Morgunblaðið - 16.11.1997, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 16. NÓVEMBER 1997 41
MINNINGAR
RAGNA G.G.
RAGNARSDÓTTIR
+ Ragna G.G.
Ragnarsdóttir
fæddist á ísafirði
5. nóvember 1937.
Hún andaðist á
heimili sínu, Stíflu-
seli 10, hinn 6. nóv-
ember síðastliðinn.
Hún var dóttir hjón-
anna Guðmundu
Isleifsdóttur og
Ragnars Veturliða-
sonar. Ragna flutt-
ist með foreldrum
sínum til Reykja-
víkur barn að aldri,
og hófu þau búskap
á Suðurlandsbraut 100. Eigin-
maður Rögnu er Garðar Hall-
grímsson ættaður frá Bolung-
arvík, hann er starfsmaður hjá
ísal. Börn þeirra
eru: Sjöfn fædd 17.
maí 1966. Maki:
Rúnar Unnsteins-
son, á hún 4 börn;
Elísabet María,
fædd 3. mai 1971.
Maki: Ólafur V. Ól-
afsson, eiga þau 1
barn; Hallgrimur
Hjálmar fæddur 7.
des. 1974. Maki:
Björk Rafnsdóttir,
eiga þau 2 börn.
Einnig átti Ragna
soninn Guðmund R.
Ólafsson, f. 17. des.
1961. Útför Rögnu fer fram frá
Seljakirkju mánudaginn 17.
nóvember kl. 13.30. Hún verður
jarðsett í Fossvogskirkjugarði.
Það fór fyrir mér, eins og flestum
öðrum, dauðinn kemur alltaf jafn
mikið á óvart. Þegar Garðar hringdi
í mig og tilkynnti mér að hún Ragna
vinkona mín væri dáin, varð mér
fátt um svör, fannst það af ótrúlegt
til að það gæti verið satt, þrátt
fyrir að hún væri búin að vera mik-
ill sjúklingur um ára bil.
Við Ragna vorum búnar að
þekkjast frá því við vorum innan
við fermingu, áttum báðar heima
við Suðurlandsbrautina og gengum
í Laugarnesskólann, og er nú liðin
um hálf öld síðan, þótt ótrúlegt sé.
Ragna var afburða dugleg og
ósérhlífín gekk að allri vinnu af
festu og einurð. Hún vann í mörg
ár á Barnaheimilinu að Silunga-
polli, einnig vann hún á elli og
hjúkrunarheimilinu Grund nú síðast
á hjúkrunaheimilinu Seljahlíð eða
þar til hún varð að hætta snemma
vegna veikinda.
Ragna var með afbrigðum mynd-
arleg húsmóðir, hún bjó Garðari
manni sínum og börnum einstak-
lega snyrtilegt og smekklegt heim-
ili, heimilið börnin og barnabörnin
voru henni allt, og jafn ósérhlífin
var hún við að passa barnabörnin
þótt mikill sjúklingur væri orðin.
Ragna var með afbrigðum gest-
risin, þegar leiðin lá til Rögnu var
maður varla sestur niður þegar
borðið var orðið hlaðið kökum og
aldrei vantaði kleinurnar á borðið,
allt bakaði hún sjálf, hvað kvalin
sem hún var, það var alveg undra-
verð þrautseigja í þessari konu, það
var bakað, þrifið og skúrað svo
hvergi sást kusk á nokkrum hlut
þrátt fyrir alla þá sjúkdóma sem
hún gekk í gegnum og nú síðast
ólæknandi hjartasjúkdóm sem leiddi
hana til dauða.
Ragna lá ekki á liði sínu ef hún
sá að hennar var einhvers staðar
þörf, þegar henni var boðið til veislu
eða þar sem fólk var samankomið,
var Ragna ævinlega komin í eldhús-
ið að hjálpa til, naut ég sérstaklega
hjálpsemi hennar við erfidrykkju
mannsins míns og dóttur. Þá stóð
Ragna í eldhúsinu og passaði upp
á að nóg kaffi væri á könnunum
og að ekki vantaði neitt á matar-
borðið. Hún kom alltaf auga á hvar
hennar var þörf. Ragna var skap-
föst og sagði meiningu sína um-
búðalaust ef svo bar undir en alltaf
var hún réttlát. Hún var lífsglöð
kona, hafði mjög gaman af að
skemmta sér í góðra vina hópi. Hún
hafði mikið yndi af góðri dægur-
lagatónlist og átti hún mikið safn
af slíkri tónlist. Ragna hafði mjög
gaman af að ferðast og fóru þau
hjónin í margar ferðir á sumrin,
voru þau búin að koma sér upp
góðum ferða- og útilegubúnaði, og
festu þau kaup á nýjum tjaldvagni
síðastliðið vor sem þau voru bæði
stolt yfír, en örlögin hafa nú tekið
í taumana og ferðast hún nú ekki
meira í þeim vagni.
