Morgunblaðið - 16.03.1997, Blaðsíða 36

36 SUNNUDAGUR 16. MARZ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
-+
VALDÍS S.
SIG URÐARDÓTTIR
Valdís S. Sig-
urðardóttir var
fædd í Keflavík 7.
nóvember 1923.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Suðumesja
hinn 7. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar vom Sig-
urður Bjamason,
versl.maður í Kefla-
vik, og seinni kona
hans Guðrún
Bjarnadóttir. Al-
bræður Valdísar
em Jóhann f. 18.7.
1925, fyrrverandi
starfsmaður Flugleiða í Lond-
on, og Kristinn, f. 22.7. 1928,
fyrrverandi flugumferðar-
stjóri, búsettur í Hafnarfirði.
Hálfsystkini Valdísar samfeðra
vom Elín, f. 1893, og Eiríkur,
f. 1895, sem bæði em látin.
Hinn 29.4. 1944 giftist Valdis
Benedikt Guðmundssyni, stýri-
manni og matsveini, f. 18.6.1919
á ísafirði, d. 25.4. 1976. Þau
eignuðust fimm böm. Þau em:
1) Sigurður Gunnar, f. 24.9.
1944. Hann var kvæntur Þór-
unni Sigurðardóttur, f. 20.2.
1951, sem nú er látin. Böm
þeirra em Sigrún Helga, f. 8.10.
1968, Benedikt, f. 25.10. 1971,
Gunnar, f. 10.12. 1976, og Mar-
ía, f. 26.7.1978. Son-
ur Sigurðar Gunn-
ars er Jóhann Frið-
finnur, f. 19.2.1965.
2) Guðmundur Ingi,
f. 1.4. 1946. Hann
var kvæntur Sól-
veigu Filippusdótt-
ur, f. 8.6. 1945, en
þau skildu. Dætur
þeirra em Svala, f.
25.5. 1969, og
Linda, f. 15.2. 1973.
3) Ingibjörg Bjam-
arson, f. 17.8. 1949.
Hún var gift John
Grant, f. 5.9. 1943,
sem nú er látinn. Synir þeirra
em John, f. 28.10. 1975, og
Benedikt, f. 16.5. 1981. 4) Guð-
rún María, f. 16.7. 1953. Hún
er gift Símoni Á. Gunnarssyni,
f. 30.12. 1953. Böm þeirra em
Hildur, f. 15.9. 1978, Bryndís,
f. 17.9. 1983, og Gunnar Öm,
f. 3.9. 1986. 5) Jóhanna, f. 21.3.
1956. Hún er gift Guðmundi
Hauki Jónssyni, f. 10.7. 1949.
Böm þeirra em Valdís, f. 2.3.
1978, Hanna, f. 12.1. 1982, og
Tryggvi, f. 15.7. 1988. Bama-
bamaböm Valdísar em þijú.
Valdís verður jarðsett frá
Keflavíkurkirkju mánudaginn
17. mars og hefst athöfnin
klukkan 14.
„Hinn vitri safnar ekki auði. Því
meiru sem hann ver öðrum til
gagns, því meira á hann sjálfur.
Því meira sem hann gefur öðrum,
því ríkari er hann sjálfur.“ (Lao-tse)
Þessi orð kínverska spekingsins
lýsa vel Dísu, tengdamóður minni.
Henni var aldrei umhugað um að
safna um sig veraldlegum gæðum
umfram það sem nauðsynlegt er,
en naut þess hins vegar betur en
nokkur annar sem ég hef kynnst
að gleðja aðra með gjöfum og ást-
úð. Með umhyggju sinni fyrir böm-
um sínum og bamabömum öðlaðist
hún þann auð sem hún sóttist eftir
og á mælikvarða spekingsins var
hún rík kona og ég held að hún
hafi upplifað það ríkidæmi.
Fyrstu kynni mín af Dísu vom
fyrir rúmlega tuttugu áram, þegar
ég fór að venja komur mínar á
heimili væntanlegra tengdaforeldra
minna á Faxabrautinni í Keflavík
Mér var strax vel tekið og fljótlega
fannst mér eins og þar væri mitt
annað heimili. Þau Dísa og Diddi
unnu á þessum áram saman hjá
Vamarliðinu, en á áram áður hafði
Diddi verið mikið á sjó. Eins og
gengur hjá sjómannskonum lenti
því uppeldi bamanna mikið á herð-
um Dísu og eflaust hefur sá vegur
ekki alltaf verið þrautalaus, að
koma upp fimm börnum við aðstæð-
ur eins og þær vora fyrir fjóram
til fímm áratugum. Þegar okkar
kynni hófust var þessum hluta ævi-
starfs hvunndagshetjunnar hins
vegar að ljúka en framundan vora
árin sem ef til vill gæfu meira tóm
til að njóta annarra hluta.

