Morgunblaðið - 02.04.1998, Side 63

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 2. APRÍL 1998 63
MINNINGAR
i
i
i
i

i
i
i
i
i
i
i
i
i
1
GUÐRÚN BJÖRG
ANDRÉSDÓTTIR
+ Guðrún Björg
Andrésdóttir
fæddist í Reykjavík
13. ágúst 1975. Hún
lést af slysförum í
Reykjavík 7. mars
síðastliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Hafnarfjarðarkirkju
24. mars.
Elsku Gunna. Laug-
ardaginn örlagaríka er
þú kvaddir þennan
heim og fórst á fund við
pabba þinn, kom Asta
systir þín og ein af mín-
um bestu vinkonum og sagði mér
þessar hörmulegu fréttir. En hvað
lífið getur stundum verið ósann-
gjarnt! Þú sem varst komin á rétt ról
í lífinu, komin með yndislegan mann
og 11 mánaða gamlan son. Þú sem
hlakkaðir svo til að halda upp á eins
árs afmæli hans í næsta mánuði. Og
ekki nema vika síðan þið fluttuð upp
í Mosfellsbæ. Hamingjan skein úr
augum þínum. Það eru ekki nema
fimm mánuðir síðan pabbi ykkai- lést
og ég efast nú ekki um að hann hafi
tekið á móti þér er þú vaknaðir
þarna hinum megin. En á svona
stundu megum við ekki gleyma þeim
sem eftir lifa og vera þakklát fyrii-
það sem við höfum þó svo að sorgin
sé svona yfirþyrmandi á okkur þessa
dagana. Sem betur fer fékk Guð-
mundur Atli að hafa pabba sinn hér
hjá sér, þó svo að við vitum að þú ert
einnig hjá honum. En auðvitað verð-
ur söknuðurinn eftir þér ætíð í þess-
um litla dreng, en við sem eftir erum
munum viðhalda minningunni um
þig hjá litla stráknum þínum.
Elsku Gunna, manstu þegar við
stelpurnar vorum að koma til Astu
með geisladiskana okkai- sem þú fíl-
aðir engan veginn og fórst alltaf inn í
herbergi og lokaðir þig af. En á end-
anum komstu alltaf fram aftur og
fórst að djamma með okkur. Og
manstu er við hittumst einu sinni í
bænum og þú dróst mig í burtu heim
til vinar þíns sem var svo ekki heima,
°g við gerðum þá bara svoldið af
okkur í staðinn. Við vorum nú meiri
prakkararnir.
Elsku Gunna mín, ég kveð þig í
söknuði með þessum orðum: Eitt
sinn verða allir menn að deyja/ eftir
bjartan daginn kemur nótt/ ég
harma það en samt ég verða að
segja/ að sumarið líður allt of fljótt.
Elsku Ásta mín, Palli, Guðmundur
Atli, Sigrún, Kjartan, Gummi,
Begga, Sigurjón, amma Guðrún og
aðrir aðstandendur, innilegar sam-
úðarkveðjur og megi Guð gefa ykkur
styrk á þessum sorgartímum.
Karen Björk.
Hún Gunna er farin. Lífsbók
hennar er búin, við lásum endinn allt
of snemma. LítOl, fallegur drengur
hefur misst móður sína aðeins 11
mánaða gamall. Hver er tilgangur-
inn með því? Hvernig á að útskýra
fyrir litlu barni hvers vegna mamma
er horfin og kemur ekki aftur?
Við kynntumst Gunnu fyrst fyrir 7
ái'um þegar Sigrún mamma hennar,
sem þá var dagmamma, hóf að passa
tvær eldri dætur okkar, Kristjönu og
Margréti. Það var sannarlega líf á
þeim bænum enda voru systkinin
fimm. Nokki-u síðar gerðist Gunna
barnapía hjá okkur tíl skiptis við Ástu
yngii systur sína. Við hjónin vorum
sannarlega heppin með barnapíur þá.
Þær eru margar minningarnar sem
koma upp í hugann og ýmsar skondn-
ar. Mér eru efst í huga áhyggjurnar
aí ofnæmi Gunnu fyrir hestum. Og
auðvitað þurftum við að hafa hesta.
