Morgunblaðið - 19.10.1996, Qupperneq 41

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNIIMGAR
LAUGARDAGUR 19. OKTÓBER 1996 41
tekið minninguna frá okkur. En
ekki er hægt að minnast þín án
þess að nefna Gumma líka.
Saman höfðuð þið lifað í rúm
40 ár og alltaf voruð þið jafnham-
ingjusöm, samhent í öllu, ávallt
eins og einn maður. Þið bjugguð
ykkur fallegt og hlýlegt heimili,
sem var öllum opið og allir vel-
komnir.
Elsku Jóna, síðustu mánuðir eru
búnir að vera þér og fjölskyldu
þinni erfiðir. En þar sýndir þú
mikinn dugnað og alltaf varstu
jafnjákvæð og þakklát fyrir þá
aðstoð og aðhlynningu sem þér
var veitt. Þú tókst á við vágestinn
af miklum baráttuvilja og hann
náði aldrei að svipta þig reisninni
og öllu því góða sem þig prýddi.
Það er erfitt að kveðja, en í
huganum er fyrst og fremst þakk-
læti fyrir allt sem þú varst. Þakk-
læti fyrir allar góðu stundimar
sem við áttum saman. Við trúum
því að nú líði þér vel, laus við all-
ar þjáningarnar.
Elsku Gummi, Margrét, Kristín,
Hermann og fjölskyldur, ykkar
missir er mikill. Megi Guð styrkja
ykkur og hugga, því þótt dimmt
sé fyrir sólu núna, þá birtir upp
um síðir.
Birna og Daníel.
Með nokkrum orðum langar mig
að minnast og kveðja frænku mína
og vinkonu Jónu Þorsteinsdóttur.
Það haustar og það haustar líka
í hjörtum okkar við fráfall þessar-
ar mætu konu sem var alltaf svo
æðrulaus og róleg og tók sínum
veikindum með slíkri reisn að við
sem eftir erum mættum læra mik-
ið af henni. Hún stóð heldur ekki
ein í sínum veikindum, Guðmundur
eiginmaður hennar stóð alltaf eins
og klettur við hlið hennar, enda
voru þau alveg sérlega samrýnd
og samstillt hjón. Hún var alltaf
svo jákvæð og kvartaði aldrei yfir
sínum veikindum.
Við vorum nágrannakonur í átta
ár þegar við bjuggum báðar við
Arnarhraun hér í bæ. Þar gaf hún
mér fyrstu blómin í garðinn minn,
og hún kenndi mér að sá fyrir
sumarblómum.
Það var ekki svo sjaldan sem
við gengum um lóðirnar okkar og
skoðuðum blómin. Jóna hafði unun
af blómarækt og sáði síðast í vor
sumarblómum sem hún sáði fyrir
sjálf í garðinn sinn þó að það hafi
verið meira af vilja en getu því
hún var orðin það veik. En Guð-
mundur aðstoðaði hana alltaf og
áttu þau alltaf mjög vel hirtan og
fallegan garð. Jóna átti h'ka mjög
fallegt heimili sem hún hafði yndi
af að prýða. Hún var mikil hann-
yrðakona og alltaf gaman að koma
í heimsókn til hennar. Hún var
alltaf vön að sýna manni það sem
hún var að gera.
Fyrir mörgum árum dvöldum
við Jóna eina viku saman á Bif-
röst í Borgarfirði og áttum þar
mjög góða viku saman. Við geng-
um og spiluðum. Oft spjölluðum
við um þessa dvöl okkar þar. Á
ég góðar minningar frá þeim tíma.
Að lokum vil ég fyrir hönd okk-
ar hjónanna þakka Jónu fyrir þær
góðu stundir sem við áttum sam-
an. Eiginmanni og öðrum ástvin-
um sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Ég veit að minn-
ingin um góða eiginkonu, móður
og ömmu huggar ykkur í sorg
ykkar. Guð veri með ykkur öllum.
