Morgunblaðið - 10.09.1997, Blaðsíða 30

"80 MIÐVIKUDAGUR 10. SEPTEMBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
INGA
MAGNÚSDÓTTIR
-1
-4- Inga Magnús-
■ dóttir fæddist á
Efri-Sýrlæk í Vill-
ingaholtshreppi 6.
mars 1916 og ólst
þar upp hjá for-
eldrum sinum. Hún
andaðist á Land-
spítalanum 1. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru: Magnús Jón-
asson, f. 15.11.
1882, í Arabæjar-
hjáleigu í Gaul-
verjabæjarhreppi,
d. 30.3. 1975, og
Sigurjóna Magnúsdóttir, frá
Þorlákshöfn, f. 22.7. 1897, d.
22.1. 1973. Þau þjón bjuggu á
Efri-Sýrlæk frá 1913 til 1938
er þau fluttu til Reykjavíkur
þar sem Magnús stundaði
smíðar. Systkini Ingu voru
fjögur: Ragnhildur, f. 16.8.
1920, íþróttakennari og hús-
móðir, gift Torfa Jónssyni,
fyrrv. rannsóknarlögreglu-
manni, þau eiga fjögur börn.
Jónas Óskar, f. 7.6. 1926, tré-
smíðameistari, kvæntur Öldu
Guðmundsdóttur, hárgreiðslu-
meistara, þau eiga þijár dæt-
ur. Sæunn, íþróttakennari í
Reykjavík, f. 7.1. 1934, og
Herdís, tvíburi við Sæunni, lést
1991.
Inga giftist 17. maí 1941
Teiti Þorleifssyni, kennara, f.
6.12. 1919 í Hlíð í Hörðudal,
þau áttu fimm börn:
1) Úlfar, f. 5.10.
1941, aðalbókari
hjá Hitaveitu
Reykjavíkur, kona
hans er Guðrún
Ingólfsdóttir, kaup-
maður í versluninni
Clöru, þau eiga þrjú
börn. 2) Inga, f. 3.5.
1943, hjúkrunar-
stjóri sýkingavarna
á Landspítalanum.
Maður hennar er
Óli Jóhann As-
mundsson, arkitekt,
þau eiga tvö börn.
3) Leifur, f. 3.12. 1945, pípu-
lagningameistari, kona hans er
Ingibjörg Vilhjálmsdóttir, fjár-
málastjóri Höfða hf. Leifur á
fjögur börn, þar af eitt látið,
með fyrri konu sinni, Reginu
Viggósdóttur. 4) Nanna, f.
25.11. 1948, bókari hjá Vöru-
bílastöðinni Þrótti í Reykjavík,
maður hennar er Magnús Ól-
afsson, rafvirlyameistari og
verkstjóri hjá Hitaveitu Suður-
nesja. Þau eiga tvö börn. 5)
Hrefna, f. 20.2. 1951, leikskóla-
kennari, maður hennar er
Bjami Stefánsson, sýslumaður
í Neskaupstað. Þau eiga eina
dóttur.
Inga lauk kennaraprófi vorið
1940.
Utför Ingu verður gerð frá
Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
„Elskuleg tengdamóðir mín,
>Inga Magnúsdóttir, er látin 81 árs
að aldri, eftir erfið veikindi. Hún
fæddist á Efri-Sýrlæk í Villinga-
holtshreppi 6. mars 1916 og ólst
upp í föðurhúsum við hefðbundin
landbúnaðarstörf, elst fjögurra
systkina.
Árin 1935-1937 stundaði Inga
nám við Héraðsskólann á Laugar-
vatni, en þá hóf hún nám í Kenn-
araskóla íslands og lauk þaðan
kennaraprófi vorið 1940.
Fjölskyldan fluttist árið 1938
til Reykjavíkur, en þar tók faðir
hennar að stunda smíðar og byggði
m.a. myndarlegt hús á Reynimel
50, sem varð heimili fjölskyldunn-
ar. í byrjun stríðsins tók hann að
•I starfa hjá frænda sínum, Guð-
mundi Guðmundssyni, sem kennd-
ur er við trésmiðjuna Víði, en þar
vann hann þar til hann lét af störf-
um sökum aldurs, hátt á níræðis-
aldri.
