Morgunblaðið - 03.01.1998, Blaðsíða 47

MORGUNB LAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 3. JANÚAR 1998 47..
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
I
i
i
i
.
mynd eftir hann. Eitt haustið
teiknaði hann öll skólabörnin í Súg-
andafirði 70 að tölu og birtust þær
myndir í skólablaðinu. Árið 1960
málaði hann Islandsmynd á gaflinn
á Bamaskóla Suðureyrar sem hef-
ur vakið mikla eftirtekt ferða-
manna, þessa mynd skýrði hann
síðan upp 1972. Jón myndskreytti
lestrarbók fyrir Ríkisútgáfu náms-
bóka sem gefin var út 1976. Mörg
auglýsingaspjöldin hefur hann
myndskreytt því naskur var hann á
skoplegu hliðarnar á lífinu.
Margar myndir af samveru-
stundum koma upp í hugann er
vegir skilja. Samstarfið hjá leikfé-
laginu, ferðirnar með skólabömin
um landið, undirbúningur bama-
skemmtananna og þegar við skár-
um út laufabrauðið fyrir jólin, en
þar var Jón snillingur með hnífinn
eins og pennann.
A seinni árum hafa samveni-
stundirnar orðið stopulli, en alltaf
átti að fara að bæta úr því. Ekki
koma fleiri teiknuð jólakort fi-á þér
kæri vinur en minningarnar lifa
þótt annað hverfi á braut og eins
og segir í vísu eftir Bjarna Jóns-
son.
Þó á okkur feðra fold
falli allt sem lifir,
enginn getur mokað mold
minningarnaryfir.
Með þessum orðum sendum við
Þórhalli, bömum hans og tengda-
börnum, bamabörnum og öðmm
ástvinum innilegustu samúðar-
kveðjm-.
Blessuð sé minning hans.
Sigrún Sturludóttir
frá Súgandafirði.
Elsku Nonni minn, með þessum
fáu línum vil ég kveðja þig. Þrátt
fyrir veikindi þín vonaði ég að þú
fengir lengri tíma, og að þú fengir
að halda jól með fjölskyldu þinni,
en svo varð ekki.
Þegar þeir sem manni þykir
vænt um hverfa úr þessum heimi,
reikar hugurinn til baka og maður
fer að hugsa um liðinn tíma. Hjá
þér og Mæju átti ég margar góðar
stundir. Þegar ég var hjá ykkur á
sumrin, fyi’st á Kleppsjárnsreykj-
um, síðan á Skógum. Þið tókuð mér
eins og ég væri dóttir ykkar, þú
varst alltaf svo góður og þolinmóð-
ur við mig, og hjá ykkar átti ég
mitt annað heimili. Aldrei hef ég
verið eins stolt og síðasta sumarið
mitt hjá ykkur. Aður en ég fór
heim réttir þú mér ávísun og sagð-
ir að þetta væri kaupið mitt fyrir
sumarið, og ég hefði unnið vel fyrir
þvi og fleiri falleg orð fylgdu með.
Eg veit ekki hvort ég vann fyrir
þessu því sumardvölin hjá ykkur
var besta sumarfrí sem hægt var
aðfá.
Margar góðar minningar á ég
frá þessum sumrum.
Nú er komið að kveðjustund, en
við öll sem þekktum þig eigum
áfram minninguna um góðan
mann.
Elsku Nonni minn, ég þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig. Elsku Haddý, Kristinn, Halla,
og Sigríður Ósk, ég sendi ykkur og
fjölskyldum ykkar mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkværo stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hfjóta skalt
(V. Briem.)
Erla Bjarnadóttir.
+ Sigurunn Kon-
ráðsdóttir var
fædd á Kurfi undir
Brekku á Skaga-
strönd hinn 22. ágúst
1917. Hún lést á Sól-
vangi í Hafnarfirði
18. desember síðast
liðinn. Foreldrar
hennar voru Konráð
Klemensson, bóndi á
Kurfi, sonur Klem-
ensar Ólafssonar
fyrrum bónda þar og
Þórunnar Björnsdótt-
ur, Gunnlaugssonar
frá Akri og Ólínu Sig-
urðardóttur fæddrar á Hvítanesi
við ísafjarðardjúp. Voru því móð-
urættir Sigurunnar frá Vest-
fjörðum og Breiðafirði, og foður-
ættir úr Húnavatnssýslum og
Skagafirði. Sigurunn bjó alla sfna
búskapartíð í Hafnarfirði.
