Morgunblaðið - 03.01.1998, Síða 48

Morgunblaðið - 03.01.1998, Síða 48
,48 LAUGARDAGUR 3. JANÚAR 1998 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR + Sveinn Krist- jánsson, bóndi Efra-Langholti í Hrunamanna- hreppi, fæddist í Langholtsparti í Flóa 18. janúar 1910. Hann lést á heimili sínu 23. des- ember síðastliðinn. Foreldrar hans voru hjónin Krist- ján Diðriksson frá Króki Hraungerðis- hreppi, f. 16.4. 1861, d. 17.12.1922, og Guðríður Sveins- dóttir frá Rauðafelli undir Eyjafjöllum, f. 14.5. 1872, d. 23.1. 1967. Sveinn var níundi í röð tólf systkina, en þau eru í aldursröð: Diðrik Krislján, Sveinbjörg, Einar, Gissur, Vig- dís, Jón (eldri) Jón (yngri), Úlf- hildur, Sveinn (yngri) og Gísli. Auk þess eignaðist faðir hans dótturina Jónínu fyrir hjóna- band. 011 eru systkinin látin nema Sveinn og Úlfhildur. Sveinn var á fyrsta ári þegar móðurbróðir hans, Sveinn Sveinsson, og kona hans, Jó- hanna V. Jónsdóttir, í Efra- Elsku frændi, mig langar til að minnast þín með örfáum orðum og þakka þér fyrir þær stundir sem við áttum saman. Ég minnist þeirra stunda þegar þú komst í heimsókn að Drumb- oddsstöðum á útmánuðum til föður míns, alnafna þíns og bróður. Þá þótti sjálfsagt að kíkja í fjós og fjár- hús, meta fóðrun búfjárins og spá 'f hvern grip, aldur, ættemi, holdafar og síðast en ekki síst byggingarlag. Þannig var velt upp hvers mætti vænta af þessari eða hinni kúnni eða þessum kynbótahrút. Að vera lítill strákhnokki kominn vel á legg og geta fylgt ykkur bræðrum hvert fótmál um peningshúsin, hlustað og séð hvernig þið báruð ykkur að við að meta bak, malir, lærahold hrút- anna eða lambgimbranna í fjárhús- inu og júgurlag nýbæranna í fjós- inu, þessar stundir voru mér lær- dómsríkar og ógleymanlegar. í mínum huga má meta þessar heimsóknir þínar á við margar kennslustundir í búfjárfræðum í landbúnaðarháskóla. Þannig varst frændi, þú hafðir framúrskar- andi vit á skepnum og búskap al- mennt enda bar félagsbú ykkar uppeldisbræðra Jóhanns og þitt í Efra-Langholti ótvírætt vitni þess að þarna voru alvöru bændur sem Langholti Hruna- mannahreppi, tóku hann í fóstur. Þegar Sveinn var tæplega 12 ára gamall tóku hjónin bróðurson Jóhönnu, Jóhann Einarsson, f. 15.10. 1919, d. 5.3. 1995, líka í fóstur. Þeir fóstbræður tóku síðar við búinu í Efra-Langholti af fósturforeldrum sínum og bjuggu þar félagsbúi. Sveinn var ókvæntur og barnlaus, en Jó- hann kvæntist Sigríði Kristjönu Magnúsdóttur, f. 20.01. 1918, d. 27.11. 1971, en þau eignuð- ust fjögur börn. Sveinn starfaði sem matsmaður hjá Sláturfé- lagi Suðurlands á Selfossi á haustmánuðum í áratugi eða allt frá stofnun þess og fram til ársins 1990. Hann lét sig miklu skipta allt er varðaði búskap og ræktun og tók virk- an j>átt í félagsstarfi bænda. Útför Sveins fer fram frá Hrunakirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 11. stýrðu búi. Það var ekki aðeins lit- ið til búsins í Efra-Langholti sem fyrirmyndar bús af nágrönnum og nærsveitabændum heldur einnig á landsvísu. Til marks um þetta man ég eftir því að það var þáttur í „Handbók bænda“ til