Morgunblaðið - 26.04.1998, Blaðsíða 36

36 SUNNUDAGUR 26. APRÍL 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR JONAS
JÓHANNSSON
+ Guðmundur
Jónas Jóhanns-
son fæddist á ísa-
fírði 14. október
1959. Hann varð
bráðkvaddur á
Hvammstanga 17.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
hjónin Jóhann T.
Bjarnason, f. 15.
febrúar 1929, og
Sigrún Stefánsdótt-
ir, f. 27. september
1931, en þau búa á
ísafirði. Eftirlifandi
bróðir Guðmundar er Bjarni Jó-
hannsson, búsettur á ísafirði, f.
8. ágúst 1953. Sambýliskona
hans er Guðrún Guðmannsdótt-
ir, f. 11. mai 1953, og eiga þau
tvær dætur: Sigrúnu Maríu, líf-
fræðinema, f. 8. október 1975,
og Jóhönnu Bryndísi, framhalds-
skólanema, f. 25. apríl 1980.
Hinn 21. september 1991 kvænt-
ist Guðmundur eftirlifandi eigin-
konu sinni, Aðalheiði Önnu Guð-
mundsdóttur, f. 8. febrúar 1962.
Þau eignuðust tvo syni: Jóhann
Tómas, f. 17. desember 1989, og
Tryggva Snæ, f. 10. ágúst 1995.
Sonur Aðalheiðar Önnu af fyrra
hjónabandi er Úlfar Óli Sævars-
son, f. 13. nóvember 1981.
Guðmundur ólst upp á heimili
foreldra sinna á ísafirði. Skóla-
göngu sinni á ísafírði lauk hann
með stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum á ísafirði vorið 1979.
Að stúdentsprófi loknu hóf hann
nám i Háskóla íslands en hvarf
frá því námi og hóf nám við út-
gerðartæknideild Tækniskóla ís-
lands og útskrifaðist þaðan vorið
1987.
Að námi loknu hóf hann störf
hjá Lífeyrissjóði sjó-
manna og starfaði
þar til ársins 1989
er hann hóf störf hjá
útgerðarfélaginu
Muggi hf. Hann
starfaði þar til árs-
ins 1991. Árið 1991
til ársins 1995 starf-
aði hann hjá Lífeyr-
issjóði ríkisstarfs-
manna. Frá árinu
1995 hefur hann
starfað sem fram-
kvæmdastjóri Mel-
eyrar hf. á Hvamms-
tanga, ásamt því að vera útgerð-
arstjóri við útgerð Sigurborgar
HU á Hvammstanga.
Guðmundur stundaði fþróttir
frá barnæsku og keppti með
íþróttafélögum heimabyggðar
sinnar á Islandsmótum bæði í
knattspyrnu og körfubolta á ár-
unum 1977 til ársins 1987. Auk
þess að keppa með félögum í
heimabyggð sinni keppti hann í
körfubolta með meistaraflokki
Vals og var íslands- og bikar-
meistari með þeim árið 1980.
Einnig keppti hann með meist-
araflokki Iþróttafélags stúdenta
á þessum árum. Á árunum 1986-
1989 spilaði hann 83 leiki með
meistaraflokki KR i körfubolta.
Hann var útnefndur leikmaður
ársins 1988 hjá Knattspymufé-
laginu Árvakri. Á árunum 1992-
1994 spilaði hann með eldri
fiokki knattspyrnumanna í KR
og urðu þeir íslandsmeistarar
öll þau ár.
Útför Guðmundar Jónasar
verður gerð frá Grafarvogs-
kirkju á morgun, mánudaginn
27. aprfl, og hefst athöfnin
klukkan 15.
í dag kveðjum við tengdason
okkar hann Gumma blessaðan.
Hann hefur átt samleið með fjöl-
skyldunni í 12 ár og er það allt of
stuttur tími sem við höfum átt með
svo góðum dreng. Við áttum því
láni að fagna að hann starfaði með
okkur undanfarin þijú ár og var þá
meira og minna á heimili okkar. Eg
veit ekki hvort við kynntumst nógu
mikið en maður vissi af nærveru
hans. Það var ekki hans siður að
taia mikið og síst af öUu um sjálfan
sig.
