Morgunblaðið - 06.06.1997, Blaðsíða 39

f
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 6. JÚNÍ1997 39
bróðursonurinn vildi frekar spila
eftir eyranu. Hún var óþrjótandi
viskubrunnur um hinar ýmsu teg-
undir tónlistar og gat miðlað því á
þann veg að eftir sat, sem kveikti
áhuga fyrir því að vilja læra meira.
Stella og Óli vildu ekki alltaf spila
músíkina á sama hátt, en á endan-
um spiluðu þau þannig að báðum
Iíkaði. Stella hafði unun af klass-
ískri tónlist og djassi og spilaði
hvort tveggja vel.
Stella saumaði mikið á sínar
stelpur þegar þær voru litlar og tók
hún þá iðju upp aftur þegar hún
var orðin amma. Hún elskaði að
sauma fallega barnakjóla og fórst
það vel úr hendi, enda var hún í
eðli sínu listræn og hafði góðan
smekk. Saumaði hún þá eins kjóla
á sínar fjórar litlu stúlkur og mun-
aði ekkert um að sauma á þá
fimmtu líka, sem er barnabarn
Reynis, bróður hennar. Þetta gerði
hún þrisvar sinnum og í síðasta
skiptið er hún saumaði jólakjóla var
hún orðin mikið veik og átti erfitt
með að ljúka verkinu, en það tókst.
Það voru því fimm litlar skottur
saman á jólaballi sem allar voru
eins klæddar. Til að hafa bræðurna
ekki útundan voru saumaðar á þá
þverslaufur, sem féllu vel um litlu
hálsana þeirra.
Stella frænka fékk að kveðja
þetta líf í faðmi fjölskyldunnar er
gerði allt, sem í hennar valdi stóð,
til þess að hún fengi að vera heima
til hinstu stundar.
Við kveðjum frænku okkar með
þakklæti fyrir samfylgdina og biðj-
um henni blessunar á guðs vegum.
Guðrún og Olafur
Kjartansbörn.
Við kveðjum í dag með söknuði
kæra vinkonu, Ernu Ólafsdóttur.
Þótt kynnin við hana hafi aðeins
verið í fá ár, finnst okkur sem við
höfum þekkt hana lengi. Hún vann
strax frá byijun hug og hjörtu okk-
ar allra í fjölskyldu Harðar.
Ég hitti Ernu fyrst fyrir sjö og
hálfu ári á Reykjalundi, þar sem
hún var í endurhæfingu eftir erfiðan
sjúkdóm. Hún kom til mín og spurði
með sínu fallega brosi: „Ert þú
ekki bróðir Harðar Þormar, við eig-
um heima í sama húsi í Snælandi?"
Það var þó ekki fyrr en haustið
1991 að við kynntumst henni, en
það var fljótlega eftir að hún flutt-
ist á Hagamel 47 og þau Hörður
voru farin að vera saman. Allt frá
því að þau komu fyrst í heimsókn
til okkar, hefur hún verið sem ein
af fjölskyldunni og okkur þótti öll-
um vænt um hana.
Erna var mikill fagurkeri og vildi
hafa allt fallegt í kringum sig og
vandaði vel útlit sitt og heimili. Hún
var mjög opin, hlý og einlæg og
átti þessvegna auðvelt með að nálg-
ast fólk. Hörður er hinsvegar dulur
að eðlisfari og flíkar ekki svo mjög
tilfinningum sinum og einkamálum
við aðra. Ernu tókst með sínu opna
hugarfari að laða ýmislegt fram hjá
Herði, sem við ættingjarnir höfðum
jafnvel ekki kynnst áður, án þess
þó að reyna að breyta honum á
nokkurn hátt. Þau sómdu sér mjög
vel saman og fljótlega voru þau
orðin eins og eitt fyrir okkur. Börn
Ernu og barnabörn tóku Herði ein-
staklega vel. Það var auðheyrt að
það gladdi Ernu mjög, hvað þeim
þótti öllum vænt um hann.
Það var mikið áfall, þegar hún
greindist öðru sinni með krabba-
mein, skömmu fyrir sextugsafmæli
Harðar árið 1993. Með bjartsýni
og þrautseigju barðist hún við sjúk-
dóminn og reyndi með ýmsum ráð-
um að fá heilsubót. Henni tókst að
halda sjúkdómnum í skefjum í fjög-
ur ár, sem líklega má að verulegu
leyti þakka jákvæðu hugarfari
hennar. Hún var sterk í baráttu
sinni og var ekkert á því að gefast
upp.
