Morgunblaðið - 14.01.1998, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 14. JANÚAR 1998 3%
reisn. Hún gerði allt sem hægt var
að gera til að létta aðstandendum
missinn og búa framtíð bama sinna,
þeirra Asgeirs og Önnu, sem best
hún mætti.
Margar góðar minningar koma
upp í hugann frá uppvexti okkar í
Mosfellssveitinni. Þórunn dvaldi oft
á heimili foreldra minna við Dælu-
stöðina. Það var ekki örgrannt um
að ég öfundaði hana yfír því að geta
valið á milli þess að eiga heima í
sveit og í Reykjavík. I Mosfells-
sveitinni kynntist Tóta nokkrum af
sínum bestu vinum á lífsleiðinni, svo
sem Önnu Margréti. í hlut Tótu
kom að gæta okkar bræðranna.
Viss er ég um að það hefur ekki
alltaf verið þægilegt verk, því trúa
þeir sem þekkja okkur Sigurð. Hóg-
værð og þægilegt viðmót var ráðið
sem hún notaði á okkur og minnist
ég þess ekki að við höfum óhlýðnast
henni alvarlega.
Guðmundur Sigurðsson.
Þórann kvaddi á þrettándanum.
Eg kynntist henni best síðasta eina
og hálfa árið sem hún vann hjá
Vegagerðinni. I vinnunni var hún
með allt á hreinu og ætlaðist til þess
sama af öðram. Það var aldrei nein
lognmolla í kringum hana. Bestu
minningarnar sem ég á um Þórunni
eru úr vinnuferð sem við fóram út á
land sumarið 1995. Þórunn sem
alltaf var svo fín í tauinu og vel til
höfð inni á skrifstofu naut sín ekki
síðui- vel í gallabuxum og striga-
skóm úti á vegi. í umferðarkönnun
á Lágheiði stóð hún sig frábærlega
vel og lét sig þó ekki muna um að
standa í fasteignaviðskiptum, með
aðstoð síma, á milli þess sem hún
stökk út úr bílnum og spurði veg-
farendur tilskilinna spurninga.
Þetta bjarta júlíkvöld spegluðu
fjöllin við Ólafsfjarðarvatn sig í
sléttum fletinum. Þórann hafði
glöggt auga fyrir náttúrufegurð og
tók gjarnan myndir þegar færi
gafst.
Eftir að Þórunn hætti hjá Vega-
gerðinni hittumst við ekki oft en töl-
uðum reglulega saman í síma. Eitt
kvöld í apríl á síðastliðnu vori fórum
við nokkrar núverandi og fyrrver-
andi samstarfskonur hjá Vegagerð-
inni út að borða. Þórann ætlaði með
en komst svo ekki af óviðráðanleg-
um ástæðum. Við ákváðum að end-
urtaka þetta þegar sól yrði farin að
lækka á lofti að nýju, nógur væri
tíminn. En skjótt skipast veður í
lofti.
Eg votta börnum Þórunnar, þeim
Asgeiri og Önnu, og öðram nánum
aðstandendum innilega samúð.
Auður Þóra Árnadóttir.
Eftir aðeins fjögurra mánaða erf-
ið veikindi lést Tóta rétt 55 ára.
Hún bar sig eins og hetja allan tím-
ann og naut mikilla samvista við
börnin sín. Munu þau eflaust búa að
því alla ævi.
Við. „stelpumar" kynntumst í
Versló í kringum 1960. Við komum
flestar sín úr hverri áttinni og stofn-
uðum saumaklúbb, sem er enn
starfandi. Það leið oft langur tími
milli funda hjá okkur, þar sem sum-
ar okkar bjuggu og búa erlendis, en
alltaf jafn glatt á hjalla þegar við
komum saman. Núna búa þrjár í út-
löndum og Tóta okkar farin. Það er
sárt og erfitt að trúa því.
Haustið 1971 fengum við Tóta þá
hugmynd að lesa utanskóla undir
stúdentspróf, í Versló auðvitað. Það
var Tóta sem valdi og talaði við úr-
vals kennara um að taka okkur í
einkatíma. Minnisstæðastir era tím-
arnir í latínu hjá Valgerði Bjama-
dóttur að ógleymdum tímum hjá
Lýð Bjömssyni og Baldri Sveins-
syni. Vorið 1972 fékk Tóta Rósu
Gestsdóttur frönskukennara til að
kenna okkur í sól og sumri.
Eftir að Tóta giftist Guðna og
eignaðist Ásgeir ákvað hún að
fresta lokaprófi þar til síðar. Það
stóð hún við. Á þessum námsárum
vorum við mikið saman og kynnt-
umst enn betur.
