Morgunblaðið - 16.08.1996, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 16. ÁGÚST 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
SVEINN BRYNJÓLFSSON
frá Þingeyri,
Dýrafirði,
er látinn.
Jarðarförin auglýst síðar.
Kristján Brynjólfsson,
Þórarinn Brynjólfsson,
Ármann Brynjólfsson,
Helgi Brynjólfsson
og aðrir aðstandendur.
t
Föðurbróðir minn,
INGIVALDUR ÓLAFSSON
frá Áshól,
síðasttil heimilis
á Sundlaugavegi 28,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Kumbaravogi 14. ágúst.
Fyrir hönd ættingja,
Ólafía Ólafsdóttir.
t
Okkar ástkæri
JÓNAS HALLGRÍMSSON
vélvirki,
Skeiðarvogi 149,
lést á öldrunardeild Landspítalans,
Hátúni 10a, þann 13. ágúst.
Elín Steinunn Árnadóttir,
Magnús Jónasson, Sigurbjörg Sigurðardóttir,
Arngrímur Jónasson,
Guðrún Björk Jónasdóttir,
Halldór Jónasson,
Hallfríður Jónasdóttir, Þórður Björnsson,
Árdís Jónasdóttir, Hjörtur Sandholt,
barnabörn og langafabarn.
t
Minningarathöfn verður um föður okkar,
FRIÐGEIR OLGEIRSSON
fyrrv. skipherra,
í Dómkirkjunni i Reykjavík í dag, föstu-
daginn 16. ágúst, kl. 13.30.
Jón Kristinn Friðgeirsson,
Ellen Fríða Falkvard Friðgeirsdóttir.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
ELÍN HALLGRÍMSDÓTTIR,
til heimilis
á Aflagranda 40, Reykjavík,
áður Kaupvangstorgi 1,
Sauðárkróki
verður jarðsett í dag.
Útförin verður gerð frá Neskirkju
kl. 13.30.
Sveinn Guðmundsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Innilegustu þakkir til allra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát
ÞÓRÐAR GRÖNDAL
verkfræðings,
Látraströnd 13,
Seltjarnarnesi.
Erna Jónsdóttir,
Sigríður Gröndal, Halldóra Gröndal,
Halldóra Gröndal, Inga Gröndal,
Benedikt Gröndal, Unnur Gröndal,
Jón Magnússon, Helga Gröndal,
Marteinn Magnússon, Þórunn Gröndal,
Ása Magnúsdóttir
og aðrir aðstandendur.
ARSÆLL JONSSON
+ Ársæll Jónsson
fæddist í Pét-
ursbúð á Arnar-
stapa 25. septem-
ber 1918. Hann lést
á heimili sínu á
Höfðagrund 9,
Akranesi, 12. ágúst
síðastliðinn. Ársæll
var sonur hjónanna
Guðrúnar Sig-
tryggsdóttur og
Jóns Sigurðssonar
bónda og kaupfé-
lagssljóra á Arnar-
stapa á Snæfells-
nesi. Börn þeirra
voru: Haraldur, f. 1908, d. 1984;
Trausti, f. 1909, d. 1928; Víg-
lundur, f. 1910, d. 1994;
Tryggvi, f. 1911, d. 1994; Jón,
f. 1912, d. 1912; Sigurást, f.
1914; Hreiðar, f. 1916; Ársæll,
f. 1918, d. 1996; Margrét, f.
1919; Skarphéðinn Trausti, f.
1922. Fósturbróðir þeirra er
Emanúel Guðmundsson, f.
1911.
Eiginkona Ársæls Jónssonar
er Anna Sigrún Jóhannsdóttir,
f. 3. júní 1919. Börn þeirra eru:
Jón Trausti, f. 1942, maki Ing-
veldur Þorbjörnsdóttir, þau
eiga 2 syni. Trausti á 2 dætur
frá fyrra hjónabandi; Jóhann
Ársælsson, f. 1943, maki Guð-
björg Róbertsdóttir,
þau eiga 4 börn;
Þórður, f. 1946,
maki Valdís Ingi-
mundardóttir. Þórð-
ur á 4 syni; Guðrún
Marta, f. 1947, maki
Baldur Ragnarsson.
