Morgunblaðið - 07.08.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
_________________________________MIÐVIKUDAGUR 7. ÁGÚST 1996 33
MINNINGAR
VALDIMAR
S VEINBJÖRNSSON
Valdimar
Sveinbjörnsson
var fæddur 15. ág-
úst 1931. Hann lést
1. júlí síðastliðinn.
Foreldrar Valdi-
mars voru Svein-
björn Benediktsson
og Hallgerður Hall-
grímsdóttir. Utför
Valdimars fer fram
frá Keflavíkur-
kirkju 7. júlí.
í þvergötuna var
kominn nýr dreng-ur,
Valdimar Sveinbjörns-
son. Faðir hans Sveinbjörn Bene-
diktsson, hafði nú kvænst Guðrúnu
Guðmundsdóttur á ísafirði, og átti
Valdi, nú 12 ára gamall, að eign-
ast framtíðarheimili á ísafírði og
ljúka fullnaðarprófi úr Barnaskóla
Isafjarðar. Lítið veit ég hvar hann
hafði dvalist fram til þess, en veit
þó að hann kom úr Bolungarvík
og talaði ætíð um Jens sem hefði
gengið sér í föðurstað.
Næsta sumar var hann við störf
í sveitinni að Læk í Aðalvík, um
veturinn voru höfð mannskipti, á
honum og Jóa Palla syni Jóns á
Læk, sem nú skyldi stunda nám
við Gagnfræðaskólann á ísafirði,
og búa hjá þeim Svenna og Gunnu,
en á móti átti Valdi að sinna vetrar-
störfum hans heima í sveitinni,
hann varð þar áfram um sumarið,
þar fannst honum gott að vera.
Hann var mikill. einstæðingur,
mjög léleg sjón háði honum mikið,
hnausþykk og þung gleraugu höfðu
áhrif á útlit hans og framkomu,
mörgum sem ekki þekktu betur til,
varð það því á að dæma hann
meira af útliti hans en persónuleg-
um eiginleikum. Hann varð ein-
stæðingur í þessa orðs fyllstu
merkingu. í lífi hans var sá einn
aðili sem hann dáði og tilbað, faðir
hans. Sólveig, gömul kona, móðir
stjúpu hans reyndist honum eins
og besta amma, en eigi að síður,
hann blandaðist ekki hópi jafnaldra
sinna, hann varð fyrir miklu ein-
elti, en bar harm sinn einn og í
hljóði.
Vorið 1947 kom skip með bygg-
ingarvörur til kaupfélagsins á
ísafirði, það voru mikil hlunnindi
að fá vinnu við uppskipun og
sorteringu timbursins. Við Valdi
vorum meðal þeirra sem röðuðu sér
upp á kaupfélagsreitunum í þeirri
von að verða á meðal þeirra sem
valdir yrðu úr hópnum til starfans,
ekki fengu allir vinnu. Við vorum
ráðnir, yngstir þeirra sem fengu
það hlutverk að sortera timbrið,
einhvernveginn hafði það farið svo
við hleðslu skipsins, að öllu ægði
saman, löngum, stuttum, breiðum
og mjóum borðum ásamt plönkum
af öllum stærðum. Það voru hörku-
karlar sem við unnum með, veðrað-
ir og sjóaðir af harðri lífsbaráttu,
sumir ljúflingar og gæðablóð sem
vildu öllum mönnum aðeins það
besta, en aðrir harðir, mótlæti lífs-
ins hafði myndað á þá harðan
skráp, þeir voru þögulir, höfðu
stundum allt á hornum sér, voru
jafnvel meinfýsnir. Við Valdi vorum
látnir í lengstu borðin, við áttum
að sortera þau úr hrúgunum og
stafla snyrtilega upp í stæður. Við
gengum rösklega til verksins, ung-
ir, stæltir og kappsamir, við feng-
um á okkur smáskot frá sumum
eldri mannanna, um það hvort við
værum að vinna okkur í álit. Við
það hljóp okkur kapp í kinn, við
hömuðumst, til að sýna að við
værum ekki eftirbátar þeirra, okk-
ar stæða hækkaði hraðast. Við
vorum ánægðir og stoltir af dags-
verkinu þegar við gengum heim,
þetta steinsnar, um kvöldið. Hann
hafði í huga mínum fengið á sig
allt aðra mynd en áður, ég sá hann
í nýju ljósi, hann var allt annar en
ég hafði álitið, hann var góður
vinnufélagi.
