Morgunblaðið - 23.09.1995, Page 39

í
MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 23. SEPTEMBER 1995 39
1 ----------------------------------------
ingjar. Guð gefi ykkur öllum styrk
á þessum sorgarstundum.
Við sendum einnig aðstandend-
um þeirra Finns Björnssonar og
Kristjáns R. Erlendssonar einlægar
samúðarkveðjur í sorg þeirra, sem
er okkar allra.
Jensína, Magnús
og Anna Kristín.
Með þessu ljóði viljum við kveðja
góðan vin.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson.)
Megi Guð styrkja fjölskyldu
I Svans.
Fanney og Laufey.
Hann Svanur Þór frændi minn
lést langt um aldur fram í hörmu-
legu flugslysi, aðeins tuttugu og
tveggja ára að aldri, en oft er svo
sagt að þeir deyi ungir sem guðirn-
Íir elska.
Það var aðeins tæpt ár á milli
( Svans og mín og þó svo oft hafi
| liðið langur tími á milli þess sem
við hittumst sökum þess að við
bjuggum í sitt hvorum landshlutan-
um, var alltaf mikið brallað þegar
við hittumst og mikið gátum við
alltaf rifist um alla skapaða hluti
og hvorugt vildi samþykkja að það
hefði rangt fyrir sér, enda bæði
jafn þver.
Þegar Svanur fór í Menntaskól-
ann á Akureyri einn vetur hittumst
I við mjög oft en þar vorum við Anna
| systir í Verkmenntaskólanum og
þar kynntist hann einnig hluta af
okkar vinahóp. Svanur kom stund-
um með okkur til Ólafsfjarðar og
minnisstæð er ferðin þegar Múlinn
var ófær og við fengum að fara í
gegn um Múlagöngin sem þá var
nýbúið að sprengja í gegn um.
Svanur og Anna systir gerðu þá
J stanslaust grín að mér því ég var
j hálfsmeyk við að keyra þarna í
" gegn í myrkrinu þá nýkomin með
I bílpróf, en auðvitað vildi ég ekki
viðurkenna það fyrir þeim.
Eftir að við fluttumst bæði suður
til Reykjavíkur til þess að stunda
þar nám, hittumst við alltaf öðru
hveiju, stundum í mat hjá ömmu.
Við Svanur höfum alltaf verið
bæði mikið í íþróttum, hann í körfu-
bolta en ég í fótbolta. Deildum við
( oft mikið um það hvor íþróttin
væri betri og auðvitað vildi hvorugt
’ undan láta. En ég var nú alltaf stolt
( af honum frænda mínum og fylgd-
ist alltaf með hvernig honum gekk
í leikjunum. Ég var búin að lofa
Svani því að ég skyldi koma og
horfa á hann spila með Völsurun-
um, en nú verður ekkert af því.
Deyr fé
deyja frændur
deyr sjálfur hið sama.
En orðstír
( deyr aldregi
( þeim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Elsku Svanur, megi minning þín
lifa.
Þín frænka,
Jóna Kristín.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
( Vinirnir kveðja
i vininn sinn látna,
er sefur hér hinn siðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Kæri Svanur.
Með þessum erindum vil ég
( þakka þér fyrir allar góðu stundirn-
ar sem við áttum saman.
Ég vil votta Jónasi, Elsu Nínu
og Sunnu Maríu og öðrum aðstand-
endum mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi Guð gefa ykkur styrk
á sorgarstund.
Megir þú hvíla í friði.
Hildur Kristjánsdóttir.
Á stundu sem þessari koma upp
í hugann dýrmætar minningar um
einstakan vin sem nú hefur verið
hrifinn á brott í blóma lífsins.
Ég hverf í huganum aftur til
ársins 1989. Ég, þá tæpra 16 ára,
nýbyijuð í menntaskóla, og komin
heim í fyrsta páskaleyfið. Ég er
stödd á skíðum uppi í dal og byijuð
að renna mér áleiðis heim þegar
bankað er í öxiina á mér. Þarna
stendur hann þessi hávaxni strákur
með svarta hárið og spyr hvort
hann megi ekki verða mér samferða
niður dalinn. Mig grunaði ekki þá,
að þetta ætti eftir að verða upphaf-
ið að einstökum vinskap, sem hélst
þrátt fyrir að fjarlægðir skildu oft
að. Við fundum fljótt út að penni
og blað voru sterk vopn í barátt-
unni við fjarlægðir og tókum þau
oftar en ekki fram yfir það tækni-
undur sem síminn er.