Erna var innan fjölskyldu sinnar
kölluð Stella, við kölluðum hana þó
alltaf Ernu. Stella þýðir stjarna og
sannarlega var hún stjarnan í lífi
Harðar, eins og Bergur Jónsson,
vinur hans komst svo vel að orði í
sextugsafmæli hennar.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að njóta þeirrar gæfu að kynnast
Ernu, hún var sannkallaður sólar-
geisli á vegferð okkar í lifinu og
við söknum hennar mikið. Blessuð
sé minning hennar. Herði, börnum
Ernu og fjölskyldum þeirra sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Guðrún og Guttormur.
Elskuleg vinkona mín, Stella, er
látin eftir langa og stranga baráttu
við krabbamein. Það eru þungbær
örlög að missa heilsuna á miðjum
aldri, og má segja að Stella hafí
borið sinn kross með stakri reisn.
Stella var afskaplega hlý og góð
kona og mikil félagsvera, sannur
vinur vina sinna. Það var engum í
kot vísað hjá Stellu. Mér fínnst ég
afskaplega heppin að hafa átt hana
að vini. Hún naut þess að taka á
móti gestum og lagði metnað sinn
i að veita vel, enda hafði hún mjög
gaman af að laga ljúffengan mat
og bera hann fallega fram. Stella
var mikill fagurkeri og hafði fágað-
an og góðan smekk og bar heimili
hennar þess glöggt vitni. Ósjaldan
var saumavélin uppi á borðum og
hannaði hún þá gjarnan og saum;
aði dýrindis föt á bamabörnin. í
æsku stundaði Stella tónlistarnám
í mörg ár hjá Árna Kristjánssyni í
Tónlistaskólanum í Reykjavík og
spilaði listavel á píanó. Þegar hún
flutti á Hagamelinn keypti hún sér
forláta flygil og hóf píanónám að
nýju í einkatímum og spilaði sjálfri
sér og öðrum til mikillar ánægju.
Við Stella áttum ýmiss sameigin-
leg áhugamál og margar ógleyman-
legar stundir. Við fórum oft á góða
tónleika og slepptum helst aldrei
óperusýningum. Við vorum sjaldn-
ast í vandræðum með að gera okk-
ur glaðan dag, fórum gjarnan á
góðum sumardögum í stuttar öku-
ferðir, nutum útiverunnar og spjöll-
uðum um alla heima og geima. Oft
var helgið dátt, enda hafði Stella
skopskynið í góðu lagi. Ég fékk
einnig að njóta sælureitsins hennar
við Álftavatn í Grímsnesi, sannkall-
aðrar paradísar á jörð.
Það var mikil gæfa þegar Stella
og Hörður fundu að þau áttu sam-
leið. Hörður hefur verið henni ein-
staklega traustur og góður föru-
nautur og reynst henni ákaflega
vel í veikindum hennar og þakkaði
hún honum þann styrk sem hann
veitti henni á erfiðum stundum.
Þegar Stella var sem veikust hafði
hún stundum á orði að hún vissi
ekki hvar hún væri ef hún hefði
ekki Hörð til að halla sér að, hann
væri henni svo einstaklega góður.
Að leiðarlokum votta ég Herði,
börnum Stellu og öðrum ástvinum
mína dýpstu samúð. Ég kveð Stellu
með miklum söknuði og bið henni
blessunar og friðar.
Erla Cortes.
Dauðastríði er lokið. Barizt var
hetjulega. Stríðið stóð mörg ár, en
það var háð af bjartsýni og von um
sigur. Það var glaðzt yfír hveiju
ári, sem vannst.
Við kynntumst Ernu fyrir nokkr-
um árum. Það voru óvænt kynni,
sem segja má um skemmtilega
sögu, en verður þó ekki gert í fáum
orðum að leiðarlokum. Okkur féll
strax vel við þessa alúðlegu og
glæsilegu konu. Hún var svo glað-
lynd og málreif, að auðvelt var að
kynnast henni, og hún reisti ekki
múr í kringum sig. Við glöddumst
með góðum vini okkar, Herði Þorm-
ar, að hann og þessi föngulega
kona skyldu hafa hitzt og bundizt
vinnáttuböndum. Þau bjuggu þá í
sama húsi og gagnkvæm hjálpsemi
hafði leitt þau saman. Nú fengum
við að taka þátt í vináttu þeirra og
eignuðumst jafnframt nýjan vin.
