Morgunblaðið - 15.12.1995, Blaðsíða 52

52 FÖSTUDAGUR 15. DESEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ragnar F. Guð-
mundsson
fæddist í Reykjavík
1. ágúst 1919. Hann
lést aðfaranótt 7.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Helga Jens-
dóttir og Guð-
mundur Sigurðs-
son. Hann var
næstyngstur systk-
ina sinna. Elst var
hálfsystir hans
Charlotta Ólöf
Gissurardóttir, f.
16.1. 1916, d. 7.9.
1995, frá fyrra hjónabandi
Helgu, en alsystkini voru Vikt-
oría Dagmar, f. 11.1. 1917,
búsett í Danmörku, Ágúst F.,
f. 1.8. 1919, tvíbuarbróðir
AÐVENTAN er tími tilhlökkunar
og undirbúnings. Aðdragandi há-
tíðar er við minnumst fæðingar
frelsarans. Hugur flestra er bund-
inn væntanlegum fjölskylduboð-
um, samverustundum vina og
^ vandamanna. Við gerum ráð fyrir
að allt sé óbreytt og að jólaboðin
verði eins, með sama sniði og und-
anfarin ár eða áratugi.
Snögglega er kippt í okkur og
við minnt á, að ekki er hægt að
reikna með að allt verði eins og
það var. Tími tilhlökkunar og gleði
verður að söknuði og sorg. Fjöl-
skyldumeðlimur er allt í einu hrif-
inn frá okkur.
Raggi frændi, eins og við höfum
kaliað hann í hartnær fimmtíu ár,
andaðist aðfaranótt 7. desember á
77. aldursári.
Hann ólst upp hjá einstæðri
móður sinni ásamt systkinum, við
kröpp kjör í Þingholtunum. Á ungl-
ingsárunum æfði hann knatt-
spyrnu og fímleika. Var mikið efni
í honum, en ógæfan reið yfir, hann
greindist með berkla. Hann var um
tíma á Vífílstöðum og síðan á
Kristneshæli, og þar var hann
hoggin eins og þá tíðkaðist. Þá var
hann hætt kominn, en vegna
hraustleika, æðruleysins og lund-
arfars, komst hann til manns. Fyr-
ir fjörutíu árum kvænist Raggi
eftirlifandi konu sinni, Bergljótu
Sveinsdóttur, en þau höfðu þá ver-
ið trúlofuð í sjö ár. Begga og Raggi
byggðu sér framtíðarheimili á
Sogavegi 86 og fluttu þar inn á
brúðkaupsdaginn.
Raggi hóf starfsferil sinn ungur
að árum sem sendill hjá Sælgætis-
gerðinni Víkingi, nokkru áður en
hann veiktist. Vinnuveitendur
hans, miklir heiðursmenn, studdu
harui dyggilega í hinum erfiðu
veikindum. Starfið beið eftir hon-
um er hann komst til heilsu á ný.
Hann vann sig upp innan fyrirtæk-
isins, enda sótti hann kvöldskóla
og námskeið til að auka þekkingu
sína á verslunar- og skrifstofu-
fræðum. Honum voru falin æ
ábyrgðarmeiri störf, var m.a.
gjaldkeri um árabil og síðan skrif-
stofustjóri fyrirtækisins.
Það hefur lengi loðað við okkur
íslendinga að sinna tveimur störf-
um og á árunum 1952-1965 starf-
aði Raggi á kvöldin í Þjóðleikhús-
inu sem sviðsmaður og vegna ná-
kvæmni og áreiðanleika var honum
ávallt falið að annast leikmuni.
Eftir að starfsemi Víkings lauk,
annaðist hann skrifstofustörf hjá
Sportvali í nokkur ár, en 1983 hóf
hann störf hjá Sparisjóði Reykja-
víkur og nágrennis og starfaði þar
uns hann varð að láta af störfum
fyrir aldurs sakir fyrir um 5 árum.
Hann naut þess að starfa í Spari-
sjóðnum. „Það er svo gott fólk hjá
SPRON,“ var hann vanur að segja.
Hann passaði því vel í hópinn.
