Morgunblaðið - 30.07.1998, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 30. JÚLÍ 1998 ^
MINNINGAR
+ Þorgerður
Gísladóttir var
fædd í Presthvammi
í Aðaldal 6. nóvem-
ber 1909. Hún lést á
Elli- og hjúkrunar-
heimilinu Grund 20.
júlí síðastliðinn.
Hún var yngst 10
barna hjónanna
Helgu Sigurveigar
Helgadóttur frá
Hallbjarnarstöðum í
Reykjadal, f. 26.
febrúar 1866, d. 7.
sept. 1951, og Gísla
Sigurbj örnssonar
sem fæddur var á Stórulaugum í
Reykjadal 15. aprfl 1867, d. 1.
mars 1954. Systkini Þorgerðar
sem öll eru látin voru: Nanna,
húsfreyja í Garðshorni, Baldur,
bóndi í Fagraneskoti, Kristín
Þuríður, húsfreyja í Reynihlíð,
Ólafur, bóndi á Kraunastöðum,
Ragna, húsfreyja í Austurhaga
og Fagranesi, Björn, bóndi í
Presthvammi, Guðrún, hús-
freyja í Ysta-Hvammi, Ásta, er
lést 11 ára, Þorgerður, er lést 2
ára. Fóstursystir Þorgerðar er
Sveinbjörg Árnadóttir, hús-
freyja á Hofí II í H[jaltadal.
Hinn 6. júní 1945 giftist Þor-
gerður Jónatan Árnasyni frá
Knarrareyri á Flateyjardal, f. 4.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
Guði sé lof fjTÍr liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og aDt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú íylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kveðja frá
barnabarnabörnum.
júlí 1914, d. 23. maí
1964. Foreldrar
Jónatans voru hjón-
in Jóhanna Jóns-
dóttir, f. 4. júní 1877
í Neðribæ í Flatey á
Skjálfanda, d. 24.
ágúst 1952, og Árni
Tómasson, f. 4. jan-
úar 1869 á Gili í
Hvalvatnsfírði, d. 5.
aprfl 1958. Þorgerð-
ur og Jónatan
bjuggu í Knarrar-
bergi í Flatey á
Skjálfanda 1945-
1956, en fluttu þá til
Vestmannaeyja. Þau eignuðust
fímm böm: 1) Tómas Baldur, f.
18. ágúst 1945, d. 15. okt. 1950.
2) Bjöm, f. 21. júlí 1947. 3) Gísli
Jóhannes, f. 5. sept. 1948, giftur
Sigrúnu Guðlaugsdóttur og eiga
þau 3 böra og 4 bamabörn. 4)
Jóhanna Helga, f. 21. des. 1950,
d. 5. nóv. 1955. 5) Guðlaug Elísa-
bet, f. 23. des. 1950.
Þorgerður flutti til Reykja-
víkur 1973 þegar eldgos hófst á
Heimaey og bjó áfram með
Birni syni sinum, en dvaldi á
EIli- og hjúkmnarheimilinu
Grund frá árinu 1990.
Utför Þorgerðar fer fram frá
Grenjaðarstaðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
í dag verður til moldar borin frá
Grenjaðarstaðarkirkju elskuleg
móðir mín, Þorgerður Gísladóttir.
Hún var fædd og uppalin í Prest-
hvammi í Aðaldal, yngst 10 systk-
ina og kveður síðust þeirra þennan
heim. Hún var alin upp við mikið
ástríki foreldra og systkina og var
Presthvammsheimilið þekkt fyrir
einstakan myndar- og rausnar-
skap.
Hún fór ung að vinna fyrir sér
og var vinnukona-á bæjum víða í
Aðaldal, Laxárdal og í Eyjafírði.
Hún var m.a. vinnukona á Akur-
eyri hjá Steini Steinsen, bæjai'-
stjóra, og á Grenjaðarstað hjá
prestshjónunum séra Þorgrími
Sigurðssyni og frú Aslaugu Guð-
mundsdóttur, en með þeim tókst
mikil vinátta sem hélst til dauða-
dags.