o
I
I
1
2
i
5
Fersk blóm og
skreytingar
viðölltœkifœri
Opið til kl.10 öll kvöld
Persónuleg þjónusta
Fáíiafeni 11, sími 568 9120
2
Í
2
Í
2
Í
5
&mmmmm&
En fljótlega eftir að ég kom inn
í fjölskylduna dundi ógæfan yfir.
Dísa var greind með krabbamein,
lenti í uppskurði og erfíðri meðferð.
Til allrar hamingju tókst að halda
þeim vágesti frá það sem eftir var.
Hins vegar veiktist Diddi einnig á
þessum áram af ólæknandi sjúk-
dómi sem leiddi hann til dauða vor-
ið 1976. Einhvern tíma síðar gerð-
um við Dísa grín að því, að ég hafi
verið heppinn að búa ekki á heiðn-
um svæðum Afríku, því þar hefði
mér væntanlega verið hent fyrir
björg fyrir að hafa borið þessa
ógæfu inn í fjölskylduna.
Eftir fráfall Didda, sýndi Dísa
hvað í henni bjó. Hún dreif sig í
að taka bílpróf á sextugsaldri og
varð þannig einfær um að komast
það sem hún ætlaði sér, án þess
að vera upp á aðra komin. Kom þá
fram það ríka félagslyndi sem hún
hafði og hún var óþreytandi við að
heimsækja vini og vandamenn og
hvarvetna var hún aufúsugestur. Á
þessum áram fjölgaði barnabömun-
um ört og fór ekki fram hjá neinum
sú ástúð sem Dísa sýndi þeim og
sú gleði sem þau veittu henni.
Um miðjan níunda áratuginn
dundi einn ein ógæfan yfir þegar
Dísa lenti í alvarlegu slysi og var
henni vart hugað líf um tíma. Eftir
slys þetta bjó hún hjá okkur um
hríð þegar hún var að jafna sig
eftir slysið. Má segja að á þeim tíma
hafi hún bundist okkur enn sterk-
ari böndum en áður og sérstaklega
mynduðust ómetanleg tengsl milli
hennar og bama okkar. Sonur okk-
ar fæddist á þeim tíma sem hún
dvaldi hjá okkur og varð hann fljót-
lega augasteinn ömmu sinnar og
milli þeirra mynduðust tilfínninga-
tengsl sem ekki hafa rofnað fyrr
en nú. En á sama tíma og Dísa var
++++++++++++++++
Útfararþjónustan efh.
Rúnar Geirmundsson,
útfararstjóri,
súni 567 9110
að ná heilsunni aftur reyndist hún
okkur Haukur í horni í erfíðum
veikindum sonar okkar á hans
fyrsta ári. Kom þá enn og aftur í
ljós kraftur hennar og gjafmildi.
Vegna slyssins varð Dísa að
hætta að vinna og fljótlega eftir
að hún náði heilsu aftur flutti hún
sig um set í Keflavík og eignaðist
íbúð í sambýli eldri borgara. Kom
sér þá vel hversu félagslynd hún
var og varla var til sú starfsemi
eldri borgara sem hún tók ekkj
þátt í. Við orðuðum það stundum
þannig að hún kynni að njóta þess
að vera gömul og auðvitað vonuðum
við að hún fengi að njóta þess sem
lengst. Kom hún okkur og öðram
afkomendum sínum oft á óvart með
listrænum munum sem hún vann í
þessu starfi og eins og við var að
búast urðu þeir flestir að gjöfum
til vina og vandamanna. í dag má
segja að þeir séu minnisvarðar um
listræna hæfíleika, sem henni þótti
þó aldrei orð á gerandi.
Á þessum áram myndaðist vinar-
samband milli hennar og Kela, Þor-
kels Indriðasonar fyrrverandi verk-
stjóra og núverandi trillukarls.
Nutu þau félagsskapar hvors ann-
ars og tóku sér ýmislegt fyrir hend-
ur í sameiningu, meðal annars fóra
þau nokkrar utanlandsferðir sem
bæði höfðu mjög gaman af. Fyrir
okkur aðstandendur Dísu var mjög
ánægjulegt að sjá hvað þau gátu
gefíð hvort öðra og vil ég nota þetta
tækifæri til að þakka Kela þá um-
hyggju sem hann sýndi og um leið
þá ástúð sem hann sýndi allri fjöl-
skyldunni.