Tóta var einhver mesta „dama“
sem ég hef kynnst. Sem barn og
unglingur lærði hún á fiðlu hjá Birni
Ólafssyni og hafði yndi af klassískri
tónlist. Hún fór oft í leikhús og á
ballettsýningar. Einnig las hún mik-
ið, saumaði föt og bróderaði. Falleg
heimili átti Tóta og bjó hún til góð-
an mat. Allt sem hún gerði var fal-
legt og vandað og eins var um
klæðaburðinn.
Bjöm litli fæddist 1975. Hann
lést eftir stutt veikindi 1978. Það
var mikið áfall, en Tóta lét ekki
bugast þótt sorgin væri sár. Árið
1980 fæddist svo Anna, sem var
þriðji sólargeislinn.
Ásgeir og Anna hafa staðið með
mömmu sinni eins og klettar í veik-
indum hennar. Þau héldu henni jól
og áramót með hjálp pabba síns og
ömmu. Þau hafa þurft að taka á
móti ótal gestum undanfarna mán-
uði og sérstaklega þessa síðustu og
jafnframt sárastu daga.
Við hjónin vottum ykkur, Ásgeir
og Anna, okkar dýpstu samúð.
Einnig Birnu, sem missti einkadótt-
ur sína og augastein.
Blessuð sé minning Tótu.
Edda Sigrún Gunnarsdóttir.
Með þessum ljóðlínum viljum við
kveðja Þórunni og um leið senda
vinkonu okkar Önnu Sigríði og Ás-
geiri bróður hennar okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Megi Guð styrkja ykkur á þess-
um erfiðu tímum.
Er sólin hnígur hægt í djúpan sæ
og höfuð sitt til næturhvíldar byrgir,
á svalri grund, í golu þýðum biæ
er gott að hvfla þeim, er vini syrgir.
í hinstu geislum hljótt þeir nálgast þá,
að huga þínum veifa mjúkum svala.
Hver sælustund, sem þú þeim hafðir hjá
í hjarta þínu byijar ljúft að tala.
(Hannes Hafstein)
Unnur Erla og Anna María.
Góð samstarfskona og vinkona er
fallin frá. Við kveðjum í dag ótrú-
lega hetju og einstaklega sterka
konu. Það kom svo bersýnilega
fram í þessari hetjulegu baráttu
sem hún háði gegn illvígum sjúk-
dómi sem dró hana til dauða á mjög
skömmum tíma. Eg fylgdist náið
með Þóranni þessa erfiðu fjóra
mánuði sem baráttan stóð í stríðinu
við hræðilegan og illvígan sjúkdóm.
Þórann hóf störf í sjávarútvegs-
ráðuneytinu fyrir einu og hálfu ári
sem einkaritari ráðherra. Ég hafði
lítillega kynnst henni áður en aftur
á móti kynntumst við hjónin Bimu,
móður hennar, í tveggja vikna ferð
til Italíu fyrir þremur áram. Henn-
ar missir er óbærilega mikill en
Þórunn var einkadóttir hennar.
Þórunn hafði ríka kímnigáfu og
var ætið jákvætt andrúmsloft í
kringum hana. Ég mun alltaf minn-
ast Þórunnar með hlýju. Hún var
tryggur vinur og samstarfsfélagi.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég senda bömum hennar, Ásgeiri
og Önnu, svo og Bimu móður henn-
ar, mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi algóður guð styrkja
þau í sorg þeirra.
Kristín Magnússon.
Sumar taugar slitna aldrei þótt
lítið sé gert til að viðhalda þeim.
Það á oft við um gamla skólafélaga
eins og okkur Þórunni Haraldsdótt-
ur sem í dag er kvödd, svo allt of
fljótt.
Síðustu misserin og þá ekki síst
síðustu mánuðina, eftir að hún
veiktist, tókum við upp þráðinn og
gáfum okkur oftar en áður tóm til
að ræða saman um lífið og tilverana
og fundum á ný þann tón sem ein-
kenndi samskipti okkar á skólaár-
unum.
Á þeim áratugum sem skildu að
þessa tvenna tíma var lengst af látið
duga að hittast nokkrum sinnum á
ári, aðallega í saumaklúbbnum sem
við stofnuðum í Versló og hefur
haldist næst óbreyttur frá upphafi.
Það var fyrst og fremst Tótu að
þakka að klúbburinn hélt velli í all-
an þennan tíma þrátt fyrir margvís-
legar annir vinkvennanna og breyti-
leg áhugamál. Hún passaði vel upp
á að við héldum áíram að hittast og
eins var reyndar með útskriftarár-
ganginn. Alltaf var Tóta potturinn
og pannan í að efna til fagnaðar á
útskriftarafmælum og var allt það
starf metið að verðleikum.
