Morgunblaðið - 06.06.1997, Side 38

38 FÖSTUDAGUR 6. JÚNÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
>*
V
ERNA GZJÐRÚN
OLAFSDOTTIR
+ Erna Guðrún
Ólafsdóttir var
fædd í Reykjavík
31. júlí 1933. Hún
lést á heimili sínu
aðfaranótt 31. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Asdís Pét-
ursdóttir, hús-
freyja, f. 27. nóv.
1909, d. 25. feb.
1987, og Ólafur
Þorgrímsson,
hæstaréttarlög-
maður og tónskáld,
f. 18. okt. 1902, d.
26. apríl 1989. Foreldrar Ólafs
voru Þorgrímur Jónsson, söðla-
smiður og veggfóðrari og síðar
bóndi í Laugarnesi og kona
hans, Ingibjörg Þóra Kristjáns-
dóttir. Foreldrar Asdísar voru
Pétur Sigurðsson sjómaður í
Reykjavík og kona hans Guð-
rún Gróa Jónsdóttir. Bróðir
Ernu er Kjartan Reynir Ólafs-
son, hrl., f. 28. júní 1938, kvænt-
ur Kristínu Sigurðardóttur.
Erna giftist 4. apríl 1953 Ein-
ari Inga Jónssyni, prentsmiðju-
stjóra, f. 13. júlí 1930, d. 15.
apríl 1987. Foreldrar hans voru
Jón H. Vilhjálmsson, bifreiðar-
sljóri í Rvík og kona hans Krist-
björg Jónsdóttir,
húsfreyja. Börn
Ernu og Einars eru:
Kristján Ingi,
prentsmiðjusljóri,
f. 15. okt. 1952,
kvæntur Asdísi
Lilju Emilsdóttur,
hjúkrunarfræðingi,
og eiga þau þijár
dætur, Rósu Hrund,
Hildi Helgu og
Lilju. Hildur, kenn-
ari f. 8. okt. 1956,
gift Sigmundi
Hannessyni, hrl., og
eiga þau þijú börn,
Jóhönnu, Ernu og Einar Inga,
og Asdís Hrund, húsmóðir, f.
1. okt. 1960, gift Erling Nesse,
hagfr. og forstjóra, og eiga þau
fimm börn, Krislján Inga, Ólaf
Erling, Gustav Einar, Georg
Reyni og Elsu. Erna hóf sam-
búð árið 1990 á Hagamel 47
með Herði Þormar, efnafræð-
ingi, f. 23. mars 1933. Foreldrar
hans voru Þorvarður G. Þorm-
ar, prestur í Laufási og Ólína
Marta Þormar. Erna útskrifað-
ist frá Verzlunarskóla Islands
1952.
Utför Ernu fer fram frá Nes-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
í dag kveðjum við elskulega
tengdamóður mína. Það eru tæp 19
ár liðin frá því að ég kynntist Stellu
þegar Kristján sonur hennar bauð
mér í Barmahlíðina til að heilsa upp
á mömmu sína. Hún tók mér elsku-
lega og naut þess að sýna mér fal-
lega heimilið sitt. Kynni okkar urðu
strax náin því okkur Kristjáni lá á
og brátt var von á fyrsta barnabam-
inu. Stella var strax boðin og búin
til þess að gæta Rósu Hrundar þar
sem ég var enn við nám. Þó svo að
hún væri aðeins 47 ára gömul var
hún ekki líkamlega heil. Hún var
bakveik og átti erfitt með að annast
ungbam. En það sem einkenndi
Stellu kom sterklega fram þama,
en það var þessi mikli hugur og
seigla að gera hluti sem voru henni
jafnvel ofviða líkamlega.
Hún var mikill fagurkeri bæði á
tónlist og umhverfí sitt, allt þurfti
að passa saman. Oft rifjuðum við
það upp og hlógum að því þegar ég
kom með Rósu til ömmu sinnar í
dökkbrúna og appelsínugula gall-
anum sem ekki féll alveg að smekk
hennar. Þá átti amman ljósbleik föt
upp í skáp sem hún færði hana í
þegar mamman var farin í skólann.
