Morgunblaðið - 26.09.1998, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 26. SEPTEMBER 1998 55 **
glæsilega íþróttamann sem þegar
hafði valið sér ævistarf sem lögreglu-
maður. Leiðir liggja þétt saman.
Bömin okkar, gleði þeirra og áhyggj-
ur, ferðalög, samkvæmi, útilegur,
saumaklúbburinn.
En ísland var of lítið. Kveðju-
stundir. Endurfundir. Ófáar ferðir til
New York þar sem þú sýndir okkur
stórborgina, allt frá mannlegri eymd
til rismikilla bygginga. Stoltur sýndir
þú okkur vinnustað þinn þar sem þú
gættir mikilvægra manna sem og í
öðrum heimsálfum. Simtölin þín og
huggunarorð í okkar sorg. Svo kom
að síðustu samverustundinni sem var
í Hamborg. Ferðin heim með þig fár-
sjúkan. Komið að ferðalokum. A slík-
um stundum hugsa menn um tilgang
lífsins. Líf þitt hafði tilgang, það sjá-
um við á afkomendum ykkai- Eyglóar
sem allir syrgja þig svo sárt.
Við þökkum þér góða og trygga
samfýlgd í þeirri trú að við hittumst
aftur síðar. Við biðjum góðan guð að
vera með Eygló og bömunum ykkar,
fjölskyldum þeirra, systkinum og
tengdamóður og styrkja þau í sorg-
innL
Guðrún og Þorsteinn.
Mín fyrstu kynni af þér og fjöl-
skyldu þinni voru þau að þið gáfuð
mér kettling frá heimili ykkar. Hét
hann Dengsi og var ákaflega faUeg-
ur. Hann týndist eftir nokkra daga
og var ég mjög leiður yfír því. Leitaði
um allt og spurðist íyrir um hann alls
staðar, en án árangurs. Svo hringir
síminn og tilkynnt að hann sé hugs-
anlega fundinn upp í Grænáshliði,
hafði sést til hans við vatnstankana
þar. Er ég mætti á staðinn, nokkra
kílómetra frá heimili mínu, stóðst þú
þar, en þú starfaðir sem lögreglu-
þjónn og varst á vakt í Hliðinu. Þú
kallaðir á hann og viti menn, kom
ekki Dengsi hlaupandi og stökk í
fangið á þér. Ég tók gleði mína að
nýju og lofaði þér að passa kettling-
inn minn betur. Ég var líklega 8-9
ára gamall.
Guðmundur og Eygló bjuggu
skammt frá Hrauntúninu þar sem ég
bjó, eða í Háholtinu, áttu þrjár dætur
og einn son, þau Sólveigu, Helgu,
Sonju og Guðmund Jens. Glæsileg
hjón og falleg böm. Þau fluttu seinna
til New York, þar hafði Guðmundi
verið boðið starf sem öryggisvörður
hjá Sameinuðu þjóðunum.
Næstu kynni okkar voru öllu nán-
ari, elsta dóttirin, Sólveig, kom til ís-
lands til að ljúka gagnfræðaprófum
hér veturinn ‘75-’76. Við urðum ást-
fangin og fyrsta barnabamið, Eygló
Anna, fæddist 1977. Mér var tekið
opnum örmum og leið vel hjá ykkur.
Margar ferðir vom famar á milli
Keflavíkur og New York, allir vinh’
og vandamenn sem fóm á milli komu
með eitthvað handa okkiu- hér heima
og við sendum á móti fisk, íslenskan
mat, dagblöð og margt fleira svo ekki
sé minnst á lýsið. Jólaboð og aðrar
skemmtanir vom líka tilefni heim-
sóknar til ykkar.
Þú sannfærðir þína nánustu sam-
starfsmenn um ágæti þess að drekka
lýsi og að það væri allra meina bót,
þér var skemmt er þú sást þá
smakka fyrst, svo ekki sé minnst á
aðra illa lyktandi íslenska matai’siði.