Hinn 6. júní 1945 giftist hún
Jónatan Ámasyni frá Knarrareyri
á Flateyjardal og giftu þau sig í
Grenjaðarstaðarkirkju. Þau hófu
búskap sinn í Flatey á Skjálfanda,
höfðu lítinn landbúskap og svo var
sjórinn stundaður yfír sumarið.
Þau eignuðust fimm böm, en tvö
þeirra dóu í bemsku. Þau sem upp
komust em Bjöm, búsettur í
Reykjavík, Gísli, búsettur á Fá-
skrúðsfirði og Guðlaug, búett á
Sólheimum í Grímsnesi. Guðlaug
var alin upp hjá Sigríði Hjálmars-
dóttur á Húsavík og síðar í Reykja-
vík, en frá átta ára aldri var Guð-
laug langtímum saman í Vest-
mannaeyjum hjá foreldmm sínum
vegna veikinda Sigríðar. Sigríður
Hjálmarsdóttir var einstaklega
myndarvirk kona, sem allt lék í
höndunum á og ég tel hana með
bestu ,og ljúfustu konum sem ég
hef kynnst á lífsleiðinni. Foreldrar
mínir vom Sigríði alla tíð mjög
þakklát fyrir það hvað hún var
Guðlaugu einstök móðir og töldu
að hún hefði hvergi getað fengið
betra uppeldi.
Vorið 1956 flutti fjölskyldan frá
Flatey til Vestmannaeyja, en þá
hafði pabbi verið þrjár vertíðir í
Eyjum og unnið hjá Vinnslustöð-
inni hf. Þau undu sér vel í Vest-
mannaeyjum og unnu bæði hörðum
höndum við að koma undir sig fót-
unum á ný, en eigur sínar í Flatey
gátu þau ekki selt nema að litlu
leyti, og eftir ársdvöl í Eyjum
höfðu þau eignast íbúðarhús. Það
sem skyggði á vem okkar í Eyjum
var að heilsu pabba fór hrakandi,
en hann hafði um árabil verið frek-
ar heilsulítill. Hann dó 23. maí 1964
eftir langvarandi veikindi 49 ára að
aldri.
Mamma hélt áfram að vinna í
Vinnslustöðinni og réðst í kaupa
annað íbúðarhús á þægilegri stað
með Birni syni sínum árið eftir að
hún varð ekkja.
Hún flutti með Bimi til Reykja-
víkur þegar eldgos varð á Heimaey
í janúar 1973. Þau keyptu sér íbúð
og bjuggu saman uns hún fór á
Elli- og hjúkrunarheimilið Gmnd
árið 1990.
Mamma var mjög glaðleg kona
og félagslynd að eðlisfari. Henni
þótti afar vænt um hópinn sinn og
var mjög góð mamma, tengdamóð-
ir, amma og langamma. Hún las
mjög mikið um dagana og kunni
ógrynnin öll af lögum og ljóðum.
Hún tók í mörg ár þátt í starfi eldri
borgara í Neskirkju og ferðaðist
með þeim um landið.
Sveitin hennar, frændfólkið og
vinfrnir fyrir norðan vom ætíð of-
arlega í huga hennar og kom hún
reglulega norður á æskuslóðirnar á
meðan kraftar leyfðu og endumýj-
aði kynni sín við frændfólk og vini,
um leið og hún naut náttúmfegurð-
arinnar í sveitinni sinni kæm, þar
sem hún kaus að hvíla að þessu lífi
loknu, ef ekki væri haft of mikið
fyrir því.
Eg kveð mömmu með einu af
uppáhaldsljóðum hennar, sem hún
söng svo oft og fannst mér alltaf
eins og þær kæmu beint frá hennar
hjarta. Hún var alla tíð mikið nátt-
úmbam og hún fann svo sannar-
lega til hins eina og sanna frelsis
sem finna má úti í náttúranni. Ég
þykist vita að hún muni hafa haft
sveitina sína fögm í huga þegar
hún fór með þessi ljóð.
Þú bláfjallageimur með heiðjöklahring,
um hásumar flý ég þér að hjarta.