Þar sem ég naut ekki samfylgdar
móður minnar var það mikil gæfa
að eignast Stellu að samferða-
manni. Ekki að hún tæki af manni
verkin því líkami hennar leyfði það
ekki. Heldur það að dætrum mínum
þremur auðnaðist að njóta þeirrar
blíðu og væntumþykju sem amma
þeirra var svo rík af og átti svo
gott með að sýna þeim. Heldur bet-
ur var það léttir í jólaundirbúningn-
um að þurfa ekki að hugsa um jóla-
fötin. Stella hannaði og saumaði
kjóla á allar ömmustelpurnar fyrir
mörg jól. Þessi jólakjólar eru falleg-
t
Systir mín og móðursystir okkar,
BJARNHEIÐUR JÓHANNSDÓTTIR,
lést á Sólvangi í Hafnarfirði miðvikudaginn
4. júní.
Fyrir hönd ættingja og vina,
Bjarni Jóhannsson,
Svana og Helga Ragnarsdætur.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
JAKOBÍNA GUÐRÍÐUR JAKOBSDÓTTIR,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Isafirði miðvikudaginn 4. júní sl.
Sigríður Sigursteinsdóttir,
Ólöf Guðríður Sigursteinsdóttir, Sigurður Magnússon,
Þorsteinn Sigursteinsson, Kolfinna Þórarinsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og aðrir aðstandendur.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför móður okkar og
tengdamóður,
LÁRU MAGNÚSDÓTTUR,
Bólstaðarhlíð 56,
Reykjavík.
Georgía M. Kristmundsdóttir, Einar Sigurþórsson.
ir og sígildir þannig að yngstu öm-
mustelpurnar, Lilja og Elsa, munu
njóta handverks ömmu sinnar.
Það var eins og Stella efldist and-
lega við hvert líkamlegt áfallið og
þau átta ár sem liðin eru frá því að
hún greindist með krabbamein hefur
bjartsýni og hugur fleytt henni
áfram. Hún ætlaði sér að sjá nýja
húsið hennar Ásdísar dóttir sinnar
í Noregi og fyrir síðustu jól tókust
hún og Hörður á hendur erfítt ferða-
lag til Noregs. Þar var hún sárlasin
öll jólin en naut góðrar umönnunar
Ásdísar og Erlings. Hún barðist
hetjúlega við sjúkdóm sinn og með
opnum huga var hún tilbúin til þess
að þiggja alla aðstoð sem í boði
var. Allar stundir og þrátt fyrir þann
úrskurð að sjúkdómurinn hefði náð
yfirhöndinni stóð hún kekk og glæsi-
leg;
I baráttu sinni átti Stella ötulan
stuðningsmann sem var maður
hennar Hörður Þormar. Þau áttu
það sameiginlegt að vera bæði
hjart.ahreinar manneskjur. Elsku
amma Stella, þakka þér fyrir allt
sem ég og dætur okkar Kristjáns
lærðum af þér.
Ásdís Emilsdóttir.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að tengjast fjölskyldu Ernu Guðrún-
ar Ólafsdóttur „Stellu" og Einars
Inga Jónssonar, þess mæta drengs,
sem lést langt um aldur fram. Við
andlát Stellu, tengdamóður minnar,
leita á hugann ógleymanlegar
minningar frá björtum sumarnótt-
um við Álftavatn í faðmi „stórfjöl-
skyldunnar".
Örlögin höguðu því þannig að
leiðir þeirra Einars skildu og Stella
gerði hvorki tónlistina né sauma-
skapinn að atvinnu sinni. Stella var
listfeng, tónelsk og með fastmótað-
ar hugmyndir um listræn gildi,
þannig að nálgaðist ástríðu full-
komleikans. Stella lagði mikið upp
úr því að hafa fallegt og snyrtilegt
í kringum sig, svo sem heimili henn-
ar ber fagurt vitni um.
