Morgunblaðið - 07.08.1996, Blaðsíða 32
32 MIÐVIKUDAGUR 7. ÁGÚST 1996-
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HA UKUR
HELGASON
+ Haukur Helga-
son fæddist á
Akureyri 1. desem-
ber 1936. Hann lést
í Reykjavík 27. júlí
síðastliðinn, 59 ára
að aldri. Foreldrar
hans voru Helgi
Sveinsson, prestur í
Hveragerði, og
Katrín Magnea Guð-
mundsdóttir. Þau
eru bæði Iátin. Eftir-
lifandi systir Hauks
er María Katrin
Kristoffersen, f. 19.
ágúst 1946. Haukur
kvæntist 5. janúar 1968 Nanci
Arnold Helgason, einkaritara,
dóttur Lathrops Walkers Arn-
olds majors og konu hans Edith-
ar Schmitz Arnold í Oak Park i
Illinois í Bandaríkjunum.
Haukur lauk stúdentsprófi frá
MR árið 1955 og prófi í við-
skiptafræði frá Háskóla íslands
árið 1960. Hann stundaði fram-
haldsnám í hagfræði við Ham-
borgarháskóla frá 1960 til 1962
og lauk MA gráðu í sömu grein
frá Chicago-háskóla árið 1967,
Haukur starfaði í hagfræði-
Blaðamennska var ævistarf Hauks
Helgasonar og þar var hann á heima-
velli. Greindur, vel menntaður og bjó
yfir mikilli þekkingu á landsmálum
sem og erlendum málefnum. Haukur
var fljótur að greina aðalatriði frá
aukaatriðum. Hagfræðimenntun
hans nýttist vel en hann sérhæfði sig
í skrifum um efnahags- og stjómmál
auk leiðaraskrifa um langt árabil.
Haukur varð blaðamaður á Vísi
árið 1968 og ritstjómarfulltrúi frá
1974 til 1975. Hann tók þátt í stofn-
un Dagblaðsins árið 1975 og var
aðstoðarritstjóri þess og síðar DV þar
til hann tók við ritstjórn Úrvals á
síðasta ári.
Tíminn líður fljótt. Það eru nær 20
ár frá því ég kynntist Hauki Helga-
syni. Hann var þá sem æ síðan traust-
ur félagi og gott til hans að leita.
Nýliða í faginu studdi hann dyggilega
og naut þar reynslu sinnar, þekkingar
á samfélaginu og yfirsýnar.
Á löngum blaðamannsferli hafa
margir blaðamenn unnið með Hauki
Helgasyni. Þeir hafa notið hollráða
hans og minnast hans að leiðarlokum
með þökk. Ég veit að ég tala fýrir
hönd allra hjá Frjálsri fjölmiðlun er
ég þakka farsælt samstarf. Sam-
starfsmenn Hauks minnast hans með
hlýhug og virðingu.
Nanci Arnold Helgason, eftirlifandi
eiginkona Hauks, fær samúðarkveðj-
ur sem og María Katrín systir hans
og aðrir aðstandendur.
Jónas Haraldsson.
Það er með söknuð í hjarta að ég
kveð í dag minn gamla vin og skóla-
bróður Hauk Helgason, ritstjóra, sem
lést 27. júlí sl.
Við gerðumst félagar strax í
menntaskóla og varði sú vinátta alla
tíð. Hann vakti strax athygii á sér
fyrir afburða gáfur og námshæfileika
og var jafnan með efstu nemendum
á prófum. Gilti þar einu hvort um
var að ræða tungumál eða stærð-
fræði því allt lá þetta jafn vel fyrir
honum.
Myndarlegur var hann að vallar-
sýn, glaðvær og fylginn sér, haldinn
miklum sannfæringarkráfti og spar-
aði til þess hvorki tíma né fyrirhöfn.
Skemmtilegur var hann, fjölfróður
og ráðagóður. Hann var vinmargur
alla tíð og mikilsmetinn en samt að
vissu leyti einfari og ekki allra.
En stjórnmálin voru okkar sameig-
inlega áhugamál og fylgdum við Al-
þýðuflokknum og jafnaðarstefnunni
að málum. Þá sem oftar átti Alþýðu-
flokkurinn undir högg að sækja, þótt
síðar kæmi í ljós sannleiksgildi orða
okkar, og vorum við Haukur tveir
af aðeins örfáum talsmönnum jafnað-
arstefnunnar í MR á þessum árum.
