Morgunblaðið - 03.11.1995, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 3. NÓVEMBER1995 41 -c
og virðingonni og alúðinni sem þau
sýndu hvort öðru. Þó var lífið eng-
inn dans á rósum hjá þeim, heilsu
Guðjóns hrakaði mikið síðustu árin
og fannst mér stundum Rúna sýna
ofurmannlegan dugnað og kjark þar
sem hún hjúkraði honum og annað-
ist hjálparlítið.
Ég hef aldrei treyst mér til að
taka afstöðu til þessa viðkvæma
máls hvort okkar bíði eitthvert ann-
að líf eftir dauðann. En sé svo, þá
mun Guðjón verða hrókur alls fagn-
aðar þar á bæ og er sennilega þeg-
ar orðinn. Þá er hann ungur á ný,
hressastur allra manna og laus við
stafínn sinn.
Kannski við hittumst aftur við
uppþvottinn þótt síðar verði!
Svala Guðjónsdóttir
Malargróf innkeyrsla. Hvítt hús
og rautt þak. Húsið þeirra Rúnu og
Guðjóns á Nesveginum. Þangað var
gott að koma og þangað fórum við
oft. Ekki bara vegna frændsemi,
heldur miklu fremur vegna þess að
þar bjó gott fólk sem gaman var
að koma til. Og þarna kynntumst
við manninum sem var höfuð fjöl-
skyldunnar, honum Guðjóni, sem
þrátt fyrir erfið veikindi lét aldrei
deigan síga.
En nú er Guðjón farinn yfir móð-
una miklu á fund við systkini sín
og aðra, sem þar hafa beðið hans.
Hann er nú kominn að hásæti guðs,
þar sem hann fer yfir minningamar
frá veru sinni hér á jörðinni. Marg-
ar af þeim minningum eru þegar til
í hinu mikla safni greina og mynda
úr dagblöðum, sem hann hefur safn-
að í gegnum árin. Þegar maður sett-
ist niður með honum sá maður ekki
bara þetta stórkostlega safn, heldur
líka hve stoltur hann var af sínu
fólki sem þar var að finna. Þarna
voru m.a. myndir af bömum hans
frá unga aldri, spilandi á Arnarhóli
17. júní eða í hljómsveit á blóma-
tímabilinu. Þarna vom myndir af
ættingjum, vinum og vinnufélögum,
já og meira segja hafði honum tek-
ist að grafa upp myndir og greinar
af okkur bræðmm héðan og þaðan.
Við höfum þekkt Guðjón frá því
við vomm litlir og bjuggum hjá þeim
hjónum vestur á Nesvegi. Hann var
alltaf þessi einstaki frændi með
brosið sitt og spaugið nálægt. Og
með sinn smitandi hlátur, sem byij-
aði einhvers staðar djúpt áður en
hann braust upp á yfírborðið. Ein-
hvern veginn var maður ekki viðbú-
inn þessu kalli, því viljastyrkur hans
og dugnaður var alltaf svo mikill.
Hann lét ekkert stöðva sig, ekki
einu sinni undanfarin ár þegar hann
gat vart farið ferða sinna án hjóla-
stólsins, en þá ferðaðist hann um
landið og heimsótti fjölskyldur
bama sinna sem og ættingja.
Skemmtilegasti tími flestra bama
em jólin. Hjá okkur var hápunktur
jólahátíðarinnar þegar við fómm út
á Nesveg á jóladag til Guðjóns og
Rúnu. Þar var dansað í kringum
jólatréð og oftar en ekki átti jóla-
sveinn þar leið um, framan af Stúf-
ur, en síðar Stekkjastaur. Einhvern
veginn æxlaðist það þó þannig að
Gunni frændi, yngsti sonur Guð-
jóns, þurfti að bregða sér frá í smá-
stund á jóladag og auðvitað birtist
jólasveinninn á meðan. Gamlárs-
kvöld kom og þá var farið á Ægi-
síðubrennuna. Síðan kom jólaball
hjá Héðni. Þannig vom jólin hjá
okkur tengd fólkinu á Nesveginum
sterkum böndum. Jafnvel enn í dag
sjáum við fyrir okkur hangikjötið,
kakósnúðana og loftkökurnar, sem
hvergi var hægt að fá annars staðar
en á Nesveginum.