nokkurra ára sem bar yfirskriftina „Þeir skara framúr“. Þá voru teknir tali nokkr- ir bændur og látnir segja frá bú- skap sínum. Þessi viðtöl áttu að vera öðrum bændum til fróðleiks og eftirbreytni. Eitt árið voru þið fósturbræður í Efra- Langholti teknir tali, það var góður skóli að lesa þá grein. Ég man að ég las greinina í handbókinni oft þó að ég væri aðeins unglingur í föður- húsum og ekki orðinn bóndi þá, í henni leyndist margt sem gott var að vita. Milli línanna mátti lesa hversu samhentir þið voruð við búið og bættuð hvor annan upp í fjölbreytileika bústarfanna. Elsku frændi, ég vil þakka þér fyrir heimsóknir þínar til okkar í Litla-Armót. Þær voru okkur ómet- anlegar því að sjálfsögðu fórst þú í gripahúsin og gafst umsögn að skoðun lokinni. Ekki varst þú móðgandi þó að einhverju væri kannski áfátt, ekki þurfti að óttast það. Því framkoma þín öll og nær- gætni við menn og málleysingja var engu lík, hún speglast í orð- spori þínu og verkum. Það varst ekki síst þú sem sannfærðir mig um það að gott væri að búa í Flóan- um. Það var ekki bara vegna þess að ég hafði keypt næsta hól við fæðingarstað þinn, víðsýni þín var meiri. í mörg haust vannst þú í slátur- húsi SS á Selfossi. Þar var þér falið eitt mesta trúnaðarstarf sem unnið er í hveiju sláturhúsi, kjöt- matið. Þarna kynntist þú fjölda fólks úr Flóanum og víðar. Allt þetta fólk veit ég að þú átt að vin- um, það hef ég fundið. Elsku föður- bróðir, fyrir allt þetta vil ég þakka. Þú skilur við þessa jarðvist með reisn, sáttur við menn og málleys- ingja. Hvíl þú í friði og hafðu þökk fyrir allt. Blessuð sé minning þín. Baldur I. Sveinsson. Þorláksmessa hófst með öðrum brag þessi jól. Svenni gamli, eins og við nefndum Svein Kristjánsson dags daglega, var látinn. Hafði lát- ist í svefni um nóttina. Hann fékk þá ósk sína uppfyllta að mega hverfa úr jarðvistinni hljóðlega. Svenni og Jóhann Einarsson, tengdafaðir minn, ólust upp hjá hjónunum Sveini Sveinssyni og Jó- hönnu V. Jónsdóttur í Efra:Lang- holti í Hrunamannahreppi. Á þeim var tíu ára aldursmunur en þeir voru fóstbræður. Fyrir mér fékk orðið fóstbræður allt aðra merk- ingu en þá sem ég hafði úr íslend- ingasögunum eftir að ég kynntist þeim. Svenni kvæntist aldrei og var barnlaus, en hann naut þó návistar barna eftir að Jói tengdapabbi kom með unnustu sína Sigríði Magnús- dóttur að Efra-Langholti um 1942 og allt fram til dauðadags. Börn tengdaforeldra minna eru fjögur, Borghildur, Jóhanna, Einar Pálmi og Sveinn Flosi. í tvö ár var ég ráðskona hjá þeim fóstbræðrum eftir að tengdamamma dó seint á árinu 1971. Dætur okkar Pálma voru þá eins og þriggja ára. Sam- band Svenna við yngri dótturina, Díönnu, varð strax mjög sérstakt. Svenni hafði ávallt verið mjög árris- ull og fór sjaldan ofan seinna en fimm að morgni. Svo vildi til að Díanna hafði mjög sérstakar svefn- venjur en fótaferðatími hennar var um klukkan fjögur að morgni. Það varð mjög fljótt venja hjá Svenna og Díönnu að eiga góðar stundir saman þegar aðrir sváfu. Allt fram á síðasta dag kom sérstakur hljóm- ur í rödd Svenna þegar hann