Morgunblaðið - 06.06.1997, Blaðsíða 28

28 FÖSTUDAGUR 6. JÚNÍ 1997
LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ
Að gleðjast,
syngja og gráta
STJÓRNANDINN Robert Henderson og
einleikarinn Joseph Ognibene.
TONIIST
Iláskólabíó
SINFÓNÍUTÓNLEIKAR
Flutt voru verk eftir Brahms,
Strauss og Tsjajkovskij. Einleikari:
Joseph Ognibene. Sljórnandi: Ro-
bert Henderson. Fimmtudagur 5.
júní.
SEGJA má að tónleikavertíð-
inni ljúki með þessum tónleikum
Sinfóníuhljómsveitar íslands og
nú vona allir að sumarið sé kom-
ið, með blómstrandi gróðri, sólar-
hrings langan dag og miðnætur-
roða á himni. Verðandi og nýút-
skrifuðum stúdentum var fagnað
með háskólaforleiknum eftir Jo-
hannes Brahms, sem hljómsveitin
lék mæta vel. Þarna mátti heyra
gamla stúdentasöngva, sem voru
meistaralega ofnir saman án þess
að úr yrði lagasyrpa. Forleikur
þessi er lífleg tónsmíð og það við-
horf var mótandi fyrir flutninginn
í heild.
Joseph Ognibene, fyrsti horn-
isti sinfóníuhljómsveitarinnar,
lék einleikinn í öðrum hornkon-
sertinum eftir Richard Strauss.
Joseph lék konsertinn af glæsi-
brag. Strauss leikur sér mikið
með brotna hljóma, eins konar
líkingu náttúrtónanna, er hann
umvefur með hrein tónölum tón-
stiga línum. Hægi kaflinn, sem
var mjög fallega „sunginn" af
Ognibene, er yndisleg tónsmíð
og þar gat að heyra sérlega fal-
legan samleik hjá fyrsta óbó og
sólóhorninu. Lokakaflinn er allt
að því eins og Gigue, enda er
Strauss, eins og t.d. í óbókon-
sertinum, farinn að leita aftur
til liðins tíma og er í raun klass-
iskur rómantíker í þessu verki,
og vefur sín mynstur nærri því
eins og gerðist hjá Mozart og
Brahms. Ognibene lék konsert-
inn af einstöku öryggi og mótun
verksins var sérlega yfirveguð
og verkið í heild fagurlega
„sungið".
Tónleikunum lauk með þeirri
fjórðu eftir Tsjajkovskíj, sem er,
ásamt tveimur síðustu sinfóníum
meistarans, ein af tilfinninga-
þrungnustu sinfóníum tónlistar-
sögunnar. Tæknileikur er aldrei
fjarri hjá Tsjajkovskíj, eins og
t.d. í „pizzcato“-kaflanum, þar
sem rithátturinn fer eftir hljóð-
færaskipan hljómsveitarinnar.
Þá eru rússnesku þjóðlögin
snilldarlega ofin saman í þessu
verki og tilfinningaofsinn, sem
sérstaklega birtist í upphafi loka-
kaflans, var áhrifamikill í flutn-
ingi hljómsveitarinnar, nærri því
háskalega hraður en vel leikinn.
Það vantaði samt grátinn í þjóð-
lagið fræga í lokaþættinum en
eftir því sem unnið er úr stefínu
má heyra bældan ofsann í fiðlun-
um, sem brýst síðan út og þegar
básúnurnar léku lagið, vantaði
því miður „legató- eða tenuto-
sönginn" í stefið, sem varð hjá
þeim of sundurslitið í tónmynd-
un. Má vera að kunnáttan „að
gráta“, sé hverfandi með nú-
tímamanninum, en það gerði
Tsjajkovskíj í verkum sínum, svo
að mörgum hefur ofboðið tilfinn-
ingasemin. Hvað sem þessu líður
var flutningurinn í heild mjög
góður undir líflegri stjórn Ro-
berts Hendersonar, glaðlegur í
háskólaforleiknum eftir Brahms,
söngfagur hjá Ognibene í horn-
konsertinum eftir Strauss og til-
finningaþrunginn en þó ógrát-
inn, í sinfóníunni, eftir
Tsjajkovskíj.
Jón Ásgeirsson.
Auglýsendur athugið
breyttan skilafrest
á atvinnu-, rað- og smáauglýsingum
sem eiga að birtast í sunnudagsblaðinu
Auglýsingatexta og/eða tilbúnum atvinnu-, rað- og smáauglýsingum sem
eiga að birtast í sunnudagsblaðinu, þarf að skila fyrir kl. 12 á föstudögum.
Auglýsingadeild
Sími 569 11 11 * Símbréf 569 11 10 » Netfang: augl@mbl.is
Lilli o g dúska-
skrímslið
LEIKUST
llrúöulcikhús
Ilclgu Stcffcnscn
í Brúöubílnum
í DÚSKALANDI
Höfundur: Helga Steffensen og Sig-
rún Edda Bjömsdóttir. Leikstjóri:
Sigrún Edda Bjömsdóttir. Vísur:
Jóhannes Benjamínsson, Sigrún
Hannesdóttir o.fl. Brúðugerð: Helga
Steffensen. Raddir: Helga Steffens-
en, Hjálmar Hjálmarsson, Pálmi
Gestsson, Sigrún Edda Bjömsdóttir
o.fl. Tónlistar- og upptökusljóri: Vil-
hjálmur Guðjónsson. Búningar: Ingi-
björg Jónsdóttir. Brúðustjóm og
leikur: Frímann Sigurðsson, Helga
Steffensen og Sigrún Erla Sigurðar-
dóttir. Miðvikudagur 4. júní.