Hafðu þökk fyrir allt.
Guðrún Sigurðardóttir.
Síðdegis miðvikudaginn 9. októ-
ber barst mér fregnin um að hún
Jóna væri látin, eftir langa og
stranga baráttu við sjúkdóm sinn.
Þegar ég minnist hennar Jónu og
reyni að fínna hvað lýsi henni best,
þá var hún sú manneskja, sem
öllum leið vel í návist við. Það var
ávallt þannig, þegar ég kom á
heimili þeirra hjóna við Mánasund,
að einhver var hjá þeim eða nýfar-
inn og tekið var á móti mér af
mikilli gestrisni. í mínum huga var
hún mikil húsmóðir og vildi öllum
gefa, og ekki gleymast þær gjafir,
er hún færði mér og fjölskyldu
minni. Hún var blíð og góð kona,
sem tók mér vel frá fyrsta degi
kynna okkar. Allar minningar,
sem ég á um hana Jónu þykir mér
mjög vænt um og munu þær lifa
með mér um alla framtíð.
Elsku Gummi, Kristín, Margrét
og Hermann og aðrir ástvinir, ég
votta ykkur dýpstu samúð og bið
Guð að styrkja ykkur í hinni miklu
sorg.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ragnar Hilmarsson
og fjölskylda.
ANNA KRISTBJÖRG
KRISTINSDÓTTIR
+ Anna Kristbjörg
Kristinsdóttir
var fædd í Hrings-
dal á Látraströnd í
Eyjafirði 6. nóvem-
ber 1931. Hún lést á
Landspítalanum 9.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Krist-
inn Indriðason og
Sigrún Jóhannes-
dóttir. Anna var ell-
efta í hópi fimmtán
systkina.
Eftirlifandi maki
Önnu er Guðmund-
ur Gunnarsson, bifreiðarstjóri
í Stykkishólmi.
Útför Önnu Kristbjargar
verður gerð frá Stykkishólms-
kirkju í dag og hefst athöfnin
• klukkan 11.
Elsku amma!
Það er kominn tími
til að kveðjast. Það er
erfitt að kveðja þá sem
maður elskar, en við
trúum því að við mun-
um hitta þig aftur.
Það er svo margt
sem við eigum þér að
þakka, því þú gafst
okkur svo stóran hluta
af sjálfri þér og sálu
þinni. Takk, elsku
amma, fyrir að hafa
elskað okkur. Takk
fyrir allar stundimar
okkar saman og alla
gleðina sem þú færðir okkur.
Bless, elsku amma, megi Guð
varðveita þig.
Þín bamabörn,
Erna Kristín, Arnar Þór
og Unnar.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár.
Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má
greinar til blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar
um má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki
yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skirnarnöfn sin en ekki stuttnefni undir greinunum.
STEINUNN
GUÐMUNDA
ÓLAFSDÓTTIR
+ Steinunn Guð-
munda Ólafs-
dóttir fæddist á
Kirkjulandi í Aust-
ur-Landeyjum 4.
apríl 1904. Hún lést
á Hjúkrunarheimil-
inu Skjóli 12. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Ingi-
björg Guðmunds-
dóttir frá Brekkum
í Hvolhreppi og Ól-
afur Sigurðsson frá
Torfastöðum í
Fljótshlíð. Systkini
Guðmundu voru Guðrún, f.
1895, Guðríður, f. 1896, Guð-
mundur, f. 1899, Sigurður, f.
1902, og Þórunn, f. 1906, sem
lifir systkini sín.
Hinn 12. maí 1932 giftist
Guðmunda Ágústi Guðlaugs-
syni frá Norðurhjáleigu í Aust-
ur-Landeyjum. Tóku þau hjón-
in við búi í Norðurhjáleigu árið
1934 en bæjarnafninu breyttu
þau í Lækjar-
hvamm árið 1953.