Að loknu kennaraprófi hélt Inga
um haustið 1940 vestur í Hörðud-
al í Dölum og gerðist farkennari,
en sem slíkur fór hún á milli bæja
hreppsfélagsins og kenndi ung-
mennum þess og þótti með af-
brigðum farsæll og góður kennari.
17. maí 1941 gekk Inga að eiga
skólabróður sinn úr Kennaraskó-
lanum, Teit Þorleifsson, og bjuggu
þau í eitt ár í Hlíð í Hörðudal, en
_ þar fæddist frumburður þeirra,
Úlfar.
Seinni part sumars árið 1942,
fluttu þau til Reykjavíkur og fengu
inni hjá foreldrum Ingu, að Reyni-
mel 50, en þar sinnti Inga búi og
börnum sem fjölgaði með árunum.
Teitur tók hins vegar að vinna við
ýmis tilfallandi störf, m.a. hjá
hernum, en á þeim tíma var landið
hernumið, einnig vann hann við
byggingavinnu, hjá Hitaveitu
Reykjavíkur og hjá Guðmundi
Guðmundssyni í trésmiðjunni Víði.
í septembermánuði 1945 hóf
Teitur kennslu við Laugarnesskól-
ann og kenndi þar í 7 ár.
Árið 1951 fluttist fjölskyldan í
íbúð í Hamrahlíð 9, en húsið
byggði Teitur ásamt fleiri aðilum.
Haustið 1952 tók fjölskyldan sig
upp og fluttist til Hellissands en
þar gerðist Teitur skólastjóri við
„ barnaskóla Hellissands. Inga lá
^ekki á liði sínu og kenndi við skól-
ann í 3 ár jafnframt því að sinna
af alúð fjölskyldunni og heimilinu.
Á Hellissandi bjó fjölskyldan í 7
ár og undi sér vel við leik og störf
í þessu fallega sjávarþorpi og í
nánum tengslum við náttúruna.
Vistina á Hellissandi hefur oft
borið á góma hjá fjölskyldunni í
gegnum tíðina og víst er að minn-
ingarnar þaðan eru ljúfar.
Sumarið 1959 fluttist fjölskyld-
an aftur til Reykjavíkur og keypti
svokallað Hjaltahús, sem kennt er
við Eldeyjar-Hjalta, á Bræðra-
borgarstíg 8, en þar bjuggu þau í
um 11 ár. Inga sinnti sem fyrr
börnum og búi af kostgæfni eftir
að komið var aftur suður, en Teit-
ur hóf kennslu við Laugarnesskól-
ann en flutti sig um set haustið
1961 og hóf að kenna í Laugalækj-
arskólanum, sem þá hafði nýlega
tekið til starfa.
Árið 1970 seldu þau Hjaltahús
og keyptu íbúð í Sólheimum 27,
Reykjavík, og hafa búið þar síðan.
Þegar hér er komið sögu voru
börnin eitt af öðru „flogin úr
hreiðrinu" og Hrefna, eiginkona
þess sem þetta ritar, ein eftir, en
Nanna, sem dvaldist erlendis flutt-
ist til þeirra nokkru síðar.
Eftir að þau fluttu í Sólheimana
kenndi Inga um skeið við Breiða-
gerðisskóla, en árinu áður hafði
Teitur gerst kennari og síðar
skólabókavörður við Breiðholts-
skólann, og starfaði þar til ársins
1982, en þá tók hann við fram-
kvæmdastjórastöðu hjá Sambandi
iðnfræðsluskóla í Iðnskólanum í
Reykjavík en lét loks af störfum
árið 1987.
Kynni mín af tengdaforeldrum
mínum hófust árið 1970 en þau
hjónin tóku mér af alúð og kost-
gæfni og hefur það reynst mikill
styrkur að hafa fengið að njóta
góðra ráða og handleiðslu þeirra
í gegnum tíðina. Við upphaf kynna
okkar fann ég fljótlega hversu hlý
og umhyggjusöm Inga var gagn-
vart mér og okkur Hrefnu og varð
þetta upphafið að vináttu sem
aldrei féll á skuggi.