Þegar við höfðum
hamast svona í tvo eða
þtjá daga fór að bera
á illkvittni frá sumum
þeirra er eldri voru,
þegar við sátum saman
inni í skemmunni og
drukkum kaffíð okkar,
fóru að koma smá at-
hugasemdir í okkar
garð, smá erting, og
stríðni, um að við vær-
um ekki kvensterkir og
annað í þá veru, og
smám saman tókst að
etja okkur saman til
að reyna kraftana, það
endaði í átökum, hvorugur vildi
láta undan og viðurkenna að hinn
væri sterkari, smám saman færðist
meiri og meiri harka í leikinn, Valdi
hafði mig undir, þessi langi dreng-
ur með grönnu og sinaberu hand-
leggina, reyndist sterkari en ég.
Við stóðum upp og settumst, leikn-
um hefði þar með átt að vera lok-
ið. En þá byrjuðu áfrýjunarorðin,
- þú ert mikið sterkari, þú varzt
bara óheppinn -, - ætlarðu að láta
það spyijast um þig að þú látir
hann snúa þig svona niður -. Og
áður en varði vorum við roknir
saman aftur. Illskan hafði tekið við
af því sem áður var gleði og vinátta.
Þegar haldið var áfram við vinn-
una, hafði kerskni og stríðni tekið
við af vinnugleðinni, og svo fór að
lokum að verkstjórinn stíaði okkur
í sundur, við skyldum bera með
sitt hvorum öldungnum, svo
kannski mætti kenna okkur að
vinna eins og menn!
Við vorum báðir leiðir þegar við
fórum heim af reitunum þetta
kvöld, en þar var miklu misskipt.
Ég átti foreldra og tug systkina,
frændur og frænkur í öðruhvetju
húsi, ég átti alstaðar athvarf, en
faðir hans var á sjó, Valdi varð að
sitja einn, hnípinn, með sína sorg.
Vinarþelið og samstarfíð sem hafði
byijað svo vel, hafði hrunið á ör-
skömmum tíma, ég hafði látið etja
mér til óþurftarverka. Mikið
skammaðist ég mín.
Leiðir skildu, ég fór að stunda
mitt starf og Valdi sitt, sem var
sjómennska á litlum og stórum
bátum allan ársins hring, það var
oft kalsamt. Á sumrin stundaði
hann oftast handfæraveiðar, ég
hitti hann stundum þegar hann var
að koma úr róðri, við vissum báðir
að við höfðum gert mistök og smá
saman greri yfir þau, ég tók hann
þá oft tali, og spurði hvernig hefði
veiðst, hann svaraði ætíð eins. Ef
hann var ósáttur við aflabrögðin,
þá var þetta dauður sjór, og ekkert
nema bölvaðir smátittir, jafnvel
þótt aflinn hefði verið allsæmileg-
ur, en oftar var það sem bjart var
yfir honum og hann glotti skemmti-
lega og svaraði - Tonnið eina -
þá var hann dijúgur með sig, hafði
dregið tonn eða þar yfir í róðrinum,
hann var helst ekki ánægður nema
svo væri.
Efalaust hefir hann eignast vini
og kunningja til sjós, en á ísafirði
varð hann samt afskiptur, oftast
einn nema þegar hann var að dytta
að bátnum hans pabba síns með
honum, lífið varð honum nöturlegt.
Faðir hans og stjúpa tóku litla telpu
í fóstur, hann hafði eignast litla
systur. Þegar hún komst á göngu-
stig, leiddi hann hana sér við hlið,
þessa litlu syarthærðu telpu með
stóru tindrandi brúnu augun, hún
varð sólargeislinn sem kom inn í
líf hans sem barn, en gleðin er
skammæ.
