Morgunblaðið - 23.09.1995, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 23. SEPTEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
IMINNINGU
VINANNA FINNS,
KRISTJÁNS OG SVANS
Kveðja frá kennara
Þegar ég heyrði um flugslysið,
þar sem þrír ungir menn frá Pat-
reksfirði fórust, rifjast upp minn-
ingar, þótt samveran og kynnin
yrðu ekki löng.
A haustmánuðum 1986 var ég
í forföllum skipaðs dönskukenn-
ara, kennari við grunnskóla Pat-
reksfjarðar. Þar kenndi ég mörg-
um nemendum dönsku í nokkrum
bekkjum. Þar á meðal voru pilt-
arnir þrír, sem fórust. Kynni við
þá voru mjög jákvæð. Minningarn-
ar tekur enginn frá okkur, þótt
annað týnist og tapist að fullu í
lífsins ólgusjó.
Þannig var, að ég dvaldi hluta
dvalar minnar á Patreksfirði á
heimili föðurforeldra eins piltsins,
og var honum þess vegna kunnug-
astur af þeim þremenningunum.
Eg nefni hér engin nöfn; piltamir
eru mér í minni. Mér er ljóst, að
söknuður aðstandenda þeirra, svo
og annarra, er þyngri en tárum
taki nú, en tíminn læknar öll sár.
Og minningin um dáðadrengi, sem
féllu frá í blóma lífsins, er og verð-
ur sárabót og huggun þeim, er
næstir þeim standa.
Bjart er lengi um dáðadrengi,
dauðastund þó skilji fundi.
Ljúft er að minnast mætra kynna
manndómsrikra vina slíkra.
(Sveinn frá Elivogum, i minningarljóði
um Friðrik R. Bjömsson, 1919-1940).
Eg votta aðstandendum hinna
ungu manna einlæga samúð mína.
Auðunn Bragi Sveinsson,
fyrrum kennari og skóla-
sljóri.
þeim hafi verið ætlað annað og
stærra hlutverk annars staðar.
Við biðjum góðan guð að varð-
veita ykkur kæru vinir, ykkar
verður sárt saknað.
Megi góður Guð styrkja for-
eldra, systkini, ættingja og vini
þessara ungu manna í þeirra miklu
sorg, því þeirra missir er mikill.
Kristín Finnbogadóttir,
Snæbjörn Gíslason.
Fimmtudagskvöldið 14.
september voru æskuvinir okkar
og bekkjarfélagar, Svanur, Krissi
og Finnur teknir frá okkur í blóma
lífsins á sviplegan hátt. Á því
augnabliki staðnæmdist allt. Orð
fá ekki lýst þeim tilfmningum sem
helltust yfír okkur hérna á Patró.
Bærinn var lamaður enda missir-
inn ótrúlega mikill.
Við sitjum hér nokkur bekkjar-
systkinin og rifjum upp þær góðu
stundir sem við áttum með vinum
okkar. Þeim stundum verður ekki
með orðum lýst, enda voru þessir
strákar með eindæmum lífsglaðir
og þróttmiklir.
Mikill tími fór hjá þessum félög-
um í pælingar um flugvélar og
allt stúderað sem viðkom flugi,
enda var flugið líf og yndi þeirra
allra.
Við bekkjarsystkinin þökkum
fyrir allar ánægjulegar samveru-
stundir með strákunum, sem voru
okkur ómetanlegar. Blessuð sé
minning þeirra.
Foreldrum, systkinum og ætt-
ingjum vottum við okkar dýpstu
samúð. Guð blessi ykkur öll.
Bekkjarsystkinin.
Með örfáum fátæklegum orðum
viljum við kveðja þijá unga vini
okkar og allrar fjölskyldunnar,
sem voru kallaðir í burtu í blóma
lífsins á svo voveiflegan hátt.
Krissi, Svanur og Finnur voru all-
ir æskufélagar og skólabræður
eldri sonar okkar Gísla, en sá vin-
skapur hélst jafn traustur og
sterkur eftir að leiðir skildu í aðra
skóla eftir skólaskyldualdur. Þessi
árgangur, ’73, var sérstaklega
samheldinn og er enn. Og sjö til
átta strákar úr þessum hópi voru
sérstakir að því leyti að þeir héldu
alltaf saman og ekkert skyggði á
vináttu og tryggð þeirra.
Frá því að þeir voru sex til sjö
ára gamlir höfum við fylgst með
þeim vaxa úr grasi og verða að
efnilegum ungum mönnum. Flestir
þeirra ætluðu að verða flugmenn
þegar þeir yrðu stórir. Tveir
þeirra, Krissi og Finnur, voru
komnir með einkaflugmanninn og
Svanur stefndi á flugið líka.
