Morgunblaðið - 15.01.1999, Síða 42

43 FÖSTUDAGUR 15. JANÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Kjartan Magnús-
son fæddist í
Reykjavík 1. októ-
ber 1976. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 6. janú-
ar síðastliðinn. Móð-
ir hans er Björg
Kjartansdóttir, f. 23.
júlí 1950. Foreldrar
hennar, Ásta
Bjarnadóttir, f. 16.
febrúar 1922, og
Kjartan Sæmunds-
son, f. 6. apríl 1911,
d. 23. apríl 1963.
Fósturfaðir Kjart-
ans er Freysteinn G. Jónsson, f.
21. febrúar 1955. Foreldrar hans
eru Dóra Hannesdóttir, f. 14.
júní 1929, og Jón H. Júlíusson, f.
3. janúar 1926. Faðir Kjartans
er Magnús Þórðarson, f. 19. des-
Áður en Kjartan systursonur
minn fæddist hafði Björg boðið mér
að vera viðstödd fæðingu væntan-
legs barns. Eg beið eins og verðandi
faðir í margar vikur með
smáhræðslu og eftirvæntingu eftir
að upplifa stund barnsfæðingar.
*Þegar kallið kom aðfaranótt 1.
október 1976 þaut ég af stað upp á
fæðingardeild með berjandi
hjartslátt en þegar þangað kom var
mér ekki hleypt inn í fæðingarher-
begið vegna þess að ég var ekki fað-
ir barnsins. Ljósmæður fæðingar-
deildarinnar skildu vonbrigði mín
vel og til að bæta mér þessa upplif-
un fékk ég drenginn í fangið áður
en hann var baðaður og færður í föt.
Þessi stund rifjast nú upp fyrir mér
þegar ég hef setið við dánarbeð
iíians og horft á líf þessa unga, fal-
lega manns fjara út.
Kjartan var fullkomlega heil-
brigður drengur og með þá eigin-
leika sem fylla mann lotningu. Eg
man fyrst eftir því hversu óvenju-
legur hann var þegar Ásta Margrét
systir hans fæddist. Hún var fyrir-
ferðarmeiri en hann og þurfti at-
hygli og talsverða umönnun og
alltaf þegar mamman var að hugsa
um litlu stelpuna sat Kjartan, þá
tæplega tveggja ára gamall, og
horfði á og beið eftir að röðin kæmi
að honum. Um leið og tíminn leyfði
var hann farinn að gæta að systur
sinni og vaka yfir velferð hennar.
Hann var ekki hár í loftinu þegar
‘^iann leiddi hana út á róluvöll og
passaði hana fyrir öllum hættum og
uppátækjasemi. Hún var hins vegar
á þessum árum kærulausari og naut
þess að vera undir verndarvæng
stóra bróður. Þessi litlu systkini
voru einstök.
Um það leyti sem Kjartan var að
byrja í skóla kom í ljós að eitthvað
var athugavert við sjónina hans,
hann gat ekki raðað stöfunum í
rétta línu á blað, gat illa einbeitt sér
og allt var svo erfítt. Eftir mikla leit
og rannsóknir kom í ljós að hann
var haldinn sjúkdómi sem byrjar á
blindu og endar með hrömun á
líkama og heilastarfsemi. Ári síðar
greindist litla systir hans með sama
-sjúkdóm.
Harmur okkar allra var mikill og
óttinn óbærilegur. Hvernig ætti hún
Björg okkar að fara í gegnum
þetta? Og spurningarnar voru fleiri
+ Haraldur G. Guðmundsson
netagerðarmaður fæddist á
Patreksfírði 6. ágúst 1917.
Hann lést í Landspítalanum 3.
janúar og fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju 7. janúar.
Kæri afí, eftir að þú fórst frá
mér hef ég velt því fyrir mér
■Jvernig sé að deyja og hvað þú og
amma séuð að gera uppi á himnum.
ember 1947, for-
eldrarar hans voru
Hrefna Bjarnadóttir,
f. 16. október 1924,
d.16. febniar 1989,
og Þórður Áskell
Magnússon, f. 29.
desember 1922, d. 4.
maí 1991. Systkini
Kjartans eru Þórður
Áskell Magnússon, f.