Nú í þessum endurminningum
stend ég sjálfa mig að því að lesa
aftur bréfin, sem hann í einlægni
sinni skrifaði mér, bréf sem lýstu
öllu litrófi tilfinninganna. Hugur
hans kom víða við i þessum skrif-
um, allt frá áhyggjum af saklausum
stríðshijáðum börnum og þeirra
sem minna mega sín í þessum
heimi, upp í þá gleði að fá að njóta
lífsins i krafti heilbrigðis. Þetta var
eitt af mörgu aðdáunarverðu í fari
Svans. Hann kom til dyranna eins
og hann var klæddur og var alls
ófeiminn við að tjá tilfinningar sín-
ar. Þær eru ófáar stundirnar sem
við deildum gleði og sorgum hvors
annars, ræddum um tilgang og
staðreyndir lífsins. Við veltum því
stundum fyrir okkur hvort okkur
væri ætlað eitthvert hlutverk í líf-
inu. Ég tel að örlög okkar séu fyrir-
fram ákveðin og trúi því að Svanur
hafi fengið mikilvægt hlutverk hjá
æðri máttarvöldum, þar sem hann
hefur nú verið kallaður til starfa.
Ég þakka fyrir þá lánsemi að hafa
fengið að kynnast Svani, betri vin
var ekki hægt að eignast.
Minning um góðan dreng lifir.
Elsku Jónas, Elsa Nína og Sunna
María, megi góður Guð veita ykkur
styrk í ykkar miklu sorg. Fjölskyld-
um Finns og Kristjáns Rafns votta
ég einnig mína dýpstu samúð.
Skrifuð á blað
verður hún væmin
bænin
sem ég bið þér
en geymd
í hugskoti
slípast hún
eins og perla í skel
við hveija hugsun
sem hvarflar til þín.
(Hrafn A. Harðarson.)
Katrín Anna.
Við kynntumst Svani Þór Jónas-
syni þegar hann fluttist til Reykja-
víkur eftir námið í Fjölbrautaskóla
Vesturlands á Akranesi. Hann hóf
að æfa körfuknattleik með íþrótta-
félaginu Leikni í Reykjavík haustið
1994. Það kvað þegar mikið að
honum á æfingum og var hann allra
leikmanna kraftmestur og dugleg-
astur við æfingasókn. Það geislaði
af honum lífskrafturinn og það er
erfitt að sætta sig við að hann er
horfinn. Þrátt fyrir veikindi og
meiðsli síðastliðið ár lét hann ekki
deigan síga heldur stundaði æfing-
arnar af kappi og mætti á allar
æfingar nema þegar hann var rúm-
liggjandi á sjúkrahúsi.
Svanur ákvað í vor að skipta um
félag og spreyta sig í úrvalsdeild-
inni á ný. Hann gekk til liðs við
Val, en í því félagi lék faðir hans
á sínum yngri árum. Hjá Val voru
miklar vonir bundnar við leik hans,
enda hafði hann undirbúið sig mjög
vel fyrir komandi keppnistímabil.
Körfuknattleikur var líf og yndi
Svans. Hann smitaði alla í kringum
sig með áhuga sínum og krafti og
MINIMINGAR
ekki kom maður að auðum kofunum
hjá Svani þegar körfubolta bar á
góma. Höggvið hefur verið stórt
skarð í hóp körfuknattleiksmanna
á íslandi. Missir okkar félaganna
er mikill, en við munum minnast
góðu stundanna þegar Svanur var
hrókur alls fagnaðar. Við vottum
foreldrum hans og systur og öðrum
nákomnum okkar dýpstu samúð.
Einnig viljum við votta ástvinum
piltanna tveggja, sem fórust í flug-
slysinu með Svani, samúð okkar.
Fyrir hönd félaga úr Val og
Leikni í Reykjavík,
Halldór Bachmann
og Torfí Magnússon.
Föstudagurinn 15. sept sl. rann
upp eins og allir aðrir venjulegir
dagar. Ég vaknaði og ætlaði í skól-
ann þegar pabbi kom á móti mér,
tók utan um mig og sagði að lítil
fiugvél væri týnd og Svanur minn
væri um borð. Stuttu seinna hringdi
afi, sagði að flugvélin væri fundin
og Svanur og vinir hans tveir væru
allir dánir, - þetta var hræðileg
stund. Svanur Þór var eins og stóri
bróðir minn. Mömmur okkar, sem
eru systur, eru svo samrýndar að
við börnin þeirra tölum stundum
um það að við séum öll eins og
systkini.
