Morgunblaðið - 16.08.1996, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
FÖSTUDAGUR 16. ÁGÚST 1996 31
VIRÐULEGUR Bóranaöld-
ungur. Samfélögum Afríku
er stjórnað af slíkum.
sem höfðu gengið í tvo daga. Þeir
sögðu: „Þú talar eins og við og
þú skilur það, sem við segjum.“
Það hefur haft geysilega mikla
þýðingu fyrir mig að ég var gerð-
ur að Bóranamanni. Eg held að
fyrsta árið mitt í neyðarhjálpinni
hafí verið þýðingarmest í kristni-
boðsþjónustu minni. Prédikararnir
okkar voru með í hjálparstarfinu.
Þeir ræddu við fólk um Guðsríki
og kynntu því Jesú Krist. Allir
fengu það, sem þeir þurftu, hvort
sem þeir voru heiðingjar, múham-
eðstrúarmenn eða eitthvað annað.
Þá kom fólk til mín og spurði:
„Hvers vegna komuð þið til okk-
ar? Við báðum ykkur ekki um að
koma. Hvers vegna komuð þið
þegar svona illa stóð á hjá okk-
ur?“ Þessar spurningar voru rædd-
ar við bálið á kvöldin um allt Bór-
ana. Skýringin var sú að þetta
væri hluti af kærleika Krists, sem
hann auðsýndi okkur og okkur
væri skylt að auðsýna öðrum.
Þetta þótti fólki athyglisvert og
fór að íhuga að e.t.v. væri þetta
fólk með eitthvað sem kæmi því
við.“
Finnst þér að kristniboðar ættu
að leggja meira upp úr að læra
mál innfæddra?
„Já, það er ekki nokkur vafi.
Það ætti að minnsta kosti að nota
tvö ár til að læra mál fólksins og
kynnast menningu þess. Það er
ekki hægt að kynnast fólki náið
með aðstoð túlks. En hugarfarið
er að breytast í kristniboðshreyf-
ingum heimsins. Ég er búinn að
vera að beijast fyrir þessu í 30
ár.“
Að vera Islendingur
á erlendri grund
Að lokum: Hvernig gengur þér
að halda sambandinu við ættjörð-
ina og viðhalda íslenskunni?
„Það líður oft langur tími án
þess að ég tali íslensku, jafnvel
ár, en ég hugsa aðallega á ís-
lensku. Eg hefði viljað koma oftar
til Islands en raunin hefur á orðið,
en það er dýrt. Ég hef haft feikna-
lega mikla ánægju af að koma
heim, sérstaklega þegar ég hef
getað starfað hér um stund.
Mér hefur tekist að halda sam-
bandi við marga gamla vini, einn-
ig kristniboðsvini, mest með jóla-
kortum eða jólabréfum. Þá vill
maður helst fá fréttir af fólkinu
og því hvað er að gerast, ekki
bara gleðileg jól. Fátt er verra en
að fólk skrifi: „Þú veist náttúrlega
um allt, sem er að gerast og ég
er því ekkert að tíunda það, aðrir
hafa áreiðanlega skrifað um það.“
En mér þykir afskaplega vænt um
allar jólakveðjur."
Hvar er „heirna"?
„Það er á íslandi."
Höfundur er kristniboði.
Guðmunda
Sveinsdóttir var
fædd í Hafnarfirði
5. desember 1908.
Hún lést á Landspít-
alanum 7. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Sveinn
Guðmundsson fædd-
ur að Þorbjarna-
stöðum í Garðasókn,
og Guðlaug Guð-
mundsdóttir, fædd
að Vatnsnesi í Kefla-
vík. Þau eignuðust
níu börn. Þau eru:
Guðfinna Jónina,
Guðmunda, Þórunn, Guðmund-
ur, Guðbergur, Jens, Björg, Guð-
laug og Sveinn. Guðmundur og
Guðbergur eru einnig látnir.
Guðmunda giftist Gunnari
Leó Þorsteinssyni, málarameist-
ara 20. júní 1931.
Hann var fæddur 31.
júlí 1907 og lést 6.
júlí 1989. Þau eign-
uðust 4 börn. Þau
eru: Erna Sveindís,
húsmóðir, f. 1932,
ekkja Gísla Jónsson-
ar, Þórsteinn Leó,
klæðskeri, f. 1934,
kvæntur Bergljótu
Frímann, Kristjana,
húsmóðir, f. 1938,
gift Guðmundi G.
Péturssyni, Hrefna
Guðlaug, bóndi, f.
1943, gift Helga
Jónssyni. Guðmunda átti 14
bamabörn og 16 barnabarna-
börn.
Útför Guðmundu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 15.
Nú er elskuleg amma okkar dá-
in. Hún reyndist okkur alltaf svo
góð og hlý, við söknum hennar sárt.
Hún var búin að beijast lengi við
sjúkdóm og við vitum að hún varð
að lokum hvíldinni feginn. Hún er
nú komin á góðan stað, til elsku afa.
Þær eru margar minningarnar
sem streyma um hjörtu okkar er
við minnumst hennar. Þegar hún
og afi bjuggu á Ytri-Tindstöðum á
Kjalarnesi, á Jörfabakka 8 í Reykja-
vík og síðustu tvö árin bjó hún í
Seljahlíð. Það var alltaf svo gott
að heimsækja hana og fá að njóta
hlýju hennar og umhyggju.
Amma var listakona mikil og
sköpunargleðin var óþijótandi. Þær
eru ófáar flíkurnar sem hún hefur
hannað og unnið í gegnum tíðina.
Þvi þótti henni sárt er sjóninni fór
að hraka og hún hætti að sjá til
hannyrða. En það var þó með ólík-
indum hve hún gat ýmist heklað
eða pijónað falleg föt síðustu árin
þó sjónin væri nánast farin.