Eflaust hefur heimOið aldi'ei verið
eins stífbónað eins og þegar Gunna
vai- hjá okkur. Eg hentist á hverjum
degi um húsið með ryksuguna og
skúringagræjurnar á lofti en Gunna
sagði bara: „Þetta er aOt i lagi.“ „Auð-
vitað er þetta ekkert í lagi,“ sagði ég
og skúraði eins og vitlaus manneskja.
Eitt sinn bað ég Gunnu að passa
stelpurnar síðdegis á meðan ég
skrapp frá. Eg kom eftir vinnu til að
sækja þær tO Sigrúnar og Gunna ætl-
aði að verða samferða okkur síðasta
spölinn heim á bflnum.
Veslings Gunna snaraði
sér grandalaus inn í bfl-
inn en hentist síðan í
flýti út úr honum aftur
þegai' hún fann and-
rúmsloft grasmótora í
honum. Eg hafði þá
stungið hnakk í skottið
og gleymt honum þar.
„Þetta er allt í lagi, ég
labba bara,“ sagði
Gunna. Tfl allrar ham-
ingju var stutt heim.
Svona var Gunna. Hóg-
vær, feimnisleg,
skemmtfleg og það var
alltaf allt í lagi. Líka daginn sem hún
þurfti að biðja Ástu að leysa sig af
vegna ofnæmis. Það skiptið hafði
hestafatnaðm' óvart sloppið inn í for-
stofu. „Þetta var allt í lagi, þetta lag-
ast alltaf,“ sagði Gunna um ofnæmið.
Eitt var alveg víst, dætrum okkar
þótti Gunna frábær. Þær litu afskap-
lega mikið upp til hennar. Hún kunni
líka vel til verka sem elsta systir.
Hafði góða stjórn á öllu og var góð
við börnin.
Svo leið tíminn, leikskólinn tók við
dætrum okkar hvon-i á eftir annarri,
ferðunum í Kelduhvamminn fækkaði
og kaffisoparnir hjá Sigrúnu urðu
færri. Gunna eltist og hafði í nógu að
snúast, Palli kom til skjalanna og svo
Guðmundur litli síðar. Við hittum
Gunnu þó öðru hvoru í vinnunni þeg-
ar við áttum erindi til hennar.
Nú erum við flutt af Holtinu en
fréttum þó af fjölskyldunni öðru
hvoi'u þegar Berglind kemur til að
hitta Kristjönu dóttur okkar. Berg-
lind hefur frá mörgu að segja þegar
Guðmundur Atli er annars vegar.
Sjálfsagt á hún oft eftir að passa hann
í framtíðinni íyrh' stóru systur sína.
Að sjá á eftir ungri konu í blóma
lífsins er mikil sóun og afar þung-
bært. Hvern hefði órað fyrir því að
Gunna færi svo stuttu á eftir föður
sínum. Hann hefur áreiðanlega tekið
vel á móti henni og saman munu þau
eflaust fylgjast vel með uppvexti
Guðmundar litla úr fjarlægð.
Sigi’ún, og fjölskylda. Góð stúlka
er horfin frá okkur en sem betur fer
eigum við minningarnar eftir. Við
höldum fast í þær.
Heiða og Árni.
Það er ekki hægt að túlka þá tóm-
leikatilfínningu með orðum sem
myndaðist í hjarta mínu þegar ég
frétti að mín kæra vinkona, Gunna,
væri látin.
Dauðinn er svo óraunverulegur
þegar maður er ungur að manni
finnst maður allt að því vera ódauð-
legur. Þess vegna er erfítt að skilja
að þú sért farin frá þessum heimi.
Ég kynntist Gunnu fyrir 7 árum,
en þá vorum við báðar að byrja að
vinna hjá íslenskum matvælum,
seinna meir unnum við saman nokk-
ur sumur í afgreiðslunni í sama fyr-
irtæki. Við áttum margar góðar
stundh’ saman, það var svo gaman að
tala og hlæja með þér. Ég hef reynt
að muna um hvað við töluðum síðast
þegar við hittumst því ég fæ ekki
+ Haukur Ingvason fæddist á
Vesturá í Laxárdal, Austur-
Húnavatnssýslu, hinn 31. ágúst ár-
ið 1934. Hann lést á heimili sínu á
Litla-Dal hinn 16. þessa mánaðar
og fór útför hans fram frá Víði-
mýrarkirkju í Skagafirði 28. mars.