Svanur var ótrúlega skemmtileg-
ur og fyndinn, - ég hlakkaði alltaf
svo mikið til þegar von var á honum
í heimsókn. - þá vissi ég að það
yrði mikið fjör. Fyrir stuttu vorum
við saman í sumarbústað í Munað-
arnesi ásamt foreldrum okkar,
systkinum og Otra frænda og
Henríettu dóttur hans; við Svanur
sungum saman og pabbi spilaði á
gítarinn. Þetta var svo gaman og
við töluðum um að við yrðum fljótt
að endurtaka þetta því okkur þótti
svo_ gaman að syngja saman.
Ég hitti Svan síðast viku áður
en hann dó, - þá vorum við að
tala um bíómyndina Casper, ég var
þá nýbúinn að sjá hana og Svanur
ætlaði að drífa sig líka að sjá hana.
Nú syngur hann Svanur minn aldr-
ei framar, en ég mun syngja með
honum og tala við hann í huga
mínum.
Ég bið Guð að taka á móti Svani
og geyma hann.
Ingrid Ork.
Kveðja frá Fjölbrautaskóla
Vesturlands á Akranesi
Fregnin af slysinu kom eins og
þruma úr heiðskíru lofti. Svanur
Þór Jónasson hafði farist ásamt
tveimur félögum sínum. Þrír ungir
menn voru fyrirvaralaust stöðvaðir
á leið sinni á vit ævintýranna. Áfall-
ið var mikið fyrir fyrrum skóla-
systkini, kennara og alla vinina á
Akranesi. Enginn var viðbúinn
þessu. Harmur og söknuður fyllir
hugann. Nú minnumst við félagans
og vinarins af hlýhug og reisn.
Svanur Þór Jónasson lauk stúd-
entsprófi í Fjölbrautaskóla Vestur-
lands á Akranesi síðastliðið vor. Þá
kvaddi hann okkur hress í bragði í
stórum hópi brautskráðra nemenda.
Skólaárin á Akranesi höfðu verið
góður tími. Drengurinn frá Patreks-
firði var fljótur að fmna sinn stað
er hann kom fyrst í skólann. Hress-
leiki hans og kraftur tiyggði honum
fljótt stöðu í miðjum hópnum. Svan-
ur varð strax áberandi í skólanum,
vinamargur og alltaf með í félags-
lífi nemenda og öðrum viðburðum
skólalífsins. Þyrftu menn á hjálp
að halda var oft hnippt í Svan.
Körfuboltinn var annar stór kafli í
lífi Svans meðan hann var á Akra-
nesi. Það var gaman að fylgjast
með honum á vellinum, keppnis-
skapið og ósérhlífnin hreif þar alla.
Drættir pennans verða þungir
þegar við þurfum að kveðja unga
og efnilega menn. Þá þurfum við á
öllum styrk okkar og samstöðu að
halda. Svanur Þór er í huga okkar
hér í skólanum á Akranesi maður
styrksins og samstöðunnar. Þannig
munum við þennan góða félaga
okkar, þannig munum við heiðra
minningu hans. Fyrir hönd starfs-
manna og nemenda í Fjölbrauta-
skóla Vesturlands á Akranesi votta
ég foreldrum Svans og aðstandend-
um hans dýpstu samúð og vona að
samhugur okkar verði þeim hugg-
un.
Þórir Olafsson.
Við viljum minnast vina okkar
sem létust af slysförum 14. septem-
ber sl. Við getum ekki lýst sorg
okkar með orðum þegar svo stórt
skarð er höggvið í vinahópinn.
Flest okkar hafa þekkst frá barn-
æsku og því vinaböndin sterk. Það
eru margar góðar minningar sem
koma upp í hugann þegar svona
hlutir gerast.
Það er ekki hægt að segja annað
en að Krissi, Finnur og Svanur
hafi verið lífsglaðir strákar sem
kölluðu ekki allt ömmu sína. Þeirra
mottó í lífinu var að gera hlutina
vel eða sleppa þeim. Þeir fundu allt-
af ástæðu til að skemmta sér og
þá var aldrei að vita uppá hveiju
þeir fundu. Það er erfitt að ímynda
sér framtíðina án þeirra.
Það er sárt þegar svb ungir menn
falla frá í blóma lífsins og erfitt að
finna tilganginn með því.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast Krissa, Finni og
Svani og átt allar þessar góðu
stundir með þeim. Við söknum
þeirra sárt.
Við vottum fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð í þessari miklu
sorg.
Kristín María, Heiðbjört,
Elsa, Fríða, Elín Kritin,
Regína, Linda og Sigurjón.
Svanur vinur okkar er látinn.
Stórt skarð hefur verið höggvið í
vinahópinn sem aldrei verður fyllt.
