Morgunblaðið - 26.09.1997, Page 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 26. SEPTEMBER 1997 39
hendurnar á móti þér til að kúra í
hlýjum faðminum þínum. Ástríki
þitt í hans garð get ég aldrei full-
þakkað.
„Líf hans var fagurt, allir eðlis-
þættir spunnir af slíkum næmleik
Náttúrunnar að hún má segja hnar-
reist öllum heimi: Þetta var mað-
ur!“ (William Shakespeare.)
Elsku Ingunn, Einar, Siggi, Sig-
fús, Sólveig, Gunnar og fjölskyld-
ur, ég og fjölskylda mín sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Minningin um mætan
mann lifir, minning sem vex og
dafnar í ylnum frá sjálfri sér.
Anna Þóra.
í dag kveðjum við kæran vin
okkar Olaf Sigfússon, sem lést af
slysförum föstudaginn 19. þ.m. Við
kynntumst Ólafi fyrir u.þ.b. 14
árum þear við vorum öll að takast
á við að breyta lífi okkar til hins
betra. Ólafur var einstaklega elsku-
legur maður sem var boðinn og
búinn að rétta öðrum hjálparhönd
og nutum við þess ríkulega. Það var
sérstaklega ánægjulegt að sjá hve
honum tókst vel að glíma við sjálfan
sig og breyta til hins betra og miðla
öðrum af reynslu sinni og fylltumst
við gleði og vorum vonbetri um að
okkur myndi takast slíkt hið sama.
Við þökkum samverustundirnar og
vottum eiginkonu hans og bömum
innilega samúð.
Jónína og Jens.
Nú þegar Ólafur Sigfússon hef-
ur lokið jarðvist sinni, og þó
sannarlega sé hér aðeins um tíma-
bundinn aðskilnað Ólafs við vini
sína og vandamenn að ræða, þá
er rétt við þessi ótímabæru kafla-
skil að góðum og gegnum sérís-
lenskum sið að draga fram nokkr-
ar hliðar á þeim þægilega manni
sem ekki allir vissu um.
Kynni okkar Ólafs hófust fyrir
rúmum 23 árum þegar málin æxl-
uðust þannig að ég hóf störf hjá
honum og fleirum sem næturvörð-
ur á allóvenjulegan hátt. Það var
að vísu eitt skemmtilegasta starf
sem ég hefi unnið við, ekki síst
hve margbreytilegum hliðum
mannlífsins ég kynntist við það.
En þarna stóð Ólafur og kjagaði
áfram um vélsmiðjuna sína með
lítinn vindil í vinstri hendinni og
leit yfir mannskapinn og renni-
verkin sem verið var að bardúsa
við. Það eina sem ég man af þess-
um endalausu verkum á verkstæð-
inu var að þeir félagarnir voru allt-
af að vinna með borstangir og
borkrónur og þaðan af flóknari
hluti fyrir Jarðboranir ríkisins og
hinar ýmsu hitaveitur landsins. Ég
frétti það að vísu síðar meir að
þeir þama í vélsmiðjunni í Súðar-
voginum voru einna langbestir í
þeim verkum vegna áreiðanleika
og vandvirkni. En það var ekki það
sem gerði manninn eftirminnilegan
fyrir mér, þótt meira en nóg væri
fyrir verkin ein. Það sem var eins
og glampandi vörumerki á öllu sem
viðkom Ölafi Sigfússyni voru þægi-
legheit hans, kímnigáfa, hjálpsemi
og greind, - en umfram allt mýkt-
in og mildin sem fylgdi þessum
sérstaka manni, þessu merkilega
athafnaskáldi eins og ritstjóra-
skáldið Matthías orðaði það svo
vel eitt sinn.
Og sjaldan hefi ég fyrirhitt eins
fastan mann fyrir þegar einhver
ætlaði að ráðskast með hann mikið
eða lítið sem Óla var ekki að skapi.
En það voru ekki stóryrðin sem
þurfti til að gera lýðum ljóst að
þetta eða hitt kæmi ekki til álita.
