Morgunblaðið - 16.03.1997, Síða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 16. MARZ 1997 35
I
)
)
)
W
>
i\
I
I
I
»
*
'
3
Jónína var mikill penni og gerði
þó nokkuð að því að setja saman
vísur. Hún gerði vísur um allar
skólasystur sínar á fimmtugsaf-
mæli þeirra sem vöktu mikla hrifn-
ingu.
Jónína gaf okkur til kynna að
við ættum að vera bjartsýn á lífið
og ekki síður þakklát fyrir þau
tækifæri sem okkur eru gefin í líf-
inu. Hún bar mikið traust til frels-
ara sins og ræddi mikið um trúmál
en á þeim málum hafði hún ákveðn-
ar skoðanir eins og reyndar í öllum
málum. Jónína var ætíð mjög mál-
efnaleg og staðföst í skoðunum sín-
um. Rík réttlætiskennd einkenndi
persónu hennar og hún átti mjög
auðvelt með að sjá muninn á réttu
og röngu.
Það kom mjög vel í ljós að Jónína
var mikil baráttukona, hún gaf ekk-
ert eftir eins og kom berlega í ljós
í veikindum hennar. Hún hafði mjög
gaman af stjórnmálaumræðum og
gátu þær orðið ansi fjörugar í
fímmtudagskaffinu okkar.
Jónína hafði mikinn áhuga á
mannlífínu og hverskyns þjóðmál-
um. Við kölluðum hana „litlu al-
fræðiorðabókina" því hún var mjög
fróð kona. Þegar okkur vantaði
upplýsingar hvort sem um var að
ræða fólk, íslensku eða málefni var
Jónína spurð því líklegast var að
hún hefði svör á reiðum höndum.
Það eru erfíðir tímar hjá fjöl-
skyldu og vinum Jónínu sem þurfa
að kveðja þessa glæsilegu, fallegu
og ekki síst hjartahlýju konu. Elsku
Gunnbjörn, Kolbrún, Stefán, Eva
og allir þeir sem eiga um sárt að
binda vegna láts Jónínu, við vottum
ykkur einlæga samúð okkar og biðj-
um Guð að styrkja ykkur í sorginni.
Samstarfsfólk í Fjármála-
þjónustu Sjóvá-Almennra
trygginga hf.
Jónína Auðunsdóttir, mágkona
mín, hefur kvatt þennan heim langt
fyrir aldur fram.
Það eru þrjátíu og fímm ár síðan
ég kom fyrst á heimili foreldra
hennar, Soffíu Gísladóttur og Auð-
uns Pálssonar að Bjargi, Selfossi,
sem stendur utan Ölfusár. Við Gísli
bróðir hennar vorum þá að byrja
tilhugalífið eins og það var oft kall-
að í þá daga. Þijú yngstu systkinin
bjuggu enn í foreldrahúsum og var
Jónína þá 16 ára. Uppi á efri hæð-
inni bjó Guðmunda systir hennar
ásamt Hermanni manni sínum. Mér
leið strax vel á þessu heimili og
varð fljótlega eins og ein af fjöl-
skyldunni.
Heimilið var dæmigert alþýðu-
heimili og innan veggja þess ríkti
mikil hreinskiptni og heiðarleiki,
sem ég kunni strax vel að meta og
fyllti mig öryggi og trausti.
Eins og gengur voru samskipti
okkar Jónínu ekki mikil á þessum
árum. Hún var glaðbeittur og skap-
mikill unglingur að taka út sín
bernskubrek, takast á við drauma
og vonir unglingsáranna. Hinsvegar
var ég á fleygiferð inn í hjónaband-
ið. Þetta átti eftir að breytast síð-
ar, þótt fjarlægðin yrði meiri eftir
að ég flutti til Húsavíkur.
Jónína lauk gagnfræðaprófi
1962, eignaðist dóttur sína Kol-
brúnu árið 1964 og hóf störf hjá
Pósti og síma á Selfossi. Hjá því
fyrirtæki vann hún í um það bil
tuttugu ár, bæði á Selfossi og í
Reykjavík. Flutti sig síðan til Sjóvá-
Almennra og vann þar til dauða-
dags. Árið 1975 giftist Jónína Gunn-
birni Guðmundssyni prentara og
eignuðust þau tvö börn, Stefán og
Evu. Jónína og Gunnbjörn bjuggu
framan af í Breiðholtinu en árið
1987 fluttu þau í raðhús í Grafar-
vogi og áttu þar heimili síðan.