ÞAÐ VAR kátt á hjalla á frum-
sýningu Brúðubílsins í gær. U.þ.b.
tvö hundruð manns, flest
leikskólaböm, voru saman-
komin í Hallargarðinum við
Laufásveg. Það gladdi lítii
hjörtu að bera kennsl á
„konu forsetans“ meðal
frumsýningargesta og þau
toguðu feimnislega í úlpu-
falda leikskólakennaranna
til að biðja um staðfestingu
á þessu.
Verkið sem hér er til
umræðu er skemmtilegt og
fræðandi. Lilla vantar dúsk
á húfuna sína og er fluttur
með töfrasöng barnanna í
Dúskaland þar sem hann
kynnist Dúskamömmu og
Dodda dúskaskrímsli.. Þar
lærir Doddi af mistökum
sínum að hemja frekjuna
og græðgina og Lilli eign-
ast nýjan vin og um leið
dúskinn sem hann var að
leita að. Á þessu ferðalagi
lærir Lilli að þekkja litina og undir-
stöðuatriði í tónfræði auk þess sem
hann heillar áhorfendur upp úr
skónum með því að spekja skrímsl-
ið og vingast við það sem hann
hræddist í byijun.
Umgjörð leiksins er sniðug, litrík
og falleg. Skrímslið gengur m.a. í
gegnum tvær umbreytingar hvað
útlit snertir þó persónuleikinn sé
sá sami. Önnur brúðugerð er af
sama toga; hugmyndarík og stíl-
hrein. í Dúskalandi er gnótt dúska
af öllum stærðum og gerðum sem
eru einfaldir og fallegir. Þessi efni-
viður er notaður af hugmyndaauðgi
til hins ýtrasta.
Auk Helgu Steffensen ljá þekktir
leikarar brúðunum raddir sínar.
Þeir hafa allir starfað við hljóðsetn-
ingu sjónvarpsefnis og greinilegt
að þar er vanur maður í hveiju
rúmi. Kunnuglegar raddir og ein-
faldar persónur auðvelda áhorfend-
unum að tileinka sér efnið. Þrátt
fyrir nokkurn garra komst talið vel
til skila úr myndarlegum hátölur-
um. Leikhljóð voru einnig til fyrir-
myndar.
Mest hreif þó hve skemmtilega
er blandað saman leikbrúðum og
lifandi persónum í litríkum gervum.
Þetta jók möguleika og íjölbreytni
bníðuleikhússins til muna, enda var
allur Brúðubíllinn gjörnýttur, jafnt
svið, þak sem umhverfi. Hreyfíngar
leikendanna voru úthugsaðar og
skipulagðar og stórkostlegt hvað
vel tókst til að fylgja segulbandinu
eftir þannig að aldrei sá misfellu á.
Öllu þessu tekst svo Helgu Steff-
ensen og Sigrúnu Eddu Björnsdótt-
ur að steypa saman þannig að úr
verður skemmtileg samfelld heild.
Hrynjandin í verkinu er hröð og
ákveðin og það er aldrei dauður
punktur. Þetta olli því að þessi sýn-
ing hélt athygli yngstu áhorfend-
anna óskiptri og þeir eldri máttu
einnig hafa gaman af.
Á frumsýningu var sýnt með
brúðuleikritinu annað verk, ekki
síðra um varðhundinn sem lærði
að gelta grimmilega. Sniðug og
fyndin saga sem rifjar upp fyrir
bömunum fróðleik um sveit og dýr.
Sveinn Haraldsson
HANINN, Dúskur og Svalur: Helga
Steffensen notast auk handbrúða við
leikara í gervi í brúðuleikverkum sínum.
Munstur á Sjónarhóli
NES og Vogur. Olía á striga.
HUGMYNDIRNAR
að þessum verkum
koma úr ýmsum
áttum. Stundum er
mér alls ekki ljóst
hvaðan þær era
ættaðar, sennilega
úr undirvitundinni.
Oft kannast ég ekki
við þær þegar þær
eru komnar á striga
eða blað. Þá er eins
og þær hafi tekið
af mér völdin. En
til samans era þær
sjálfsagt framleng-
ingar af eigin sálar-
munstri án þess ég
geti skýrt það mjög nákvæmlega,“
segir Valgarður Gunnarsson m.a. í
kynningu á sýningu sinni á Sjónar-
hóli, Hverfisgötu 12, sem opnar nk.
laugardag kl. 15.
Valgarður segir að það taki sig
óratíma að vinna úr hverri hug-
mynd, fyrst með blýanti á pappír
og síðan með vatnslitum eða olíu.
„Meðan á vinnunni stendur er eins
og upprunaleg mynd, fyrimynd eða
mótíf hætti að vera til. Eg er
kannski að mála húfu, en alls ekki
meðvitaður um hana sem mótíf fyrr
en myndinni er !okið.“ Húfur skjóta
reglulega upp kollinum í verkum
hans á Sjónarhóli en margvísleg
munstur eru einnig mjög áberandi
og hafa verið allt frá því hann hóf
að mála, segir í kynningu.
Sýning Valgarðs á Sjónarhóli
stendur fram til 29. júní. Salurinn
er opinn fimmtudaga til sunnudaga
kl. 14-18.