Elsku Haukur. Mig langar að
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig. Ung var ég eða 17 ára
gömul þegar ég kom í sveitina til
ykkar hjóna og var mjög vel tekið á
móti mér. Þið hugsuðuð ekki síður
vel um mig en börnin ykkar.
En hvað það var gott að búa hjá
ykkur þennan tíma. Mér finnst ótrú-
legt að þú skulir vera farinn frá okk-
ur svona fljótt.
Ég mun ávallt eiga góðar minning-
tækifæri í þessu lífi til að hitta þig
aftur. Þú varst góður vinur og ég er
þakklát fyrh’ þann stutta tíma sem
ég þekkti þig þó að hann hafi engan
veginn verið nógu langur.
Og þegar dauðinn kemur segi ég ekki;
komdu sæll þegar þú vilt
heldur segi ég:
máttu vera að því að bíða stundarkom?
Ég bíð aldrei ekki eftir neinum
segir hann
og heldur áfram að brýna ljáinn sinn.
Þá segi ég:
Æ lof mér að lifa fram á vorið segi ég
bara ofurlítið fram á vorið
því þá koma þessi litlu blóm þú veizt
sem glöddu mig svo mikið í vor er leið
og hvernig get ég dáið án þess að fá að sjá þau
einu sinni enn
bara einu sinni enn?
(Jóhannes úr Kötlum)
Mig óraði ekki fyrir því að ég
myndi skrifa minngargrein, 22 ára
gömul, um þig, Gunna mín. En það
sýnir okkur hversu stutt er mflli lífs
og dauða og klukkurnar geta hringt
inn feigð deyjandi dags hvenær sem
er. Það er víst alltaf vinur einhvers
sem deyr en í þetta skipti var það
vinur minn.
Ég vil votta aðstandendum mína
dýpstu samúð og bið guð að veita
ykkur styrk á þessum erfiðu tímum.
Þín vinkona,
Valgerður.
Elsku Gunna mín. Ég trúi því ekki
ennþá að þú hafir verið hrifin á brott í
blóma lífsins. Framtíðin blasti við þér
með mönnunum tveim í lífi þínu. Ég
man þegar ég hitti Ástu systur þína
þegai’ ég var heima um jólin og hún
sagði mér hvað þú værir hamingju-
söm og hvað það gengi vel hjá ykkur
Palla með hann Guðmund Atla son
ykkar. Ég samgladdist þér svo inni-
lega. Ef það var einhver sem átti skil-
ið að vera hamingjusamur, þá varst
það þú, Gunna mín. Ég ætlaði alltaf að
hi-ingja í þig, mig langaði svo að heim-
sækja þig. En því miður varð ekkert
úr því. Eg sé mjög mikið eftir þvi og
þó svo að vinátta okkar hafi rofnað
síðustu árin, varð mér oft hugsað til
þín og undanfama daga hafa allar
minningamar um þig komið upp í
huga minn og hugsa ég um allar góðu
stundimar sem við áttum saman. Það
var svo mai’gt sem við upplifðum á
þessum ámm. Ferðalög, fýrsta utan-
landsferðin þín og margt fleira. Við
gátum endalaust talað saman um allt í
sambandi við lífið og tilveruna og
defldum við gleði okkar og sorgum.
Þú vai-st svo sönn og traust og
alltaf varstu til staðar fyrir þá sem
þörfnuðust þín. Þú geislaðir af kær-
leik og hlýju og varst svo örlát á það
sem þú áttir að gefa. Þú passaðir svo
vel upp á systkinin þín yngri og aðra
sem þér þótti vænt um og hugsaðir
þú alltaf fyrst um alla aðra. Missirinn
er mikill fyrir okkur sem eftir lifum
og þá sérstaklega Palla og litla ljósið
ykkar hann Guðmund Atla sem fær
ekki tækifæri tfl að kynnast því
hversu yndislega móður hann átti.
