Morgunblaðið - 02.04.1996, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 2. APRÍL 1996 35
aldrei fullþakkað. Öllum ættingjum
og vinum votta ég dýpstu samúð
Deyr fé,
deyja frændur
deyr sjálfur hið sama
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál)
Þórhallur B. Björnsson.
Samt er í samfylgd
sumra manna,
andblær friðar
án yfirlætis,
áhrif góðvildar
inntak hamingju
þeim er njóta fær.
(Guðmundur Böðvarsson)
Andlát manna ber að með ýmsum
hætti. Oft er ungt fólk hrifsað burt
skyndilega, að því er virðist án tilefn-
is, í annan tíma hefur dauðinn lengri
aðdraganda og þá telur maður dauð-
ann jafnvel líkn fyrir þann, sem
kveður, eftir langa baráttu við erfið-
an sjúkdóm. Samt er það svo, að
þegar kallið kemur, kemur upp í
huga okkar, sem eftir stöndum, ólýs-
anlegt tóm og mikill söknuður. MLnn-
ingar leita á hugann. En samveran
með kærum vini og félaga öðlast
nýja merkingu. Söknuðurinn ogtóm-
ið, sem verður, breytist í þakklæti
fyrir lífið, sem hann lifði með okk-
ur, ástúðina, vináttuna og hlýjuna,
sem hann sýndi okkur.
Þegar kvaddur er góður drengur
og félagi, eiga þau svo vel við orðin
hans Guðmundar Böðvarssonar. Því
víst er að í samfylgd okkar kæra
vinar, Jóhanns Bogasonar, var gott
að vera. Frá honum stafaði andblær
friðar án yfirlætis, svo ljúfur og
hógvær, sem hann var. Hann bar
með sér góðvild, sem inntak var
hamingju þeim, sem nutu samvistar
við hann. Vinur okkar átti að baki
langt og strangt stríð, við þann óvin,
sem engu eirir, krabbameinið. Það
þarf mikið þrek og mikinn sálarstyrk
tii þess, að þola þá raun og halda
áfram að þjóna landi sínu og lífinu,
sem áður. Slíkt karlmenni var Jó-
hann. En í þessu stranga stríði var
afl, sem gerði það mögulegt, að
kannski yrði sigur unninn. Þetta afl
var vonin. Vonin, sem gefur þrek
og þor, þrátt fyrir allt, að horfa til
framtíðar í þeirri trú og von, „að á
bak við skýin er himinninn blár“.
En líf og dauði hildi heyja og nú
þegar geislar sólar leika um hafflöt-
inn, fuglar hópa sig, vorlaukarnir
stinga blöðum upp úr moidinni, vor-
ið er í nánd. En einmitt þá, þegar
allt tekur á sig mynd lífsins, þá er
maðurinn með ljáinn líka á ferðinni.
Jóhann kvæntist Vigdísi Guð-
bjarnadóttur árið 1949 og hefur
hjónaband þeirra staðið í 47 ár og
verið farsælt og hamingjusamt. Þau
eignuðust þijú elskuleg og mann-
vænleg börn. Rúnar Má, Vigni og
Brynju. Þetta var og er góð, glað-
lynd og hamingjusöm fjölskylda.
Sorgin gleymir engum. Elsta barn
þeirra Rúnar Már lést með mjög
sviplegum hætti, af slysförum, 22.
september 1979. Hið sviplega frá-
fall Rúnars Más var vinum okkar
þung raun. Sorgin var sár en þau
stóðu þétt saman og studdu hvort
annað og fjölskylduna alla. Rúnar
Már var kvæntur maður og átti þá
tvær litlar dætur. Áföll sem þessi
skilja eftir djúp sár, sem seint eða
aldrei gróa. Samleið þeirra á lífsins
göngu var löng og góð, virðing
þeirra, umhyggja og elska hvors til
annars var augljós öllum, sem til
þekktu. í hinu stranga stríði hefur
elskuleg eiginkona Jóhanns, hún
Dídí, staðið við hlið hans eins og
óbifanlegur klettur.
Hið liðna líf hvers manns mótast
af minningum um atburði og sam-
ferðamenn, sem við höfum kynnst á
lífsleiðinni og bundist tryggðarbönd-
um. Hið liðna flýgur um hugskotið,
sjaldnast sem samfella, oftar sem
brot minninga þar sem skiptast á
skin og skúrir. Nú þegar við kveðjum
kæran vin Jóhann Bogason hrannast
upp minningar og flestar kalla þær
fram bros og gleði.