Við störfuðum mikið í FUJ og varð
Haukur formaður þess árið 1956 eða
á fyrsta ári sínu í háskóla. Hanri
starfaði einnig í Stúdentaráði HI,
sótti Alþjóðaþing stúdenta í Kaup-
mannahöfn og Hamborg árið 1956
deild Seðlabanka ís-
lands 1965 til 1967.
Hann var ritstjóri
tímaritsins Úrvals
1973 til 1974, blaða-
maður á Vísi 1968
til 1974 og ritstjórn-
arfulltrúi árin 1974
til 1975. Haukur var
aðstoðarritstjóri
Dagblaðsins og síðar
Dagblaðsins Vísis
frá árinu 1975 og
gegndi því starfi þar
til hann varð nýlega
ritsljóri Úrvals á
nýjan leik. Formað-
ur Félags ungra jafnaðarmanna
í Reykjavík 1956. Fulltrúi á al-
þjóðaþingum stúdenta í Kaup-
mannahöfn og Hamborg 1956
og sat flokksþing Alþýðuflokks-
ins 1956. Utanríkisritari Stúd-
entaráðs HÍ 1955 til 1956. Grein-
ar í blöðum og tímaritum um
erlend málefni, efnahagsmál
o.fl. Hlaut styrk Egils Vilþjálms-
sonar 1960 til 1962 og Fulbright-
styrk 1962 og 1963.
Útför Hauks fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
og sat flokksþing Alþýðuflokksins
sama ár. Haukur tilheyrði kjama
flokksins sem alla tíð hefur fylgt
honum í blíðu og stríðu. En einhverra
hluta vegna varð frami Hauks innan
flokksins ekki miklu meiri þótt óhikað
megi segja að hann hafi ekki í annan
tíma átt á að skipa efnilegri manni
en honum. Hann hugði á annað lífs-
starf, varð viðskiptafræðingur frá
Háskóla íslands árið 1960, sótti
framhaldsnám í hagfræði við Ham-
borgarháskóla og Chicago-háskóla
og lauk prófi þaðan árið 1967. Blaða-
mennska varð svo hans ævistarf eftir
að heim kom og starfaði hann lengst
af sem ritstjóri og ritstjómarfulltrúi
hjá DV og Urvali. Ritstörf féllu hon-
um afar vel enda átti hann til slíkra
að telja.
Haukur var fæddur á Akureyri 1.
desember 1936 þar sem faðir hans
var kennari um tíma, en hann ólst
upp í Hveragerði eftir að faðir hans,
séra Helgi Sveinsson, varð sóknar-
prestur þar. Kom ég þar á þessum
árum og var tekið á móti mér af
miklum glæsibrag og hlýhug. Móðir
Hauks var Katrín Magnea Guð-
mundsdóttir, yndisleg kona.
Nám var stundað af kappi í háskól-
anum alla virka daga en um helgar
voru skemmtistaðir gjaman heim-
sóttir. Við Haukur vorum mikið sam-
an á háskólaárunum og bundumst
þar þeim tryggðaböndum sem aldrei
rofnuðu. Það gerði og að aðrir vinir
okkar og kunningjar vora margir
erlendis á þessum tíma í námi. Bakk-
us blótuðum við fyrst lítilsháttar í
háskóla og auðvitað höfðum við auga-
stað á hinu kyninu eins og gengur
með unga menn þótt við undruðumst
reyndar oft stórlega fálæti þess!
Kannski höfðum við of mikið sjálfsá-
lit eða etv. var okkar tími ekki ennþá
kominn! Svo háttaði til að Haukur
leigði húsnæði í Reykjavík öll sín
námsár og var því gjarnan byijað þar
áður en haldið var út á galeiðuna.
En oft var líka rólegt og t.d. gjarnan
tefld skák, en Haukur var jafnan
með allra bestu skákmönnum í skóla.
Og á síðkvöldum eftir fundi eða
skemmtan var svo rætt saman, oft á
leiðinni heim eða undir götuljósi ein-
hverstaðar, stundum lengi. Var þá
enginn hörgull á lausnum á heims-
vandamálunum!
