Morgunblaðið - 18.02.1996, Blaðsíða 30

30' SUNNUDAGUR 18. FEBRÚAR 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Konan mín, móðir okkar og tengdamóðir,
KARÍTAS ÁSGEIRSDÓTTIR,
sem lést á Sólvangi í Hafnarfirði 12. febrúar, verður jarðsungin
frá Kirkjugarðskapellunni í Hafnarfirði miðvikudaginn 21. febrúar
kl. 15.00.
Daniel J. Hörðdal,
Kristinn S. Danielsson, Áslaug Hafsteinsdóttir,
Frfða Daníelsdóttir, Víglundur Þór Þorsteinsson.
t
" Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
UNNUR GUÐNÝ ELÍNBORG
ALBERTSDÓTTIR,
Selbrekku 40,
Kópavogi,
sem lést 10. febrúar sl., verður jarð-
sungin frá Fríkirkjunni í Reykjavík þriðju-
daginn 20. febrúar kl. 13.30.
Hrönn Þórðardóttir, Jónas Karlsson,
Gunnar Þórðarson, Rannveig R. Viggósdóttir,
Geir Þórðarson, Huldis Ásgeirsdóttir,
Erlendur Þór Þórðarson, Guðrún Helga Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför eiginkonu minnar, móður
okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
JAKOBÍNU ÖNNU MAGNÚSDÓTTUR,
Eyrarlandsvegi 27,
Akureyri.
Garðar B. Ólafsson,
Jóhannes Óli Garðarsson, Hulda Jóhannsdóttir,
Anna Garðarsdóttir,
Magnús Örn Garðarsson, Hrafnhildur Jóhannsdóttir,
Kristján Björn Garðarsson, Helga Alfreðsdóttir,
Bergur Garðarsson, Margrét Frímannsdóttir,
Ingvar Garðarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
HELGU SIGURBJÖRNSDÓTTUR,
dvalar- og hjúkrunarheimilinu
Seljahlfð,
áðurtil heimilis
á Austurbrún 6.
Sérstakar þakkir til starfsfólks og hjúkr-
unarfólks í Seljahlíð.
Guð blessi ykkur öll.
Kristján Grétar Valdemarsson, Olga Ragnarsdóttir,
Sigurbjörn Valdemarsson, Ólafía Hrönn Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför elskulegrar eiginkonu minnar,
dóttur, móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
JAKOBÍNU THEODÓRSDÓTTUR,
Löngumýri 22b.
Erlingur Guðmundsson,
Theodór Ólafsson,
Theodór K. Erlingsson, Hanna Kristfn Gunnarsdóttir,
Guðmundur N. Erlingsson, Guðrún María Brynjólfsdóttir,
Thelma Dögg Theodórsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir aðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdafööur, afa og langafa,
ÁRMANNS GUÐNASONAR,
Hrfsateigi 18.
Sérstakar þakkir færum við læknum og starfsfólki á deild 11E,
Landspítalanum.
Steinunn Tómasdóttir
og aðrir aðstandendur.
BJARNI
SIG URÐSSON
+ Bjarni Sigurðs-
son fæddist á
Akureyri 22. júlí
1934. Hann lést á
heimili sínu á Akur-
eyri að morgni
föstudagsins 9.
febrúar síðastlið-
ins. Foreldrar hans
voru Kristín
Bjarnadóttir og
Sigurður O. Björns-
son. Þau eru bæði
látin. Systkini
Bjarna voru Geir
S. Björnsson, f. 6.
desember 1924,
hann lést í janúar
árið 1993, Sólveig, f. 31. ágúst
1936, hún lést í júní 1991, Ingi-
björg, f. 12. júní 1940, Ragnar,
f. 16. júlí 1942, Oddur, f. 10.
apríl 1945, og Þór, f. 9. júní
1949. Bjami kvæntist eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Kristjönu
R. Tryggvadóttur, f. 22. októ-
ber 1932, hinn 5.
nóvember 1954.