Allt frá æskutíð höfum við átt þau
Dídí og Lagga að vinum og félögum
og það er margs að minnast frá
„morgni æskuljósum" til þessa dags.
Þó löngu séu liðnir hjá þeir ljúfu
æskumorgnar, þá er hver endur-
minning svo hlý og yljar hjartanu,
þegar söknuður og mikil eftirsjá
ríkja í huganum. Okkur verður ljóst:
Að minningin helst í hvíld og kyrrð,
sem krans yfir leiði vafinn.
Hún verður ei andans augum byrgð,
hún er yfir dauðann hafinn.
(E.Ben.)
Tímans hjól snýst hratt. Hver
stund ævi vorrar fellur eftir aðra í
tímans djúp og fyrr en varir er
stundaglasið tæmt, ævin liðin og
dauðans kliður gellur. Nú er ævisól-
in hans Jóhanns Bogasonar til viðar
gengin.
En hnígur ei sól að kveldi og rís
dýrðleg næsta morgun?
Fylgir ei dagur nótt og vor vetri?
Hvert fræ, sem í foldu fellur, spír-
ar og breiðir blöð sín mót hækkandi
sól.
Vakna ei nýjar rósir sumar hvert?
Er þetta ekki staðfasta, stöðuga
hringrás hins eilífa lífs?
Elsku Dídí mín og ástvinir allir!
Nú eru sporin þung, sorgin sár og
söknuður mikill en þegar sárasta
sorg okkur mætir og söknuðurinn
grætir hugann, líða' sem leiftur hjá
minningar ljúfar og hlýjar um elsku-
legan eiginmann og fjölskylduföður.
Þessar ljúfu og góðu minningar
munu þegar frá líður létta sporin,
sefa sorgina og milda söknuðinn.
Nú þegar komið er að leiðarlokum
koma upp í hugann orð úr sálmi
Davíðs konungs. „Ég hef augu mín
til ijallanna, hvaðan kemur mér
hjálp. Hjálp mér kemur frá Drottni,
skapara himins og jarðar.“ Heili og
blessun, friður og farsæld, veri með
ykkur öllum ásvinum hins mæta
manns um ókomna tíð. Með Jóhanni
Bogasyni er genginn mikill öðlingur
og drengur góður, kær vinur og fé-
lagi. Við kveðjum hann með kærri
þökk og virðingu og biðjum honum
blessunar á nýjum leiðum. Friður sé
með sálu hans. Friðhelg veri minning
hans.
Hallbera Leósdóttir og Rík-
harður Jónsson, Akranesi.
JOAN
GAARDBO
+ Joan Gaardbo
fæddist í Fær-
eyjum 2. maí 1972.
Hún lést á Flateyri
2. apríl 1995. For-
eldrar hennar eru
Haldor og Marion
Gaardbo.
Utför Joan Ga-
ardbo var gerð frá
Toftarkirkju í Fær-
eyjum 9. apríl 1995.
í dag er heilt ár liðið
frá því að tengdadóttir
mín Joan Gaardbo dó
aðeins 23 ára gömul.
Mig langar að minnast hennar með
nokkrum orðum. Ég var nýkomin
heim úr vinnu þegar hringt var í
mig og mér sögð þessi tíðindi. Eins
og slökkt væri á peru þá fjaraði líf
hennar út í einni svipan, öllum að
óvörum, énda erum við ekki að
hugsa um dauðann þegar ungt fólk
á í hlut og eftir standa ástvinirnir
skelfingu lostnir og neita að trúa
staðreyndum. Hvílík örlög voru búin
svo ungum dreng, að takast á við
að missa unnustu sína svo fyrirvara-
laust. Aðeins 17 klukkustundum áður
voru þau ung og ástfangin að setja
upp hringana, sem staðfestingu á ást
þeirra. Þau höfðu valið þennan dag
því þá var ár frá því að þau höfðu
kynnst. Nokkru áður hringdi sonur
minn í mig og Sagði: „Mamma ég
segi þér bráðum leyndarmál." Þetta
var þeirra leyndarmál sem þau ein
áttu, enda átti að vera nógur tími til
að segja mér það. En það fór nú svo
að mér voru sögð dánartíðindi áður
en ég vissi hvert leyndamálið var.
