Morgunblaðið - 20.11.1998, Blaðsíða 44

4T FÖSTUDAGUR 20. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
VIGFÚS
SIGURÐSSON
+ Vigfús Sigurðs-
son fæddist á
Húsavík 18. janúar
1924. Hann lést á
heimili sínu í
Reykjavík 13. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Jónína Mál-
fríður Gunnarsdótt-
ir, f. 10. desember
1895 í Naustavík við
Skjálfandallóa, d.
18. mars 1977, og
Sigurður Vigfússon,
f. 1. desember 1897
í Landakoti í Stað-
arsveit, d. 4. febrúar 1986.
Systkini Vigfúsar eru: Gunnar
Bergmann, f. 15. október 1922,
d. 3. júní 1983, Viggó Matthías,
f. 20. febrúar 1926, og Áslaug
Sólveig Guðrún, f. 21. júní 1927.
Hinn 22. október 1949 kvænt-
ist Vigfús Rögnu Þorgerði Stef-
ánsdóttur frá Reyðarfirði, f. 18.
október 1924, foreldrar hennar
voru Sigríður Jónsdóttir og
Stefán Guðmundur Bjarnason.
Barn þeirra er Hanna Rúna, f.
A*apríl 1956, og hennar barn er
Ragna, f. 7. desem-
ber 1977. Fyrir átti
Vigfús soninn Inga,
f. 2. mars 1951,
kvæntur Hrefnu
Eyjólfsdóttur, f. 9.
ágúst 1954, og eiga
þau fjóra syni.
Vigfús ólst upp á
Vargsnesi við
Skjálfandaflóa hjá
Sigurbirni og
Petrínu frá fimm til
tíu ára aldurs og á
Húsavík lijá móður
sinni ásamt systkin-
um si'num. Hann
fluttist sextán ára gamall suður,
fyrst í Mosfellssveit þar sem
hann starfaði hjá Magnúsi á
Blikastöðum, og tæpum tveim
árum seinna til Reykjavíkur og
vann þar almenna vinnu til sjós
og lands. Frá árinu 1956 starfaði
hann sem leigubílstjóri hjá
Hreyfli og síðan allt frá stofnun
Bæjarleiða 1958 til loka starfs-
aldurs síns.
títför Vigfúsar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku afi minn, það er svo ei*fítt
að þú skulir vera farinn. Þú sem ég
elskaði svo mikið. Eg veit ei hvert
skal snúa eða hvað skal gera í leit
minni að orðum til að lýsa tilfinn-
ingum mínum. Orðin virðast svo lít-
ilfjörleg. En ég hef minninguna sem
lifir í hjarta mínu að eilífu og er
máttugri en nokkurt orð. Nú þegar
þú ert dáinn er min eina huggun að
ég^yeit að þér líður vel. Þú ert á fal-
legásta og besta stað sem til er þar
sem þú bíður eftir okkur ömmu og
mömmu með frátekin stæði handa
okkur þér við hiið. Ég veit líka að
við erum öruggar hvar sem er því
þú ert ávallt vakandi yfir okkur og
gætir okkar.