nefndi nafn Díönnu. Þennan sama hljóm heyrði ég fyrst er ég kom að Lang- holti þegar Svenni kallaði til nafna síns, Sveins Flosa. Oft heyrðist hann líka þegar hann nefndi systk- inin sín og síðast en ekki síst þeg- ar hann talaði til Þórðar, yngsta sonar Flosa. Svenni var góður vinur bama fóstbróður síns, síðar annar afi í Langholti fyrir börn þeirra. Við vorum rík að því að eiga hann að og ekki síst bömin okkar að eiga þarna auka-afa. Ég bar mikla virðingu fyrir Svenna, hann var sérstakur maður, sem bjó yfir mikilli vitneskju sem hann var tilbúinn að deila með öðr- um, ef þeir sýndu því áhuga. Ég man sérstaklega eftir rekstrarferð með féð á fjall, þegar hann fór að kenna mér nöfnin á fjöllunum sem blöstu við á leiðinni. Honum þótti gaman að syngja og dansa. Þau voru að rifja það upp systkinin fyr- ir stuttu að það hefði verið Svenni sem kenndi þeim ræl og skottís. Þau sögðu mér það líka unglingarn- ir sem voru hjá okkur á sumrin að það væri ekkert leiðinlegt þótt við færum eina kvöldstund að heiman. Þá tók Svenni sig til og kenndi þeim að spila eða að dansa og söng oftast með. Önnur saga finnst mér ávallt sérstök en Svenni fór einu sinni til útlanda, nánar tiltekið til Skotlands í bændaferð. Hann var mjög ham- ingjusamur að koma aftur heim. Hljóp upp á alla tinda og hóla, fram og til baka, og sagði síðan, að hann byggi á fegursta stað í heiminum og vildi hvergi annars staðar vera. Enginn matur fannst honum betri en íslenskur sveitamatur. Hann spurði oft að því hvaða kjöt við borðuðum, hversu oft við hefðum lambakjöt og hvort við borðuðum feitt. Hann hafði þá trú að ekki væri til neitt hollara en ekta ís- lenskt smjör, feitt kjöt, nýtt eða saltað og vísaði oftast á sjálfan sig. Sjáið mig, allt þetta læt ég ofan í mig og hef alla tíð verið við góða heilsu. En hann viðurkenndi að mikil hreyfing yrði að fylgja með. Fyrir 23 árum kom Sveinn Flosi með unnustu sína, Jónu Soffíu Þórðardóttur, að Efra-Langholti og þegar fram liðu stundir tóku þau við félagsbúinu, það er að segja kúabúinu, en þeir Jóhann og Svenni héldu sig við sauðféð. Smátt og smátt dvínaði vinnugeta Svenna en hann lét sig samt aldrei vanta í fjósið. Jóna Soffía og Flosi eiga miklar þakkir skilið fyrir þá umönn- un sem þeir nutu fóstbræðurnir af þeirra hálfu. Svenni ræktaði allt sem líf átti, hvort sem það var landið, málleys- ingjar eða menn. Hann var afar félagslyndur og á seinni árum not- aði hann mikið símann til þess að rækta vini sína. Nú á jólaföstunni þegar jólakortin fóru að streyma inn var símtækið óspart notað. Síð- asta dag hans hér á meðal okkar voru þær heimasæturnar í Efra- Langholti hjá honum mestallan daginn við jólahreingerninguna. Þá var Svenni stöðugt í símanum að koma sínum jólakveðjum á fram- færi. Við það tækifæri lét hann í ljós þá ósk að mega fá að sofna hinsta svefni rólega í sínu rúmi. Við erum þakklát fyrir að hann fékk að ráða á hvem hátt hann færi. Elsku Svenni minn, þakka þér fyrir samveruna og fyrir hversu góður þú varst börnum okkar allra. Þú varst fyrirmynd um heilbrigt líferni og sjálfum þér samkvæmur í öllu. Hvíl þú í friði. Kallið er komið, komin er nú stundin, vinaskilnaðar viðkvæm stund. Vinimir kveðja vininn sinn látna, er sefur hér hinn síðsta blund. (V. Briem) Barbara Wdowiak. Þú kemur með baggabönd til mín þegar þú kemur aftur heim, Bogga mín, var það síðasta sem Svenni sagði við mig þegar ég hringdi til að kveðja hann áður en ég fór í jólafrí. Baggaböndin ætlaði hann að nota til að flétta ýmis þarfabönd, en í rauninni var ævi hans ein samfelld flétta réttlætis og samviskusemi, hjálpsemi við menn og málleysingja. Með Svenna er farinn einn hinna sönnu íslensku bænda. Þegar ég fæddist hafði ekki fæðst barn í Efra-Langholti í 50 ár, og oft sagði hann mér hvað skelfing ég hefði verið ljót enda fædd átta vikum fyrir tímann. í raun var Svenni samofinn okk- ur systkinum frá fæðingu okkar, einn af fjölskyldunni og vakinn og sofinn yfir okkur sem hann ætti okkur, en eftir á hef ég oft hugsað um hve hann var í raun flinkur, að skipta sér ekki af því hvernig pabbi og mamma ólu okkur upp. Stundum kastaði hann vísu á okk- ur, en svo sannarlega ekki fyrr en við áttum það skilið. Ég ætla ekki að fjölyrða um lífs- hlaup Svenna. Ég vil þakka honum samveruna gegnum ævina, hann var sérstakur maður á svo ótal margan hátt. Eftir að pabbi dó fannst mér einhvern veginn slokkna og dofna lífslöngunin hjá honum. Hann var afar þakklátur Flosa og Jónu Soffíu fyrir að sjá búið dafna í þeirra höndum og fá að vera í þeirra skjóli í Efra-Lang- holti til dauðadags - og hann fékk þann dauðdaga sem hann kaus sér, sofna að kveldi og vakna ekki til þessa lífs að morgni. Svenni minn, ég þakka þér árin öll. Blessuð sé minning afar sér- staks manns. Borghildur Jóhannsdóttir. SVEINN KRISTJÁNSSON + Jón Jónsson Brynjólfsson fæddist í Reykjavík ^30. júní 1933. Hann lést 14. desember síð- astliðinn. Foreldrar hans voru hjónin Jón Jónsson Brynjólfsson sútunarmeistari __ og kona hans Ásta Árný Guðmundardóttir. Hann var frumburð- ur þeirra hjóna. Föð- urforeldrar Jóns voru Jón Brynjólfs- son leðurvörukaup- maður, Austurstræti ^ 3, og Guðrún Jósefsdóttir. Móð- urforeldrar Jóns voru Guð- mundur Lýðsson og Guðrún Árnadóttir. Útför Jóns fór fram í kyrr- Þey. Jón ólst upp á ástríku heimili foreldra sinna og tveggja systkina Htlrétars Kristins og Guðrúnar þar sem gleði og öryggi æskunnar réðu ríkj- um. En þessi fagra veröld hrundi skyndi- lega, er faðir hans varð bráðkvaddur mánuði eftir ferm- ingu Jóns árið 1947. Þessi harmur varð hinum viðkvæma unglingi ofraun og mótaði Iífsviðhorf hans upp frá því. Það var eins og hann tækist aldrei alveg fyllilega á við við- fangsefni lífsbarátt- unnar, teldi það ekki erfiðisins virði. Ég kynntist Jóni fyrst árið 1967 er ég kvæntist systur hans. Þá hafði hann verið starfsmaður Búnaðarbankans síðan hann út- skrifaðist frá Verslunarskóla ís- lands. Jón var alla tíð ókvæntur og bjó með móður sinni á Smiðjustíg 11Á. Allt var í föstum skorðum og gekk sinn vanagang. Hjúskapur okkar Guðrúnar og síðar Grétars og Fjólu hleyptu nýju lífi í tilveru hans. Börnin fæddust, dvalið var í sum- arbústað og ferðast saman