Morgunblaðið - 03.01.1998, Blaðsíða 54

54 LAUGARDAGUR 3. JANÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ASLAUG
SIG URÐARDÓTTIR
+ Áslaug Sigurð-
ardóttir fæddist
á Hofstöðum í
Miklaholtshreppi
30. ágúst 1926. Hún
andaðist á hjarta-
deild Landspítalans
23. desember síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Háteigskirkju 2.
janúar.
Elsku amma mín.
í tæp 30 ár varð ég
þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eiga þig sem
ömmu. Fyrstu minningarnar sem
ég riíja upp eru úr eldhúsglugga-
num á Miklubrautinni. Þar sat ég
oftar en ekki og taldi bíla sem óku
upp og niður Miklubrautina. „Dósa-
lausu“ bílamir voru náttúrulega
taldir sérstaklega vegna hávaðans.
Stundum gafst þú mér leyfí til að
vekja afa eftir næturvakt og fékk
ég þá oft músasögu eða tófusögu
að launum hjá afa. Þú gafst mér
líka ýmis ábyrgðarhlutverk í heimil-
ishaldinu sem mér sem ungum
“dreng fannst aldeilis fengur í. Ég
t.d. „stinkaði" alltaf með sérútbú-
inni vatnsflösku þvottinn sem þú
varst að strauja á eldhúsborðinu.
Ég lærði líka fljótt að bijóta saman
lök og sængurver með þér og ýmis-
legt fleira smálegt féll til. Seinna
meir þróuðust þessi föstu hlutverk
mín samhliða þroska ungs drengs
sem átti margar ánægjustundir með
ömmu sinni og afa á Miklubraut-
inni. Einnig eru minnisstæðar ferð-
irnar sem við fórum saman upp á
Akranes til langömmu Þórunnar.
Þá lærði ég og þekki enn flestöll
ömefni og merkisstaði í Hvalfírðin-
um. Alloft var stoppað og borðað
nesti í einhverri náttúmperlunni.
Þessar minningar og margar fleiri,
elsku amma mín, ylja nú ungum
manni sem berst við að skilja af
hverju við getum ekki átt fleiri
ánægjustundir saman.
Það sem deyfír sárs-
aukann og gefur manni
styrk til að sætta sig
við gang lífsins er sú
vissa að að þú, amma
mín, munt halda áfram
að passa, vernda og
elska okkur sem sökn-
um þín svo sárt.
Runólfur.
Elsku frænka mín.
Þú kvaddir þennan
heim á Þorláksmessu
eftir nokkra daga á gjörgæslu
Landspítalans. Ég náði því að koma,
halda í hönd þína og kyssa þig á
ennið í kveðjuskyni.
Hugurinn reikar, margar myndir,
minningar og hugsanir streyma í
gegn. Ég veit ekki hvemig þessi
ætt fer að án þín. Nú seint í haust
hringdi ég í þig til að fá einhveijar
upplýsingar úr fjölskyldunni, það
var fljótlegast, einfaldast og áreið-
anlegast fyrir mig. Þannig hugsuð-
um við mörg í íjölskyldunni og höfð-
um áratuga reynslu af góðum ráð-
um þínum og umhyggju fyrir okkur
öllum.
Þegar ég var barn í Borgarfírðin-
um, fyrir um það bil 35 árum, var
Reykjavíkurferð heilmikið ferðalag
og því fylgdi alltaf heimsókn eða
dvöl á Miklubraut 82, á heimili
ykkar Sveinbjörns. Mér fannst
heimilið fullt af dýrgripum, alveg
ótrúlega flottum ljósakrónum og
lömpum, útsaumuðum púðum,
handmáluðum blómavösum og
styttum að ógleymdu konunglegu
sófasetti í stofunni. Eitt sinn í slíkri
bæjarferð átti ég afmæli, varð átta
ára gömul, ég sé enn fyrir mér fínu
peningabudduna sem þú gafst mér
í afmælisgjöf. Úr brúnu rúskinni
með gullspennu, áreiðanlega keypt
í útlöndum.