Ég man vorið 1994 þegar Joan
fór að venja komur sínar á mitt
heimili. Þau voru nýbúin að kynn-
ast, hún og Fjalar sonur minn. Hún
var myndarleg, glaðleg
og góð stúlka og mér
leist strax vel á hana.
Hún hafði komið til ís-
lands í atvinnuleit
ásamt vinkonum sínum
frá Færeyjum því það
var mikið atvinnuleysi
þar. Ég varð strax vör
við að hún hafði mikla
heimþrá enda átti hún
sína fjölskyldu í Fær-
eyjum. Hún var mjög
samrýnd móður sinni
og oft var hringt til
Færeyja, Joan var
einkadóttir foreldra
sinna, þau eignuðust
auk hennar tvo syni, annar dó á
fyrsta sólarhring en eftir lifir eldri
bróðir hennar, sem sér nú eftir
einkasystur sinni og er mikill harm-
ur kveðinn að fjölskyldunni allri.
Joan hafði ráðgert að fara í heim-
sókn til Færeyja um páskana og
meðal annars vera viðstödd skírn
yngri bróðursonar síns og var mikil
tilhlökkun hjá fjölskyldunni og ekki
síst hjá Joan. Én í stað þess að fá
Joan í heimsókn komu foreldrar
hennar til íslands þegar þeim bárust
þessi skelfiiegu tíðindi. Það var mér
erfið stund að geta ekki verið ná-
lægt syni mínum á slíkri sorgarstund
þegar mér bárust tíðindin. Það var
líka erfið stund að fara út á flug-
völl og taka á móti móður hennar
og móðursystur, að hitta fólkið henn-
ar í fyrsta skipti undir þessum kring-
umstæðum. Faðir hennar er kokkur
á frystitogaranum Akraberg frá
Færeyjum og var staddur djúpt út
af Reykjaneshrygg og tók það hann
tvo sólarhringa að komast til lands.
Elsku Fjalar, Marion, Haldor, Jan
og fjölskylda, megi Guð styrkja ykk-
ur áfram í ykkar miklu sorg.
Kristín Benediktsdóttir.
+ Látinn er á Hrafnistu í Reykjavík
JÓN GUÐMUNDUR JÓNSSON
frá Stokkseyri. Elín Bachmann, Guðný Pétursdóttir, Jón Adolf Guðjónsson.
+
Elskulegur eiginmaður minn,
FRIÐJÓN SKARPHÉÐINSSON,
Furugerði 4,
Reykjavík,
lést sunnudaginn 31. mars.
Sigríður Ólafsdóttir.
SIGRÍÐUR
BENJAMÍNSDÓTTIR
+ Sigríður Guð-
rún Benjamíns-
dóttir fæddist á
ísafirði 21. maí
1911. Hún lést á
sjúkradeild Hrafn-
istu í Hafnarfirði
26. mars sl. For-
eldrar hennar voru
Benjamín V. Jóns-
son, f. 16. 6. 1884 á
Folafæti í Seyðis-
firði vestra, d. 30.7.
1994, og Guðrún S.
V. Bjarnadóttir, f.
3.9. 1890 á ísafirði,
d. 8.12. 1913. Þegar
Sigríður var 3 ára
dó móðir hennar. Hjónin Jón
Ásgeirsson og Sigríður Sigur-
geirsdóttir tóku hana að sér og
ólst hún upp hjá þeim sem fóst-
urdóttur þeirra upp frá því.
Albróðir Sigríðar er Jón Björn
Benjamínsson húsasmiður, nú
búsettur í Kópavogi. Hálfsystk-
ini sem náðu fullorðinsaldri eru
Sigríður Guðlaug og Guðrún,
báðar dánar, Þórúnn Friðbjörg
húsmóðir í Hafnarfirði og
Kristmundur, dáinn. Fóstur-
bræður Sigríðar voru Frið-
steinn, Björn, Olgeir og Helgi
S. Jónssynir, allir dánir. 6. júní
1931 giftist hún Þorleifi Sig-
urðssyni, f. 20.5. 1903, d. 4.12.
