Morgunblaðið - 22.10.1996, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNIIMGAR
ÞRIÐJUDAGUR 22. OKTÓBER 1996 41
KRISTJÁN
KJARTANSSON
+ Kristján Kjart-
ansson var
fæddur í Reylqavík
17. september 1963.
Hann lést af slys-
förum þriðjudaginn
8. október síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá Dóm-
kirkjunni í Reylqa-
vík 18. október.
Góður vinur okkar
og skólabróðir, Krist-
ján Kjartansson, er
farinn frá okkur. Sl.
ár höfum við fylgst að
í guðfræðideildinni og fengið að
kynnast þeim ljúfa og góða dreng
sem hann var. Hjálpsemi, greiðvikni
og einstök virðing fyrir lífinu ein-
kenndu far hans.
Kristján var hugsjónamaður.
Notaði hvert tækifæri til að bæta
umhverfi sitt á einn eða annan hátt.
í náminu fann hann þessari hugsjón
farveg. Umgengni okkar hvert við
annað og við sköpunina átti hug
hans allan.
Kristján var mjög fróður og vel
að sér og var auðvelt að gleyma sér
í samræðum við hann. Hann var
fylginn sér og vann að málum af
heilum hug.
Það er erfiðara en orð fá lýst að
þurfa að sætta sig við að Kristján
sé ekki lengur hjá okkur. Minningin
um hann mun lifa í hugum okkar.
Á hendur fel þú honum,
sem himna stýrir borg,
það allt er áttu’ í vonum,
og allt, er veidur sorg.
Hann bylgjur getur bundið
og bugað storma her,
hann fótstig getur fundið,
sem fær sé handa þér.
(B. Halld.)
Við vottum unnustu Kristjáns,
móður hans, systkinum og öðrum
aðstandendum okkar dýpstu samúð
og biðjum Guð að styrlqa þau í
sorginni.
Þórður, Hans Guðberg,
Hildur og Guðrún Áslaug.
Að kvöld þriðjudagsins 8. októ-
ber sl. varð mér litið út um eldhús-
gluggann á heimili mínu við Hring-
brautina og sá þá að lögreglubílar
höfðu lokað vegmótunum við húsið,
og slökkviliðið var að auki á staðn-
um með sína bfla. Ég gerði mér
strax ljóst að þama hefði orðið al-
varlegt slys. í fréttum um miðnætt-
ið var svo sagt frá því að ungur
maður hefði látist í þessu umferðar-
slysi, en mér kom allra sízt í hug,
að það hefði verið samstúdent minn
og skólabróðir, Kristján Kjartans-
son. Mér varð bilt við, þegar það
kom í ljós nokkrum dögum síðar.
Kristján hafði svo oft farið þessa
leið á hjólinu sínu og ég mætt
honum stundum á gatnamótunum
og tekið hann tali. Að slíkt gæti
komið fyrir hann, fannst mér
óhugsandi. Staðreyndirnar tala
samt sínu máli.
Hann vakti strax athygli mína
þegar hann hóf nám við guðfræði-
deildina, því að mér fannst hann
að mörgu leyti skera sig dálítið
úr stúdentahópnum. Þar sem ég
stóð við dyrnar í kaffistofu stúd-
enta og virti hann fyrir mér, komu
mér í hug orðin úr Hávamálum:
„Þagalt og hugalt skyldi þjóðans
barn.“ Mér fannst þessi orð eiga
einhvern veginn svo vel við Krist-
ján, hvar sem hann fór.
Hann var óvanalegur, ungur
maður um margt, sem vakti áhuga
minn á að kynnast honum, þótt
ekki yrðu þau kynni mikil en kynn-
in urðu góð og dýrmæt engu að
síður. Hann var ákaflega hæglát-
ur, prúður og kurteis drengur, sem
lét skvaldur og hávaða eða skark-
ala í kringum sig ekki trufla sig
eða hugsanir sínar, ef því var að
skipta. Hljóðlátur og
hægur stóð hann þá
oft úti í horni og horfði
yfír hópinn, hugsaði
sitt á meðan. Ef hann
var tekinn tali, var
hann hlýr í viðmóti,
og í viðræðu leyndi sér
ekki skarpur hugur
hans og greind. Það
var jafnan gaman að
tala við hann. Við átt-
um líka nokkur áhuga-
mál saman, sem við
ræddum gjarnan, þeg-
ar við áttum í viðræðu.
Þó að það væri oft-
ast ég, sem veik mér að honum til
að tala við hann, kom það ósjaldan
fyrir, að hann hæfi viðræður við
mig að fyrra bragði og hvert orð,
sem frá honum kom, var vel ígrund-
að og yfírvegað. Það leyndi sér
ekki. Ekkert var sagt í hugsunar-
leysi og þó var hugurinn kvikur.
