Morgunblaðið - 10.04.1999, Page 43

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 10. APRÍL 1999 43
MINNINGAR
HELGA REGÍNA
EIÐSDÓTTIR
+ Helga Regína
Eiðsdóttir fædd-
ist að Krókum í
Fnjóskadal 15.
ágúst 1931. Hún
lést á heimili sínu á
Dalvík 2. aprfl síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Dalvíkurkirkju 9.
aprfl.
Vorið er komið en
þú ert farin. Lífsljósið
slokknað.
Hógværð, gleði, heil-
indi, fómíysi, kærleik-
ur, dugnaður, glettni, auðmýkt. Allt
þetta og svo margt margt annað
kemur upp í hugann þegar ég minn-
ist þín, Helga mín.
Eg var bara 17 ára þegar þú
tókst á móti mér á tröppunum á
Bárugötunni og bauðst mig svo
hjartanlega velkomna inn á heimili
ykkar Matta. Strax þá tókstu mér
eins og ég væri dóttir þín og á milli
okkar myndaðist vinasamband sem
hefur haldist síðan. Þær eru ófáai'
og jafnframt ógleymanlegar stund-
irnar við eldhúsborðið þegar skipst
var á skoðunum tímunum saman.
Þá mátti maður hafa sig allan við
til að ná öllu sem sagt var. Já, það
var mikið spjallað og mikið hlegið.
Glettnin í þér minnkaði ekkert
þrátt fyrir veikindin síðustu árin.
Þú lést heldur ekkert stöðva þig
þegar berjaferðir voru annars veg-
ar. Þegar þú gafst mér ber úr síð-
ust tínslu, spurði ég þig hvemig þú
treystir þér eiginlega til að arka
þetta upp um hæðir og hóla. Þá
sagðir þú: „Ef ekki vill betur til, fer
ég þangað skríðandi." Þessi orð
segja svo margt um þig. ÖIl þessi
elja og allur þessi vilji.
Já, Helga, þú hefur verið mér
mikið í gegnum árin og verður
alltaf „platamman“ í huga barn-
anna minna. Það eru forréttindi að
fá að þekkja mann-
eskju sem þig. Eg
þakka þér, Helga, all-
ar stundirnar sem við
höfum átt og þá sér-
staklega þessa indælu
stund sem við áttum
saman núna um dag-
inn þegar þú komst
suður. Ég áttaði mig
ekki á því þá að við
væmm að kveðjast í
hinsta sinn. Sofðu rótt,
mín kæra.
Elsku Matti. Ég bið
góðan Guð um að
styrkja þig, börnin
ykkar og fjölskyldur þeirra í sorg-
inni.
Fuglinn flýgur upp
og stefnir út til eyja -
nú er hann horfinn.
(Matsúó Basó.)
Elva Ósk Ólafsdóttir,
Andri, Agnes Björt og
Benedikt.
Lúinn anda ég legg nú af,
lífinu ráði sá sem gaf,
í sárum Jesú mig innvef,
sálu mína ég guði gef.
Ég var vakin að morgni fostu-
dagsins langa og mér sagt að þú,
amma Helga, værir farin frá okk-
ur. Ég var eins og slegin, því þessu
átti ég ekki von á. Vissulega varst
þú búin að vera mjög veik en þetta
er nokkuð sem maður hugsar ekki
um að gerist. Þegar þetta dundi yf-
ir mig fór ég að hugsa um hana
ömmu Helgu, þessa fallegu góðu
konu sem mér þótti svo undurvænt
um. Þetta var besta amma mín sem
var alltaf til í að gera allt fyrir alla
og var alltaf í góðu skapi, og gott ef
hún gat ekki lagað allt.
Það er svo margt sem mér finnst
að ég eigi eftir að segja við þig,
JÓHANN MATTHÍAS
JÓHANNSSON
+ Jóhann Matthí-
as Jóhannsson
fæddist á Bálka-
stöðum 16. október
1911. Hann lést á
Sjúkrahúsinu á
Hvammstanga 28.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Jóhann
Bergsveinsson,
bóndi á Bálkastöð-
um, og kona hans
Guðrún Elíasdóttir.
Jóhann var elstur
þriggja barna
þeirra. Systkini Jó-
hanns eru: Salóme, látin, og Elí-
as Bergsveinn.
Eftirlifandi eiginkona Jó-
hanns er Guðrún Magnúsdóttir,
f. 4. maí 1916. Þau eignuðust
átta börn, og eru sex á lífi. Þau
eru: 1) Jóhanna, f. 5.8. 1939, og
á hún fimm syni. 2) Hildigunn-
Með þessum fáu orðum vil ég
minnast afa míns. Það er ár síðan
ég sá hann síðast. Ég kvaddi
hann með þeim orðum að ég sæi
hann að ári, en hann hélt að það
yrði ekki, ég sagði að þá kæmi ég
og fylgdi honum síðasta spölinn.