Jónína var mikil smekkkona og
fáguð í framkomu. Hún vandaði
mjög til allra verka, til hvers sem
hún gekk, svo að stundum þótti
mér nóg um nákvæmnina. Hún var
mikil húsmóðir og naut þess að
fegra heimili sitt og taka á móti
gestum með viðhöfn. Jónína var
hrókur alls fagnaðar þegar systk-
inahópurinn kom saman, söng,
hermdi vel eftir og sagði skemmti-
lega frá. Það var því alltaf gaman
að fá hana í heimsókn norður til
Húsavíkur eða deila með henni gleði
sunnan heiða.
Fyrir átta árum greindist Jónína
með bijóstakrabbamein er tók sig
aftur upp þremur árum seinna. Fyr-
ir unga konu með ung böm var
þetta mikið áfall. Við fylgdumst öll
með Jónínu milli vonar og ótta, þar
sem skiptust á sigrar og áföll sitt á
hvað. Jónína sýndi mikinn styrk í
þessu veikindastríði og þá fyrst
kynntist ég hvaða manneskju hún
hafði að geyma. Þar sem langt var
á milli okkar höfðum við mikið sam-
band í síma, þótt bestu stundimar
með henni hafí verið heima hjá henni
í Funafoldinni, þar sem við ræddum
lífíð, trúna og eilífðarmálin. Þær
stundir með Jónínu era mér afar
dýrmætar. Hún var mjög trúuð
kona, sótti kraft og styrk í trúna
og ræktaði samband sitt við Jesú
Krist af mikilli einlægni. Hún hafði
ekki áhyggjur af eigin velferð, en
var uggandi um hag fjölskyldunnar
og þá barnanna sérstaklega. Hún
var guði einlæglega þakklát fyrir
að fá að lifa þann tíma sem bömin
hennar vora að komast til manns.
Eva, yngsta bamið, fermdist meðan
hún háði erfíða lyfjameðferð, en er
nú komin í Menntaskólann við Sund.
Stefán útskrifaðist sem stúdent sl.
vor og Kolbrún orðin lögfræðingur
í framhaldsnámi í Kaupmannahöfn.
Það var því ekki til lítils lifað.
Fyrir þremur áram veiktist ég
af sama sjúkdómi. Var það mér
mikill styrkur að geta tekið upp
símann hvenær sem var og hringt
í Jónínu og sótt í hennar reynslu-
brunn. Hún reyndist mér þá, eins
og ætíð, sannur vinur.
Eins og áður sagði hóf Jónína
störf hjá Sjóvá-Almennum stuttu
áður en hún veiktist. Hún talaði oft
um hvað hún naut mikillar velvildar
og skilnings hjá starfsfólki þar í
veikindum sínum og hvað fyrirtæk-
ið sýndi sér mikla velvild. Fyrir
hönd aðstandenda vil ég því flytja
Sjóvá-Almennum og starfsfólki
skrifstofunnar alúðarþakkir fyrir
þeirra ómetanlega stuðning. Þá ber
ekki síður að þakka læknum og
starfsfólki krabbameinsdeildar
Landspítalans fyrir margvíslegan
og samfelldan stuðning öll þessi
baráttuár.
Jónína hefur lokið lífsgöngu
sinni. Ég þakka henni samfylgdina
og fel hana í hendur góðum guði.
Minninguna um góða konu og vin
mun ég ætíð varðveita.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
votta ég Gunnbirni, eiginmanni Jón-
ínu, sem staðið hefur við hlið henn-
ar öll þessi erfíðu ár dýpstu samúð
okkar svo og bömum hennar Kol-
brúnu, Stefáni og Evu. Tengdamóð-
ur minni, Soffíu, sem nú sér á eftir
yngstu dóttur sinni sendi ég okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Katrín Eymundsdóttir.
Hann hefur verið erfíður þessi
vetur. Hörð él hafa oft dunið á
okkur en það gerir veturinn bæri-
legan að við vitum að öll él birtir
upp um síðir. Erfíðara er þó að
sætta sig við að okkar kæra vin-
kona Jónína hefur verið hrifín frá
okkur allt of fljótt en þó ekki óvænt.
í mörg ár hefur hún barist við illvíg-
an sjúkdóm sem nú hefur haft yfir-
höndina.
Hugur okkar er hjá fjölskyldu
hennar sem hefur misst svo mikið.
Leiðir okkar vinkvennanna lágu
saman fyrir u.þ.b. 25 áram á Póst-
húsinu í Reykjavík en þar voram
við vinnufélagar.
Síðan þá höfum við hist nokkuð
reglulega og er það ekki síst Jónínu
að þakka. Trygglyndi hennar kom
best fram í því hversu vel hún hélt
utan um hópinn.