Þú hefur alltaf skipað stóran sess
í lífi mínu og varla hefur liðið sú
vika sem ég hef ekki komið í heim-
sókn til ykkar ömmu því hjá ykkur
hef ég átt mitt annað heimili. Ég
sakna þess að þú skulir ekki lengur
skilja undanrennuna eftir yfir nótt-
inan á eldhúsborðinu svo að hún
yrði volg daginn eftir til að nota
hana ofan á hafragrautinn sem þú
bpiglaðir alltaf í morgunmat. Ég
sáfiía þess að sjá þig ekki lengur
drekka úr afa-bollanum sem ég gaf
þér og þú drakkst alltaf úr. Eg
sakna þess að geta ekki lengur
strítt þér með því að bjóða þér
grænmeti sem þú kallaðir alltaf
„helvítis kanínufóðrið". Ég sakna
þess að geta ekki lengur spurt þig:
„Og hvað var svo í fréttunum“ eða
„hvernig fór svo leikurinn", því þú
fylgdist með öllum fréttum og
íþróttum sem færi gafst á bæði í
sjónvarpi og útvarpi. Ég sakna þess
að geta ekki komið til þín tii að
ræða málin eins og við gerðum svo
oft. Áhugi þinn var ætíð mikill á því
sem ég tók mér fyrir hendur og þú
vajgt alltaf svo stoltur af mér. Þér
var það mikið í mun að fá að vita
hvað ég tæki mér næst fyrir hend-
ur, hvað ég ætlaði að „stúdera" og
hvað ég ætlaði að verða þegar ég
yrði stór. Það var alveg sama hvað
mér datt í hug, alltaf leist þér jafn-
vel á hugmyndir mínar og gerðir
allt sem í þínu valdi stóð til að
draumar mínir rættust. Þess vegna
finnst mér einna þungbærast að þú
skulir ekki vera mér lengur sam-
ferða til að sjá hvað tekur við hjá
mér og ég mun sakna þátttöku
þinnar í lífi mínu. Ég sakna þess að
viS <skulum ekki lengur getað rök-
rætt, því þær voru ófáar stundirnar
sem við ræddum heimsmálin og þá
voru vísindi gjarnan efst á baugi.
Ég sakna þess að hafa ekki verið
hjá þér þegar þú sofnaðir en ég veit
að sál þín var hjá mér því ég var að
spila á tónleikum með tveimur öðr-
ucj^þar sem við fluttum þennan fal-
lép» texta úr óperunni Dido and
Aeneas eftir Henry Purcell:
When I am laid in earth,
may my wrongs create no trouble in thy
breast,
remember me,
but ah! forget my fate.
(Þegar ég leggst til hinstu hvílu,
megi misgjörðir mínar ei angra hjarta þitt,
mundu mig,
en fástu ei um örlög mín.)
Ég er döpur og sakna svo margs
en jafnframt gleðst ég og hlakka til
þess dags er við hittumst aftur.
Þín
Ragna.
Mig langar að kveðja bróður
minn í dagblaði, sumpart í þeirri
von að vinir hans og samverkamenn
í gegnum lífið reki augun í myndina
af honum og fái tækifæri til að
fylgja, eða til að hugsa til hans og
óska honum velfarnaðar á þeirri leið
sem hann er nú lagður út á. Vigfús
eða Viffi eins og hann var kallaður
sem barn var alinn upp af einstæðri
móður ásamt þremur systkinum
norður á Húsavík, fyrir utan fimm
ár (5-10) sem hann var í fóstri hjá
móðurfrænda og konu hans á
Vargsnesi í Náttfaravíkum. Það var
mjög úr alfaraleið, þurfti að sæta
sjávarföllum ef fara átti landveg,
hin leiðin á sjó og þurfti þá upp ein-
stigi í hömrum til að komast á höfð-
ann, þannig að allir hlutir voru
bornir á herðunum úr báti upp á
bæ. Til að gera sér grein fyrir fjar-
lægðinni frá Húsavík þvert yfir
Skjálfanda vestur í Víkur minnist
ég sögu um sérstakan mann, sem ég
heyrði aldrei nefndan annað en
Stebba stutt. Hann var spurður
hversu langt mundi á milli og hann
svaraði drjúgur: „Það hafa alltaf
verið taldar átta mílur vestur yfir,
en mér vitanlega aldrei verið mælt
til baka.“ I Náttfaravíkum var eng-
inn skóli og því ekki um neina skóla-
göngu að ræða, námið aðeins það
sem hjónin og uppkomin dóttir gátu
miðlað, annað fólk var ekki á bæn-
um.
Þegar Viffi kom svo alfarið heim
og settist á skólabekk með jafnöldr-
um sínum og væntanlegum skóla-
systkinum, ja, hvað þá, getur nokk-
ur sett sig í spor þessa drengs í dag,
allt í einu kominn í hóp yfir tuttugu
barna sem höfðu notið kennslu hjá
menntuðum kennurum í þrjá vetur,
manni gæti dottið í hug áfallahjálp.