Gummi hélt vel utan um sína
fjölskyldu og þótti vænt um hana
og þau Alla voru mjög hamingju-
söm saman og gerðu að heita má
allt í sameiningu. Þess vegna er
hennar missir mikill og litlu
drengjanna þeirra og Ulfars, sem
hann gekk í föðurstað. Megi góður
guð blessa ÖUu okkar og drengina
hennar og vera með þeim á þessari
erfiðu stund og í allri framtíð. Eins
biðjum við guð að vera með for-
eldrum hans. Hafðu góða þökk,
Gummi minn, fyrir allt og allt.
Tengdaforeldrar.
Elsku Gummi. Hvernig á maður
að trúa því að þú sért dáinn? Þú
sem geislaðir alltaf af lífi og gleði
og varst ímynd heilbrigðis og
hollra lífshátta hvar sem þú varst
og hvað sem þú varst að gera
hverju sinni?
Þegar kemur að kveðjustund
leitar hugurinn til baka tuttugu og
þrjú ár aftur í tímann og ég man
þig útitekinn, hraustlegan strák
alltaf með bolta í hönd, sem mætti
mér í stofunni í Sætúni 5, þegar ég
kom þangað í fyrsta skipti og þá
vorum við örugglega bæði jafn-
feimin hvort við annað. Svo stækk-
aðir þú og varðst að glæsilegum
fullorðnum manni. Eg hef þekkt
þig síðastliðin tuttugu og þrjú ár
og þú hefur alla tíð verið mér ynd-
islegur mágur og þeim Sigrúnu
Maríu og Jóhönnu Bryndísi yndis-
legur frændi. Meðan þið voru öll
yngri varstu ætíð tilbúinn að leika
við þær og tuskast með þær, ykkur
öllum til mikillar ánægju. Stundum
leiðbeindir þú þeim við það sem
þær voru að fást við hveiju sinni
svo sem stafsetningu á jólakortum
og m.fl.
Síðan hafa árin liðið við nám og
störf og þú eignaðist fjölskyldu,
fyrst Önnu og Ulfar og síðan bætt-
ust Jóhann Tómas og Tryggvi
Snær í hópinn. Þið Anna byggðuð
ykkur yndislegt heimili í Funafold
7 í Grafarvogi þar sem strákamir
hafa vaxið, þroskast og lært að fót-
bolti og körfubolti séu áhugaverðar
íþróttir fyrir unga menn. Þú varst
mikið prúðmenni, hógvær og hlé-
drægur, talaðir aldrei illa um
nokkurn mann og hvarvetna naust
þú vinsælda og virðingar þar sem
þú komst og hverja sem þú um-
gekkst, hvort sem um var að ræða
unga eða aldna og alla þar á milli.
Þú gumaðir aldrei af afrekum þín-
um í íþróttum þrátt fyrir það að þú
hefðir átt mikilli velgengni að
fagna bæði í fótbolta fyrr á árum
og körfubolta síðar og notið virð-
ingar félaga þinna í þeim hópum.
Alltaf hefur verið jafn ánægju-
legt að njóta samvista við ykkur
íjölskylduna í Funafold 7 hvort
sem það var þar heima eða annars
staðar og sjá þá umhyggju sem þú
barst fyrir fjölskyldu þinni. En á
því sviði varst þú stórauðugur mað-
ur því ekkert er dýrmætara í lífinu
en yndisleg kona og efnileg böm.
Elsku mágur, hjartans þökk fyr-
ir samfylgdina síðustu tuttugu og
þrjú árin. Minningamar um þig
munu lýsa mér á lífsgöngunni um
ókomin ár. Mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur til Önnu, Ulfars Óla,
Jóhanns Tómasar og Tryggva
Snæs.
Guðrún.
Það er þungt að þurfa að horfa á
eftir góðum vini og nánum sam-
starfsfélaga hverfa á brott með svo
skyndilegum hætti sem nú hefur
gerst. Mér þótti það þung spor sem
ég þurfti að ganga fyrir rúmri viku
til að láta elskulega frænku mína
vita að hann Gummi maðurinn
hennar hefði ekki komið til vinnu
sinnar á fóstudagsmorgni eins og
hann var vanur og hefði verið lát-
inn í rúmi sínu þegar að var gætt
hveiju sætti.
Eg á margar góðar minningar
um Gumma. Alveg frá því að hann
varð kærastinn hennar Önnu
frænku fyrir um tólf árum höfum
við haft talsvert mikið saman að
sælda bæði í vinnu og frístundum.