Þau eiga 3 dætur.
Sigrún, f. 1954,
maki Hafsteinn Sig-
urðsson. Þau eiga
eina dóttur; Hjört-
ur, f. 1955, maki
Ester Friðriksdótt-
ir. Þau eiga 3 dætur;
Fróði, f. 1965, unn-
usta hans er Hafdís Bára Þórð-
ardóttir. Barna- og barnabörn
Ársæls og Onnu er 30.
Ársæll var sjómaður og síðar
bóndi á Sveinsstöðum á Snæ-
fellsnesi. Hann varð síðar hafn-
arsljóri við Rifshöfn. Hann átti
hlut að útgerðar- og fisk-
vinnslufyrirtækjum á Hellis-
sandi og gerði út trillubát um
árabil. Síðari hluta ævi sinnar
bjó hann í Viðvík á Hellissandi.
Þann tíma var hann vitavörður
á Öndverðarnesi og Svörtuloft-
um og starfrækti þá einnig lifr-
arbræðslu í Rifi.
Utför Ársæls fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Þar sem jökulin ber við loft hætt-
ir landið að vera jarðneskt, en
jörðin fær hlutdeild í himninum,
þar búa ekki framar neinar sorg-
ir og þessvegna er gleðin ekki
nauðsynleg, þar ríkir fegurðin
ein, ofar hverri kröfu.
(Halldór Laxness)
Á Arnarstapa í Breiðuvík óx úr
grasi tengdafaðir minn, hann Ár-
sæll Jónsson. í nábýli við sjóinn og
hamrana lærði systkinahópurinn á
Bjargi að sjálf náttúran var besti
kennarinn í leik og starfí, svipbrigði
öldunnar sem brotnaði við ströndina
kenndi hvenær óhætt var að líta á
hana sem leikfélaga og hvenær sem
ógnvald.
Steingrímur Thorsteinsson ólst
upp á Arnarstapa og stórbortið hef-
ur verið við sjávarhamrana er hann
orti:
Við hafið ég sat fram á sæva - bergs stall
og sá út í drungann,
þar brimaldan striða við ströndina svall
og stundi svo þungan.
Ég held að umhverfi hafi djúp
áhrif á fólk, líf þess og starf, geti
lyft því hátt yfir umsvif hvunndags-
ins og annir, veitt því innri frið og
lífsgleði. Samleið mín í gegnum árin
með þeim Ársæli og Ónnu, konu
hans, eru öll á þann veg að þau hafa
verið gefendur en ég þiggjandinn.
Ótal ferðir um Nesið þ_ar sem ömefn-
in voru þulin upp, en Ársæll var haf-
sjór af fróðleik og þekkingu um svæð-
ið í kringum Jökul og með fylgdu
gjaman brot úr gömium sögnum.
Beijaferðir í Veðurhlíð og Móhvolfið.
Fjallagrasatínsla á Jökulhálsi. Ferðir
út á Óndverðanes og Svörtuloft til
að huga að vitunum. I réttirnar á
haustin, þar sem féð rann mosagróna
hraunslóðina heim í Viðvík.
Svo mætti lengi telja en upp úr
stendur þó viðmót þeirra hjóna til
barna sinna, barnabarna og okkar
sem þeim tengjast. Allt faðmandi
húsmóðirin, hún Anna, sem hlúir að
þeim sem minna mega sín, amman,
sem bamabömin dýrka. Og Ársæll,
mótaður af nálægð sinni við umhverf-
ið undir Jökli, traustur og gefandi,
afinn, sem bamabörnin fylgdu helst
hvert fótmál.
Ég, börn mín og barnabörn eigum
nú minningar um mann sem með til-
vist sinni auðgaði líf okkar. Við kveðj-
um Ársæl Jónsson með þakklátum
huga.