Við vorum skyndilega orðin ríkari.
Erna fluttist úr íbúðinni í Foss-
vogi í glæsilegt og rúmbetra hús-
næði í vesturbænum, skammt frá
bernskuslóðum. Hörður fluttist litlu
síðar til hennar og vináttan efldist,
þegar við kynntumst Ernu betur.
Þá var okkur orðið ljóst, hvað hijáði
þessa bjartsýnu konu. Samt bugað-
ist hún aldrei. Hún tók veikindum
sínum eins og hvejjum öðrum erfið-
leikum, sem væru til þess eins að
sigrast á. Hún gekk fram með því-
líkri hetjulund og æðruleysi, að hún
virtist storka örlögunum og gera
jafnvel gys að þeim. Það sem öðrum
fannst vera vonlaust, velti hún fyr-
ir sér eins og þjálfaður stríðsmað-
ur: - Hvemig hún gæti sigrað
hveija orrustu og síðan stríðið.
Erna elskaði böm sín, tengda-
börn og barnaböm og bar hag
þeirra mjög fyrir brjósti. Hún gladd-
ist yfir sigrum þeirra og áföngum,
hvort sem var á íþróttasviði, í starfi
eða í tónlist. Hún var sjálf í mús-
ísk, enda hafði tónlist ávallt verið
snar þáttur í lífi hennar, allt frá
því að hún var í föðurhúsum. Hún
hafði gaman af að segja barnabörn-
unum til, þegar þau komu til ömmu
til að fá að æfa sig á flyglinum
hennar. Hún naut þess að hlusta á
góða tónlist og var ávallt til í að
sækja tónleika, þó að heilsan hafí
ekki oft leyft henni þann unað hin
síðustu ár.
Það var stór stund í lífí hennar,
þegar kraftamir voru að því komn-
ir að íjara út, að halda á síðasta
barnabarninu nýfæddu í örmum
sér, einungis örfáum vikum áður
en dauðinn sjálfur kom í heimsókn
og hreif hana með sér.
Hvar sem önd þín unir
ei mun vetur þjaka.
- Vor og sífellt sumar
sífellt hjá þér vaka.
- Ótal þúsund þakkir
þigg - frá vina heimi!
- Andvakan er enduð.
- Ár-roðinn þig geymi!
(Jakobína Johnson.)
Aðstandendum Ernu öllum vott-
um við djúpa samúð okkar. Blessuð
sé minning Emu Guðrúnar Ólafs-
dóttur.
Bergur Jónsson, Ingunn
Guðmundsdóttir.
Hvemig lýsir maður nánum
tengslum. Hvað vill Guð? Eitthvað
hlýtur að búa að baki. Auðvitað
sætti ég mig ekki við að Stella sé
farin, en við hittumst báðar seinna.
Það væri eigingirni að óska eftir
að Stella lifði lengur, ég vissi að
hún gat ekki meira, hún er hetja í
mínum augum. Elsku frænka, þú
ert tengd mér frá byijun, allt hefur
tengst þér, þú kallaðir mig systur
þína, við vorum eins og systur.
Ég kveð þig í bili, þú hefur það
gott hjá Guði, það er öruggt.
Þín
Sigríður (Sidda).
Elsku amma okkar hefur yfirgef-
ið þetta líf eftir löng og erfíð veik-
indi. Þegar við minnumst hennar
koma upp í huga okkar fallegar
myndir. Yið sjáum hana fyrir okkur
þar sem hún situr við píanóið og
spilar uppáhaldslögin sín fyrir okk-
ur krakkana eða hjálpar Ernu nöfnu
sinni að æfa sig fyrir spilatíma.
Við tvö elstu barnabörnin af ell-
efu vorum svo heppin að fá að njóta
hennar þegar hún var sem frískust.
Við sátum þijár í litla eldhúsinu í
Snælandinu, föndruðum og töluðum
um allt milli himins og jarðar. Það
var alltaf svo gaman og spennandi
að fara til hennar. Hún tók á móti
okkur opnum örmum og vildi allt
fyrir okkur gera. Þeir voru ófáir
kjólarnir sem hún saumaði á okkur
stelpurnar og við gengum stoltar
um og montuðum okkur yfir að eiga
svona handlagna ömmu.