Ónei, málið lá ljóst fyrir frá byrj-
un. Óg fljótt var síðan hægt að sjá
broslegu hliðarnar á hlutunum og
gera að gamni sínu og stríða liðinu
með sinni hárfínu kímnigáfu sem
fáum var eins lagið og Olafi. Og
á eftir fylgdi hláturinn sem var svo
meinlaus en svo óvanalega þægi-
legur.
Annað sem gerði þennan mann
ógleymanlegan. Þarna stóð þessi
járnsmíðameistari í vélsmiðjunni
sinni og hafði yfirleitt lesið miklu
meira en ég, langskólagengni mað-
urinn, í sagnasöfnum, í byggðalýs-
ingum, í landafræðinni og flestöllu
sem viðkom þjóðlegum fróðleik.
Og ekki var verið að þenja sig
yfir því. Öðru nær. Með látleysinu,
brosinu, léttleikanum og mildinni
rann þetta uppúr honum í
skemmtilegum samræðum um
hina ólíkustu hluti. Og síðar meir
þegar ég hóf söfnun álfa- og huldu-
fólkssagna með skipulegum hætti
í tengslum við Álfaskólann og álfa-
sögusafnið okkar í Sálarrannsókn-
arskólanum hafði Óli til að leggja
tvær af merkilegri sögunum sem
þangað rötuðu úr sínum eigin
reynsluheimi.
Báðir þeir atburðir sem hér um
ræðir tengdust því þegar þeir í
vélsmiðjunni voru að leggja hita-
veiturörin í austanverðan Kópa-
voginn sumarið 1974, og voru að
leggja stokkinn við álfhólinn á
Álfhólsveginum. Þá kom þar eitt
sinn einn af mörgum steypubílum
frá steypustöð nokkurri og frekar
ungur og óreyndur ökumaður sat
undir stýri á honum. Ökuferðin
þarna við álfhólinn endaði ekki
betur en svo að hann ók nánast
yfir nokkra af nyrstu steinunum í
álfhólnum. Og samstundis hljóp
hálfgerð hræðsla í mannskapinn
þarna á staðnum við þessa fram-
komu ökumanns steypubílsins vit-
andi hvað gerst gæti að svo búnu.
Bílstjórinn var því snarlega rifinn
út úr bílnum og farið með hann
að steinunum og hann hund-
skammaður fyrir að aka yfir eða
inn á lóð álfanna. Slíkan yfirgang
og frekju skyldi enginn sýna þess-
um verum. Aumingjans bílstjóra-
greyið vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið, hélt bara að þessar álfasög-
ur væru innantómar sögur um
ímyndun fyrritímafólks. En það
átti eftir að koma í ljós að svo var
ekki. Nokkru síðar rétt þegar hann
hafði síðan lokið við að losa síð-
ustu steypuna úr tunnunni á
trukknum og í stokkinn sem var
og er utan um hitaveiturörin og
fært bílinn til, þá gerðist undarleg-
ur hlutur sem aldrei fékkst nein
jarðnesk skýring á. Pilturinn stökk
út úr bílnum með kvittun sem þeir
félagarnir áttu að kvitta á að þeir
hefðu fengið tiltekið magn steypu.
Og þar sem þeir stóðu þarna fyrir
aftan trukkinn og voru að ganga
frá þessu þá gerðist það að ofur-
hægt lyftist trukkurinn og seig á
hliðina án þess að nokkur mannleg-
ur máttur kæmi þar nærri. Og það
sem meira var; trukkurinn hafði
staðið nánast alveg á jafnsléttu.
Auðvitað vissu allir á staðnum
nema bílstjóragreyið hvemig á
þessu stóð. Auðvitað voru álfarnir
eða hvaða aðrar huliðsvættir sem
bjuggu þarna að sýna pilti að eng-
inn færi á skítugum skónum yfir
þeirra bústaði.
Það þurfti síðan krana til að
koma steypubílnum á hjólin aftur
og mikið vesen og mikla fyrirhöfn,
og heilmiklar viðgerðir og kostnað
og endalaust röfl fyrir kauða að
reyna að skýra út hvað hafði raun-
verulega gerst.