Það var gaman að fara með þér og
skoða vinnustaðinn þinn, þú þekktir
hvem mann, allir bára mikla virð-
ingu fyrir þér og fljótlega þjónaðir þú
á æðstu stöðum þessarar stofnunar,
sem lífvörður aðah’itarans. Mikið var
ég stoltur af því að eiga þig sem
tengdaföður.
Allir helstu leiðtogar og stjóm-
málamenn þessa heims fengu að
kynnast þér og þú þeim. í einni heim-
sókn minni niður í borg til þín, vomð
þið Andrei Gromykó fyrrv. utanríkis-
ráðherra Sovétríkjanna að tala um
fiskveiðar í Atlantshafmu. Þið vorað
sem vinir. Þeir vom margir vinir þín-
ir þama hjá Sameinuðu þjóðunum,
aðalritarinn Kurt Waldheim, Henry
Kissinger o.fl. í starfi þínu varðst þú
þess aðnjótandi að ferðast um heim-
inn og gæta öryggis samstarfsmanna
þinna við gæslu og eftirlitsstörf í
stríðshrjáðum heimshlutum, Angóla,
Sómalía, Miðaustin’löndum og víðar.
Sögumar sem þú sagðir manni fengu
mann til að hugsa um það hvað heim-
urinn okkar er illa farinn af hatri og
grimmd. Alltaf fannst þú tíma til að
senda mér póstkort eða sendibréf frá
hinum ýmsu löndum. Þau geymi ég
og varðveiti eins og svo margt sem þú
gafst af þér. Þú varst mikill íþrótta-
maður, sundmaður af guðsnáð og
fremstur að hvetja bæði bömin þín
fimm og bamabömin níu. Þegar As-
geir Freyr, yngsti sonur ykkar, var
að alast upp á Long Island langaði
hann að æfa fótbolta, hann fékk mik-
inn áhuga strax og var mjög góður
knattspymumaður. Fljótlega snérist
allt á heimilinu um fótbolta, foreldrai-
komu á völlinn og hvöttu sín böm, var
oft spuming hverjir hefðu meira fyrir
leiknum, leikmennh’nir eða foreldr-
amir, en með samstilltu átaki ykkar
hjóna unnu strákamir í liði Asgeirs
íleiri sigra en þekktist í henni Amer-
íku. Þetta var án efa meiri hvatning
fyrir þá knattspymuvakningu sem
varð síðar meir í Bandaríkjunum. Allt
er þetta til á myndböndum og mætti
hæglega búa til kvikmynd um þetta
uppvaxtartímabil. Dætur mínai’ hafa
erft sundáhuga þinn og getu, önnur
bamaböm þín hafa stundað áhuga-
mál sín af mikiili natni. Þú varst þeim
fyrirmynd, enda hafðir þú alltaf tíma
tii þess að fylgjast með þeim, mundir
alla tíma þeirra í sundgreinum, öll
skor í boltagreinum eða hverju því
sem þau höfðu áhuga á, þekkth* vini
þeirra og foreldra, það var með ólík-
indum hvað þú varst mannglöggur,
þekkth- oft fólk úr langri fjarlægð á
ættarsvipnum og vissir oft meira um
það en viðkomandi vissi sjálfur.
Þú hefðir ekki þurft marga tíma í
mann- og ættfræði til að verða úfr
skrifaður sem slíkur. Þú gast verið
stríðinn og eitt sinn er fjölskyldur
okkar’ vom í sumarleyfi á eyju einni í
Karíbahafinu hafðir þú gaman af því
að við skyldum ekki finna helli sem
ég hafði lesið um að ætti að vera þar,
í staðinn hittum við fólk þama sem
flutt hafði hús þangað, mig minnir
frá Austurlöndum fjær, þetta var
sannkallað draumahús. Efth’ sumai’-
leyfið þai’na niðurfrá þar sem stutt-
buxur og ermalausir bolir em það
eina sem maður klæðist þá leitaði
hugur þinn oft þangað.