Á háskólaárum sínum í Bandaríkj-
unum veiktist Haukur og bar sitt
barr aldrei fyllilega eftir það þótt
ekki yrðu aðrir varir við. Á móti kom
að hann kynntist þar eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Nanci Arnold Helgason
frá Oak Park, Illinois, og giftu þau
sig í janúar 1968. Var það honum
mikil gæfa. Sjálf er Nanci stórvelgef-
in kona en jafnan leit hún á Hauk
sem sinn „mentor" og leitaði ráða
hans í öllu. Veit ég að fráfall Hauks
hefur valdið henni djúpri sorg og eft-
irsjá, en Nanci er löngu orðin íslend-
ingur í hjarta sínu og á hér fjölda
vina sem munu styrkja hana og styðja
eftir megni.
Nú er skarð fyrir skildi og ísland
hefur misst mætan mann. Eftir sitja
eiginkona, ættingjar og vinir með
trega í hjarta en minningu um góðan
dreng sem öllum vildi vel. Við Anna
vottum eiginkonu hans, systur og
öllum ættingjum og vinum okkar
dýpstu samúð. Sjálfur hefí ég þá von
og trú að einhvem tíma komi sú tíð
að við munum hittast aftur undir
götuljósi.
Kristinn R. G. Guðmundsson.
Eg vil í fáum orðum minnast vinar
míns, Hauks Helgasonar hagfræð-
ings og ritstjóra DV og Úrvals. Við
áttum margar stundir saman, þar
sem rætt var um landsins gagn og
nauðsynjar, heimsmálin vora einnig
í brennidepli. Sjónarmið okkar fóra
oftast saman og aldrei varð okkur
sundurorða, svo að neinu næmi. Eg
sakna Hauks og bið Guð að blessa
eftirlifandi konu hans, Nanci Helga-
son, og vona að henni farnist allt vel
og að hún finni staðfestu í líflnu,
þótt eiginmaður sé farinn.
Tárin flóa
eftir heimsókn dauðans,
vinur er látinn.
Minningamar
hrannast upp.
Við áttum samleið
en nú er hann farinn
á land eilífðarinnar.
Eggert E. Laxdal.
Vinátta og gleði lýsti jafnan af
Hauki Helgasyni. Ungur hafði hann
verið í fararbroddi jafnaðarmanna og
trygglyndi til sinna gömlu félaga og
hugsjóna var sífellt til staðar. Hann
hafði líka næmt skopskyn og naut
það sín sérstaklega vel, þegar þjóðfé-
lagið allt var á kafí í einhverjum hita-
málum. Ein athugasemd eða upplýs-
ing frá Hauki varpaði ljósi á málið,
sjónarmiðin skýrðust og viðmæland-
inn jafnan víðsýnni en ella.
Haukur braut blað í íslenskri
blaðamennsku þegar hann beitti sér
mjög ákveðið fyrir upptöku skoðana-
kannana á þjóðmálum. Birtust þær í
þeim blöðum, sem hann starfaði við,
Vísi, Dagblaðinu og DV. Áhrif þess-
ara vönduðu skoðanakannana urðu
slík, að nú tala frambjóðendur um
skoðanamyndandi skoðanakannanir,
taka fullt tillit til þeirra í sínum at-
höfnum, sem og sjálflr stjómmála-
flokkamir.
Hann lagði mikla áherslu á sjálf
vinnubrögðin í þessum könnunum,
ræddi mikið um þær, lagði útaf niður-
stöðunum á prenti og hafði ákaflega
gaman af því við vini sína að meta
nálægð þeirra við raunveraleikann.
Núna framkvæmir fjöldi fyrirtækja
svona kannanir fyrir marga fjölmiðla
og nálægðin við raunveraleikann slík,
að stundum er sagt að það sé bara
óþarfi að kjósa.
Haukur var boðberi hins fijálsa
anda í blaðamennskunni, hann sóttist
eftir viðhorfum og skoðunum í grein-
um, sem allir fengu inni með í DV,
háir sem lágir. Fijáls fjölmiðlun er í
rauninni ótrúlega stórt orð, þegar
grannt er skoðað. Haukur stóð svo
sannarlega undir þeirri hugsjón og
kiknaði aldrei.
íslendingar era einstæð þjóð varð-
andi þekkingu á uppruna sínum og
sögu. Þessu til staðfestingar tók DV
upp ættfræðisíðu undir stjórn frænda
Hauks, Sigurgeirs heitins Þorgríms-
sonar BA og ættfræðings. Þar er öll
íslenska þjóðin tengd böndum án til-
lits til stjórnmálaskoðana, stéttar,
ríkidæmis eða hreppapólitíkur. Dag-
lega erum við minnt á það, að við
erum einfaldlega frændur og frænk-
ur, sem sagt ein stór fjölskylda í
okkar fagra landi. Er til betri stað-
festing á bræðralagshugsjóninni, friði
og frelsi fyrir alla menn.
