Morgunblaðið - 28.10.1995, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 28. OKTÓBER 1995 87
MIIMNIIMGAR
+ Arnoddur Gunn-
laugsson fædd-
ist á Gjábakka í
V estmannaeyjum
25. júní 1917. Hann
lést í Vestmannaeyj-
um 19. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Elísabet
Arnoddsdóttir, f. 26.
ágúst 1890, d. 22.
febrúar 1951, og
Gunnlaugur Sig-
urðsson, f. 28. sept-
ember 1883, d. 20.
apríl 1965. Alsystk-
ini hans eru Aðal-
steinn, f. 1910, d. 1991, Þórar-
inn, f. 1913, Sigurbjörg, f. 1914,
Guðbjörg, f. 1919, d. 1983, Jón,
f. 1920, Elías, f. 1922, Guðný,
f. 1928, Ingvar, f. 1930, hálf-
bróðir hans var Gunnlaugur, f.
1906, d. 1992. Eftirlifandi eigin-
kona Arnodds er Anna Hall-
dórsdóttir frá Grenivík, f. 11.
júlí 1917. Þau eiga eina dóttur,
Elísabetu, f. 18. ágúst 1942.
Maki hennar er Erlendur Pét-
ursson og eiga þau fjögur börn.
Þau heita: Arnoddur, Pétur
Freyr, Anna Stefanía og Gunn-
laugur. Sambýliskona Arnodds
Kveðjuorð
Þá var ég unpr
er unnir luku
fóðuraupm
fyrir mér saman;
man ég þó missi
minn í heimi
fyrstan og sárstan
er mér faðir hvarf.
(Jónas Hallgrímsson.)
Þessi orð eru okkur efst í huga
er við nú minnumst Adda, sem var
svo skjótt burt kallaður.
Erlendssonar er
Sigurbjörg Ingólfs-
dóttir. Uppeldisson-
ur Onnu og Arn-
odds er Birgir Vig-
fússon, f. 22. júlí
1941, en hann er
sonur Sigurbjarg-
ar, systur Arnodds.
Maki hans er
Svandís A. Jóns-
dóttir og eiga þau
fjögur börn. Þá var
Jóhannes Jóhannes-
son, bróðursonur
Onnu, hjá þeim í
fimm til sex ár.
Arnoddur hóf sjómennsku árið
1934 og var lengst af á mb.
Hiimi. Hann tók hið minna fiski-
mannapróf í Vestmannaeyjum
1938, en meira fiskimannapróf
tók hann 1947 frá Stýrimanna-
skólanum í Reykjavík, öldunga-
deild. Hann var skipstjóri á
nokkrum bátum, sem aðrir áttu
fram til 1950, en þá keypti hann
mb. Suðurey og var þar sjálfur
skipstjóri þangað til 1976, er
hún var seld til Neskaupstaðar.
Útför Arnodds fer fram frá
Landakirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 14.00.
Það var í september árið 1946
að Arnoddur kom að dánarbeði
mágs síns, Vigfúsar Guðmunds-
sonar, á heimili hans og Sigurbjarg-
ar Gunnlaugsdóttur í Vallartúni í
Vestmannaeyjum. Hann kom þang-
að til að hugga og styrkja og upp
frá því voru þau mér sem foreldr-
ar, hann og Anna kona, hans, enda
buðu þau mér og móður minni strax
að flytja til sín á þeirra heimili. Þar
var ég síðan öll mín uppvaxtarár
og naut ástar þeirra og umhyggju
sem þeirra eigið bam. Þegar alvara
lífsins tók við naut ég einnig hand-
leiðslu hans og byijaði til sjós á
báti hans, Suðurey, þegar ég var
16 ára.
Þegar ég fór að heiman, kvænt-
ist og eignaðist heimili íjarri heima-
högum var það aldrei spuming í
huga konu minnar og bama, að afi
og amma bjuggu á Bakkastígnum
í Vestmannaeyjum.
Það er erfitt að lýsa með orðum
þeim tilfinningum, sem hugurinn
stendur til á svona stundu en minn-
ingin um ástríkan fósturföður og
góðan vin er öllu öðm ofar.
Með þessum fátæklegu orðum
bið ég góðan guð að styrkja ykkur,
Anna mín , Elísabet og fjölskylda
og vona að sárin grói fljótt.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber
steinar tali og allt hvað er
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Birgir Vigfússon.