Okkur er í fersku minni þegar
Jónína bauð hópnum í sumarbústað
fyrir austan fjall. Veður var mjög
slæmt en við létum það ekki aftra
okkur. Þegar við komum á áfanga-
stað fengum við höfðinglegar mót-
tökur. Þama áttum við ógleyman-
lega helgi. Mikið var skrafað, hlegið
og sungið. Margt bar á góma og
var Jónína hrókur alls fagnaðar.
Hún hafði næmt skopskyn, smitandi
hlátur og góða frásagnargáfu hvort
sem var í bundnu eða óbundnu máli.
Jónína var hrein og bein og hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum. Hún
hafði einlægt og hlýtt viðmót. Þrátt
fyrir sjúkdóminn var hún hress og
ótrúlega sterk. Hún var glæsileg
og alltaf vel til höfð. Því hélt hún
til hinstu stundar. Við viljum þakka
Jónínu fyrir einlæga vináttu og
vottum Gunnbirni, Evu, Stefáni,
Kolbrúnu og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð.
Anna, Erla, Fanney,
Sigríður, Sigurlaug, Þórdís.
Okkur langar í fáeinum orðum
að minnast kærrar skólasystur og
vinkonu sem kvatt hefur langt um
aldur fram. Þegar við lítum til baka
fínnst okkur ekki langt siðan við
sátum allar saman í gluggaröðinni
í gamla skólanum okkar þó árin séu
orðin nokkuð mörg.
Jónína kom í bekkinn okkar í
bamaskóla þegar hún flutti að Sel-
fossi, góða bekkinn hans Jóns Inga,
eins og við segjum gjarna þegar
við rifjum upp skólaárin. Hún var
hæglát en föst fyrir, ákaflega vand-
virk og nákvæm og svo var hún svo
góð í leikfimi og langbest í hand-
bolta, við vildum allar helst vera í
liðinu hennar Jónínu.
Síðan þá höfum við fylgst hver
með annarri og haldið sambandinu
þótt stundum hafí þráðurinn lengst
og tognað, því þau tengsl sem
myndast í barnæsku og á unglings-
áram era sterk og rofna ekki þó
leiðir liggi í ýmsar áttir. Sumar
okkar unnu með Jónínu eftir að
skóla lauk, aðrar áttu hana að ná-
granna. Stundum hittumst við ekki
svo árum skipti en jólakortin kær-
komnu fluttu fréttir af búskap og
börnum.
Jónínu var mjög umhugað um
að við gömlu skólafélagamir hitt-
umst og þegar við áttum 25 ára
fermingarafmæli dreif Jónína í því
að við komum saman og áttum við
góða stund í Tryggvaskála þar sem
við rifjuðum upp skólaárin og feng-
um fréttir af því hvað á dagana
hafði drifíð hjá hinum.
Fyrir rúmum tveimur árum, í
upphafi afmælisárisins mikla,
hringdi Jónína í okkur allar og til-
kynnti að nú væri sá fyrsti að verða
fimmtugur, hvort við ættum ekki
að senda öllum gömlu bekkjarfé-
lögunum kveðju við þessi tímamót.
Okkur þótti þetta skemmtileg og
góð hugmynd og Jónína setti sam-
an vísur sem bárust til gömlu
skólabræðranna og systranna á
skeytum og kortum á tilsettum
tíma. Við höfum haft af því fregn-
ir að sumir hafí orðið æði langleit-
ir og ekki áttað sig á þessum
kvennahópi, en öðrum hafí þótt
þetta óvænt ánægja. Víst er um
það að við skemmtum okkur vel
og vonandi hafa allir haft nokkurt
gaman af.
Nokkuð mörg undanfarin ár
höfum við hist þegar ein okkar sem
býr erlendis, hefur komið heim og
hafa það verið kærkomnir endur-
fundir sem við minnumst með gleði
og þakklæti því oftar en ekki var
það Jónína sem átti frumkvæðið
og eflaust hefur hún gert sér betur
grein fyrir því en við hinar hve
tíminn sem okkur er skammtaður
getur verið naumur og hve mikil-
vægt það er að nýta hann vel og
þá ekki síst til að rækta samband-
ið við fjölskyldu og vini. „Fádæma
trygg og trú ... “ segir í einni af
afmælisvísunum hennar Jónínu og
„ . .. stallsystir ljúf og sterk ... “
Við þökkum ljúfri og sterkri stall-
systur einstaka tryggð og vináttu
og sendum ástvinum hennar öllum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Rannveig, Bryndís,
Ingibjörg, Steingerður
og Kristín.
