Morgunblaðið - 22.01.1997, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 22. JANÚAR 1997 33
RAFN STEFANSSON
+ Rafn Stefánsson
fæddist á Akur-
eyri 12. júní 1943.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu aðfaranótt 31.
desember síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá Nes-
kirkju 21. janúar.
Rabbi frændi er dá-
inn. Það er staðreynd
sem við verðum að
sætta okkur við. Það
er alltaf erfitt að horfa
á eftir einhverjum ná-
komnum falla frá fyrir aldur fram.
Við héldum að hans tími væri ekki
kominn en við höfðum rangt fyrir
okkur. Rabbi datt niður á heimili
foreldra okkar á aðfangadagskvöld,
hjartað stoppaði en með réttum við-
brögðum tókst að fá það til að slá
aftur. Rabbi var á spítala yfír jólin
en var útskrifaður daginn fyrir
gamlársdag. Sú útskrift stóð stutt
yfír, hann lést áður en sólarhringur
var liðinn á heimili sínu. Hjartað
gaf sig aftur.
Hugurinn leitar til baka þegar
við munum fyrst eftir þér. Þú bjóst
á heimili okkar þegar við vorum
lítil og tengdumst við þér strax
mjög náið. Þú varst svo mikill fé-
lagi okkar og allar sögumar sem
þú spannst upp. Þú máttir aldrei
stoppa, þá sögðu alltaf litlu vinirnir
„hvað svo“. Þegar við vorum lítil
þá lést þú okkur syngja og segja
sögur sem þú tókst síðan upp á
segulband. I dag eru þetta okkur
ómetanlegar minningar. Engum
nema þér hefði dottið þetta í hug
á þessum tíma. Alla tíð var mikið
spilað í fjölskyldunni og þar fórst
þú fremstur í flokki. Þín mun verða
sárt saknað á næstu félagsvist hjá
fjölskyldunni. Margar ánægjulegar
minningar koma upp í hugann svo
sem fiskbúðin, óvæntar heimsóknir,
skemmtilegar samræður og margt
fleira.
Við uxum úr grasi og eignuð-
umst okkar heimili og börn. Þar
varst þú heimagangur og bömin
okkar fengu að njóta þess sama frá
þér og við fengum í æsku. Þín er
sárt saknað af þeim. Þú barst alltaf
svo mikla umhyggju fyrir okkur og
fjölskyldunni. Þú gerðir alltaf allt
sem þú gast fyrir okkur, meðal
annars ef einhver var veikur eða
átti erfítt fyrir, þá var alltaf beðið
fyrir honum. Trúin var þér svo
sterk.
Eitt af áhugamálum þínum vom
ferðalög og ferðaðist þú víða, m.a.
fórstu í hnattferð en samt upplifðir
þú ekki að fara hringveginn. Við
ferðuðumst nokkmm sinnum sam-
an bæði innanlands og erlendis og
eigum góðar minningar um þær
ferðir. Oft hafðir þú orð á að þegar
þú færir héðan færir þú í þitt
lengsta ferðalag og Jesús Kristur
yrði þinn fararstjóri.
Rabbi átti við veikindi að stríða
síðustu ár og neyddist til að hætta
vinnu fyrir rúmum þremur árum.
Þetta voru erfið ár fyrir hann en út
á við bar hann sig vel þó heilsan
væri oft ekki upp á marga físka.
Hvíl þú í friði, elsku frændi.
Guðmundur Stefán Maríusson,
Ingibjörg Mariusdóttír.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Guð blessi þig.
Þín keluböm,
Hjördís Anna,
Maríus Þór og
Harpa Sif.