Elsku Guðjón. Þú og Rúna
frænka hafið alltaf reynst fjölskyldu
okkar svo elskuleg að okkur skortir
orð til að þakka fyrir vináttuna og
hvað þú reyndist mömmu og ömmu
hjálplegur allt frá því þegar þær
komu fyrst til Reykjavíkur. Fyrir
þetta og margt annað viljum við
þakka þér um leið og við minnumst
þeirra stunda sem við höfum átt
með þér. Megi guð og englar hans
vera með þér á þeirri leið, sem þú
gengur nú með stolti. Við sendum
Rúnu, Tedda, Svenna, Gunna og
Önnu og fjölskyldum þeirra okkar
dýpstu samúðarkveðjur og biðjum
Drottin að veita þeim styrk í sorg
sinni.
Guðmundur og Tryggvi.
Elsku afi. Þú kvaddir þennan
heim snöggt. Það var ýmislegt sem
mig langaði til að segja þér en sagði
þér aldrei.
Ég sagði þér aldrei hvað ég dáð-
ist að eljusemi þinni og atorku, þrátt
fyrir þá íjötra sem þinn erfiði sjúk-
dómur lagði á líkama þinn. Þú lést
máttlausa fætur ekki hindra þig í
að ferðast um landið og þér stóð
ekki ógn af Snæfellsjökli frekar en
öðru. Kraftur þinn lá í vilja þínum,
en eins og þú sagðir oft við mig:
„Það er allt hægt ef viljinn er fyrir
hendi.“ í mínum huga varstu ekki
sjúklingur. Hvers vegna skyldi ég
hafa litið á þig sem sjúkling þegar
þú _gerðir það ekki sjálfur?
Eg sagði þér aldrei hvað þú
gladdir mitt litla hjarta, þegar þú
linntir ekki látum fyrr en þú fékkst
vilja þínum framgengt og lést bera
þig niður tröppumar heima til þess
eins að sjá hvernig ég byggi. Þú
lést ekki undan svo auðveldlega
enda allt hægt ef viljinn er fyrir
hendi.
Ég sagði þér aldrei hvað mér
þótti vænt um að þú skyldir kenna
mér að spila og tefla. Minningin um
það er mér kær.
Ég sagði þér aldrei að mér fannst
aðdáunarvert að ekki bæri á neinu
vfli eða voli þegar á móti blés, en
þú barst tilfinningar þínar ekki á
torg. Ég veit að þeir fjötrar sem lík-
ami þinn var lagður í hafa reynt á
þína andlegu líðan í gegnum árin.
Ég sagði þér þó aldrei að ég vissi það.
Oft bælum við með okkur hluti
sem við hefðum viljað segja til að
gleðja aðra og láta þeim líða vel.
Þessi bæling kemur niður á okkur
síðar þegar tækifæri til þessarar
tjáningar eru ekki lengur til staðar.
Þrátt fyrir að dauðinn sé jafn
sjálfsagður og fæðingin erum við
sjaldnast viðbúin að mæta honum.
Við gerum okkur ekki grein fyrir
því hvaða þýðingu við höfum fyrir
hvert annað fyrr en við skiljumst. í
huga mínum lifir minningin um
góðan mann sem gat allt því viljinn
var fyrir hendi.
„Og hvað er að hætta að draga
andann annað en að frelsa hann frá
friðlausum öldum lífsins, svo að
hann geti risið upp í mætti sínum
og óíjötraður leitað á fund guðs
síns?
Aðeins sá, sem drekkur af vatni
þagnarinnar, mun þekkja hinn vold-
uga söng. Og þegar þú hefur náð
ævitindinum, þá fyrst munt þú heíja
íjallgönguna. Og þegar jörðin krefst
líkama þíns, muntu dansa í fyrsta
sinn.
(Kahlil Gibran)
Elsku afí, ég kveð þig nú. Þín,
Dagrún.
Allir verða einhveiju sinni sorg-
bitnir og mæddir. En hversu mikil
er sú sorg sem einstakur maður
upplifir, samanborið við það sem
þjakar aðra? Því er vandsvarað en
víst er að sorgin er einstaklingsbund-
in upplifun og aldrei þyngri en þeim
sem eftirlætur henni að íþyngja sér.
„Sorg er oftar en ekki sjálfsvorkunn
og sjálfsvorkunn er víti,“ sagði afi
alla tíð og það skyldi hann þekkja,
enda sýnir saga hans hversu miklar
raunir hann mátti reyna.