Það þótti honum vænt um að
heyra.
Ég man eftir því að koma í sveit-
ina til afa og ömmu, þar var í nógu
að snúast, heyvinna, fara með og
ná í kýmar, farið á sjó til að vitja
um rauðmaganet og selnet, gera að
aflanum, reka féð úr heimatúnun-
um og ná í hesta og fara á hestbak,
af þeim var nóg. Eitt af áhugamál-
um afa voru hestar, hann hafði stóð
og ræktaði að litlu leyti. Hann fór á
ur, f. 7.8. 1940, d.
1.1. 1996, og átti
hún þijú börn. 3)
Hafsteinn, f. 23.11.
1944 og á hann tvö
börn. 4) Elísabet, f.
18.12. 1949, d. 15.1.
1996. 5) Berg-
sveinn, f. 16.6. 1951
og á hann ljögiir
börn. 6) Hörður, f.
29.1. 1955, og á
hann þrjú börn. 7)
Erna, f. 2.3. 1958,
og á hún þrjú börn.
8) Ragnheiður, f.
1.6. 1959 og á hún
þrjú börn.
Jóhann og Guðrún bjuggu
fyrstu árin í Reykjavík en flutt-
ust seinna að Bálkastöðum og
bjuggu þar allan sinn búskap.
Utför Jóhanns fer fram frá
Melstaðarkirkju í Miðfirði í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
öll hestamannamót sem hann gat
farið á, og ekki alltaf sem áhorf-
andi. Hann sýndi sína bestu hesta,
og kom oft heim með viðurkenn-
ingar fyrir þá.
Afi og amma byggðu upp húsin á
jörðinni, fyrst fjárhús og hlöðu, svo
seinna meir stórt íbúðarhús. Fjöl-
skyldan var stór, og alltaf einhver í
sumardvöl. Þegar afi og amma
hættu búskap fluttu þau að Laug-
arbakka, og var afí þar þangað til
hann fór á sjúkrahúsið á Hvamms-
tanga. Þar fékk hann góða umönn-
un og vil ég þakka starfsfólki þar
fyrir vel unnin störf.
Afi, ég kveð þig að sinni, og veit
að við hittumst annars staðar.
Guðrún.
elsku amma, sem ekki verður sagt.
Ég man eftir svo mörgum góðum
stundum, t.d. þegar þú dansaðir
fyrir okkur systkinin ef við vorum
að rífast og þá fannst okkur þú svo-
lítið skrítin en þú hafðir bara þinn
hátt á að stilla til friðar.
Það var alltaf svo gaman að
koma til ömmu á Dalvík og gista,
því þá vöknuðum við alltaf saman
snemma og fengum okkur te og
ristað brauð og gerðum svo ýmis-
legt. Mér fannst alltaf að allt sem
þú gerðir væri svo fallegt og svo
margt sem enginn gerir eins og þú
gerðir. Það tína t.d. fáir svona
marga lítra af berjum á ári hverju
til að senda fólki út um allt land
sultu, en svona varst þú, bara alltaf
að hugsa um aðra. Ég get ekki
munað annað en góðar stundir því
ég sá þig aldrei skipta skapi og
enda þótt þú værir búin að vera
svona veik lengi þá var léttleikinn
alltaf ofan á og ég dáðist að þér
fyrir það.
Ég man svo alltaf góðar stundir
sem við áttum í bústaðnum og þá
töluðum við mikið saman um alla
hluti. Þær voru líka ófáar flíkurnar
sem þú hafðir komið við og alltaf
vora þær jafn meistaralega gerðar,
enda gat amma allt.
Jæja, elsku besta amma mín, ég
gæti skrifað endalaust því það er
svo mikið gott um þig að segja, en
ég veit að núna líður þér betur og
ég veit að guð passar þig fyrir okk-
ur öll sem söknum þín svo mikið.
Ég mun sakna þín og hugsa fallega
til þín, elsku amma Helga. Guð
geymi þig.
Eg sendi þér vina mitt sætasta ljóð,
þú ert sætasta amma í heimi.
Þú hefur verið mér vinkona góð,
sá vinur sem aldrei ég gleymi.
Þú hefur verið mér vinkona slík,
að vandi er spor þín að fylla.
Von mín er sú að ég verði þér lík,
og veginn þinn fái að gylla.