Varð þeim hjónum
þriggja barna auðið
en þau eru Ingi-
björg, f. 1933, gift
Þorsteini Guðlaugs-
syni frá Vík í Mýr-
dal og þau eiga þrjú
börn; Ingvi Guð-
laugur, f. 1934, gift-
ur Hjördísi Mar-
mundsdóttur frá
Svanavatni og eiga
þau tvö börn; Gréta
Ólafía, f. 1936, gift
Einari Jónssyni frá
Núpi og eiga _þau tvö börn.
Guðmunda og Ágúst bjuggu á
Lækjarhvammi til ársins 1967
er þau fluttu til Reykjavíkur á
Kambsveg 19 þar sem þau
héldu heimili æ síðan. Ágúst
lést 26. ágúst 1991.
Útför Steinunnar Guðmundu
verður gerð frá Krosskirkju í
Austur-Landeyjum I dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Þegar ég lagði upp í ævi minnar
fyrstu heimsókn var ferðinni heitið
á Kambsveg 19, til ömmu og afa í
Reykjavík. Ekki var það þó beinlínis
af fúsum og frjálsum vilja af minni
hálfu heldur voru aðstæður mínar
þannig, bæði til sálar og líkama, að
ég fékk litlu um ráðið enda þá ein-
ungis nokkurra daga gamall, nýút-
skrifaður af fæðingardeild Landspít-
alans. Þessi ferð reyndist mér þó
hin mesta happaferð og þegar árin
liðu urðu heimsóknirnar á Kambs-
veginn fleiri og alltaf mætti mér þar
hin sama hlýja og velvild og ég upp-
lifði í fyrstu ferðinni. Gestrisni ömmu
minnar voru engin takmörk sett og
oft var spjallað á léttum nótum á
Kambsveginum, bæði við ömmu og
afa. Oft sá amma reyndar ástæðu
til að sussa á afa þegar henni fannst
góðlátleg stríðni hans keyra um
þverbak.
Amma í Reykjavík var afar vönd-
uð manneskja til orðs og æðis. Henni
var einkar lagið að koma auga á
hinar björtu hliðar iífsins og jafnvel
hinir verstu þverhausar gátu ekki
annað en orðið Ijúfir sem lömb í
návist hennar. Amma í Reykjavík
var nefnilega þeirrar gerðar að kalla
fram það besta í hveijum manni.
Amma var líka mjög skilningsrík og
ung í anda. Sem dæmi um það get
ég nefnt að fyrir fáum árum var hún
stödd í heimsókn hjá okkur austur
á Hvolsvelii og talið barst að dans-
leik sem halda átti þar í grennd.
Fannst henni það hin mesta fásinna
af okkur yngra fólkinu að sleppa
slíku tækifæri er við systkinin kváð-
umst ætla að láta okkur vanta á
ballið. Stóð gamia konan þá upp og
steig léttan dans og kvaðst þess al-
búin að mæta á dansleikinn ef það
mætti verða til þess að hrista af
okkur yngra fóikinu slenið.
Amma og afi í Reykjavík voru
mjög samrýnd þrátt fyrir að þau
væru að mörgu leyti ólík. Var það
ömmu því mikill missir þegar afi
féll frá fyrir fimm árum en þau höfðu
þá verið gift í u.þ.b. 60 ár. Afi hafði
átt við veikindi að stríða síðustu
árin og er það mér minnisstætt
hversu amma annaðist hann af mik-
illi umhyggju og ósérhlífni þó að hún
sjálf hafi verið tekin að reskjast og
tapa kröftum. Umhyggjusemi af
þessu tagi var ömmu eðlislæg enda
varði hún stærstum hluta lífs síns í
að hlúa að öðrum og lét þá oftar
en ekki eigin hagsmuni mæta af-
gangi.
Amma mín. Ég vil með þessum
fátæklegu orðum þakka þér fyrir
allar gleðistundirnar sem þú gafst
okkur og þó svo að söknuður sæki
nú að okkur sem eftir lifum er gott
til þess að hugsa að þið afí séuð nú
aftur saman í nýjum heimkynnum.