Rúmlega tvítugur tók Guji úr
Hátúni hæsta lokapróf við alþýðu-
skólann á Eiðum í öllum fögum
nema leikfimi, þar sem hann átti
óhægt með hlaup og stökk. Hann
var umsjónarmaður á heimavistinni
og mikill sjarmör. Að lokinni út-
skrift bauðst honum styrkur til frek-
ara náms i Reykjavík sem hann
þáði ekki. Afi var alla tíð gagntek-
inn af sjónum og þangað setti hann
stefnuna. Hann var þó ekki fyrr
orðinn formaður á mótorbátnum
Ásu en hann varð að ganga á land
með sjópokann sinn þar sem að jafn-
vægisskyn hans var að tapast. Ekki
lét hann hér bugast heldur réð sig
til starfa hjá vélsmiðjunni Héðni þar
sem hann vann til sjötugs. Skömmu
seinna ágerðist meinið sem enginn
skildi, hvorki læknar né almenning-
ur. Um þrítugt var ástandið orðið
svo slæmt að afi varð að ganga við
staf auk þess sem hann missti hárið
og annað auga hans skekktist vegna
rangrar lyíjagjafar, að talið var. Sá
læknir sem annaðist hann taldi að
hann yrði þá ekki langlífur, en ann-
að kom á daginn.
Til landsins kom síðar nýútskrif-
aður taugalæknir sem rannsakaði
afa og greindi hann með MS
(Multiple Sclerosis eða taugasigg).
Þar með var afi orðinn efniviður í
doktorsritgerð og um leið fýrsti ís-
lenski MS-sjúklingurinn með þá
greiningu.
Afi og amma áttu saman fjögur
börn, Emil Theódór, Svein, Gunnar
og Önnu', ekkert þeirra man eftir
pabba sínum öðruvísi en sem „mið-
aldra manni með staf“ og þannig
var hann til sextugs. Alla tíð hefur
afi verið mikill dugnaðarforkur sem
bjó ömmu og bömum þeirra gott
heimili þrátt fyrir fötlun í kjölfar
veikinda sinna. Enda þótt afi hafi
verið harðduglegur þá átti hann, líkt
og allir, uppgjafartímabil sem hann
mátti yfírstíga.
Það má ekki gleymast að til þess
að standa af sér slíkt veður verður
maður að eiga sér öruggt skjól og
það var vissulega til staðar. Amma
mín, Dagrún Gunnarsdóttir, var svo
lánsöm að næla sér í ungan og
gjörvilegan námsmann á Eiðum og
gekk með honum í gegnum súrt og
sætt allt til enda. A síðustu árum
var orðið mjög erfitt fyrir hana að
annast afa þar sem að úttauga-
stjómun hans var orðin lítil og hann
var orðinn mikið lasinn. Þrátt fyrir
það endasentust þau upp um fjöll
og firnindi, m.a. með Sjálfsbjargar-
félaginu. Og á síðustu þremur árum
tókst þeim hjónakomum að fara um
allt ísland, þ. á m. hringveginn, sigl-
ingu til Drangeyjar og nú síðast
með vélsleðum upp á Snæfellsjökul.
Það verður að teljast nokkurt
kraftaverk af konu á áttræðisaldri
að ferðast um við slíkar aðstæður
með fatlaðan mann í hjólastól.
Afi Guðjón var alltaf mjög stoltur
af bamabömunum sínum sem einn-
ig þótti ákaflega vænt um hann.
Hann hafði óbilandi trú á okkur og
hvatti okkur óspart til að rækta þá
hæfileika sem okkur vom gefnir.
Það voru forréttindi að fá að
þekkja þennan væna mann og bið
ég góðan guð að gæta hans vel, en
hann mun lifa áfram í okkur, afkom-
endum sínum, og með öðmm í góð-
um minningum.
Guðjón Leifur Gunnarsson.
Elsku afi minn, ég veit ekki með
hvaða orðum ég get kvatt þig því
tilfínning mín er óútskýranleg. Ég á
eftir að sakna þín mikið og ég minn-
ist þín sem eins duglegasta manns
sem ég hef þekkt. Þú gafst aldrei
upp og þó að örlögin hafi nú sein-
ustu árin þvingað þig niður í hjóla-
stól gerðir þú allt sem þig langaði
til að gera og margir í þínum spomm
hefðu aldrei látið sér detta í hug að
gera. Og alltaf léstu þig hafa það
að ganga ef einhver vildi styðja þig
og þó ég hafi oft stutt þig og leitt
þig þegar þú þurftir að ganga þá
vildi ég óska að það hefði verið oft-
ar, því núna þegar þú ert farinn þá
finn ég hvað ég á eftir að sakna
þess að geta ekki stutt þig og geng-
ið með þér. Ég fann alltaf til stolts
þegar ég leiddi þig, því hversu erfitt
sem þér fannst að ganga þá tókst
þér það alltaf og er ég viss um að
í raun hafðir þú gaman af því að
takast á við allt sem krafðist þolin-
mæði og hugrekkis.