Ó, tak mig í faðm þér minn söknuð burt ég
syng
um sumarkvöld við álftavatnið bjarta.
Hér andar Guðs blær og hér verð ég svo
fijáls,
í hæðir ég berst til ljóssins strauma,
æ lengra, æ lengra, að lindum himinbáls,
uns leiðist ég í sólu fegri drauma.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Blessuð sé minning þín.
Gísli.
Ýmsar minningar hafa flogið í
gegnum huga okkar undanfama
daga, þegar hún amma okkar er
farin og búin að fá hvíldina. Hún
amma á Hring eða amma á Gmnd,
eins og við kölluðum hana nú í
seinni tíð, var sterk kona. Áfóllin
sem hún var búin að ganga í gegn-
um vom mörg. Ung missti hún afa
og var búin að missa tvö böm áðflsv:
Oft hefur maður hugsað um hvað
sé hægt að leggja á eina konu.
Samt sem áður sýndi hún aldrei á
sér neinn bilbug heldur var alltaf
jafn sterk.
Eftir gosið í Vestmannaeyjum
fluttist amma ásamt Bjössa syni
sínum til Reykjavíkur á Hring-
brautina. Alltaf var gott að koma
til þeirra og reyndust þau okkur
bæði vel. Þegar við komum suður
til Reykjavíkur með pabba var hún
alltaf boðin og búin að fara með
okkur í bæinn eða gera eitthváð-
skemmtilegt með okkur. Þegar við
komum suður til að fara í skóla
vora ófáar hringingamar sem við
vorum búin að fá um að koma í mat
á sunnudögum.
Svo þegar að bamabarnabörnin
komu kynntist maðm- ömmu enn
betur. Hún fylgdist ætíð með því
hvemig gengi með litlu bömin og
hvemig þau döfnuðu. Þá var hún
oft búin að segja okkur sögur frá
því þegar börnin hennar vom lítil.
Alltaf átti hún góðgæti til að lauma
að þeim þegar þau komu á Gmnd.
Ferðalög vom eitt af því sem að
hún hafði ánægju af meðan heilsan
leyfði og oft fréttum við af henni og
Bjössa norður í landi á henn;?^
æskuslóðum sem vom henni ákaf-
lega kærar. En eftir að hún fluttist
á Gmnd var það bókin sem var
hennar mesta dægrastytting.
Trúin skipaði alla tíð stóran sess
í lífi hennar. Alltaf fór hún í messu
á sunnudögum og tók virkan þátt í
öllu því starfi sem fram fór í kirkj-
unni.
Bjössi minn, þú átt miklar þakk-
ir skilið fyrir hve vel þú hugsaðir
um hana og hve duglegur þú vat£t_
að heimsækja hana á Gmnd.
Elsku pabbi, mamma, Bjössi og
Gulla, megi góður Guð styrkja ykk-
ur í að takast á við erfiðan tíma.
Við kveðjum okkar góðu ömmu
með mikilli virðingu og með þakk-
látum huga fyrir allt það sem hún
gerði fyrir okkur. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Jónfna, Ami og Þorgerður.
ÞORGERÐUR
GÍSLADÓTTIR
JÓHANN
INDRIÐASON
Jóhann Indriða-
son fæddist á
Botni í Eyjafírði 1.
júní 1926. Hann lést
24. júlí síðastliðinn.
Foreldrar Jó-
hanns voru Helga
Hannesdóttir, f. 20.
janúar 1892, d. 7.
janúar 1976, og
Indriði Helgason, f.
26. janúar 1869, d.
20. júní 1939.
Systkini Jóhanns
eru María, f. 14. júlí
1915, Þorbjörn, f. 2.
ágúst 1917, d. 1979,
Hallgrímur, f. 17. júní 1919, d.
14. febrúar 1998, Páll, f. 26.
október 1918, Sigurlaug, f. 29.
febrúar 1928. Bróðir Jóhanns
sammæðra er Ari Björnsson, f.
1907, d. 1965.