18. nóvember 1967,
og Ásta Margrét
Magnúsdóttir, f. 18.
maí 1978. Hálfbræð-
ur Kjartans _ sam-
feðra eru Ólafur
Hrafn og Kormákur Orn.
Kjartan bjó síðustu æviár sín í
sambýli blindra í Stigahlíð 71.
Utför Kjartans fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
en svörin. Við áttum engin svör, við
vorum algjörlega máttvana. Við
vissum ekki þá allt sem við vitum
núna, við vissum ekki hvað það er
hægt að eiga hamingjuríkt líf með
fötluðum einstaklingum. Fyrstu ár-
in voru erfiðust, við íylgdumst með
Björgu berjast áfram með hags-
muni þeirra í fyrirrúmi. Þetta var
oft á tíðum erfíð barátta við kerfi og
fordóma. En með seiglunni og
óbugnadi viljastyrk hafði hún alltaf
sitt í gegn. En það var ekki bara
Björg sem ruddi þeim brautina,
Kjartan hálpaði til, því allir sem
kynntust honum heilluðust af stór-
kostlegri kímni hans og hnyttnum
svörum sem hittu svo oft á sannleik-
ann í einfeldni sinni. Væntumþykja
og umhyggja allra þeiri-a sem
störfuðu með Kjartani urðu til þess
að síðustu árin bjó hann við full-
komið öryggi.
Kjartan kenndi okkur svo margt,
okkur sem lifum og hrærumst í vel-
ferðarþjóðfélaginu á tölvuöldinni
með öllum þeim hraða sem því fvlg-
ir. Hann var auðugri en við öll hin
til samans því i hugarheimi sínum
bjó hann við mikið ríkidæmi, hann
átti milljarða af ki'ónum og þotur
sem flugu út um allan heim, hann
var flottastur allra og þar að auki
aðstoðaði hann John Lennon við að
semja flest af hans bestu lögum.
Hann var sannkallaður heimsborg-
ari sem tókst að lifa lífínu í sínum
fatlaða líkama með mikilli reisn og
þótt hann gæti lítið tjáð sig síðustu
árin vissi maður alltaf hvenær
manni var boðið í ferð eða fékk að
gjöf milljón eða tvær.
Eitt af því sem Kjartan hafði um-
fram aðra menn var kvenhylli, hann
naut umhyggju kvenna allt sitt líf,
fyrst og fremst móður sinnar, en á
eftir henni kom fjöldinn allur af
konum á öllum aldri sem kolféllu
fyrir honum. Þessum konum vafði
hann um fingur sér, pirraði þær oft
því hann gat verið óvæginn og mis-
kunnarlaus en fékk þær oftast til að
hlæja áður en stormasömum
rökræðum lauk. Það urðu því mikii
umskipti í lífi Kjartans þegar keppi-
nautur kom fram á völlinn og
hugðist eignast hlutdeild í lífi móður
hans. Hann barðist hetjulega við
þennan óboðna gest og beitti öllum
brögðum til að hrekja hann á brott.
En smám saman sá hann að þetta
Frá því að þú lést hef ég saknað
þín mjög og ég man ennþá hvemig
seinasti kossinn frá þér var. Þú
varst besti sjómaður sem ég hef
hitt og mun hitta og það verður
aldrei neinn betri. Þú vissir allt um
þessa yndislegu físka okkar mann-
fólksins. Eg man hvemig við
fóðmuðumst og ég hlakkaði alltaf
til að sjá þig aftur.
Ástar- og saknaðarkveðja,
Kristín Lára Helgadóttir.
var ekki með öllu vitlaust, hann
þurfti samherja, hann þekkti jú eig-
inlega ekkert nema konur og það
gat nú verið gott að eignast karl-
mann að vini. Þessi vinur, Frey-
steinn, sem síðar varð eiginmaður
Bjargar og fósturfaðir Kjartans,
reyndist honum ómetanlegur vinur
og faðir.
