Morgunblaðið - 02.04.1998, Blaðsíða 60

- í 60 FIMMTUDAGUR 2. APRÍL 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JENSINA AGUSTA
JÓHANNSDÓTTIR
+ Jensína Ágústa
Jóhannsdóttir
fæddist á Hellissandi
8. júní 1918. Hún lést
á Hrafnistu í Reykja-
vík aðfaranótt 26.
mars síðastliðinn.
Foreldrar Jensínu
voru Jóhann Kristján
Þórarinsson stýri-
maður frá Saxhóli í
Breiðavíkurhreppi, f.
17.7. 1887, fórst með
vélskipinu Rask í ísa-
1 fjarðardjúpi 26.9.
1924, og kona hans
Katrín Þorvarðar-
dóttir húsmóðir frá Hallsbæ á
Hellissandi, f. 1.2. 1890, d. 8.12.
1966. Jóhann og Katrin bjuggu í
Skuld á Hellissandi. Systur Jens-
ínu eru Þórheiður húsmóðir, f.
7.7. 1914, d. 6.9. 1985, maður
hennar var Ágúst Eyjólfsson bak-
arameistari, og Ólöf húsmóðir, f.
2.11. 1922, hún var gift Halldóri
Benediktssyni bifreiðarstjóra,
sem er látinn.
Jensína giftist 7.1. 1939 Hjálm-
ari Bjartmar Elíeserssyni skip-
stjóra og útvegsmanni frá Seyðis-
fírði, f. 3.12. 1913 í Höfn í Bakka-
firði, d. í Reykjavík 3.10. 1972.
Börn þeirra eru 1) Jóhann skáld,
f. 2.7. 1939, kvæntur Ragnheiði
Stephensen hjúkrunarforstjóra, f.
11.2. 1939. Þeirra börn eru Þorri
skáld og fjöllistamaður, býr er-
lendis, f. 1963; Dalla dagskrár-
gerðarmaður, f. 1968, og Jóra, í
framhaldsnámi í Ijósmyndun í
Boston í Bandaríkjunum, f. 1971.
Barnabarn er Hrólfur Þeyr
Þorrason, f. 1989. 2) Katrín Ragn-
heiður sérkennari, f. 2.10. 1945,
gift Eysteini Bjarnasyni starfs-
manni MS, f. 20.9. 1943. Þeirra
börn eru: Hrund magister í
þýsku, býr í Þýska-
landi, f. 1969; Helga
uppeldisfræðingur, f.
1972; Jenna Huld há-
skólanemi, f. 1976 og
Bjarni Kristinn
námsmaður, f. 1977.
Barnabarn er Jóhann
Kristinn Köhnen, f.
1996. 3) Gerður Elín,
f. 24.12. 1949. d. 2.7.
1950. 4) Gerður Elín
lyQatæknir, f. 25.9.
1952, gift Sigurði
Guðjónssyni tækni-
fræðingi, f. 16.5.
1953. Þeirra böm
em Hjálmar Jens háskólanemi, f.
1974, og Guðjón Heiðar mennta-
skólanemi, f. 1981. 5) Þorvarður
Hjálmarsson rithöfundur, f. 15.3.
1957. 6) Örn Hjálmarsson versl-
unarstjóri, f. 30.12. 1958, kvæntur
Lindu Hrönn Magnúsdöttur
prentsmið, f. 17.9. 1959. Börn
þeirra em Ama Hrönn, f. 1985,
og Magnús Mar, f. 1993.
Jensína ólst upp í Skuld á Hell-
issandi. Eftir lát föður si'ns bjó
hún áfram í Skuld ásamt móður
sinni og systrum, móðurömmu
sinni Ragnheiði Skúladóttur frá
Fagurey á Breiðafirði og móður-
bróður si'num Þorvarði Þorvarð-
arsyni formanni og oddvita frá
Hallsbæ.
Hjálmar, maður Jensínu, sigldi
öll stríðsárin á togumm sem
fluttu fisk til Englands, en gerði
síðan út og var skipstjóri á Hell-
issandi og í Reykjavík. Jensfna og
Hjálmar vom síðast búsett /
Kópavogi og bjó móðir hennar,
Katrín, hjá þeim, bæði þar og í
Reykjavík.