Eg minnist skemmtiiegra heim-
sókna í sumarbústaði til Önnu og
Gumma og drengjanna og yndis-
legra útiverustunda í gönguferðum
og pikknikk-ferðum. Aðeins fjórum
dögum áður en Gummi lést kom
fjölskyldan í könnunarferð í litla
sumarhúsið sem ég hafði nýlega
eignast hlut í og það fór ekki fram
hjá neinum hversu mikið yndi
Gummi hafði af því að fylgjast með
drengjunum sínum skemmta sér í
heita pottinum og taka þátt í leikj-
um þeirra þar.
Á síðustu þremur árum fékk ég
tækifæri í starfi mínu til að fylgjast
með hvemig Gummi dafnaði og óx í
starfi sínu sem framkvæmdastjóri í
rækjuverksmiðju fjölskyldunnar á
Hvammstanga. Undir hans stjóm
tókst að hafa vinnslu stöðugri og í
fastari farvegi en nokkum tímann
áður í tuttugu og fimm ára sögu
fyrirtækisins. Gummi náði árangri
án þess að fara nokkurn tímann
offari. í viðskiptum beitti hann
góðum rökum, oft krydduðum með
góðum húmor og líflegum hlátri.
Það sem þó hefur líklega vegið
þyngst í árangri hans í viðskiptum
almennt og sérstaklega við öflun
hráefnis til vinnslunnar er að hann
gætti ávallt fyllstu sanngimi. Þeir
sem áttu við hann viðskipti fundu
vel að hann lagði áherslu á að við-
skiptin ættu að vera hagur beggja.
Það verður ekki auðvelt að fylla
það skarð sem þama er orðið.
Eg kveð góðan vin með söknuði
og hugga mig við góðar minningar
um góðan dreng. Ég votta öllum
aðstandendum Gumma mína
dýpstu samúð og bið algóðan guð
að blessa þá og styrkja í sorginni.
Ég vona, elsku Anna mín og Ulli og
Jóhann og Tryggvi, að minning-
amar um allar ykkar ljúfu stundir
saman lini sársaukann og mýki
hjartað í ykkar djúpu sorg.
Ólafur Sigurðsson.
Ekkert er einhlítt né sjálfgefið í
lífinu - svo sem það að vakna á ný
að morgni. Það var eins og syrti
um miðjan dag, dimmt ský drægi
fyrir sólu, þegar spumir bárast af
hinu sviplega og ótímabæra brott-
hvarfi Guðmundar Jóhannssonar,
hins unga og glæsilega dugnaðar-
manns, af þessum heimi. Sár er sá
söknuður sem að öllum ástvinum
hans er kveðinn og öðram þeim
sem honum tengdust vensla- og
vinaböndum. Mestur er þó missir
Önnu Muggs, frænku okkar kærr-
ar, eiginkonunnar ungu og sona
þeirra. Foreldrar hans, bróðir og
tengdaforeldrar eiga ekki síður um
sárt að binda, en hann var þeirra
eftirlæti og hjálparhella. Það sama
gildir um aðra ættingja, tengda-
fólk, vini og samstarfsmenn.
Gummi og Anna vora upprannin
úr sama umhverfi fyrir vestan,
hann á ísafirði og hún í Hnífsdal,
.mótuð og uppalin í faðmi fjalla
blárra, þaulreynd við hollan leik og
heilbrigð störf frá unga aldri, þar
sem vinnan göfgar manninn. Það
var þó ekki fyrr en þau höfðu
hleypt heimdraganum og komin til
höfiiðborgarinnar við nám og störf
að þau felldu hugi saman og hófu
sitt ástríka samband, sem mótaði
þeirra samrýnda hjónaband upp
frá því. Hamingja þeirra smitaði
frá sér og gæddi líf þeirra nánustu
og góðra vina þeirri dýrmætu gleði
sem ekki fæst keypt við verði. Ekki
spillti það heldur ánægju sumra
með þennan góða ráðahag að bæði
var Anna systurdóttir mín og
Gummi frændi Svölu, en Sigi'ún
móðir hans og hún era systradæt-
ur. Gummi var einstaklega traust-
ur piltur og góður drengur, um-
hyggjusamur heimilisfaðir, vel að
sér og vandaður að allri gerð, eins
og hann átti kyn til. Hann var
gjörvulega vaxinn, frækinn íþrótta-
maður, eftirsóttur fékgi og hvers
manns hugljúfi.