Aðstæður í uppvexti hans voru
- þannig að um langa skólagöngu
var ekki að ræða, en hugur hans
Ragnars, en hann
lést 6 mánaða gam-
all og Gústaf Mar-
inó, f. 23.10.1921,
d. 27.7. 1988. Ragn-
ar gekk að eiga eft-
irlifandi konu sína
Bergljótu Sveins-
dóttur 3. desember
1956, og hafa þau
átt heimili sitt alla
tið í húsinu sem þau
byggðu sér á Soga-
vegi 86. Hann starf-
aði lengst af hjá
Sælgætisgerðinni
Víkingi en lauk
starfsdegi sínum hjá SPRON.
Útför Ragnars fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
föstudaginn 15. desember og
hefst athöfnin kl. 15.
lá ávallt í þá átt að auka þekkingu
sína. Tungumál voru honum hug-
leikin og hann gat auðveldlega
bjargað sér á mörgum erlendum
málum og nýtti sér öll tækifæri
sem gáfust til að reyna kunnáttu
sína. Hann hafði unun af tónlist,
þá las hann mikið, einkum og sér
í lagi fræðandi bókmenntir. Hann
spilaði bridge í tugi ára, alltaf með
sömu félögunum. Honum þótti
gaman að tefla. Hann var einn af
drengjunum hans séra Friðriks,
bæði í KFUM og Val. Hann var í
áratugi fastamaður á vellinum
þegar Valur var að spila. Eitt
áhugamál var þeim hjónum afar
kært, að veiða. Ekki var algengt
að stunda lax- og silungsveiði á
árunum uppúr 1949, en þá fóru
þau í sína fyrstu veiðiferð og urðu
þær margar áður en yfir lauk.
Raggi og Begga voru alla tíð
mjög samrýnd, þau ferðuðust um
allt land og veiddu í mörgum ám
og vötnum. Snyrtimennska var
honum í blóð borin og veiðikassi
hans var eins og skartgripaskrín.
Það má segja með sanni að allt
var í röð og reglu hjá Ragga. Létt-
leiki og glaðværð var hans aðals-
merki og hann átti einstaklega
auðvelt með að kalla fram bros og
jákvæðni í samskiptum sínum við
aðra.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfr ið sama.
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur
(Hávamál)
Nú þegar kveðjustundin er kom-
ið, langar okkur ijölskylduna að
rifja upp liðnar samverustundir og
bjartar minningar. Við gerum það
þó ekki hér, heldur í einrúmi. Hér
viljum við þakka góðum dreng
samfylgdina. Samfylgd sem aldrei
hefur borið skugga á.
Megi drottinn styrkja og styðja
Beggu frænku í sorg hennar og
söknuði.
Sveinn Grétar og Jónas R.
Kær vinur er farinn, en.samt
svo nærri. Ég hitti hann Ragga í
fyrsta sinn þar sem ég lá í vögg-
unni á heimili foreldra minna í
Reykjahlíð 10 árið 1952. Við áttum
eftir að hittast oft. Raggi vann
með föður mínum í Þjóðleikhúsinu
í mörg ár, en þar átti ég eftir að
eyða mörgum góðum stundum inn-
an um vinnufélaga pabba. Þeir
kynntust ungir, Raggi og Þórarinn
Þorkelsson faðir minn, báðir voru
þeir lærisveinar séra Friðriks og í
knattspyrnufélaginu Val. Raggi
var einstakt ljúfmenni, hlýr og
góður. Hann hafði létta lund, sá
björtu hliðar lífsins og aldrei heyrði
ég hann hallmæla nokkrum manni.
Það væri betra að lifa ef fleiri
væru eins og Raggi. Raggi og
Begga gengu í hjónaband 3. des-
MINNINGAR
ember 1956, en þá voru þau búin
að vera trúlofuð í 7 ár. Þau byggðu
sér hús á Sogavegi 86 og þar
bjuggu þau saman í 39 ár. Þau
voru eins nátengd og hægt er að
hugsa sér. Umhyggja og virðing
hvors fyrir öðru var einstök.