Það var gaman og henni mikils
virði að fá að sjá og hafa hjá sér
síðustu vikurnar yngsta barnabam-
ið sem kom í heiminn fyrir sex vik-
um. Við vitum að amma þráði að
fá að upplifa fermingar, útskriftir,
trúlofanir og giftingar okkar allra
barnabarnanna en við vitum að hún
mun ávallt vaka yfir okkur og gæta
okkar.
Fyrir hönd allra barnabarnanna
viljum við þakka henni alla þá
umhyggju og elsku sem hún sýndi
okkur.
Guð geymi ömmu Stellu.
Rósa Hrund og Jóhanna.
JÓHANNA
OGMUNDSDOTTIR
+ Jóhanna Ög-
mundsdóttir
fæddist á Hótel
Tindastóli á Sauð-
árkróki 6. júní 1917.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Keflavíkur 27.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Kristín
Björg Pálsdóttir, f.
15. apríl 1884, d.17.
ágúst 1942, og Ög-
mundur Magnús-
son, f. 31. mars
1879, d. 9. ágúst
1968, söðlasmiður á
Sauðárkróki. Systkini Jóhönnu
eru: Magnús Ögmundsson, f.
17. október 1904 (látinn); Ingi-
björg Jakobína Ögmundsdóttir,
f. 12. janúar 1906; Sigurbjörg
Ögmundsdóttir, f. 23. október
1907 (látin); Páll Ögmundsson,
f. 29. júlí 1914 (látinn); Sigríður
Björg Ögmundsdóttir, f. 2. maí
1921.
Jóhanna giftist 18. maí 1940
Kristjáni Reykdal, f. 27. júlí
1918, ökukennara og sunnu-
dagaskólakennara. Hann er
sonur Kristjáns Jónssonar, f.
7. apríl 1893, d. 2. september
1956, og Ingibjargar Jónsdótt-
ur, f. 3. október 1895, d. 6. jan-
úar 1970. Börn Jóhönnu og
Kristjáns eru: 1) Siguijón
Reykdal, f. 26. janúar 1941,
kvæntur Nakkaew Seelarak, f.
14. apríl 1954, en Nakkaew á
tvö börn, Or og Geng. Siguijón
á tvo syni, Eirík Hafberg og
Krislján Reykdal. Krislján á
eina dóttur, Helenu. Siguijón á
tvo fóstursyni frá fyrra hjóna-
bandi, Jóhannes Snævár og
Hörð Snævar Harðarsyni. 2)
Ásmundur Reykdal, f. 27. júlí
1945, kvæntur
Stellu Stefánsdótt-
ur, f. 26. júní 1941,
og eiga Þau tvo
syni, Jóhann Krist-
ján og Ögmund E.
Reykdal, en Stella
átti fyrir tvo syni,
Stefán Örn og Guð-
jón. Ögmundur á
tvær dætur, Jó-
hönnu og Ásdísi. 3)
Ingibjörg Reykdal,
f. 12. febrúar 1948,
gift Margeiri Mar-
geirssyni, f. 28. maí
1947, börn Þeirra
eru Margeir (látinn), Jóhanna,
Ragnheiður Ingibjörg, Kristín
og Margrét Jóna. Ragnheiður
á tvær dætur, Lísu Rán og aðra
óskírða. 4) Anna Reykdal, f. 30.
april 1949, gift Snæbirni Hall-
dórssyni, f. 16. september 1940,
barn Þeirra er Snæbjörn Hall-
dór. Anna átti fyrir _tvo syni,
Guðmund Kristin og Árna Þór.
Jóhanna ólst upp á Sauðár-
króki en á unglingsárum var
hún í vist og í síldarvinnu. Jó-
hanna og maður hennar bjuggu
á Sauðárkróki 1940-49, á
Skagaströnd 1949-55, í Kefla-
vík til 1956 og hafa síðan búið
í Ytri-Njarðvík.
Jóhanna starfaði með Hvíta-
sunnusöfnuðinum en hún
kenndi um skeið við sunnu-
dagaskóla ásamt manni sinum,
einkum í Njarðvíkum en einnig
í Keflavík, Grindavík og Garði.
Útför Jóhönnu fer fram frá
Fíladelfiu í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Kveðjuathöfn um Jóhönnu fer
fram I Sauðárkrókskirkju á
morgun, laugardaginn 7. júní,
og hefst klukkan 14.
i

Elsku amma.
Ég var nýkomin heim úr vinnu
á þriðjudaginn þegar ég fékk frétt-
irnar um að þú værir farin. Þótt
ég teldi mig meðvitaðan um að
veikindi þín hlytu að leiða þig burt
að lokum þá stakk fréttin mig
óþægilega. Það var hreinlega sem
einhverju væri kippt úr hjarta mínu.