Sagt er að hjartalag
fólks megi þekkja af
því hvernig það kemur
fram við börn, gamalt
fólk og þá sem minna
mega sín. Ég veit að
allir sem þekktu Rafn, eða Rabba
eins og hann var alltaf kallaður,
em mér sammála um að hans
hjartalag var gott, ekki aðeins dró
hann að sér öll börn sem kynntust
honum eins og segull, heldur mátti
hann ekkert aumt sjá án þess að
reyna að hjálpa. Rabbi var ekki
bara móðurbróðir minn, hann var
mér líka eins og bróðir því við ól-
umst upp saman frá blautu barns-
beini. Hann var yngsta barn for-
eldra sinna en móðir mín það elsta
og þegar hún lést frá okkur tveim
systkinum, ungum, ^áttum við skjól
hjá ömmu og afa. Á unglingsárum
okkar fórum við Rabbi mörg sumur
saman í síldarvinnu til Raufarhafn-
ar og Seyðisfjarðar. Þá var nú
ýmislegt brallað, og var Rabbi jafn-
an hrókur alls fagnaðar.
Eftir að Rabbi flytur suður kem-
ur hann norður um allar hátíðir og
í sumarfríum til að vera hjá foreldr-
um sínum. Þegar faðir hans er lát-
inn og móðir hans komin á elliheim-
ili dvelur hann hjá mér og fjöl-
skyldu minni, þá var amma alltaf
sótt líka og húsið fylltist af íjöri.
Þessara norðurferða Rabba var allt-
af beðið með eftirvæntingu krakk-
anna á heimilinu því vinsældir hans
voru álíka miklar og jólasveinsins.
Á sumrin fórum við oft í ferðalög
saman, stundum var farið í sumar-
hús og amma þá tekin með. Fleiri
úr ijölskyldunni slógust líka oft í
hópinn. Eftirminnilegt er fimmtugs-
afmæli Rabba. Þá var allri fjölskyld-
unni safnað saman og vegleg veisla
haldin.
Krakkarnir mínir elskuðu Rabba.
Hann átti mjög auðvelt með að
hafa ofan af fyrir þeim, gat sagt
þeim sögur sem hann skáldaði á
staðnum, sem stundum urðu jafnvel
framhaldssögur, spilað við þau eða
bara spjallað tímum saman. Oft var
glatt á hjalla þegar við fullorðna
fólkið spiluðum langt fram á næt-
ur. Seinna, þegar amma var orðin
lasburða og treysti sér ekki til að
koma heim, nánast flutti hann inn
á elliheimilið þegar hann kom í
heimsóknir. Hann hugsaði ekki
bara hann um gömlu konuna af
natni og umhyggju, heldur hjálpaði
hann líka öðrum vistmönnum að
borða, klæða sig og fleira ef hann
gat. Lengst af starfsævi sinni vann
Rabbi hjá Fiskbúðinni Sæbjörgu á
Dunhaga, þar sem hann var vel lið-
inn. Alltaf reyndi hann að hafa sem
fjölbreyttast úrval í búðinni hjá sér
til að geta uppfyllt óskir viðskipta-
vinanna, enda eignaðist hann
marga vini úr þeirra hópi.
Rabbi hafði gaman af að ferð-
ast. Hann fór til útlanda eins oft
og hann gat, helst á hverju ári.
Ekki valdi hann bara vinsæla og
fjölfama ferðamannastaði, hann fór
líka til fjarlægra landa í öðmm
heimsálfum og eru þau ófá kortin
sem hann sendi frá ýmsum heims-
hornum. Rabbi hafði líka mikinn
áhuga á bókum og var vel lesinn
og fróðleiksfús. Lífíð fór ekki alltaf
mjúkum höndum um Rabba. Ýmsa
erfiðleika gekk hann í gegnum en
stóð samt uppi sem sigurvegari.
Hans mesti styrkur var efalaust
óbilandi trú hans á Guð, ekki síst
síðustu árin þegar erfið veikindi
hrjáðu hann. Þá var umhyggja Þór-
eyjar systur hans honum ómetan-
leg, en hún var alltaf til staðar fyr-
ir hann.
