst. Hann
kom 'akandi frá Patreksfirði um há-
vetur af því að flugveður brást og
missti af fyrstu kennslustundunum
fyrir bragðið, en strax kom í ljós
C
.
í
í
(
i
t
i
i
í
(
«
(
I
I
<
-4- Finnur Björns-
• son fæddist á
Patreksfirði 6. ág-
úst 1973. Hann lést
af slysförum 14.
september síðastlið-
inn. Foreldrar Finns
eru Jón Björn Gísla-
son, byggingameist-
ari frá Patreksfirði,
og Sigríður Sigfús-
dóttir, snyrtifræð-
ingur. Systkini
Finns eru Þorsteinn,
rafeindavirki og
kerfisfræðingur, f.
20. apríl 1970, sam-
býliskona hans er
** > Sóley Karlsdóttir, og Anna Lilja,
fædd 25. september 1981.
Utför Finns fer fram á Pat-
reksfirði í dag og hefst athöfnin
kl. 14.
í dauðans faðm nú fallið er
og fölt og kalt það sefur
það barn, ó Guð, sem gafstu mér
og glatt um stund mig hefur.
Ó, faðir, lít í líkn til mín,
og lát þú blessuð orðin þín
,„.mér létta sviðann sára,
er sárra fær mér tára.
* - (H. Hálfd.)
Enn á ný hefur sláttumaðurinn
slyngi lagt leið sína með ljáinn um
lítið sjávarpláss vestur á fjörðum
með þeim hætti að alla setur hljóða.
Þrír ungir, kátir og áræðnir drengir
sem sett hafa svip sinn á bæj arlífið
á Patreksfirði hafa lagt upp í sína
síðustu ferð.
* Undanfarið hefur því verið fleygt
að ekki sé búandi á
þessum litlu stöðum
sem eru umkringdir
háum flöllum sem stöð-
ug hætta stafar af og
sjónum sem hefur tekið
sinn toll gegnum tíðina.
En eins og áður erum
við harkalega minnt á
það að hætturnar leyn-
ast víða. Það breytir
ekkert þeirri staðreynd
að fólk mun halda
áfram að byggja litlu
sjávarplássin og við-
halda einkennum slíkra
samfélaga að hlúa að
nágrannanum þegar
hann á um sárt að binda með ólýsan-
legri samstöðu og hluttekningu.
Við í fjölskyldu Finns Björnssonar
sem fórst ásamt tveim vinum sínum
í flugslysi 14. september sl. höfum
sannarlega upplifað þá samstöðu og
hluttekningu í sorginni sem nú hefur
kveðið á dyr foreldra, systkina, ann-
arra ættmenna og vina þessara ungu
drengja.
Á svona stundum spyr maður sig
hver tilgangurinn sé með því að láta
þijá unga drengi hverfa á braut á
því æviskeiði þegar flestir eru að
ákveða hvaða leið þeir ætla að fara
í gegnum lífið. Þegar stórt er spurt
er fátt um svör.
Að fá að hverfa inn í eilífðina við
verkefni sem eiga hug manns allan
hlýtur að vera ósk hvers og eins.
En þegar æviárin eru aðeins 22 er
það engan veginn tímabært og flug-
ferðirnar þeirra Finns, Krissa og
Svans hefðu því mátt vera margfalt
fleiri. Eins og svo margt sem þeir
Finnur og Krissi höfðu tekið sér
fyrir hendur í sameiningu allt frá
því þeir voru lítil börn þá höfðu þeir
báðir lokið einkaflugmannsprófi.
Með fráfalli þeirra og Svans leikfé-
laga og vinar er höggvið stórt skarð
í árganginn þeirra á Patró og því
eru þau mörg ungmennin sem eiga
um sárt að binda.
Nú þegar maður stendur frammi
fyrir þeirri köldu staðreynd að Finn-
ur er allur verður söknuðurinn sár.
Upp í hugann kemur mynd af ung-
um, myndarlegum, brosandi manni,
fullum af lífsgleði og áræðnum.
Finnur átti sína drauma og hann
gerði allt sem var í hans valdi til
að láta drauma sína rætast. En það
virtist sem hann hefði aldrei nægan
tíma, hann var sífellt kominn á und-
an sér sjálfum. Hlutirnir gengu ein-
faldlega ekki nógu hratt fyrir hann.
Hann varð líka fljótt gagntekinn af
öllu því sem hann tók sér fyrir hend-
ur hveiju sinni og fátt annað komst
að á meðan.
Eins og svo margir í okkar fjöl-
skyldu hafði Finnur valið sjóinn og
fór hann því í Sjómannaskólann, en
það var ekki nóg fyrir hann og því
ákvað hann jafnframt að fara í
flugnám og upp frá því var hver
stund notuð sem gafst í flugið.
