Morgunblaðið - 12.01.1997, Blaðsíða 30

30 SUNNUDAGUR 12. JANÚAR 1997
MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
t
Móöursystir okkar,
ANNA HREFNA BERG
fyrrv. ritari,
Njálsgötu 59,
Reykjavík,
lést á Kumbaravogi, Stokkseyri, 2. janúar síðastliðinn.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þökkum auðsýnda samúð.
Sérstakar þakkir eru færðar starfsfólki Landspítala og Kumbara-
vogs fyrir frábæra umönnun.
Fyrir hönd aðstandenda,
Elna Sigrún Sigurðardóttir,
Ulla Brynhildur Sigurðardóttir.
t
Eiginkona mín og móðir,
KARÓLÍNA GUÐNÝ INGÓLFSDÓTTIR,
Kaplaskjólsvegi 55,
Reykjavík,
sem andaðist á Sjúkrahúsi Reykjavíkur föstudaginn 3. janúar,
verður jarðsungin frá Neskirkju þriðjudaginn 14. janúarkl. 10.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast hennar,
er bent á Sjálfsbjörg - Landssamband fatlaðra, Hátúni 12.
Steingrímur Sigvaldason,
Björn Steingrimsson.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
NANNA EINARSDÓTTIR,
áður Meðalholti 17,
sem lést á dvalarheimilinu Seljahlíð
föstudaginn 3. janúar, verður jarðsung-
in frá Fossvogskapellu mánudaginn
13. janúar kl. 13.30.
Ólafur Karlsson, Sólveig Jónsdóttir,
Ásbjörn Karlsson, Steinunn Hjartardóttir,
Kolbrún Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskulegur faðir minn, tengdafaðir, afi
og langafi,
DANEÍL FRANKLÍN GÍSLASON
verslunarmaður,
Sörlaskjóli 20,
er lést á Landspítalanum að kvöldi
5. janúar, verður jarðsunginn frá Nes-
kirkju þriðjudaginn 14. janúarkl. 15.00.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim
sem vilja minnast hans er bent á líknar-
stofnanir.
Guðbjörg El/n Daníelsdóttir, Árni Þórólfsson,
Arna Björk Árnadóttir, Sigurður Bjartmar Valsson,
Daníel Bjartmar Sigurðsson.
t
ÞORVALDUR ÁGÚSTSSON,
Laugateigi 22,
verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju
miðvikudaginn 15. janúar kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jón Þorvaldsson, Vallý Helga Ragnarsdóttir,
Steinunn Kr. Þorvaldsdóttir, Finnur Geirsson.
t
Ástkær eiginmaðir minn, faðir okkar,
fósturfaðir, tengdafaðir og afi,
EINAR EINARSSON,
Asparfelli 6,
sem lést á heimili sínu laugardaginn
4. janúar, verður jarðsunginn frá Foss-
vogskirkju þriðjudaginn 14. janúar
kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakk-
aðir, en þeim, sem vildu minnast hans,
er bent á lungnadeild Reykjalundar.
Björg Þórðardóttir,
Ólafía Sólveig Einarsdóttir,
Smári Lindberg Einarsson, Guðbjörg Hilmarsdóttir,
Þórður Guðni Hansen,
og barnabörn.
GUÐRUN
SIG URÐARDÓTTIR
GOLDEN
+ Guðrún K. Sig-
urðardóttir
Golden (Unna)
fæddist 31. desem-
ber 1947 í Reykja-
vík. Hún lést 2. des-
ember síðastliðinn
á Walter Reed her-
sjúkrahúsinu í
Washington D.C.
Foreldrar Guðrún-
ar voru Hulda Þor-
bergsdóttir, f. 28.
febrúar 1914, d. 13.
desember 1994, og
Sigurður Kristins-
son, f. 27. október
1912, d. 26. júlí 1992. Systkini:
Bergþóra, f. 1944, Jórunn
Hulda, f. 1953, hálfbróðir sam-
feðra Kristinn, f. 1935.
Unna giftist eftirlifandi eig-
inmanni sínum, George D.
Golden, 9. desember 1972 og
áttu þau tvö börn, Robert
Donnley, f. 1972, og Theresu
Kristínu, f. 1976.
Útför Guðrúnar fór fram 5.
desember síðastliðinn í Hamp-
ton í Virginiu.
„Himneski faðir, hjálpaðu mér að skilja
mikilleika og gæsku Jesú Krists, sem þerrar
öll min tár og leiðir bom sín í sólarljós hins
eilífa morpns. Megi ég skynja frið og traust
' því ég mun sameinast ástvinum mínum og
ég mun lifa að eilífu með þér fyrir Drottin,
Jesúm Krist, frelsara okkar. Amen.“
(N.V. Peal.)
Eitt getum við öll treyst á í þess-
um heimi og það er það, að lokum
mætum við skapara okkar. Spurn-
ingin er aðeins hvenær það verður.