Það var engin lognmolla í kring-
um þennan strákahóp og oft fjör
og fyrirgangur þegar þeir voru
allir saman komnir og alltaf var
gaman að fá þá alla i heimsókn
þegar Gísli var heima, allir fullir
af orku og lífsgleði.
Nú er höggvið stórt skarð í
þennan litla hóp og við eigum erf-
itt með að skilja tilganginn með
því að kalla í burtu úr þessu lífi
þijá hrausta og lífsglaða unga
menn sem áttu allt lífið framund-
an. En við verðum að trúa því að
Mig langar í nokkrum orðum
að minnast ástkærra vina minna
Krissa, Svans og Finns sem tekn-
ir voru í burtu frá okkur svo ung-
ir og í blóma lífsins. Krissa og
Finni kynntist ég um leið og við
byijuðum í grunnskóla og Svanur
bættist í hópinn þegar við vorum
12 ára gamlir. Við, ásamt þremur
öðrum, mynduðum fljótt hóp sem
haldið hefur sambandi þrátt fyrir
að leiðir okkar lágu í ýmsar áttir
við lok grunnskólanáms.
Á stundu sem þessari á ég ekki
til nógu sterk orð til þess að lýsa
hvesu mikils virði það er mér að
hafa notið vináttu Krissa, Finns
og Svans. Minningamar um sam-
verustundir okkar eru margar og
góðar, og nú þegar þær eru það
eina sem maður hefur hellast þær
yfir mann og minna á hversu ein-
stakir vinir þeir voru. Prakkara-
strikin með Krissa og Finni þegar
við vorum litlir og veturinn sem
við Svanur bjuggum saman, þegar
við vorum í Menntaskólanum á
Akureyri, verða ljóslifandi í minn-
ingunni.
Elsku vinir mínir, þið einir vitið
hversu sárt ég á eftir að sakna
ykkar og tómarúmið sem þið skilj-
ið eftir ykkur verður aldrei fyllt.
Eg þakka Guði fyrir árin okkar
saman og bið hann um að blessa
foreldra ykkar, systkini, ættingja
og ástvini á þeim erfiðu tímum
sem framundan eru.
Ykkar vinur,
Gísli.
SVANUR
ÞÓR
JÓNASSON
María, orð mega sín svo lítils á
stundum sem þessari. Sorg ykkar
er mikil og sár, þið grátið hann sem
var gleði ykkar. Þó Svanur hafi
verið tekinn burt, verða minning-
arnar um hann það ekki. Við (Suð-
jón og börnin okkar vottum ykkur
dýpstu samúð.
Hvíl í friði, elsku Svanur.
Sigríður Marteinsdóttir.
Öllum verður bilt við þegar þeir
heyra fréttir um slysfarir, en þær
hafa verið tíðar á þessu ári og eng-
ir hafa mátt þola meiri raunir en
Vestfirðingar í þeim efnum hér á
landi.
Fimmtudagskvöldið 14. sept.
komu fréttir um að lítillar flugvélar
væri saknað og morguninn eftir var
hringt til mín og mér bárust þau
boð að þrír ungir menn frá Patreks-
fírði hefðu farist með þessari flug-
vél, allir 22 ára að aldri. Sá sem
færði okkur fréttina var vinur minn,
Sigurður Guðmundsson í Otradal
og bætti því við að Svanur væri
einn þeirra, en Svanur var dóttur-
sonur hans og mikill vinur. Okkur
hjónum varð mikið um þessa sorg-
arfrétt, en einn hinna látnu var
okkur kunnari en hinir. Það var
Svanur Jónasson, dóttursonur Sig-
urðar og Ingrid, sem hefur verið
mikið vinafólk okkar í áratugi. Við
höfðum fylgst með Svani frá því
hann var lítið barn. Hann' var oft
hjá afa sínum og ömmu í Otradal
hvort sem foreldrar hans, Elsa Nína
og Jónas Sigurðsson, voru búsett í
Reykjavík, Bíldudal eða á Patreks-
firði. Vegalengdin milli Otradals og
Trostansfjarðar er ekki svo ýkja
löng og í þau 23 ár sem við höfum
verið við Árnarfjörð að sumrinu til
höfum við alltaf átt góðar stundir
og aldrei hefur fallið skuggi á vin-
áttu okkar allan þennan tíma. Okk-
ur tekur sárt til þessara vina okk-
ar, foreldra Svans, ömmu hans og
afa í Otradal, föðurömmu, systkina
foreldranna og annarra ættmenna,
sem við höfum fylgst með í gegnum
lífið, að nú skuli elsta bamabarn
þeirra í Otradal hafa farist ásamt
tveimur öðrum ungmennum frá
Patreksfirði. Aðdragandinn var
enginn; það var eins og hendi hafi
verið veifað.