Fyrri maður Sigurunnar var
Guðmundur Guðmundsson, smið-
ur og sjómaður, sonur Ingibjarg-
ar Gunnarsdóttur og Guðmundar
Guðmundssonar, kallaður „frá
Hæli“, og bjuggu þau einnig í
Hjarta mitt er harmi slegið er ég
sest niður til þess að skrifa um þá
stórbrotnu sál, hina glæstu konu,
sem fyrir gæsku guðs var móðir
mín. Hennar kærleiksríka hjarta
er hætt að slá, en ylurinn frá því
umvefur ástvini hennar um ókomin
ár. Og allt sem lifði og andann dró
voru ástvinir hennar, því hún var
skáldið sem lék sér að stráum og í
hennar augum varð hið smæsta
blóm að undri sem hún síðar sýndi
okkur í ljóðum sínum svo við mætt-
um skilja mátt og megin skapar-
ans. Henni voru í vöggugjöf gefnar
ótrúlegar gáfur og orðsnilld henn-
ar var með ólíkindum.
Hér er ekki um orðagjálfur að
ræða, hér var meistari málsins á
ferð, málsins sem hún unni svo
Hafnarfirði. Böm
Sigurunnar og Guð-
mundar voru sex,
Svana Rósamunda,
fædd 19. okt. 1937,
Guðmundur Einir,
fæddur 22. júlí 1939,
Gunnar Ingi, fæddur
4. ágúst 1942, óskírt
sveinbarn (dó tveggja
mán.) fætt 1943, Þórir
Konráð Línberg,
fæddur 18. ágúst
1944, og Hafsteinn
Már, fæddur 26. júlí
1947. Síðari maður
Sigurunnar var Guðni
Bjarnason frá Flatey á Breiða-
firði, vélstjóri og síðar sundlaug-
arvörður til margra ára. Þau gift-
ust 1949 og bjuggu á Hverfisgötu
28 í Hafnarfirði. Guðmundur lést
1978 og Guðni 1991.
Sigurunn var skáld og birtust
eftir hana mörg ljóð og kvæði í
bókum og tímaritum. Ljóðabók
eftir hana, „Ur sjóði minning-
anna“, kom út 1995.
Utför Sigurannar fór fram frá
Hafnarfjarðarkirkju 2. janúar.
heitt, og kenndi okkur systkinun-
um og síðar barnaböraum og
barnabarnabömum að meta og
virða. Hennar fátæklegu híbýli
voru hallarsalir hinna sorgmæddu,
smáðu og vonlitlu. I hennar hönd-
um varð hvert smáræði sem hún
átti til að auðæfum, sem hún svo
útbýtti öðrum af örlæti sínu. Eng-
inn fór bónleiður frá hennar hús-
um.
Hún var af þeim styrku stoðum
sem studdu þetta land í gegnum
hörmungar aldanna og átti þá ósk
heitasta að afkomendur hennar
gerðu slíkt hið sama. Hún var minn
besti vinur og er nú skarð íyrir
skildi...
Kveð ég nú móður mína með
þessum orðum:
Já, hjarta mitt er harmi slegið,
heit eru tár sem titra á vanga.
Verður ei bætt barni, móðir
- aldur þar engu máli skiptir.
Mundir mjúku móður minnar
mín forðum struku tregatárin,
elsku móðir ástúð mína
áttu - út yfir gröf og dauða.
Ylurinn af elsku þinni
yljar mér á ævigöngu.
Stolt þitt og reisn
í skálda hjarta
skilur eftir auðmýkt mína.
íslenskir eldar ávallt brunnu
í eðli þínu undurfógru,
vemdarvængjum vildir vefja
veröldinaefþúgætir.
Þig hef ég elskað öðrum fremur...
(SRG)
Svana R. Guðmundsdóttir.
Nú er hún horfin okkur líka, nú
er ekki hægt að fá vísuspón eða
eftirmæli eins og margir nutu góðs
af eða góða leiðbeiningu, það er
erfitt að kveðja en það kveður þig
enginn í raun því ljóð lifa og þú í
þeim. Það er margs að minnast,
gleði og tára. Guð geymi þig,
mamma mín, og þakka þér allar
stundir með mér og börnum mín-
um og barnabörnum þínum.
En það sem getur lýst þér best
eru þín eigin ljóðmæli.
Lát mér Drottinn Ijós þitt skína,
leiddu mína veiku mund.
0 ljá mér faðir liðsemd þína,
mitt líf þér helgist hveija stund.
Ég er brota bamið smáa
sem bið þig, send mér nýjan mátt,
kom að mínum lífsbeð Iága
svo Iíf mitt fyllist göfgi og sátt,
vei mér lið hvem vanda að leysa
sem verður á mínum vegi þrátt,
stofna veika styðja og reisa,
styrkja þá sem eiga bágt.
Glæddu allt það góða
semguðþérhefurveitt,
á lífstreng lista og Ijóða
leiktu ef þú ert þreytL
Þaropnastháarhallir,
heimur bjartur, nýr,
SIGURUNN
KONRÁÐSDÓTTIR
AÐALHEIÐ UR
JÓNSDÓTTIR
+ Aðalheiður Jóns-
dóttir fæddist á
Akranesi hinn 3.
október 1921. Hún
lést á Landspítalan-
um 16. desember síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jón
Pétursson, vigtar-
maður, Akranesi, d.
9.10. 1963, og Guð-
rún Jóhannesdóttir,
húsmóðir, Akranesi,
d. 30.10. 1979. Aðal-
lieiður var fjórða
barn þeirra hjóna af
sjö.
Aðalheiður fluttist til Vest-
mannaeyja 19 ára
gömul og giftist þar
Sigurði Sigurjóns-
syni hinn 13.9. 1941,
Sigurður lést 16.6.
1979 í Vestmanna-
eyjum, en þá höfðu
þau slitið samvistir.
Börn þeirra eru: Jón
Rúnar, f. 6.3. 1941,
Sigrún Birgit, f.
23.11. 1946, Eðvald,
f. 19.7. 1951, Vignir,
f. 23.3. 1954, og Dí-
ana, f. 21.5. 1956.
Útför Aðalheiðar
fór fram frá Ás-
kirkju 22. desember.
„Auðvitað hefði það verið enn þá
erfiðara að vera glöð í svörtum föt-
um.“
Glöð! Kallaði Nanna uppyfir sig.
„Já, þegar pabbi er farinn til
himna til mömmu og allra hinna,
skilurðu? Hann sagði að ég yrði að
vera glöð. En það var örðugt, þó að
ég væri í rauðköflóttum kjól, af því
að ég sá svo eftir honum, mig lang-
aði svo mikið að hafa hann hjá mér.
Og mér fannst að ég ætti að hafa
hann.“
Alveg finnst mér sjálfsagt að ég
fengi að hafa hana Öllu-ömmu hér
hjá mér alltaf, það var einmitt hún
sem las fyrir mig Pollyönnubæk-
urnar og hreinlega tróð í mann
Pollyönnufræðunum. Það var nú
sama hvað dundi á bæinn,
Pollyanna kunni að gleðjast yfir
öllu, og það kunni hún amma sko
líka, enda minnir mig að nóttina
sem fór að gjósa útí eyjum hafi Alla-
amma bakað pönnukökur handa
gestum og gangandi svona eins og
vanalega, upprúllaður pönnukökur
fékk maður í morgunmat hjá henni
ömmu ef maður þurfti að álpast í
heimsókn á þeim tíma. Manni leidd-
ist heldur ekkert að heimsækja
hana, við kölluðum hana ömmu vill-
ing, enda hefur hún örugglega
framið fleiri prakkarastrik en við
barnabörnin hennar 17 að tölu, öll
til samans. Hún hafði alltaf frá ein-
hverju að segja og maður kom
alltaf í góðu skapi út frá henni
ömmu. Já, hún hefði nú örugglega
sagt manni að vera glaður þó hún
væri farin rétt eins og henni
Pollyönnu bar en ég verð að segja
eins og Polly í tilvitnuninni hér á
undan að það er erfitt að vera glað-
ur og kveðja hana Öllu-ömmu, ég
finn bara akkúrat ekkert gleðilegt
við það. Kannski get ég sætt mig
við að nú hefur hún hitt aftur fólkið
sem henni þótti svo vænt um, for-
eldra sína og hann Sigga-afa, ég
veit það svo sem að eflaust er hún
amma glöð yfír því núna. Undan-
farin tvö ár hafði heilsu hennar
hrakað mjög og það átti nú ekkert
sérlegá vel við hana ömmu mína að
vera svona rúmliggjandi, það er
hálf spælandi til þess að hugsa að
hún skyldi ekki njóta tilvistar
græna kortsins því amma var alltaf
á þvælingi útum allan bæ í strætó,
bað um skiptimiða fyrir sldptimiða
og þekkti orðið örugglega alla
strætóbílstjórana, hún hreinlega
dansaði um í gleði. Til að hitta á
hana heima varð maður að panta
tíma hjá henni eins og fræga fólk-
inu, því hún var aldrei „kjur“.
A kveðjustund streyma fram
minningar sem ég ætla að geyma
vel, ég finn ég brosi í gegnum tárin
því þær eru svo skemmtilegar þess:
ar minningar um hana Öllu-ömmu. í
jólaboði á Landspítalanum nú fyrir
stuttu sagði hún okkur eina villinga-
söguna, þá var Nonni sonur hennar
að skutlast með hana og Völlu syst-
ur í Hveragerði þar sem þær hafa
eflaust gert allt „vitlaust“ eins og
maður segir, en á leiðinni þurftu
þær að koma við í Hagkaup og
versla, þær skelltu sér í nærfata-
deildina og Nonni á eftir þeim, svo
kölluðu þær á starfsfólkið „hva, eig-
iði enga sexí náttkjóla hérna, við er-
um á leiðinni í Hveragerði". Aum-
ingja Nonni lét sem hann þekkti
ekki þessar tvær úr Tungunum á
sjötugsaldri sem grenjuðu úr hlátri
af prakkarastrikinu. Kannski mað-
ur reyni að gera eitthvað skemmti-
legt og halda uppi heiðri hennar
Öllu-ömmu.
Elsku besta amma mín, ég kveð
þig með lítilli bæn sem þú kenndir
mér og þakka þér um leið allt það
sem þú gafst mér.
Veitu Guð faðm, faðir minn
í frelsarans Jesú nafni.
þar ekki vita allir
hvað inni fyrir býr.
Þitt styrka, hlýja tungutak
að töfrum gjörði daginn
ogandansvarmavængjablak '
sem vatt sér yfir sæinn.
En sá sem auðmýkir sjálfan sig,
mun upp hafinn verða. Guð er með
þér, þinn sonur,
Hafsteinn.
Okkur langar til að minnast
móðursystur okkar Sigurunnar
Konráðsdóttur, sem lést hinn 18.
desember. Á kveðjustund leita
margar minningar á hugann. Við
eigum góðar minningar um Sigur-
unni sem munu fylgja okkur á lífs-
leiðinni. Og ef til vill hefur hún haft
meiri áhrif og átt meiri þátt í að
koma okkur til manna á okkar
yngri árum en við gerum okkur
grein fyrir. Hún hefur verið hluti
tilveru okkar systkinanna frá því
við munum fyrst eftir okkur, og
dvöldu sum okkar hjá henni í
lengri eða skemmri tíma. Og ekki
stóð hún ein, við hlið hennar var
einstakur maður, hann Guðni
Bjaraason, blessuð sé mining hans.
Ævinlega vildu þau deila öllu sínu
með því fólki sem þeim þótti vænt
um.
Sigurunn var falleg kona og yfir
henni var alltaf einhver glæsileiki,^
og með návist sinni hafði hún áhrifm
á umhverfi sitt og þá sem í kring-
um hana voru. Með heilbrigðu lífs-
viðhorfi sá hún ávallt góðu hliðarn-
ar á öllum málum, og það besta í
fari hveijar manneskju. Við þökk-
um ástúðina til okkar systkinanna,
og þá einstöku umhyggju sem hún
sýndi móður okkar alla tíð. Nú er
farin ein af þeim manneskjum sem
Guði og mönnum erum kærastar,
ein af þeim sem hafa það að leiðar-
ljósi að veita birtu og yl. Megi al-
góði Guð umvefja hana með kær-
leika sínum. Fjölskyldu Sigurann-
ar vottum við okkar dýpstu samúð,
og biðjum Guð að styrkja þau á
þessari sorgarstund.
Margrét Björgólfsdóttir
og fjölskylda.
Hönd þín leiði mig út og inn
svo allri synd ég hafni.
Þín
Ósk.
Elsku amma mín, ég kveð þig nú
og ég veit að þú ert komin til betri
heima þar sem þér líður vel. Þegai>*'
ég sé litlu barnabömin þín, þá átta
ég mig á því, hve heppin ég var að
fá að njóta þín svona lengi. Þú varst
alltaf að þakka mér fýrir að vera
svona trygg og að heimsækja þig og
pabba á spítalann, ég skildi þetta
aldrei og mér fannst þú hafa gert
svo miklu meira fyrir mig og okkur
systkinin.
Og ég sé nú að þú varst bara ung
kona þegar við systkinin fluttum til
Eyja með fósturpabba. Þú tókst á
móti okkur á fallega heimilinu þínu
og Sigga afa og að heimsókn lokinni
sagðir þú að nú mættum við kalla
þig ömmu. Seinna áttaði ég mig á
því að þú varðst auðvitað ekki
amma fyrr en að Alla, Ósk og HelJk'
ena fæddust, þær fæddust á þremur
árum og þú geislaðir sem amma. Ég
fann aldrei neinn mun á því að þú
værir meiri amma þeirra en mín,
því þú varst svo góð við alla.
Heimsóknimar á Brimhólabraut-
ina eru mér alltaf minnisstæðar,
mér fannst þú rík því þú áttir svo
fallegt heimili og ég man að ég öf-
undaði börain þín af því að þú værir
mamma þeirra en bara amma mín.
Það var algjör toppur á tilverunni
að komast í dótið á háaloftinu þínu,
ég hafði aldrei séð svona mikið dót^
Þið hjónin komuð oft á Vesturveg-
inn færandi hendi með ýmislegt
sem heimilið vantaði og þá var oft
gaman hjá okkur bömunum. Amma
mín, ég vil þakka þér fyrir allt og
líka það hve góð þú varst alltaf við
mömmu.
Hvíl í friði.
Anna Finnbogadóttir. t0