Þrátt fyrir að dóttir þín og ég slit-
um samvistir var ég alltaf velkominn
til ykkar, og samband okkar hefur
alltaf verið mjög gott. Þið hjónin
byggðuð ykkur glæsilegt hús á
Flórída og fluttuð þangað. Þú varst
kominn á eftirlaun, eftir margi-a ára-
tuga vinnu sem útvörður Sameinuðu
þjóðanna, vildir þó ekki alveg hætta
og vannst fyrir Hafréttardómstólinn
i Hamborg, Þýskalandi.
En vegir Drottins eru órannsakan-
legir og hinn illvígi sjúkdómur sem
lagt hefur margan manninn að velli
bankaði uppá hjá þér. Þú barðist
hetjulega en hann sigraði.
Elsku Guðmundur, ég þakka þér
allt sem þú gafst mér, íslenska þjóðin
hefur misst góðan dreng, eiginkonan
dásamlegan mann, bömin þín ein-
lægan föður og bamabömin yndis-
legan afa, öll misstum við góðan vin,
minning þín lifir sem Ijós í lífi okkar.
Móðir mín og systkini votta ykkur
öllum einlægar samúðarkveðjur.
Tómas J. Knútsson.
í dag er kvaddur hinstu kveðju
Guðmundur Sigurðsson, hann lést 20.
september sl. langt fyrh- aldur fi-am
aðeins tæplega sextíu ára gamall.
Hann hafði í nokkur ár barist
hetjulega við illvígan sjúkdóm sem
erfitt er að sigrast á. Þrátt fyrir mikil
og erfið veikindi í langan tíma sinnti
hann störfum sínum á erlendri grund
þar til nokkrum dögum fyj’h’ andlát
sitt, að hann kom heim til íslands og
fyrr en nokkurn varði var baráttunni
lokið.
Það segir nokkuð um skaphöfn
hans að viðurkenna ekki ósigur og
beijast allt til enda. Allt frá æskuár-
um var hann mikill keppnismaður, á
yngri árum iðkaði hann íþróttir og
var afreksmaður í sundi og bar titil-
inn sundkóngur um hríð.
Æskulýðsmál vora honum hugleik-
in, hann lagði sig fram um að leið-
beina æskufólki og hvetja til heil-
brigðs lífs og reglusemi. Ungur að
ái-um hóf hann störf við löggæslu og
vai’ð það hans ævistarf, fyrstu árin í
lögregluliði Keflavikurflugvallar og
eftir nokkurra ára farsælt starf þar
réðst hann til starfa við öryggis-
vörslu hjá Sameinuðu þjóðunum í
New York. Um árabil var hann sér-
stakur lífvörður aðalritara Samein-
uðu þjóðanna. Síðasta árið starfaði
hann við öryggisgæslu hjá hafréttar-
dómstólnum í Hamborg í Þýskalandi.
Reglusemi og skyldurækni ásamt
vinsamlegu og virðulegu viðmóti öfl-
uðu honum hvarvetna vinsælda og
virðingar þeirra sem með honum
störfuðu.
Undirritaður minnist þess þegar
leiðir okkar svilanna lágu fyrst sam-
an fyrir meira en fjömtíu ámm, þá
hafði ég tengst elskulegri fjölskyldu
og dvaldi ásamt konu minni á heimili
tengdamóður minnar. Dag einn birt-
ist ungur og glæsilegur piltur í fylgd
með Eygló yngri systur konu minn-
ar. Þau tvö vom myndarlegt par með
ljóma æskunnar í augum. Saman
hafa þau síðan gengið sína ævibraut
og skilað góðu dagsverki. Bömin
þeirra urðu fimm, hvert öðm mann-
vænlegra og foreldmm sínum til
ánægju og sóma.