Fyrir tæpum tveimur árum hringdi
systir mín í mig og var þá komin
á sjúkrahús og sagðist hafa greinst
með hvítblæði. Hún nefndi sjúk-
dóminn á ensku svo ég varð að
hugsa mig aðeins um áður en ég
skildi við hvað hún átti. Við að
heyra angist hennar vissi ég, að
þetta var alvarlegt. Það var ekki
vani hennar að tala um veikindi sín
yfirleitt. Hún var svo sjóuð í því
að bera sig alltaf vel við mömmu
og pabba, á hveiju sem gekk. Hún
vildi ekki láta þau hafa áhyggjur
af sér. Ég held að hún hafi haldið
því áfram gagnvart okkur systrun-
um, a.m.k. upp á síðkastið. Hygg
ég að hana hafi grunað að hverju
stefndi. Ég og fjölskylda mín heim-
sóttum hana fyrir ári í fyrsta skipti
síðan hún flutti út og vorum við
hjá henni á afmæli hennar og yfir
áramótin. Ylja ég mér við þá endur-
minningu núna. Húsið hennar var
svo fallega skreytt og hlýtt og átt-
um við með þeim yndislegar stund-
ir þessa daga. Satt best að segja
var ég búin að ýta frá mér þeirri
hugsun að eitthvað mjög alvarlegt
gæti verið að. Þegar ég lít til baka
er ég ekki svo viss um hún hafi
verið eins hress og hún vildi vera
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka, og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram
í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í greinunum sjálf-
um.
láta, en a.m.k. nutum
við heimsóknarinnar
engu síður en hún. Við
töluðum saman í síma
öðru hvetju eins og
gengur og gerist með
systur og allt gekk
sinn vanagang, svona
upp og niður hjá
henni, eins og við var
að búast. Síðan kom
reiðarslagið, hún átti
að leggjast inn á Walt-
er Reed sjúkrahúsið í
Washington D.C.
mánudaginn 18. nóv-
ember. Blóðið var ekki
hreint. Það kom á óvart. Næstu
helgi var hún orðin meðvitundar-
laus. Þá ákvað Jórunn, yngri systir
okkar, að fara utan. Það var mik-
ill kjarkur hjá henni að fara þessa
ferð, hún hafði aldrei til Bandaríkj-
anna komið. En svo einbeitt var
hún og ákveðin og með góðra vina
hjálp komst hún á spítalann og
ætlaði mágur okkar vart að trúa
sínum eigin augum þegar hún birt-
ist í sjúkrastofunni. Sem betur fer
náði hún það snemma að Unna
vissi af henni og vék Jórunn ekki
frá sjúkrabeð hennar fyrr en hún
var öll. Ég veit að þetta hefur ver-
ið erfiður tími fyrir Jórunni og seg-
ir mér svo hugur, að hún eigi eftir
að vinna úr því. En eftir hugboði
sínu fór hún og hafi hún þökk fyr-
ir frá okkur öllum.
Ég átti þess kost að vera við
útför Unnu og var það bæði erfitt
og yndislegt. Þar var margt manna
eins og við máttum búast við, svo
vinmörg var hún. Votta ég eigin-
manni hennar og börnum dýpstu
samúð. Hið sama gera allir í fjöl-
skyldunni. Veit ég, að hún er nú í
faðmi foreldra okkar og frelsara
og langar mig til að enda á þessum
sálmi:
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Þín systir,
Bergþóra og fjölskylda.
„Himneski faðir, við lútum í auð-
mýkt vilja þínum. Viska þín er
meiri en okkar. Þú skilur að við
berum harm í hjarta og hve mikil
sorg okkar er. Við þráum snertingu
horfinnar handar og hljóm þeirrar
raddar sem þögnuð er. Þú ert mis-
kunnsamur og góður. Þú munt
hugga okkar særðu hjörtu. Við
þökkum þér fyrir son þinn Jesús
Krist sem gaf okkur vonina um að
við munum finna ástvin okkar á
himnum þar sem enginn aðskilnaður
er lengur til. Þerra tárin af augum
okkar. Þakka þér, Drottinn, fyrir
þinn djúpa skilning á fátæklegum
mennskum hjörtum okkar og fyrir
stuðning þinn. Amen.“ (N.V. Peale.)
Hún Unna systir mín er dáin.
Ég á bágt með að trúa þessu, þó
hélt ég í höndina á henni þegar
hún kvaddi þennan heim, eftir
mikla þjáningu. Hún var sannkölluð
hetja. Þessa viku sem ég var hjá
henni á spítalanum áður en hún
lést var hún alltaf að hugsa um
hvort það færi vel um mig. Það er
liðið hátt á annað ár síðan þessa
sjúkdóms fór að gæta hjá henni
systur minni. Við héldum öll að hún
væri komin yfir það versta þegar
hún varð skyndilega veik aftur.
