Morgunblaðið - 14.11.1998, Blaðsíða 51

Morgunblaðið - 14.11.1998, Blaðsíða 51
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR LAUGARDAGUR 14. NÓVEMBER 1998 51 OTTÓ VALUR FINNSSON + Ottó Valur Finnsson var fæddur í Skrapa- tungu í Vindhælis- hreppi, A-Hún., hinn 12. september 1920. Hann lést á Héraðssjúkrahús- inu Blönduósi 10. nóvember síðastlið- inn. Foreldrar hans voru Finnur Guð- mundsson og Ingi- björg Jónsdóttir, bændur í Skrapa- tungu. Ottó átti þrjár systur, þær Guðnýju, sem býr á Skagaströnd, Kristínu, sem er látin, og Elísabetu, sem býr á Blönduósi. Ottó var húsasmíðameistari að iðn. títför Ottós fer fram frá Blönduóskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. Ottó vinur minn er látinn eftir langvarandi veikindi og vanheilsu. Við andlát hans rifjast upp ótal minningar um atvik og samveru- stundir sem við áttum sem vinir í tæplega hálfa öld og sem vinnufé- lagar í aldarfjórðung. Leiðir okkar Ottós lágu saman frá því að ég man fyrst eftir mér og til þess dags er hann lést hinn 10. nóvember síðastliðinn. Hann var starfsmaður Stíganda hf. í rúmlega fjörutíu ár, eða frá þeim tíma sem fyrirtækið var stofnað og til þess er hann varð að láta af störfum vegna heilsubrests í árslok 1989. Ottó og Einar Evensen voru fyrstu iðnnemarnir sem faðir minn tók á samning í húsasmíði hjá Stíg- anda hf. og hjá honum vann hann allan þann tíma sem faðir minn stjórnaði fyrirtækinu. Pegar undir- ritaður tók við var Ottó áfram á sín- um stað og allir sem til þekktu vissu að hagsmunir hans og Stíganda hf. voru órjúfanlegir. Hann var í raun tilbúinn að fórna öllu í þágu fyrir- tækisins. Hjá honum lærði ég íýrstu hand- tökin og fjölmargir voru þeir sem nutu tilsagnar hans. Auk þess að vera laginn og útsjónarsamur átti Ottó einstaklega gott með að um- gangast fólk og fjölmargir leituðu til hans til að fá lausn sinna mála. Áður en Ottó hóf störf hjá Stíg- anda hf. hafði hann stundað ýmsa vinnu, m.a. við bú foreldra sinna, þeirra Ingibjargar Jónsdóttur og Finns Guðmundssonar, sem bjuggu í Skrapatungu á Laxárdal. Hann vann nokkur sumur við vegagerð og fór á vertíð suður í Sandgerði. I einni ferð sinni þangað lenti hann í lífsháska, þegar hann var farþegi með ms. Laxfossi sem strandaði fyrir utan Reykjavík. Þótti okkur bræðrum mikið til koma þegar hann sagði okkur frá þeirri svaðilför. Eins og fyrr segir lágu leiðir okk- ar Ottós saman frá því að ég man eftir mér og var hann heimilisvinur fjölskyldunnar alla tíð. Okkur bræðrum var hann eins og afi eða frændí. Til hans leituðum við með vandamál eins og hjólaviðgerðir, bilasmíði, námsaðstoð og fleira þess háttar. Á meðan við vorum yngri fórum við oft yfir götuna á kvöldin til að fá hann til að lesa fýrir okkur og þegar við urðum eldri til að fá lánaða bók, því að Ottó átti nóg af spennandi lestrarefni. Lengst af hélt Ottó heimili með foreldrum sínum, en hann var alla tíð ókvæntur. Eftir andlát þeirra hélt hann sameiginlega heimili með Kristínu systur sinni og Leifi syni hennar. Var Ottó honum sem faðir og var samband þeirra alla tíð mjög náið. Kristín, eða Síta eins og hún var kölluð, lést eftir langvarandi veikindi árið 1987. Heimilið á Húnabraut 36 á Blönduósi, en þar bjó fjölskyldan lengst, var annálað fýrir gestrisni og myndarskap. Þangað kom fjöldi gesta og stundum voru næturgestirnir svo margir, að helst minnti á hótel. Systrum sínum var Ottó alla tíð hjálplegur svo og frændfólki og ófáar voru helgamar og kvöldin sem hann lagði leið sína til þeirra til að smíða eða lag- færa eitthvað sem farið hafði aflögu. Eftir að ég stofnaði fjölskyldu var Ottó eins og hluti af henni, var með í öllum fjöl- skylduboðum, og bömum okkar var hann eins og besti afi. Fóram við m.a. saman í ferðalög með honum og Sítu