Það var vermandi fyrir Björgu og
okkur öll hversu margar af þeim
konum sem hafa Kjartan hann í
gengum árin komu til að kveðja
hann á Sjúkrahúsi Reykjavíkur síð-
ustu dagana í veikindum hans og
væntumþykjan og umhyggjan fyi'ir
velferð hans duldist engum. Þor-
björn, kennari systkinanna í
blindradeildinni sem hlustaði með
endalausri þolinmæði og skráði all-
ar ævintýrasögurnar hans, fær sér-
stakar þakkir, þessar sögur hefðu
gleymst án hans djúpa skilnings á
því hversu dýrmætar þær eru okk-
ur í dag.
Ég bið algóðan Guð að umfaðma
þennan elskaða dreng, móður hans,
fósturföður, systkini og alla þá sem
þótti vænt um hann og leiddu í
gegnum lífíð.
Margrét.
Fráfall Kjartans systursonar
okkar þurfti ekki að koma á óvart. I
14 ár höfum við fylgst með því
hvernig andleg og líkamleg færni
hans hefur fjarað út og jafnlengi
höfum við vitað að Kjartan færi frá
okkur ungur. Samt vorum við ekki
undir það búnar að missa hann.
Kjartan var alltaf einstakur, bæði
sem heilbrigður drengur og fatlaður
ungur maður, og það var undravert
hvernig honum tókst að halda per-
sónuleika sínum þegar allt annað
var frá honum tekið. I sérhverri
baráttu var Kjartan þrautseigur og
sterkur, en í ósigri æðrulaus. Hann
var skapheitur og stríðinn
húmoristi sem hlífði engum ef hon-
um mislíkaði, en ástríki og blíðu
endurgalt hann margfalt. Sá fjöldi
kvenna sem kom að dánarbeði
Kjartans bar vitni um þann kærleik
sem hann vakti í brjóstum þeirra.
Karlmenn áttu hins vegar síður upp
á hans pallborð, ef frá eru taldir
menn á borð við Kim Larsen, John
Lennon og Freysteinn, sem skipuðu
hjá honum sérstakan sess.
Það var glaður Kjartan sem
borðaði með okkur á aðfanga-
dagskvöld og gantaðist við mömmu
sína. Sjálfsmeðaumkun þekkti hann
aldrei, þvert á móti talaði hann um
sig sem ríkan mann og í örlæti átti
hann engan sinn líka. Nú hefur
milljarðamæringurinn kvatt, en
okkur eftirlætur hann banka fullan
af minningum.
Ásta og Sæunn.
Elskulegur ungur maður, Kjart-
an Magnússon, hefur kvatt
jarðlífíð. Vitað var fyrir að lífsgang-
an yi'ði ekki löng. Hann skilur þó
eftir sig djúp spor í huga og hjört-
um ástvina sinna, og þeirra sem
kynntust honum, unnu með honum
eða önnuðust hann. Hann átti svo
margar góðar guðsgjafir sem hönd
fær ekki fest á eins og meðfædda
gleði, hressilegan hlátur,
kímnigáfu, frásagnargleði ævintýr-
anna, handlagni smiðsins og tónlist-
aráhuga en þar voru Bítlarnir efstir
á blaði. Það má lengi upp telja þá
gleði og ást sem hann veitti öðrum.
Minningai'nar ylja um langan tíma
hans góðu ástvinum sem sárt
syrgja drenginn sinn en vita að
þjáningum hans er lokið. Elsku
Björg og Bóri, Þórður, Ásta
Margrét og aðrir ástvinir hans, við
biðjum algóðan guð að styðja ykkur
og styrkja á þessari ei'fíðu göngu.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau Ijós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyn' en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logaskæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfí ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson)
Elsku Kjartan, vertu kært
kvaddur og guði geymdur og þökk
fyrir að hafa fengið að njóta þess að
kynnast þér.
Dóra og Jón.