Dóttir þeirra er
Valgerður Hjördís
f. 24. janúar 1954.
Hún á eina dóttur,
Sunnu Elínu, f. 24.
mars 1983.
Bjami hóf nám í
handsetningu í
POB 1. október
1953 og lauk námi
1. október 1957.
Hann stundaði
framhaldsnám í
Bretlandi árin
1964-65 í litljós-
myndun og ofset-
prentun. Hann starfaði við fyr-
irtækið til dauðadags, síðustu
árin sem prentsmiðjusljóri.
Bjarni stundaði auk þess skóg-
rækt í landi fjölskyldunnar í
Seljandi í Fnjóskadal.
Útför Bjarna fór fram frá
Akureyrarkirkju í kyrrþey.
ÆSKUVINUR minn, Bjarni Sigurðs-
son, lést á heimili sínu föstudaginn
9. febrúar. Jarðarförin hefur farið
fram í kyrrþey, að ósk hins látna.
Með Bjama er genginn einn sá ljúf-
asti drengur, sem ég hef fyrir hitt á
lífsleiðinni. Hann var elstur sex
systkina, en hálfbróðir hans var Geir
S. Björnsson, sem um áraraðir var
prentsmiðustjóri P0B. Foreldrar
Bjarna voru hjónin Kristín Bjarna-
dóttir og Sigurður 0. Björnsson, fyrr-
verandi prentsmiðjustjóri Prentverks
Odds Bjömssonar. Þau eru bæði lát-
in. Bjami fetaði í fótspor föður síns
og lærði fyrst almenna prentiðn en
fór síðar í sémám í offsetprentun til
Englands. Öll hans starfsævi var
helguð P0B og þar gekk hann í öll
störf, allt frá því að skera pappír upp
í það að stjórna fyrirtækinu.
Bjami, eða Baddi, eins og hann
var kallaður af þeim sem þekktu
hann náið, fæddist 22. júlí 1934 og
því tæpu ári eldri en ég. En svo
undarlegt sem það nú var, þá vissi
hvorugur af hinum fyrr en á mínu
fjórtánda aldursári, enda þótt aðeins
væru rúmar 400 metrar á milli upp-
eldisheimila okkar. Það var ekki fyrr
en í janúar árið 1949, að leiðir okkar
lágu saman, í 1. bekk Menntaskólans
á Akureyri. Það var ekki komið há-
degi þann dag, þegar við vorum orðn-
ir mestu mátar og eftir það má heita
að við væmm nánast óaðskiljanlegir
þau fjögur ár sem á eftir fóru, eða
þar til leiðir skildu, sökum aðskilinna
námsleiða og síðar búsetu, sitt í hvor-
um landshlutanum. En vináttan hélst
óbreytt og alltaf var tilhlökkunarefni
að hittast.
Baddi giftist ungur, Kristjönu
Tryggvadóttur, eða Góu, eins og
flestir þekktu hana, og eignuðust þau
eina dóttur, Valgerði, sem frá upp-
hafi var þeirra stærsti fjársjóður.
Hjónaband þeirra Góu og Badda var
eins og allir óska sér, en fæstir njóta.
Þar ríkti alltaf andrúmsloft nýgiftra
hjóna.
Það sem mér er minnisstæðast í
fari Badda, allt frá okkar fyrstu
kynnum, er hve örlátur, geðgóður
og hjálpfús hann var. Ekki aðeins
gagnvart mér, heldur öllum sem í
kringum hann voru. Öll erum við
fædd gefendur, þiggjendur eða bland
af þessu tvennu. Baddi var sannur
gefandi. Hann sat sjaldan einn að
góðum hlutum, hann viidi umfram
allt að vinir hans fengju að njóta
þeirra með honum. Síðar á lífsleið-
inni varð ég aftur og aftur vitni að
því, að þessir miklu mannkostir höfðu
vaxið. IBaddi kom jafnt fram við háa
sem lága, því hégómi og sýndar-
mennska var nokkuð, sem ég varð
aldrei var við í fari hans. Ekki einu
sinni á unglingsárum okkar, þegar
slíkt fær síst dulist. Hann var einlæg-
ur, opinn og hjartahlýr. Greiðasemin
var honum í blóð borin og átti ekki
langt að sækja það, því foreldrar
hans voru annálað sómafólk og þekkt
fyrir greiðasemi og höfðingsskap.