En bróðir minn átti þá eiginleika að
vera hógvær og friðsamur, stundum
kíminn en alltaf orðheppinn. Vegna
þessa varð þetta ekki vandamál.
Æskuárin liðu við leik og störf í
sveit á sumrin. Þú varst á Ljóts-
stöðum í Laxárdal, hjá afa og ömmu
sem við kölluðum af því að móðir
okkar var alin þar upp, þú varst líka
í Múla í Aðaldal, varst duglegur og
eignaðist kind og byrjaðir að leggja
til heimilisins. Haust og vor var
staðið í skúrunum við að stokka og
beita fyrir 25 aura á stokkinn ef ég
man rétt. Þær voru oft erfiðar
flækjurnar og sviðinn af marglytt-
unni, manstu?
En það voru líka leikm í fjöru-
sandinum, oft hef ég hugsað um
það, bróðir, hvílíkir öðlingar sjó-
mennirnir voru að lána okkur þess-
um strákum árabátana sína, fjór-
róna með góðum seglum alltaf mál-
aða á vorin, suma með nöfnin út-
skorin í harðvið. Enda sóttu þeir á
þessum litlu bátum haust og vetur,
oft býsna langt, t.d. austur með
Tjörnesi, og áttu bókstaflega lífið
undir því að ekkert bilaði. Það var
ekki komin hafskipabryggja, ekki
fyrr en seinna og víkin opin fyrir
hafi, þess vegna þurfti að setja upp
á haustin alla báta sem ekki þrír eða
fjórir menn réðu við að bera upp frá
sjó. Mig minnir að stærstu mótor-
bátarnir hafi verið um 12 tonn, sett-
ir upp undir bakka með handspili á
haustin. Seinna, ekki löngu áður en
við fórum frá Húsavík, komu tveir
stærri bátar, líklega um 20 tonn.
Það er langt síðan, bróðir, nærri 60
ár. Mig langar að rifja upp áfram,
veturinn kom og skólinn, skíðin og
skautarnir, líka leikfimin, manstu
eftir beltinu til að æfa flikk flakk úti
í snjónum, þú varst lipur og góður á
skíðum, og raunar við allir þrír
Vetrarbrautarbræðurnir, synir
Ninnu Gunnars, áttum líka ætt til
þess, einn forfeðra okkar kenndi Is-
lendingum skíðafar. Ég held að
frækilegasta ferðin hafi verið þegar
við gengum á Húsavíkurfjall, það
var silkimjöll svona ökkladjúp á
eldri snjó, það var svo bratt að hnén
rákust í þegar við bröltum upp. Ég
sé þetta fyrir mér og man vel að ég
var svolítið smeykur þegar þið vor-
uð farnir hver á eftir öðrum, þú og
Stebbi í Seli, þið fóruð beint þver-
hnípt ofan í Dagmálalág. Ég sá ekk-
ert nema hvítt kófið þegar þið kom-
uð undan hengjunni. Þið stóðuð
báðir og stoppuðuð áður en þið
fluguð yfir Skálamelinn. Þá var ekki
eftir neinu að bíða og standandi
kom ég niður til ykkar, þvílíkur
hi-aði, þvílík gleði að þetta tókst. Við
hefðum getað farið illa, það var
hjarn undir lausamjöllinni, það er
61 ár síðan.
Svo var skólinn búinn hjá þér og
þú fermdist. Svo kom að mér, þá
var komið stríð, herinn kom og
mamma lánaði okkur frænda sínum,
Magnúsi Þorlákssyni á Blikastöð-
um. Manstu að við áttum að koma
heim um haustið, en það leið eitt og
hálft ár, þá fórum við norður og
sóttum mömmu, systir okkar var
komin til Reykjavíkur en Gunnar,
elsti bróðirinn, var eftir á Húsavík.