Fyrir um tveimur árum fórum
við í sumarbústað í Brekkuskógi
ásamt fleiri vinkonum, var það sér-
staklega skemmtilegur tími, þá var
mikið grínast og mikið hlegið. Ég
fór einnig í sumarbústað síðastliðið
sumar og var þá oft haft á orði að
nú vantaði Rögnu í eldhúsið.
Nú er hún horfín á vit feðra sinna
þar sem vinir, sem farnir eru, fagna
endurfundum og getum við glaðst
yfír að nú svífur hún í ljóma eilífðar-
innar.
Um leið og ég þakka Rögnu góða
samfylgd votta ég Garðari, börnum
hennar og barnabörnum mína
dýpstu samúð og bið Guðs blessun-
ar og sérstaklega bið ég Guð að
styðja og styrkja Daníel, sem alltaf
gat leitað til ömmu sinnar ef eitt-
hvað bjátaði á.
Á kveðjustundu fær huggað heilög trú,
þitt himinljós nú aftur skín í heiði.
I bústað Drottins björt þú skartar nú
sem blómgvuð grein á lífsins æðsta meiði.
(Ók. höf.)
Guð blessi minningu Rögnu.
Helga Gísladóttir.
Ragna vinkona okkar er dáin
eftir erfið veikindi, en ekki óraði
okkur fyrir að daginn eftir að hún
varð 60 ára myndi hún kveðja þetta
líf.
Hún sem alltaf var svo bjartsýn
og jákvæð og ákveðin í að yfirstíga
veikindin og nú átti hún að fara
að taka þátt í meðferð sem hefur
skilað góðum árangri í mörgum
löndum.
Vitur maður sagði einhvern tím-
ann: „í lífinu er maður alltaf að
heilsast og kveðjast og enginn veit
hvenær maður kveður í síðasta
sinn.“
Þannig er með okkur öll og nú
kveðjum við Rögnu vinkonu okkar
í hinsta sinn. Þá leita á hugann
minningar um allar samverustund-
irnar í gleði og í um 30 ára kynnum
og vináttu. Svo margs er að minn-
ast að það væri að æra óstöðugan
að fara að tíunda það allt hér, en
eitt stendur eftir eins og traust
bjarg, sú vinátta og traust sem allt-
af var hægt að sækja til Rögnu.
Ef eitthvað bjátaði á eða við
þurftum aðstoð eða hjálp var víst
Formáli minn-
ing'argreina
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar
um hvar og hvenær sá, sem ijallað er um, er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra hans, systkini, maka, og börn, skóla-
göngu og störf og loks hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til
að þessar upplýsingar komi aðeins fram í formálanum, sem er
feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum.
að Ragna var jafnvel búin að bjóða
það áður en það væri orðað.
Frekar en að vera að kveðja þig
með löngu máli sem segði í orðum
minna en hugurinn meinar og viil,
kveðjum við þig með völdum erind-
um úr ljóði sem Ólína Eiríksdóttir
frá Víðiholti orti eftir systur sína:
Þú gekkst þessa götu, sem Guð færði þér
og gleðina lést alltaf skína,
velvild og ánægja lagði að mér
og ljómann þú vildir mér sýna.
Leiðin var löng og lífíð var bjart
og brosandi gekkst alla daga,
þú margan hér gladdir sem leið átti hjá
og kærleikans bandinu vafðir.
Ég hlakka til fundar, er ferðina fer
í kyrrðina og kærleikans veldið,
kannski þú takir á móti mér
hinum megin við tjaldið.
Elsku Garðar, börn,tengdaböm
og barnabörn, okkar dýpstu samúð-
arkveðjur vegna fráfalls elskulegrar
eiginkonu, móður og ömmu. Við
munum öll minnast hennar sem
trausts og góðs vinar. Hvíli hún í
friði.
Áslaug og Arnór.
Elsku Ragna amma, þú varst
mér alltaf svo góð, þú reyndir að
gera allt sem í þínu valdi stóð til
að hjálpa mér þrátt fyrir öll veikind-
in.
Ég bið Guð að geyma þig.
Daníel Orn Sigurðsson.