En Baddi var ekki einn um þann
arf, því öll hafa þau systkinin erft
þessa eiginleika og ræktað þá ríku-
lega.
Nú, er ég skrifa þessi fátæklegu
kveðjuorð, þá fara í gegnum huga
minn ótal minningar og atvik úr for-
tíðinni. Ég minnist þess hve gaman
var að segja Badda brandara, því
bæði var, að hann hafði mjög góða
tilfínningu fyrir því spaugilega og
svo hló hann svo skemmtilega inni-
lega, að hann hreif aðra með. En
hvernig sem ég reyni, þá er mér
ómögulegt að muna eitt einasta at-
vik þar sem ég sé Badda reiðast. Það
sem næst komst var: „Heyrðu dreng-
ur!“ eða „Heyrðu manni!“ og svo kom
viðeigandi athugasemd, sem oftar
en ekki endaði í „og gerðu það aldr-
ei aftur" brosi.
Baddi var mikill náttúruunnandi
og leið hvergi betur en með fjöl-
skyldu sinni í sumarbústað þeirra
hjóna að Sellandi í Fnjóskadal. Hann,
ásamt bræðrum sínum og þeirra fjöl-
skyldum, hefur haldið hátt á lofti því
brautryðjandastarfí, sem faðir hans
hóf fyrir rúmum 50 árum, en það
var að klæða Selland skógi. Sjálfur
tók ég þátt í gróðursetningu þar,
vorvikur þijár 1951, og þá var nú
margt brallað.
Ég er sérlega þakklátur fyrir þá
helgi sem Kristín og ég fengum eytt
með þeim hjónum í sumarbústaðnum
fyrir nokkrum árum. Við Baddi náð-
um að eiga saman nokkra tíma ein-
ir, við veiðar og náttúruskoðun, og
þar var kominn gamli góði Baddi og
ekki að finna, að fjörutíu ár væru
liðin, frá því að við vorum saman við
gróðurrækt á sömu slóðum. Með í
bústaðnum voru einnig dóttirin Val-
gerður og hennar dóttir, Sunna. Það
fór ekki milli mála, að þetta var það
líf og það umhverfí sem Baddi setti
ofar öllu öðru.
Hann hafði mjög mikinn áhuga á
bókmenntum sem fjölluðu um siði
og menningu þjóða, hvort heldur úr
fortíð eða samtíð. Dulspeki alls konar
og fyrirbrigði, sem gjarnan urðu
ekki skýrð, áttu hug hans. Hann
hafði mjög ákveðnar skoðanir á
ýmsu í þessum fræðum, en það var
með þær eins og allt hans fas, hann
viðraði þær við menn, en eftirlét
hveijum og einum að taka afstöðu
og hafa sínar skoðanir í friði.
Ég heimsótti Badda á sjúkrahúsið
þann örlagaríka dag, þegar hann
fékk að vita að hann gengi með
krabbamein. Viðbrögð mín voru þess
eðlis, að hann fann hjá sér þörf til
þess að hughreysta mig. Hann hætti
ekki fyrr en við vorurrr famir að
gantast. Hvílíkur maður.
Ég veit að ég breyti þvert gegn
vilja hans með því að syrgja, því
nógu oft vorum við búnir að tala um
lífíð og tilveruna til þess að hafa það
á hreinu, að dauðinn væri einungis
breytt lífsform. En ég kem til með
að sakna hans líkt og ég myndi gera,
þó svo ég vissi að honum vegnaði
vel annars staðar á þessari jörð, þar
sem ég ekki næði til hans.