Oft var brugðið á glens ekki sízt
þegar vinur hans, Þorgils Hlynur,
var með honum en einnig þar var
Kristján hógvær þótt gamansamur
væri.
Það var skemmtilegt og fróðlegt
að eiga samleið með þessum unga
manni sem framtíðin brosti við og
því sorglegra er að vita að við eig-
um aldrei eftir að hittast oftar og
tala saman.
Það er stundum haft á orði að
þeir sem guðirnir elska deyi ungir
og gamlir menn hefðu sagt að
hans tími hafi verið kominn þarna.
Guðs vegir eru órannsakanlegir og
enginn veit fyrirætlan Guðs með
okkur mennina. Kristján var á síð-
asta ári í guðfræði, og m.a. í tímum
með mér í vetur. Hann hugðist
sinna köllun sinni til þjónustu við
kirkjuna að námi loknu, en nú
hefur hann verið kallaður til æðri
köllunarverka í ríki Guðs. Við hin
stöndum hljóð eftir og söknum
góðs félaga og vinar úr hópnum
og sjáum þar skarð sem verður
bæði seinfyllt og vandfyllt.
Eftirlifandi eiginkonu og ætt-
ingjum votta ég mína dýpstu sam-
úð. Megi algóður Guð styrkja þau
í sorginni og minningin um góðan,
ljúfan og elskulegan dreng verða
þeim huggun harmi gegn.
Blessuð sé minning Kristjáns
Kjartanssonar.
Guðbjörg Snót Jónsdóttir.
Þá kallið kemur, hver má standast það.
Svo kalt að nístir oss í hjartastað.
Því getur ekki Guð minn þessu breytt,
og gefið líf sem ekki verður deytt?
• í höndum Guðs svo hefjast örlög manns,
sem hverful ráðast öli á einni nótt.
Við þekkjum ekki skikkan skaparans,
er skipast atvik undarlega fljótt.
Og manneskjan er máttlaus eins og nú,
er markar dauðinn skörð í okkar hóp.
Með styrk í Jesú staðfóst er vor trú
er stynjum klökk af harmi þetta hróp.
(Sigurður Ragnarsson)
Með sorg í hjarta kveðjum við
nú skólabróður okkar úr guðfræði-
deildinni, Kristján Kjartansson.
Réttsýnan og góðan dreng. Það var
tómlegt að mæta í tíma í v. stofu
eftir að einn úr hópnum hafði verið
hrifsaður á brott með svo sviplegum
hætti. Það er þó óneitanlega léttir
að vita að Kristján kvaddi þennan
heim með staðfasta trú í hjarta.
Elsku Amdís, Þorbjörg, systkini
Kristjáns og aðrir aðstandendur.
Ykkur sendum við okkar dýpstu
samúðarkveðjur. Bænir okkar eru
helgaðar ykkur. „Óttast þú eigi, því
að ég er með þér. Lát eigi hugfall-
ast, því að ég er þinn Guð. Ég styrki
þig, ég hjálpa þér, ég styð þig með
hægri hendi réttlætis míns.“ (Jesaja
41:10)
Guðrún Karlsdóttir, formað-
ur félags guðfræðinema
Ólavía Gund-
1 ersen (fædd
Jónsdótir) var fædd
31.7. 1903 í
Hvammi í Dýra-
firði. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 10. október
síðastliðjnn. For-
eldrar Ólavíu voru
Jón Jónsson, f. 1855
í Bijánslækjarsókn,
h val veiðisj ómaður,
d. 2.2. 1926 í hval-
veiðiferð til Suður-
hafa og var jarð-
settur á eyjunni
Suður-Georgíu sunnarlega á
Atlantshafinu, og kona hans
Soffía Margrét Jóndóttir, f.
11.8. 1875 í Flateyjarsókn, d.
25.10. 1957 á ísafirði. Ólavía
átti níu systkini. Þau eru: Óli,
Herborg, Lovísa, Jónína, öll
látin, Björg, f. 25.8. 1905, Ein-
ar, Pálína, bæði látin og hálf-
Mér er ljúft að minnast yndis-
legrar tengdamóður minnar, Olavíu
Gundersen. Foreldrar hennar
bjuggu á býlinu Rana, sem er í
landi Hvamms í Dýrafirði, en vegna
vaxandi ómegðar þar, ólst hún upp
á Ystabæ í Haukadal í Dýrafírði
hjá sæmdarhjónunum Hákoni Jóns-
syni og Kristínu Ólafsdóttur, kom
til þeirra fímm ára gömul og hélst
órofa tryggð milli þessarar fjöl-
skyldu og hennar alla tíð.