Nú er hún sem betur fer laus við
alla þjáningu. Hún er komin þang-
að sem pabbi og mamma fóru á
undan henni. Við höfum öll misst
mikið en mesti missirinn er hjá
Goldie, Robert og Theresu. Ég sam-
hryggist þeim innilega, þau hafa
misst það sem þeim var kærast,
ástkæra eiginkonu og móður sem
alltaf hugsaði fyrst um aðra, en
síðast um sjálfa sig. Megi góður
Guð vaka yfír þeim og hjálpa þeim
að komast yfir sorgina.
í önnum dagsins öndin mín
með ást og trausti leitar þín,
sem gefur veikum þor og þrótt
og þunga léttir sorgamótt.
Lát hjarta og starf mitt helgast þér,
í harmi og freisting lýs þú mér,
og leið mig heim, þá líf mitt þver.
(Sig. Vigfússon frá Brúnum.)
Jórunn Hulda Sigurðardóttir.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag
við erum gestir og hótel okkar er jörðin.
Svo kvað okkar ástsæla skáld,
Tómas Guðmundsson. Líf mann-
anna í þessum heimi er eitt sam-
fellt ferðalag. Sumir ferðast lengra,
aðrir styttra. Stundum eru ferða-
lögin skipulögð, önnur falla til eftir
tilviljunum. Sum eru nákvæmlega
tímasett, önnur ber að fyrr en til
stóð og enn önnur seinna en áætlað
var. Þá eru ótalin ferðalögin, sem
aldrei eru farin. Þannig verða ofan-
greindar ljóðlínur manni stundum
hugleiknar þegar maður veltir fyrir
sér vegferð samferðamannanna í
lifinu og þeim ferðalögum, sem
þeim tengjast.
Ástæðan fyrir ofangreindum
vangaveltum er sú, að hinn 5. des-
ember sl. lagði ég upp í ferð, sem
hafði í reynd staðið til hátt í tvo
áratugi en eins og stundum vill
henda, varð að lokum verulega frá-
brugðin því, sem upphaflega hafði
verið meiningin. Þegar loks kom
að ferðinni, var hún farin til að
fylgja minni ágætu frænku, Guð-
rúnu Kristínu Sigurðardóttur, sem
við ávallt kölluðum Unnu, til graf-
ar, langt um aldur fram. Þrátt fyr-
ir ótal heimboð hennar og hvatn-
ingar í gegnum tíðina um að fara
nú að „drífa sig“ í heimsókn, varð
ekki af slíku. Þeirri staðreynd verð-
ur ekki breytt.
Við Unna og systur hennar átt-
um margt sameiginlegt í æsku.
Mæður okkar voru systur og ungur
dvaldi ég langdvölum á heimili for-
eldra hennar í Reykjavík og var
þar ávallt velkominn, hvernig sem
á stóð. Einnig áttum við sanian,
ásamt öðrum frændsystkinum,
ótaldar ánægjustundir hjá afa og
ömmu í Garðinum, þar sem margt
var brallað og leikið. Þá dvaldi
Unna á unglingsárum um nokkurt
skeið á heimili móður minnar og
fóstra í Sandgerði. Hún nam hár-
greiðsluiðn og vann við sitt fag,
bæði í Reykjavík og síðar á Kefla-
víkurflugvelli og þar kynntist hún
eftirlifandi eiginmanni sínum,
George D. „Goldie“ Golden. Flutti
hún með honum til Bandaríkjanna
fljótlega eftir 1970. Þau, ásamt
börnum sínum tveimur, bjuggu á
nokkrum stöðum í Bandaríkjunum,
þar sem Goldie sinnti herþjónustu.
Þegar því skeiði lauk, settust þau
að i Hampton í Virginiu (skammt
frá Norfolk), þar sem þau bjuggu
alla tíð síðan og þeir eru ófáir Is-
lendingarnir, bæði ættingjar og
aðrir, sem þar hafa notið gestrisni
þeirra hjóna. Af og til kom fjöl-
skyldan í heimsókn til íslands og
það var ávallt tilhlökkunarefni,
þegar þau voru væntanleg.
Fyrir u.þ.b. einu og hálfu ári
veiktist Unna og var lögð inn á
sjúkrahús. Hófst þá barátta við ill-
an vágest, sem að lokum hafði
betur. Hún náði nokkrum bata og
komst aftur heim og um tíma virt-
ist allt stefna á betri veg. Um miðj-
an nóvember sl. gerði vágesturinn
aftur vart við sig og nú með enn
magnaðri hætti en áður. Varð nú
ekki við neitt ráðið og lést hún á
Walter Reed sjúkrahúsinu í Was-
hington D.C. hinn 2. desember sl.
Hún var jarðsungin frá Langley
Chapel í Hampton að viðstöddu fjöl-
menni hinn 6. desember sl. Athöfn-
in var látlaus og falleg og minningu
hennar góður vitnisburður. Jarð-
neskar leifar hennar hvíla nú í