Ég votta eftirlifandi eiginkonu
mína dýpstu samúð, sem og öllum
ættingjum, samstarfsfólki og vinum.
Minn hjartahlýi og uppörvandi vinur,
sem aldrei hafnaði grein, er nú horf-
inn sjónum. Strákurinn, sem byijaði
að selja Vísi sex ára gamall á götum
borgarinnar og hefur í gegnum tíðina
kynnst svo mörgum andans jöfri með
hjartað úr gulli á íslenskum fjölmiðl-
um, saknar nú sáran. Guð miskunn-
semdanna leggi nú Hauk minn sér
að hjarta.
Guðlaugur Tryggvi Karlsson.
INGVAR ALFREÐ
GEORGSSON
+ Ingvar Alfreð
Georgsson var
fæddur að Lág í
Eyrarsveit 15. sept-
ember 1929. Hann
lést á Landspítalan-
um 29. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
Ingvars voru Ge-
org Grundfjörð
Jónasson og Guð-
finna Bjarnadóttir.
Hann var níundi í
röð fjórtán systk-
ina, þar af er ein
hálfsystir, Guðrún,
sem er elst. Alsyst-
kyni Ingvars eru: Aðalheiður,
Sigurvin, Valný, Þorgils, Ás-
laug, Haukur, sem er látinn,
Georg, Esther sem er látin,
Heiðar, Elsa, Bjarni og Jónas.
Ingvar ólst upp við almenn
sveitastörf og fór svo sem ung-
ur maður að stunda sjó-
mennsku og stundaði hana á
meðan heilsa og kraftar leyfðu.
Ingvar hóf sambúð með El-
ísabetu Óskarsdóttur árið
1951. Eignuðust þau tvö börn,
þau eru: Óskar. Heimir tækni-
maður, fæddur 29.1. 1954, sem
giftur er Guðrúnu Matthías-
dóttur ritara. Þeirra synir eru:
(1) Halldór Örn, fæddur 1976,
og (2) Bjarni Már, fæddur 1982.
Sigrún Pálína þroskaþjálfi,
fædd 8.11. 1955, unnusti henn-
ar er Alfred Wolf-
gang Gunnarsson
gullsmíðameistari.
Sigrún Pálína var
áður gift Sigurði
Blöndal og eignuð-
ust þau þrjú börn,
þau eru: (1) Elísa-
bet Ósk, fædd 1976,
unnusti hennar er
Magnús Ríkharðs-
son og eiga þau son-
inn Aron Pétur,
fæddan 1994. (2)
Bjarki, fæddur
1981, og (3) Sólveig
Hrönn, fædd 1985.
Elísabet og Ingvar slitu sam-
vistum. Áður átti Ingvar soninn
Helga, sem er skipsljóri, fædd-
ur 15.6. 1950, giftur Ragnheiði
Kjartansdóttur húsmóður,
börn þeirra eru: (1) Kjartan
Þór, fæddur 1971, (2) Gunnar
Örn, fæddur 1972, (3) Ómar
Vignir, fæddur 1980, og (4)
Guðrún Alda, fædd 1984. Móðir
Helga er Guðrún Alda Helga-
dóttir.
Ingvar giftist síðar Sigríði
Stefánsdóttur en þau slitu sam-
vistum.
Síðustu ár hefur Ingvar búið
á Gunnarsholti og vann hann
þar við ýmis störf. Ingvar verð-
ur jarðsunginn frá Fossvogs-
kirkju í dag og hefst athöfnin
kl. 15.
Elsku pabbi minn, hér eru nokk-
ur minningabrot og hugleiðingar
dóttur til föður.
Örlög okkar urðu til þess að við
áttum ekki samleið í gegnum lífið.
Lífsleið þín var grýtt og erfið. En
aldrei heyrði ég þig kvarta né
kenna öðrum um og þú hélst áfram
þinn veg sem ekki er víst að þú
hafir sjálfur kosið þér. Við hitt-
umst ekki oft en þegar við hitt-
umst þá fann ég svo vel að þú
varst pabbi minn og frá þér
streymdi hlýja og stolt til mín. Ég
leitaði þig oft uppi í miðbænum til
að hverfa í þinn stóra faðm og til
að geta sagt þér, hversu vænt mér
þótti um þig. Sá tími kom í lífi
mínu að ég sá og skildi að við
gátum átt hvort annað án þess að
verða að lifa lífi hvort annars og
þá hætti ég að reyna að breyta
raunveruleikanum og þér. Eitt af
því sem ég lærði af lífi þínu er að
það skiptir ekki máli hvað við erum
heldur hver við erum.