Sömu sögu er að segja um mat-
seldina, hún bókstaflega lék í hönd-
um hennar. Hún bjó ætíð að rausn-
arlegu veisluborði. Ef svo bar undir
að hráefni var af skornum skammti
þá tókst henni samt að galdra fram
veislu úr þvi á skömmum tíma.
Amma var stórglæsileg kona.
Afí var alltaf svo stoltur af henni.
Hann sagði okkur marg oft frá því
þegar hún gekk um götur Reykja-
víkur á sínum yngri árum. Þá var
hún í þjóðbúningi og þá sneru marg-
ir ungir sveinar sér við og horfðu
á eftir henni. En hann átti hana.
Hún puntaði sig og hélt sér til fram
á síðasta dag. Það var sama hversu
veik hún var, alltaf klæddi hún sig
upp og fann til púðrið og skartgrip-
ina.
Það er svo margs að minnast,
elsku amma okkar. Þú varst svo
dugleg. Barðist hetjulega við öll þín
veikindi og vannst allar barátturnar
nema þá síðustu. Þú reist upp úr
þeim öllum eins og drottning.
Elsku amma, við þökkum þér
fyrir yndislegar samverustundir og
við trúum því að nú sért þú í ljós-
inUj hamingjusöm.
Astarkveðja,
Systkinin á Felli.
GUÐMUNDA
S VEINSDÓTTIR
ASTA MARSIBIL
ÓLAFSDÓTTIR
+ Ásta Marsibil Ólafsdóttir
var fædd í Reykjavík 2.
október 1905. Hún lést í Land-
spítalanum 1. ágúst síðastliðinn
og fór útför hennar fram frá
Dómkirkjunni 8. ágúst.
Enginn er eilífur á þessari jörð.
Þrátt fyrir þau sannindi var ég allt-
af þess fullviss að Ásta frænka
myndi lifa að eilífu. Hún var lífíð
sjálft holdi klætt. Ásta frænka elt-
ist ekki eins og annað fólk. Hún
varð aldrei gömul í þeim skilningi
sem við leggjum í orðið „gamall“
þegar við tölum um „gamla fólkið“.
Ásta frænka talaði líka um „gamla
fólkið", en aldrei heyrði ég hana
segja; „við, gamla fólkið," enda
taldi hún sig ekki tilheyra þeim
hópi. Og það gerði hún heldur ekki.
Ásta frænka tilheyrði þeim fá-
menna hópi fólks sem er án aldurs.
Árin og áratugirnir liðu en hugur
hennar var alltaf jafn skýr, og rödd-
in alltaf jafn styrk. Það kom ósjald-
an fyrir að ég, sem var rúmlega
sex áratugum yngri, öfundaði hana
af því stálminni sem hún hafði allt
fram á síðasta dag.
Þegar ég var bam fór ljölskyldan
stundum inn í Laugardalslaug í
sund. Þar hittum við iðulega Ástu
frænku fyrir, en hún eyddi þar oft
löngum stundum. Ég taldi það allt-
af sérstaka heppni þegar við hittum
hana inni í Laugum því ekki aðeins
var hún skemmtileg heldur gat ég
einnig alltaf verið viss um að hún
myndi draga upp úr hvítum plast-
poka annaðhvort beiskan eða sítr-
ónubijótsykur handa okkur systkin-
unum. Ásta frænka var brunnur
fróðleiks um liðna tíð, menn og
málefni. Við systkinin gátum setið
tímunum saman við eldhúsborðið
heima, þegar hún var í heimsókn,
til að missa ekki af neinum
skemmtilegum sögum af afa Sig-
urði og Húbba frænda, eða til að
heyra hana segja skoðanir sínar á
þjóðmálunum. Þegar ég lít til baka
geri ég mér grein fyrir að Ásta
frænka kom aldrei fram við okkur
sem börn. Hún ræddi alltaf við
okkur sem fullorðið fólk. Við vorum
aldrei skilin útundan í umræðunni
og hún hlustaði á það sem við höfð-
um að segja, sama hversu lítt visku-
legt það var.
Er við systkinin uxum úr grasi
fylgdist Ásta frænka alltaf grannt
með því sem við höfðum fyrir stafni,
hvort sem við vorum í námi heima
eða erlendis. Alltaf spurði hún okk-
ur hvernig gengi og hvað væri að
frétta þaðan sem við bjuggum á
hveijum tíma.
Ég yrði þakklát Guði ef hann
leyfði mér að eldast jafn vel og
Ásta frænka gerði, bæði andlega
og líkamlega. Hún var kvik í hreyf-
ingum og létt í lund fram á síðustu
ár, og leit út fyrir að vera fjölda
mörgum árum yngri en hún var.
Hún var sönnun þess hversu mikil-
vægt það er að leggja rækt við
bæði líkama og sál.
Það er undarleg tilhugsun að eiga
aldrei aftur eftir að rökræða við
Ástu frænku um heimsmálin, að
eiga aldrei aftur eftir að heyra hana
segja sögur frá þeim tíma þegar
hún vann fyrir bandaríska herinn
eða þegar hún var í vist sem ung
stúlka. Það er enn undarlegra að
eiga aldrei aftur eftir að heyra
sterka sópranrödd hennar syngja
með okkur jólasálmana, að heyra
smitandi hlátur hennar og sjá bros-
ið í augunum.
Ásta frænka auðgaði líf mitt og
bræðra minna. Ég er þakklát fyrir
að hafa fengið að njóta samvista
við hana.
Guðbjörg Hildur Kolbeins,
Madison, Wisconsin,
Bandaríkjunum.
ÚTSALA!