innan- lands og til sólarlanda. Jón hafði mikið yndi af systkinabörnum sín- um, var ákaflega hændur að þeim og barngóður. Seinni hluta starfsaldurs síns vann Jón hjá Landsbanka íslands, í aðalbókhaldi. Þangað hringdu systkinabörn hans í hann og báðu að fá að heimsækja hann. Það var alltaf auðsótt mál. Samstarfsfólk Jóns í bankanum, sem var honum alltaf ákaflega vinsamlegt og velvilj- að, lýsti því síðar, hversu miklar gleðistundir heimsóknir hinna „ungu vina“ veittu Jóni og með hve mikilli eftirvæntingu hann beið komu þeirra á vinnustað. Var jafnan farið í bíó saman eða veitingahús. Kunningjahópur Jóns náði lítt út yfir nánustu fjölskyldu hans og hann átti fá áhugamál. Helst voru það stjórnmálin og landsins gagn og nauðsynjar sem honum þótti gaman að ræða. í þeim efnum var hann einn af máttarstólpum Sjálf- stæðisflokksins eins og allt hans fólk. Árið 1972 dó móðir hans, Ásta. langt um aldur fram aðeins 62 ára gömui. Við lát hennar var eins og gamall harmur tæki sig upp aftur. Jón sem alla jafna var glaður, reif- ur og viljugur til samskipta við fjöl- skyldu sína, fór smám saman að draga sig í hlé. Það var eins og hann fyndi ekki fótfestuna aftur. Heimsóknir urðu færri og styttri. Aðeins 59 ára sagði hann starfí sínu í Landsbankanum lausu. Vel- viljaðir vinir og starfsfélagar sem allir vildu honum vel fengu engu breytt. Hann gerðist einfari og ást- vinir hans upplifðu vanmáttugir hvernig hann dró sig meira og meira inn í sína eigin skel. Jón var alls ófáanlegur til að leita sér lækn- inga t.d. við fótarmeini, sem hann átti við að stríða. Ekki er hægt að segja til um hvernig þessi þróun hefði endað ef sá sem öllu ræður hefði ekki veitt honum lausn. Þegar að var komið lá Jón friðsæll í rúmi sínu og á öllum ummerkjum að dæma var ljóst að þegar hann hafði lagst til svefns hafði hann alls ekki grunað að hann myndi vakna frammi fyrir skapara sínum. Hjartað hafði brostið en af því var hann búinn að gefa mest. Jóhann J. Ólafsson. Nú er elsku Nonni frændi dáinn. Það er skrýtið að hugsa til þess að fá hann aldrei aftur í heimsókn til okkar og spjalla við hann um daginn og veginn. Nonni frændi var alltaf svo góður við okkur syst- urnar. Þegar við vorum litlar leið ekki sá laugardagur að hann kæmi ekki í heimsókn til okkar og færi með okkur systur í göngutúr uppá leikskólann sem við vorum í og athugaði fyrir okkur hvort leikskól- inn væri ekki örugglega læstur því það var mikið áhyggjuefni okkar systra hvort svo væri. Eftir göngut- úrinn á leikskólann var svo farið í ísbúðina þar sem Nonni frændi keypti handa okkur stærsta ísinn sem fékkst í ísbúðinni. Nonni var mjög barngóður og fengum við systkinabörnin að njóta þess t.d. eins og þegar við fórum öll til Mallorka í sumarfrí. Nonni frændi var alltaf mjög áhugasamur um allt sem við tókum okkur fyrir hendur og var mjög umhugað um að okkur gengi vel. Elsku Nonna frænda verður sárt saknað og munum við geyma minn- ingu hans í hjörtum okkar um ókomin ár. Thelma Aðalheiður oer Tinna Ástrún. JÓNJ. BRYNJÓLFSSON

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.