Þú varst heiðarlegur maður,
mjög hlýr og stutt var í glettnina.
Okkur fannst gaman að takast á
í samræðum og gafst þú þá gjarn-
an eftir, horfðir stoltur á mig og
sagðir: „Hvaðan hefur þú þessa
frekju? Þú ert þó ekki skyld honum
Ingvari?"
Eitt er það sem við áttum sam-
eiginlegt: áhugi og virðing fyrir
dýrum. Þú hafðir einstakt lag á
eim og naust þín í návist þeirra.
hvert skipti sem við hittumst þá
rifjaðir þú upp tímann sem þú og
mamma áttuð saman í Litladal í
Skagaflrði. Þá rifjaðir þú upp fæð-
ingu mína og hvernig hundurinn
passaði okkur Óskar bróður. Það
var greinilegt hvað þetta tímabil í
lífi þínu var mikilvægt og það
fannst mér svo gott að upplifa.
Þegar þú eignaðist heimili að
Gunnarsholti þá gat ég komið í
heimsókn með börnin mín, það
skipti þig miklu máli að við fengj-
um gott að borða og vel væri tek-
ið á móti okkur. Eitt sinn er ég
kom þangað þá stóðstu í ganginum
og þegar þú sást mig sagðir þú:
„Nei, er ekki dúkkan mín komin,“
og ég hvarf í fangið þitt. Það eru
þessar stundir sem gáfu mér svo
mikið. Ég var samt aldrei viss um
hvort væri betra fyrir þig að
gleyma mér eða að vera í sam-
bandi við mig. Ég var hrædd um
að það væri of sárt fyrir þig og
þess vegna ekki rétt af mér að
vera að hafa samband.
Síðasti tími okkar saman var
25. maí síðastliðinn, þegar við fór-
um saman í fimmtugsafmæli Bínu,
konu Jónasar bróður þíns. Ég veit
varla hvort okkar var stoltara af
hinu. Það er góð minning að skilja
eftir í hugskoti sínu, þig, elsku
pabbi minn, brosandi og stoltan
innan um fjölskyldu þína, börnin
mín og barnabarnabarn þitt þenn-
an sólbjarta dag. Þú horfðir stoltur
í kringum þig á allt það sem þú
áttir.
Ég kveð þig pabbi minn með
ást í hjarta, nú veit ég hvar þú ert
og að þú ert hvorki kaldur né hrak-
inn því þú ert í örmum Guðs.
Nú lýkur degi. Sól er sest.
Nú svefnfrið þráir jörðin mest.
Nú blóm og fuglar blunda rótt
og blærinn hvíslar: Góða nótt.
Guðs friður sigri foldarrann.
Guðs friður blessi sérhvem mann.
Kom, engill svefnsins, undurhljótt
og öllum bjóð þú góða nótt.
Hvfl, hjarta, rótt. Hvfl höndin þreytt.
Þér himins styrk fær svefninn veitt.
Hann gefur lúnum þrek og þrótt.
0, þreytti maður, sof nú rótt.
(Valdemar V. Snævarr.)
Þín dóttir,
Sigrún Pálína Ingvarsdóttir.
Elsku afi.
Ég vil þakka þér fyrir samveru-
stundirnar okkar, þó að þær hafi
verið alltof fáar. Það var yndislegt
að fá að kynnast þér því þú varst
alltaf svo hress og ánægður að
sjá okkur. Það var svo gaman að
sjá hvað þú varst stoltur af þess-
ari fjölskyldu sem þú áttir og
munt alltaf eiga. Sérstaklega
varst þú þó stoltur af dóttur þinni
(móður minni) og hafðir mikla
ánægju af að horfa á fyrsta lang-
afabarnið þitt. Ég vil þakka þér
sérstaklega fyrir 25. maí síðastlið-
inn þar sem við ræddum allt milli
himins og jarðar. Þar á meðal
sagðir þú mér frá draumum þínum
um að stunda búskap, sem ég
vona að muni rætast þar sem þú
ert núna.
Afi minn, ég mun aldrei gleyma
þér.
Elísabet Ósk Sig.