Ifyrir tæpu ári fór að síga á
ógæfuhliðina í heilsufari Dísu. í
fyrstu gáfum við okkur að hún
myndi rífa sig upp úr þessu eins
og öðra hingað til. Á haustmánuð-
unum má hins vegar segja að ljóst
hafí orðið að málið var alvarlegra
en svo. Veikindin lögðust þungt á
líkamann sem hafði mátt þola ýmis-
legt um ævina og ef til vill var
mótstaðan minni einmitt vegna
þess. Um og eftir áramótin var
baráttan orðin þung og augsýnilega
var það ekki sama Dísa og við
þekktum áður, sem barðist við
þennan erfíða heilsubrest. Hins veg-
ar var hugsunin alltaf skýr og
umhyggjan fyrir öðram hvarf ekki,
þótt þörfín hafí oft verið mest fyrir
umhyggju fyrir henni sjálfri. Sér-
staklega hafði hún gaman að fylgj-
ast með barnabörnum sínum og því
sem þau höfðu fyrir stafni og fylgd-
ist hún með starfí þeirra og leik
allt til hins síðasta.
Dauðinn er kannski það eina ör-
ugga í lífi okkar allra. Hins vegar
er eins og við séum aldrei viðbúin
manninum með ljáinn þegar hann
knýr dyra. Huggunin gegn harmin-
um er hins vegar sú að á nýjum
vistarstað séu þjáningar úr sögunni
og nýtt sambýli við forna vini og
vandamenn muni henta félagsver-
unni Dísu.
í upphafí þessara orða leyfði ég
mér að vona að Dísa hafi upplifað
ríkidæmi sitt sem leiddi af þeirri
gjafmildi og ástúð sem hún sýndi
aðstandendum sínum og vinum. Ég
veit hins vegar að flölskylda mín
er ríkari fyrir að hafa notið þessara
eiginleika tengdamóður minnar.
Fyrir það á hún eilíft þakklæti okk-
ar hjónanna og ekki síður barnanna
sem munu sakna ömmu Dísu meira
en orð fá lýst.
Hvíldu í friði.
Símon Á. Gunnarsson.
Mig langar í örfáum orðum að
kveðja hana tengdamóður mína.
Það var árið 1973 að ég kynntist
konunni minni og þar sem ég var
strax viss um að hafa fundið hina
einu réttu, blasti við að „þurfa að“
kynna sig fyrir veraðandi tengda-
foreldrum. Það var verulega fyrir-
kvíðanlegt fyrir heimóttarlegan
strákinn en um leið og ég steig inn
fyrir þröskuldinn á Faxabrautinni
fann ég að þar bjó fjölskylda sem
mér féll vel við enda var mér strax
tekið með einstaklega hlýju við-
móti, sem jafningja og vini. í allt
of skamman tíma fékk ég þó notið
samvista við grúskarann og öðling-
inn, tengdaföður minn, og nú er
hún tengdamóðir mín einnig horfín
af þessu sviði og vegir Guðs teknir
við.
Það bjóst enginn við því að hún
væri að kveðja þennan heim en það
er vissulega huggun í harmi okkar
að hún fékk að fara á sinn hægláta
hátt. í áranna rás hafa á heimili
okkar vaxið úr grasi þijú mannvæn-
leg böm sem sárt sakna nú ömmu
sinnar en ég er þakklátur fyrir að
bömin mín fengu að kynnast því
ljúfmannlega viðmóti og umhyggju
sem ég kynntist og ávallt ríkti á
heimili tengdaforeldra minna.
Þótt tengdamamma væri í hæg-
látari kantinum hafði hún gaman
af að gantast og margt var skrafað
og era mörg tilsvör hennar fleyg
orð á okkar heimili.
í minningunni mun ávallt og efst
lifa hversu mjög hún lét velferð
okkar sig miklu skipta og ég kveð
með söknuði bestu tengdamóður
sem hugsast getur.
Guðmundur Haukur Jónsson.
Elsku besta amma.
Megi sál þín hvíla í friði hjá
Drottni, því við vitum að þar líður
þér vel. Hér muna allir eftir þér
eins og þú varst, yndisleg, hjarta-
hlý og hress. En seinasta árið var
kannski ekki sem skemmtilegast
fyrir þig, því þú gast ekki verið
með í öllu eins og þú vildir. En við
minnumst þín alltaf sem félags-
lyndrar og góðrar ömmu, sem tók
alltaf vel á móti okkur. Þú stóðst
þig vel og þú gerðir allt svo gott.
Við vitum að þér á eftir að líða vel
uppi á himninum og þar er líka
allt svo gott eins og þú varst. Við
kveðjum þig með þessum orðum og
þúsund þakkir fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir okkur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Takk fyrir allt, elsku amma okk-
ar. Guð verði með þér.
Þín bamabörn,
Bryndís og Gunnar Örn.
Mín ástkæra amma, þessi yndis-
lega kona, hefur kvatt þennan heim
og líf mitt mun aldrei verða samt
aftur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þegar ég hugsa um þig, elsku
amma, þá fyllist hjarta mitt sökn-
uði og tár renna niður vanga mína.