Undanfarin ár hefur Begga átt við
vanheilsu að stríða og þá hefur
henni þótt gott að kúra fram eftir
á morgnana, en þegar hún kom
niður í eldhús var Raggi tilbúinn
með hressingu fyrir þau. Hann tók
hana í fang sér, kyssti hana og
óskaði að hún ætti góðan dag fyr-
ir höndum. Á daginn fóru þau oft
í ísbíltúr vestur á Hagamel, á
kvöldin skiptu þau stundum á milli
sín einum bjór og dönsuðu jafnvel
nokkur spor á eldhúsgólfínu. Þegar
ég hóf störf hjá Hönnu Kristínu
og Sveini Grétari á Kristu í Kringl-
unni 1989 hitti ég þau hjón oft.
Þá kom Begga oftast í hverri viku
og lét laga á sér hárið. Raggi kom
með hana og sótti. Við Hönnu
Kristínu sagði hann bon jour mad-
ame og hún svaraði bon jour
monsieur. Meira skildi ég ekki af
frönsku tali þeirra. Raggi keypti
oft inn til heimilisins. Þá hitti ég
hann stundum. Við tókum tal sam-
an, hann strauk mér um vangann
eins og faðir minn var vanur að
gera og ég tók í hlýju höndina
hans. Á göngu minni niður Lauga-
veginr. í september síðastliðnum
hitti ég Ragga í síðasta sinn.
Miðvikudaginn 6. desember síð-
astliðinn hitti ég Beggu á Kristu.
Vorum við glaðar að sjá hvor aðra
og héldumst í hendur á meðan hún
fékk hárþvott. Það lá vel á henni.
Hún ætlaði á jólagleði í Múlabæ
daginn eftir. En margt fer öðruvísi
en við ætlum. Ég bað Beggu fyrir
kveðju og koss til Ragga frá mér.
Ég er fegin að hann fékk kveðjuna
frá mér aðeins fáum klukkustund-
um áður en hann fór í þá ferð sem
bíður okkar allra. Við fáum öll
okkar skammt af mótlæti hér í
þessu lífí. Raggi fékk sinn skammt
ríflega. Ungur fékk hann berkla
og dvaldi hann lengi á Vífílsstöð-
um. Setti það mark sitt á heilsu
hans alla ævi. Nú síðustu ár var
hann veill fyrir hjarta, en aldrei
kvartaði hann. Hann var ávallt
léttur og kátur. Það var bara ekki
hans stíll að gefast upp þótt á
móti blési.
Elsku Begga mín, Guð gefí þér
styrk. Ég samhryggist þér og öðr-
um ástvinum af öllu hjarta. Eg sé
þá fyrir mér núna, Ijúflingana
Ragga og föður minn saman.
Raggi segir: „Sæll Doddi-minn,
hvað segir þú elsku vinur.“ Guð
geymi elsku Ragga.
Fríða Björg Þórarinsdóttir.
Þegar okkur að morgni sjöunda
desember barst fregnin um andlát
Ragga frænda, setti okkur hljóð
og endurminningarnar hrönnuðust
upp fullar af söknuði og hlýjum
minningum. Ragnar F. Guðmunds-
son eða Raggi frændi eins og við
systkinin vorum vön að kalla hann
er látinn og við fáum ekki að njóta
nærveru hans framar. Við fráfall
hans hefur myndast stórt skarð í
okkar fjölskyldu.
Raggi og eftirlifandi eiginkona
hans Begga frænka (Bergljót
Sveinsdóttir) voru okkur ætíð sem
aðrir foreldrar. Ofá voru skiptin
sem við biðum eftir að hitta Ragga
með sína skemmtilegu kímnigáfu
og góða frásagnarlist. Raggi var
alltaf hrókur alls fagnaðar hvar
sem hann var, sama hvort það var
í jólaboðum, afmælum eða í hvers-
dagsleika lífsins. Hann var mjög
vinsæll maður og átti gott með að
umgangast fólk. Hann var mjög
heill í öllu sem hann tók sér fyrir
hendur sama hvort það var að hlúa
að sínu venslafólki eða stunda sína
vinnu, allir hlutir voru gerðir að
stakri natni og samviskusemi.
Á æskuárum okkar kom það
ósjaldan fyrir að Raggi birtist
ásamt Beggu frænku á heimili
okkar og foreldra í smáíbúðahverf-
inu. Ævinlega með einhvern glaðn-
ing meðferðis fyrir okkur krakk-
ana. Alltaf hafði hann tíma til að
setjast niður með okkur, segja
okkur sögur, kenna okkur nýjan
kapal eða bara gantast við okkur.