Utför Jensínu fer fram frá Ás-
kirkju í Reykjavík í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ég hitti tengdamóður mína fyrst
fyrir tæplega 25 árum. Jensína tók
mér eins vel og hugsast gat alveg
frá fyrstu tíð. Ég fann það strax
hvað Jensína var opinská og glað-
lynd og hve auðvelt var að umgang-
ast hana. Hún var alltaf að gæta
drengjanna okkar, enda löðuðust
þeir mjög að ömmu sinni.
Jensína var sterkur persónuleiki
og sameiningartákn fjölskyldunnar.
Við áttum margar skemmtilegar
stundfr yfir sunnudagskaffinu hjá
henni. Ég komst alltaf í gott skap
við að hitta Jensínu. Við gátum
alltaf hlegið mikið saman. Ég gleymi
aldrei leikhúsferð sem við fórum í
fyrir allmörgum árum. Við grétum
af hlátri allan tímann. Þetta var ekki
í eina skiptið sem við gerðum það.
Það var einnig gaman að vera með
henni í bíltúrum og á ferðalögum
þar sem hún lét oft falla skemmti-
legar tilgátur um fólk sem keyrt var
framhjá, hvemig það væri eða hvað
það aðhefðist við hin ýmsu tækifæri.
Þegar hún var í búðum sagði hún
stundarhátt meiningu sína á hlutun-
um þannig að þeir sem voru með
henni hrukku við, því það var
kannski eitthvað sem þeir hugsuðu,
en hefðu sjálfir látið ósagt. Jensína
gat oft látið falla skemmtileg skot
sem fólk var ef til vill misupplagt að
taka. Ég fékk oft svona skot frá
henni sem ég kunni bara vel. Ég tók
þau stundum sem ákveðnar ábend-
ingar sem vert væri að fara eftir.
Jensína var mjög félagslynd þó
hún hafi ekki mikið farið út af heim-
ilinu meðan hún var með fjölskyldu.
Hún var mjög söngelsk og var í kór
yrxirxi x irx^
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
Erfidrykkjur
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
u Sími 562 0200
fiiiiiiiuirl
aldraðra í Kópavogi í nokkur ár.
Hún kunni mikið af textum og lög-
um og fengum við oft að njóta þess.
Einnig hafði hún mikla unun af að
fara á tónleika.
Jensína var alltaf glæsileg hvar
sem hún kom. Hún passaði alltaf
upp á að vera til fyrirmyndar í
klæðnaði. Henni leið ekki vel nema
hún liti vel út og væri snyrtileg
hvert sem hún fór. Þar sem aldurinn
hafði færst yfir og heilsunni hrakað
fékk Jensína vistun á Hrafnistu í
Reykjavík fyrir þrem árum. Hún
var ennþá það glaðleg og hressileg
að sjá að ég veit að margir héldu að
hún starfaði þar en væri ekki vist-
maður. Hún var veikari en útlitið og
fasið sagði til um. Ég veit að hún átti
þrjú góð ár á Hrafnistu. Það var oft-
ast þannig að dagurinn entist ekki í
þau verkefni sem í boði voru. Eftir
að nýja sundlaugin kom stundaði
hún oft sundleikfimi þar með félög-
um sínum. Eftir áramótin veiktist
Jensína og var hún búin að vera lé-
leg til heilsu, en virtist þó vera að ná
sér á strik á nýjan leik. Kvöldið áður
en hún dó var létt yfir henni, eins og
vorhugur væri kominn í hana, og
talaði hún um að nú þyrfti hún að
fara að drífa sig og taka fram sund-
bolinn.
Ég hef fundið það á síðustu dög-
um að með fráfalli hennar hefur
myndast stórt\skarð og tómarúm
sem mun taka tíma að fylla. Jensína
ræddi oft um Hjálmar manninn
sinn, sem hún missti á besta aldri.
Ég vona innilega að hún eigi eftir að
hitta hann og þau eigi eftir að eiga
góðar stundir saman og það hjálpi
börnum þeirra og bamabömum að
yfirvinna sorgina og söknuðinn.
Jensína, ég þakka þér fyrir allar
þær góðu stundir sem við áttum
saman.
Sigurður Guðjónsson.
Blómabúðin
öarðskom
v/ Fossvogski^kjMgafð
Sími: 554 0500
Elsku Jenna mín, orð mega sín
svo lítils þegar ég minnist þín. Strax
frá fyrsta degi tókstu mér sem einu
af þínum bömum. Þú með þinn
leiftrandi húmor gast alltaf séð
spaugilegu hliðamar á lífinu. Alltaf
varstu svo fín og vel tilhöfð með fal-
lega hárið þitt og tindrandi augu.