Okkar víða liggja leiðir,
lífs þíns fagra storði á.
Vinur sem þér götu greiðir
góðu hjarta byggir á.
Ast og friður eru vinir,
eflum þeirra tryggðabönd.
Upp á himin bjarminn breiðir
birtu dags um höf og lönd.
Blunda rótt í brekkum §alla
bláklukkur í hverri laut.
Hvítir svanir höfði halla
hjalar bam við móðurskaut.
Vaggar fley svo blítt á bárum,
björgin verður þangað sótt.
Unaðs stund þar upp við skámm,
yndislega júnínótt.
Beygja krónur blóm á engi,
blikar sær við norðurpól.
Sólstöfum með sína strengi
sjávarguðir veita skjól.
Gefðu þeim er skart þitt skoða
skyn og ró við faldinn þinn.
Aldan gjálfrar blítt við boða.
Breiðfirskt kvöld við fjörðinn minn.
(Einar Steinþórsson).
Guðbjörg Róbertsdóttir.
„Hann afi ykkar er sofnaður frá
okkur,“ sagði amma við mömmu og
mig, rétt eftir að ég var búinn að
borða á mánudaginn. Ég skildi þetta
nú ekki alveg strax, en svo tók
mamma mín utan um mig og sagði:
„Baldur minn, hann gamli afi er
dáinn.“
Hann gamli afi. Þegar ég var lít-
ill og næstum því alveg farinn að
tala, tók ég upp á því að kalla
langömmu og langafa gömlu ömmu
og gamla afa. Mér fannst miklu
betra að segja það og síðan hef ég
alltaf kallað þau þetta.
Þegar gamli afi og gamla amma
bjuggu í Viðvík á Hellissandi fór ég
oft til þeirra með mömmu, ömmu
eða Rúnu frænku minni. Mér fannst
alltaf mjög gaman að fara þangað.
Gamla amma tók á móti okkur og
gaf okkur eitthvað í svanginn. Gamli
afi var yfirleitt alltaf í fjárhúsunum
eða í bílskúrnum eitthvað að bard-
úsa. Gamli afi leyfði mér að koma
með sér næstum allt sem hann fór
og flestar svoleiðis ferðir fórum við
á Lödu jeppanum, sem var mjög
hátt skrifaður hjá mér. Við fórum
t.d. í berjamó með gömlu ömmu og
líka útí Rif að skoða skipin. Ladan
hans gamla afa fór næstum því allt,
meira segja þótt það væri kannski
kerra aftan í henni. Einu sinni fórum
við yfir á og hrútarnir rennblotnuðu.
Alltaf þegar kom að burði í Viðvík
fór ég til að hjálpa gamla afa og
gömlu ömmu. Gamli afi gaf mér
meira að segja eina kind, ég nefndi
hana Birtu. Svo kom ég líka alltaf
á haustin til að fara í réttirnar og
reka kindurnar yfir hraunið út í Við-
vík.
Svo fluttu gamla amma og gamli
afi á Akranes. Þá sagði ég þeim að
ég ætlaði bara að smíða flugvél úr
málmi og fljúga á Akranes til þeirra.
Þá ætlaði ég að lenda í lj'örunni á
Langasandi. Gömlu ömmu og gamla
afa leist bara vel á það. Svo datt
mér í hug að fá mér bara bát og
sigla á Akranes til þeirra. Það væri
hægt að búa til legufæri rétt neðan
við húsið þeirra. Það varð nú ekki
úr þessu hjá mér, en samt fór ég oft
á Akranes að hitta þau. í fyrrasum-
ar kom gamli afi með mér og
mömmu á Akraborgartorfæruna og
þegar hún var búin töluðum við
mikið saman um torfærujeppa og
Löduna hans gamla afa.
