Morgunblaðið - 03.01.1998, Blaðsíða 52

52 LAUGARDAGUR 3. JANÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HJÖRDÍS
ÞÓRARINSDÓTTIR
+ Hjördís Þórarins-
dóttir var fædd á
Rauðsstöðum í
Arnarfirði 30. maí
1918. Hún lést á Víf-
ilsstaðaspítala 28.
desember si'ðastlið-
inn. Foreldrar hennar
voru þau Þórarinn
Ólafsson og Kristín
Jónsdóttir. Hún ólst
upp hjá föður sínum
og konu hans, Sigur-
•*> rós Guðmundsdóttur.
Iijördís átti 13 systk-
ini og eru fimm
þeirra á lífi.
Hinn 18. desember 1937 giftist
Hjördís Guðmundi Lúther Sig-
urðssyni frá Krossadal, f. 27. maí
1909, d. 5. júní 1975. Þau bjuggu
lengst af í Hliðskjálf á Patreks-
fírði. Þau eignuðust tíu börn, þar
af eru sjö á lífi: 1) Sverrir Breið-
fjörð, kvæntur Ástu Gísladóttur.
2) Búi, kvæntur Rann-
veigu Helgadóttur.
3) diengur, andvana
fæddur. 4) Sigríður
Fjóla S., gift Guðlaugi
Guðmundssyni.
5) Reynir, lést fimm
ára gamall. 6) Hjör-
leifur Ómar, kvæntur
Sigrúnu Sigurðar-
dóttur. 7) Sigurlaug
Jóna, gift Ólafí B.
Baldurssyni. 8) Ragn-
hildur Reyn, lést eins
árs. 9) Sigríður, gift
Birni Jónssyni.
10) Ólafía Herdfs, gift
Þráni Guðbjartssyni. Hjördís átti
20 barnabörn, þar af eru 19 á lífi,
og 11 barnabarnabörn.
Kveðjuathöfn um Hjördísi fór
fram í Víðistaðakirkju í Hafnar-
firði 30. desember. Jarðsett verð-
ur frá Eyrarkirkju á Patreksfirði í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Sofðu rótt, kæra systir.
Ég er alvaldinu þakklát að hafa
gefið mér styrk til þess að komast til
þín og kvatt daginn áður en þú varst
fill. Hönd í hönd sátum við saman
^ systur, jiá einar núlifandi barna Þór-
arins Olafssonar, og hurfum á vit
minninganna. Orð voru óþörf. Báðar
vissu hvað hin hugsaði. Hugurinn
reikaði til bemskustöðvanna, Rauðs-
staða í Amarfirði. Við vomm gjaf-
vaxta heimasætur á Brekku á
Rauðasandi, húsmæður með hóp
bama á Patreksfirði. Og núna síðast,
aldraðar systur í Hafnarfirði.
En ávallt vinkonur sem studdum
hvor aðra. Hin síðustu árin var það
ég sem þáði af allsnægt þinni og
^fgæsku. Vonandi var ég eitt sinn af-
lögufærari en ég er nú.
Lífsganga beggja er orðin löng og
á langri leið skiptast á skin og skúr-
ir. Ein sit ég eftir með dýrmætan
minningasjóð og úr þeim sjóði á ég
eftir að ylja mér á ókomnum ævi-
kvöldum.
Sofðu rótt, elsku hjartans Dísa
mín.
Jóhanna systir.
Hér sit ég og fer yfir minningar
mínar. Lít til baka með söknuð í
hjarta, en jafnframt gleði yfir þeim
myndum sem lýsa upp huga minn
þegar ég hugsa um þig, elsku amma
mín. Hugsa um litla telpu sem með
*%tjörnur í augum var að leggja upp í
ævintýraferð til ömmu og afa á
„Prató“ eins og ég sagði alltaf. Sé
fyrir mér þegar fyrstu húsin í pláss-
inu birtast. Loksins, loksins, því
þetta var mikið ferðalag í augun lít-
illar stelpu sem var að ærast af til-
hlökkun að fá að komast til ömmu og
afa. Þar var alltaf gott að vera og
amma stjanaði í kringum okkur. Ég
minnist þess að ósjaldan laumaði
amma að okkur aur svo að við gæt-
um rölt niður í sjoppu og fengið okk-
ur vélarís, sem var stórviðburður
hjá sveitastelpunni sem sjaldan
komst í slíkt góðgæti. Ég man líka
að amma átti marga fjársjóði að
skoða og var töluboxið hennar einn
slíkur.