Það verður erfitt að sætta sig við að
sjá þig og heyra ekki framar en ég
veit að nú líður þér vel.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífeins
degi,
hin ljófu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Þín
Linda.
Okkur langar til að minnast
ömmu okkar, Jensínu Ágústu Jó-
hannsdóttur. Nú er amma Jenna
farin og minningarnar einar standa
eftir. Amma Jenna var glæsileg
kona. Hún var alltaf sú best klædda
á staðnum og var líka fljót að benda
á ef henni þótti maður ekki nógu
„fix“ í klæðaburði. Þrátt fyrir veik-
indi sín hugsaði hún alltaf vel um
útlitið og það hefur eflaust blekkt
marga sem töldu hana ekki eins
veika og hún var.
Amma var hnyttin í tilsvörum og
mikill stríðnispúki. Hún átti það til
að hitta á veika punkta en gæska
hennar og gjafmildi gleymast
aldrei. Amma var aðhlægin og
gerði oft góðlátlegt grín að fólki.
Hún meinti ekkert illt með því
heldur var skopskyn hennar þannig
og hún hélt því alveg þar til yfir
lauk.
Amma missti mikið þegar Heiða
systir hennar dó. Þegar þær komu
saman gátu þær setið og grenjað úr
hlátri yfir minnsta hlut, t.d. hvað
Bjarni gat drukkið margar gos-
flöskur þegar við vorum í veislu.
Þegar amma fluttist á Hrafnistu
fyrir nokkrum árum tók líf hennar
algjörum stakkaskiptum. Þar gat
hún umgengist fólk á svipuðu reki
og þar hitti hún marga kunningja
frá yngri árum á Snæfellsnesi. Þar
leið henni betur félagslega og fékk
góða umönnun. Amma hafði gaman
af því að vera í góðra vina hópi og
var oft hrókur alls fagnaðar.
Þegar Helga kynnti ömmu fyrir
Inga Torfa var henni alveg sama af
hvaða ættum hann væri, því þegar
hún vissi að hann væri sjómaður
var hún viss um að hann væri al-
mennilegur maður. Amma var sú
fyrsta sem fékk að vita þegar
Helga og Ingi Torfi trúlofuðust og
var hún mjög ánægð með það.
Henni fannst við barnabörnin hálf-
léleg við þetta, að giftast og eignast
börn. Hún var búin að benda okkur
á að það væri betra að eignast
börnin fyrr en seinna. Þegar Helga
sagði henni að hún stefndi á fram-
haldsnám í haust sagði hún: „Ertu
enn að fara í skóla?“ Hún skildi
ekki alla þessa skólagöngu hjá
barnabörnunum. Amma studdi okk-
ur samt í öllu því sem við tókum
okkur fyrir hendur og átti það til að
hreykja sér af árangri bamabam-
anna.
Við systkinin fórum í heimsókn
til hennar fyrr í vetur, þegar hún lá
fyrir vegna veikinda. Hún leit ekki
vel út og var greinilega mjög veik
en hún sleppti því samt ekki að slá
á létta strengi. Á þessum tíma var
Hjálmar afi henni ofarlega í huga
og minntist hún gömlu daganna
þegar hún og afi vom í tilhugalíf-
inu. Vegna þess hve vel hún sagði
frá og mundi vel öll smáatriði óraði
okkur systkinin ekki fyrir að þessi
veikindi myndu draga hana til
dauða. Þegar erfið veikindi steðj-
uðu að henni var greinilegt að efst í
huga hennar var hinn látni eigin-
maður hennar, sem hún trúði stað-
fastlega að biði sín handan við móð-
una miklu.
Við eigum eftir að sakna ömmu
okkar og við munum aldrei gleyma
orðatiltækjum hennar og gaman-
semi. Það kemur enginn í hennar
stað.
Helga, Jenna Huld
og Bjarni Kristinn.
Með sorg og söknuð í hjarta
langar mig að minnast ömmu með
örfáum orðum, ömmu í Kópó eins
og við bræðurnir kölluðum hana
alltaf. Þegar á unga aldri sóttist ég
mikið eftir nærveru hennar og þau
voru ófá skiptin sem ég gisti hjá
ömmu. Hjá henni leið mér alltaf vel.