Elsku gamli afi. Þú varst búinn
að vera mikið veikur, en svo fór þér
að batna og það birti yfir öllu fólk-
inu þínu. En svo ertu farinn frá
okkur. Ég veit að ég á eftir að sakna
þín mjög mikið. Samt veit ég að þér
líður vel þar sem þú ert núna og
getur fylgst með okkur öllum. Ég
held líka að þú sért núna hjá honum
Sturlu Karli, barnabarnabarninu
þínu og þú getur sagt honum frá
öllu því sem við höfum brallað sam-
an. Og kannski eru líka bátar, kind-
ur og Lödu-jeppar á himnum.
Þinn
Baldur.
Þá er hann afi horfinn yflr móð-
una miklu, á vit ættingja og vina á
öðru tilverustigi. Fráfall fullorðins
manns eru eftirlifendum ekki endi-
lega óvænt, en sár er viðskilnaðurinn
engu að síður. Við þurfum að gefa
okkur tíma til að gráta, tíma til að
syrgja. Þegar tárin hafa fengið að
renna og sverfa af sorgarsteininum
í hjartanu, getur maður leitað í
minningasafnið til að ylja sér við.
Og hann afí skildi eftir sig margar
Ijúfar minningar.
Afi var glæsilegur maður, grann-
ur og hnarreistur fram til síðustu
stundar. Hann hafði ákveðnar skoð-
anir um menn og málefni og tak-
markalausa virðingu okkar systr-
anna. Það sem afl sagði, það var
satt, það voru lög. Og ef það var
einhver sem við hlýddum skilyrðis-
laust þá var það afi. Ekki af því að
við óttuðumst hann heldur af því að
hann og ömmu virtum við mest allra.
Og gerum áfram. Ekkert gladdi
okkur meira eða var okkur meira
tilhlökkunarefni en að fá að fara til
Viðvíkur til afa og ömmu. Fara í
fjárhúsin, réttirnar, hvað sem var.
Ferðirnar í vitann út á Öndverðarnes
voru einstakar, afi þekkti hveija
þúfu eins og lófann á sér og var
óþreytandi að miðla þeirri þekkingu
til okkar. Ströndin hans afa, sendin
kyrrlát vík sem brimið hafði sorfið
í aldanna rás - bara fyrir okkur.
Allt var það ævintýri, allt eru þetta
perlur í hafsjó minninganna.
Siðustu árin, eftir að afi og amma
fluttu til Akraness og bjuggu sér
þar einstaklega notalegt heimili, var
ekki síður eftirsóknarvert að eiga
samverustundir með þeim. Barn eða
fullorðin, alltaf báru þau sömu um-
hyggjuna fyrir manni, bæði í gleði
og sorg. Þó ekki væru það ævintýra-
ferðirnar, voru heimsóknirnar alltaf
jafn gefandi og einhvern veginn létt-
ara að horfast í augu við lífið, eftir
spjall og kaffisopa í Höfðagrundinni.
Á fimmtudaginn síðasta renndi
ég við á leið minni vestur í Stykkis-
hólm. Það gladdi mig að sjá að afi
var virkilega hinn hressasti og bar
sig auðvitað vel að venju. Svo ræddi
ég aðeins við hann kvöldið áður en
hann hélt af stað. Allur að hressast,
sagði hann. Núna skil ég að hann
var að safna kröftum fyrir ferðina
löngu sem við leggjum öll upp í fyrr
eða síðar. Hann sagði mér blessaðri
að vera nú ekki að taka Akraborgina
yfir til Reykjavíkur, það væri ekkert
veður fyrir svona vesalinga til sjós.
Svo hló hann og sagði „Nei Anna
mín, þú verður örugglega veik í
þessu veðri. Keyrðu bara fyrir Hval-
fjörð“. Það voru síðustu orðin sem
hann sagði við mig - umhyggjuorð.
Einhvern veginn hefur maður
aldrei sagt allt það sem maður vildi
sagt hafa við hann afa. Núna verður
það að bíða betri tíma.
Eitthvað er það
sem engin hugsun rúmar
en drýpur þér á augu
sem dögg - þegar húmar
(Hannes Pétursson)
Takk, afi.
Anna Sigrún, Bylgja Hrönn
og Þórný Alda.