Morgunblaðið - 11.07.1999, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 11. JÚLÍ 1999 3ií
JAKOB
HALLGRÍMSSON
+ Jakob Hall-
grímsson fædd-
ist í Reykjavík 10.
janúar 1943. Hann
lést í Reykjavík 8.
júní síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fríkirkjunni í
Reykjavík 18. júní.
Er við hjónin vorum
nýkomin í sumarleyfi á
Mallorca barst okkur
fregnin: „Hann Jakob
okkar er dáinn.“ í svip-
inn verður allt kalt og
það er eins og tíminn standi kyrr.
Síðan fara innri augu okkar að sjá
ýmsar myndir samferðamannsins.
Það var íyrir mörgum árum, að
Jakob kom til mín á Akranes, en þá
var vaknaður áhugi hans á að nema
organleik, jafnframt því að vera
fiðlukennari við Tónlistarskólann.
Mér er hann minnisstæður sem
einn hinn allra nákvæmasti nem-
andi sem ég hef haft um dagana.
Eftir vetunnn skildu leiðir og hann
fluttist til Isafjarðai’ og þá sérstak-
lega til að geta notið handleiðslu
hins mikilhæfa kennara Ragnars H.
Ragnars á Isafirði.
Eg átti eftir að komast að raun
um að orgelnámið hjá Jakobi var
ekki einhver bóla, heldur var þar al-
vara á bak við, sem lauk með 8. stigi
í orgelleik. Frá ísafjarðardvöl sinni
hafði Jakob margt að segja bæði af
skólahaldi og kennsluháttum. Ragn-
ar H. var þekktur fyrir að smita
nemendur sína af krafti, dugnaði og
áhuga. Hrós frá hans hendi var
mikil upphefð.
Einum af nemendum Ragnars
hafði gengið erfiðlega á vikulegum
tónfundi og var hann yfirheyrður af
kennara sínum með svofelldum orð-
um: „Hvað æfir þú þig lengi á dag?“
„Ég, ég héma, sko, æfi
mig tvo klukkutíma á
dag,“ svaraði hinn
skelkaði nemandi. „Það
er ekki satt,“ mótmælti
þá kennarinn, „og
farðu heim og æfðu þig
og spilaðu svo sóma-
samlega næst.“ Jörðin
snerist sem fyrr, og
aftur var kominn
sunnudagur. Drengur-
inn spilaði nú lýtalaust
og af öryggi og festu -
„eins og engill", eins og
Jakob sagði, og þegar
drengurinn hafði upp-
skorið lófaklapp, hneigt sig í spari-
fötunum, því þannig urðu allir að
vera klæddir á tónfundum, var hann
gripinn á leið í sæti sitt, og fékk nú
ræðu sem nú var í öðrum dúr. Sú
ræða byrjaði á orðunum: „Þú átt
alla mína aðdáun og virðingu ..." og
nú sveif nemandinn í sætið. Slíkar
sögur sagði Jakob mér oft af hinum
frábæra kennurum er hann hafði
haft kynni af um dagana. Lífs-
reynsla hans var mikil á því sviði,
enda hafði hann notið kennslu í
Moskvu í hinni frægu Tónlistaraka-
demíu þar. Ég held að það séu ekki
margir sem hafa notið þess að hlýða
á jafn marga fágæta snillinga og
Jakob í Moskvudvöl sinni. Það voru
þeir Richter, Gilels, Rostropovitch,
Kogan og Oistrakh, svo að nokkrir
séu nefndir, en þetta voru, eins og
allir vita, frábærir hljóðfæraleikar-
ar, sem opnuðu mönnum undursam-
lega heima hver á sinn sérstæða
hátt.
Þegar Jakob er farinn, spyr mað-
ur sig, hvers vegna fræddist maður
ekki meira og lét hann segja sér
betur og meira frá námi sínu og
reynslu? Og maður finnur hvað
mínúturnar hefðu getað orðið dýr-
mætar - sem ekki voru nýttar.
Þekkingu sína og reynslu bar
hann nemendum sínum, sem hann
sinnti af alúð í Tónskóla þjóðkirkj-
unnar og víðar.
Þegar hlé varð á kennslunni greip
hann oft í orgelið og notaði tímann.
Undraðist ég hvemig hljóðfærið gat
hljómað í höndum hans, en það var
stríðsframleiðsla frá 1943. Svo var
kannske farið út í bakarí og keypt
kaka og sest yfir kaffibolla og jafn-
vel kveikt í vindli, ef vissir kennarar
voru hvergi nálægh’. Þannig var allt
þægilegt og heimilislegt í kringum
Jakob.
Mjög gott var að leita til Jakobs
með marga hluti og nýttist vel
hljómfræðikunnátta hans ef á þurfti
að halda.
Dag nokkurn bar fyrir augu mín
lítið lag, en það var:
0, undur lífs, er á um skeið
að auðnast þeim, sem dauðans beið.
Þetta lag er eitt af þeim frækom-
um, sem Jakob lét eftir sig. Ég verð
að viðurkenna að það opnaðist mér
ekki við fyrstu heyrn, en hefur orðið
mér æ kærara er stundir hafa liðið.