Við systurnar viljum í fáum orð-
um minnast fyiTverandi skólafélaga
okkar og vinar. Við munum fyrst
eftir Kjartani þegar hann kom í
Blindradeild Álftamýrarskóla, þar
sem hann vai' með okkur í nokki’a
vetur. Upp í hugann koma margar
ánægjustundir þegar við lékum
okkur saman í Blindradeildinni. Þar
var oft líf og fjör þegar farið var í
fótbolta með bjöllubolta á göngum
Blindradeildarinnar. Kjartan var
mjög viljasterkur og gafst ekki svo
auðveldlega upp. Það sýndi sig vel í
þrumuskotum og keppnisskapi hans
í æsifjörugum fótboltaleikjum.
Haustið 1991 skildu leiðir þegar
Kjartan yfirgaf Blindradeildina og
hóf nám í Oskjuhlíðarskóla. Þá var
hrörnunarsjúkdómurinn, sem
endaði með andláti þessa unga
manns, farinn að segja nokkuð til
sín. Eftir að leiðii' skildu sáumst við
ekki oft en höfum fylgst með honum
úr fjarlægð í gegnum mæður okkar.
Það vekur mann alltaf til um-
hugsunar þegar einhver deyr í
blóma lífsins. Á slíkum stundum
ættu þeir sem heilbrigðir eru að
vera þakklátir fyrir það sem þeir
hafa. Þetta kenndi Kjartan okkur
m.a. en skapgerð hans og atorka á
sameiginlegum skólaárum okkar
gleymist seint.
Kæri vinur, við kveðjum þig
hinstu kveðju í dag. Við og fjöl-
skylda okkar sendum Björgu, Frey-
steini, Ástu Margréti, Þórði og öðr-
um vandamönnum okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Sólveig og Sigrún.
Með söknuði kveðjum við góðan
vin, Kjartan Magnússon, og þökk-
um honum samfylgdina.
En svo eru vonimar - vonir um líf,
sem veldinu heljar ei lúti,
þær lýsa oss hátt yfír kvalir og kíf
- og kennist, þá bemskan er úti.
Þær tala um sífógur sólskinslönd
og saklausa eilífa gleði,
með kærleik og frið, engin fjötrandi bönd,
en frjálst allt, sem Drottinn léði.
Og því er oss erfítt að dæma þann dóm,
að dauðinn sé hryggðarefni,
þó ljósin slokkni og blikni blóm.
Er ei bjartara land fyrir stefni?
Þér foreldrar grátið, en grátið lágt,
við gröfina dóttur og sonar,
því allt, sem á líf og andardrátt,
til ódáinsheimanna vonar.
(Einar Ben.)
Elsku Björg, Ásta Margi'ét,
Þórður, Freysteinn og aðrir ástvin-
ir. Við sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og megi Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Halla, Haukur, Hákon,
Heba, Helga og Jón Orn.
Látinn er í Reykjavík Kjartan
Magnússon aðeins rúmlega 22 ára
gamall. Mig langar með nokkrum
orðum að minnast hans, sem var
nemandi minn í allmörg ár og sem
ég síðan hélt alla tíð tengslum við.
Það voru að koma jól. Kjartan lá í
rúminu sínu í Stigahlíðinni og við
rúmið sátum við Ásta Margrét syst-
ir hans. Ég var að ræða við þau um
jólin, fæðingu Jesú, jólagjafir, jóla-
mat og fleira tilheyrandi jólunum og
á milli reyndum við að syngja örfá
jólalög m.a. „Bjart er yfír Bet-
lehem“. Kjartan gat aðeins tekið
lítillega undir með okkur, sungið
eitt og eitt orð í sálminum sem hann
annars kunni svo vel áður fyrr, þó
var auðveldast orðið að skilja hann
þegar hann söng.
Það var ró og friður yfir Kjartani,
honum virtist líða vel, var reyndar
alla tíð vel trúaður og trúði því m.a.
KJARTAN
MAGNÚSSON
HARALDUR G.
GUÐMUNDSSON
að Guð myndi veita honum aftur
góða heilsu og sjónina sem hann
hafði misst og þekkti svo vel hversu
mikils virði var að eiga. Kjartan
kunni margar bænir sem mamma
hans hafði kennt honum og hann fór
með áður en hann fór að sofa. Ég
veit að trúin var Kjartani mikils
virði í öllum þeim erfiðleikum sem
hann þurfti að upplifa.