Ég man einnig eftir hve mikill
heiður mér fannst það þegar ég fékk
að fara alein og vera hjá ömmu og
afa. Einnig man ég eftir unglings-
stúlku sem kom á vertíð og dvaldi
hjá ömmu. Ég man að unglingurinn
átti fullt í fangi með að ná með tærn-
ar þar sem amma hafði hælana þeg-
ar hún var komin á skrið í vinnu sem
og öðru, enda ekki allir sem gátu
tekið á sig „Dísusving“. Svo fluttir
þú í borgina og fannst okkur
systkinunum það mikill fengur, þar
sem við höfðum þá tækifæri til að
hitta þig aðeins oftar. Ég man gleði-
blikið í augum þínum þegar þér lán-
aðist að smala saman hóp af barna-
bömunum. Það var þér alltaf mikið
kappsmál að við héldum tengslum
hvert við annað og ekki var verra ef
þú gast nú stungið smá bakkelsi í
gogginn á okkur í leiðinni. Ég man
spjallstundirnar okkar eftir að ég
kom frá Svíþjóð. Þá var rætt um
margt skemmtilegt og fróðlegt og
aldrei var langt í hláturinn hjá okk-
ur. Enda var síðasta gjöf þín til mín
lýsandi fyrir lífsviðhorf þitt, en er
það lítil kerling sem þú bjóst til og
heldur hún á skildi með orðunum
„hláturinn lengir lífið“. Já, minning-
arnar eru margar og góðar og þakka
ég þér, amma mín, fyrir alla þína
hlýju og gleði sem þú stráðir í kring
um þig.
Ég trúi því að þeir sem era manni
kærir, muni tengjast okkur aftur í
öðru lífi. Eins og við ræddum um er
trú mín sú, að dauðinn sé ekki bara
endir þessa lífs, heldur fyrst og
fremst nýtt upphaf. Svo að ég segi
bara gangi þér vel með eilífðina,
amma mín. Eg skal gera mitt besta
til að verða nafni þínu til sóma.
Kveiktu ljós og láttu það brenna.
Látt’ ei alla von frá þér renna.
Þaó er dimmt nú. En það mun birta á ný.
Kveiktu Ijós, fyrir allar þínar vonir.
Fyrir þessa plánetu er við byggjum.
Kveiktu ljós, fyrir mannkynið.
Eg sá eina stjörnu falla.
Það var í nótt er allir sváfu.
Eg held ég hafi óskað,
að þú værir nærri.
I eina mínútu,
svo brann hún.
I eina sekúndu,
svohvarfhún.
Var það bara ég sem sá?
Að eilífú, þau sungu, um frið á jörðu.
Eg vildi trúa þeim slitnu orðum.
Kveiktu ljós -
Ég fékk eitt kort,
frá vini mínum.
Ég vissi ei hvar þú varst,
en sá á korti.
Þú ert hinu megin á jörðinni.
En það er sami himinn,
það er sama haf.
Og stjaman sem ég sá,
féll fyrir eilífð.
Sem í draumi.
Féll tíl að við aldrei gleymum.
Kveiktu Ijós -
Gleðileg jól og farsælt ár.
Lofaðu, að fara vel með þitt líf.
Kveðju þú færð -
Kveiktu Ijós -
(Þýð. Hjördís H. Guðlaugsdóttir.)
Hjördís Guðlaugsdóttir.
Veðurblíða haustsins hefur verið
einstök. Móðir jörð hefur farið
mjúkum og líknandi höndum um allt
líf og veitt af auðlegð sinni.
Loftsvalinn hefur borið með sér
gróanda, rétt eins og vorverkin
væru í nánd. Sérhver árstíð ber
einnig í vængjum sér skugga. Lauf-
skrúð bjarkarinnar er minning ein
um sumai-. Eftir fráfall móðursyst-
ur okkar, Hjördísar Þórarinsdóttur,
verður minningin um hana sólríkt
sumar þegar fjörðurinn hennar er
lognblár, fjallarisarnir standa vörð
um lítið þorp sem kúrir á eyrar-
bandi. Og á laugardaginn, 3. janúar,
verður án efa búið að sjósetja hvítan
bát, sem nefndur er Búi, í fjörunni
niður af Hliðskjálf og saman sigla
Hliðskjálfshjónin til ljóssins
stranda.
Þegar jólin, hátíð Ijóss og friðar,
nálguðust og minning um frelsar-
ann sem eitt sinn í jötu var lagður,
fylltust hjörtun einlægri gleði og
barnslegri tilhlökkun þess sem í
vændum var. Frænka okkar var í
hópi þeirra sem hlökkuðu til jólanna
enda með svo óendanlega stórt
hjarta og stóran faðm. Hjá henni
voru alla tíð jólin. Hún stráði í
kringum sig af örlæti og höfðings-
skap þess sem á gnótt af andans
auðlegð en minna af hinu jarðneska.
