Morgunblaðið - 29.11.1996, Síða 47

Morgunblaðið - 29.11.1996, Síða 47
MORGUNBLAÐIÐ MINIVIINGAR FÖSTUDAGUR 29. NÓVEMBER 1996 47 » r € « « « « : 4 tíma til að njóta náttúrunnar og félagsskaparins. Þórður byrjaði ungur að leggja stund á stangveiði og hafði víða farið til veiða en kærust var honum Laxá í Aðaldal með öllum sínum dulmögnuðu veiði- stöðum. Þórður var sögumaður góð- ur, fjölfróður, gamansamur og var fljótur að koma auga á hinar spaugilegu hliðar atvikanna. Lengst af bjó Þórður á Akureyri og þar var hans starfssvettvangur. Sem umboðsmaður Brunabótafélags ís- lands var hann vel þekktur fyrir ljúfmannlega framkomu í garð við- skiptamanna félagsins og vildi hvers manns vanda leysa. Þórður var félagslyndur maður og naut sín í góðra vina hópi. Mannkostir Þórð- ar gerðu það að verkum að hann var valinn til æðstu trúnaðarstarfa hjá þeim félögun sem hann átti aðild að. Lífsförunaut sinn, Guð- rúnu ísberg, sótti hann til Blöndu- óss og fór það ekki á milli mála hversu gæfusamur hann var í einkalífinu. Heimili þeirra var ein- stakt og bar fagurkerunum glöggt vitni. Garðurinn við hús þeirra í Hamragerðinu á Akureyri, þar sem þau bjuggu lengst af, var með ólík- indum gróskumikill og fallegur. Þar lögðu bæði hjónin grænar hendur á plóginn. Þórður tók á móti gestum sínum af mikilli höfðingslund og naut þar dyggilegrar aðstoðar konu sinnar. Við kveðjum kæran veiðifélaga. Hans verður sárt saknað á bökkum Laxár næsta sumar en minningin um góðan dreng mun lifa. Við sendum Guðrúnu, börnunum, Nínu og Gunnari, tengdabörnum og barnabörnum innilegar samúð- arkveðjur. Margrét og Gunnar Sólnes. Þórður Gunnarsson og kona hans, Guðrún ísberg, fluttu í fjölbýl- ishús það við Efstaleiti í Reykjavík er oft er nefnt Breiðablik. Þetta var á vordögum árið 1989. Ég hafði ekki, því miður, þekkt Þórð neitt að ráði áður, nema það að ég þekkti hann í sjón, en við vorum á sama tíma nemendur hvor í sínum bekk í Menntaskólanum á Akureyri. Ég minnist hans sem myndarlegs ungs manns sem var vasklegur og fýrirmannlegur í fasi og fram- göngu. Sérstaklega man ég eftir Þórði sem framkvæmdastjóra sum- arhótels í heimavist Menntaskólans á Akureyri og sem stjórnanda Sjálf- stæðishússins (Sjallans) á Akureyri. Eftir að þau hjón fluttu inn hér í Breiðablik jukust kynni að sjálf- sögðu og ekki fór á milli mála að þeim fylgdi góður andi og ómetan- legur styrkur til góðra sambýlis- hátta fýrir fólkið í þessu húsi. Ég vona og reyndar veit að þau Þórður og Guðrún lifðu hér yndisleg ár og nutu þeirrar stórkostlegu aðstöðu, sem hér er hægt að njóta, og nutu einnig ágætra samvista við aðra íbúa hér. Þórður Gunnarsson var nokkur ár í hússtjórn og driffjöðrin í félags- lífi okkar. Skörungsskapur hans og myndugleiki ásamt Ijúflegri fram- göngu og umgengni ollu því að hann var hvers manns hugljúfi. Þegar ég set þessi orð á blað kem- ur mér í hug vinur minn frá löngu liðnum skóladögum en hann var einstakur ljúflingur og snillingur í notkun móðurmáls okkar, einkum í bundnu máli. Þessi maður var Baldvin Ringsted, tannlæknir á Akureyri, en hann var frændi Þórð- ar Gunnarssonar. Við dáðumst að hæfileikum Þórð- ar þegar hann stjórnaði mannfund- um og mannfagnaði í þessu húsi. Hann var fæddur sögumaður í þeirri gömlu íslensku merkingu þess orðs. Skemmtilegar