Morgunblaðið - 25.08.1996, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 25. ÁGÚST 1996 21
eftir kl. 9 á kvöldin, en við drógum
okkur í hlé undir moskítónetin.
Cape McLear
Þó svo að notalegt hafi verið
að gista Monkey Bay var þar frek-
ar fátt um að vera. Af þeim sökum
var skroppið til Cape McLear, 20
km norðar á ströndinni, einn fagr-
an morgun. Við leigðum okkur bát
með skipstjóra og kokk og fórum
út í eyju sem er í um 3 mílna íjar-
lægð fra ströndinni. Þar vörðum
við deginum við að spóka okkur á
ströndinni og synda í volgu vatninu
innan um þúsundir af skrautfisk-
um sem voru svo gæfír að þeir átu
úr lófunum á okkur. Má líkja því
að synda í Malawivatni við að vera
í risavöxnu fiskabúri. Kokkurinn
brasaði handa okkur hádegisverð
á ströndinni, hrísgrjón og eldsteikt-
an fisk sem reyndist hreinasta
sælgæti. Seinnipart dags fórum við
út á vatnið þar sem innfæddir voru
að veiða á eintijáningum sínum
og keyptum við af þeim nokkra
fiska til að gefa fiskiömum sem
halda til í eyjunni. Það var tilkomu-
mikil sjón að sjá þá steypa sér
gargandi eftir fiskunum sem við
fleygðum upp í loftið. Við komum
til lands rétt fyrir sólsetur eftir
frábæran dag, en kostnaðurinn
fyrir þetta ævintýri var 20 dalir
eða um 1.300 kr., ekki mikið það.
Árni „stórútgerðarmaður"
Helgason
Þegar við komum frá Cape
McLear beið okkar Árni Helga og
falaðist hann eftir aðstoð við að
koma á land báthrói sem hann
sagðist nýverið hafa keypt í félagi
við malawiskan náunga. Hann var
mættur með Pajerojeppa og kerru,
en af stærð hennar að dæma
fannst okkur að það yrði líklega
létt verk og löðurmannlegt að
kippa upp þeirri skel sem fara
ætti á kerruna. Þegar við komum
á staðinn var komið rökkur og
nokkrir bátar vögguðu letilega á
legunni.
Við óðum út í sefið og báðum
þess í hljóði að krókódólarnir hefðu
fengið nægju sína í dag, en þegar
Ámi fór að brasa í landfestunum
á stærsta_ bátnum varð okkur ekki
um sel. Útundan mér gat ég séð
að eigandi Pajerosins var fölur sem
nár. Hann bakkaði samt kerrunni
út í og við náðum að festa ferlíkið
á hana. Síðan var Pajeroinn látinn
taka á af öllu afli en ekkert gerð-
ist nema hvað einhveijir millimetr-
ar fóru af kúplingsdisknum og
grunsamlegt hljóð heyrðist úr
framdrifinu. Sviti var farinn að
perla á enni Pajeroeigandans en
Árni hughreysti hann og sagði að
á íslandi væru menn ekkert að
velta svona smámunum fýrir sér,
ef eitthvað þyrfti að gera þá væri
það gert.
Við settum spilið af Suburbanin-
um í leikinn og eftir heljarátök
gerðust undur og stórmerki,
skrímslið mjakaðist uppúr vatninu.
Þegar dallurinn komst á þurrt
minnti hann helst á Örkina hans
Nóa þegar hún strandaði eftir
syndaflóðið. Við áttum hálfpartinn
von á að sjá gíraffa stinga höfðinu
út um stýrishúsþakið og dúfu
hringsóla um með ólífuviðargrein
í gogginum. 2/:i hlutar af bátnum
stóðu aftur af kerrunni og jafnvel
bjartsýnismaðurinn Árni varð að
játa sig sigraðan. Ákvað hann að
líklega væri best að láta taka Örk-
ina í slipp í Monkey Bay. Tveir
tímar fóru í að möndla dallinum í
vatnið aftur og skreiddumst við í
bústaðinn nær dauða en lífi af
þreytu, seint um kvöldið.
Monkey Bay - Nkhata Bay
Morguninn eftir útgerðarævin-
týrið var haldið af stað norður með
Malawivatni. Við vorum í samfloti
með Árna að bænum Salina en þar
skildu leiðir. Við kvöddum Árna
og héldum í átt að Tansaníu. Á
leiðinni vorum við stöðvuð af töfra-
manni einum allskuggalegum, en
Á MARKAÐI í Lilongve með Ásgerði Kjartansdóttur.
hann hafði í frammi allskyns
furðulega tilburði, dansaði og þuldi
yfir bílnum töfraþulur svo að við
mættum komast heilu og höldnu á
leiðarenda. Við greiddum honum
einhveijar krónur fyrir og héldum
áfram uppfull af nýju sjálfsöryggi
eftir þessar fyrirbænir.