Ég fór með pabba strax út á
Sjúkrahús Keflavíkur, þar sem þú
hafðir legið á þriðju viku til dánar-
dagsins. Líkami þinn var þar í sér-
stöku herbergi og þar voru afí og
Kristján bróðir þegar við pabbi
komum. Líkami þinn lá undir sæng
en höfuðið var sýnilegt, likt og þú
hefðir lagst til svefns. En ég sá þó
strax að þú varst farinn því líkami
þinn var algerlega hreyfíngarlaus,
svipur þinn mýkri en dagana á
undan og ennið kalt viðkomu. Þú
varst ekki þarna lengur.
Hugur minn fylltist söknuði er
ég varð veruleikans áskynja og ég
brast í grát án þess að ráða við
það. Og ég geri það enn er ég rita
þessi orð.
Burtför þín er einn lærdómurinn
enn um lífið sem ég hlýt af sam-
ferð okkar. En þú kenndir mér
margt um lífíð og það sem mér
fannst standa hæst er það hvers
virði réttlát og hjartahrein mann-
eskja er.
Þú gladdist meira og innilegar
yfir sigrum og velgengni annarra
en annað það fólk sem ég hef
kynnst hér á jörðu. Öll þátttaka þín
í lífí fólksins í kringum þig var af
heilum huga. Og ég veit að öllum
þótti nærvera þín þægileg enda
þótti öllum gott að koma á þitt
heimili þar sem þú tókst á móti
fólki með hlýrri og einlægri gest-
risni. Við töluðum reyndar saman
um það stundum hversu gestrisnin
væri almennt á undanhaldi í samfé-
lagi okkar. Og við töluðum stundum
um lífsgildin allt í kringum okkur
og vorum sammála um að víða
mætti sjá hnignun í þeim málum í
samfélaginu. Þú hafðir á réttu að
standa enda lifðir þú eftir lögmáli
góðra gilda.
Þú trúðir á Jesúm og hann var
þinn hirðir. Þú starfræktir Sunnu-
dagaskóla í nafni hans ásamt afa.
Þar gafstu af þér eins og ávallt.
Margir kynntust Jesú og kærleika
hans í Sunnudagaskólanum og þið
gáfuð börnunum Jesúmyndir og
bækur til að líma í. Starf þitt í
Sunnudagaskólanum var sérstakt
og unnið af gjafmildi og góðri trú.
Margir munu geyma það í huga
sínum.
Þú vannst líka margt á heimil-
inu. Þú varst fyrirmyndar húsmóðir *
og öll hin venjulegu húsverk voru
vel unnin. En það var margt sem
þú sýslaðir fyrir tan húsverkin. Þú
klipptir út úr blöðum og safnaðir
úrklippunum í bækur sem líklega
eru orðnar óteljandi. Sauma- og
pijónaskapur var þér einnig til lista
lagður. Flest var gert öðrum til
handa. Þú vannst hlutina fyrir fyrir-
fram ákveðna ættingja og hafðir
þá í huga þér allt frá upphafi verks-
ins. Þegar þú sýndir mér verkin
talaðir þú jafnframt um þann sem
átti að fá hlutinn, ýmist í jólagjöf
eða afmælisgjöf. Þú geymdir alla í
huga þér og hafðir gaman af því
að frétta af fólkinu þínu. Þannig-r
varstu allt til loka jarðvistarinnar,
alltaf gefandi og hugsandi um aðra.
Líkt og Árni frændi sagði varstu
sannkölluð drottning ættarinnar.
En það kemur að því hjá öllum
að deyja og hinir trúuðu og réttlátu
munu fara heim til Jesú. Hjá honum
ert þú nú. Það staðfestist að kvöldi
dánardagsins þegar afi bað Guð um
að gefa sér styrkjandi orð og hann
dró mannakom. Hann fékk 5. kafla,
13. vers, í I. Jóhannesar bréfi, en
þar stendur: „Þetta hef ég skrifað
yður, sem trúið á nafn Guðs sonar, ^
til þess að þér vitið, að þér hafíð
eilíft líf.“
Þú varst rík í anda og ég er rík-
ur að hafa fengið að vera þér sam-
ferða allt til þess dags að þú fórst.
Þakka þér fyrir saroferðina,
amma. Við sjáumst síðar.
Þinn
Eiríkur Hafberg
Sigurjónsson.