En ég trúi því að þér líði núna vel hjá
pabba þínum og öðrum ástvinum.
Elsku Páll, Guðmundur Atli, Sig-
rún, Ásta, Gummi, Berglind, Sigur-
jón, Kristrún og aðrir ástvinir, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð og
ar um þennan tíma og jafnvel tímann
eftir að ég flutti suður, þá 21 árs, og
kom í heimsókn á sumrin. Þá var
alltaf tekið jafnvel á móti mér og
alltaf var gestrisnin mikil hjá þér og
konu þinni, Valdísi, og fannst mér
alltaf eins og ég hefði verið hjá ykkur
í gær, en ekki í sumarið áður. Elsku
Haukur, mig langar tfl að þakka þér
fyrir alla þá hlýju og umhyggju sem
þú sýndir mér, en nú ertu farinn og
eflaust er þér ætlað að gera eitthvað
miklu meira á þessum nýja stað. Hér
verður þín sárt saknað en ég veit að
það verður tekið vel á móti þér. Nú
kveð ég þig kæri vinur.
Elsku Valdís, Biggi, Snævar, Giss-
ur og Hanna Björg, Guð gefi ykkur
styrk í þessari miklu sorg.
Kristín Gunný Jónsdóttir.
HAUKUR SVEIN-
BJÖRNINGVASON
bið góðan Guð um að gefa ykkur
styrk, von og trú í sorg ykkar á þess-
um erfiðu tímum.
Elsku Gunna mín. Ég vil þakka
þér fyrir þá ómetanlegu vináttu sem
þú gafst mér. Minning þín mun
ávallt lifa í hjarta mínu. Megi góður
Guð varðveita þig.
Þín vinkona,
„Og þegar hann þegir, skiljið þið
hvor annan.
Því að í þögulli vináttu ykkar
verða allar hugsanir, allar langanii’
og allar vonir ykkar til, og þeirra er
notið í gleði, sem krefst einskis.
Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú
skilur við vin þinn, því að það, sem
þér þykir vænst um í fari hans, getur
orðið þér ljósara í fjarveru hans, eins
og fjallgöngumaður sér fjallið bezt af
sléttunni."
Guðrún Þ. Sívertsen.
Lífið er í einu orð sagt hverfult.
Það er eins og maður horfi á ástvini
sína koma og fara, þar sem sumir
staldra aðeins stutt við, eins og hún
Gunna.
Ekkert er óréttlætanlegra í þess-
um heimi en þegar maðui’ horfir á
eftir svona fallegum, lífsglöðum engli
eins og Gunnu í blóma lífsins yfirgefa
þennan heim. Einmitt þegar lífið var
í þann mund að byrja hjá henni, þar
sem hún var búin að hitta riddarann
á hvíta hestinum, hann Palla, og sam-
an áttu þau yndislegasta hnoðra í
heimi, hann Guðmund Atla, sem er
eins og spegilmynd af Gunnu.
Þegar ég hugsa um Gunnu sé ég
alltaf þessa miklu gleði og útgeislun
sem hún gaf svo óspart frá sér,
þennan karakter sem svo fáir búa yf-
ir. Hún laðaði fólk að sér og ég man
hvað það var auðvelt og gott að
kynnast henni. Hún var alltaf til í allt
og þá var Ásta, sem er yngri systir
Gunnu, sko ekkert skilin eftir, þær
voru eins og samlokur. Þannig
kynntist ég Gunnu, þar sem við Ásta
vorum og erum enn þann dag í dag
bestu vinkonur, þá var Gunna oft að
bralla hitt og þetta með okkur.
Eflaust hefur það þjónað stórum
tilgangi það verk sem Gunnu hefur
verið falið núna, þótt það sé svo ótrú-
lega sárt að horfa á eftir henni, en
við vitum að hún er í góðum höndum
hjá fóður sínum og fleiri ástvinum.
Elsku Gunna mín, vegna veikinda
lá ég á sjúkrahúsi sama dag og þú
varst kvödd, en þú mátt vita að þú
ert geymd djúpt í hjarta og hefði ég
viljað fylgja þér síðustu skrefin.