þar sem gist var í tjaldi og landið skoðað. Fyrir okk- ur eru þær ferðir ógleymanlegar, því þekking Ottós á landi og þjóð var mikil, enda var hann víðlesinn og minnugur. Eins og gefur að skilja leituðu samborgarar Ottós eftir starfs- kröftum hann í félagsmálum og var hann um lengri tíma í stjómum margra félaga eða starfaði með þeim. Nægir þar að nefna að hann var um árabil í stjórn Ungmenna- sambands A-Húnvetninga, Iðnaðar- mannafélags A-Hún. og Ungmenna- félagsins Hvatar. Smíðaði leiktjöld fyrir Leikfélag Blönduóss, sat í byggingamefnd og m.fl. Öllum störfum sínum sinnti hann af áhuga og trúmennsku. Ottó hafði ákveðnar skoðanir í stjómmálum og var eindreginn stuðningsmaður Sjálfstæðisflokks- ins. Mat hann fýrrverandi forustu- menn flokksins mikils en var ekki að fullu sáttur við þá sem stjórnuðu síðari árin. Við félagamir vomm oft á öndverðri skoðun í pólitík og sló stundum í brýnu á milli okkar, en oftast fundum við þó sameiginlegan flöt á málunum. Eftir að Ottó hætti störfum hjá Stíganda hf. seldi hann Húnabraut 36 og flutti í nýja íbúð fyrir aldraða í F'Iúðabakka 3 á Blönduósi. Þar bjó hann meðan heilsan leyfði, en síð- ustu árin dvaldi hann á Heilbrigðis- stofnuninni á Blönduósi. Á þeim tíma naut hann góðrar umönnunar starfsfólks, auk þess sem Elísabet systir hans var honum stoð og stytta. Ottó var trúaður, og hafði sterka sannfæringu fýrir lífi á öðra tilvera- stigi. Hann kveið því þess vegna ekki að yfirgefa þessa jarðvist. Við vinir hans og fjölskylda eigum eftir ljúfar minningar um góðan dreng sem við munum varðveita um ókom- in ár. Blessuð sé minning Ottós Finns- sonar. Hilmar Kristjánsson. Okkur langar að minnast góðs frænda okkar, hans Ottó. Frá því við munum eftir okkur var Ottó alltaf stór hluti af lífi okkar, enda stóri bróðir hennar mömmu. Þegar við hugsum til baka er margs að minnast; bílferðirnar á sunnudög- um, pinnaísinn, heyskapurinn, ferðalögin, réttarferðirnar, fjöl- skylduafmælin, leikhúsferðirnar og síðast en ekki síst jólin. Ottó var alltaf hjá okkur á aðfangadags- kvöld. Þá var venjulega borðaður möndlugrautur og fékk Ottó oftast möndluna en lét okkur ekki vita af því fyrr en allir vora búnir með grautinn sinn. Það var stutt í gam- ansemina hjá honum. Hann sá um að lesa utan á pakkana og stundum fannst okkur biðin löng þegar hann þurfti að fá sér smáblund eftir jólamatinn. Svo var byrjað að opna pakkana og þegar leið á kvöldið voru staflar af bókum hjá Ottó, enda mikill bókamaður og vel les- inn. Eftir að við urðum eldri og eignuðumst börn reyndist hann þeim góður og þeim þótti mjög vænt um ömmubróður sinn og bára mikla virðingu fyrir honum. Við eig- um Ottó margt að þakka og kveðj- um hann með söknuði og í huga okkar lifir minningin um góðan og tryggan frænda. Margs er að minnast, margt er að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guði þerri tregatárin stríð. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarkross þú hljóta skalt. (V. Briem.) Vertu Guðs krafti falinn. Ingibjörg, Gunna, Hilda, Sjöfn og Svala. Mig langar að setja nokkur orð á blað um frænda minn Otto V. Finnsson, aðallega um samskipti okkar á liðnum árum. Ég man iýrst eftir Ottó þegar ég sem smástrákur var um sumartíma í Skrapatungu til að létta undir við ýmsa snúninga um heyskapartím- ann. Þá fannst mér Ottó vera svo langt, langt fýrir ofan mig - hann gat sleg- ið með orfi og ljá - hann stakk upp mó í djúpri mógröf - hann batt hey í sátur á sláttubreiðinni og ofan við Hulduhólinn og hann gat meira að segja lyft þeim á klakk, en þá var allt hey flutt á hestum og svona mætti lengi halda áfi’am, en hann var líka þrettán áram eldri, en það var alltaf gott að leita til hans, hann bjargaði því sem manni fannst óyfirstíganlegt og svo kunni