í raun var Stella alveg einstök
kona. Eftir því sem andstreymið og
mótlætið í lífi hennar varð meira
þeim mun sterkari varð hún. Síð-
ustu vikur þegar ljóst var hvert
stefndi í glímunni við sláttumanninn
slynga, komu þessir eiginleikar
hennar berlega í ljós. Hún sýndi
aðdáunarvert æðruleysi og kvartaði
aldrei.
Það varð Stellu mikil gæfa að
kynnast Herði Þormar, en með hon-
um átti Stella góðar stundir. Sorg
hans og söknuður eru þungbær,
sem við, börn Stellu, tengdabörn
og barnabörn munum leitast við að
létta honum, svo sem kostur er.
Samband Harðar og Stellu helgað-
ist af ástúð og gagnkvæmri virð-
ingu, sem situr eftir í minningunni
og upphefur tregann, er fylgir ást-
vinamissi.
Hvíl í friði.
Sigmundur Hannesson.
Vinátta er dýrmæt. Vinátta, sem
stofnað er til á unglingsárum varir
allt lífið. Þó svo vík sé milli vina
og áraraðir líði án endurfunda er
vináttan ævinlega sú sama. Við sem
syrgjum góða vinkonu í dag höfum
mikið að þakka og eigum margar
yndislegar og góðar minningar.
Stella vinkona okkar var ein af
hetjum hversdagslífsins. Hún sýndi
óhemju styrk í baráttunni við
krabbameinið sem heijaði á hana.
Það má segja að hún hafi tekist á
við dauðann og haft vinning í nær
átta ár með eindæma vilja og trú.
Við vorum allar samferða í Verzl-
unarskólanum og gengum þaðan
út vorið 1952, útskrifaðar og tilbún-
ar að takast á við lífið.
Stella, frumkvöðull, átti þá von
á frumburði sínum Kristjáni Inga,
með unnusta sínum Einari Inga
Jónssyni. Stella og Einar gengu í
hjónaband árið 1953. Þau eignuð-
ust síðan dæturnar, Hildi og Ásdísi
Hrund. Má með sanni segja að
Stella hafi átt barnaláni að fagna
og naut hún ástar og umhyggju
þeirra, sem og tengdabarna og
barnabarna, ekki hvað síst núna í
sínum erfiðu veikindum. Stella og
Einar skildu, en Einar lést árið
1987.
Eftir að Stella varð ein, börnin
gift og flogin úr hreiðrinu, kynntist
hún Herði Þormar, sem hefur verið
lífsförunautur hennar, stoð og
stytta síðastliðin ár. Margoft höfum
við rætt það vinkonurnar, hvílík
gæfa það var fyrir Stellu, þegar
Hörður kom í hennar líf.
Stella var mikill fagurkeri og var
mjög músíkölsk. Hún lærði ung að
spila á píanó og tók ákaflega fal-
lega í hljóðfæri. Hún unni góðri
tónlist, enda hafði hún alist upp á
heimili þar sem tónlist var í háveg-
um höfð og tónlistina áttu þau sam-
eiginlega Stella og faðir hennar
Ólafur.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
RÓSA GÓGÓ MAGNÚSDÓTTIR,
Suðurgötu 17,
Sandgerði,
lést á Sjúkrahúsi Keflavíkur föstudaginn
30. maí.
Jarðsett verður frá Hvalsneskirkju laugar-
daginn 7. júní kl. 14.00.
Guðni M. Sigurðsson,
Björn Z. Sigurðsson,
Sigríður Bragadóttir,
Lilja Bragadóttir,
Guðjón Bragason,
barnabörn og
Sigríður Sigurjónsdóttir,
Bente Nilsen,
Birthe Sigurðsson,
Halldór Georgsson,
Hólmþór Morgan,
Elín Ólafsdóttir,
barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ARTHÚR VILHELMSSON,
Birkilundi,
Grenivík,
verður jarðsunginn frá Grenivíkurkirkju laugar-
daginn 7. júní, kl. 14.00.
Kristjana Jónasdóttir,
Vilhelm Arthúrsson, Inga Ingólfsdóttir,
Díana Arthúrsdóttir, Jóhannes Siggeirsson,
Agnes Arthúrsdóttir, Ólafur Arason,
barnabörn og barnabarnabarn.