Ég sakna þín svo, þú varst mér svo
góð en núna ertu farin og sú til-
hugsun að fá aldrei að sjá þig aftur
kvelur mig. Það eina sem ég get
huggað mig við er að núna ertu
með afa og þarft ekki að kveljast
lengur. Ég átti ekki von á skilnaði
okkar, ekki svona fljótt, þó vissi ég
að veikindi þín voru mikil. Er ég
sit hér og horfi á myndina af þér
minnist ég þeirrar stundar er við
kvöddumst seinast. Þú hafðir verið
hjá okkur yfír helgi en þurftir að
fara. Ég hljóp niður til að kveðja
þig, þú faðmaðir mig og ég sagði
þér hvað hefði verið gaman að sjá
þig, þú brostir: „Sömuleiðis, elsk-
an,“ sagðir þú, síðan kyssti ég þig
bless. Þegar þú hafðir klætt þig
snerir þú þér að mér, tókst í hönd-
ina mína. Ég hjálpaði þér út og þú
þakkaðir mér enn og aftur fyrir að
hafa hjálpað þér svona mikið um
helgina, ég brosti, faðmaði þig aftur
og þú kysstir mig aftur bless. Það
hvarflaði aldrei að mér að þetta
yrði okkar hinsta kveðjustund én
núna þakka ég Guði fyrir hversu
löng hún var.
O, elskulega amma mín, ég á svo
margar minningar um þig og þær
mun ég allar varðveita í hjarta
mínu. Eg mun aldrei gleyma hvað
þú hugsaðir alltaf vel um okkur.
Stundum hringdir þú bara til að
athuga hvort pabbi (tengdasonur
þinn) hefði ekki komist heim um
nóttina af því að hann hafði verið
að spila úti á landi kvöldinu áður,
hvemig Tryggva gengi í skólanum,
hvemig Valdís hefði það, hvernig
mömmu gengi í vinnunni og hvort
mér liði ekki vel. Þá vora þetta allt-
af eitthvað tilgangslausar samræð-
ur sem við áttum í gegnum símann,
en núna skil ég að þú gerðir þetta
vegna þess að þér þótti svo innilega
vænt um okkur.
Elsku amma, með þessum orðum
kveð ég þig og ég veit að seinna
munum við hittast aftur, þá mun
ég hlaupa til þín, faðma þig og
segja þér hvað ég saknaði þín mik-
ið og hversu heitt ég elska þig. Með
tárvot augun kveð ég þig nú, þú
munt ætíð lifa í huga og hjarta
mínu. Takk fyrir allt og allar þær
stundir okkar saman og ég bið þig
um að vaka yfir mér. Sofðu rótt
og megi Guð varðveita þig að eilífu.
Þitt barnabarn,
Hanna.
Elsku hjartans amma mín. Þú
varst yndisleg og góð amma, sem
vildir allt fyrir mig gera. Það var
alltaf svo gott að koma til þín, þú
hafðir upp á svo marga góða kosti
að bjóða. Þú hafðir svo margt
skemmtilegt að gera, en hafðir allt-
af tíma fyrir okkur öll. Þú varst
svo gjafmild og góð. Það lá við að
í hvert skipti sem við hittumst
lumaðir þú á einhveijum fötum sem
þú hafðir svo gaman af að kaupa
á okkur barnabörnin. í raun var
ekki nógu mikið af hátíðum, jólum
og afmælum svo þú gætir gefið
okkur þetta allt. Þú varst alveg í
vandræðum með þetta allt, áttir
fullan skáp af barnafötum en samt
hélstu áfram að finna eitthvað
nýtt og fallegt. Svo varstu líka
alltaf tilbúin að vera hérna með
mér á meðan mamma og pabbi
fóru til útlanda og við pössuðum
Bryndísi og Gunnar Örn saman.
Þetta voru svo góðar stundir og
ég fæ kaldan sting í hjartað og tár
í augun í hvert skipti sem ég hugsa
til þess að ég muni aldrei sjá þig
aftur, aldrei faðma þig aftur og
finna fyrir hlýju þinni. Elsku amma
mín, nú ertu komin á betri stað
þar sem Guð og fullt af fólki eiga
eftir að taka vel á móti þér. Þú
áttir svo erfitt því líkaminn þinn
var orðinn svo veikur og það var
svo margt sem þú vildir og reyndir
að gera sem þú einfaldlega gast
ekki. Nú ert þú frjáls eins og fugl-
inn, nú getur þú gert allt sem þú
vilt.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Elsku besta amma mín, megi Guð
vera með þér. Ég veit að nú líður
þér vel. Ég mun alltaf sakna þín
og alltaf muna eftir þér.
Þín
i
at
>.
‘1;.
feíi
t
f
í
«
c
l
í
i
,
(
<
(
(
(
(
Hildur.