frásagnir hans og lýsingar á mönnum og málefnum virtust óþrjótandi. Hann hafði ein- staklega gott tungutak. Tær og hrein íslenskan með norðlenskum framburði lék honum á tungu. Það var í mínum huga eins og öll persóna Þórðar, þessa elskulega manns, tengdist eða minnti á þann „kúltúr" sem margir telja að hafi mótað Akureyri á liðinni tíð. Ég veit að ég mæli fyrir hönd þeirra er í þessu húsi eiga heima að þeir harma fráfall Þórðar Gunn- arssonar og biðja frú Guðrúnu og þeirra fólki blessunar í sorg þeirra en „orðstírr deyr aldregi, hveim er sér góðan getr“, eins og segir í Hávamálum. Vilhjálmur Árnason. Ég fínn mig knúinn til að kveðja vin minn og frímúrarabróður Þórð Jónas Gunnarsson með nokkrum orðum. Kær vinur og félagi er fluttur yfir móðuna miklu til Austursins Eilífa. Það dimmdi óneitanlega í huga mér morguninn 21. síðastlið- inn, þegar Guðrún hringdi og sagði mér að Þórður hefði látist á sjúkra- húsi, þá um morguninn. Þó fagna beri lausn frá erfiðum veikindum, fer ekki hjá því að það myndast tómarúm í hugum manna við slíkar fréttir. Öllum er okkur ljós sú stað- reynd, að ekkert líf sé án dauða og enginn dauði án lífs. Samt sem áður er það jafnan svo, ef þessi vitneskja snertir mann sjálfan, er hún sár og framkallar smæð okkar gagnvart almættinu. Á móti kemur sú huggun í harmi, að okkur hefur verið gefið fyrirheit, um endur- fundi, því mannssálin lifir að eilífu. Kynni okkar Þórðar hófust að marki, er ég gekk í frímúrararegl- una, snemma árs 1958. Þar áttum við gott, og mér ógleymanlegt sam- starf. Það leiddi til vináttu, sem ég fæ aldrei fullþakkað. Hann valdist til forustu í reglustarfi vegna hæfi- leika sinna, dugnaðar, atorku, mik- illar þekkingar og færni. Hann var snjall ræðumaður, hvort heldur var á góðum stundum eða í alvarlegum erindum, um sögu, listir, eða regl- una okkar. Mér er ofarlega í huga ræða sem Þórður flutti á kirkjuviku í Akureyrarkirkju fyrir nokkrum árum. Þegar byggingarframkvæmdir reglunnar stóðu yfír hér, var for- usta hans og fleiri mikils verð. Þórð- ur var oft búinn að teikna ýmislegt sem um var rætt, gripi og búnað. Þar leyndu sér ekki listrænir hæfí- leikar hans. Mun hann nú síðustu ár hafa rækt þessa hæfileika sér til ánægju. Þórður var víðförull, það kom sér vel, þegar frímúrarabræður og syst- ur héðan fóru í tvígang til útlanda í skemmti- og menningarferðir. Hann hafði víða komið og vissi margt, gat mörgu miðlað okkur, var frumkvöðull ferðanna. Það er ógleymanleg ganga okkar um Via Dolorosa, pýramída o.fl. og síðar að skoða Péturskirkjuna í Róm. Með orðum Þórðar sagt: „Það sem hreif mig mest í því stórbrotna musteri, var látlaus myndastytta Michelangelos, Pieta. Og er hún af Maríu með lík sonarins Jesú Krists í fanginu. Mér fannst, sem allt skraut, öll byggingalist, fölnaði fyrir þeirri birtu, sem geislaði og streymdi, frá þessari steinmynd. Líkt og þegar stjömur fölna fyrir ljósi sólar.