Starf lögreglumanna er oft erfitt
og vinnutími óreglulegur, það er að
líkum að mikið reyni á eiginkonuna
við barnauppeldi og heimilisstörf,
einkanlega þegar heimili er sett sam-
an í fjarlægri heimsálfu, en það eins
og allt annað lék í höndum þeirra
Eyglóar og Guðmundar. Á heimili
þeirra í N.Y. var afar gestkvæmt, var
almælt að Island ætti þar ólaunaðan
sendiherra því gestrisni þeirra var
slík að allfr sem komu frá gamla
Fróni vom boðnir velkomnir til að
dvelja hjá þeim.
Það er viðurkennd staðreynd að
lífshamingja ræðst mikið af því að
samhentir einstaklingar veljist til
sameiginlegrai’ lífsgöngu. Ég hygg
að Guðmundur hafi talið það sína
mestu gæfu að leiðir þeirra Eyglóar
skyldu liggja saman, hann virti hana
og dáði alla tíð.
Þó heimili þeirra hjóna væri löng-
um erlendis var ætíð mikið og gott
samband við ættingja og vini hér
heima. Það var ánægjulegt að fá þau
í heimsókn, það fylgdi þeim framandi
og hressilegur blær og ætíð um
margt að spjalla.
Guðmundur fylgdist vel með því
sem var að gerast í þjóðmáium og
myndaði sér skoðun á hinum ýmsu
málum sem vora til umræðu hverju
sinni. Hann var einarður og rökfast-
ur í málflutningi enda áhugasamur
um velferð þjóðfélagsins.
I starfi sínu hjá Sameinuðu þjóð-
unum varð hann góðvinur mai-gra
þeirra sem höfðu með stjórnun þjóð-
mála að gera, hann hafði því tækifæri
til að afla sér þekkingar á mörgum
þeim málum sem til umfjöllunar vom
þó hann gætti fyllsta trúnaðar þar
sem þess var krafist.
Aðeins örfáum dögum fyrh’ andlát
hans átti sá er þetta skrifar samvera-
stund með honum fársjúkum, þá var
til umræðu eins og oft áður staðan í
þjóðmálum og hvað mætti betur gera
til að gera gott þjóðfélag enn betra.
Hann vildi ekki ræða sín veikindi eða
vandamál, frekar vinna til hinstu
stundar í gamla góða ungmennafé-
lagsandanum sem hafði að leiðarijósi:
íslandi allt.
Þessi samvemstund var á heimili
Sólveigar tengdamóðm’ okkar
beggja, milli þeirra var mjög sterkt
samband og gagnkvæm ástúð. Þau
mátu hvort annað mikils og að verð-
leikum, söknuður hennar er sár eins
og allra annan-a í fjölskyldunni við
fráfall Guðmundar en jafnframt kær-
leiksríkt þakklæti fyrir kynnin við
hann á liðnum ámm.
Það er erfítt að sætta sig við brott-
fór góðs vinar en óskhyggjan dugir
skammt þegar kallið kemur.
Missir eftirlifandi eiginkonu og af-
komenda er mikill, en minningin um
góðan, ástríkan eiginmann, fóður og
afa gefur þeim styrk til að takast á
við erfiðleikana.
Þó geislar sumarsins víki um
stund, munu börnin verða þeir geisl-
ar sem verma í framtíðinni þau
hjörtu sem syrgja í dag.
Ég og fjölskyldan biðjum Eygló og
fjölskyldu hennar og vinum blessun-
ar um ókomin ár.
Blessuð sé minning góðs drengs.
Ari Sigurðsson.
Ég hafði starfað í lögreglunni á
Keflavikurflugvelli í 4-5 ár þegar
Guðmundur hóf þar sinn glæsta feril
og komst ég ekki hjá því að veita því
eftirtekt, hversu stór og vörpulegur
þessi ungi og fríði maður var. Hann
varð fljótt vel liðinn innan hópsins,
sakir glaðværðar og glettni, dugnað-
ar og samviskusemi. Okkur varð
fljótlega vel til vina og áttum margar
ánægjulegar samverastundir, bæði í
starfinu og utan þess. Hann var alla
tíð sannur bindindismaður á vín og
tóbak og barðist ötullega gegn vímu-
efnaneyslu unglinga, en fékk ekki
eins miklu áorkað og hann vildi í
þeim efnum, fi-emur en öðmm sem
að þessum málum standa, enda við
ramman reip að di-aga. En ef hann
gat bjargað einum, jafnvel tveimur
frá glötun, vai- hann hæstánægður,
fannst hann hafa unnið þrekvirki.