Sálmurinn og lagið eru sem tvær
dýrmætar perlur sem lýsa skært í
þeim sviptingum sem oft geta orðið
í lífinu. Þorsteinn Valdimarsson
kemst þannig að orði í sálminum:
Ég svara, Drottinn, þokk sé þér!
Af þínu Ijósi skugginn er...
Þetta verða þau að reyna eigin-
konan og bömin hans ungu, sem í
einni svipan hafa misst skilningsrík-
an félaga og vin, sem svo ríkur var
af öllu - nema veraldarauði.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri’ en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
I þeirri vissu er kær vinur, kenn-
ari og listamaður kvaddur.
Haukur Guðlaugsson.
ARIGUÐBRANDUR
ÍSBERG
+ Ari Guðbrandur
fsberg fæddist
16. september 1925 á
Möðrufelli í Hrafna-
gilshreppi, Eyjafirði.
Hann lést 27. júní
síðastliðinn. Utför
hans fór fram 5. júlí.
Skjótt hefh’ sól
bragðið sumri. Jóns-
messan var tæpast lið-
in með bjartri nóttu og
sólríkum dögum þegar
Stefán Sörensson fyrr-
verandi háskólaritari
flutti þá harmafregn að Ari ísberg
hefði fengið slag og óvíst hversu fara
mundi. Hinn 27. júní barst svo hel-
fregnin. Veikindin og andlátið kom
því óvænna því að fáum kvöldum áð-
ur ræddum við saman símleiðis. Ari
var þá glaður og reifur og við rædd-
um nokkra stund um daginn og veg-
inn áður en við tókum á okkur náðir.
Á komandi hausti er liðin hálf öld
og fimm vetrum betur frá því fund-
um okkar bar fyrst saman í fjórða
bekk máladeildar í MA haustið
1944. Við vorum lengst af sessu-
nautar þrjá vetur, þar til við braut-
skráðumst vorið 1947. Leiðir okkar
lágu saman á ný um haustið því að
við urðum herbergisfélagar á
Gamla-Garði fyrsta veturinn og
fram yftr jól þann næsta. Enda þótt
við stunduðum ekki sömu lærdóms-
grein héldum við norðanmenn og
sambekkingar hópinn og stundum
saman var unað við gamanmál og
aðra skemmtan, en leiðigjörnum
námsbókum ýtt til hliðar. Margs er
að minnast frá þessum löngu liðnu
dögum og „endurminningin merlar
æ í mánasilfri það sem var“. Þessi
orð ber ekki að skilja svo að við
hefðum vanrækt námið, enda vor-
um við Ari samferða í
ársbyrjun 1953 að
þreyta lokaprófin hvor
í sinni grein.
Leiðir okkar skildu
þegar hinum æsku-
glöðu stúdentsárum
lauk. Það var ekki fyrr
en undir lok áratugar-
ins að þær lágu saman
að nýju hér í Reykja-
vík. Állt hafði þá annan
róm en áður og hið
áhyggjulausa stúd-
entalíf heyrði sögunni
til. Ari hafði þá bætt
ráð sitt og gengið að
eiga Halldóru Pálsdóttur Kolka 7.
maí 1955 og hálfu öðru ári áður
varð hann lögfræðingur við Iðnað-
arbanka íslands. Vinátta okkar og
samneyti hélst óbreytt alla tíð,
enda var Ari mikill vinur vina sinna
og tryggðatröll. Okkur kom alla tíð
einkar vel saman og alltaf var leitað
til hans ef einhvern vanda bar að
höndum.
Foreldrar Ara voru Áraína Hólm-
fríður Jónsdóttir og Guðbrandur Is-
berg sýslumaður í Húnavatnssýslu.
Ai-i var fjórða bara þeirra, en alls
voru þau níu. Það hafa verið daprir
dagar á heimili sýslumanns þegar
Árnína lést frá barnahópnum þegar
yngsta baraið, Arngrímur, vai’ ein-
ungis fjögurra vetra.
Ari ísberg var einkar dagfar-
sprúður, en dulur í skapi og flíkaði
ekki tilfinningum sínum. Eg man
varla til að hann nefndi móður sína á
nafn. Samt hafði eg á tilfinningunni
að móðurmissirinn hefði verið hon-
um næsta þungbær. Eg vildi heldur
ekki brydda upp á því umræðuefni
að fyrra bragði þó að margt væri
rætt á þeim dögum þegar við fylgd-
umst næstum daglega að.
Ari var mikill hamingjumaður í
einkalífi. Þau Halldóra eignuðust
þrjá syni og barnabömin fluttu með
sér Ijós og líf í heimilið í Tómasar-
haga 11 þegar kveldaði dögunum.
Dóra og hann vora glaðvær og
gestrisin heim að sækja. Þær
mörgu ánægjustundir sem við vinir
þeirra áttum þar er ljúft að muna
og skylt að þakka við leiðarlok.
Fyi-ir hönd samstúdenta frá MA
vorið 1947 leyfi eg mér að þakka
fyrir samfylgdina og áratuga vin-
áttu og votta eiginkonu, börnum
og ættmennum öllum einlæga
samúð.