Nú sitjum við hér með ótal góðar
minningar, en sú minning sem er
sterkust er frá í sumar sem leið,
þegar Stella, með dyggri aðstoð
sinna elskulegu barna, tók á móti
okkur vinkonunum og mökum í
sumarbústaðnum við Álftavatn,
eina ógleymanlega kvöldstund.
Sumarbústaðurinn við Álftavatn
var Stellu afar hjartfólginn, enda
hafði hún dvalist þar sem barn og
unglingur með foreldrum sínum og
síðar með sínum eigin börnum og
fengum við stundum að njóta fal-
legra góðviðrisdaga með henni þar.
Elskulegu systkin, tengdabörn,
Hörður og barnabörn, við vottum
ykkur innilega samúð. Þið hafíð
mikið misst en eigið góðar minning-
ar, sem munu ylja ykkur um ókom-
in ár.
Áslaug, Auður, Elín, Guð-
finna, Heba, Hrund, Jóhanna,
Sigríður, Vildís og Þórdís.
„Þú, Guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum föðurörmum þínum
og hvíli sætt, þótt hverfi sólin bjarta,
ég halla mér að þínu fóðurhjarta"
(M. Joch.)
Langri orrustu er lokið. Endalok-
in voru fyrir löngu fyrirsjáanleg,
en aldrei ertu viðbúinn, þegar að
kveðjustundinni kemur. Minningar
ylja, þó djúpur söknuður sé sú til-
finning, sem yfirsterkust er í dag.
Hjól tímans snýst hratt, en sú vissa,
að lífið er aðeins andartak í eilífð-
inni, veitir huggun.
Kær frænka hefur kvatt okkur
um sinn. Við áttum mikla og góða
samleið, sem aldrei bar skugga á
og börnin okkar tengdust sterkum
vináttuböndum. Öll minnumst við
hennar með hlýju og virðingu, nú
að leiðarlokum.
Lífshlaupið hennar ætla ég ekki
að rekja hér, þar skiptust á skin
og skúrir eins og gengur, en hún
lifði því með æðruleysi og hógværð
og nú síðast liðin ár, í veikindum
sínum, með aðdáunarverðri hetju-
lund. Hún var góð kona, skarp-
greind og á stundum var stutt í
glettnina og græskulausa kímnina.
Sérstaklega naut hún sín til fulls
„um sumarkvöld við Álftavatnið
bjarta“, sem hún unni svo heitt.
Allar þær sólskinsstundir vil ég nú
af alhug þakka.
Hún varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi, að hitta hann Hörð og eiga
með honum samleið í rúman ára-
tug. Hann miðlaði henni af elsku
sinni og ástúð og á milli þeirra ríkti
gagnkvæm virðing og kærleikur,
svo unun var á að horfa.
Öll hennar hugsun beindist að
umhyggju fyrir þeim, sem hjá henni
voru og að þeim gæti ávallt liðið
sem best. Umvafin ást og hlýju
sinna nánustu kvaddi hún þessa
jarðvist og hélt til fundar við Guð
sinn, aðfaranótt hins 31. maí.
Hafðu þökk fyrir allt, kæra
frænka. Ástvinum öllum sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur
og bið þeim Guðs blessunar.
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, lif, er ævin þver,
kom eilífð, bak við árin.
(V.Briem)
Ásta.
Stella frænka er sofnuð svefnin-
um langa. Það var skrítið að fá þær
fréttir á laugardagsmorguninn að
Stella væri farin, þó svo að við
hefðum búist við þessum fréttum
sl. vikur. Er við minnumst hennar
koma fyrst upp í hugann dagar við
Álftavatn, í sumarhúsi afa Öla og
ömmu Öddu, þar sem við áttum
yndislegar stundir í gegnum árin.
Stella var tónelsk kona, eins og
hún átti ætt til, og spilaði mikið á
píanó. Gátum við eytt mörgum
stundum við að spila á píanóið og
hlusta hvert á annað, Stella var þá
sjálfkjörinn nótnalesari á meðan