Við spiluðum og sungum, fórum í
göngutúra og hún sagði ótal spenn-
andi sögur frá æsku sinni og um
afa. Á sunnudögum beið maður svo
spenntur eftir að fá ilmandi hrygg.
Amma var einstaklega hjartahlý
og glaðlynd kona og vildi allt fyrir
mann gera. Eftir að hafa átt við
veikindi að stríða síðustu árin í
Kópó var gaman að sjá hversu vel
hún fann sig í félagsskapnum á
Hrafnistu. Amma sagði alltaf sína
meiningu beint út og gaf holl ráð
sem ég mat mikils, t.d. í sambandi
við hitt kynið.
Amma, við bræðurnir þökkum
þér allar samverustundirnar og
þær góðu minningar sem munu lifa
í hjarta okkar.
Hjálmar Jens Sigurðsson.
Elsku amma mín. Það er allt ann-
að en auðvelt að kveðja þig nú í
hinsta sinn. Orð geta verið máttug
ef þeim er beitt á réttan hátt, en
eftirfarandi orð eiga eftir að reyn-
ast fremur fátækleg miðað við það
tómarúm og þann söknuð, sem við
fjölskyldan þín nú upplifum.
Ég talaði við þig í síma eftir sið-
ustu veikindi þín. Þú varst svo
málglöð og kát og sagðir mér frá
draumi, sem þig dreymdi á meðan á
veikindunum stóð. Þú sagðir að
samkvæmt þessum draumi gengi
ég örugglega með stúlkubarn og til-
hlökkunin leyndi sér ekki í rödd
þinni. Nú ertu búin að kveðja þenn-
an heim áður en við vitum hvort
draumráðning þín reynist rétt. Ég
er aftur á móti sannfærð um, að þú
átt eftir að fylgja þriðja barna-
barnabarninu þínu í heiminn, svo
og átt þú eftir að vaka yfir því eins
og allri fjölskyldu þinni, sem þú
elskaðir innilega og hlúðir ávallt að.
Við eigum öll eftir að sakna lifandi
og skemmtilegra samræðna við þig,
því þú fylgdist alltaf mjög vel með
öllu sem var að gerast, hvort sem
það var tengt námi og starfi barna
þinna eða barnabama, eða því sem
var í fréttum. Þú myndaðir þér ætið
skoðanir á hlutunum, sem þú varst
ekki að liggja á og eigum við eftir
að sakna hreinskilni þinnar, sér-
staklega þeirrar í okkar garð, sem
oft gat komið að óvörum, en við
kunnum samt öll að meta.
Þegar ég steig mín fyrstu skref á
menntaskólabrautinni í Reykjavík
bjó ég hjá þér í Kópavoginum og
naut stuðnings þíns í hvívetna. Á
þessum tíma urðum við mjög góðar
vinkonur og upp frá því fylgdist þú
sérstaklega vel með öllu sem var að
gerast í minu lífi. Sérstaklega sýnd-
ir þú mikinn skilning þegar ég fet-
aði í þín spor og gekk að eiga sjó-
mann og tími langs aðskilnaðar
vegna starfs hans hófst. Ég er svo
þakklát fyrir þær stundir, sem við
áttum saman síðastliðið sumar og
núna um síðustu jól, þar sem þér
gafst tækifæri til að kynnast barna-
barnabarninu þínu, honum Jóhanni
Kristni, betur. Því miður áttu ekki
eftir að sjá hann vaxa úr grasi, en
ég veit að þú átt eftir að fylgjast
með honum og okkur öllum hinum
þaðan sem þú ert núna.
Elsku amma mín, aðstæður mín-
ar leyfa það ekki að ég geti fylgt
þér til þinnar hinstu hvflu og mig
tekur það svo sárt að hafa ekki get-
að verið meira hjá þér undanfarið.
En þú verður ætíð í hjarta mínu og
sú hugsun að þú skulir nú eiga end-
urfund við þinn elskaða eiginmann
róar mig og gefur mér styrk í sorg
minni.
Minning þín mun lifa í hjörtum
okkar allra. Hvíl í friði.
Þín,
Hrund og fjölskylda,
Þýskalandi.
Ég minnist ömmu minnar sem
hnyttinnar og orðheppinnar konu.
Hún kom vel fyrir sig orði og var
fljót til svars. Það var gaman að
setjast niður hjá henni og hlusta á
hana segja frá samskiptum sínum
við starfsfólk og heimilisfólk Hrafn-
istu á spaugilegan hátt. Hún krydd-
aði sögumar þannig að oft veltist ég
um af hlátri.