Inga veitti okkur Hrefnu
ómetanlega aðstoð þegar hún
gætti dóttur okkar, Ásu, um ára-
bil í Sólheimunum. Ása fékk hjá
ömmu sinni hið besta veganesti,
en Inga miðlaði Ásu óspart af
kunnáttu sinni og lífsreynslu og
sköpuðust mikil og ómetanleg
tengsl milli ömmubarnsins og Ingu
og þær urðu miklir mátar og var
oft kátt á hjalla í samvistum
þeirra.
Ákaflega gestkvæmt hefur ætíð
verið í Sólheimunum og margir
notið hlýju og rausnarlegrar gest-
risni tengdaforeldra minna. Það
má með sanni segja að þar sé
helsti samkomustaður fjölskyld-
unnar og þar hafa landsins gagn
og nauðsynjar verið krufnar til
mergjar ásamt ýmsum smærri
málum eins og gengur og gerist.
Inga var ákaflega skapgóð og
glaðvær. Hún hafði ljúft viðmót
og var ætíð stutt í kímnigáfuna.
Inga var að eðlisfari jákvæð og
átti létt með að velta upp skemmti-
legum hliðum á málefnum. Hún
var víðlesin og unni sérstaklega
kveðskap og kunni ótal ljóð og
kvæði. Inga var mjög tónelsk og
hafði hljómfagra söngrödd og söng
m.a. í nokkrum kórum. Fjölskyld-
an var henni ákaflega hugleikin
og segja má að hún hafi verið
sannkölluð „ættmóðir“ sem fylgd-
ist af kostgæfni með framgangi
hvers og eins og hvatti þá óspart
til dáða.
Með tengdamóður minni er
gengin hlý og yndisleg kona sem
ég stend í mikilli þakkarskuld við
og tel það vera forréttindi að fá
að hafa verið samferða henni og
kynnast mannkostum hennar og
ástúð. Tengdaföður mínum sem
staðið hefur sem klettur við hlið
konu sinnar í veikindum hennar
votta ég mína dýpstu samúð, svo
og öllum þeim sem eiga um sárt
að binda við fráfall tengdamóður
minnar.
Blessuð sé minning Ingu Magn-
úsdóttur.
Bjarni Stefánsson.
Minningar mínar um ömmu eru
fullar af hlýju, þolinmæði og
kímni, eiginleikum sem settu
sterkan svip á persónuleika henn-
ar. Þær elstu eru frá því amma
passaði mig, unga að árum. Þá
var fastur liður að fara með ömmu
út í búð, þar sem ég sá i fyrsta
sinn þau undur að hægt væri að
borga með einum peningi og fá
marga til baka í staðinn; amma
var fljót að átta sig á misskilningi
barnsins og leiddi mig í allan sann-
leika um það sem ég hafði orðið
vitni að. Þessa litlu minningu hef
ég eftir frásögn ömmu, en geri
hana engu að síður að minni.
Þegar ég var fimm ára gömul
var ég á leikskóla ekki langt frá
þar sem amma mín bjó. Amma
kom einn daginn og sótti mig og
sagði að það væri ekki þorandi að
ég færi ein upp í lyftunni því að
hún hefði verið í ólagi undanfarið.
Ég taldi enga þörf á að láta sækja
mig daginn eftir, en ekki var samt
laust við að það setti að mér örlít-
inn beyg þegar amma féllst á það.
Daginn eftir steig ég inn í lyftuna
og ýtti á „sjö“. Lyftan tók hins
vegar ekki mark á svo léttum far-
þega, geystist framhjá sjöundu
hæð og stöðvaðist ekki fyrr en á
þeirri elleftu. í mikilli skelfingu
og af ótta við að ég kæmist aldrei
út úr þessu skrímsli ýtti ég í fátinu
á „einn“. Það var ekki að spyrja
að því, lyftuskömmin gerði eins
og henni var sagt í þetta sinnið
og fór niður á fyrstu hæð. En
hvað átti ég að gera þar; amma
var uppi á sjöundu hæð? Eg herti
upp hugann, teygði mig upp og
ýtti aftur á „sjö“ og nú var eins
og fullir tárakirtlarnir og kökkur-
inn í hálsinum gerðu mig nógu
þunga til að iyftan tryði því að
það væri einhver með sjálfstæðan
vilja í maganum á henni, því að
upp á sjöundu hæð fór hún. Mikið
var ég fegin þegar út úr lyftunni
kom og amma beið mín með út-
breiddan faðminn, þurrkaði tárin
og hlustaði þolinmóð á hrakfara-
sögu mína sem ég reyndi af
fremsta megni að segja á milli
ekkasoganna.