Jóhann kvæntist 8. júní 1947
Hugljúfu Jónsdóttur, fædd í
Ólafsfírði 12. maí 1927. Börn
þerra eru Dana Kristín, f. 21.
aprfl 1946, maki Láms Þór
Pálmason. Drengur, f. 8. febrú-
ar 1948, d. 16. aprfl sama ár.
Örn, f. 3. júlí 1949,
kvæntur Karenu
Sigurðardóttur.
Barnabörn Jóhanns
urðu sjö, eitt er lát-
ið, og barnabarna-
börnin eru sjö.
Jóhann ólst upp
hjá foreldrum sín-
um á Botni og
Dvergstöðum. Eftir
barnaskóla stund-
aði hann nám við
gagnfræðaskóla og
Menntaskólann á
Akureyri. Síðan
lærði hann ketil- og
plötusmíði í vélsmiðjunni Atla á
Akureyri og skipasmíði í Nor-
egi, nokkrum árum síðar. Jó-
hann var yfirverkstjóri Stál-
smiðjunnar um langt árabil og
vann að félagsmálum, var m.a.
formaður Félags járniðnaðar-
manna og prófdómari við Iðn-
skólann í Reykjavík.
Jóhann verður jarðsunginn
frá Neskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
í dag kveð ég gamlan og góðan
vin, Jóhann Indriðason, járnsmið,
sem lést föstudaginn 24. júlí síðast-
liðinn. Þennan dag reri Jóhann, sem
oftar, út á Meðalfellsvatn og í þetta
sinn á kajak, sem hann hafði verið
að dytta að og prófa. Hann náði
ekki landi, hérna megin lífs, en
sigldi beint á feðranna fund.
Rætur Jóhanns lágu í Eyjafírði.
Járnsmíði lærði hann í Atla hf. á
Akureyri. Um eins árs bil vann hann
í Noregi og kynnti sér þar meðal
annars stálskipasmíði. Ég kynntist
Jóhanni þegar ég hóf störf í
Stálsmiðjunni hf. í Reykjavík um
áramótin 1958-59, en hann hafði þá
flust til Reykjavíkur og starfað í
Stálsmiðjunni um eins árs bil, en þar
starfaði hann síðan til 70 ára aldurs.
Jóhann vann sér strax traust og
virðingu samstarfsmannanna. Hann
var íhugull, fámáll og orðvar en
hamhleypa til verka. Hann skipu-
lagði verk sín óvenju vel og afköstin
oft ótrúlega mikil án þess hann virt-
ist leggja hart að sér. Koma mér þá
í hug ýmis stærri verk, sem hann
vann eða tók þátt í, svo sem smíði
vatns- og gufukatla, smíði fyrstu is-
lensku stálfiskibátanna, stórvið-
gerðir og breytingar á mörgum
stálskipum, uppsetning á hreinsi-
búnaði í álverinu í Straumsvík og
smíði þrýstipípna fyrir Sigöldu- og
Hrauneyjafossvirkjun, svo nokkuð
sé nefnt. Verkstjómarhæfileikar
Jóhanns komu fljótt í ljós, enda var
hann yfirverkstjóri í Stálsmiðjunni
um langt árabil.
Jóhann unni náttúru landsins
mjög, naut ferðalaga erlendis en
einkum innanlands og þá oft á hest-
baki því hesta átti hann um árabil.
Það var í einum útreiðartúrnum,
sem hestur hans fældist, að hann
féll af baki og slasaðist alvarlega,
fékk mikið höfuðhögg og lá milli
heims og helju í langan tíma. Jó-
hann var hraustmenni og náði hann
sér furðu vel eftir langa legu og
góða umönnun á Borgarspítalanum,
en aldrei varð hann samur og jafn
eftir slysið. Hann varð hispurslaus-
ari, skrafhreifnari og gáskafyllri
fannst mönnum, en verkin urðu
ekki eins hnitmiðuð og áður.
Kunningsskapur okkar Jóhanns
þróaðist með áranum í góða vináttu.