Hún amma var besta amma í
heimi, hún var góður vinur og mjög
barngóð. Hún átti afmæli 5. nóvem-
ber og þá varð hún 60 ára og við
komum öll í heimsókn. Hún var
mjög ánægð með daginn og við lif-
um í minningu þess.
En hinn 6. nóvember frétti ég
að amma mín væri farin frá okkur
og við söknum hennar sárt.
Steindór Smári Sveinsson.
Elsku amma okkar, Ragna, er
látin og okkur langar að minnast
hennar með nokkrum orðum. Það
var alltaf opið hús hjá henni hvenær
sem við vildum koma og það voru
ófáar stundir sem við sátum og leir-
uðum, teiknuðum og sungum sam-
an. Hún hreinlega átti hvert bein í
okkur öllum og hún vildi helst vera
með okkur öll ef hún fengi að ráða,
þrátt fyrir öll veikindin.
Þótt amma sé dáin mun hún
ávallt lifa í huga okkar, því hún var
ekki bara amma heldur líka vinur
í raun.
Elsku amma, nú ert þú komin
til Guðs og hann passar þig.
Erna Björk Ólafsdóttir,
Björn Freyr Rúnarsson
og Davíð Már Rúnarsson.
Elsku amma Ragna, það var allt-
af svo gaman að koma i heimsókn
til þín því þú sást alltaf til þess að
mér og Heru Rán leiddist ekki, við
vorum varla komin inn fyrir dyrnar
þegar þú smelltir á okkur kossi en
ég „Litli þverhausinn þinn“ eins og
þú kallaðir mig sneri mér við því
það mátti enginn kyssa mig. „Jæja,
allt í lagi,“ sagðir þú en varst svo
fljót að smella einum á mig. Svo
fórstu inn í leikherbergi og náðir í
dót handa Heru Rán til að leika
með. Bauðst mér að mála eðateikna
myndir, sem þú límdir upp á vegg
í eldhúsinu þínu, leira eða púsla og
ef mig langaði í bílaleik þá hjálpað-
ir þú mér að setja saman gömlu
bílabrautina hans pabba sem þú
gróst upp fyrir mig rúmlega árs-
gamlan með bíladellu. Svo lét ég
bílana renna niður brautina sem
lagði undir sig stofuna þína. Elsku
amma, núna ertu komin upp til
englanna sem munu passa þig.
Þinn,
Leó Garðar.
Elsku amma Ragna, mamma og
pabbi ætla að segja mér frá þér
þegar ég verð stór því ég er svo
lítil ömmudúlla eins og þú kallaðir
mig og ekki farin að muna. Elsku
amma, Guð geymi þig.
Þín
Hera Rán.
Þegar bróðir minn hringdi og
sagði mér þau sorgartíðindi að kon-
an hans hún Ragna væri dáin var
sem tíminn stæði í stað. Ragna var
búin að vera á sjúkrahúsi í tæpan
mánuð, en kom heim daginn sem
hún var sextug, og töluðum við
saman í síma þá um kvöldið. Dag-
inn eftir kvaddi hún þetta jarðneska
líf, það kom svo óvænt en þó ekki.
Við sem eftir stöndum eigum svo
erfitt með að sætta okkur við dauð-
ann. Ragna var búin að vera mikill
sjúklingur seinustu árin og átti að
hafa hægt um sig, en það var eitt-
hvað sem hún gat ekki sætt sig
við. Fjölskylda hennar var henni
allt og alla sína orku gaf hún til
að sinna henni. Kannski gaf hún
meira en hún hafði þrek til. Fjöl-
skyldan gekk fyrir öllu og varð að
hafa það sem allra best. Mig langar
að þakka henni alla þá tryggð sem
hún sýndi mér ávallt og kveðja
hana með þessum fallegu erindum:
Þig faðrai friður pðs
og fái verðug laun,
þitt góða hjarta, glaða lund
og göfugmennska í raun.
Við kveðjum þig með þungri sorg
og þessi liðnu ár
með ótal stundum ljóss og lífs
oss lýsa gegnum tár.
Vér munum þína höp hönd
og hetjulega dug,
og ríkan samhug, sanna tryggð
og sannan öðlingshug.
Guð blessi þig. Þú blóm fékkst grætt
og bjart um nafn þitt er,
og vertu um eilífð ætíð sæl
vér aldrei gleymum þér.
(Jón Trausti.)
Elsku Garðar, börn, tengdabörn og
barnabörn, ég og fjölskylda mín
sendum ykkur okkar dýpstu samúð-
arkveðjur. Þið hafið misst svo mik-
ið. Megi algóður Guð styðja ykkur
og styrkja. Ég veit að allar góðu
og dýrmætu minningarnar eiga eft-
ir að ylja ykkur jafnt á þessum
erfiðu tímum sem um alla framtíð.