Aðalgeir Kristjánsson.
t
Alúðarþakkir til allra þeirra er auðsýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elsku-
legrar eiginkonu minnar, móður og ömmu,
HELGU A. CLAESSEN,
Grandavegi 47,
Reykjavík.
Friðrik P. Dungal,
Helga K. Bjarnason,
Leifur Björn Dagfinnsson, Hlín Bjarnadóttir.
JÓN
KRISTJÁNSSON
+ Jón Kristjánsson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 26.
febrúar 1929. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli í
Reykjavik 18. júní
síðastliðinn og útför
hans fór fram frá
Fossvogskirkju 25.
júní.
Heiðursmaður hefur
kvatt. Það duldist eng-
um sem Jóni kynntist
hve vönduð og heil-
steypt manneskja hann var. Þar fór
óvenju mikið ljúfmenni sem snerti
streng í hjarta samferðafólks síns
og var ég þar engin undantekning.
Ég kynntist Jóni og hans miklu
manngæsku í gegnum 7 ára sam-
búð með yngsta syni hans Krist-
jáni. Fljótt varð mér ljóst að hval-
reki minn birtist ekki eingöngu í
vönduðum syni hans heldur ekki
síður í þeim tengdaforeldum sem
mér hlotnaðist að kynnast og njóta
ógleymanlegra stunda með. Jón
var skemmtilegur og mannblend-
inn maður sem lét félagsmál sig
miklu varða og starfaði í þágu ann-
arra af miklum dugnaði.
Það voru ófáar stundirnar þar
sem kímni Jóns fékk notið sin og
var hann oft agalegur brandarakall
sem fékk fjölskyldu sína til að kút-
veltast í sófanum. Barnabörn
Nonna fóru ekki varhluta af þeim
grallara sem vaknaði í
hjarta hans þegar þau
bar að garði.
Það er ógerlegt að
minnast Nonna án
þess að sjá hann fyrir
sér í „moldvörpubún-
ingi“ sínum að bar-
dúsa í garðinum uppi í
sumarbústað og allir
litlu „gimsteinarnir"
hans í kringum hann
að „vinna með afa“, þá
var Nonni ánægðast-,
ur. Hamingjusamur
kom hann í snjáðu
flauelsbuxunum sínum, forugur
upp fyrir haus að fá kaffisopa og
gleðin skein úr hverjum andlits-
drætti. Svo var hann rokinn aftur
og barnaskarinn fylgdi honum fast
á hæla, það var svo margt að gera í
garðinum. Og þannig tel ég Jón
hafa litið lífið sjálft.
Jón ræktaði ekki bara garðinn
sinn í sumarbústaðnum, heldur
lagði alúð við að rækta þau blóm
sem spretta upp af vináttunni. Við
ylinn af minningunni um einstakt
ljúfmenni rækta ég nú það blóm
sem spratt í þvi spori sem Jón
skildi eftir í hjarta mínu.
Takk fyrir allt og allt. Hvíldu í
friði, elskulegi vinur.
Elsku Inga, Kalli, Þóra og Krist-
ján, tengdabörn og bamaböm.
Minning um heiðursmann lifir í
hjörtum okkar allra.
Rebekka Rán.
ÁGÚSTA SIF
HÓLMS TEINSDÓTTIR
+ Ágústa Sif Hólmsteinsdótt-
ir fæddist á fæðingardeild
Landspítalans 11. mars 1999.
Hún lést 3. júlí siðastliðinn. Útför
hennar fór fram 8. júlí.
Það er kveðjan: kom til mín!
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum
hólpin sál með ljóssins öndum.
(Bjöm Halid.)
Okkur langar í örfáum orðum að
kveðja þig, elsku litla Ágústa Sif.
Þó svo að við hefðum ekki fengið
tækifæri til að kynnast þér eins
mikið og við hefðum viljað, þótti
okkur mjög vænt um þig og erum
þakklát fyrir þau fáu skipti sem við
hittumst. Hvað þú varst yndisleg
og falleg lítil stelpa munum við
aldrei gleyma þó þú sért farin frá
okkur. Guð hefur haft einhverja
ástæðu til að taka þig svona
snemma og við vitum að hún er
góð, og þér líður vel.
Vertu sæl elsku Ágústa Sif og
megi Guð gæta þín og vernda.
Hví var þessi beður búinn
barnið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Elsku Hólmsteinn, Elín og Ei-
ríkur Jón, megi Guð hjálpa ykkur í
gegnum sorgina með gæsku sinni
og styrk.
Samúðarkveðjur,
Haukur, Rakel Dögg
og Helga Lind.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.r
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Halldóra Kolka ísberg,
Baldur Ingi fsberg,
Páll Kolka fsberg, Ásta Bárðardóttir,
Guðbrandur Árni fsberg, Bjarni V. Sigurðsson
og barnabörn.
Lokað
veröur mánudaginn 12. júlí frá kl. 8.20—13.00 vegna jarðarfarar
EYJÓLFS SVERRISSONAR.
Þjóðhagsstofnun.