Árið 1959 á Þorláksmessu liggur
bátur föður hans, vélbáturinn
Mummi, bundinn við bæjarbryggj-
una á ísafirði, vélin er í gangi, og
skrúfan á, Svenni faðir hans er að
lagfæra, prufa og dytta að bátnum
sínum, báturinn togar í landfest-
arnar, þær eru strekktar af átaki
vélarinnar, þannig er báturinn bú-
inn að vera lengi, lengi. Vélarhúsið
er opið og allir gera ráð fyrir að
Svenni sé niðri í vélarrúminu, þeg-
ar einhveijum finnst þetta eitthvað
athugavert, kemur í ljós að um
borð er enginn Svenni, Þessi hæg-
láti þéttvaxni og góðlegi maður,
hefir hallað sér út fyrir borðstokk-
inn að aðgæta eitthvað, annaðhvort
stýrisútbúnað eða skrúfu, - en of
langt -. Þetta skeður á Þorláks-
messu. Engin jól verða í Silfurgöt-
unni heima hjá Valda. Hinu megin
við Silfurgötuna býr útgerðarmað-
ur, fjölskylda hans hefir ætíð sýnt
honum og litlu systur hans vinar-
þel, þar er gott að koma þegar
syrtir að.
Á pollinn á ísafirði, streyma inn
og út þúsundir tonna af sjó við
aðfall og útfall, þar myndast því
miklir straumar, kafað er við
bryggjuna og leitað tímum saman,
líkið finnst ekki. Ungur piltur eyðir
öllum sínum frístundum í göngur
inn með firði, út með sundum með-
an dagsbirtu nýtur, í þeirri von að
finna líkið af þeim sem honum
þótti vænst um, oftast einn, allir
eru búnir að gefa upp alla von um
að það fyndist nokkurn tíman. Það
er ekki fyrr en í maí að líkið kem-
ur undan ís.
Strax að jarðarförinni lokinni
tekur Valdi saman pjönkur sínar,
aleiga hans er nánast aðeins fötin
sem hann stendur í, og eini verald-
legi dýrgripurinn sem hann á, reið-
hjólið sem hann hafðí fengið í ferm-
ingargjöf. Hann er farinn burtu úr
byggðarlaginu.
Hann fer inn í Súðavík og síðan
til Keflavíkur, og rær frá mörgum
verstöðvum landsins, á öllum gerð-
um fiskiskipa smáum og stórum,
ýmist háseti eða kokkur, hann
langar að verða vélstjóri, hann
dútlar við vélar, það er hans líf og
yndi, hann er einn, alltaf einn, sjón-
in háir honum mjög, en hann heyr-
ir þeim mun betur, hann getur af
vélarhljóðinu einu saman gert skil
á hveijum einasta bát í Keflavík
áður en hann kemur í sjónmál.
Hann var mjög næmur á talað
mál, hann talaði hægt, en rétt,
hlustaði mikið á útvarp, og gerði
góðlátlegt grín að ambögum í máli,
en aðeins ef hann var viss um að
viðkomandi hefði hlotið langa
skólagöngu. í síðasta samtalinu
sem við áttum sagði hann við mig,
að hann hann hefði verið að hlusta
á fréttir, þulurinn hefði sagt frá
því að einhveijir bátar væru farnir
á saltfiskveiðar. „Margan fiskinn
er ég nú búinn að veiða um ævina,
margar tegundir, en aldrei hefi ég
fengið saltfisk á færið. Fyrir vestan
veiddum við í salt eða ísuðum fisk-
inn.“
Fyrir 19 árum stofnar hann loks
til sambúðar með Hólmfríði Árna-
dóttur, sem verður hans lífsföru-
nautur til æviloka, hún átti stóran
frændgarð, sem tók Valda vel, vin-
átta og væntumþykja hefir loks
knúð dyra hjá honum, þessi síðustu
nítján ár verða nánast hans einu
gleðiár.
Þegar ég heimsótti þau síðast,
sýndi hann mér mynd af vélinni
úr gömlu trillunni sinni, hún stóð
á búkkum niðri í geymslunni hans,
hann var búinn að rífa hana til
grunna, slípa og pússa hvern ein-
asta smáhlut, raða henni saman
aftur og stíflakka, þarna stóð hún
gljáandi fín og hefði svo sannarlega
sómt sér vel sem sýningargripur á
sjóminjasafni.