Ekki finnst mér ólíklegt að þann
daginn hafi amma bakað pönnu-
kökur og við síðan gripið í spil,
sem kom alloft fyrir. Rommí var
spilið og pönnukökurnar þær
heimsins bestu. Mörgum árum
seinna þegar lyftufarþeginn hafði
þyngst nokkuð, amma var hætt
að baka pönnukökur og spilin kom-
in niður í skúffu, var oft mikið
skrafað yfir tei eða bolla af kaffi,
hvort sem umræðuefnin voru við-
fangsefni mín þá stundina eða eitt-
hvað annað. Aldrei var kímnin
langt undan hjá ömmu og það kom
mér alltaf jafnskemmtilega á óvart
hvað hún átti auðvelt með að gant-
ast með okkur yngra fólkinu.
Síðustu árin þegar heilsan var
tekin að bila og amma mátti þola
hvert áfallið á fætur öðru dáðist
ég að því hvað hún tók öllu af
miklu jafnaðargeði og hvað ennþá
var stutt í hláturinn þrátt fyrir
allt; þetta æðruleysi verður sterk-
ast í minningum mínum um ömmu
mína.
Hanna Óladóttir.
Þeir, sem í sveit hafa dvalizt,
vita það hve myrkrið getur verið
kolsvart á vetrum og þeir vita það
einnig, „að eitt bros getur dimmu
í dagsljós breytt sem dropi breytir
veig heillar skálar", svo að vitnað
sé í Einar Bendiktsson, og þannig
var það þegar Inga Magnúsdóttir,
þá nýútskrifuð kennari, kom í
Hörðadalinn á haustdögum 1940
til að kenna okkur krökkunum,
sem þá voru þar að vaxa úr grasi,
það sem þá bar að kenna, að lesa,
skrifa, reikna, svo og landafræði
og íslandssögu og allt það.
Það var dimmt þá bæði í náttúr-
unni og í heiminum, því að síðari
heimsstyijöldin hafði þá staðið í
rúmt ár og landið hafði verið hern-
umið.
Ég man það enn þegar Inga kom
í Dalinn að Neðra Vífilsdal, en þar
skyldi hún hefja starf sitt. Það
bókstaflega geislaði af henni, hún
var ung og alltaf brosandi. Þá
sannaðist þar að eitt bros getur
dimmu í dagsljós breytt.
Og svo hóf hún kennsluna. Hún
var svo hlý í viðmóti, að við lögðum
okkur öll fram um það að gjöra
okkar bezta.
Eitt var það, sem mér fannst
ég verða að bæta hjá mér, en það
var rithönd mín. Inga hafði frá-
bærlega fallega rithönd og ég
reyndi að stæla hennar rithönd og
mér tókst það að nokkru.
„Afi, er konan sem kenndi þér
að skrifa komin til Guðs?“ var
sagt við mig og svaraði ég barna-
börnunum að svo væri.
Þó að ég hafi gengið í gegnum
nokkra skóla og hafi haft góða
kennara, þá tel ég að Inga hafi
verið sá bezti sem ég hefi haft.
Inga giftist Teiti Þorleifssyni,
frænda mínum, og reistu þau um
hríð bú að Hlíð í Hörðadal, sem
var næsti bær við Neðra Vífilsdal
og það myndaðist svo góð vinátta
við þau Ingu og Teit með foreldr-
um mínum, mér, konu minni og
börnum okkar að þar bar aldrei
skugga á.