Þegar hann var hættur að vinna
fasta vinnu nýtti hann tímann þeg-
ar heilsa leyfði og fór á elliheimili
í Reykjavík þar sem hann hjálpaði
gömlu fólki að borða. Einnig fór
hann út að ganga og í bíltúra með
fólk sem honum þótti einmana. Alla
tíð hugsaði Rabbi um þá sem minna
máttu sín, heimsótti þá og stytti
þeim stundir, þótt ekki hefði hann
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
HALLGERÐUR RAGNA HELGADÓTTIR,
Árbraut 19,
Blönduósi,
andaðist á Héraðssjúkrahúsinu á Blönduósi að kvöldi 19. janúar.
Útförin fer fram frá Blönduósskirkju laugardaginn 25. janúar
kl. 15.00.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vildu
minnast hennar, er bent á að láta Héraðssjúkrahúsið á Blöndu-
ósi njóta þess.
Fyrir hönd barna, tengdabarna, barnabarna og barnabarnabarns,
Svavar Pálsson.
t
Þakka samúð við andlát og útför systur
minnar,
GUÐBJARGAR STEFÁNSDÓTTUR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði.
Elsku Rabbi okkar.
Nú kveðjum við þig með miklum
söknuði. En öll dýrmætu minninga-
brotin verða eftir hjá okkur.
Þú spilaðir svo mikið við okkur
systkinin í sumarbústaðaferðum, og
nú þegar þú ert farinn í þitt „langa
ferðalag“ verður skrítið og tómlegt
án þín. Þú varst aðalbarnapían okk-
ar þegar við vorum yngri. Þú sagð-
ir okkur sögu og við fórum í ýmsa
leiki. Þú komst okkur alltaf til að
hlæja. Við erum mjög heppin að
kafa kynnst þér og átt svo skemmti-
legan frænda, þann besta í heimi.
Stefanía Stefánsdóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
BERGÞÓRU RANNVEIGAR
ÍSAKSDÓTTUR
fráTungu
við Fífuhvammsveg.
Sérstakar þakkir til starfsfólksins
á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð,
Kópavogi.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm i nótt.
ísak Þórir Þorkelsson, Lára Þóröardóttir,
Guðmundur Þorkelsson, Erla GuAmundsdóttir,
barnabörn og langömmubörn.
hátt um það. í seinni tíð fékk hann
mikinn áhuga á ýmsu handverki,
meðal annars tók hann sig til og
lærði að prjóna, föndraði með
þurrkaðar jurtir og annað smálegt.
Nú þegar komið er að leiðarlokum
geymi ég og fjölskylda mín minn-
ingu um góðan dreng og kveðjum
kæran frænda með söknuði. Syni
Rabba, Stefáni Berg, Þóreyju systur
hans og ijölskyldu, sendi ég innileg-
ar samúðarkveðjur.
Stefán Friðrik Ingólfsson.
Hann Rabbi er dáinn. Mig setti
hljóðan, er mér barst dánarfregn
hans. Það var ekki vegna þess, að
hann væri svo heilsuhraustur, að
fregnin þyrfti að koma mér á óvart,
en ég fínn svo oft söknuð grípa
mig, er ég sé vinina kveðja jarðlífið
hvern af öðrum. Og þessi tilfinning
hefur farið vaxandi með árunum.
Og nú styttist tíminn, þar til kallið
kemur til mín. Hann hét Rafn Stef-
ánsson og var ættaður frá Akureyri.
Tilefni þess, að kynni tókust með
okkur, voru þau, að hann fylgdi
systur sinni fársjúkri til Kaup-
mannahafnar, þar sem hún átti að
gangast undir hættulega höfuðað-
gerð. Vildi hann ekki að hún færi
ein til útlanda, svo að hann fór með
henni utan, henni til trausts og
halds, þótt hann sjálfur virtist ekki
ýkja sterkur.