Mér þykir sárt að missa þig, afi
minn, og ég á eftir að sakna þín
og þó að sagt sé að tíminn lækni
öll sár þá á ég alltaf eftir að sakna
þín um jólin því jólin eru ekki eins
án þín. I mínum huga eru jólin ekk-
ert annað en yndislegt aðfangadags-
kvöld með þér og ömmu og fjöl-
skylduboð á jóladag hjá ykkur
ömmu, en nú ert þú farinn og ég
get ekki séð hvernig jólin eiga að
vera án þín.
Elsku afi minn, takk fyrir allar
samvemstundimar sem við áttum
og guð geymi þig og varðveiti sér
við hlið.
Haukur Jóhann.
HALLGRIMUR
PÉTURSSON
+ Hallgrímur
Pétursson
fæddist í Reykja-
vík 22. júní 1910.
Hann lést á hjúkr-
unardeild Hrafn-
istu í Reykjavík
fimmtudaginn 26.
október. Foreldrar
hans voru hjónin
Pétur Bjarnason
skipstjóri, f. 9.
apríl 1879, d. 15.
febrúar 1921, og
Herdís Guðmunds-
dóttir húsmóðir, f.
9. ágúst 1885, d.
19. nóvember 1918. Systkini
Hallgríms voru 10, og eru nú
öll látin nema eitt, Ingólfur,
búsettur í Reykjavík.
Hinn 23. janúar 1943 kvænt-
ist Hallgrímur eftirlifandi eig-
inkonu sinni Ástu Vilhjálms-
dóttur frá Meiri-Tungu í Holt-
um, f. 18.10.1918. Þau eignuð-
ust fjögur börn. Þau eru: 1)
Erna, f. 3. september 1942,
bankastarfsmaður, gift Finn-
boga Böðvarssyni sjómanni.
Þau eiga Helga, Ástu, Elísa-
betu og þrjú barnabörn. 2)
Helga, f. 3. september 1942,
bankastarf smað-
ur, gift Konráð
Beck, prentara.
Þau eiga Bjarna
Rúnar, Vigdísi,
Hallgrím Kristján
og tvö barnabörn.
3) Herdís, f. 2. maí
1947, starfsstúlka,
gift Sigurði Ólafs-
syni, sendibíl-
stjóra. Þau eiga
Hildi, Ólaf, Guð-
rúnu Ástu og eitt
barnabarn. 4) Pét-
ur Villyálmur, f.
25. september
1955, bifvélavirki og ökukenn-
ari, kvæntur Hafdísi Ragnars-
dóttur, kennara. Þau eiga
Ragnar Snorra, Herdísi Borg
og Þórdísi Rún. Hallgrímur
og Ásta bjuggu lengst af á
Hólavangi 10, Hellu, eða í 48
ár. Þau fluttu til Reykjavíkur
haustið 1991 í þjónustuíbúð
Hrafnistu, Jökulgrunni 6.
Hallgrímur starfaði hjá Kaup-
félaginu Þór, Hellu, og sem
ökukennari í u.þ.b. 40 ár.
Útför Hallgrims fer fram
frá Áskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
KÆRI Hallgrímur.
Mig langar að minnast þín með
örfáum orðum.
Þú tókst dauða þínum með
æðruleysi en þannig varstu. Gerð-
ir þér ekki rellu út af smámunum
og tókst því sem að höndum bar.
Þú varst rólegur, traustur og vild-
ir engan ófrið. Innan fjölskyldunn-
ar ríkti virðing fyrir þér. Þú sagð-
ir fátt, en þegar þú lést í þér heyra
var það virt. Þú varst góður
„hljómsveitarstjóri". Þú náðir góð-
um samhljómi í hljómsveitina sem
var fjölskyldan þín.
Fyrstu kynni okkar urðu þegar
ég var- kennari á Laugalandi í
Holtum og þú búsettur á Hóla-
vangi 10 á Hellu. Ég eignaðist
son, Ragnar Snorra, með einka-
syni þínum Pétri sumarið 1983.