Blessuð sé minning Rögnu.
Ester Hallgrímsdóttir.
Þó allir hljóti að fara þessa ferð
að finna andans björtu heimakynni.
Þá streyma um hugann minninganna mergð
er mætur vinur kveður hinsta sinni.
(Vilhj. Siguij.)
Það er með hryggð í huga að ég
sest niður til að minnast Rögnu,
vinkonu minnar og starfsfélaga.
Hún lifði nýlega 60 ára afmælisdag
sinn, átti ljúfan dag á heimili sínu
í faðmi fjölskyldu og góðra vina.
Næsta dag var hún öll.
Þegar vistheimilið Seljahlíð tók
til starfa, réðumst við Ragna þang-
að ásamt mörgu mikilhæfu sam-
starfsfólki. Það var spennandi og
gaman að taka þátt í að móta starf
á nýjum stað, undir mildri en styrkri
stjóm Aðalheiðar Hjartardóttur
deildarstjóra, sem byggði starfíð
upp með mannkærleika og réttsýni
að leiðarljósi, jafnt gagnvart vist-
fólki og starfsfólki. En einnig hún
er látin langt fyrir aldur fram. Við
Ragna störfuðum eingöngu á næt-
urvöktum, þijár nætur í viku hverri,
níu stundir í senn. Það fer ekki hjá
því, að náin kynni myndist þegar
tvær manneskjur eyða svo mörgum
stundum saman í hverri viku árum
saman.
Ragna var harðdugleg og sam-
viskusöm, glaðsinna og geðgóð,
hafði því mjög góða nærveru. Aldr-
ei man ég eftir að okkur hafi
sinnast, eða slest hafí upp á vin-
skapinn þótt báðar værum skap-
miklar og hreinskilnar. Ragna vann
við umönnunarstörf alla sína starfs-
ævi, á bamaheimilum, leikskólum
og síðustu árin við umönnun aldr-
aðra. Öll sín störf leysti hún mjög
vel af hendi. Hressileg framkoma
og glaðlyndi hennar féllu í góðan
jarðveg, ekki síst hjá vistfólkinu.
Hún gerði aldrei mannamun, var
eins við alla, háa sem lága. En slíkt
þarf og á að vera aðal þeirra sem
slíka vinnu gera að ævistarfí sinu.
En fyrst og síðast vann hún fjöl-
skyldu sinni, eiginmanni, börnum,
tengda- og barnabörnum. Hún var v-
alltaf boðin og búin að aðstoða og
hjálpa til og voru þau hjónin mjög
samstíga í því að létta undir með
öðrum. Þeirra missir er því mikill
og sár.
Ragna átti við margs konar
heilsuleysi að stríða um dagana, en
var mjög hörð af sér, bar sig vel.
Hún horfði frekar á björtu hliðamar
en hinar dekkri. Hún var því trú-
lega oft veikari en maður hugði.
Hún sagði við mig í síðasta sam-
tali okkar skömmu fyrir andlát sitt,
en þá var hún í Sjúkrahúsi Reykja-
víkur, að sennilega væri hún að
verða búin, þrekið farið. Hún hafði
reyndar haft það á orði þegar verið
var að biðja hana um að hlífa sér,
að hún ætlaði að lifa lífinu lifandi,
meðan það entist. Og það gerði hún
svo sannarlega.
Ég veit að ég á eftir að sakna
Rögnu minnar. Hún fór allt of fljótt.
Það var ætíð hressandi að tala við
hana, rifja upp ýmislegt frá sam-
starfsárunum, bæði ljúft og sárt.
Líka margt spaugilegt og eftir-
minnilegt sem þá gerðist.
Ég veit að ég mæli líka fyrir
munn allra „næturdísanna", sem
héldu þeim sið að hittast og eiga
saman kvöldstund einu sinni á ári
til að viðhalda góðum kynnum,
rækta vináttuna og gera sér glaðan
dag. Nú verður skarð fyrir skildi
næst þegar við hittumst og Rögnu
vantar í hópinn.
Elsku Garðar, börn, tengdabörn
og barnabörn. Við hjónin sendum
ykkur hlýjar samúðarkveðjur og
biðjum Guð að blessa ykkur allar
minningarnar um góða og hug-
prúða konu, sem stóð meðan stætt
var.
Erla Bergmann.

a.

&
FOSSVOGI
Þegar andlát
ber að höndum
Útfararstofa kirkjugarðanna Fossvogi
Sími 551 1266