Ég hlýt að viðurkenna, að ég
man misvel eftir því fólki, er ég
reyndi að aðstoða úti í Kaupmanna-
höfn þau árin, er ég var sendiráðs-
prestur þar. En hann Rabbi var
einn þeirra, sem ég kynntist allvel,
enda höfðum við hjónin talsvert
mikið samband við hann. Systir
hans lézt, áður en hægt var að
skera hana upp, og það varð honum
mikið áfall. Hann hafði treyst Guði
og beðið hann um að lækna systur
sína, og því urðu vonbrigðin meiri
en ella. Við töluðum því að vonum
oft og mikið um innstu rök mann-
legrar tilveru, líf og dauða. Ég
reyndi að minna hann á, að Guð
hefði aldrei heitið að taka frá okkur
alla erfiðleika og þjáningu í jarðlíf-
inu, heldur hefði hann heitið því að
ganga gegnum jarðlífíð við hlið
okkar og bera með okkur alla þján-
ingu, en það var ekki auðvelt að
sannfæra hann um þetta mitt í
sorginni þarna úti í Kaupmanna-
höfn.
Okkur hjónunum varð fljótlega
ljóst, hvernig honum leið, og reynd-
um að annast um hann sem bezt
og aðstoða, þar til hann fór aftur
heim. Síðan tognaði á sambandinu
við hann, en vinarkveðjur bárust
iðulega frá honum til okkar.
Er við fluttum heim aftur, lágu
leiðir okkar saman á ný. Stundum,
er einhvern vanda bar að höndum,
sem honum fannst ætla að vaxa sér
yfir höfuð, þá hringdi hann og við
hittumst og ræddum málin. Og enn
voru trúmálin efst á baugi hjá okk-
ur. Ég reyndi að aðstoða hann og
fínna trúarsamfélag, þar sem hann - -
fyndi sig heima.
Hann eignaðist slíkt samfélag
inni í Grensáskirkju og fann aftur
frelsarann, sem hann hafði þekkt
sem barn. Lífið reyndist honum þó
oft erfitt og ský gat dregið fyrir
náðarsól Guðs um stund. En hann
eignaðist trúartraust sem entist
honum allt til enda. Nú er hann
genginn inn til fagnaðar frelsara
síns.
Ég geymi skýra mynd af Rabba
í huga mér, og oft átti ég leið í fisk-
búðina til hans. Við hjónin felum
hann Rabba, vin okkar, Guði og
biðjum honum blessunar um alla
eilífð.
Jónas Gíslason.
Og þvi varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla dap sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir, ^
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð þvi, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem q'álfur Drottinn miidum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu aupabliki.
(T. Guðm.)
Guðrún og Smári.
+
Þökkum af alhug sýnda samúð, virðingu
og hlýhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
ÁSU BJÖRNSSON.
Sérstakar þakkir fyrir einstaka umönnun,
virðingu og hlýju eru færðar starfsfólki
á 5. hæð hjúkrunarheimilisins Skjóls.
Guð blessi ykkur.
Ingibjörg Sigurðardóttir, Helgi Björgvinsson,
Jón Sigurðsson, Ólöf J. Sigurgeirsdóttir,
Gústav Hannesson,
Ingólfur Hannesson, Guðrún Bjarnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega öllum þeim, sem
sýndu okkur hlýhug og samúð við and-
lát og útför ástkærrar móður minnar,
tengdamóður og ömmu,
DÓRU BJARNADÓTTUR
frá Bæjarstæði.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Dóra Líndal Hjartardóttir, Marteinn Njálsson.
+
Hjartans þakkir til allra, sem sýndu
okkur hlýju og samúð við andlát og
útför sonar okkar og bróður,
JÓNS GUÐMUNDSSONAR,
Þverárseli 10,
Reykjavík.
Guðmundur Jónsson,
Guðrún Ingvarsdóttir,
Helga Guðmundsdóttir.