Morgunblaðið - 16.11.1996, Blaðsíða 42

Morgunblaðið - 16.11.1996, Blaðsíða 42
- 42 LAUGARDAGUR 16. NÓVEMBER 1996 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR + Guðný Þuríður Guðnadóttir fæddist á Norðflrði 28. febrúar 1911. Hún lést á Sjúkra- húsi Reykjavíkur 9. nóvember síðastlið- inn. Foreldrar hennar voru Þuríð- ur Ásmundsdóttir, fædd 7. október 1881, og Guðni Ei- ríksson, fæddur 19. desember 1880. Guðný Þuríður var yngst sex systkina og átti einn fóstur- bróður. Guðný giftist Svanbirni Jónssyni 11. desember 1937. Svanbjörn var fæddur 10. ágúst 1906, hann lést 2. febrúar, 1950. Börn þeirra eru: Tvíburadreng- ir, fæddir andvana, Halldóra Hún amma er dáin. Já, það er erfitt að kyngja þessu en svona er jú lífið. Við systkinin teljum okkur hafa verið heppin að hafa fengið að kynnast henni ömmu. Þegar við dvöldumst hjá henni á —^Norðfirði á sumrin hér áður fyrr, ýmist sitt í hvoru lagi eða öll fjöl- skyldan, var hún alltaf á þönum til að gera dvöl okkar sem ánægju- legasta. Litla húsið hennar ömmu á Melagötunni í Neskaupstað er minnismerki í huga okkar allra um hana, en þar bjó hún langstærsta hluta ævi sinnar, í húsinu sem Svanbjörn afi bjó henni. Síðastlið- inn vetur dvaldi hún þó hér f Reykjavík hjá dætrum sínum. Þeg- ar voraði varð hún viðþolslaus af iöngun til að komast aftur austur í litla húsið sitt og þar var hún nú í sumar í hinsta sinn. Allt frá því við systkinin munum eftir okkur hefur amma alltaf kvatt okkur með orðunum: „Ætli við sjáumst nokkuð aftur.“ Fyrir öll þessi ár erum við þakklát ömmu okkar sem alla tíð var mjög heilsu- góð og þurfti aldrei að leggjast inn á sjúkrahús fyrr en fyrir rétt tæp- um tveimur vikum. Hún ætlaði heim aftur og var staðráðin í því að þegar hún kæmi þangað þá ætlaði hún að drekka fjallagrasa teið sitt. En kallið var komið og nú er amma hjá honum Svanbirni sínum og litlu tvíburunum sem hún ~*fékk aldrei að kynnast. Hún Nýja amma eins og allir S vanbj örnsdóttir, afgreiðslukona, gift Einari Matthíassyni loftskeytamanni og eiga þau fjögur börn, Guðnýju Jónu, Svanbjörn, Matthías og Einar Frey, Jón Guðni Svanbjörnsson, pípulagningameist- ari, giftur Vilfríði Eðvaldsdóttur, d. 1989, og Þuríður Ása Svanbjörns- dóttur, skrifstofu- kona, en börn henn- ar eru Þórný, Fjalar, Svandís og Iris. Útför Guðnýjar hefur farið fram í kyrrþey, að ósk hinnar látnu. þekktu hana var mjög heimakær og mikil sómakona. Hún sagði að ef fólk fyndi ekki hamingjuna heima hjá sér þá fyndi það hana hvergi. Amma var mikil handa- vinnukona, hún heklaði dúka og kappa og gaf okkur öllum en henn- ar einkunnarorð voru: sælla er að gefa en þiggja. Hún var óspör á að gefa af því litla sem hún hafði og var afar nægjusöm. Amma var mjög glaðlynd og kát að eðlisfari. Hún amma ræktaði garðinn sinn í orðsins fyllstu merkingu, enda uppskar hún ríkulega. Hún á stór- an hóp bamabama og bamabarna- bama sem öll sakna sárt Nýju ömmu. Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs- ins degi, hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér. Þinn kærleikur í verki var gjöf sem gleym- ist eigi og gæfa var það öllum er fengu að kynnast þér. (Ingibjörg Sigurðardóttir) Guð blessi þig, amma mín, og minningu þína, Guðný Jóna, Matthías og Einar Freyr. Hér er ég staddur í Bandaríkjun- um og er nýbúinn að koma dóttur minni í svefn, þegar mamma hring- ir og tilkynnir okkur að hún Nýja amma sé látin. Það var mikið áfall að heyra að hún væri farin. Ég hafði frétt nokkram dögum áður að hún væri orðin veik og þyrfti að fara á spítala. Ég settist niður til að skrifa henni langt bréf og sendi það á faxi til foreldra minna, það kom of seint. Hún var þegar