Baddi minn, hafðu innilegar þakk-
ir fyrir þína einlægu vináttu. Margt
af því sem ég tel best í fari mínu,
mótaðist á þeim árum sem okkar
vinabönd voru að styrkjast og þú
mín fyrirmynd um margt í þá daga.
Ég mun minnast þín, kæri vinur,
sakir hreinleika og göfgi.
Elsku Góa, Valgerður, Sunna og
systkini, ég votta ykkur einlæga
samúð og treysti því, að tíminn mildi
þann sára söknuð, sem ríkir í hjörtum
okkar nú.
Kolbeinn Pétursson.
Guð gefur, Guð tekur, það eru
staðreyndir sem við búum öll við, en
nú er stórt skarð rofið í okkar vina-
hóp. Hann Bjarni er dáinn. í okkar
huga koma fram þakkir fyrir að
hafa auðnast sú gæfa að hafa feng-
ið að kynnast og fá að vinna með
þeim öðlingsmanni sem hann var.
Kynni okkar hófust fljótlega eftir
að við tókum við prentsmiðjunni
Ásprenti fyrir 17 árum. Oft á tíðum
þurftum við að leita ráða hjá Bjarna
hvað prentsmiðjurekstur varðar og
þótti honum sjálfsagt að aðstoða
okkur á allan þann hátt sem hann
átti kost á og þó að við ættum að
heita keppinautar þá unnum við allt-
af saman sem vinir. Við kaup Ás-
prents á POB í fyrra var Bjarni
manna fyrstur til að óska okkur
gæfu og gengis í framtíðinni og í
hans huga var enginn vafí á að slík
sameining myndi ganga vel. Einnig
var hann sá tengiliður og leiðtogi í
að þjappa saman starfsfólki þannig
að úr yrði ein heild í traustu og góðu
fyrirtæki sem ætti að hafa alla mögu-
leika til að standa af sér harða sam-
keppni. I þessari samvinnu var hann
sannur vinur sem leitaði lausna á
þeim fjölda vandamála sem upp
komu við sameiningu á áðurnefndum
fyrirtækjum.
Við Bjami sátum oft saman og
ræddum um hvað gaman yrði að sjá
stöðuna eftir tvö til þrjú ár og vorum
mjög bjartsýn á þá framtíð. Eftir
skamman tíma hjá okkur fór hann
að kenna sér meins sem síðar dró
hann til dauða. En alltaf var hann
jafn bjartsýnn og brosandi þegar
talað var við hann þó að þjáningarn-
ar væru oft miklar, þægilegri manni
höfum við ekki kynnst. I okkar huga
eru því þakkir fyrir þann tíma sem
við vorum þeirrar gæfu aðnjótandi
að fá að sitja við hlið þessa bjartsýna
og ljúflynda manns og ræða við hann
um málefni líðandi stundar og prent-
smiðjunnar sem var okkur öllum svo
kær.
Með þessum fátæklegu orðum vilj-
um við kveðja Bjama vin okkar og
vonum að Guð gefi Kristjönu, Val-
gerði Hjördísi og Sunnu Elínu styrk
á þessum erfíðu stundu.
Rósa, Kári, Þórður, Unnur,
Ólafur, Margrét
og Alexander.
Þegar ég hóf störf í Prentverki
Odds Björnssonar á Akureyri á
haustmánuðum árið 1966 var þar
margt gjörvilegra manna í vinnu sem
betra en ekki var að kynnast. Einn
af þessum mönnum var Bjarni Sig-
urðsson.
Atvikin höguðu því þannig að ég
gerðist eins konar blaðamaður við
tímaritið Heima er bezt jafnhliða
prentvinnunni. Tímaritið var gefið
út af Bókaforlegi POB. Bjarni vann
við ljósmyndun og myndamótagerð
í POB og ég þurfti mikið að starfa
með honum í sambandi við blaðið.