“ Þama er mælt af djúp- ri hugsun, og listamaðurinn á öllum sviðum er með í för. Margar ferðir vomm við einnig búnir að fara innanlands, ásamt mörgum, í sambandi við fundi, frá þeim verma margar og góðar end- urminningar. Undanfarin ár, eftir að Þórður og Guðrún fluttu suður, voru sam- vemstundir ekki eins margar, en þá notuðum við símann, hann vildi fylgjast með starfí og félögum hér. Það var ánægjuleg tilfínning fólgin í áhuga hans. Síðasta óskin þín, kæri vinur, varð ekki uppfyllt en það kemur ekki að sök, nú hefurðu góða yfírsýn og þarft ekki myndir. Við Frímúrarabræður söknum góðs félaga en Alfaðir ræður. Hafðu kæra þökk fyrir samfylgdina, kæri vinur, megi ljós kærleikans fylgja þér. Ég bið hinn Hæsta Höfuðsmið Himins og Jarðar að halda sinni almáttugu verndarhendi yfír þér og ástvinum þínum. Guðrúnu, börnum ykkar og ást- vinum öllum sendi ég innilegar sam- úðarkveðjur. Magnús Jónsson. VALDIMAR RUNÓLF- UR HALLDÓRSSON + Valdimar Run- ólfur Halldórs- son fæddist á Bakka í Skeggja- staðahreppi 26. maí 1924. Foreldrar hans voru Halldór Runólfsson frá Böð- varsdal í Vopna- firði, bóndi og sím- stöðvarstjóri á Bakkafirði, síðar póstmaður í Reykjavík, og Katr- ín Valdimarsdóttir frá Bakka. Systir Valdimars er Kri- sljörg Halldórsdóttir. Valdimar kvæntist 1. desember 1948 eft- irlifandi eiginkonu sinni, Huldu Matthíasdóttur, f. í Reykjavík 16.1. 1924. Foreldrar hennar voru Matthías Lýðsson og Kristín Hólmfríður Stefáns- dóttir. Valdimar og Hulda eiga fimm börn. Þau eru: Kristín Matthildur, f. 4.5. 1949, maki Gabriel George Bardawil og eru þau búsett í London; Hall- dór Karl, f. 14.5. 1950, maki Elísabet Hákonardóttir, búa í Kópavogi; Elín Sigfríður, f. 11.5. 1953, malri Benedikt Geirsson, búa í Reykjavík; Matthías, f. 25.2. 1957, maki Anna Dóra Stein- þórsdóttir, búa í Reykjavík; Guð- mundur Björn, f. 22.2. 1962, búsettur í Reylgavík. Barna- börn Valdimars og Huldu eru fjórtán og barnabarnabörn tvö. Valdimar flutt- ist til Reykjavíkur árið 1943. Hann stundaði Iengi verslunarstörf, fyrst hjá Klæða- verslun Andrésar Andréssonar, síðar hjá Stálhús- gögnum. Á sjöunda áratugnum stóð Valdimar ásamt hópi vina sinna að stofnun fyrirtækisins Börkur hf., sem lengst af starf- aði í Hafnarfirði. Valdimar gegndi störfum framkvæmda- sljóra þess fyrirtækis frá upp- hafi, þar til vinahópurinn seldi fyrirtækið seint á síðasta ára- tug. Síðan hefur hann rekið heildverslunina Festi í sam- vinnu við son sinn Matthías og eiginkonu hans, Önnu Dóru. Útför Valdimars fer fram frá Fossvogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. Það var fyrir tuttugu og þrem- ur árum þegar ég kynntist dóttur Runólfs sem fundum okkar bar saman. Mér var strax tekið sem einum af fjölskyldunni af þeim hjónum, Runólfi og Huldu. Fyrir mig sem kom inn í þessa stóru íjölskyldu var það mikil breyting. Runólfur hélt vel utan um hina stóru fjölskyldu, þrátt fyrir að sinna mjög krefjandi starfi sem framkvæmdastjóri eins stærsta fyrirtækis í Hafnarfirði. Það hafði hann hafði stofnað ásamt félögum sínum upp úr 1960 en Runólfur fór með framkvæmda- stjórn í rúm tuttugu ár. Ferðirnar voru ófáar sem við fórum saman í laxveiði í Miðfjarðará í Bakka- firði. Þar var hann kominn á æskuslóðirnar sem voru honum dýrmætar. Hvert sem verkefnið var; að byggja brú, laga vegi og aðkomu að veiðistöðum, var hann allra mann duglegastur, en félag- ar hans er stóðu að veiðiskapnum létu ekki smámuni hindra sig í stórframkvæmdum. Á síðari árum dró úr ferðum hans austur en afkomendur tóku við. Ferðirnar sem við hjónin fórum ásamt börnum okkar voru ófáar og nýttist þá vel sú list við veiðar sem Runólfur kenndi mér. Runólfur byggði sér