I dag ríkir kyrrð og ró í stofunni
þeirra, algjör þögn, gamlar myndir
frá Isafírði hanga á veggjum og
vekja upp gamlar minningar um
liðinn tíma. Upp við vegginn stend-
ur dýrgripurinn hans, í kvöldhúm-
inu gljáir á hann, pússað og bónað,
eins og nýtt úr kassanum, — fimm-
tíu ára gamla reiðhjólið sem hann
fékk í fermingargjöf frá föður sín-
um_ -.
Ég votta Friðu og fjölskyldu
hennar, systur hans og vinum
dýpstu samúð mína, ég vil þakka
Þórði Fiskimanni, Gerðari og fjöl-
skyldu, fyrir þá tryggð og vinsemd
sem þau ætíð sýndu honum, sem
minnimáttar var.
Jón A. Bjarnason.
HARPA RUT
ÞOR VALDSDÓTTIR
+ Harpa Rut Þorvaldsdóttir
fæddist 6. júlí 1982. Hún
lést þann 28. júlí sl. á heimili
sínu, Hjarðarslóð 3e, Dalvík.
Foreldrar Hörpu Rutar eru
Þorvaldur Oli Traustason og
Arnleif Gunnarsdóttir. Systkini
hennar eru Róbert Már og
Anna Björg.
Útför Hörpu Rutar fór fram
þriðjudaginn 6. ágúst kl. 13.30
frá Dalvíkurkirkju.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarði drottins í,
þar átt þú hvíld að hafa
hörmunga, og rauna fri,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
(H. Pétursson.)
Hún Harpa Rut er dáin og það
aðeins 14 ára gömul. Þá spyr mað-
ur sig af hveiju? Hver er tilgangur-
inn með þessu öllu? í hjarta mínu
veit ég að henni _er ætlað annað og
meira hlutverk. Ég er Guði þakklát
fyrir að hafa ekki haft þessa þrauta-
göngu hennar lengri. Göngu sem
hún svo sannarlega gekk til enda
með miklu æðruleysi. Hún sagði
oft, „þegar mér er batnað“, og nú
er þér batnað, elsku Harpa min.
Élsku Addý, Olló, Róbert og
Anna, minningarnar eigum við, þær
eru nokkuð sem ekki verður tekið
frá okkur. Megi þær og algóður guð
styrkja ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Ragnheiður Rut, Sævar
Freyr, Ómar Freyr,
Elíngunn Rut, Arnar
Ingi og Rebekka Rún.
Elsku Harpa mín.
Það er erfitt fyrir mig að skilja
að þú sért farin, eigir ekki eftir að
passa mig oftar, að ég geti ekki
komið í heimsókn til þín og við leik-
ið okkur saman eins og forðum.
En ég skil að þú ert núna þar sem
hún amma er og að Guð passi þig
eins og hana. Elsku Harpa, takk
fyrir allar samverustundirnar, ég á
eftir að sakna þín mikið. Guð blessi
þig og megi þér líða sem allra best.
Vaktu, minn Jesú, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér,
sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
Þín litla vinkona,
Rebekka Rún.
LAUGAVEGS
APÓTEK
Laugavegi 16
HOLTS
APÓTEK
Álfheimum 74
eru opin til kl. 22
"A"
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Laugavegs Apótek
í sambandi vib neytendur
frá morgni til kvölds!
- kjarni málsins!
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför ástkærrar
móður okkar og ömmu,
ELÍNAR SIGURÁSTAR
BJARNADÓTTUR,
Dísarstöðum,
Sandvíkurhreppi.
Jóna Hannesdóttir, Erna Hannesdóttir,
Sindri Freyr Eiðsson, Oddgeir Agúst Ottesen,
Hannes Þór Ottesen, Trausti Geir Ottesen,
Linda B. Guðmundsdóttir.
Okkar elskulega eiginkona, móðir,
tengdamóðir og amma,
ÞORBJÖRG JÓNSDÓTTIR,
Meöalholti 10,
lést á Vífilsstöðum 20. júlí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
Vífilsstaða fyrir umönnun, vinsemd og
hlýju.
Árni Einar Guðmundsson,
Guðrún Árnadóttir, Bjarni Ólafsson
og barnabörn.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár.
Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld ( úrvinnslu. Senda má
greinar til blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar
um má lesa á heimasiðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki
yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttncfni undir greinunum.