Hinn atburðurinn sem Ólafur
varð vitni að tengdist þessum
sama stað einnig. Sem hluti af
verkinu fyrir Hitaveituna var það
í verklýsingunni að röntgenmynda
átti rörin og samskeytin á þeim
þegar búið var að sjóða þau sam-
an ofan í stokknum þar sem þau
lágu. Þetta var gert til að sjá
hvort nokkur leki væri á þeim.
En innan rúms hundrað metra
radíusar við álfhólinn, í austur og
vestur Álfhólsveginn virkuðu
myndavélarnar aldrei innan í rör-
unum hvernig sem reynt var. Allt-
af komu filmurnar tómar úr fram-
köllun. Aðeins var merkið í horn-
inu á þeim. Skipt var um filmur,
um myndavélar, og þær síðan
prófaðar á rannsóknarstofunni á
Iðntæknistofnun og þar virkuðu
þær fínt. En aldrei í rörunum
nálægt hólnum. Samtals voru um
sjö tilraunir gerðar til þess, en
allt kom fyrir ekki. Og þarna var
því alveg óvænt komin sönnun
þess að einhver undarlég orka var
í álfhólnum sem við jarðarbúar
kunnum annars engin deili á, og
það hvort sem ferkantaða vísinda-
stóði heimsins líkar betur eða verr.
Staðreyndirnar töluðu sínu máli.
Þessi undarlegi jámsmiður hafði
í ofanálag lesið reiðinnar býsn af
öllum mögulegum sagnafróðleik,
miklu meira en meðal sagnfræðing-
ur nokkum tímann kemst yfír á
ævi sinni að kynna sér. Þetta var
líka eftirminnilegt við manninn.
Að lokum er rétt að geta þess
að málin æxluðust þannig að Ólaf-
ur varð síðar meir einn af burðar-
stoðum smáfélags sem við félag-
arnir höfðum stofnað til miðils-
funda og veikra tilburða til alvöru
sálarrannsókna. Við kölluðum það
Tilraunafélagið síðara. Oft vorum
við að því komnir að hálfgefast
upp við þessar tilraunir þegar
misjafnlega gekk á stundum, eða
engir aurar voru í kassanum til
að kaupa segulbönd eða til að
reyna að vinna þetta á faglegan
og vandaðan hátt, m.a. með því
að vélrita allt sem fram kom, sem
var á þessum tíma nánast ofverk
okkar fjárhagslega og verklega.
En Óli stappaði í okkur stálinu á
sinn hljóðláta hátt. Hann heimtaði
í orðsins fyllstu merkingu að fá
að greiða eitthvað í undirbúnings-
kostnaðinn til að þetta yrði okkur
hinum léttara. Og engar fortölur
dugðu þá. Þetta ásamt ýmsu öðru
gerði það að verkum að Tilrauna-
félagið síðara er orðið átján ára á
þessu ári, og er á sinn hátt hænan
sem verpti því merkilega eggi sem
Sálarrannsóknarskólinn er í dag,
sem sá sem þessar línur ritar veit-
ir nú forstöðu. Þannig að beint
og óbeint átti Ólafur sinn þátt í
að sú merkilega fræðslustofnun
leit dagsins ljós, og það eflaust
án þess að hann ætlaði sér það,
eða jafnvel gerði sér það nokkurn
tíma almennilega ljóst. Og þaðan
af síður að hann vildi að sér yrði
þakkað fyrir það. Fyrir það ber
samt að þakka hér einnig á þess-
aristundu.
Ég vil að lokum votta eiginkonu
Ólafs og mjög svo mannvænlegum
börnum þeirra fimm og fjölskyld-
um þeirra öllum, svo og öllum öðr-
um vinum hans samúð mína á
þessari stundu.
Magnús H. Skarphéðinsson.