Um veturinn unnum við hjá Eim-
skip vestur í Haga í Reykjavík. Þú
fórst að vinna hjá smið, sem vildi að
þú lærðir smíðar, þú varst fæddur
smiður, en ekki tilbúinn. Þú vannst
víðar, en tókst meirapróf á bíl og
fórst að aka leigubíl og gerðir það
að ævistarfi. Þú varst með þegar
Bæjarleiðir voru stofnaðar 1956.
Það var alveg sérstök umhirða þín á
bílunum og þú hefur verið glúrinn
þegar þú valdir eftirmann, það eru
ekki margir dagar síðan ég sá bílinn
R-3607 gljáandi fínan.
En síðustu árin hafa verið þér
erfið eftir að þú veiktist. Það var
gott að systir okkar gat verið
heima í október, búið hjá ykkur
Rögnu og rifjað upp svo óendan-
lega margt. Én hún varð að fara
heim til Bandaríkjanna. Við vissum
að hverju dró, þú talaðir um það að
þú værir tilbúinn, ég reiknaði ekki
með þessu alveg svona fljótt, bróð-
ir, en þar var víst ekki eftir neinu
að bíða. Við hittumst bráðum aftur
og tölum saman um æskuárin á
Húsavík, rifjum upp, reynum að
muna. Þangað til bið ég Guð að
varðveita þig og þína nánustu.
Friður fylgi þér.
Viggú M. Sig.
PÁLL
RAGNARSSON
+ Ríkhard Páll
Ragnarsson,
fæddist í Reykjavík
20. febrúar 1915.
Hann lést í Reykja-
vík 11. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Ragnar Pálsson
Levi, kaupniaður
þar, og kona hans,
Margrét Stefáns-
dóttir Levi (síðar
Sigurðsson). Páll
varð sfúdent frá
Menntaskólanum í
Reykjavík 1934.
Hann lauk skipsljóraprófí frá
Svendborg Navigationsskole
1940, sjóðliðsforingjaprófi frá
Soofficerskolen í Kaupmanna-
höfn 1942 og sjómælingaprófi
frá Kongelige dansk Sokortarkiv
1945. Páll var í siglingum og við
Háa skllur hnetti
hiraingeimur,
blað skilur bakka og egg,
en anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgr.)
Nú er Palli vinur minn farinn
ferðina miklu. En úr þeirri ferð fær
enginn aftur snúið. Og Hanna mín -
Hanna hans Palla ein í „Rauða hús-
inu“, húsinu sem um áratugi hefur
verið ramminn um eitt ástríkasta
hjónaband sem ég veit dæmi um.
Þegar ég hugsa um hjónaband
þeirra Hönnu og Palla kemur mér í
hug japanskt spakmæli sem segir:
„Ást einnar manneskju á annarri er
einfaldlega að tveir einstaklingar
nálgast, virða og vernda og hug-
hreysta hvor annan.“ Þannig var
samband þeirra.
Ég hef þekkt þessi hjón frá því ég
man fyrst eftir mér. Palli, Páll
nám 1934-45, starf-
aði að sjómælingum
og var í siglingum
1945-60. Frá 1960
var hann skrifstofu-
stjóri hjá Skipaskoð-
un ríkisins, sem síð-
ar varð_ Siglinga-
stofnun íslands, og
þar vann hann til
starfsloka 1983, síð-
ustu árin sem að-
stoðarsiglingamála-
sljóri.
Hinn 3. október
1942 kvæntist Páll
Dagnýju Johanne
Westgart, f. 12. desember 1913.
Hanne var kjördóttir August
Andersen málarameistara í
Randers í Danmörku.
títför Páls fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Ragnarsson, og faðir minn voru
venslaðir og þekktust frá barn-
æsku, Oft var samgangur milli
heimilanna og þegar sameiginlegir
ættingjar komu frá Danmörku var
mikið um dýrðir og veislugleði ríkti
á heimilunum. Alltaf voru Hanna og
Palli miðpunktur þessara fagnaðar-
stunda og ég minnist þess að þegar
ég komst á táningsaldur fór ég að
velta fyrir mér: „Skyldu þau enn
vera skotin hvort í öðru?“ Og það
voru þau alveg til hinstu stundar.