Þegar við urðum eldri og fórum í
gagnfræðaskóla sýndi hann námi
okkar mikinn áhuga. Auðsótt var
að fá aðstoð hjá honum við nám
erlendra tungumála. Raggi var vel
heima í þeim efnum og gerðu
tímarnir hjá honum oft gæfumun-
inn. Raggi var einn af þeim fáu
mönnum sem var alltaf tilbúinn til
að gefa af sér til annarra en vildi
sem minnst af öðrum þiggja. Nú
seinni árin upplifðum við sömu
væntumþykju til okkar fjölskyldna.
Fyrr á árum eyddu Raggi og
Begga rnörgum stundum saman í
veiði á bökkum áa og vatna. Hann
hafði gaman af að spila bridds og
í fjölda ára spilaði hann reglulega
við vini sína. Einnig hafði hann
mjög gaman af góðri tónlist og
lestri góðra bóka ásamt ýmsu fleiru.
Þrátt fyrir að Raggi frændi hafi
oft átt við mikil veikindi að stríða
allt frá því á unglingsárum kvart-
aði hann ekki. Ávallt tókst honum
að vinna sig út úr þeim. Samband
hans og Beggu frænku var ein-
staklega náið og voru þau hvort
öðru stoð og stytta í einu og öllu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði -sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Elsku Begga frænka, megi góður
Guð styrkja þig og styðja í sorg-
inni. Við vitum hvað Raggi var þér
mikils virði. Við og okkar fjölskyld-
ur söknum hans sárt. Eftir sitja
hlýjar minningar um góðan frænda
'og vin.
Sigga Gunnars.
Guðni Gunnars.
Kær vinur, mágur og svili Ragn-
ar F. Guðmundsson lést þann sjö-
unda desember, eftir enn eitt
hjartaáfallið, á neyðarvakt Borgar-
spítalans. Við þann sjúkdóm hafði
hann barist lengi og af miklum
hetjuskap. Við minnumst Ragga
fyrst og fremst fyrir hans miklu
manngæsku, góða og létta skap.
Hann var ávallt svo glaður og gef-
andi og eiga börnin okkar þeim
hjónum Beggu og Ragga ekki lítið
að þakka, fyrir alla þeirra góðvild
og gjafmildi í gegnum árin. Enda
sóttu þau mikið í félagsskap þeirra
hjóna.
Oft minnumst við gömlu dagana
í smáíbúðahverfinu þegar komið
var saman og létt af sér hversdags-
leikanum, með þeim hjónum og
öðrum úr fjölskyldunni. Var þá oft
glatt á hjalla, mikið rætt og hleg-
ið. Svo hagaði til að við systurnar
og svilarnir byggðum hvor sitt
húsið í smálbúðahverfinu, eins og
gefur að skilja var vinnudagurinn
oft langur og strangur. Á þessum
árum drýgði Raggi tekjurnar með
kvöldvinnu sem sviðsmaður hjá
Þjóðleikhúsinu.
Hann Raggi fæddist og ólst upp
í Þingholtunum ásamt systkinum
sínum og móðir. Föður sinn og
missti hann barnungur. Samt
braust hann áfram og lauk gagn-
fræðaprófí. Hann átti gott með að
læra og til marks um það var, hve
vel hann var heima í mörgum
tungumálum. Eins og margir ung-
ir menn á þessum árum tók hann
þátt í starfi KFUM, spilaði með
Val og seldi Vísi, Morgunblaðið og
Alþýðublaðið.
Ungur að árum byijaði hann
sem sendill hjá sælgætisgerðinni
Víkingi, þar vann hann sig upp í
gjaldkerastöðu hjá þeim mæta
manni Jóni Kjartanssyni, sem hon-
RAGNAR F.
- GUÐMUNDSSON
um þótti alla tíð mikið til koma.
Raggi var mjög samviskusamur
maður og ljúfur vinnufélagi. Enda
eignaðist hann marga vini og
kunningja og var víst oft glatt á
hjalla í kringum hann Ragga okk-
ar. Hjá Víkingi starfaði hann yfir
fjörutíu ár, að undanskildum árun-
um sem hann barðist við illvígan
sjúkdóm sem hann sigraðist á að
lokum. Eftir árin í Víkingi starfaði
hann hjá svila sínum Jóni Aðal-
steini í Sportval. Þar til að hann
réðist til starfa hjá Sparisjóði
Reykjavíkur og nágrennis. Hann
eignaðist þar góða vinnufélaga og
vandaða stjórnendur. Hann undi
sér vel hjá SPRON þar til að hann
hætti störfum fyrir aldurs sakir.