Elsku afi Matti, guð styrki þig
og veri með þér á þessum erfíða
tíma.
Helga Maren og íjölskylda.
Kæri Jóhann. Mig langar að
kveðja þig með örfáum orðum. Það
var skrýtið að koma í vinnuna að
morgni 29. mars sl., vitandi það að
þú værir þar ekki lengur. Enginn
Jóhann sem þuldi upp vísurnar svo
tugum skipti; sama hvort það var
snemma morguns eða seint að
kvöldi, enginn Jóhann sem bað
mig að setjast niður hjá sér til þess
að spjalla um daginn og veginn,
eða til að biðja um fréttir utan úr
þorpi.
Ef ég lít til baka, þá er ein
skýrasta minningin sem ég á af
ykkur Guðrúnu frá því þegar ég
var um níu ára gömul. Það var þeg-
ar ég kom i heimsóknir til ykkar
með Evu frænku, til þess að fá rúg-
brauð með kæfu og tíu dropa
mjólk. Mikið hlógum við þegar
Guðrún hafði talið tíu dropa í bæði
glösin en svo hellti hún áfram í
þau.
Þegar ég svo fór að vinna í af-
leysingum á Sjúkrahúsinu á
Hvammstanga þá rifjuðust þessir
tímar upp fyrir mér og sérstaklega
þótti mér vænt um það þegar þú
sagðist muna eftir mér frá því ég
var yngri. Ég man svo vel þegar ég
sagði þér hverra manna ég væri og
þá sagðir þú strax: „Já, þorpar-
inn.“
Guðrúnu og fjölskyldu þinni
votta ég samúð mína og kveð þig
með bæn eftir Ingþór Sigurbjörns-
son:
Af öllum mætti óska minna,
alvaldi faðir
krýp ég þér.
Bið þú nauðum látir linna
líknandi þeim sem villtur er.
Styð þann veika,
vermandi höndum.
Veit honum lausn,
úr ánauðarböndum.
Inga Rut Ólafsdóttir.
JOHANN
GUÐMUNDSSON
+ Jóhann Guð-
mundsson bóndi
í Kolsholtshelli í
Villingaholtshreppi
var fæddur í Kols-
holtshelli 11. febrú-
ar 1920. Hann lést á
Borgarspítalanum
19. febrúar síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Vill-
ingaholtskirkju 27.
febrúar.
Mig langar þó seint
sé að minnast Jóhanns
Guðmundssonar í Kolsholtshelli
með örfáum fátæklegum orðum. En
það er nú svo að það flýgur hver
eins og hann er fiðraður. Við Jói
kynntumst úti í Vestmannaeyjum
þegar ég kem þangað á miðju sumri
1943 til að læra vélvirkjun, en hann
var að læra skipasmíði, en þar sem
liðin eru 56 ár síðan þá man ég ekki
hvernig þetta byrjaði. Ég man nú
ekki betur en að við höfum fylgst að
í gegnum kvöldskóla iðnaðarmanna,
en ég hljóp yfir fyrsta bekk. Jói var
drjúgur námsmaður sérstaklega
var hann góður teiknari og í reikn-
ingi. Við störfuðum talsvert saman í
Félagi iðnnema og fórum a.m.k.
einu sinni saman á iðnnemasam-
bandsþing í Reykjavík. Hann var
góður spaugari og sá oft betur en
margur annar skemmtilegu hliðarn-
ar á tilverunni og deildi því þá með
mér og fleirum.
Jóhann var sérlega góður smiður.
Ég komst að því vegna þess að ég
þekkti meistara hans í iðngreininni
vel, en það var Brynjólfur heitinn
Einarsson og svo unnum við Jói
talsvert saman á kvöldin og um
helgar. En þá vorum við að smíða
húsgögn. Þetta gerðum við þegar
ýmsir aðrir lærlingar voru að
skemmta sér en við töldum að við
hefðum ekki efni á að skemmta okk-
ur um hverja helgi og eyddum því
tímanum í húsgagnasmíði, reyndar
fyrir okkur sjálfa, en ekki veitti nú
af því til að setja í herbergin okkar.
Hann bjó í Sólhlíð 5 en ég á Vest-
mannabraut 32 hjá Arna í Görðum.
En það sem ég ætlaði að segja var
að auðvitað gerðum við margar vit-
leysur í þessari húsgagnasmíði. En
alltaf fór það nú svo að Jói bætti úr
þeim og oftast svo vel að hluturinn
varð betri en áður hafði verið ætlað.
Ég get bætt því við hér að ég
heimsótti Jóa fyrir um það bil einu
og hálfu ári og þá sá ég hejma hjá
honum skáp og borð sem við höfð-
um smíðað á þessum árum í Eyjun-
um, svo vel hafa þau dugað.