Það er dýrmæt huggun harmi
gegn, í skugga þessara dimmu
daga, að í huganum merla ljúfar og
gefandi minningar honum tengdar.
Megi þær björtu minnmgar lýsa
öllum ástvinum hans og góðvinum
fram um veg og létta þeim hinn
óbærilega missi og sára söknuð. I
hugskoti þeirra sem honum kynnt-
ust geymist fögur mynd um ötulan
atgervismann sem átti svo margt
ógert á akri lífsins og sem alltof
fljótt var hrifinn brott til stranda
hinnar miklu móðu, eilífðarlands
ódauðleikans.
Blessuð sé hans fagra minning í
djúpri hryggð.
Fyrir hönd systkina og fjöl-
skyldna.
Einar S. Einarsson,
Svala S. Jónsdóttir.
Kær vinur, samstarfsmaður og
félagi er látinn, langt um aldur
fram. Þegar sú harmafregn barst
mér að Guðmundur vinur minn
hefði orðið bráðkvaddur vildi ég
ekki trúa. Það gat ekki verið að
þessi ungi hrausti maður í blóma
lífsins hefði verið kvaddur brott
svo skyndilega og óvænt. Eftir lifa
minningar um góðan dreng.
Þegar litið er yfir farinn veg er
margs að minnast í samskiptum
okkar Guðmundar. Leiðir okkar
lágu fyrst saman er Guðmundur
gekk í raðir Iþróttafélags stúdenta
í körfuknattleik í ársbyrjun 1982.
Hann hafði þá leikið um skeið með
Val en hafði hug á að spreyta sig á
nýjum vígstöðvum. Ekki leið á
löngu þar til Guðmundur var farinn
að leika stórt hlutverk í liðinu enda
afbragðsleikmaður sem ávallt lagði
sig allan fram á æfíngum og í
keppni. Guðmundur var einn af
burðarásunum í liði IS sem sigraði
í 1. deild vorið 1984 og vann sér
sæti í úrvalsdeild og hann var einn
af tíu stigahæstu leikmönnum úr-
valsdeildar leiktímabilið 1984-1985.
Þá var hann einnig valinn í B-
landslið.
Haustið 1984 hugðist Guðmund-
ur flytjast á æskuslóðirnar til ísa-
fjarðar, en við félagar hans í ÍS
voram alls ekki tilbúnir að sleppa
honum og þróuðust málin á þann
veg að Guðmundur var ráðinn í
vinnu hjá Lífeyrissjóði sjómanna.
Þar voram við samstarfsmenn í 5
ár. Það var ekki að sökum að
spyrja að Guðmundur ávann sér
strax traust og virðingu bæði sam-
starfsmanna og viðskiptavina enda
mjög góður starfsmaður sem full-
komlega var hægt að treysta, auk
þess að vera einstaklega Ijúfur og
þægilegur í öllum samskiptum.
Þrátt fyrir að hann hafi hætt störf-
um hjá sjóðnum fyrir tæpum 9 ár-
um hélt hann ávallt góðu sambandi
við fyrram samstarfsmenn og er
nú sárt saknað. f hugum þeirra var
hann alltaf mikiu meira en bara
fyrrverandi samstarfsmaður, hann
var líka góður vinur.
Eftir að Guðmundur hætti að
leika með ÍS í körfuknattleik 1985
gekk hann í raðir KR og lék þar í 4
ár og varð Reykjavíkurmeistari
með félaginu.
Guðmundur var mikill íþrótta-
maður og fjölhæfur. Auk þess að
leika fjölmarga meistaraflokksleiki
í körfuknattleik var hann einnig
góður knattspyraumaður. Hann
lék m.a. með liði ísfirðinga í 1.
deild og síðan með Knattspyrnufé-
laginu Arvakri í 4. deild og eldri
flokki KR. Ég þykist bera nokkra
ábyrgð á því að Guðmundur lék
knattspymu með tveimur síðar-
nefndu félögunum því að ég lagði
mikla áherslu á að fá að njóta
krafta hans á knattspymuvellinum.
Ekki var alltaf vinsælt þegar ein-
hver tók upp á því að taka með sér
„nýliðá* á æfingu, en ég þurfti hins
vegar ekki að hafa neinar áhyggjur
því ég vissi nákvæmlega að Guð-
mundur myndi strax sýna það og
sanna að það væri eftirsóknarvert
að hafa hann með sér í liði. Bæði
var það vegna getu hans á knatt-
spyrnuvellinum og ekki síður
vegna þeirra eiginleika sem hann
var gæddur að öðru leyti, en Guð-
mundur var sérstakt ljúfmenni,
hógvær maður, en með mikla
kímnigáfu, heiðarlegur, traustur
og réttlátur.
Ég þakka Guðmundi allar sam-
verastundimar og bið Guð að gefa
honum frið. Ættingjum og vinum
sendi ég mínar dýpstu samúðar-
kveðjur og þá sérstaklega Önnu,
Ulfari Óla, Jóhanni Tómasi og
Tryggva Snæ. Megi minningin um
góðan dreng hjálpa þeim í hinni
miklu sorg.
Árni Guðmundsson.
Kveðja frá ísafirði
I dimmum skugga af löngu liðnum vetri
mitt ljóð til þín var árum saman graf.ð.
Svo ungur varstu, er hvarfstu ót á haúð,
hugljúfur, glæstur, öllum drengjum betri.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
Svo orti skáldið Tómas um
óvænt og ótímabært fráfall vinar
síns Jóns Thoroddsens. Það er svo
með þá menn sem erfitt eiga með
að tjá tilfinningar sínar að þeir
grípa til orða skáldanna. Þannig er
það einnig með mig. Þó ekki ætli
ég að líkja mér við skáldið Tómas
finnst mér orð hans lýsa vel þeim
hugsunum sem fóra um huga minn
er ég frétti að frændi minn og
æskuvinur Guðmundur Jónas Jó-
hannsson væri fallinn frá. Svo
óvænt og algerlega ótímabært var
fráfall hans.
Kynni okkar hófust löngu áður
en við mundum eftir. Aðeins var
rúmur hálfur mánuður á milli okk-
ar og vegna skyldleika okkar
kynntumst við mjög snemma.
Þó að við höfum í mörgu verið
mjög ólíkir féllum við samt vel
saman og þegar öllu er á botninn
hvolft varð lífshlaupið þau ár sem
við áttum saman býsna líkt þegar
vel er að gáð.
Þó ekki ætli ég mér að rekja
sameiginlega göngu okkar Gumma
koma samt upp í hugann uppvaxt-
arárin á ísafirði, ferðimar í Hóla,
sumrin í Norðurtanganum, skóla-
árin á ísafirði, „háskólaárin" í
Reykjavík, fótboltinn, hann inná og
ég að horfa á, körfuboltinn, hann
enn inná og ég að horfa á, Tækni-
skólinn, og nú hin síðustu ár störfin
í rækjuiðnaðinum. Skærast og
ánægjulegust er þó minningin um
síðustu kvöldstundina okkar.
Kvöldstundina sem við áttum fyrir
skömmu tveir einir. Tilefnið var að
fagna fæðingu tveggja frænda
hans. Tveggja gimsteina sem við
höfðum svo lengi vonast eftir að
eignast. Ekki mátti á milli sjá hvor
var grobbnari frændinn eða faðir-
inn.
Þó flestir skilji meininguna í orð-
inu vinátta dugir það orð eiginlega
ekki til þess að lýsa vináttu
Gumma. Vinátta hans var einhvern
veginn svo takmarkalaus. Það
fengu fjölmargir vinir hans að
reyna.
Hann var ekki þessi leiðtogi sem
sífellt leitar í sviðsljósið eftir viður-
kenningu. Ég er reyndai' viss um
að hann leit aldrei á sig sem leið-
toga. Samt var hann leiðtoginn sem
svo lítið bar á hélt saman stórum
hópi skólafélaga, veiðifélaga og fé-
laga úr íþróttunum þegar það átti
við. Hann var maðurinn sem fylgd-
ist með lífshlaupi flestra félaga
sinna og hnippti í menn ef tímamót
vora í aðsigi. Honum var einnig
einkar lagið að slá á þráðinn og
láta í sér heyra á sinn hægláta hátt
ef hann vissi að menn stæðu í
ströngu.
Þolinmæði hafði Gummi í mjög
ríkum mæli og það kom berlega í
ljós við íþróttaiðkun hans. Hann