Það var fimmtudagur, ég sá að
það var kominn tölvupóstur og for-
vitnin rak mig til að opna hann strax.
Bréfíð var frá Kollu vinkonu minni
sem er við nám í Kaupmannahöfn
og sagðist hún koma til landsins
daginn eftir því mamma hennar
væri mjög veik, meinið væri komið
í lifrina og útlitið ekki gott. Ég var
mjög slegin en átti samt ekki von á
því að hún Jónína myndi kveðja
þremur dögum seinna. Hún elskaði
Guð mikið, samt tekur hann hana
til sín, frá Gunnbimi, Kollu, Stefáni
og Evu. Hún átti svo mikið eftir af
lífínu, þessi yndislega og góða kona,
og varð að lúta í lægra haldi fyrir
illvígum sjúkdómi.
Mér er minnisstætt þegar ég sá
Jónínu í fyrsta sinn. Þetta var í febr-
úar fyrir sextán árum og ég nýkom-
in til Reykjavíkur í menntaskóla.
Ég var að koma heim til Kollu í
fýrsta skipti og mamma hennar kom
heim af pósthúsinu, með fangið fullt
af vöram og Stefán og Eva komu
upp stigana í humáttina á eftir
henni. Hún svo ung og grönn og
brosti svo hlýtt, það geislaði af henni
og ég fann strax að ég var velkom-
in. Það var eins og að eignast at-
hvarf eða annað heimili að koma á
Eyjabakkann. Hún opnaði mér heim-
ili sitt og tók mér eins og dóttur
sinni. Seinna gerði ég mér grein
fyrir hvílíka mannkosti hún hafði til
að bera og reyndist hún mér alltaf
vel. Minningamar era margar og
bera þær allar með sér hve hjarta-
hlý og ósérhlífín Jónína var. Nýjasta
og kannski besta dæmið um það er
þegar við Kolla komum til hennar
nokkram stundum áður en hún
kvaddi, þá var nokkuð af henni dreg-
ið, það fór frekar illa um hana í
rúminu og ég spurði hana hvort við
ættum ekki að hagræða henni, hún
svaraði veikum rómi: „Nei, nei, láttu
frekar fara vel um þig, Jóka mín.“
Þama var Jónínu rétt lýst, hugsaði
alltaf fyrst um aðra.
Við sjáum á eftir einstakri konu
og þurfum að læra að lifa með því
að hún sé ekki lengur hjá okkur.
Elsku Kolla, Gunnbjöm, Stefán
og Eva, mig langar að vitna í þá
bók sem hjálpaði Jónínu mikið og
vona að það styrki ykkur í sorginni.
„Fel Drottni vegu þína og treyst
honum, hann mun vel fyrir sjá.“
(Sálm. 37:5).
Jóhanna (Jóka).
+
Bróðir okkar og mágur,
SNORRI GUÐJÓNSSON
frá Laekjarbakka,
Glerárhverfi,
Akureyri,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju þriðjudaginn 18.mars kl. 13.30.
jarðsett verður í Lögmannshlíð.
Birna Guðjónsdóttir, Þóroddur Sæmundsson,
Bragi Heiðberg.
+
Þökkum innilega öllum þeim, sem sýndu ok-
kur hlýhug og samúð við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður og
afa,
PÁLS HILMARS KOLBEINS
rafvirkjameistara,
Gljúfraseli 10.
Sérstakar þakkir færum við starfsfóiki á
gjörgæsludeild Sjúkrahúss Reykjavíkur og
séra Gunnari Matthíassyni.
Helga Sigríður Claessen,
Hilmar Örn Kolbeins,
Jóhann Emil Kolbeins,
Helga Kristin Kolbeins, Arnar Hjaltalín,
Ásgeir Helgi Hjaltalín.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem
auðsýndu okkur vináttu, samúð og hlýhug við
andlát og útför elskulegrar eiginkonu minnar,
móður okkar, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu,
GUÐFINNU BJARNADÓTTUR.
Garðar Sigjónsson,
Bjarni Friðrik Garðarsson, Þorgerður Steinþórsdóttir,
Páll Örvar Garðarsson,
Stefán Rúnar Garðarsson, Adda S. Arnþórsdóttir,
Steinar Garðarsson, Ólafía I. Þorvaldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum samúð og vináttu vegna fráfalls
móður okkar,
RAGNHEIÐAR INGIBERGSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk 4þ, Sjúkrahúss
Reykjavíkur.
Árni Steingrímsson, Steinunn Sigurðardóttir,
Jón Steingrímsson, Kristín Sigurðardóttir,
Ellert Steingrímsson,
barnabörn og barnabarnabörn.