Á barnsaldri fékk hún sterka
löngun til að ná sambandi við föður
sinn sem lengi hafði unnið með
norskum hvalföngurum og farið
með þeim til Noregs 1910 vegna
erfiðs atvinnuástands hér heima.
Tólf ára gömul skrifaði hún honum
bréf sem hafnaði í Englandi og
varð þar innlyksa vegna fyrri
heimsstyrj aldarinnar.
Löngu eftir stríðið fékk Jón loks
bréf dóttur sinnar og skrifaði um
hæl og bauð henni til sín. Tvítug
sigldi hún til Noregs og dvaldi í
Tönsberg á þriðja ár og ætlaði hún
að fara heim til íslands ásamt föð-
ur sínum 1926, en atvikin höguðu
því svo að hún ílengdist þar. Jón
vildi fara einn hvalveiðitúr í viðbót,
en það reyndist hans hinsta för.
Olavía giftist sumarið 1926 Per
Gundersen og eignuðust þau fjögur
börn, en lífið varð enginn dans á
rósum. Kreppuárin og heimsstyij-
aldarárin síðari urðu fjölskyldunni
erfið. Atvinnuleysi var mikið, efna-
hagurinn var bágur og lífsafkoman
hörð barátta.
Árið 1934 átti hún mjög erfitt.
Henni var þá boðið á samkomu hjá
Hvítasunnumönnum og heyrði þá
boðskapinij um kærleika Krists sem
sagði: „Komið til mín allir þér sem
erfíðið og þunga eruð hlaðnir og
ég mun veita yður hvíld.“ Þarna
varð henni ljóst að Guð elskaði
hana og hún bað hann á einfaldan
hátt að hjálpa sér og frelsa. Frá
þeirri stund varð Jesús berandi
kraftur í lífi hennar og þrátt fyrir
allt mótlætið sem mætti henni
næstu árin bugaðist hún ekki, en
fékk styrk til að ganga ósködduð
í gegnum það allt. Hún missti son
sinn Jon Haukdal 1936, tæpra fjög-
urra ára, mann sinn 1945 og
dótturina Dagmar 1947; 16 ára.
Eftir lifa Áse, búsett á Islandi og
Gunder sem býr í Noregi.
Síðari árin voru Ólavíu betri en
hin fyrri. Hún heimsótti ísland
1948 í fyrsta sinn eftir 25 ára bú-
setu í Noregi og eignaðist hér
marga trausta vini. Eftir það heim-
sótti hún ísland öðru hvoru og eft-
ir að Áse dóttir hennar giftist til
íslands 1964 urðu ferðir hennar
hingað tíðari. Hún dvaldi oft á
heimili okkar nokkra mánuði í senn
og eins dvöldum við hjá henni í
Drammen mörg sumur og eigum
við fagrar og góðar minningar frá
öllum þessum samverustundum.
systkinin Kristinn
Kristjánsson, látinn
og Guðný Finns-
dóttir, f. 14.5. 1912.
Árið 1926 giftist
Ólavía Per Gunder-
son Soley, f. 14.11.
1901 í Steinberg í
Noregi, d. 13.4.
1945 og eignuðust
þau fjögur börn: 1)
Áse Johanne, giftist
18.1. 1964 Daníel
Jónassyni, þeirra
börn: Ólafía gift
Ragnari Garðars-
syni og Guðbjörg.
2) Gunder Soloy, kvæntur Ruth,
þeirra börn: Per Arne, látinn
og Jon Magne, kvæntur Mar-
ianne og eiga þau tvö börn, 3)
Dagmar og 4) Jon Haukdal. Tvö
þau síðasttöldu létust ung.
Ólavía verður jarðsungin frá
Fíladelfíukirkjunni í Drammen
í Noregi í dag.
Lengst af var Ólavía heilsu-
hraust og bjó ein og sá um sig sjálf
til þess síðasta. 25. ágúst sl. kom
hún í fylgd Áse dóttur sinnar til
íslands og hugðist dvelja hjá okkur
í vetur, en það var einlæg löngun
hennar að koma enn einu sinni til
ættlandsins. En dvölin hjá okkur
varð styttri en við höfðum vonað.
Hún var ekki sterk er hún kom,
enda ekki búin að ná sér eftir slys
sem hún varð fyrir í júní sl. er hún
handleggs- og lærbrotnaði. Hún
hafði í nokkur ár þjáðst af hjartabil-
un, þrótturinn fór því þverrandi dag
frá degi. Hún var lögð inn til rann-
sóknar á Sjúkrahús Reykjavíkur
9. þ.m. og lést þar sólarhring síðar
vegna hjartaáfalls.