Kæri vinur, við þökkum þér
ómetanlega vináttu og kveðjum þig
að sinni. Eins biðjum við góðan
Guð að styðja þig og styrkja á
nýjum vegum.
Elsku Begga, góður Guð gefí
þér styrk og stoð til að sigrast á
þinni miklu sorg.
Anna og Gunnar.
Þegar Ragnar Guðmundsson,
þessi einstaklega geðfelldi og ljúfi
maður, kom í sparisjóðinn til mín
í októbermánuði 1983 og óskaði
eftir að vera ráðinn til starfa í Spari-
sjóði Reykjavíkur og nágrennis, tók
ég boði hans þegar í stað. Ragnar
var þá 64 ára og samkvæmt gijót-
hörðum stjómunarreglum hefði
kannske verið eðlilegra að velja
yngri mann til þess starfs sem ég
ætlaði Ragnari, sem var að annast
akstur sendiferðabíls sparisjóðsins.
í því fólst að flytja hverskonar skjöl
og önnur gögn milli útibúa spari-
sjóðsins og aðalstöðvanna á Skóla-
vörðustígnum, þar á meðal flutn-
ingur á mynt og öðrum peninga-
sendingum. Raunar voru ávallt
tveir í bflnum af öryggisástæðum,
sem gátu þá hjálpast að við að
bera t.d. myntboxin sem em engin
Iéttavara. Ragnari þótti það líka
léttvæg ástæða að hafna þessu
starfí þótt einhver peningabox
reyndu á kraftana. Peningaþyngsli
höfðu ekki íþyngt honum um ævina
fram til þessa.
Og Ragnar hóf störf hjá okkur
1. nóvember 1983 og lítið reyndi
á peningaburðinn því að samstarfs-
menn hans voru óðfúsir að létta
Ragnari öll áreynslustörf. Það kom
fljótt á daginn að með ráðningu
Ragnars hafði sparisjóðnum bæst
ákaflega farsæll og traustur liðs-
maður. Geðprýði hans og greið-
vikni samfara hrífandi glaðværð
og ógleymanlegu brosmildu aug-
um, unnu hugi og hjörtu alls starfs-
fólksins í sparisjóðnum þegar frá
fyrstu kynnum við Ragnar. Kurt-
eisi hans og prúðmennska opnuðu
honum allar dyr, svo að sendiferð-
ir hans, m.a. í gegnum biðstofur
ráðamanna, tóku hann oft
skemmri tíma en gerðist um ýmsa
kollega hans.
Milli okkar Ragnars myndaðist
fljótlega traust og einlæg vinátta,
sem entist gersamlega áfallalaust
meðan báðir lifðu. Sama gilti um
allt samstarfsfólk Ragnars, hvort
heldur innan sparisjóðsins eða
utan. Viðskiptavinir höfðu oft orð
á því hve íjarskalega Ragnar væri
liðlegur og fágaður maður. Hann
væri lifandi auglýsing um þá góðu
þjónustu sem við í sparisjóðnum
leituðumst ávallt við að veita.
Ragnar var borinn og barnfædd-
ur Reykvíkingur, fæddur og uppal-
inn í Þingholtunum. Hann missti
ungur föður sinn og ólst upp hjá
móður sinni og fjórum systkinum
sínum og hálfsystkinum, við erfíð
og kröpp kjör. Ungur að aldri
veiktist hann alvarlega af berklum
og dvaldist langtímum saman,
fyrst á Vífilstaðahæli og síðar í
Kristneshæli. Lítið varð því úr
skólagöngu hjá Ragnari og þegar
hann loks vann bug á veikindum
sínum hóf hann störf 22 ára gam-
all hjá Sælgætisgerðinni Víkingi.
Þar vann hann sleitulaust I 40 ár,
fyrst sem sendill og útkeyrslumað-
ur og síðustu 20 árin sem skrif-