Þótt ég væri 15 áram eldri, leit
hann ávallt á mig sem jafningja og
lét aldursmuninn aldrei spilla neinu á
milli okkai’. Og er hann sat við
skýrslugerð, sem oft átti sér stað, því
hann var ötull starfsmaður, leitaði
hann oft til mín varðandi réttritun-
ina, sem var hans veikasti hlekkur,
því hann vildi leysa öll sín verkefni
ARON VALUR
GUÐMUNDSSON
+ Aron Valur
Guðmundsson
fæddist á Landspít-
alanum hinn 20.
apríl 1998. Hann
lést á vökudeild
Landspítalans 16.
september síðastlið-
inn. Hann var sonur
Esterar Maritar
Arnbjörnsdóttur, f.
26. febrúar 1979, og
Guðmundar Vals
Ríkharðssonar, f. 5.
ágiist 1975.
Útför hans fer
fram frá Hvalsnes-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Kveðja frá pabba
Elsku Aron Valur minn, pabba
langar að kveðja þig með örfáum orð-
um.
Ég vil þakka þér fyrir góðar stund-
ir sem við áttum saman. Þú barðist
eins og hetja, elsku strákurinn minn.
En ég veit að nú líður þér vel, og að
afi og allir hinir passa þig fyrir mig.
Ég mun aldrei gleyma þér.
Sofðu rótt og Guð geymi þig.
Þinn
pabbi.
Elsku litli sæti strákurinn hennar
ömmu sinnai’, nú ertu farinn eftir 5
mánaða erfið veikindi.
Það var oft erfitt að
horfa á þig í öllum þess-
um tækjum, en hinar
stundimai’ vora yndis-
legar þegar þú varst
vakandi og horfðir á
okkur, þessum græn-
brúnu augum, augunum
hans pabba þíns.
Elsku Mundi og Est-
er, sorg ykkar og sökn-
uður er mestur, þið haf-
ið staðið ykkm' svo vel,
þið emm algjörar hetj-
ur í mínum augum.
Elsku Aron Valur minn,
ég veit að nú líður þér vel og að afi
þinn passai’ þig fyrir mig þangað til
við hittumst aftur.
Drottinn vakir
Drottinn vakir
daga og nætur
yfir þér.
Þin
amma (Nína).
Þú, Guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum fóðurörmum þínum
og hvíli sætt, þótt hverfl sólin bjarta,
ég halla mér að þínu fóðurhjarta.
Elsku litli vinur, dvöl þín hjá okkur
var svo stutt en svo óendanlega dýr-
mæt.
Það var svo yndislegt að koma til
þín og strjúka þér og banka í bakið á
sem best af hendi, vildi ekki láta frá
sér fara skýrslur fullar af málfræði-
og stafavillum, fannst það niðurlægj-
andi.