Leiðin að Nkhata Bay var eftir-
minnileg vegna þess að hún liggur
meðfram vatninu, farið er yfir
marga bratta fjallvegi þar sem
útsýni er yfír vatnið og strendur
þess. Á markaðinum í Nkhata
spurðumst við fyrir um tjaldstæði
og var okkur bent á stað sem ber
hið rómantíska nafn „Heart Mot-
el“. Örmjótt einstigi lá að staðnum
og komumst við að því að þetta
tjaldstæði var ætlað rútu- og
puttalingum. Eigandinn var hins-
vegar hinn alúðlegasti og bauð
okkur að leggja bílnum í garðinum
sínum. Eitthvað ruddum við niður
af gróðri áður en Suburbaninn var
kominn á sinn stað og tjaldið sett
upp. Við keyptum fínan kvöldverð
hjá „eldhúsi“ staðarins en eldhúsið
samanstóð af hlóðum í einhveijum
óhijálegum skúr. Maturinn var
hinsvegar frábær og hræódýr.
Á staðnum var mikið af heims-
homaflökkurunum sem voru að
koma frá Kenya á leið til Suður-
Afríku eða öfugt. Við bárum sam-
an bækur okkar og vöruðu þeir
okkur við því að vegurinn frá
Nkhata að landamærunum væri
hrein hörmung. Morguninn eftir
keyptum við bananapönnukökur í
morgunmat hjá hinum frábæra
kokki staðarins. Þegar við bökkuð-
um Suburbaninum af stæðinu
drápum við það sem eftir var af
skrautgróðrinum á staðnum, samt
fór ekki brosið af hinum vingjarn-
lega hótelhaldara þegar hann
kvaddi okkur með virktum.
Við gáfum „Heart Motel“ 10 í
einkunn. Þetta er að vísu ekki stað-
ur fyrir þá sem vanir eru Hilton
eða Holiday Inn, en fyrir þá sem
vilja drekka í sig umhverfí og
stemmningu landsins er ekki hægt
að hugsa sér betri stað.
PILTARNIR sem fluttu okkur út í eyju og elduðu fyrir okkur fiskinn.
Nkhata Bay til Tansaníu
Á LEIÐINNI til baka eftir góðan dag. VEGURINN að Heart Motel var ekki beinlínis
ætlaður stórum bílum.
MALAWISKI töframaðurinn að hrista sig og fær smáborgun fyrir frá Árna.
Við komumst fljótt að því að
lýsingarnar sem við höfdum fengið
á veginum til Tansaníu voru síður
en svo orðum auknar. Einhvern-
tímann fýrir ævalöngu hafði þetta
verið malbikaður vegur en viðhaldi
hafði greinilega ekki verið sinnt í
þijá áratugi. Vegirnir í Zambíu
voru sannkallaðar hraðbrautir í
samanburði við þessi ósköp. Við
lúsuðumst áfram, keyrðum meira
utan vegar en á veginum sjálfum.
Á leiðinni mættum við 20 bíla lest
af splunkunýjum Pajerojeppum,
merktum Rauða krossinum, senni-
lega þróunaraðstoð á leið til Lil-
ongwe eða Mosambique. Ökumenn
þessara bíla voru nú ekkert að víla
það fyrir sér þótt vegurinn væri
slæmur heldur geystust þeir fram-
hjá á ógnarhraða og má segja að
við höfum séð undir hvern einasta
bíl er þeir fóru hjá í loftköstum.
Við hugsuðum með okkur að lít-
ið verðmæti yrði í þessari þróun-
araðstoð þegar hún kæmist á
leiðarenda. Rétt áður en við kom-
um að landamærunum lallaði risa-
vaxin eðla yfir veginn. Þar hefur
sennilega verið á ferð svokölluð
„monitor“-eðla, en þær geta orðið
allt að tveir metrar á lengd.
Reynsla okkar af landamæra-
vörðunum Malawi-megin var sú
sama og af löndum þeirra, þeir
voru ekkert nema vingjarnlegheit-
in og vorum við komin í gegn á
nokkrum mínútum. Við litum til
baka í síðasta sinn á þetta frábæra
land og í huganum þökkuðum við
þegnum þess gestrisnina. Einnig
biðjum við fyrir kveðjur til Ásgerð-
ar og Árna með von um að áður
en um langt líður geti Árni staðið
keikur í stjórnpalli arkarinnar og
raulað „Stolt siglir fleyið mitt“.
GPS-inn sagði 9 gráður suður
og 33 austur. Framundan er Tans-
anía.