Það var dálítið skrýtið að þó að ég
væri að læra vélvirkjun og hann
skipasmíði þá kenndi hann mér að
smíða skeifur undir hesta. Þær
sendi ég svo til pabba og þóttu, held
ég, ekkert slæmar.
Ekki bar á því þá að Jói væri hag-
yrðingur. Þó má það vel hafa verið
en hann hefur þá vel farið með það.
Hitt vissi ég að hann vissi alveg
hvemig vísur áttu að vera í laginu.
En ég taldi það vera vegna þess að
Brynjólfur meistari hans var mjög
vel hagorður og alltaf yrkjandi og
gaman hafði Jói af smellnum vísum
og reyndar las hann talsvert kvæði
og hafði yndi af.
Ekki veit ég hve mikinn áhuga
hann hafði fyrir íþróttum en ég vissi
að hann hafði æft eitthvað glímu og
svo vissi ég að hann tók þátt í
skautahlaupi hér á tjörninni þegar
hann vann í Daníelsslipp og þá á
heimasmíðuðum skautum. Ekki veit
ég um nein afrek í þessum íþróttum
enda skipti meira máli að taka þátt
en að sigra.
Jói var karlmenni að burðum og
ekki veitti af í skipasmíðum á þess-
um árum sem allt eða flest byggðist
á handavinnu.
Já, við áttum margar ógleyman-
legar stundir í Eyjum, bæði heim-
sóttum við oft hvor annan og
löbbuðum upp á fjöll. Eitt sinn man
ég eftir að við fórum ásamt fleirum
út í Ystaklett og slök-
uðum Jóni Þórðarsyni
niður í bjarg eftir
svartfuglseggj um.
Þetta var um miðja
nótt því auðvitað vor-
um við að stelast. Þá
voru handtök Jóa góð
og ekki veitti af því
einn undirsetumaður-
inn, Sveinn Þórðarson,
hljóp frá kaðlinum til
að fylgjast með Jóni,
hann var svo spenntur
og/eða forvitinn.
Svo fór samveru-
stundum okkar fækk-
andi eftir að vð fluttum frá Eyjum
upp á fastalandið. Ekki man ég
lengur hvaða ár það var en þá vann
ég í vélsmiðjunni Dynjandi og þar
voru framleiddir lofthitunarkatlar.
Þá var verið að byggja Þjórsárver í
Villingaholtshreppi og ákveðið að
hita húsið upp með slíku apparati.
Ég var sendur til að setja tækið
upp. Þetta var nokkuð stór ketill og
talsvert þungur. Hann var kominn
uppá senu þegar ég kem en þá þá er
eftir að koma honum niður í kjallara
sem var undir senunni. Ketillinn var
það hár að hann varð að standa dá-
lítið upp úr senugólfinu. Þarna voru
saman komnir nokkrir menn úr
sveitinni, m.a. Jói, sem var þá farinn
að búa í Kolsholtshelli. Upphófust
nú nokkrar umræður um hvernig
best væri að slaka katlinum niður.
Sumir hölluðust að því að reisa
gálga yfir gatinu og nota hann.
Fleiri tillögur komu fram, minnir
mig. Jói lagði lítið eða ekkert til
málanna en laumaði sér upp í rjáfur
yfir klæðningunni sem var í loftinu.
Hann hafði með sér borsveif og kað-
al. Hann boraði eitt gat niður úr
klæðningunni, renndi þar niður öðr-
um enda kalalsins, en batt hinn um
sperru. Þá var nú vandinn leystur
og katlinum fírað á sinn stað. Þarna
voru ekki notuð mörg orð. Ég gisti
svo hjá Jóa eina nótt. Ég held ekki
að ég hafi mikið sofið því við höfðum
svo margt um að spjalla og þá
komst ég að því að Jói hafði bætt
miklu við sig í ýmiskonar vísdómi,
ekki síst í jarðfræði. Reyndar var
hann mjög vel að sér í vélfræði og
hafði lesið sér mikið til í þeim fræð-
um.
Að lokum vil ég svo segja þetta:
Því miður var ég of latur til að tala
oftar við Jóa, taldi að þetta væri
alltaf hægt, en verð víst að viður-
kenna það sem Einar Bragi segii' í
eftirmælum um Sigjón í Borgar-
höfn: „Maður má aldrei geyma sér
gamalt fólk.“
Ég vil svo að lokum senda að-
standendum Jóa mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Benedikt Sigurjónsson.
Skila-
frestur
minning-
argreina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. I mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.