sumarbú- stað ásamt félögum sínum í Bisk- upstungum. Þar naut hann sín afar vel í sveitakyrrðinni. Ávallt var gistipláss fyrir þá sem bar að garði og var þá oft þröng á þingi en þau hjón tóku ekki í mál annað en gist væri og borðaður góður matur. Síðan var farið í heita pottinn, málin rædd og skrafað um heima og geima. Runólfur var allra manna hjálplegastur. Þegar við fjöl- skyldan vorum að koma yfir okk- ur þaki voru ófá handtökin sem hann átti í byggingunni við að leggja rör, hlaða milliveggi eða skafa timbur. Seinna þegar barnabörnin uxu úr grasi var hann ávallt tilbúin að keyra þau í íþróttirnar innanbæjar eða þá á skíði í Bláfjöllin þegar við hjónin komum því ekki við. Sjúkdómur Runólfs greindist fyrir rúmu hálfu ári. Þrátt fyrir erfið veikindi hægði hann ekki á sér fyrr en undir það síðasta. Það átti ekki við hann að vera aðgerð- arlaus og vann með syni sínum og tengadóttur í sameiginlegu fyrir- tæki þeiira þar til fyrir nokkrum vikum. Ég bið Guð að styrkja Huldu við fráfall Runólfs en nafni sem nú dvelur í Þýskalandi biður fyrir kveðju. Benedikt Geirsson. Góður vinur er horfínn. Féll hann fyrir sláttumanninum mikla á 73. aldursári. Við Runólfur, eða Runi eins og hann jafnan var nefndur af vinum og kunningjum, kynntumst fyrst í MA á Akureyri, þaðan sem við þreyttum gagnfræðapróf vorið 1941. Eftir dvöl mína við nám erlendis lágu leiðir aftur saman í Reykjavík upp úr 1950 og þá oftar en ekki í félagsskap frænda hans og félaga okkar, Valdimars M. Jónssonar, Valda. Áhugamál okkar og fjöl- skyldnanna voru keimlík, útivera og veiðar hvers konar. Ófáar urðu veiðiferðirnar á gæs og ijúpu, en ekki síst bundust traust bönd við lax- og silungsveiðar í Miðfjarðará og Kverká í Bakkafirði, í góðum hópi veiðifélaga okkar. Þar sat framkvæmdagleðin gjarnan í fyrir- rúmi við byggingu veiðihúss og brúar og lagningu vega á eigin landi. Oftast var farið saman í 7-14 daga ferðir, á hveiju sumri um ára- tuga skeið, og gert klárt fyrir opn- un veiðitímabilsins. Þá voru veiði- stengurnar stundum aðeins bleyttar í lok erfíðs dagsverks. Þessar stund- ir í félagsskap góðra vina eru dýr- mætar og gleymast seint. Ég held að Runi hafí hvergi notið sín betur en á árbakkanum okkar, enda var hann þar á heimaslóðum sínum. Á miðjum aldri hófst nýr kafli í samskiptum okkar Runa, þegar við, ásamt fleiri félögum, stofnuðum og rákum um árabil hlutafélagið Börk hf. í Hafnarfírði. Runólfur var fram- kvæmdastjóri fyrirtækisins frá stofnun og þangað til fyrirtækið var selt árið 1987. Það var brautryðj- andi í vinnslu og framleiðslu á poly- úreþan-plasti og vörum úr því. Nægir að nefna í því sambandi pólyúreþan einangruð hitaveiturör fyrir dreifíkerfi fjarvarmaveita sem hafín var framleiðsla á árið 1965. Framleiðsla þess olli byltingu við lagningu og viðhald og má fullyrða að engin ein nýjung önnur var þýð- ingarmeiri fyrir þróun hitaveitna en einmitt þessi. Margar nýjungar aðrar urðu til í Berki sem of langt mál yrði að telja upp hér. Aftur hefst nýr kafli í félagsskap fjölskyldna okkar þegar við keypt- um saman, með fleirum, land í Bisk- upstungum og byggðum þar saman sumarbústaði. Þar hafa fjölskyldur okkar notið margra ánægjustunda við ræktun og hvers konar aðrar framkvæmdir fram á þennan dag. Að lokum vottum við hjónin, Lísa' og ég, þér Hulda mín, og fjölskyld- unni allri, djúpa samúð okkar á þessari erfiðu stundu. Við minnumst dugnaðar og drengskaparmannsins Runólfs, sem þekkti ekki hugtakið „að gefast upp“. Gunnar K. Björnsson. „Valdimar Runólfur er dáinn, banamein hans var krabbamein.