Þau voru mörg hin góðu kvöld,
en því miður alltof fá, sem þau
Inga og Teitur komu í heimsókn
til foreldra minna og ég man hve
dóttur minni, sem þá var barn að
aldri, þótti gaman þegar Inga og
móðir mín sungu saman, en Inga
bæði spilaði og söng vel og þá
þakka ég Ingu fyrir er hún heim-
sótti móður mína er hún hafði
misst heilsuna og sat hjá henni.
Þetta fæ ég aldrei fullþakkað svo
sem vert væri og vera bæri. Inga
hafði stórt og heitt hjarta.
Inga og Teitur eignuðust fimm
börn sem eru: Úlfar, Inga, Leifur,
Nanna og Hrefna og svo barna-
börn og barnabarnabörn. Þetta er
hinn fegursti og bezti hópur og
hvað er betra en barnalán?
Það var háttur sona Dalanna
að sækja í önnur héruð gott kvon-
fang og það lánaðist honum Teiti
frænda mínum vel og það hefur
verið haft á orði að Inga hafi ver-
ið ein allra bezta tengdadóttir
Dalanna.
Nú er Inga horfin sjónum okk-
ar, hún dó þann dag sem grunn-
skólarnir voru að hefjast, en minn-
ingin mun lifa um hana Ingu, kon-
una sem kenndi mér að skrifa og
breytti með brosi og hlýju viðmóti
dimmu í dagsljós.
Ég og fjölskylda mín kveðjum
með söknuði þessa frábæru konu
með seinasta versi úr Sólarljóðum:
Hér vit skiljumk
ok hittask munum
á feginsdegi fira;
dróttinn minn
gefi dauðum ró,
en hinum líkn er lifa.
Halldór Ólafsson.
AÐALSTEINN
VERNHARÐSSON
+ Aðalsteinn
Vernharðsson
var fæddur
Reykjavík 27. apríl
1977. Hann lést í
Reykjavík 1. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Kópavogs-
kirkju 9. september.
Það var að morgni
mánudagsins 1. sept-
ember að okkur bárust
þær fregnir að okkar
ástkæri vinur, Aðal-
steinn væri látinn.
Flest okkar kynntust Steina
stuttu eftir fermingu, þá ung að
árum og áttum margt ólært. Ekk-
ert okkar vissi þá að hann ætti eft-
ir að eyða með okkur mörgum af
okkar bestu stundum næstu árin.
Hann kenndi okkur margt og
hefur átt stóran þátt í okkar þroska
á þessum mótandi árum. Það var
alltaf stutt í brosið og hláturinn hjá
Steina og hvergi var hann þekktur
fyrir hálfkák eða athafnaleysi. Öllu
sem hann tók sér fyrir hendur skil-
aði hann fljótt og vel af hendi.
Hann var sístarfandi hvort sem var
við vinnu eða áhugamál og virtist
aldrei hafa nóg að gera heldur sótt-
ist alltaf í meira. Mörg okkar dáð-
ust að honum vegna þessarar orku
og tókum hann til fyrirmyndar.
Hann var ávallt reiðu-
búinn að hjálpa öðrum
sem þess þurftu og var
gott að leita til hans
og ræða við hann þeg-
ar á bjátaði. Hann var
útivistarunnandi og
leið hvergi betur en
úti í guðsgrænni nátt-
úrunni. Það var gaman
að sjá hvernig hann
endurnærðist og lifði
lengi á einu ferðalagi.
En það var alltaf stutt
i það næsta.
Við sendum fjöl-
skyldu hans og öllum
þeim sem eiga um sárt að binda
okkar dýpstu samúðarkveðjur og
viljum kveðja vin okkar með þessum
fáu orðum; elsku Steini, hvíl þú í
friði.
Ég sakna þín, ég syrgi farinn vin,
í sálu þinni fann ég dýpsta hljóminn,
er hóf sig yfir heimsins dægur-glys.
Á horfna tímans horfi ég endurskin,
ég heyri ennþá glaða, þýða róminn,
frá hreinni sál með hárra vona ris.
(Steinn Steinarr.)
Hlynur Bjarki, Hrefna,
Guðmundur S., Atli Már,
Anna Rós, Aðalsteinn S.,
Brynjar, Gerður, Þórar-
inn, Svala Magnea, Gunnar
K., Þorsteinn, Hallgrímur.