búin að missa meðvitund. ^lg var aðeins nokkurra mánaða ganjall þegar ég flutti til Neskaup- staðar með fjölskyldu minni og varð ég þess aðnjótandi til fjögurra ára aldurs að búa í litla, fallega húsinu hennar í Fögrubrekku. Við hittumst sjaldnar eftir að við flutt- um til Snæfellsness. Árin liðu, og hittumst við af og til á ferðalögum um landið og stundum um jól. Mér fínnst ekki langt síðan að við Guðný Jóna systir mín stóðum uppá túni í fallega grasigrónum garðinum hennar og veifuðum á eftir mömmu og pabba. Það var sumarið 1976 og ég aðeins ellefu ára gamall, sem ég fékk að njóta samveru hennar heilt sumar og næstu sjö Sumur á eftir. Ég vann við frystihúsið þar á staðnum, en þar var amma einnig starfandi í nokkur ár. Það var alltaf jafn mik- il tilhlökkun að koma austur og búa hjá ömmu og alltaf fór jafn vel á með okkar ömmu. Við gerðum okkur margt til gamans, fóram í beijamó, heimsóttum Nonna frænda og Vilfríði og stundum fór- um við í stutt ferðalög, en alltaf voru þó bíltúramir jafn vinsælir. Hún amma mín elskaði landið sitt og var mikill náttúraunnandi og skildi ekkert í þessu Ameríku- flandri á mér, því að heima var alltaf best. Sunnudagssteikumar hjá henni vora í miklu uppáhaldi hjá mér, því að lambakjötið ís- lenska elskaði hún og naut þess að matreiða fyrir okkur af mikilli snilld, ásamt vinsælu rabarbara- súpunni sem hún bjó til beint úr garðinum sínum. Já, garðurinn hennar var hennar stolt, enda var hann alltaf jafn fallegur. Sumarið 1994 ákvað ég og fjölskylda mín að fara í nám til Bandaríkjanna, en áður var stefnan tekin til Nes- kaupstaðar til að heimsækja ömmu. Á Neskaupstað ákváðum við og Einar Freyr bróðir minn að fara í siglingu um fallegu fírðina í kringum Norðfjörð. Við reyndum lengi að fá ömmu með en hún vildi ekki fara fyrr en við gengum hart að henni. Hún naut þessarar ferðar mjög vel og talaði um hana eftir á. Til Bandaríkjanna fórum ég og fjöiskylda mín og sáum ekki ömmu fyrr en um jólin 1995 þegar við komum í stutta heimsókn. Það var ógleymanlegt að eyða jólunum með henni, hún var alltaf svo hress og glaðleg og það geislaði af henni. Um þessi jól sá hún í fyrsta og síðasta sinn Áslaugu Dóru dóttur okkar. Það er mikill missir að hún amma sé farin og við söknum hennar öll. En við vitum að henni líður vel núna. Guð geymi hana. Þinn dóttursonur, Svanbjörn Einarsson. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt, (V. feriem.) Þetta ljóð eftir Valdimar Briem er vel við hæfí þegar við kveðjum hana ömmu okkar í hinsta sinn. Það era ljúfar minningar sem koma upp í hugann þegar við hugsum til þeirra stunda sem við fengum að njóta með henni. Fáir kunnu fleiri bænir en hún og alltaf signdi hún mann fyrir svefninn. Ef það dugði ekki til að hrekja martraðim- ar í burtu var bólið hennar ömmu, hlýtt og notalegt, skammt undan. Það var gjaman farið með Faðir- vorið aftur og síðan fallið í ljúfan svefn. Það var alltaf tilhlökkunarefni að koma á Melagötuna í litla húsið hennar ömmu. Þar var tekið vel á móti manni og þangað liggja rætur okkar systkinanna. í þessu húsi slitum við öll barnsskónum. Það var ekki fyrr en fjórða systkinið fæddist að litla húsið hennar ömmu gat ekki lengur hýst okkur öll. Elsta systirin gat þó ekki hugsað sér að fara og varð eftir hjá ömmu, uns fjölskyldan fluttist frá Nes- kaupstað. Síðar fóram við og dvöldumst þar í einhvem tíma, ef ekki sumarlangt það árið. Amma gaf sér alltaf tíma til að sinna bamabörnunum sínum, kenna þeim vísur, hannyrðir, starf- rófíð, lesa þjóðsögur og fara með bænir. Amma sá líka um að enginn færi svangur hvorki úr hennar húsi né til svefns. Alltaf var eitt- hvert góðgæti til í búrinu. Við munum öll eftir rabarbarasúpunni, kleinunum og tíglakökunni svo fátt eitt sé talið. Þó amma væri ekki há í loftinu og að eitt langömmubarnið kallaði hana litlu ömmu, átti hún stærra hjarta en margur. Alltaf var hún tilbúin að hjálpa öðrum þegar eitt- hvað bjátaði á og stóð sjálf sem klettur af sér þá skelli sem lífið veitti henni. Sá eiginleiki hennar GUÐNY ÞURIÐUR GUÐNADÓTTIR kom ekki síst í ljós í banalegunni, hún hafði það „bærilegt“ til síð- ustu stundar. Amma bar líka mikla virðingu fyrir menntun og hvatti okkur öll til náms. Eftir því sem við urðum eldri snerast samræðurnar æ oftar upp í rökræður sem oft urðu ijöragar því amma hafði eindregn- ar skoðanir á flestum hlutum. En í engu var hún óhagganlegri en í trúnni á Guð og lífinu eftir dauð- ann. Elsku amma, hvort sem þú hafð- ir rétt fyrir þér hvað það varðar eða ekki, er það eitt víst að við gleymum þér aldrei. Við munum ætíð minnast þín með hlýhug og söknuði. „Hafðu þökk fyrir allt og allt.“ Þórný, Fjalar, Svandís og íris. Elsku hjartans Nýja mín, ekki hefði mig grunað að þú færir svona fljótt. Að missa tvær yndis- legar ömmur úr lífí okkar Svan- björns á nítján dögum var ansi mikill missir. Þú sem sendir mér þessi fallegu blóm alla leið til Ameríku til að votta mér samúð vegna ömmu minnar sem var mér svo kær. Fyrir 10 áram fékk ég að kynn- ast þessari frægu ömmu Nýju, sem Svanbjörn minn talaði svo mikið um, ég gleymi ekki fyrstu kynnum mínum af þér, þama komstu lág- vaxin og það geislaði af þér gleðin og góðmennskan. Það var í Völvu- fellinu hjá henni Dóra dóttur þinni, en þar dvaldist þú um tíma. Þær stundir sem við áttum saman vora góðar og eftirminnilegar. Þegar við keyrðum þig austur á Norð- íjörð sumarið 1987, og það sem þú naust þess að sitja í bíl þá leið. Það var í fyrsta sinn sem ég fékk að njóta gestrisni þinnar á Nes- kaupstað og var hún mér mjög eftirminnileg. Ferðin sem við fór- um til þess að skoða fírðina sjó- leiðs var okkur fjölskyldunni afar eftirminnleg og mun sú minning alltaf lifa í hjarta okkar. Barna- gæla mikil varstu og talaði Víðir Snær sonur okkar mikið um ömmu i Nýju og Bangsa, litla hundinn sem þú elskaðir svo mikið. Hjartans Nýja mín, þitt hlýja faðmlag, ástin og allir kossarnir sem þú gafst okkur þegar þú sást okkur, lifír alltaf í minni okkar og mun aldrei gleymast. Friður veri með þér. Bryndís, Víðir Snær og Áslaug Dóra. + Valdimar Ein- arsson fæddist í Reykjavík 19. október 1932. Hann lést á Land- spítalanum 4. nóv- ember síðastliðinn. Foreldrar Valdi- mars voru Margrét Lára Lárusdóttir, f. 1911, og Einar Jón Karlsson, f. á ísafirði 1909. Þau eru bæði látin. Valdimar átti tvo bræður, Karl og Viktor, sem eru látnir. Börn Valdimars og Ástu Þorsteinsdóttur eru Þorsteinn, Stefán Axel, Lárus Ingi og Róbert Hjálmar. Eftirlifandi sambýliskona Valdimars er Bryndís Guðmundsdóttir. Utför Valdimars fer fram frá Stokkseyrarkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. Veturinn 1951-52 voram við Valdimar Einarsson samtíða í Reykholtsskóla. Ég var þá um fermingar- aldur en hann nokkr- um áram eldri og átt- um við sakir aldurs- munar á því skeiði fátt saman að sælda. Þá þegar varð ég þess þó áskynja að hann var afkomandi Bólu- Hjálmars og þótti krakkanum nokkuð til þeirrar ættgöfgi koma. Veruleg urðu kynni okkar ekki fyrr en síð- ar, um miðjan sjötta áratuginn, þegar ég var nýkominn til Reykjavíkur. Valdimar starfaði þá innanbúðar hjá L.H. Miiller og bjó við Grundar- stíginn ásamt konu og ungum syni. Hann var veitull og örlátur heim að sækja, frjór í anda og braut heilann um margt, hrókur alls fagnaðar, æðrulaus og allt að því fífldjarfur þegar svo bar undir á glöðum stundum. Kímnigáfa, sem honum var ofur tamt að beina gegn sjálfum sér, var ríkur þáttur í fari hans. Valdimar hóf snemma verzlunar- störf og varð þeirri iðju svo hand- genginn, að lengst af ævi hans kom vart önnur afkomuleið til greina. Á ýmsu valt um veraldargengi; hann hafði um langt skeið fyrir þungu heimili að sjá, og frammi fyrir ná- unganum bar hærra bróðurþelið og hjálpfysina en þá hvöt sem metur manninn fyrst og síðast til skild- inga. Enginn vissi til að Valdimar léti hugfallast þótt á móti blési; áhyggjuþunga brá raunar fyrir í geði hans, en í næstu andrá var eins vist að hann léti falla hátíðlegt orðstef, mælt fram á mörkum gam- ans og alvöru, eins og í áminningar- skyni um það að tilveran er aldrei öll þar sem hún er séð. Ógjaman felldi hann sök á aðra, þó að eitt- hvað gengi miður og leitun var á jafn umtalsgóðum manni. Fyrir fáum árum braut Valdimár skip sín, lét verzlunarstörf lönd og leið, og mun fyrir bragðið hafa hrósað happi. Síðustu árin vann hann við aðhlynningu aldraðra og sjúkra á Kumbaravogi. „Sökkvum okkur ekki niður í djúpa dali, hefjum andann til hæð- anna.“ Þessi orð og önnur hraust- legri heyrði ég til Valdimars eitt sinn þegar einhver depurð og kröm hafði búið um sig í nánd við hann. Engum duldist að hugur hans var öðrum þræði og flestu fremur bundinn við listir. Allt tal sem að þeim laut þótti Valdimar gott, bein- línis í þeim skilningi að þar gnæfðu hin æðstu svið mannlegrar tilvist- ar: listin var háleit, göfug, himin- borin og nautnarík. Aldar siður í landi hafði ekki ætíð til að bera á rausn eða reisn, að barnið í Valdi- mar Einarssyni, hrifnæmt og hræsnislaust, öðlaðist hljómgrann í sölum, þar sem fræðilegra og kannski kaldrifjaðra orðafar þykir betur við hæfi. Myndlistin stóð hjarta hans næst, og á hana lagði hann ætíð nokkra stund sjálfur, ígrip í tóm- stundum annað veifíð. Þeir sem kynni höfðu af Valdimar hin síðari ár bundu við það vonir, að næðis- stundir, efni og aðstæður kynnu senn að koma til liðs við hugðar- efni hans, enda mun hann hafa bollalagt ýmislegt í þá vera. En fyrr en nokkurn varði kom kallið sem enginn fær undan vikizt. Þótt samfundir okkar gerðust strjálli eftir því sem árin liðu, brá aldrei fölskva á þá tryggð og vin- festu sem Valdimar átti í svo ríkum mæli. Alúðarkveðjur sendi ég konu hans og sonum, með kærri þökk fyrir liðna tíð. Þorsteinn frá Hamri. Með þessum orðum langar mig að minnast samstarfsmanns og ekki síður góðs vinar Valdimars Einarssonar sem við kveðjum í dag. Kynni okkar hófust þegar ég hóf störf á Kumbaravogi fyrir fimm áram. Fljótlega tókst með okkur góð vinátta, við áttum mörg sam- eiginleg áhugamál, ljóðalestur og myndlist voru okkur mjög hugleik- in, t.d. ferðuðumst við saman I huganum og skoðuðum list gömlu meistaranna og dreymdi okkur um að fara saman til Parísar á afmæl- isdegi okkar þegar hann yrði 67 ára. Valdimar var ljúfur maður, dagfarsprúður, og voru þau hjón mjög skemmtileg heim að sækja. Voru þau sérstaklega samhent við að betrumbæta heimili sitt í Söndu. Ég vil einnig minnast hans sem manns, sem setti svip á Stokkseyri með myndlistarsýningum sínum sem voru orðnar árlegur viðburður. Valdimars mun verða sárt saknað af vistfólki og starfsfólki en minn- ing hans mun lifa áfram. Ég votta þér, elsku Bryndís mín, og öðrum aðstandendum mína dýpstu samúð. Sigríður Kolbrún Guðjónsdóttir hjúkrunarkona, Kúmbaravogi. Flýt þér vinur, í fegra heim; kijúptu að fótum friðarboðans og fljúgðu á vængjum morgunroðans meira að starfa guðs um geim. (J.H.) Með kveðju og þökk frá samstarfsfólki á Kumbaravogi. VALDIMAR EINARSSON
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.