Hittumst við oft og fórum margar
ferðir til að renna fyrir silung eða
lax, meðal annars út á Meðalfells-
vatn. Jóhann var mjög með hugann
hjá vinum sínum og ættingjum
nyrðra og nokkmm sinnum hvarfl-
aði að honum að flytja búferlum
þangað. Það sem batt hann órjúfan-
legum böndum sunnan heiða var
unaðsreitur, sem hann fann í landi
vinar síns, Gísla Ellertssonar,
bónda á Meðalfelli, þar sem hann
reisti sér sumarhús og fjölskyldan
dvaldist tíðum árið um kring. Oft
fór Jóhann á bátkænu sinni út á
vatnið til að veiða eða dást að feg-
urð náttúmnnar. I síðustu ferðinnni
sigldi hann yfir móðuna miklu. Við
hjónin óskum honum góðrar ferðar
og landtöku og sendum eftirlifandi
eiginkonu, Hugljúfu Jónsdóttur,
bömum þeirra og bamabömum
innilegar samúðarkveðjur og biðj-
um þeim guðs blessunar.
Gunnar H. Bjarnason.
Nú eru liðnir hart nær tveir ára-
tugir frá því að Jóhann Indriðason
réð mig í vinnu í Stálsmiðjuna. Það
var ekki laust við að ég bæri ótta-
blandna virðingu fyrir þessum háa
og kraftmikla manni. Jóhann
gegndi starfi yfirverkstjóra og sem
slíkur vann hann óaðfinnanlegt
verk. Hann var alls staðar og fylgd-
ist með öllum verkum. Ekki þýddi
að slá slöku við eða laumast út á
Skeifu að fá sér kaffi eða setjast
niður fyiir aftan járnhaug að spjalla
og taka í nefið. Jóhann var mættur
og þurfti ekki að segja neitt, menn
voru komnir með hamar eða
rafsuðutöng í hönd og unnu sem
aldrei fyrr.
Það var ekki fyrr en í kaffi- og
matartímum sem menn settust nið-
ur með Jóhanni og ræddu málin.
Þar sat hann í öndvegi við háborðið
og spjallaði við heldiú starfsmenn
Stálsmiðjunnai'. Ekkert mál var svo
lítið eða stórt að það kæmist ekki á
dagskrá. Við strákarnir settumst
eins nálægt og hægt var, spiluðum á
spil og hlustuðum á umræðurnar.
Einstaka sinnum blönduðum við
okkur í þær, þegar okkur þótti karl-
arnir orðnir helst til gamaldags. Var
því vel tekið enda stutt í léttleikann
hjá körlunum. Þannig leið tíminn og
einn dag vora Jóhann og karlamir
orðnir bestu vinir okkar sem við leit-
uðum til þegar eitthvað bjátaði á.
Þrátt fyrir hrátt og kuldalegt um-
hverfi myndaðist vinátta með þess-
um hópi sem var traust og varanleg.
Fyrir nokkrum áram varð Jó-
hann fyrir áfalli og lá milli heims og
helju í nokkurn tíma. Við samstarfs-
menn hans í Stálsmiðjunni voruiÍT*-
milli vonar og ótta um hvort hann
hefði það af. Þegar hann mætti aft-
ur til starfa var ljóst að honum var
bragðið. Þessi lífsreynsla hafði
snortið hann djúpt og mótað lífsvið-
horf hans. Lífið var í raun ekki
sjálfsagður hlutur og bar að lifa því
lifandi. Jóhann fór að sinna áhuga-
málum sínum og vinum af fullum
krafti. Hann var alltaf boðinn og bú-
inn að rétta þeim hjálparhönd sem
þurftu og áður en menn vissu af var
hann rokinn upp í Kjós. Við Meðal-
fellsvatn áttu Jóhann og Hugljúf
sumarbústað þar sem þau hvíldust
og hlóðu sig orku. Þar gripu örlögin
inn í og lést Jóhann við fiskveiðar á
vatninu.
Aðstandendum sendi ég mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Helgi Kristjánsson.
Atlan sólarhringinn.
Suðurhlíð 35 ♦ Simi 581 3300
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Ótfararstofa íslands
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsla.