Morgunblaðið - 26.04.1998, Síða 40

40 SUNNUDAGUR 26. APRÍL 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
*
.«4
+
Alúðarþakkir til þeirra fjölmörgu sem auð-
sýndu okkur samúð og hlýhug vegna andláts
og útfarar hjartkærrar móður okkar, tengda-
móður, ömmu, langömmu og langalang-
ömmu,
ÞURÍÐAR SIGURÐARDÓTTUR,
Hraunbúðum,
Vestmannaeyjum,
áður Suðurgötu 39b,
Hafnarflrði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hraunbúða og Sjúkrahúss Vestmanna-
eyja fyrir frábæra umönnun og væntumþykju.
Sigríður Karlsdóttir, Björgvin Magnússon,
Halldóra Hallbergsdóttir, Jón Ingólfsson,
Birgir Magnússon
og fjölskyldur þeirra.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför móður okkar, tengda-
móður, systur, ömmu og langömmu,
SIGRÍÐAR VIGFÚSDÓTTUR
frá Flögu í Skaftártungu,
Hjarðarhaga 60,
Reykjavík.
Sveinbjörn Guðmundsson,
Gísli Dagsson,
Sigríður Valdís Sigvaldadóttir,
Margrét Sigvaldadóttir,
Kristján Sigvaldason,
Sveinbjörg Vigfúsdóttir, Gísli Vigfússon,
Friðrik H. Vigfússon, Sigríður V. Vigfúsdóttir,
Lilja Margrét Möller
og langömmubörn.
+
Þökkum hjartanlega fyrir samúð og hlýhug við
fráfall og útför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
GUÐMUNDAR KRISTJÁNSSONAR
skipamiðlara,
Eskihlíð 26,
Gróa Ólafsdóttir,
Þorbjörg Guðmundsdóttir, Sigtryggur R. Eyþórsson,
Margrét Guðmundsdóttir, Ólafur Ágúst Þorsteinsson,
Sigríður Björg Guðmundsdóttir, Baldvin Már Guðmundsson,
barnabörn og langafabarn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinar-
hug, við andlát og útför elskulegs eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
KRISTJÁNS BJARNASONAR
vélstjóra,
Rauðalæk 30,
Reykjavík.
Árný Árnadóttir,
Stella Ester Kristjánsdóttir, Hreinn Pálsson,
Elísabet Erla Kristjánsdóttir, Reynir Brynjólfsson,
afabörn og aðrir vandamenn.
+
Við þökkum innilega alla samúð og vinarhug
vegna andláts og útfarar föður okkar og afa,
BJÖRNS SV. BJÖRNSSONAR.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Brynhildur Georgía Björnsson,
Hjördís Björnsdóttir,
Guðrún Jónsdóttir.
Lokað
Vegna jarðarfarar GUÐRÚNAR FRÍMANNSDÓTTUR, píanókenn-
ara, fellur öll kennsla niður í Tónmenntaskóla Reykjavíkur þriðju-
daginn 28. apríl frá kl. 13.00—16.00.
Skólastjóri.
FRANKLÍN
ÞÓRÐARSON
+ Franklín Þórðar-
son, bóndi á
Litla-Fjarðarhorni í
Strandasýslu, fædd-
ist á Broddanesi 22.
janúar 1938. Hann
lést á Landspítalan-
um 11. apríl síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Kolla-
fjarðarneskirkju í
dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Síðustu dagana hafa
nokkur minningabrot
löngu liðins tíma leitað á hugann
og birst þar eins og myndir á tjaldi
eða skjá. Hugurinn hverfur aftur
til ársins 1947, uppburðarlítill
drenghnokki á leið á næsta bæ í
fylgd einhvers fullorðins. Þangað
hefur fyi-ir skömmu komið nýtt
fólk og í hópnum er drengur á líku
reki, eiginlega alveg jafngamall,
aðeins munar rúmum þremur vik-
um. Þennan jafnaldra sinn hefur
hann ekki áður séð svo veitt hafi
hann eftirtekt. Ekki eru níu ára
kappar uppburðarmiklir við fyrsta
samfund, en félagsskapur verður
til og feimnin fer fljótlega af og í
hönd fer dýrðlegur tími, hamingju-
rík ár. Nokkum hluta þessara
minningarorða um gamlan vin
minn og jafnaldra ætla ég að helga
föður hans Þórði Franklínssyni,
sem lést í byrjun árs 1991.
Hjónin Þórður Franklínsson og
Ingibjörg Bjarnadóttir flytja þetta
haust búferlum frá Broddanesi að
Litla-Fjarðarhorni í sömu sveit
með fjögur börn sín og hefja þar
búskap. Ekki er nú hátt risið í bú-
skap þessarar sveitar á haustdög-
um 1947. Fjárstofn bænda hefur
allur verið skorinn niður vegna
mæðiveiki þetta haust og fjárskipti
hafa farið fram. Allt eru það því
lömb sem sett eru á vetur að þessu
sinni og aðeins hluti af þeim fjár-
stofni sem fyrir var, aðeins nokkr-
ir tugir á flestum bæjum. Að auki
eru svo tvær, þrjár kýr á hverjum
bæ, og þá er nær allur bústofninn
upptalinn. Það þætti lítið nú til
dags þegar flestir telja að ein-
hverja milljónatugi þurfí til bú-
skaparstofnunar, en á þeirri tíð
var viðhorfið annað, kröfumar
minni. Segja má að lítið hafi verið
látið nægja og lífinu samt enginn
kveið. Koma þessa fólks í nágrenn-
ið varð mér sem öðrum á mínu
heimili mikil gæfa. Góðvild og
hjálpsemi þess verður aldrei full-
þökkuð. Fyrir komu þess að Litla-
Fjarðarhorni hafði ég í nokkur
skipti hitt Þórð svo ég vissi vel
hver hann var. Líklega hefur hann
verið forðagæslumaður einhver ár
og þess vegna komið tvívegis á
hverju ári í heimsókn. I skilarétt
sveitarinnar hafði hann og gefið
sig á tal við mig, þangað vildi ég
fara kornungur og
fékk það oft og fannst
mikið til koma. Á
þessum árum var
heldur ekki óþekkt að
komið væri á bát frá
Broddanesi yfir fjörð-
inn að Hlíð, oft var
það í sambandi við sel-
veiðar. Þá voru
Broddanesbændur að
vitja um net sín á firð-
inum, rera þá yfír og
komu þá færandi
hendi. Mér er það vel
minnisstætt að alltaf
gerði Þórður sér far um að tala við
okkur krakkana, jafnvel nær ein-
göngu. Þær stundir vora okkur
ánægjulegur tími. Barnssálin er
söm við sig, hún nemur vel þá
hlýju sem frá nærvera og viðmóti
góðra manna stafar. í huga Þórðar
vora böm ekki hópur sem sérstak-
lega þurfti að þilja utan um og
hafa sér í samfélagi manna, eins og
síðar hefur orðið ríkjandi í þjóðfé-
laginu. Samskiptin við börn vora
honum einlæg og ljúf, þessa nutu
börnin á nágrannabænum ekki
síst, þeim var þessi hlýja í fram-
komu hans og Ingibjargar konu
hans meira virði en í fljótu bragði
mætti ætla. Hún var að mínu mati
stór þáttur í lífsláni okkar systkin-
anna. Á fyrstu áram mínum eftir
tvítugt, þegar ég fór að vinna á
Hólmavík þegar næði gafst frá bú-
störfunum heima, sagði einn
vinnufélagi minn, ung kona, frá því
að til sonar hennar sem var ungur
að aldrei hefði komið bóndi úr
Kollafirðinum þar sem drengurinn
var að leik á götunni. Hefði hann
spjallað við hann nokkra stund,
spurt hann m.a. um foreldra,
systkini og hverjir væra afar hans
og ömmur. Eftir spjallið hefði
hann siðan opnað buddu sína, tekið
úr henni einhverja aura og rétt þá
barninu. Þetta var Þórður Frank-
línsson sem í kaupstaðarferð gaf
sig á tal við ókunnugt barn og
gladdi það í leiðinni. Þessu óvenju-
lega viðmóti ókunnugs manns
gleymdi barnið ekki eða móðir
þess.
Öll ár Þórðar var starfrækt sím-
stöð þar á bæ. Var komin nokkru
áður. Var Þórður stöðvarstóri og
er þá komið að einum mikilvæg-
asta þættinum í þjónustu þessa
fólks við sveitunga sína. Á þessum
áram var áberandi hvað fólk á ís-
landi var flokkað niður eftir búsetu
þess. Þetta var að því er mig minn-
ir þriðja flokks stöð sem þýddi að
afgreiðslutíminn var stuttur hvern
dag, þetta tvær til þrjár klukku-
stundir og líklega eitthvað styttra
um helgar. Nú átti fólk oft brýnt
erindi við fólk í fjarlægum byggð-
um utan þessa afmarkaða tíma.
Það fór því eftir lipurð þess fólks
sem við símstöðvarnar starfaði
hvort eitthvað var greitt fyi'ir
brýnum erindum þess. í Litla-
Fjarðarhorni var þetta aldrei neitt
vandamál. Væri einhver inni við
var erindum fólks jafnan sinnt
væri það hægt, sama var hver
heimilismanna átti í hlut. Þessi oft
einstaka lipurð var margra pen-
inga virði, og það sem meira virði
var, gat stundum skipt sköpum
varðandi heilsu eða jafnvel líf
fólks.
Á æsku- og unglingsáram okkar
Franklíns voram við mikið saman
um flesta hluti. Áhugamálin enda
oftast þau sömu. Við fylgdumst al-
veg að í skóla, voram báðir níu
mánuði samtals í farskóla og þar
með lauk okkar skólagöngu. Á ár-
unum á milli 1950-1960 var mikill
íþróttaáhugi meðal ungra fslend-
inga, þó menn væra ekki endilega
að ná árangri Gunnars Huseby eða
Clausen-bræðra, en afrek þeirra
kveiktu mikinn áhuga hjá okkur.
Hvoragur gerði sig þó nokkurn
tíma breiðan á þessum vettvangi
og ekki frekar í skák eða brids
sem vora okkar vetrarleikir ásamt
þátttöku í leikstarfi, sem var heill-
andi og skemmtilegur tími. Frank-
lín lagði sig ungur eftir sérkennum
í fari fólks og nam vel fjölbreyti-
leika málfars og mismunandi blæ-
brigði í fari fólks og framkomu,
honum var það áhugaverð iðja að
veita því eftirtekt og ungur fór
hann að festa margt slíkt á blað
sem hann sá spaugilegt og sér-
stakt í fari samferðafólksins. Hann
heillaðist ungur af öllu sem bók-
legt var. Þar skipaði leiklistin háan
sess. Hún átti á þessum árum hug
hans nær allan. Hann hlýddi á öll
útvarpsleikrit sem hann átti tök á
og fór að taka þátt í leiklistarstarfi
í sveitinni. Hann lærði á þessum
áram heilu kaflana í sumum leik-
verkum og átti frekar auðvelt með
að ná framsögn leikaranna sem
hann hlýddi á og léku hin ýmsu
hlutverk. Hann reyndi nokkuð að
komast í leiklistarskóla og var um
skeið í sambandi við mjög þekktan
leikara sem stjórnaði leiklistar-
skóla en vegna þess að alla undir-
búningsmenntun skorti varð ekk-
ert úr því. Kornungur fór hann að
skrifa stutta leikþætti, aðallega
gamanþætti, bæði innanhéraðs
sem utan og vöktu oftast mikla
kátínu og þóttu afbragðsvel gerðir
þrátt fyrir að með árunum yrði
hann heimakærari og sinnti minna
samskiptum við fólk nema í gegn-
um síma. Hnan var gæddur ríkum
hæfileikum til að færa margt
spaugilegt sem hann frétti af í list-
rænan búning.
Fyrír allmörgum árum hóf
Franklín vinnu við mikið leikverk
um mikinn örlagaatburð í íslands-
sögunni sem gerðist á síðari hluta
átjándu aldar. Hvort hann lauk því
verki veit ég ekki, en þeim er sagði
mér frá leist vel á þótt honum
fyndist hann færast nokkuð mikið í
fang. Franklín sinnti smásagna-
gerð og varð einnig vel ágengt í
þeim efnum og birtust nokkrar af
HILMAR SIGÞÓR
EINARSSON
+ Hilmar Sigþór Einarsson
fæddist á Djúpalæk, Skeggja-
staðahreppi, 12. október 1914.
Hann lést á heilsugæslustöðinni á
Vopnafirði 27. mars síðastliðinn
og fór útför hans fram frá
Skeggjastaðakirkju 4. apríl.
Hilmar frændi minn er dáinn. Því
miður hafði ég ekki tök á að íylgja
honum hinsta spölinn og langar mig
að minnast hans hér með fáeinum
orðum. Hilmar var víðsýnn, greind-
ur, hafði létta lund og góða kímni-
gáfu en umfram allt var hann góður
maður. Hann var maður framfara
og markaði sín spor í sögu Bakka-
fjarðar á afgerandi hátt þegar hann
stofnaði saltfiskverkun á staðnum
og gaf þannig möguleika á atvinnu
fyrir fólk úr þorpinu og af Strönd-
inni, sem áður hafði þurft að sækja
vinnu í önnur byggðarlög. Þetta
framtak markaði þáttaskil í at-
vinpulífi þessa byggðarlags.
Eg var á meðal þeirra sem nutu
góðs af framsýni Hilmars, en hjá
honum sté ég mín fyrstu spor á
vinnumarkaðnum, þá 15 ára gömul,
og hjá honum vann ég í þrjú sumur.
I saltfiskverkuninni var oft glatt á
hjalla og vel unnið og þar var hús-
bóndinn ekki með svipuna á lofti.
En kynnin urðu meiri en í gegn um
vinnu, því heimili Hilmars og konu
hans, Doddu, stóð mér opið og varð
mér sem annað heimili. Þar fékk ég
fæði og þá aðhlynningu og stuðning
sem óharðnaður unglingur þarf.
Þar var hlutur Doddu einnig mjög
stór og tengdist ég þeim báðum
sterkum böndum. Kynni okkar
héldu áfram og kom ég alltaf við hjá
þeim í skólafríum og síðar einnig
eftir að ég stofnaði fjölskyldu og
alltaf vora móttökur jafn hlýjar. Því
miður hefur samband okkar verið
minna hin síðari ár þar sem ferðir
mínar hafa verið strjálar á heima-
slóðir.
Hilmar fylgdist vel með gangi
þjóðmála, var réttsýnn í skoðunum
og aldrei dómharður. í samræðum
við hann kom ávallt fram umhyggja
hans íyrir öðrum og ekki síst þeim
sem minna máttu sín.
Þau tengsl sem mynduðust á
mótunarárum mínum við Hilmar og
fjölskyldu hans era ennþá sterk þó
fá tækifæri hafi gefist til samfunda í
seinni tíð. Eg kveð Hilmar frænda
minn með miklum söknuði og þakk-
læti fyrir það sem hann var mér og
öðram samferðamönnum sínum.
Elsku Dodda, Steinar, Hilmar
Þór og fjölskyldur, við Halldór vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð.
Jarþrúður Þórhallsdóttir.