Elsku Palli, Guðmundur Atli, Guð-
rún, Sigrún, Ásta, Gummi, Sigurjón,
Berglind og allir sem eiga um sárt að
binda, megi Guð vernda ykkur og
gefa ykkur þann styrk sem hann býr
yfir til að ylja hjörtu ykkar.
Gyða.
JORGEN FRANK
MICHELSEN
+ Jörgen Frank Michelsen
fæddist í Hveragerði 10. nóv-
ember 1941. Hann lést 25. mars
siðastliðinn og fór útför hans fram
frá Seljakirkju 31. mars.
Nýlega kvöddum við félaga okkar
Frank Michelsen, sem lést 25. þ.m.
eftir ei’fiða baráttu við krabbamein
aðeins 56 ára. Lengi vel héldum við að
hann myndi hafa betur í bai’áttunni
því hann var svo ákveðinn í að sigra,
en því miður varð hann að láta í minni
pokann enda við stóran að deila.
Enda þótt Frank væri löngu orðinn
veikur mátti hann aldrei heyra nefnt
að hlífa sér í vinnu og hló bara og
gerði grín að þegar við vorum að
spyrja um heilsuna, eða hvort einhver
vinna væri of erfið, en gamansemin er
eitt af því sem við héma á Þresti
munum eiga í minningunni um hann.
Það er erfitt að átta sig á að Frank
skuli vera farinn yfir á annað tilveru-
stig því það er eins og maður búist
alltaf við að sjá hann koma með sitt
sérstæða bros inn um dyrnar.
Frank hóf akstur frá Sendibíla-
stöðinni Þresti 1986 og var mjög vin-
sæll í starfi enda bæði lipur og dug-
legur að leysa hvers manns vanda.
Hann hafði gaman af félagsmálum
og starfaði í mörgum nefndum á
Þresti í gegnum árin.
Frank skilur eftir skarð hérna á
Stöðinni sem verður vandfyllt, en
minningin lifir. Um leið og við þökk-
um honum öll árin sendum við eigin-
konu, sonum og fjölskyldu innilegar
samúðarkveðjur og biðjum þann sem
öllu ræður að styi’kja þau á sorgar-
stund.
Bflstjórar og samstarfsfólk
á Sendibflastöðinni Þresti.
Hjartkær móðir okkar og tengdamóðir,
HÁKONÍA JÓHANNA PÁLSDÓTTIR
frá Stóra-Laugardal,
Tálknafirði,
sem lést þriðjudaginn 24. mars sl., verður
jarðsungin frá Stóra-Laugardalskirkju, Tálkna-
firði, laugardaginn 4. apríl kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
björgunarsveitina Tálkna, Tálknafirði.
Arnbjörg Guðlaugsdóttir,
Guðmundur Guðlaugsson,
Þórður Guðlaugsson,
Páll Guðlaugsson,
Jóna Guðlaugsdóttir,
Sigrún Helga Guðlaugsdóttir,
Margrét Guðlaugsdóttir,
Jóhanna Pálsdóttir,
Ólöf Þ. Hafliðadóttir,
Ásta Torfadóttir,
Gunnar Sigurðsson,
Bjarni Andrésson,
Örn Snævar Sveinsson.
Innilegar þakkirfærum við öllum ættingjum og
vinum er sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför föður okkar, tengdaföður, afa
og langafa,
SIGURÐAR HELGASONAR
frá Valshamri.
Sérstakar þakkir flytjum við starfsfólki
E-deildar Sjúkrahúss Akraness og Dvalar-
heimilis aldraðra Borgarnesi.
Sveinfriður Sigurðardóttir,
Sigurlín Jóna Sigurðardóttir,
Ingibjörg Sigurðardóttir,
Guðrún Sigurðardóttir,
Sigurjón Sigurðsson,
Ólafur Sigurðsson,
Helgi Hálfdánarsson,
Hjörtur Ágúst Magnússon,
Hallgrímur Þór Hallgrímsson,
Daníel Guðjón Óskarsson,
Ósk Axelsdóttir,
Vigdís Þorsteinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.