Svanur Jónasson var snemma
bráðger og mikill dugnaðardrengur
á barnsaldri og við munum vel eft-
ir honum við heyskap í Otradal.
Hann var röskur og fylgdi fast eft-
ir því sem hann var að gera. Eftir
að unglingsárum lauk vann hann
öll algeng störf. Hann var íþrótta-
maður góður og hafði áhuga á
mörgum greinum íþrótta. Hann var
sterkur og vel byggður, bæði til lík-
ama og sálar. Síðast þegar við sáum
hann um mitt sumar var hann
staddur á móti aflraunamanna og
einn þáttur þess móts var haldinn
á heimreiðinni í Otradal. Þar báru
kapparnir sín hundrað kílóa lóð í
hvorri hendi og þegar þessum afl-
raunum var lokið tók Svanur þessi
tvö hundruð kílóa lóð og bar þau
mjög langan spöl. Þar sá maður að
þarna var karlmenni á ferð sem ég
hygg að fleiri hafí tekið eftir en við.
Svanur var einkar hugljúfur og
góður drengur. Hann hafði lokið
stúdentsprófí og átti bjarta framtíð
í vændum. Hann var afar mikill
vinur og félagi foreldra sinna og
afa síns og hann hafði mikið dá-
læti á báðum ömmum sínum, systk-
inum foreldra sinna, sem honum
voru mjög kær og ég hygg að fáar
fjölskyldur hafi haldið betur saman
'en fjölskyldan í Otradal. Okkur
hefur alltaf fundist þessi fjölskylda
eins og einn maður. Hún tekur þátt
í gleði og sorgum og öllu sem að
hendi ber eins og einn maður og
það mun hún gera núna. Þar skilja
allir hver annan; þar styðja allir
hver annan.
Foreldrar Svans eru afar traust
fólk sem er gott að eiga að vinum.
Þau eiga nú eina dóttur eftir,
Sunnu, sem hefur misst þennan
unga hrausta bróður í blóma lífs-
ins. Djúpur harmur er kveðinn að
fjölskyldu Svans. En tíminn læknar
og tíminn græðir og þegar erfiðu
skeiði er lokið mun tíminn varpa
birtu ljúfra minninga um góðan
dreng sem öllum þótti vænt um og
mikils var vænst af.
Við hjónum vottum foreldrum
hans, Sunnu systur hans, afa hans,
báðum ömmum, systkinabömum og
frændliði okkar dýpstu samúð. Megi
Svanur í friði hvíla.
Fjölskyldum ungu mannanna
sem fórust með Svani vottum við
dýpstu hluttekningu. Megi þeir í
friði hvíla.
Kristín og Matthías
Bjarnason.
Það gerist ýmislegt á lífsleiðinni
sem erfítt er að sætta sig við. Eitt
af því erfiðasta er að horfa á eftir
bömum og ungu fólki hverfa yfír
móðuna miklu. Svo ótímabært eru
þrír ungir og efnilegir menn hrifnir
frá fjölskyldum sinum og vinum.
Einn af þessum mönnum var fjöl-
skylduvinur okkar Svanur Þór.
Hann var alls staðar vel liðinn bæði
í skóla, íþróttum og af öðrum sem
til hans þekktu. Maður kom aldrei
að tómum kofunum hjá Svani, allt-
af með sitt góða skap léttur í lund
og jákvætt hugarfar. Sjálfsagt hef-
ur hann erft allt það besta frá for-
eldrum sínum, því minningin um
hann er svo björt. Minningin um
mann sem engan vildi særa en staf-
ar frá sér gleði, gefur og vekur ást
til annarra, það var hans fortíð.
Geti sú minning hjálpað okkur til
eftirbreytni í okkar lífí, þá hefur
hið stutta æviskeið hans átt sér
mikinn tilgang.
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni
af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var
gjöf sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum,
er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku Elsa Nína, Jónas, Sunna
María, ömmur og afar og allir aðr-
ir ástvinir sem syrgja, Guð gefi
ykkur styrk á þessari erfiðu stundu.
Ingibjörg Guðmundsdóttir
og Jón B.G. Jónsson,
Patreksfirði.
Við viljum með nokkrum orðum
kveðja vinnufélaga og góðan vin,
Svan Þór Jónasson, sem lést af slys-
förum 14. september sl.
Svanur byrjaði að vinna með
okkur í byijun árs og féll hann strax
mjög vel inn í hópinn og eftir á að
hyggja, er eins og hann hafí alltaf
verið með okkur.
Svanur var fjörugur og lífsglaður
maður og gat hann alltaf fundið
ljósu hliðarnar á þeim verkefnum,
sem unnið var að, og þegar illa
gekk hjá okkur, tókst honum alltaf
að fá okkur til að brosa eða hlæja.