Það er svo margt sem þú áttir eftir
að gera og svo margt sem þú áttir
eftir að sjá - af hveiju?
Við viljum þakka þér fyrir árin
sem við fengum að kynnast þér og
viljum þakka fyrir allt það sem þú
hefur veitt okkur, allar gaman-
stundirnar, hláturinn og uppátækin.
„Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá aftur hug þinn og þú munt
sjá að þú grætur vegna þess sem
var gleði þín.“ Kahlil Gibran.
Elsku fjölskylda, megi guð
styrkja ykkur í ykkar djúpu sorg.
Hulda Birna og Jón Þór.
Hann Svanur Þór var kallaður á
brott án fyrirvara. Það var sárt að
frétta lát hans. Framtíð hans var
björt og væntingarnar miklar.
Frá því ég kynntist Svanhvíti
móðursystur Svans, er hann var 5
ára gamall, fylgdist ég með honum
í fjarska verða að myndarlegum,
hávöxnum, heilbrigðum manni, -
fullum af orku og stórum fyrirætl-
unum. Fyrir Svanhvíti var Svanur
eins og bróðir eða sonur. Hann var
brúðarsveinn 7 ára gamall við gift-
ingu okkar Svanhvítar, ásamt jafn-
aldra sinum Snorra Pétri, bróður
mínum.
Svanur var íþróttamaður, hafði
skemmtilega frásagnargáfu og ætl-
aði að verða flugmaður. Hann var,
eins og svo margir ungir menn,
hrifinn af tækni sem beislar og stýr-
ir þeirri orku sem þarf til að knýja
tæknivædd samgöngutæki nútím-
ans.
Þær áttu vel við hann ljóðlínurn-
ar:
Hvað er betra, en vera ungur og ör
eiga vonir og æskufjör,
- geta sungið, lifað, leikið sér
létt í spori hvar sem er.
Hann Svanur er farinn frá okk-
ur. Maður situr eftir eins og væng-
brotinn fugl, það er eins og ferða-
lagið gegnum lífið hafi stöðvast um
stund. Mann setur hljóðan og má
ekki mæla þegar ungmenni í blóma
lífsins eru hrifsuð burt, ungir menn,
ólofaðir, rétt að byija að lifa
skemmtilegustu ár ævinnar, fullir
bjartsýni og væntinga.
Svanur var ljúfur drengur, ávallt
skapgóður og hress.
Megi foreldrar hans, systir og
aðstandendur láta huggast í minn-
ingunni um góðan dreng.
Kjartan Eggertsson.
Sár var sú fregn að Svanur Þór
væri dáinn. Hvernig má það vera
að svo stór og sterkur strákur í
blóma lífsins sé kallaður á brott?
Minningarnar um Svan kalla þó
fram bros í gegnum tárin. Allar
skemmtilegu samverustundirnar
okkar, þær ijölmörgu sigurstundir
sem við áttum saman í körfunni.
Og þau óteljandi uppátæki sem
honum einum voru lagin. Svanur
var alltaf hress og kátur. Ávallt
boðinn og búinn til hjálpar, í verk-
efnum stórum sem smáum. Það
skarð sem hann skilur eftir sig í
okkar vinahóp er meira en orð fá
lýst. Þó leikurinn hafi verið stuttur
og leiktíminn okkar lítill, þá lifir
minningin í hug okkar og hjarta.
Minningin sem færir okkur ljós í
myrkri. Sofðu vært kæri vinur.
Kveðja,
Jón Þór.
+
GUÐBJÖRG SKAFTADÓTTIR,
Sólheimum 23,
lést 18. september.
Útförin verður gerð frá Fossvogskirkju
mánudaginn 25. september kl. 15.00.
Þeir, er vildu minnast hennar, láti Orgel-
sjóð Langholtskirkju njóta pess-
Kristín Gunnlaugsdóttir, Sig. Haukur Guðjónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Einlægar þakkir okkar færum við öllum þeim, sem sýndu okkur
samúð, vináttu og hlýhug við andlát og útför elskulegs eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
GUÐMUNDAR JÓNSSONAR,
Innra-Hólmi.
Guð blessi ykkur öll.
Jónína Sigurrós Gunnarsdóttir,
Jón Auðunn Guðmundsson,
Jóhanna Kristin Guðmundsdóttir,
Sigurjón Guðmundsson, Kristín Marísdóttir,
Þorvaldur G. Jónsson, Guðrún Bjarnadóttir,
Ragnheiður Guðmundsdóttir, Jón Hjálmarsson,
Guðrún Guðmundsdóttir, Arnþór Ingibergsson,
barnabörn og barnabarnabörn.