Hennar er sárt saknað af fjöl-
skyldu og vinum hér heima og í
Noregi. En okkar huggun er að
vita að hún átti góða heimvon hjá
frelsara sínum. Blessuð sé minning
hennar.
Daníel Jónasson
og fjölskylda.
Elsku amma mín.
Þetta verður síðasta bréf mitt
til þín. Ég sakna þín sárt, amma
mín. Mikið á ég eftir að sakna
þess að komast í mjúka, hlýja og
kærleiksríka faðminn þinn. Þú
varst alveg einstök amma. Svo fal-
leg, gömul kona, með silfurhvítt
hár og tindrandi brún augu. Andlit
þitt var hlýlegt en bar glöggt merki
um það langa og stranga líf sem
þú áttir að baki. Þú hafðir svo
mikið að gefa og varst svo kær-
leiksrík og vitur kona. Allir vildu
eiga þig sem ömmu og mömmu,
sérstaklega ef þeir áttu hana ekki
fyrir. Og þú tókst við öllum með
opnum faðmi og skildir ekki sjálf
hvað fólk sótti í hjá þér.
Þó að fjarlægðin milli okkar hafí
ætíð verið mikil vorum við alltaf
mjög nánar. Þú leist í póstkassann
á hveijum degi í von um að þú feng-
ir nú kveðju frá ástkæra fólkinu
þínu á íslandi, til að stytta hinn
langa og tilbreytingarlausa dag
með. Bréfin hefðu átt að verða fleiri
en þú vissir að við vorum öll önnum
kafín í hinu daglega amstri. Ég
gleymi aldrei stundunum sem ég
átti með þér, annaðhvort í notalegu
litlu íbúðinni þinni í Noregi eða þeg-
ar þú komst til íslands. Þú talaðir
stundum um það þegar þú varst litla
smalastúlkan fyrir vestan. Hvemig
þú varst sett í fóstur fímm ára göm-
ul og varst aðskilin frá foreldrum
þínum og systkinum. Hvernig þú
varst sem ba'rnung, varla eldri en
átta ára, send upp í fjöllin til að
leita að hinum týnda sauð. Alltaf
gast þú miðlað af visku þinni og
lífsreynslu til okkar sem yngri vor-
um. Ævi þín var á allan hátt alveg
ótrúleg. Hvemig þú fékkst svarbréf
frá föður þínum mörgum árum
seinna, leitaðir hans aðeins 19 ára
gömul í hinum stóra heimi, fannst
hann í Noregi og misstir hann svo
stuttu síðar. Þú fannst síðan lífs-
fömnaut þinn í Noregi og bjóst þar
upp frá því. Hvemig þú eignaðist
bömin þín §ögur og misstir tvö
þeirra ung að árum, einnig eigin-
mann. Björgun þín í gegnum þessar
hremmingar var að þú hafðir nokkr-
um ámm áður mætt frelsara þínum
Jesú Kristi, sem upp frá því bar
allar byrðar með þér og létti þér
róðurinn. Þú komst í gegnum þess-
ar hörmungar sterkari en nokkra
sinni og gast þannig miðlað af
reynslu þinni með visku þinni og
bjargfastri trú á Drottin. Þú varst
mikil bænakona og þú barst ajla
þína á bænarörmum alla tíð. Ég
þakka þér fyrir þá fyrirmynd sem
þú varst mér á allan hátt og fyrir
öll þau ráð sem þú miðlaðir með
mér af fróðleik þínum. Ég var hepp-
in að eiga þig að sem ömmu.
Við syrgjum þig öll sárt. En við
megum ekki vera eigingjöm.
Huggun okkar er sú að núna hefur ^
þú það miklu betra og hefur fengið
að sjá frelsara þinn og ert samein-
uð ástvinum þínum sem hafa beðið
lengi eftir þér. Við vitum að við
munum öll sameinast á ný og það
gerir mér söknuðinn léttari.
Hvíl þú í friði og þökk fyrir allt.
Þín nafna
Ólafía.
Islenskur efniviður
íslenskar steintegundir henta margar
afar vel í legsteina og hverskonar
minnismerki. Eigum jafnan til fyrir-
liggjandi margskonar íslenskt efni:
Grástein, Blágrýti, Líparít og Gabbró.
Áralöng reynsla.
Leitið
upplýsinga.
Bi S. HELGAS0N HF
ISTEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 • SÍMI 557 6677

ÓLA VÍA
GUNDERSEN