Ég á oft eftir að hugsa til ykkar
þarna uppi og leita ráða ef eitthvað
bjátar á og ég er þess líka fullviss
að þið kíkið stundum hérna niður
til okkar og eigið eflaust oft eftir
að hlæja saman að vitleysunni í okk-
ur krökkunum.
Er vorið kemur sunnan yfir sund ,
með söng í hjarta, peistaflug um brár,
þá breytast öll hin löngu liðnu ár
í ljósan dag, í heiða morpnstund.
Sú fegurð öll, sem fyrir sjónir bar
á förnum vegi, birtist vinum tveim,
sem ennþá muna yndislegan heim -
sem einu sinni var.
Og endurfundum fapa sálir tvær,
sem frjálsar teyga angan þína, jörð,
og seltuna við silfurbláan fjörð.
Við stöðvum tímans vald og vængjablak -
eitt andartak, eitt andartak
(Davíð Stefánsson)
Aðalsteinn Ingvason.
Elsku amma mín.
Nú ertu búin að fá hvíldina sem
þú þráðir, farin á vit ljóssins, þar
sem afi bíður þín. Ég sit hér og upp
í hugann kemur þakklæti fyrir ölh
árin sem ég fékk að hafa þig hjá
mér. Ég hugsa um dýrmætu árin
hjá þér í sveitinni, þar sem ég undi
mér svo vel í fjósinu eða að gefa
hænsnunum. Við leik í gamla bæn-
um þar sem ég fæddist, eða í búinu
mínu uppi á lofti hjá þér. Þú varst
alltaf nálæg, svo hlý og brosmild.
Það var svo gott að sitja í kjöltu
þinni og hlusta á vísurnar sem þú
kunnir svo margar. Ég man ilminn
í eldhúsinu þínu, maturinn, kökurn-
ar, kakóið allt svo gott. Þú lagðir
svo mikið í allt sem þú gerðir.
Handavinnan þín svo falleg, þú
pijónaðir á okkur öll barnabörnin,
alltaf áttum við vettlinga og sokka
frá þér ásamt mörgu öðru. Ég hugsa
um svanina sem verptu stutt frá
bænum, þeir voru uppáhalds fugl-
arnir þínir.
Ég man þegar þið afi fluttuð til
Reykjavíkur. Þá átti ég enga sveit
lengur, en í staðinn varstu alltaf á
Kambsveginum, alltaf gastu glatt
mig og huggað ef ég var leið. Þú
varst stóri kletturinn í lífi mínu. Þú
sagðir mér hvað þið afi áttuð góða
ævi saman, hvemig afi hugsaði um
að þú hefðir nóg af öllu, hann smíð-
aði fallega hluti fyrir heimilið, hann
breytti stiganum í gamla bænum svo
það væri hægara fyrir þig að bera
börnin þín upp. Þið áttuð alltaf hlý-
legt og fallegt heimili þar sem öllum
leið vel.
Við áttum sama afmælisdag og
alltaf hélst þú veislu fyrir okkur öll,
hlaðið borð af kökum, annað kom
ekki til greina.
Ég kveð þig nú, elsku amma mín,
þú varst ljósið í lífi mínu, sem mun
lifa skært, því ég veit þú verður allt-
af í hjarta mínu.
Þín
Steinunn.
Eisku amma mín. Mig langar til
að skrifa um þig nokkur kveðjuorð.
Það er sár söknuður í huga mínum,
þegar ég kveð þig nú. Ég er ákaf-
lega þakklát þeim, sem yfir okkur
vakir, fyrir þann tíma sem hann gaf
okkur saman.