Þeir sem á einhvern hátt mega sín
minna en aðrir eða hafa farið hall-
oka í lífsbaráttunni áttu hollvin þar
sem frænka okkar var.
Hún frænka okkar var einstök
mannvera. Hún fylgdist með okkur
systrunum spretta úr grasi og kom-
ast til einhvers manns. Hún var
trúnaðarvinkonan sem hægt var að
gráta við öxlina á þegar heimurinn
var að farast og hlæja með þegar
vandamálin leystust svona rétt af
sjálfu sér. Hún samgladdist okkur
við hvert gæfuspor sem við stigum.
Hún fylgdist af engum minni áhuga
og skilningi með börnunum okkar
tölta út í lífið. Hún var og verður í
hugum okkar kærasta og langlang-
besta frænka í heimi. Enginn jafn-
ast á við Dísu frænku. Og börnin
okkar vilja bæta við einni nafngift
til viðbótar: Skemmtilegasta frænk-
an. Þau hafa rétt fyrir sér; ískrandi
kátína, gleði og græskulaus glettni
virtist óþrjótandi brunnur, ásamt
skellihlátri hennar. Hún var kvik
og létt á sér, engu líkara var en
hún væri alltaf að flýta sér.
Kannski var hún oftast á harða
spretti, lágvaxin, rauðhærð, talaði
mikið og hátt af því að heyrnin
hafði gefið sig, augun fjörleg og sí-
kvik, fljóthuga og jafn snögg að
svara fyrir sig og í snúningum.
Hún hafði líka svo dæmalaust
skemmtilega lífssýn að geta séð
bjartari hliðar, oft skoplegar, á
málefnum og mönnum, ekki síst á
sjálfri sér. Frænku okkar fylgdi
aldrei nein lognmolla, enda baráttu-
kona í orði og verki og ófeimin að
viðra skoðanir sínar við sérhvern,
hvar og hvenær sem var.
Stormum lífsins tókst aldrei
brjóta hana frænku okkar enda þótt
þeir hafi geisað. Hún hlýtur þó að
hafa bognað örlítið að sjá á eftir
börnum sínum yfir móðuna miklu,
eiginmanni og ástvinum. Frænku
var mikið gefið að lifa sínu lífi af
æðruleysi. Það mætti margur taka
hana til fyrirmyndar með það ásamt
óbilandi bjartsýni hennar og glað-
værð.
Amma okkar, Guðmundína Sigur-
rós, sem gekk Dísu í móðurstað,
sagði jafnan þegar erfitt var: Drott-
inn gaf og drottinn tók. Og núna
+ Bergþóra Guðmundsdóttir
fæddist á Hrauni í Keldudal
í Dýrafírði 26. maí 1910. Hún
lést á Elli- og hjúkrunarheimil-
inu Grund 13. desember síðast-
liðinn og fór útför hennar fram
frá Dómkirkjunni 22. desem-
ber.
Elsku amma.
Ég kveð þig með þakklæti í
huga og hlýju í hjarta.
Þú kenndir mér að bera virð-
ingu fyrir öllum, háum sem lágum,
og hjá þér fann ég hvað mann-
gæskan er mikils virði.
Þú hafðir mikla og ríka tilfinn-
ingu fyrir mannfólki og gast einatt
af mildileika opnað hug minn
gagnvart því. Oft ræddum við um
hefur honum þótt mál að linni og
tekið elsku Dísu frænku okkar í
faðm sinn rétt eins og hann bað
hana um að geisla ljósi sínu hvert
sem hún fór í lifanda lífi. Amma
kvaddi eiginmann sinn og föður Dísu
með einu eftirfarandi erinda af
mörgum. Veri ástkær frænka okkar
kært kvödd af okkur systrum og
fjölskyldum með sömu orðum:
Þitt sæti er autt, það fyllir enginn framar,
finn ég nú bezt hvað átt ég hef og misst.
Minningar gleðja mig þá sorgin lamar
Því margt hefur gerzt frá því við sáumst
fyrst.
Dætur Jóhönnu Þórarins-
dóttur og Ingimundar
Halldórssonar.