Eins og þau Addi og Anna gengu
pabba okkar í foreldrastað höfum
við ætíð litið á þau sem afa okkar
og ömmu. Það er erfítt að minnast
afa án þess að amma komi upp í
hugann líka. Samheldni þeirra
hjóna var einstök og það er eitt af
því, sem okkur er efst í huga, er
við hugsum til baka. Það eru for-
réttindi að hafa fengið að njóta
þeirra sem afa og ömmu, fengið
að koma til þeirra og eiga með
þeim yndislegar stundir. Okkar
tengsl við Vestmannaeyjar liggja
öll í gegnum afa og ömmu og eigum
við margar ljúfar minningar þaðan.
Þessi tengsl hafa aldrei dofnað,
enda þótt heimsóknum okkar til
Eyja hafí fækkað hin seinni ár.
Um leið og við vottum ömmu og
öðrum aðstandendum okkar dýpstu
samúð viljum við þakka afa fyrir
alla hans ást og hlýju í okkar garð.
Ásta Margrét, Vigfús,
Birgir Jón og Linda
Björg Birgisbörn.
Eftir því sem maður «ldist verða
æskuárin mikilvægari. Menn skoða
það atlæti, sem þeir vilja búa börn-
um sínum-, í ljósi eigin reynslu. Sér-
hver maður býr bömum sínum og
fjölskyldu sem hann má ást, um-
hyggju og ræktarsemi. Aðrir þættir
í umhverfinu eru meira tilviljunum
háðir eins og efnahagur, heilsufar,
búseta, vinir og nágrannar. í undra-
veröld Vestmannaeyja barnsára
okkar með Heimaklett við himin,
sæbarðar klappir fullar af forboðn-
um freistingum og sögufrægan
Skansinn, var gott að vera bam.
Óijúfanlegur þáttur þessara
æskumynda er Addi á Gjábakka.
Hann var með afbrigðum bamgóður
og gaf sér tíma til að bregða sér
með í leikinn, slá á létta strengi eða
hugga eftir því sem við átti. Það
kom annar taktur í líf barnanna á
Bakkastígnum þegar Addi kom
austur götuna. Okkar maður var
að koma heim.
Aflið sem hann bjó yfir var okk-
ur óþijótandi umræðuefni og ber
raunar á góma enn. Þegar hann tók
til höndunum við erfíð verk eða
þunga hluti þá hætti þyngdarlög-
málið að vera til. Samt voru engar
hendur mýkri en hans þegar stijúka
þurfti um vanga eða klappa á koll.
Á Bakkastíg 9 hjá Adda og Önnu
var okkar annað heimili. Þau hjónin
ásamt börnunum í húsinu, dóttur-
inni Elísabetu og systursyninum
Birgi Vigfússyni, voru okkur allt í
senn vinir ráðgjafar og leikfélagar.
Þegar árunum fór að fjölga og við
urðum meðvitaðir um hættur hafs-
ins slógumst við oft í hóp þeirra sem
fylgdust með því af Skansinum,
þegar bátamir vom að skila sér inn
í vondum veðrum. Oftar en ekki
urðum við vitni að krappri siglingu
í verstu veðrunum og munu fáir
skilja það andrúmsloft sem þar
ríkti, sem ekki hafa reynt. Þetta
gat orðið löng og lýjandi staða fyr-
ir unga stráka sem ekki var vaxin
grön og réðst vaktstaða okkar
bræðra oft af því hvenær Suðureyj-
an kom inn. Þá var hlaupið heim í
skjól. Okkar maður var kominn
heim.
Aldrei fáum við fullþakkað þeim
Adda og Önnu alla þá umhyggju,
sem þau sýndu okkur ungum. Þó
sambandið hafí verið lítið hin seinni
ár þá höfðum við alltaf af þeim
fréttir hjá mömmu. Missir þeirra
sem næst honum standa er mikill
og vottum við ásamt móður okkar
og fóstra þeim samúð okkar. Við
bræðurnir minnumst Adda með hlý-
hug og miklu þakklæti. Lífssiglingu
Arnodds Gunnlaugssonar er lokið
og hann kominn til hinstu hafnar.
Það verður glatt í götunni sem hann
gengur austur og gott að vera barn.
Allt er eins og áður, aðeins tjald á
milli. Okkar maður er kominn heim.
Bræðurnir Bakkastíg 8.
Þá báran fellur blítt að sandi
og bátar hlaðnir koma að landi
er fagurt Uf í fiskibænum.
Þar fá menn lífsbjörgina úr sænum,
sundin loga í sólareldi,
siglt er heim með feng að kveldi.
En aðra hætti Ægir hefur
illa þá til róðra gefur.
Ef ógnar stórar öldur rísa
á enginn heimkomuna vísa.
Þá stundin oft er lengi að líða,
í landi ástvinimir bíða.
Sumir lúta í lægra haldi
líkt og forlögin því valdi.
Öðmm gæfan aldrei sieppir,
í afla stóran vinning hreppir,
en eitt er víst að einhvem veginn
endar vistin héma megin.
Þá siglt er burt til sælli stranda,
sviptir þraut og öllum vanda,
á öðru hafi og öðram báti
ætla ég, Guð oss róa láti.
Þar sést í gullnum sólareldi
sigla fley til lands að kveldi.
(Stefán Lárus Pálsson.)
Elsku Anna mín, Elísabet og fjöl-
skylda. Megi minningin um góðan
og traustan ástvin ylja ykkur um
ókomna tíma. Blessuð sé minning
Adda á Gjábakka.
Þórey Þór.
ARNODDUR
G UNNLA UGSSON
LA UFEY
MARTEINSDÓTTIR
+ Laufey Mar-
teinsdóttir
fæddist á Blönduósi
28. janúar 1960.
Hún lést í bílslysi 1
við Gilsstaði í
Hrútafirði 22. októ-
ber siðastliðinn.
Móðir hennar var
Þuríður Indriða-
dóttir, f. 8. júní
1925, d. 25. ágúst
1993, og eftirlifandi
faðir, Marteinn Ág-
úst Sigurðsson, f.
17. október 1923,
bóndi á Gilá,
Vatnsdal. Systkini Laufeyjar
eru Baldur Fjölnisson, f. 8.
mars 1951 (sammæðra), Páll,
f. 23. ágúst 1954, Kristín, f. 24.
júní 1956, Jakob Daði, f. 21.
október 1958, Einar, f. 20. októ-
ber 1966, og Þór, f. 5. nóvem-
ber 1967. Eftirlifandi sonur
Laufeyjar er Auðunn Ágúst
Hjörleifsson, f. 8. desember
1990, faðir Hjörleifur Júlíus-
son, smiður á Blönduósi, f. 20.
júni 1953. Þau slitu samvistum.
Útför Laufeyjar fer fram frá
Blönduósskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 14.
Á ÖRSKOTSSTUND tekur líf okk-
ar breytingum. Tilviljanir verða til
og sagan fæðist, án þess að við
verði spomað eða einhveiju breytt.
Laufey Marteinsdóttir, ung kona,
móðir lítils drengs og einlægur
góður vinur hér á Blönduósi, hverf-
ur frá okkur, svo harkalega snöggt
að við í hennar nánasta umhverfi
emm ráðvillt og harmi slegin.
Við eignuðumst ofurlitla hlut-
deild í lífi Laufeyjar
þegar hún á erfíðri
stund lagði fyrir okkur
spurningar og leitaði
ráða. Við höfðum
kynnst henni löngu
áður, en nú urðu kynn-
in náin og hlý. Hún var
í vafa um framtíðina.
Hún náði tökum á til-
veru sinni og lagði
glaðbeitt á brattann.
Dugleg, umhyggju-
söm og listræn, mótaði
Laufey stefnu, einsetti
sér að tryggja sér og
syni sínum framtíð á
nýju fallegu heimili. Það hafði birt
til og hún bar þess greinilega
merki, glaðlegri, ákveðnari, kominn
roði í kinn og geisli í augun.
Vegna listrænna hæfíleika var
oft leitað til hennar. Hún var lista-
skrifari og hafði næmt auga fyrir
litasamsetningum, pijóna- og
saumaskap. Hún lagði mörgum lið,
bæði í vinnu og tómstundum. Hún
var ávallt tilbúin að liðsinna og
gerði það, kröfuhörð á eigin verk.
„Æ, þetta er ómögulegt," sagði
hún oft fljótmælt, þegar hún horfði
á handverk sitt og brosti, nánast
feimin.
Við erum þakklát að hafa kynnst
Laufeyju, eignast hreinskilinn vin,
hafa séð hvernig hún þroskaðist frá
vanda sínum og blómstraði. Þannig
mun minningin um Laufeyju lifa í
huga okkar. Þegar kallið kom svo
óvænt hverfur hún með geisla í
augum á vit þess ókomna. Það
verður hér engu þokað, allt í einu
er komið að kveðjustund og hún
kveður um sinn, hinn unga son,
vini og vandamenn. Við biðjum
þess eins að hlýja hennar og kær-
leikur umvefji Auðun Ágúst, veiti
honum styrk, svo og öðrum að-
standendum.
Dagmar og Ófeigur.
Stórt skarð var höggvið í vina-
hópinn þegar Hrefna vinkona og
mágkona þín lést fyrr á þessu ári.
Og nú ert þú líka farin aðeins níu
mánuðum síðar.
Við sem eftir erum getum tæp-
ast trúað að þetta hafí raunveru-
lega gerst. Þegar uppástunga kom
um það í haust að nú væri tími til
kominn að fara að hittast, sagðir
þú strax að þú ætlaðir ekki að láta
þig vanta. Þetta voru ekki orðin
tóm, þú dreifst þig hingað suður
full tilhlökkunar og ekki var til-
hlökkunin minni hjá okkur hinum
þar sem þú hafðir ekki átt heiman-
gengt síðast þegar við hittumst
vinkonurnar. Margt var skrafað
þetta kvöld okkar saman, þú varst
svo hress og kát og sagðir okkur
ýmislegt sem á daga þína hafði
drifið. Við lögðum á ráðin um
næstu veiðiferð okkar saman og
var uppástunga þín um að fara til
veiða upp á Kjöi samþykkt einróma.
Enga okkar gat grunað að ferð-
in þín hingað suður fengi svo
hörmulegan endi og að litli dreng-
urinn þinn sem þú talaðir um af
svo mikilli hlýju og stolti fengi þig
ekki heim til sín aftur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tið.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku litli Auðunn Ágúst og aðr-
ir aðstandendur. Guð styrki ykkur.
Brynhildur, Hildur,
Nanna og Theódóra.
Enginn veit hvað morgundagur-
inn ber í skauti sér.
Rútufarþegar eru á leið norður
í land, flestir að koma úr fríi, aðrir
til að gegna ýmsum erindum.
En snöggt skipast veðurí lofti.
Eins og hendi sé veifað er allt orð-
ið svo umsnúið, rútan fær á sig
sviptivind og lendir út af veginum,
með þeim afleiðingum að fjöldi fólks
slasast og tvær konur deyja.
Önnur konan var Laufey Mar-
teinsdóttir frá Gilá í Vatnsdal. Við
Laufey kynntumst í húsmæðraskóla
Reykjavíkur árið 1978 og höfum
alla tíð síðan haldið sambandi og
fylgst lítillega með hvor annarri.
Eftir að Laufey flutti á Blönduós
voru hæg heimatökin, því að hún
og systir mín unnu á sama vinnu-
stað.
Það sem einkenndi Laufeyju öðru
fremur var hversu vandvirk hún
var, allt lék í höndum hennar. Hún
var mikil handavinnukona, einnig
ritaði hún stórglæsilega hönd og
átti til að skrautskrifa heilu bréfín.
Litli sólargeislinn hennar hann
Auðunn Ágúst má nú sjá á eftir
móður sinni, þótt ungur sé að árum.
Megi góður Guð leiða hann og
styrkja um ókomna tíð, svo og alla
vini og vandamenn Laufeyjar.
Nú sól er horfin sýnum
og sjónum fyrir mínum
er húm i heimi svart.
Þó alls án ótta sef ég,
þvi aðra sól æ hef ég,
minn Jesú, lífsins ljósið bjart.
Til hvíldar hægt mig leiddu
og hlífðarvænginn breiddu
um beð minn nú ( nótt.
Bæg illum öndum frá mér,
lát engla syngja hjá mér:
Guð vill, að bam sitt blundi rótt.
(H. Hálfd.)
Blessuð sé minning Laufeyjar
Marteinsdóttur.
Sigrún H. Guðmundsdóttir.
• Fleiri minningargreinar um
Laufeyju Marteinsdóttur bíða í
birtingar ogmunu birtast í blað-
inu næstu daga.
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar end-
urgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kringl-
unni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akur-
eyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfí í númer
691181. Það eru vinsamleg tilmæli blaðsins að lengd greinanna fari
ekki yfir eina og hálfa örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega
línulengd — eða 3600-4000 slög. Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmark-
ast við eitt til þijú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skímar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir ásamt mynd i Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.