1976. Hann var söðlasmiður að
mennt en vann lengst sem sjó-
maður og síðar verkamaður í
Mjólkurstöðinni í Reykjavík í
fjölmörg ár. Börn
þeirra eru 1) Hjör-
dís kennari, f. 27.2.
1932, 2) Þráinn
gjaldkeri, f. 5.3.
1934, kvæntur
Hrefnu Pétursdótt-
ur, f. 10.11. 1936,
börn þeirra eru
Pétur Berg, f. 13.2.
1956, Guðlaug, f.
28.4. 1960, Þórir, f.
19.3. 1961, og Rún-
ar, f. 19.3. 1961, og
3) Trausti bifvéla-
virki, f. 6.1. 1939,
kvæntur Fríði Guð-
mundsdóttur, f.
11.3. 1941, börn þeirra eru Jó-
hanna, f. 8.9. 1968, og Brynja,
f. 7.1. 1972, barn með Jónu
Guðnýju Gunnarsdóttur, Sig-
ríður Þóra, f. 4.7.1958, d. 19.12.
1975.
Um fermingu fór Sigríður að
vinna fyrir sér að þeirra tíma
hætti. 16 ára gömul flytur hún
til Reykjavíkur ásamt fóst-
urforeldrum sínum og vann fyr-
ir sér í fiskvinnu m.a. Sigríður
var þekkt fyrir listfengi og fal-
legt handbragð. Hún saumaði
allan fatnað á sig og fjölskyldu
sína og vann oft við að sauma
fyrir aðra. Eftir hana liggja
margir listavel gerðir munir
saumaðir, útskornir og málaðir.
Útför Sigríðar verður gerð
frá Víðistaðakirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 13.30.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast elskulegrar ömmu minnar
eða Siggu ömmu eins og ég kallaði
hana alltaf.
Okkar fyrstu kynni hófust þegar
ég flutti í Einholtið, níu mánaða
gömul. Amma Sigga og afi Leifi
bjuggu á neðri hæðinni en ég og
mamma á efri.
í raun og veru voru þau ekki al-
vöru afi og amma, en þar sem mig
vantaði afa og ömmu, spurði ég þau
hvort ég mætti kalla þau afa og
ömmu. Var það auðfengið og aldrei
fann ég fyrir öðru en ég væri þeirra
eigið barnabarn. Góð kynni urðu á
milli okkar strax, því amma og afi
voru einstaklega mikið fyrir börn.
Á morgnana þegar mamma svaf
þá stalst ég oft niður til ömmu og
afa. Ég renndi mér niður stigann á
rassinum og skaust inn til þeirra.
Eins og alltaf var tekið á móti mér
með bros á vör og útbreiddan faðm-
inn.
Amma vildi alltaf hafa svo fallegt
í krinum sig, fallegan garð og falleg
blóm. Mamma sagði að ég mætti
aldrei tína blómin úr garðinum henn-
ar Siggu ömmu. Þá fórum ég og
Jóhanna barnabarnið hennar ömmu
inn í næsta garð og slitum upp alla
túlípanana. Komum við svo brosandi
og færðum ömmu og mömmu blóm-"
in, við lítinn fögnuð þeirra.
Amma Sigga var einstaklega
handlagin og á ég marga fallega
muni eftir hana, sem eru mér svo
kærir.
Ég bjó í Einholtinu í sex ár. AUt-
af höfðum við samband þótt ég færi
í burtu. Elsku amma mín, minning-
arnar um þig eru svo hlýjar. Ég er
svo þakklát fyrir að hafa kynnst
þér. Það er mikill styrkur í sorginni
að vita af því að nú líður þér vel
hjá afa Leifa. Blessuð sé minning
þín.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín
Rannveig.
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐRÚN EINARSDÓTTIR,
Suðurgötu 15-17,
Keflavík,
verður jarðsungin frá Keflavíkurkirkju miðvikudaginn 3. apríl
kl. 14.00.
Lúðvík G. Björnsson, Þórdís Garðarsdóttir,
Einar G. Björnsson, Júlíanna Nílsen,
María K. Björnsdóttir, Jens Elísson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Móðir mín, amma okkar og langamma,
GUÐMUNDA PHROSO ODDSDÓTTIR
frá Súgandafirði,
Hörðalandi 20,
sem lést 28. mars, verður jarðsungin
frá Fossvogskapellu miðvikudaginn
3. apríl kl. 15.00.
Hildur Kjartansdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
J