í starfi okkar ferðumst við mikið
um landið og erum saman í lengri
og skemmri tíma, og kynnumst því
hver öðrum mjög vel. Við erum eins
og lítil fjölskylda og þegar Svanur
lést var eins og við hefðum misst
fjölskyldumeðlim, svo mikill er
missir okkar allra.
Kæri Svanur, við viljum þakka
þér allar stundirnar sem við áttum
saman, stundir sem hefðu mátt
vera miklu fleiri, og allt það góða
sem þú gafst okkur.
Við viljum votta foreldrum, syst-
ur, ásamt fjölskyldu allri, vinum og
vandamönnum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Vinnufélagar loftneta-
deild Pósts og síma
og makar þeirra.
í dag kveð ég minn kæra vin
Svan Þór Jónasson er lést í hörmu-
legu flugslysi þann 14. september
sl. langt um aldur fram. Það má
segja að það hafí haustað í hjarta
mínu mjög snögglega þegar hringt
var í mig og mér sagt frá þessu
hræðilega slysi. Það líður langur
tími þar til að ég venst þeirri til-
hugsun að hann sé ekki lengur hér
hjá okkur. Leiðir okkar lágu fyrst
saman í gegnum körfuboltann
haustið 1992 en báðir vorum við
miklir áhugamenn um körfubolta
og má segja að lífið hjá okkur hafí
um tíma eingöngu snúist um hann.
Við spiluðum saman hjá ÍA og
minnist ég þeirrar hörðu baráttu
sem leiddi til þess að við, ásamt
félögum okkar, áttum þátt í því að
koma IA í úrvalsdeildina. Næsta
vetur á eftir bjuggum við saman á
Akranesi, stunduðum nám í Fjöl-
brautaskóla Vesturlands og spiluð-
um körfubolta. Þar treystust vina-
böndin enn frekar og eftir það var
mjög mikill samgangur okkar á
milli. Nú er dagur að kveldi kominn
og horfínn traustur vinur sem ég
mat mikils. Svans Þórs verður sárt
saknað og megi guð vera með hon-
um. Að lokum vil ég tileinka vini
mínum þessi erindi:
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kæru Jónas, Elsa og Sunna, ég
sendi ykkur samúðarkveðjur á þess-
ari miklu sorgarstundu og megi guð
vera með ykkur.
Eggert Garðarsson.
Elsku Svanur Þór er skyndilega
horfínn frá okkur, hrifínn á braut
í upphafi sinna fullorðinsára án
nokkurrar viðvörunar.
Svanur var góðum gáfum gædd-
ur, hann var allar götur frá bams-
aldri eftirtektarverður, fyndinn og
skemmtilegur.
Hann hafði frábæra frásagnar-
hæfileika og leikhæfíleika, sem
skemmtu ættingjum og vinum oft
mikið.
í framkomu og umgengni var
hann hlýr og aðlaðandi.
Mitt í sárum söknuði skjóta upp
kollinum ótal minningar frá sam-
verustundum. Smáatvik, tilsvör og
svipbrigði sem eru ógleymanleg.
Allar eru þessar svipmyndir mjög
dýrmætar og helgar okkur sem eft-
ir erum og syrgjum Svaninn unga.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að þekkja þennan unga
mann og fylgjast með honum allt
frá fæðingu.
Það var undravert að fylgjast
með hvernig litli stúfurinn með sitt
kolsvarta hár og kotroskinn svip,
óx úr grasi og varð að táningi og
síðan að stórfallegum ungum karl-
manni sem vafalaust heillaði margt
stúlkuhjartað.
Hjá Svani var alltaf eitthvað um
að vera, leikir, grín og gleði, síðan
nám og vinna og íþróttirnar sem
áttu svo stóran sess hjá honum
ásamt þessum gífurlega áhuga fyr-
ir fluginu og öllu sem því tengdist.
Þessi áhugi var til staðar allt frá
barnsaldri. Fyrir honum lá framtíð-
in í flugi og aftur flugi.
Þessi áhugi batt enn traustari
böndum vinskap þeirra félaganna
sem svo fóru saman síðustu flug-
ferðina.
Allir voru þetta hressir og kátir
strákar, fallegir ungir menn sem
áttu bjarta framtíð.
En enginn veit sína ævina fyrr
en öll er - sem bétur fer.
Kveðjustundin er upp runnin.
Sorgin verður milduð með systur
sinni gleðinni sem við fínnum í öll-
um góðu minningunum.
Margs er að minnast, og við
vermum okkur og græðum sárin
við minninganna arineld.
Fljúgðu í friði Svanurinn okkar.
Þakkir fyrir samveruna.
Elsku Sunna María, Elsa Nína
og Jónas, Ommur, afi og aðrir ætt-