í dag er kvaddur Ólafur Sigfús-
son vélfræðingur. Fyrir nokkrum
árum átti ég þess kost að kynnast
honum er hann vann að viðgerðum
á búnaði Nesjavallavirkjunar. Mér
sem starfsmanni virkjunarinnar,
varð ljóst að hér var enginn meðal-
maður á ferð, því hann bjó yfír
gífurlegri reynslu, sem ásamt með-
fæddri lagni og útsjónarsemi gerði
hann að afburða fagmanni. Engu
skipti hversu erfitt og flókið verk-
efnið var, hann gat leyst það og
hvort sem til hans var leitað á virk-
um dögum eða hátíðisdögum var
hann alltaf tilbúinn til þjónustu, og
það sem hann lofaði stóðst. Ljúf-
mennska og lipurð í mannlegum
samskiptum var ríkjandi þáttur í
skapgerð hans og voru því persónu-
leg kynni við hann afar ánægjuleg.
Skarðið sem hann skilur eftir
verður vandfyllt.
Fyrir mína hönd og starfsmanna
Nesjavallavirkjunar vil ég votta
eiginkonu, börnum og öðrum
vandamönnum samúð mina og bið
Guð að styrkja þau á þessari erfiðu
stundu.
Jóhann Kristjónsson.
Kveðja frá sundfélögum
Hinstu stund að höndum ber
hvenær veit þó enginn.
Ólafur á undan fer,
til enda dagur genginn.
Höndin þín var hlý og sterk.
Þú hógværð áttir sanna.
Dáðn'kt er þitt ævi-verk
í augsýn Guðs og manna.
(Pétur Sigurgeirsson.)
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ARNÞÓR GUÐJÓN ÁRNASON,
Litla Haga,
Fáskrúðsfirði,
sem andaðist mánudaginn 22. september, á
Hornbrekku Óiafsfirði, verður jarðsunginn
laugardaginn 27. september frá Búðakirkju
Fáskrúðsfirði, kl. 14.00.
Sólveig Þórlaug Sigurðardóttir,
Árný Arnþórsdóttir, Ingi Helgason,
Sigurður V. Arnþórsson, Björg Ólafsdóttir,
Guðlaug Arnþórsdóttir, Jóhannes Sigurðsson,
Grétar Þ. Arnþórsson, Dagný Elfsdóttir,
Jóhanna K. Arnþórsdóttir, Benedikt Sverrisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
L'í
Í
j
;
|
J
I
i
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
STEINGRÍMUR BENEDIKTSSON,
Langholtsvegi 167,
Reykjavík,
andaöist að morgni fimmtudagsins 25. septem-
ber á Sjúkrahúsi Reykjavíkur.
Unnur Steingrímsdóttir,
Benedikt Steinar Steingrímsson, Júlfa Ásmundsdóttir,
Eggert Steingrfmsson,
Herdfs Steingrímsdóttir, David Gillard,
Steinunn Steingrímsdóttir, Bergsveinn Þór Gylfason,
Margrét Steinunn Steingrfmsdóttir, Einar Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn,
GUÐMUNDUR R. ÞORKELSSON,
Aðalstræti 8a,
Reykjavfk,
andaðist á Landspítalanum 24. september si.
Fyrir mina hönd, dóttur okkar og barnabarna,
Ósk Margeirsdóttir.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGRÚN JÓHANNSDÓTTIR,
Vfðimel 48,
Reykjavfk,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur laugardaginn
20. september sl.
Útförin hefur farið fram I kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Ingibjörg Sigurðardóttir, Jón Adolf Guðjónsson,
Jóhann Sigurðsson, Margrét Valdimarsdóttir,
Svanhildur Sigurðardóttir, Hilmar Þór Björnsson,
Sigurður Sigurðsson, Ásdfs Erla Kristjónsdóttir,
barnabörn, barnabarnabarn
og aðrir aðstandendur.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vin-
semd við andlát og útför eiginkonu minnar,
barnabarns, dóttur, tengdadóttur og vinkonu,
GUÐNÝJAR ÖLDU SNORRADÓTTUR,
Brekkustfg 18,
Sandgerði.
Engilbert Adólfsson,
Páll Guðmundsson,
Sigriður Clark, Ralph Clark,
Victoria Clark, Páll Clark,
Leah Clark, Richard Ciark,
frændsystkini,
Arnbjörg Sæbjörnsd., Bjarni Olsen,
Heiða Adólfsdóttir, Arnbjörg Haraldsdóttir.
s-