1974 skildu leiðir okkar að vem-
legu leyti, því þá fluttist hann með
fjölskyldu sína til Bandaríkjanna og
gerðist öryggisvörður hjá SÞ. Þó
rofnaði sambandið aldrei, því við
höfðum lengi bréfasamband og í
hvert sinn er hann kom hingað heim í
leyfi, lét hann aldrei hjá liða, að
„droppa" inn til okkar hjónanna og
staldra við góða stund. Hafði hann þá
oftast frá mörgu að segja, bæði í
sambandi við starf sitt og áhugamál
önnur. En er hann heimsótti okkur
síðast, í janúar 1997, kvaðst hann
hafa háð harða baráttu við versta
óvin mannkynsins, krabbameinið,
hafði gengið í gegnum erfiða lyfja-
meðferð og var vongóður um að hafa
borið sigur úr býtum til frambúðar
og var ekki fjarri lagi að ætla það, því
Guðmundur leit mjög vel út þá og
virtist hreystin uppmáluð. Hann var
farinn að hlakka til að fara á eftir-
laun, setjast í helgan stein og geta
sinnt sínum áhugamálum meira en
unnt hafði reynst á liðnum ámm. En
eins og allir vita, er krabbinn lúmsk-
ur andstæðingur og sleppfr ekki um-
svifalaust taki á þeim, sem hann hef-
ur eitt sinn náð á sitt vald og það
mátti vinur minn, eins og flestir aðiir
í hans sporum, reyna. Eg hef fregn-
að, að hann hafi verið við gæslustörf í
Þýskalandi, þegar sjúkdómurinn tók
sig upp aftur og nú með alvarlegri *
hætti en áður. En er ég frétti, að
hann væri lagstur inn á Sjúkrahús
Reykjavíkur, heimsótti ég hann
þangað, 5 dögum fyrh’ andlátið og er
ég sá hann þá, vissi ég með sjálfum
mér, hvert stefndi. Hann var þá orð-
inn holdgrannur og átti erfitt um
mál. Ég hélt um hönd hans, á meðan
ég flutti honum nýjasta Ijóðið mitt:
„Til umhugsunar“, 10 vísur, er ég las
5. vísuna, sem hljóðar svo: „í eitur-
lyfjum er unglingum hætt/ við alls
konar bölvald að glímaý en úr þeirra ^
málum fæst aldrei bættJ því oft
skortir peninga og tíma, fann ég
hvernig hann, af veikum mætti, herti
takið um hönd mína og sendi mér
augnaráð, sem sagði mefra en mörg
þakkarorð.
Kæri vinur, nú þegar þú ert horf-
inn á bak við fortjaldið, sem aðskilur
líf og dauða, læt ég öðrum eftir að
rekja þinn glæsta æviferil, vil ein-
ungis þakka ykkur Eygló fyrir ára-
langa vináttu og tryggð í garð okkar
hjónanna, sem seint mun gleymast.
Öllum aðstandendum ykkar sendi ég
mína dýpstu samúð.
Sigurgeir Þoi-valdsson.
þér, þér fannst það svo gott, nudda
litlu tásumar þínai’ og finna þig
grípa um fingur sem var lagður í lít-
inn lófa.
I hjarta okkar geymum við minn-
inguna um hugrakkan lítinn dreng
sem barðist fyrir lífi sínu fram á síð-
asta dag. Og brún augu sem horfðu á
okkur með svo mikilli athygli.
Elsku Ester og Mundi, þið sem
hafið staðið ykkur eins og hetjur,
engin orð geta huggað, aðeins tíminn.
Guð geymi ykkur og litla kútinn
okkar, sem við kveðjum með söknuði.
Amma, afí og strákarnir.
Kveðja frá föðursystur
Elsku Aron Valur. Nú ertu farinn,
þetta var mjög erfitt fyrir þig og okk- ”
ur öll. Ég veit að þér líður vel núna
og að Guð og englarnir passa þig fyr-
fr okkur, elsku litli frændi.
Þín frænka,
Þómnn María.
Elsku Aron Valur, það er erfitt
fyrir okkur að skilja að þú sért farinn
til Guðs og englanna. Við sem áttum
eftir að heimsækja þig. Við vonuðum
að þú yrðir hér hjá okkur á jólunum.
Við ætíuðum að passa þig og vera svo
góðar við þig en nú vitum við að þú
ert ekki lengur mikið veikur á spítal-
anum og nú passar Guð þig, við vilj-
um kveðja þig með bæninni okkar.
Leiddu mína litlu hendi
Ijúfi Jesú þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu
blíði Jesús að mér gáðu.
Þínar litlu frænkur, jr-
Sandra og Sunna.