Við Pétur vorum ekki í föstu sam-
bandi þá og óvíst að það yrði.
Ég og Ragnar Snorri heimsótt-
um þig og Ástu tengdamóður mína
oft. Ég man hvað þið tókuð okkur
vel. Einu sinni segir Ásta: „Haf-
dís. Við Hallgrímur ætlum að gefa
þér ný nagladekk undir bílinn.
Hallgrími líst ekkert á þessi dekk.“
Þetta var þér líkt, þetta var ekki
gjafmildin ein heldur umhyggja
þín sem birtist einmitt svona. Líkt
þér að láta Ástu segja það. Þessu
gleymi ég aldrei.
Eg heyrði oft sagðar sögur af
þér. Þú varst mikill grallari á yngri
árum. Ég man líka að það var
stutt í glettnina hjá þér. Ég held
að við höfum haft líkt skopskyn.
Ég man þegar þú varst að lesa
upp skrýtlur fyrir mig og þú hrist-
ist allur af hlátri löngu áður en
skrýtlan var búin.
Við áttum góðar stundir sam-
an, þú, Rajgnar Snorri og ég vor-
ið 1984. Asta þurfti að leggjast
inn á spítala og ég tók að mér
húsmóðurstörfin. Pétur var þá að
vinna inni á hálendi við virkjunar-
framkvæmdir. Þá minnist ég þess
þegar þú sagðir við mig: „Ef þig
vantar aura í matarinnkaupin þá
eru aurarnir mínir þarna í skúff-
unni.“ Þú treystir mér strax. Þú
treystir þínu fólki. Þið Ásta flutt-
uð frá Hellu haustið ’91. Ég veit
að þú varst ekkert sérstaklega
ánægður í fyrstu en tókst því eins
og þér var líkt. Breytingar hafa
nú ekki verið þitt uppáhald meðan
þær hafa staðið yfir en þegar þær
voru um garð gengnar varstu
manna ánægðastur. Fyrir stuttu
vildi Ásta breyta til í stofunni.
Þú varst fremur þungur á brún,
en sagðir fátt. Þegar hamagang-
urinn var yfirstaðinn og þú kom-
inn á þinn stað stutt frá útvarpinu
og rétt staðsettur við sjónvarpið
varstu strax orðinn sáttur. Þú
hefur alltaf haft mikinn áhuga á
barnabörnunum og barnabama-
börnunum þínum. Nú sjá þau á
bak góðum afa og langafa. Böm-
in okkar Péturs aðeins 12, 6 og
3 ára.
Við höfum eytt saman 11 síð-
ustu áramótum. Fyrst á Hellu og
síðan í Reykjavík. Það verða tóm-
leg næstu áramót án þín.
En minningin um þig á eftir að
ylja okkur í framtíðinni.
Vertu sæll og kærar þakkir fyr-
ir allt.
Deyr fé,
deyja frændur
deyr sjálfur ið sama,
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Þín tengdadóttir,
Hafdís Ragnarsdóttir.
Þegar ég frétti af láti Hallgríms
helltust yfir mig minningar
bemskunnar. Margar þær björt-
ustu tengjast einmitt honum og
íjölskyldu hans á litla en hlýlega
heimilinu þeirra á Heliu. Tvíburad-
ætur hans Ema og Helga gættu
okkar systranna þriggja og Dísa
dóttir hans var og er ein besta
vinkona mín.
Langskemmtilegasti tíminn á
Heilu í gamla daga var gamlárs-
kvöld en þá fóru þeir fullorðnu á
áramótadansleiki í Hellubíó en við
systumar fluttum sængurfötin
okkar heim til Hallgríms og Ástu
og dvöldum þar um nóttina í góðu
yfírlæti. _
Ég minnist líka kvöldstundar á
heimili foreldra minna þegar Hall-
grímur og Ásta vom í heimsókn
og hann hóf að segja okkur heimil-
isfólkinu sögur. Til þess hafði hann
einstaka hæfileika. Draugasög-
urnar voru bestar, sagðar með
mörgum mislöngum þögnum og
hvíldum sem hann nýtti til að taka
í nefið og brúka rauða tóbaksklút-
inn.
Hallgrímur var traustur og ró-
lyndur maður, orðvar en orðhepp-
inn. Ég minnist hans með þakk-
læti og hlýju og sendi Ástu, Dísu,
Ernu, Helgu, Pétri, tengdabörnum
og ástvinum hans öllum innilegar
samúðarkveðjur.
Hrafnhildur Guðnadóttir.