Nú þegar minningarnar leita fram
kemur fram í hugann mynd af eins
og hálfs árs snáða kafandi snjóinn
upp í mitti á gamlárskvöld í tilraun
sinni til að fá fullorðna fólkið til að
skjóta njólum á loft sem stóðu upp
úr snjónum, því þrátt fyrir upptendr-
aðan himininn af allskyns flugeldum
fannst Finni alls ekki nóg komið . . .
3 ára ljóshærður drengur að draga
heim til sín björg í bú eftir áð hafa
lagt leið sina í frystihúsið þar sem
hann varð sér út um fisk í plast-
poka... 4 ára snáði kominn heim
kotroskinn úr ferðalagi þar sem
hann varð sér út um bíiferð með
vegavinnubílstjóra til Tálknafjarð-
ar. .. Alsæll aðeins nokkurra ára
með sínar fyrstu kökur sem hann
bakaði einn og óstuddur... 17 ára
sæll og glaður nýkominn heim frá
Ástralíu eftir að hafa verið þar sem
skiptinemi í eitt ár, ákveðinn að
gera það gott í tónlistinni.
Finnur var mikill fjölskyldumaður
og lét sig aldrei vanta þegar stór-
Ijölskyldan sameinaðist hvort sem
var í sorg eða gleði. Hann hafði jafn-
framt átt því láni að fagna að alast
upp við þær bestu aðstæður sem
nokkurt barn getur óskað sér þar
sem hann átti öruggt athvarf og
umhyggju foreldra sinna vísa.
Nú þegar Finnur hverfur til þeirra
sem á undan eru gengnir er það
huggun harmi gegn að þar á hann
öruggt skjól.
Megi minningin um glaða, táp-
mikla drengi verða þeim líkn sem
lifa.
Föðursystkini og
íjölskyldur þeirra.
Elsku Finnur bróðir.
Með hjartað fullt'af söknuði skrifa
ég þér og þakka fyrir samveru okk-
ar. Ég er þakklát fyrir að hafa feng-
ið að eiga þig fyrir bróður. Það er
svo ótalmargt sem mig langar að
segja við þig og þakka þér fyrir, en
aðeins lítið brot kemst á blað! Frá
því að ég var lítil stelpa hefur þú
verið til staðar og nú síðustu árin
hefur unglingurinn í mér fengið
skilning hjá þér þar sem þú varst
búinn að upplifa alla þessa unglinga-
veiki, útivistarumræðu og margt
þess háttar. Allt sem þig snertir er
nú orðið mér svo dýrmætt og kært,
jafnvel gamalt gælunafn er nú kær
minning þótt það hafi verið fundið
upp til að espa litlu systur. Þú varst (
stóri bróðir sem réðir, en í raun j
varst þú eftirlátur við litlu systur.
Nú í byijun september fór ég með *
þér í flugferð þótt ég væri heldur
rög við flugið. Þessi ferð var mjög
skemmtileg og ég skildi þá enn bet-
ur þinn mikla áhuga á fluginu og
hve oft þú þurftir að heimsækja flug-
völlinn og skoða vélarnar. Nú gleðst
ég yfir að þessi ferð var farin, nú
veit ég að þú fórst í síðustu ferðina
áhugasamur og glaður yfir því sem
þú varst að gera. Eftir því sem ég (
hef elst, hefur samband okkar orðið
nánara og ég hef eignast mikla hlut-
deild í þínum málum og skilning á
lífi þínu.
Síðastliðinn vetur fór ég eitt sinn
með ykkur vinunum í sund, þá heyrði
ég hvað þið voruð miklir vinir og
höfðuð mikinn áhuga á lífi og starfi
hvers annars, ekki bara á fluginu
einu. Þessi vitneskja er líka huggun,
því það er öruggt að þið hafið veitt
hver öðrum styrk þegar stundin kom i
og eruð saman eftir sem áður, alltaf
jafnkátir og skemmtilegir.
Nú koma svo margar minningar
upp í hugann, það væri heldur langt
mál að rifja það allt upp. Allar þess-
ar minningar eru svo yndislegar og
kærar. Gott er til þess að vita að
ég get alltaf rifjað upp stundirnar
okkar saman. Allt sem við gerðum
og sögðum í gamni og alvöru hverf-
ur aldrei - enginn getur tekið það
frá mér. Nú finnst mér alveg skilj- i
anlegt hvað þú varst alltaf mikið á
ferðinni. Þú þurftir að sinna svo
mörgu á stuttum tíma og upplifa
FINNUR BJÖRNSSON