Ég man að á unglingsárum þótti
mér ekki þægilegt að segja þér
hvað fötin og skórnir sem ég keypti
kostuðu. Fannst það nú vera mitt
mál að kaupa dýrustu leðurstígvélin
í bænum. Nú skil ég þetta allt bet-
ur, elsku yfirfrænka. En eins og
þú veist kallaði ég þig stundum
Æðstu Æðstu. Þórunn dóttir þín
og frænka mín komst ekki hærra
en Æðsta, nokkrar aðrar frænkur
gætu hugsanlega borið þann titil
en engin önnur fær að heita Æðsta
Æðsta.
Löngu síðar vantaði mig næði til
að læra fýrir stúdentspróf, því á
mínu heimili voru tvö ung börn.
Eins og alltaf var það sjálfsagt, ég
fékk aðstöðu eins og svo ótal marg-
ir á undan mér í litla homherberg-
inu, sem var allt í senn skrifstofa,
bóka- og saumaherbergi og aðstaða
fýrir að minnsta kosti eina fjöl-
menna og fýrirferðarmikla ætt úr
Hrísdal. Þama lærði ég fyrir loka-
prófín, þið sáuð til þess að ég hefði
næði og fengi nóg kaffí og mat á
réttum tímum. Og kvöldið fyrir út-
skriftina kom ég til ykkar að sækja
hvíta kollinn sem þið gáfuð mér og
við áttum saman yndislega stund.
Elsku Áslaug frænka, þetta em
aðeins örfá minningarbrot af ótal
mörgum sem renna gegnum huga
minn nú þegar þú hefur kvatt.
Þessa síðustu daga hugsa ég mikið
um heimili ykkar Sveinbjöms, með
öllum þeim gestum sem þar dvöldu
um lengri eða skemmri tíma bæði
í gleði og sorg. Ég hugsa um hvað
þú stjómaðir öllu af mikilli list, allt
gekk svo ótrúlega vel fyrir sig, þú
keyrðir alla til erinda sinna, alltaf
var matur og kaffí fyrir svo marga
sem þörfnuðust. Það þurfti oft að
taka sólarhæðina í ýmsum málum,
fara yfír stöðuna í umræðum við
ykkur hjón og öllum réðuð þið heilt.
Þegar ég lít til baka sé ég, að þið
veittuð fólkinu ykkar örugglega
fleiri þúsund gistinætur, tugi þús-
unda máltíða, ómælda kílómetra í
akstur, óteljandi heimsóknir á spít-
ala svo eitthvað sé nefnt og allt af
miklum kærleik og umhyggju.
Öll þessi umsvif kröfðust mikillar
yfírsýnar, skipulags og sveigjan-
leika. Allt þetta eru taldir hæfileik-
ar mikilla stjórnenda. Við í okkar
fjölmennu fjölskyldu vomm svo lán-
söm að njóta þessara hæfileika
þinna sem allt eins hefðu getað
nýst í að stjóma einhveiju af stór-
fyrirtækjum landsins.
Frænka mín, það er erfítt að slá
botninn í þessa kveðju til þín, á
svona stundum er maður er svo
eigingjam og upptekinn af sínum
eigin tilfínningum og missi. Samt
leita á hugann spumingar um
hvernig þér hafí liðið, spumingar
sem ég bar aldrei fram en velti nú
fyrir mér hugsanlegum svöram við.
Elsku Áslaug, takk fyrir hlýju og
umhyggju fyrir mér og mínum, þín
verður alltaf minnst sem einstakrar
frænku í minni fjölskyldu.
Kæra vinir og frændfólk Svein-
bjöm, Þórann, Þórhallur, Ása, Run-
ólfur, Svenni og fjölskyldur, hugur
minn er hjá ykkur.
Fyrir hönd foreldra minna og flöl-
skyldu votta ég ykkur dýpstu sam-
úð og bið góðan Guð að vera hjá
ykkur öllum.
Jóhanna Leópoldsdóttir.
Ég hitti hana fyrst fyrir fímm
áram í afmælisveislu uppi í Borgar-
fírði og kunni strax vel við hana.
Hún var úr Miklaholtshreppnum en
Sveinbjörn maður hennar úr Stað-
arsveitinni og hafði þekkt foreldra
mína fyrir meira en hálfri öld. Það
fylgdi henni notaleg glaðværð og
áhugi á velferð manns, enda var
ég um það leyti að tengjast fjöl-
skyldu hennar. Fljótlega kom mér
í huga að hún minnti mig á fólk
sem ég hafði kynnst í bernsku
minni. Ég áttaði mig ekki strax á
hvaða fólk það var. Þórunni dóttur
þeirra þekkti ég frá áralöngu sam-
starfí í verkalýðshreyfingunni. Við
hittumst ekki oft á þessum fímm
árum. Þau hjón heimsóttu okkur á
Eyrarbakka, það var glaðleg stund
við eldhúsborðið, með sögum, gáska
og hlýlegu viðmóti.
Svo dundu óhöppin yfír okkur,
eins og gengur og gerist í tilvera
fólks. Þá kom áhugi hennar á vel-
ferð okkar skýrt í ljós. Hún fylgdist
með því hvemig okkur gengi að
komast í gegnum erfiðleikana.
Áhugi hennar var einlægur og hlýj-
aði okkur um hjartaræturnar.
Síðan komu þær mæðgur til okk-
ar fyrir hver jól og færðu björg í
bú, með því elskulega viðmóti sem
gjarnan einkennir fómfúst, heiðar-
legt og velviljað fólk. Þá rann upp
fyrir mér að svona fólki hafði ég
kynnst þegar á móti blés á æsku-
dögum mínum og held stundum að
fari fækkandi. Hún stóð djúpum (
rótum í því sem best er og traust- (:
ast við það að vera íslendingur.
Fyrir þessi jól hafði hún að nokkra
undirbúið heimsókn til okkar, en
entist ekki aldur til. Þórunn og
Sveinbjöm yngri komu í hennar
stað.
Ég verð Áslaugu og fjölskyldu
hennar ævinlega þakklátur fyrir
hlýhug í okkar garð. Ég sendi
Sveinbimi, Þóranni og öðrum .
vandamönnum Áslaugar mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Helgi Guðmundsson.
Kraftakonan hún amma min er
dáin, erfíð staðreynd en víst óhagg-
anleg. Fá orð lýsa konu eins og
henni ömmu enda var hún einn af
máttarstólpum fjölskyldunnar okk-
ar sem var alltaf til staðar fyrir i
okkur öll, rétti alltaf hjálparhönd
og sá til þess að við gátum notið
þess besta í lífínu. Fyrstu æsku-
minningar mínar snúast um ferða-
lög með afa og ömmu, ferðalög upp
í Borgarfjörð og á Snæfellsnes og
eins upp á Akranes til langömmu
Þórannar í kartöflurækt. Amma
kenndi mér ótal vísur sem ég söng
hástöfum á þessum ferðum okkar
saman. Eins tók hún mig oft með
sér niður í Glaumbæ þar sem ég |
þekkti hvem krók og kima sem litla
aðstoðarkonan hennar. Síðar sótti
ég mikið að gista hjá þeim afa og I
ömmu um helgar og margt var nú
brallað á Miklubrautinni með
ömmu, alls kyns æfíngar á háhæl-
uðum skóm og það besta var þegar
ég fékk að fara í fína ballkjólinn
hennar sem ég kallaði svo og punta
mig með fallegustu hlutunum henn-
ar. Samband okkar var í raun lík-
ara foreldra og dóttur enda foreldr- (
ar mínir ungir er þau áttu mig.
Afí og amma stóðu alltaf á bak
við mig í lífinu, sérstaklega á náms-
JONAS
ÓLAFSSON
+ Jónas Ólafsson
fæddist á Tortu
í Biskupstungum í
Árnessýslu 5. des-
ember 1912 en ólst
upp að Hólum á
sama stað. Hann
lést 20. desember
síðastliðinn. Hann
stundaði búskap á
Kjóastöðum í Bisk-
upstungum alian
sinn starfsaldur en
þau hjónin brugðu
búi 1984 og fluttust
til Selfoss þar sem
hann bjó til ævi-
loka. Foreldrar Jónasar voru
Ólafur Guðmundsson f. 22.2.
1873, d. 23.5. 1934, bóndi að
Tortu og að Hólum í Biskups-
tungum og Sigríður Jónasdóttir
f. 20.6.1875, d. 20.1.1946, hús-
freyja. Jónas átti átta systkini,
þrjú þeirra eru á lífi. Systkinin
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 0000
eru: Óskar Sigurþór
f. 26.8. 1908, látinn;
Elín Guðrún f. 4.9.
1909, látin; Sigur-
björg f. 26.9. 1910,
látin; Kjartan f. 3.10.
1911, látinn; Þórey f.
19.2. 1915; Anna f.
10.2. 1916; Þorvaldur
f. 4.6. 1917, látinn, og
Finnbogi f. 2.9. 1918.
Jónas kvæntist
19.6. 1941 eftirlifandi
eiginkonu sinni Sig-
ríði Gústafsdóttur, f.
29.2. 1920, húsfreyju.
Hún er dóttir Gústafs
Loftssonar og Svanhvítar
Samúelsdóttur. Börn Jónasar
og Sigríðar eru sextán talsins:
Sigríður, f. 4.3. 1941, fanga-
vörður búsett í Kópavogi, og á
hún þrjú börn og fjögur barna-
börn; Gústaf Svavar, f. 1.2. 1942,
starfsmaður í gróðrarstöð í
Hveragerði, kvæntur Sigríði
Kristjánsdóttur og eiga þau fjög-
ur börn, fyrir átti Gústaf tvö
börn og fjögur barnabörn; Ólafur
Þór, f. 31.12. 1942, starfsmaður
á Laugarvatni, í sambúð með
Guðrúnu Mikkaelsdóttur, þau
eignuðust einn son sem nú er
Blómabúði
m

om
v/ PossvogsUifkjugafS
Simii 554 0500
látinn, fyrir átti Ólafur þijá syni
og eitt barnabarn; Karl Þórir, f.
13.2. 1944, bifvélavirki, starfs-
maður Kirkjugarða Reykjavíkur,
kvæntur Þórlaugu Bjarnadóttur,
og eiga þau tvö böm, fyrir átti
Karl tvo syni; Svanhvít, f. 23.8.
1945, búsett í Reykjavík, gift
Stefáni Ó. Guðmundssyni, raf-
virkja, og eiga þau tvær dætur
og eina dótturdóttur; Þórey, f.
22.11. 1946, búsett í Haukadal i
Biskupstungum, gift Þóri Sig-
urðssyni, garðyrkjumanni, og
eiga þau þrjú börn og þrjú
barnabörn; Halldóra Jóhanna,
f. 9.5. 1948, búsett í Borgarnesi,
gift Geir Sævari Geirssyni, húsa-
smiði, og eiga þau þijú böm og
þrjú barnabörn; Guðrún Stein-
unn, f. 13.2. 1950, búsett í Kefla-
vík, gift Haraldi Hinrikssyni,
skipstjóra, og eiga þau tvö börn,
fyrir átti Guðrún tvo syni og tvö
barnabörn; Eyvindur Magnús,
f. 20.2.1952, bóndi á Kjóastöðum
í Biskupstungum, kvæntur
Kristínu Ólafsdóttur og eiga þau
fimm börn og eitt barnabarn;
Loftur, f. 18.9. 1953, búsettur
að Lambabrún á Biskupstungu-
m, kvæntur Vilborgu Guð-
mundsdóttur og eiga þau þrjá
syni; Þorvaldur, f. 6.10. 1954,
búsettur á Syðra-Seli í Hruna-
mannahreppi, kvæntur Agnesi
Böðvarsdóttur og eiga þau tvö
börn og eitt barnabarn; Guð-
mundur, f. 25.5. 1956, búsettur
á Flúðum í Hrunamannahreppi
á hann þijú börn; Ágústa Halla,
f. 26.9. 1957, búsett í Njarðvík,
gift Inga Eggertssyni og eiga
þau þijú börn; Egill, f. 11.12.
1960, bóndi á Hjarðarlandi í
Biskupstungum, kvæntur Kol-
brúnu Ósk Sæmundsdóttur, og
eiga þau þijú böra; Bárður, f.
6.9. 1962, járnsmiður búsettur á
Vopnafirði, kvæntur Sigríði
Eddu Guðmundsdóttur og eiga
þau fjögur börn; Sigþrúður, f.
17.9. 1966, skrifstofumaður í
Reykjavík, gift Jóni Bergssyni,
verslunarmanni, og eiga þau
eina dóttur.
Utför Jónasar fer fram frá
Skálholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30. Jarð-
sett verður frá Haukadals-
kirkju.
Hvar er afí, spurði Díana þegar
við komum í Lóurimann á sunnu-
deginum og hún sá að afí lá ekki
í rúminu sínu og sat ekki við eldhús-
borðið og lagði kapal. Ég reyndi
að útskýra fyrir henni hvar afí
væri og sáttust var hún þegar ég
sagði að afí væri á himnum að
syngja fyrir stjömumar.
Elsku pabbi og afí, við kveðjum
þig með söknuði í dag. Söknuður
okkar verður ekki eins sár þar sem
við vitum að nú nýtur þú sveitasæl-
unnar og hvílir þreyttan huga.
Elsku mamma og amma, við
þökkum þér styrkinn sem þú gefur
okkur og megi guð styrkja þig í
söknuði þínum.
Sigþrúður, Jón
og Díana íris.
Hinn 20. desember síðastliðinn
fengum við systkinin sorglegar
fréttir, hann afí Jónas hafði yfir-
gefið þennan heim okkar. Tilhugs-
unin um að afi verði ekki heima
hjá henni ömmu þegar við komum
næst í heimsókn fær svo á okkur
að það er ekki hægt að lýsa því.
Við höfum alltaf sagt að við séum
að fara í heimsókn til afa og ömmu
á Lóurima og við munum halda
því áfram því að við vitum að afí
mun vera þarna og fylgjast vel
með okkur. Þó að hann afi muni
ekki vera þarna til þess að fara í
krók eða syngja þá munum við
ávallt minnast hans í hjarta okkar. (
Ekki er hægt að hugsa sér betri (
afa. Jónas afi var alltaf svo bros-
mildur, hjartagóður og skemmti-
legur. Það er sárt að rifja upp
minningarnar um ferðir okkar á
Kjóastaði og á Selfoss því að afi
var alltaf heima og tók á móti
okkur með bros á vör.
Afí var alltaf tilbúinn til að leika
við okkur krakkana. Hann var mjög
söngelskur maður og með því allra
skemmtilegasta sem hann gerði var (
að syngja. Við skiljum ekki og i
munum líklega aldrei skilja hvers ,
vegna Guð þurfti að taka hann til
sín, því svo mörgum þykir vænt um
Jónas afa. Þó að það sé sárt að
rifja upp minningar um samvera-
stundimar okkar með afa þá er
gott að eiga þær í hjarta og hug
okkar. Jónasar afa er sárt saknað
og munu minningamar um hann
eiga stórt pláss í hjarta okkar sem
fylgir okkur um alla eilífð.
Elsku amma, við vitum að afí er í
í góðum höndum hjá Guði og við
stöndum við hlið þér í þessum mikla
söknuði.
Sigríður, Ragnar og Jónas.
Ég man þá tíð, í minni hún æ mér er,
þá ársól lífsins brann mér heit á vanga
og vorblóm ungu vakti í bijósti mér, (
sem velkja náði ei hretið enn hið stranga. j
Þessi vísa leitar á hugann þegar
Jónasar á Kjóastöðum er minnst,
svo oft sem hann söng hana á gleði-
stundum, með sinni voldugu rödd,
sem hann beitti líkt og Carúsó, svo