Þegar ég hugsa um þig nú, þá
kemur fyrst upp í huga minn hvað
þú varst alltaf hlý.og kát. Þú varst
öllum þeim kostum búin, sem prýða
mátti eina konu, hógvær, ljúf í skapi
og hjartahlý. í minningu minni á ég
svo margar yndislegar stundir með
þér. Það voru ófáar stundirnar sem
þú sast og pijónaðir sokka og vettl-
inga á alla fjölskylduna. Þegar ég
sat hjá þér meðan þú varst að pijóna,
fórstu með margar vísur sem mér
þótti svo gaman að. Oft ságum við
saman við eldhúsborðið yfir heitu
kakói og skonsum. Það vantaði aldr-
ei kræsingarnar á borðið þegar gest
bar að garði.
Hann Þorsteinn sonur minn var
svo lánsamur að fá að kynnast þér.
Það voru ófáar stundirnar, sem þú
og hann áttuð saman yfir spilum.
Þú kenndir honum að spila eins og
þú kenndir mér, þegar ég var lítil,
og eru þær stundir honum dýrmæt-
ar. Ég dáðist að þér, elsku amma
mín, hvað þú varst dugleg þegar
hann afi var veikur. Þú sast hjá
honum daglangt, þegar hann var á
spítalanum, þótt þú værir nú ekki
ung að árum. Alltaf varstu svo þakk-
lát, sama hversu lítið maður gerði
fyrir þig. Þegar heilsu þinni fór að
hraka sagðir þú alltaf að þú ættir
nú góða að. Við reyndum öll að
hugsa vel um þig, því þú áttir það
svo sannarlega skilið. Élsku amma
mín, ég kveð þig nú í hinsta sinn
með þessum fátæklegu orðum. En
þótt þú hafir nú kvatt þennan heim
munt þú ætíð lifa í hjarta mínu. *
Takk fyrir þessar yndislegu stundir.
Þín
Berglind.
Elsku besta langamma.
Nú er víst komið að kveðjustund,
ég trúi því ekki að ég eigi ekki eft-
ir að koma aftur til þín á Kambsveg-
inn og þiggja hlýju þína og ástúð.
Þú tókst alltaf á móti mér brosandi
og með eldhúsið fullt af gómsætum
kökum og nýbökuðum skonsum. Ég
er svo þakklát fyrir að hafa fengið
að kynnast þeirri göfugu sál sem
þú hefur að geyma. Þú varst alltaf
svo kát og hress, elsku amma.
Þú sitjandi í rauða stólnum þínum
að sauma út eða prjóna, segjandi
mér vísur sem þú kunnir afturábak
og áfram. Það er mynd sem ég mun
ævinlega geyma í hjarta mínu. Bros
þitt og hlýja munu verma mitt
hjarta í sorg minni.
Ég vona bara að þú hafir komist
aftur til _ elskunnar þinnar, hans
langafa. Ég mun sakna þín sárt en
minningin um þig mun lifa í mér
og okkur öllum þó svo að þú sért
ekki hér. Þú átt þinn stað í hjarta
okkar allra.
Ég ætla að kveðja þig, elsku
besta langamma, með ljóði eftir
Tómas Guðmundsson sem mér
fannst lýsa þeirri yndislegu sál sem
þú hefur að geyma, lokastund þinni
hér hjá okkur og för þinni með
syngjandi svönum til himnaríkis.
Samt vissirðu að Dauðinn við dymar beið.
Þig dreymdi að hann kæmi hljótt
og legði þér brosandi hönd á hjarta.
Svo hvarf hann, en ljúft og rótt
heyrðirðu berast að eymm þér óm
af undursamlegum nið.
Það var eins og færu þar fjallasvanir
úr fjarlægð með söngvaklið.
Hann tók þig í fang sér og himnarnir hófu
í hjarta þér fagnandi söng.
Og sólkerfi daganna svifu þar
um sál þina í tónanna þröng.
En þú varst sem bamið, er beygir kné
til bænar í fyrsta sinn.
Það á engin orð nógu auðmjúk til,
en andvarpar: Faðir minn!
Þín að eilífu
Ingibjörg Grétarsdóttir.