“ Eitthvað þessu líkt hefði Runi lík- lega viljað að minningargreinin um hann hefði hljóðað. Einföld tilkynn- - ing og punktur og basta. Þó veit ég að hann mun fyrirgefa mér þó ég segi fáein orð í kveðjuskyni. Ég kynntist Runa fyrir aldar- fjórðungi þegar við Matti sonur hans urðum vinir. Ég get ekki sagt með góðri samvisku að ég hafi ver- ið ákjósanlegur félagsskapur á þess- um árum, en frá fyrstu tíð fann ég að ég var velkominn á heimili Runa og Huldu. Þegar ég kynntist Runa var hann stórkapítalisti, forstjóri og hluthafi í efnaverksmiðjunni Berki í Hafnarfirði. Á þeim árum var Börkur hf. stórt fyrirtæki á íslensk- an mælikvarða og rak launapólitík sem aðrir mættu taka sér til fyrir-. _ myndar og starfsfólkið kunni vel að meta forstjórann. Runi gerði meira en að opna mér heimili sitt því hann réð mig í sumarvinnu í Berki. Á morgnana var ég samferða Runa suður í Hafnarfjörð, í vinnuna. Á þeim árum var það fátítt að undirritaður kæmi á réttum tíma í skólann en það kom aldrei fyrir að ég stæði ekki ferðbúinn með nestispakkann á slaginu kl. 7.15 og biði eftir Runa úti á horni. Annað kom bara, ekki til greina. Runi gerði þá kröfu að þeir sem höfðu til þess burði gerðu skyldu sína. Gerði hann til þín kröfur fólst í því viss viðurkenn- ing og það fann maður. Það var því ljúfsárt að rífa sig upp á hárinu fyrir allar aldir til að hitta Runa úti á homi. En mestar kröfur gerði hann þó til sjálfs sín. Ég hef aldrei kynnst ósérhlífnari manni. Það lýsir honum e.t.v. best að viku fyrir andlátið stóð hann uppi í stiga með hækju í annarri hendi og raðaði 1 hillur á lagernum í heildsölufyrirtækinu Festi sem þau hjónin keyptu og ráku ásamt Matta syni sínum og tengdadóttur. ~ - Nú er skarð fyrir skildi en það var Runa líkt að hverfa ekki af sjónarsviðinu fyrr en tryggt var að fyrirtækið væri komið á réttan kjöl og sigldi góðan byr. Nú hefur Runi sveigt af og sett stefnuna á ókunn lönd. Ég þakka honum fyrir að hafa sýnt mér, unglingnum, traust á tímum þegar flestir aðrir voru fullir tortryggni. Hann var harður á yfirborðinu en undir niðri var mýkt og mannkærleikur. Hann var kapítalisti í orði en sósíalisti á borði. Þannig var Runi í mínum huga. Við Sigrún, Hugi og Muni sendum Huldu og ykkur öllum samúðar- kveðjur frá_ Stokkhólmi. Ásgeir R. Helgason. Elsku afi, þó að leiðir okkar hafí skilið þakka ég fyrir þær stundir sem við höfum átt saman. Það var alltaf gott að koma í Víkurbakkann til ykkar ömmu. Þar tókstu á móti mér með bros á vör og opnum örmum. Þú vildir allt fyrir alla gera og ekkert var ómögulegt í þínum augum. Það sýndi sig vel þegar þú skelltir loð- húfunni á höfuðið og keyrðir upp í Bláfjöll til að sækja mig og bróð— ur minn. Þú varst alltaf reiðubúinn til að hlusta og hjálpa þegar ég leitaði til þín. Elsku afi, allar þær minningar sem ég á um þig eru góðar því þannig varstu. Þó að þú sért farinn til Drottins mun ég aldrei gleyma þér því þú varst einstakur. Guð geymi þig. *—- Bergrún Elín.

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.