hann fullt af sögum og sagði vel frá. Eftir að hann flutti til Blönduóss, og fór að smíða í Stíganda, gaf hann mér fullt af kubbum og allskonar dóti sem ég gat notað til að smíða úr, hann sagaði líka iýrir mig hjól ef ég var nú kannske að smíða bíl eða fiugvél. Þegar ég svo fór að læra í Stíg- anda, sagði Ottó: „Já, þú sefur í her- berginu hjá mér og borðar svo hjá okkur, ég er að byggja og þú hjálp- ar mér í húsinu í staðinn." Málið var ekki flóknara en það. Ottó var mikill áhugamaður um íþróttir þó hann tæki ekki sjálfur þátt í þeim, og þau vora ófá 17. júní mótin sem við undirbjuggum sam- eiginlega Kvennaskólatúnið til keppni í frjálsum. Ég man líka að það var ekkert sérstaklega létt yfir frænda þegar í staðinn fýrir að fara niður á tún og draga upp fánana urðum við að fara að grafa íþróttaá- höldin upp úr snjónum. Það var líka föst regla að vinna með honum að uppsetningu leik- sviðs fýrir Leikfélag Blönduóss, en hann hafði í mörg ár umsjón með leiksviðinu, fýrst í gamla Samkomu- húsinu og síðan í Félagsheimilinu. Það var líka bæði gaman og fróðlegt að heyja með þeim feðgum Finni föðurbróður mínum og Ottó túnið í hvamminum - slá - rifja - kannski fanga einu sinni - taka saman og síðan binda í bagga. Við Ottó unnum mikið saman en ég man ekki til að við væram oft ósammála, allavega ekki lengi, hon- um mislíkaði stundum en þá gekk hann burtu um stund en svo héldum við bara áfram þar sem frá var horf- ið, það leystust öll mál á friðsaman hátt. Ottó var ekki gjam á að trana sér fram en hann var trúr og traustur vinum sínum og menn gengu ekki bónleiðir frá honum. Hann vann stóran part úr lífi sínu hjá Trésm. Stíganda, af sinni alkunnu tryggð og trúmennsku en það verða eflaust aðrir til að rifja upp þann hluta æv- innar. Ég þakka Ottó samfylgdina og veit að hann á góða heimkomu. Gýju, Bebe, Leifi og fjölskyldum þeirra sendum við hjónin innilegar samúðarkveðjur. Farðu svo heill á feðranna slóð, frændi og vinur. Sigurður Kr. Jónsson. Þær minningar sem ég á um Ottó eru mér mjög kærar, enda var hann mér eins og afi. Þegar ég var lítill gutti áttum við saman margar og skemmtilegar stundir, bæði á heim- ili hans og á ferðalögum. Ottó pass- aði mig oft og vora það fjörugar stundir. Ekki veit ég hversu oft hann las fýrir mig söguna úr Grimmsævintýram um Meistara- þjófinn, en aldrei þreyttist hann á að lesa hana aftur. Mjög minnis- stæðar era ferðir okkar á Sölvabakka, en þangað fóram við oft í heimsókn og áttum ánægjuleg- ar stundir með heimilisfólkinu. Einnig ótal heimsóknir mínar til þeirra Ottós og Sítu. Þangað fór ég oft sem gutti og alltaf var tekið vel á móti mér. Við lásum saman, hlust- uðum á hljómplötur, spiluðum eða hann sagði mér sögur. Samvera- stundimar vora margar og alltaf skemmtilegar, enda var Ottó iðu- lega í góðu skapi. Þegar ég var komin á unglingsár- in vann ég nokkur sumur undir handleiðslu Ottós í Stíganda. Unn- um við mikið saman og man ég að það var mér mikið metnaðarmál að standa mig í stykkinu, því ekki vildi ég bregðast honum. Hin síðari ár eftir að ég fluttist frá Blönduósi urðu samskiptin minni. En þótt sambandið væri lítið var alltaf eins og maður væri kom- inn heim þegar við hittumst. Nú er Ottó komin yfir til forfeðranna. Eft- ir situr minningin um skemmtilegan og góðan mann. Guð blessi minningu Ottós Finns- sonar. Finnbogi Hilmarsson. TORFI ÓLAFSSON + Torfi Ólafsson var fæddur Reykjavík 26. nóv- ember 1921. Hann lést á Landspítalan- um 5. nóvember síð- astliðinn. Foreldrar hans voru Ólafur Ólafsson sjómaður, f. 2. mars 1889, d. 23. aprfl 1934, og Margrét Torfadótt- ir, f. 30. ágúst 1900, d. 4. ágúst 1954. Systkini Torfa eru Steinunn Hilma, f. 26. aprfl 1923, Ingi- berg, f. 20. aprfl 1926, d. 24. nóvember 1996, og Ólafur, f. 