Hún sagði mér líka frá gamla tím-
anum, brúðkaupinu og nýjum kjól
sem hún fékk í tilefni af því. Hún
minntist þess að brúðhjónin hefðu
borðað svið hjá móður hennar og
hefði það verið ágætis veisla. Brúð-
kaupsnóttin varð víst stutt því bank-
að var á gluggann klukkan 5 því afi
þurfti að fara á sjó. Á stríðsárunum
sigldi afi til Englands og alltaf fengu
amma og frumburðurinn falleg fót
og muni frá útlöndum. Pabbi var
klæddur eins og lítill greifi þegar
þau heimsóttu æskustöðvar ömmu,
Sand, á þessum árum.
Amma var alltaf glæsilega til fara
og jafnvel svo glæsilega að þegar
hún skrapp út úr húsi til læknis og
setti upp hatt spurðu konurnar á
Hrafnistu hvort hún væri nokkuð að
fara að gifta sig. Þegar ég hrósaði
henni fyrir smekklegan klæðnað og
gott útlit viðurkenndi hún að hún
væri kannski bara ágætt gamal-
menni. Hún var miklu meira en
ágætt gamalmenni, varla farin að
grána í vöngum og bar sig vel. Hún
var ein af þeim sem eldast með
reisn.
Ég mun sakna samverustunda
okkar og símtala.
Dalla Jóhannsdóttir.
Það er undarlegt að vera í öðru
landi við fráfall ömmu þegar við höf-
um ekki hist í tvö ár. Þótt hún hafi
orðið áttræð í sumar held ég að hún
hafi ekki búist við að fara svona
snöggt. Hún var orðin það góð eftir
að hún fluttist á Hrafnistu. Stundum
tók ég ömmu mátulega alvarlega
eins og þegar hún lét mig lofa sér að
skrifa ekki eftirmæli um sig. Mér til
málsbóta er þetta því stutt en ég
kemst ekki í útfórina.
Mér er minnisstæð gamansemi
ömmu og tvirætt háðið sem má
rekja til heimaslóðanna á Sandi.
Fastar í bernskuminninu eru heim-
sóknir til ömmu og afa í Kópavogi
og hvað innilegar móttökurnar voru
þar. Það var alltaf tilhlökkunarefni
enda látið með fyrsta barnabarnið.
Afi var oft í burtu á sjó eða niðri á
bryggju að vinna í bátnum í landleg-
um og það tók hann langan tima að
þvo sér um hendurnar eftir vélar-
rúmið. Yfir honum var mikil ró þar
sem hann sat og tottaði pípuna.
Þarna var líka langamma með
kandís fyrstu árin og kanarífugla
sem mig dreymdi. Þetta er horfinn
veruleiki.
Þær voru oft skemmtilegar næt-
urnar þegar ég gisti í Kópavoginum
og þegar ærslagangurinn í mér og
bræðrunum gekk of langt höfðaði
amma til þess að svona hegðun
sæmdi ekki hálffullorðnum mönn-
um. Mig minnir að fjögurra ára hafi
ég litið stórt á mig við það, höfðaði
til sæmdarinnar. Ef þetta dugði
ekki var hótað ónefndum staðar-
grýlum Kópavogs sem lokuðu
krakka inni í kjöllurum sínum. Sög-
urnar sem amma sagði mér á Öldu-
götunni um ævintýri afa í siglingum
lifa enn.
Eins og margar sjómannskonur
var amma ekki gömul er hún varð
sviplega ekkja. Vafalaust hittast nú
afi og hún eftir langan aðskilnað.
Far í friði.
Þorri Jóhannsson.
Elsku amma er dáin.
Þegar ég kvaddi ömmu í haust þá
var hún svo hress og kát að mér
flaug ekki í hug að við ættum ekki
eftir að hittast aftur. En núna er
hún dáin og mér finnst erfitt að hafa
ekki fengið að kveðja hana á þann
hátt sem ég hefði vfljað. Ég mun
sakna ömmu sárt.
Jóra.
Jensína er í hópi bestu manneskja
sem ég hef kynnst. Hún var ein af
þessum fágætu perlum sem með
léttri lund og æðruleysi gera okkur
hinum lífið léttara. Nú er hún farin,
óvænt og allt of snemma. Hennar
verður sárt saknað.
Kristjón Freyr Sveinsson.