Þetta var í síðasta sinn sem ég sá
Kjai'tan.
Hér á eftir eru nokkrar eldri
minningar:
Ungur drengur, sennilega 8-9
ára var mættur með móður sinni og
afa í Blindradeild Álftamýrarskóla,
hafði verið greindur með alvarlegan
hrörnunarsjúkdóm og sjónin var
þegar farin að daprast. Þessi ungi
drengur var Kjartan Magnússon og
nú átti hann í allmörg ár eftir að
stunda nám sitt í blindradeildinni
og þar hófust okkar kynni, sem síð-
an héldust alla tíð.
Snemma árs 1991 hóf Kjartan svo
nám í Öskjuhlíðarskóla og sama
haust byi'jaði ég einnig að kenna
þar.
Eflaust hefur Kjartan haft miklar
væntingar til skólavistar sinnar, því
hann var vel greindur og öðrum
góðum kostum búinn, en sjúkdóm-
urinn breytti þar öllu, með minnk-
andi sjón gat hann fljótlega ekki
fylgst með í bekknum sínum og í
vaxandi mæli varð hann að stunda
nám sitt inni í blindradeildinni og
svo fór að sjónin hvarf alveg og
fleira að láta sig, þá fór hann í
Öskjuhlíðarskólann þar sem hann
svo lauk sinni skólagöngu vorið
1994.
Síðustu árin átti Kjartan heimili á
sambýli að Stigahlíð 71 og þar var
vel um hann hugsað sem og líka í
Lyngási, en þar var hann í dagvist í
mörg ár.
Ekki má gleyma því að Kjartan
var einu sinni sjáandi, vel gefinn,
heilbrigður drengur sem hafði
væntingar um glæsta og góða fram-
tíð. Hann lék sér við önnur heil-
brigð börn og sótti skóla með þeim
og var á allan hátt venjulegur bæði í
gleði og sorgum. Hversu erfitt hef-
ur það verið fyrir hann, móður hans
og aðra nána aðstandendur þegar
hann greindist með þann hræðilega
sjúkdóm sem smátt og smátt braut
hann niður.
Er nokkuð undarlegt þó að
viðbrögð Kjartans væru oft hörð og
okkur sem umgengumst hann
stundum erfið?
Það var varla nema á tvennu von,
annars vegar að berjast eða gefast
upp.
Kjartani var aldrei uppgjöf í
huga. Hann bar höfuðið hátt meðan
hann gat, var ógleymanlegur þeim
sem honum kynntust og ætíð
drengur góður og vinsæll af öllum
þeim sem umgengust hann.
Dauða sínum tók hann með sömu
reisninni sem jafnan hafði auðkennt
líf hans.
Ég vil færa Kjartani alúðar þakk-
ir fyrir öll árin sem við áttum sam-
an, þau verða mér ætíð ógleyman-
leg.
Innilegar samúðarkveðjur til þín,
Björg, Ástu Margrétar, Þórðar og
Freysteins sem og til allra annarra
sem stóðu Kjartani nærri og þótti
vænt um hann.
Ég flyt ykkur einnig einlægar
samúðarkveðjur frá þeim kennur-
um og starfsfólki Öskjuhlíðarskóla
sem kynntist Kjartani þegar hann
var nemandi þar.
Þorbjörn Bjarnason.
Elsku Kjartan, vinurinn okkar
allra!
Nú ertu farinn frá okkur, burt úr
þessum harða heimi. Eftir lifir
minningin sem aldrei verður frá
okkur tekin. Ótal minningar sem við
munum ylja okkur við á ókominni
tíð. Þú áttir þínar erfiðu stundir en
miklu, miklu oftar varstu glaður og
alltaf „flottastur í heimi“.
Þér þótti vænt um alla sem í
kringum þig voru þótt stundum
fengjum við bæði skýr og skorinorð
svör þegar þér þóttu ekki passandi
tilsvörin okkar eða handtökin þegar
við aðstoðuðum þig. Þetta gleymdist
alltaf á svipstundu og fyrr en varði