„Því þeir sem mikið elska, verða
aldrei gamlir, þeir deyja kannski af
elli, en þeir deyja ungir." (Ók. höf.)
Mér finnst það forréttindi að hafa
fengið að kynnast þessu einstaka
sambandi tveggja einstaklinga, sem
sprottnir voru úr svo ólíkum jarð-
vegi, en tókst þó svo vel að varð-
veita virðinguna, væntumþykjuna
og verndina í 55 ára hjónabandi.
Þetta hefur kennt mér ótrúlega
Bæjarleiðir, já góðan daginn,
mig vantar bíl, get ég fengið núm-
er 45. Þegar maður er ungur, þarf
að fara víða - Kópavog, Hafnar-
fjörð, niður í bæ, þá er gott að hafa
traustan bílstjóra og flottan bíl.
Von bráðar rennur glæsibíll í hlað
og Fúsi frændi býður mig velkom-
inn, - hvert skal aka? Á leiðinni er
spjallað um dægui-mál, íþróttir,
fjölskylduna - Fúsi hefur skoðun á
öllu og setur fram skondnar at-
hugasemdir um menn og málefni -
allt auðvitað græskulaust. Hann
segir mér sögur frá uppvextinum á
Húsavík og uppátækjum þeirra
bræðra. Fyrr en varir erum við
komnir á áfangastað og ég sé Fúsa
bruna burt, tilbúinn í næsta túr.
Nú ert þú farinn í síðasta túrinn
á þessari stöð. I huga mínum
hrannast upp myndir, þú svona yf-
irvegaður alltaf og hógvær, og
hvað þú komst mér samt oft á
óvart. Ég minnist fjölskyldumóts-
ins í Múla fyrir nokkrum árum,
þegar afkomendur Jónínu ömmu
komu saman í tilefni af heimsókn
Áslaugar til landsins. Um kvöldið
er glatt á hjalla, það er sungið og
spilað á gítara. Allt í einu kveður
við ný rödd; eins og silfurtær með
silkisveiflu, ég hætti að glamra á
gítarræksnið - kann hvorki lagið
né grip hinna undirleikaranna - sit
dolfallinn, hlusta. Er þetta Fúsi?
Hann syngur áfram nokkur lög, ég
hlusta, á ekki orð. Hann er ekki í
vandræðum með háu nóturnar -
þær svífa hátt og örugglega eins
og fálkinn sem svífur þöndum
vængjum yfir veiðilendur sínar.
Það er mikils virði að eiga frænda
eins og þig, sem getur sungið fram
hvarma-ljós.
Elsku Ragna, Hanna Rúna og
Ragna, ég bið þess að Hinn hæsti
höfuðsmiður gefi ykkur styrk á
þessum erfiða tíma.
Steingrímur B. Gunnarsson.
mikið. Ég hef lært að hjón verða að
rækta samband sitt eins og dýr-
mætan jurtagarð. Það þarf að
vökva, bera áburð í jarðveginn og
hlúa að rótunum, þvi hamingjan er
ekki hornreka þar sem kærleikur-
inn ræður ríkjum.
Og nú næða skammdegisvindar
um Rauða húsið. Naktar trjágrein-
ar titra í haustnæðingnum. En inni
ylja kvikir arinlogar um minning-
arnar. Minningar um fimmtíu og
fimm ára sigurgöngu kærleikans.
„Því sá sem elskar hrópar ekki á
strætum heldur lifir samkvæmt
því.“
Elsku Hanna, minnstu þess nú á
þessum erfiðu dögum hversu marga
bjarta og gæfuríka daga þið Palli
áttuð saman. Þær minningar tekur
enginn frá þér og þær munu ylja
þér rétt eins og loginn í arninum
þínum.
Hjartans samúðarkveðjur frá
Helga, Andra og Rafni. Megi minn-
ingin um ástríkan ævifélaga gefa
þér styrk í sorginni og leiða þig inn í
birtuna.
Þín vinkona,
Hjördís Magnúsdóttir,
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fýlgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.