19. desember 1927, d. 8. febrúar 1959. Torfi kvæntist Margréti Guð- mundsdóttur 18. janúar 1955. Dóttir þeirra er Jóna Guðbjörg Torfadóttur, f. 22. aprfl 1969. Jarðarför Torfa fór fram í kyrrþey að ósk hins látna. Torfi Ólafsson mágur minn er fallinn frá. Hann ólst upp á Ný- lendugötu 7 í Reykjavík ásamt systkinum sínum. Þegar Torfi var 12 ára gamall missti hann föður sinn og stóð þá Margrét móðir hans ein uppi með börnin á aldrin- um sex til tólf ára. Þau hjón höfðu þá reist sér myndarlegt hús á Ný- lendugötu 7 og bjuggu þau systkin- in þar ásamt móður sinni og hálf- systur Margrétar, Sigríði Rósu, sem var ekkja og hafði flutt til þeirra og var þeim til aðstoðar. Torfi fór ungur að vinna fyrir sér til að létta undir með móður sinni. Hann vann meðal annars hjá Slippnum og stundaði sjómennsku til margra ára bæði á toguram og fragtskipum. Eftir að hann kom í land starfaði hann hjá Reykjavík- urhöfn sem hafnarvörður uns hann lét af störfúm fyrir aldurs sakfr. Torfa og Margi-éti varð ekki bama auðið en árið 1971 tóku þau að sér telpu á þriðja ári, Jónu Guðbjörgu, og ætt- leiddu hana og var hún augasteinn þeirra og jmdi og á nú um sárt að binda. Seinustu tvö ár voru honum erfið er Margrét kona hans veiktist og hefur dvalið á sjúkrahúsi síðan. Hann reyndist henni einstaklega vel, tók hana heim meðan hægt var og heimsótti eins oft og kostur var. Margrét dvelur nú á Hjúkrunar- heimilinu Eir. Torfi var ekki allra, en hann var vinur vina sinna og hjálpsamur fram úr hófi og vel reyndist hann Ingibergi bróður sínum en þeir bræður bjuggu alla tíð í sama húsi. Ég kveð nú kæran mág minn og þakka fyrir það sem hann var okk- ur hjónunum í þau 43 ár sem við bjuggum saman á Nýlendugötu 7. Margrét Bjömsdóttir. Ástkær faðir minn er látinn. Andlátið bar brátt að; við voram mjög vongóð fyrir aðgerðina og trúðum að skammt væri þess að bíða að þú fengir heilsu að nýju en enginn mannlegur máttur fékk þessu afstýrt. Það er trú mín og vissa að nú líði þér betur en nokkum tíma fyrr en það er jafn- framt sárara en nokkur orð fá lýst að sjá á bak þér. Þú varst mér af- skaplega góður og eftir að móðir mín veiktist og gat ekki lengur ver- ið inni á heimilinu með okkur, varst þú haldreipi mitt; óbifanlegur og traustur klettur sem ég gat ávallt reitt mig á og leitað til með flest það sem á mér hvíldi. Þú studdir mig í öllu því sem ég tók mér fyrir hendur, svo framarlega sem það leiddi gott af sér, og ekkert var þér hugleiknara en velferð mín og mömmu. Þú heimsóttir mömmu upp á hvem einasta dag og veittir henni styrk og hlýju og hún hvarf aldrei úr huga þér eftir að heim var komið. Það gekk mjög nærri þér að horfa upp á veikindi hennar og þegar þín barátta hófst hirtfr þú minna um hana en inntir mig einatt eftir líðan mömmu og baðst mig um að sinna henni meira en þér minna. Þú varst afar heilsteyptur maður og samkvæmur sjálfum þér í öllu því sem þú tókst þér fýrir hendur og það fannst mér mjög virðingar- vert. Við áttum gott skap saman og okkur varð sjaldan sundurorða en ef út af bar þá varð væntumþykja okkar hvors til annars iðulega yffr- sterkari öllu öðru sem átti hlut að máli. Þú varst ekki allra en ég þekkti svo vel hvem mann þú hafð- ir að geyma og kærleiksríkari manni hef ég ekki kynnst. Við mamma söknum þín svo sárt og missir okkar er mikill. Guð gefi raér æðruleysi tilaðsættamigviðþað sem ég fæ ekki breytt, kjark til að breyta því sem ég get breytt, og vit til að greina þar á milli. (Æðruleysisbænin.) Jóna G. Torfadóttir. Persónuleg, alhliða útfararþjónusta. Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson, útfararstjóri útfararstjóri Útfararstofa íslands Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300 Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.