„Því að hvað er það að deyja annað
en standa nakin í blænum og hverfa
inn í sólskinið“ (Spámaðurinn). Mér
finnst það svo ótrúlegt að hún Dísa
okkar hafi kvatt þetta jarðneska líf,
þrátt fyrir margar spítalalegur datt
mér aldrei dauðinn í hug í sambandi
við hana. Hún var ein sú lífsglaðasta
manneskja, sem ég hef kynnst. Mér
fannst hún dansa gegnum mótlæti
jafnt og meðlæti, jákvæð, elskuleg
og hreif aðra með sér. Það lýsir
henni vel, sem hún sagði við mág-
konu sína og dóttur hennar rétt fyr-
ir jólin. „Nú tölum við ekki um veik-
indi, segið mér heldur eitthvað
skemmtilegt." Þetta er dæmigert
fyrir Dísu, alltaf hress í anda og laus
við sjálfsvorkunn. Öllum sem henni
kynntust þótti vænt um hana, annað
var ekki hægt, hún hafði slíka per-
sónutöfra. Við söknum hennar öll,
en huggun veitir að hún á góða
heimkomu - „því þar bíða vinir í
varpa, sem von er á gesti“ og nú
dvelur hún í faðmi þeirra, sem hún
hefur saknað. Ég er þakklát að hafa
fengið að kynnast henni. Innilegar
samúðarkveðjur til allra í fjölskyld-
unni.
Mágkona,
Bergljót Snorradóttir.
liðna tíð, hvort heldur góðar sem
og erfiðar stundir.
Það er mér í fersku minni er við
sátum bæði með tár á kinn, og þú
sagðir mér frá erfiðum tímum frá
barnsárum þínum. En svo gátum
við brosað og hlegið því þú áttir
svo auðvelt með að gleðja með
sögum þínum.
Líðandi stund var þér opinn
heimur því þú fylgdist vel með því
sem var að gerast, þú ræddir um
svo margt af svo miklum skilningi,
að ég tel mig vera betri mann
vegna samskipta við þig.
Elsku amma, þín er sárt sakn-
að.
Takk fyrir allt og allt.
Sæmundur Bjarnason.
BERGÞÓRA
GUÐMUNDSDÓTTIR
t
Konan mín,
LAUFEY ÁSA INGJALDSDÓTTIR,
Fálkagötu 14,
Reykjavík.
lést að heimili sínu miðvikudaginn 31. desem-
ber. Útförin verður auglýst síðar.
Steingrímur Oddsson.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar og amma,
GUÐRÚN ELÍN GUNNARSDÓTTIR,
Neðstaleiti 4,
Reykjavík,
andaðist að heimili sínu þann 31. desember sl.
Örn Reynir Pétursson,
börn og barnabörn.
+ Sveinrún Áma-
dóttir fæddist á
Felli í Biskupstung-
um 7. september
1925. Hún lést á
Landspítalanum 21.
desember síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Dómkirkjunni 31.
desember.
„Á sjötta áratugnum,
þegar ég var við nám í
náttúrufræðum í
Lundi á Skáni, kynnt-
ist ég ýmsum íslenskum læknum
sem þar voru við sérnám og fjöl-
skyldum þeirra. Nánust og lengst
urðu kynni mín við Stefán Har-
aldsson og konu hans
Sveinrúnu Árnadótt-
ur. Framan af
hokraði ég einn og
var þá tíður gestur á
heimili þeirra hjóna.
Eftir að fjölskylda
mín fluttist til mín
hélst áfram greiður
samgangur á milli
heimilanna."
Með þessum orðum
hóf ég fyrir skömmu
minningargrein um
dr. Stefán Haralds-
son. Þau eiga ekki síð-
ur við nú, þegar kvödd er kona
hans Sveinrún Árnadóttir.
Þótt hlýtt hafi verið á milli okk-
ar Rúnu finnst mér þó enn frekar
að ég þurfi að flytja henni kveðju
frá látinni konu minni, Guðnýju
Ellu Sigurðardóttur. Milli þeirra
urðu náin tengsl á Svíþjóðarárum
okkar ég veit að hún hefði fært
Rúnu þakkir fyrir góð kynni væri
hún enn ofan moldar.
Þegar ég fletti gömlum fjöl-
skyldualbúmum rekst ég á margar
ljósmyndir frá ferðum okkar
hjóna og Rúnu og Stefáns um
sunnanverða Svíþjóð og um Dan-
mörku, sem flestar voru farnar í
bifreið þeirra Stefáns. Þessara
stunda er gott að minnast.
Eftir að við komum heim frá
námi tóku við annasöm störf hjá
báðum fjölskyldum og tengslin
rofnuðu að mestu. Nú, þegar leiðir
skilur, sakna ég þess að þau urðu
ekki meiri.
Fjölskyldu Sveinrúnar Árna-
dóttur sendi ég einlægar samúðar-
óskir. Blessuð sé minning hennar.
Ornólfur Thorlacius.
SVEINRUN
ÁRNADÓTTIR