Við héldum því stöðugt sambandi
og fylgdumst með stóram og smá-
um viðburðum í lífi hvor annarrar.
Ég fylgdist með því hvemig Tóta óx
með hverju árinu sem leið. Því
meira sem hún hafði að gera við
bamauppeldi, heimilishald og krefj-
andi vinnu því meira gerði hún til að
mennta sig á allan hátt. Hún lauk
stúdentsprófi fyrir tæpum áratug,
en eins og margir skólafélaga okkar
lét hún Verslunarskólaprófið duga á
sínum tíma. Jafnframt fylgdist hún
vel með öllu sem var að gerast í
þjóðlífinu, ekki síst á menningar-
sviðinu, enda listfeng og vel mennt-
uð í tónlist. Hún sótti myndlistar-
sýningar, tónleika og leikhús, las
mildð og myndaði sér skoðanii' á öll-
um sviðum. Það vora alltaf áhuga-
verðar umræður þar sem Tóta var.
Dugnaður hennar kom líka fram í
því að hún lét áfoll í lífinu ekki buga
sig. Þó reyndi meira á hana en
marga, sérstaklega þegar þau
Guðni misstu Bjöm, son sinn, að-
eins þriggja ára gamlan. Þá var
ekki gefist upp, heldur haldið áfram
og áhersla lögð á að hlúa að eldri
syninum, Ásgeiri, og síðar dóttur-
inni, Önnu, sem fæddist tveimur ár-
um síðar. Þau búa nú vel að um-
hyggju móður sinnar, era bæði efni-
leg og dugleg, hann verðandi læknir
og hún listdansari og menntaskóla-
nemi.
Og í haust þegar í Ijós kom að
Tóta þjáðist af krabbameini á háu
stigi brást hún eins við. Horfðist
óhrædd í augu við veraleikann og
undirbjó brottför sína, æðralaust og
af kostgæfni.
Það var lærdómsríkt að þekkja
Tótu og ég er þakklát fyrir að taug-
in hélt
Ég votta móður hennar og böm-
um samúð mína á þessari erfiðu
stundu.
Sigurveig Jónsdúttir.
Nýliðið haust hefur verið lands-
mönnum óvenju blítt. Á þessu blíða
hausti háði Þórann Haraldsdóttir
sitt harða stríð, sem lauk nú í árs-
byrjun með þeim hætti, sem ekki
varð umflúinn.
Við slík tímamót sækja að minn-
ingar um samstarf, sem stóð óslitið í
meira en áratug. Þórann kom til
Vegagerðarinnar árið 1984 og starf-
aði hér allt tíl 1996, að hún réðst til
sjávarútvegsráðuneytisins sem rit-
ari ráðherra. Allan þennan tíma
vann hún sem ritari vegamálastjóra
og þeirra starfsmanna, sem næstir
honum vora. Raunar liðsinnti hún
miklu fleiri vegagerðarmönnum,
sem til hennar leituðu með ýmis er-
indi.
Þess varð fljótt vart, að Þórunn
hafði mikinn metnað í starfi sínu og
sinntí því af dugnaði og ósérhlífni.
Hún ávann sér því fljótt traust yfir-
manna sinna og samstarfsmanna,
traust sem óx æ meir eftir því sem
tíminn leið. Hún leysti fljótt og vel
af hendi öll þau verkefni, sem að
henni bárast. í Þóranni átti Vega-
gerðin tryggan talsmann, sem tók
svari hennar hvenær sem til þurfti
að taka. Starfsmetnaður hennar
kom einnig fram í því að hún sótti
fundi og námskeið til að bæta við
sig þekkingu og fæmi. Þá tók hún
mikinn þátt í störfum Evrópusam-
taka ritara á íslandi (EAPS) og sat
þar í stjórn um tíma.
Eins og títt er um duglegt fólk,
bar skaphöfn Þórannar nokkur
merki dugnaðarins. Hún vildi láta
hlutina ganga og kenndi stundum
óþolinmæði hjá henni, þegar eitt-
hvað hamlaði í þeim efnum. Okkur
nánustu samstarfsmenn sína umbar
hún þó jafnan með mikilli þolin-
mæði, og lagði sig mjög fram við að
halda öllu í röð og reglu í kringum
okkur. Verður þó að viðurkenna, að
ekki var það alltaf auðvelt verkefni.
Undanfarna mánuði hefur Þór-
unn háð erfiða baráttu við krabba-
meinið. Snemma varð ljóst, að litlar
vonir væra um bata. Þá kom enn
fram þessi mikli dugnaður, sem
veitti henni styrk og reisn allt til
þess, er yfir lauk. Ég vil að leiðar-
lokum þakka Þóranni fyrir langt og
gott samstarf, og ég veit að sam-
starfsmenn mínir taka undir það.
Bömum hennar, aldraðri móður og
fjölskyldunni allri, sendi ég innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Helgi Hallgrímsson,
vegamálastjóri.
Þegar sólin tekur að hækka á lofti
á nýjan leik kvikna jafnan vonir og
þrár, sem fylgja birtu og nýju lífi
vorsins. En í sömu mund og þau
umskipti urðu að þessu sinni hneig
lífssól Þórannar Haraldsdóttur til
viðar. Sú bitra og óumflýjanlega
staðreynd, sem við blasti, var í einni
skyndingu orðin að köldum vera-
leika. Veruleika, sem færði fölva og
skugga harms yfir það umhverfi,
sem hún lifði og starfaði í.
Kynni mín af Þóranni Haralds-
dóttur vora ekki löng. En frá fyrsta
degi byggðust þau á trúnaði og
trausti, sem smám saman urðu und-
irstaða virðingar og vináttu. Hún
kom til starfa í sjávarútvegsráðu-
neytinu sem ritari ráðherra haustið
1996. Þeir sem til þekkja vita, að
það er ekki hlaupið að því að mæta
með öllu áfallalaust nýjum og krefj-
andi aðstæðum í slíku starfi. En það
virtist vera henni létt verk. Þar féll
allt saman: Góðir hæfileikar, löng
starfsreynsla og mannkostir.
Einbeitni og skapfesta einkenndu
skaphöfn Þórunnar og störf. En
umfram allt var trúmennska henni í
blóð borin. Hún var ekki þeirrar
gerðar að bera einkamál sín og tiU
finningar á torg. En þeim sem með'
henni störfuðu gat ekki dulist að
hugur hennar og umhyggja laut að
bömunum tveimur. Mynd þeirra á
skrifborði hennar var eins og
stöðug áminning þar um.
Á haustdögum, þegar Þórann
hafði starfað eitt ár í ráðuneytinu,
kom skyndilega í ljós að framundan
var glíma við krabbamein. I fyrstu
var von. Þá kom í ljós einbeittur
vilji til að ganga á hólm við illvígan
sjúkdóminn. Síðan brást sú von. Þá
var dómi um efsta dag tekið af yfir-
vegun og æðraleysi. .*-+
Þórunn átti sér þá von, sem rætt-
ist, að eiga jól í faðmi fjölskyldunn-
ar. Ég kom til hennar á aðfangadag.
Hún ræddi þá eins og í önnur skipti
jöfnum höndum og af sama jafnað-
argeði endalok eigin lífs og dægur-
málefni. Það var eins og hún væri
að gefa þeim styrk, sem við hana
ræddu. Éngum gat blandast hugur
um að þar bjó að baki „hjarta gulls
og vilji stáls“.
Megi sól góðra minninga rísa yfir
þeim akri, sem Þórann Haralds-
dóttir skilur eftir, veita þar ljós og
yl, en umfram allt gefa þeim, sem
hún unni, von um nýjan dag.
Þorsteinn Pálsson.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
JÓN ÞÓR KRISTJÁNSSON,
Krummahólum 2,
lést að morgni laugardagsins 10. janúar.
Jarðarförin fer fram í Dómkirkjunni föstudaginn
16. janúar kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Blindra-
félagið og Félag krabbameinssjúkra bama.
Guðmunda Kr. Þorsteinsdóttir,
Svandis N. Jónsdóttir, Mark Lemery,
Rakel J. Jónsdóttir, Jóhann R. Gunnarsson,
Guðmundur Þ. Jónsson
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vin-
arhug við andlát og útför eiginkonu minnar,
móður okkar, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu,
GUÐRÚNAR HELGU SIGURBJÖRNSDÓTTUR,
Vitastíg 12,
Reykjavik.
Sérstakar þakkir til starfsfólks MS-heimilisins
og Droplaugarstaða.
Sigurbjörn Sigurpálsson,
Grétar Garðarsson, Kristín Hulda Eyfeld,
Hafsteinn Garðarsson, Hildur Þálsdóttir,
Hafdís Sigurbjörnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærs föður okkar, tengdaföður og afa,
JÓNS KRISTINSSONAR.
Sérstakar þakkir færum við samstarfsfólki
hans við Fullorðinsfræðslu fatlaðra.
Gunnar Már Gíslason,
Sigurlaug Bjarnadóttir,
Hansína Kolbrún Jónsdóttir,
Kristinn Jónsson,
Guðrún Halla Jónsdóttir,
Sigríður Ósk Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.

Lokað
Sjávarútvegsráðuneytið verður lokað frá kl. 14.00 í dag, miðviku-
dag, vegna jarðarfarar ÞÓRUNNAR HARALDSDÓTTUR.
Sjávarútvegsráðuneytið.