Morgunblaðið - 12.08.1999, Síða 51

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 12. ÁGÚST 1999
MÁLFRÍÐUR LÁRA
JÓHANNSDÓTTIR
+ Málfríður Lára
Jóhannsdóttir,
húsmóðir, fæddist á
Hellissandi 17. maí
1923. Hún lést á
heimili sínu, Lang-
eyrarvegi 20 í Hafn-
arfírði, 8. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jóhann
Kristinn Jónsson,
útvegsbóndi á Hell-
issandi, f. 17. júlí
1887 í Bjarneyjum,
d. 16. aprfl 1970 í
Reykjavík og k.h.
Lárensina Lárus-
dóttir, f. 5. febrúar 1890 í Nes-
hreppi á Snæfellsnesi, d. 10.
ágúst 1952 í Reykjavík. Systkini
Málfríðar eru: Lúðvík Mouhl,
skipamiðlari í Reykjavík, f.
1912, d. 1968; Guðrún, f. 1913, d.
1940; Jóhanna, kennari, f. 1918,
d. 1985; Lárus, sjómaður, f.
1928, d. 1970 og Ragna Kristín,
húsmóðir í Reykjavík, f. 1931.
Hinn 21. janúar 1951 giftist Mál-
fríður eftirlifandi eiginmanni
sinum, Sverri Erni Valdimars-
syni, prentsmiðjusljóra, f. 16.
desember 1923. Hann er sonur
Valdimars Kristjáns Guðmunds-
sonar, prentara í Reykjavík, f.
1898, d. 1975 og Vilborgar
Bjargar Þórðardóttur, húsmóð-
ur, f. 1889, d. 1968. Börn Mál-
fríðar og Sverris eru: 1) Guð-
mundur Ingvi, læknir, f. 26.
febrúar 1950, kvæntur Kristínu
Karlsdóttur, kennara. Börn
þeirra eru Olöf Ösp, f. 1981 og
Tengdamóðir mín elskuleg er nú
látin eftir stutt en erfið veikindi.
Ekki eru nema tæpar sjö vikur frá
því er við vissum að hún gekk með
alvarlegan sjúkdóm, krabbamein,
sem nú hefur haft fullan sigur eftir
svo stuttan tíma.
Það eru liðin rúm 27 ár frá því að
ég kynntist Fríðu fyrst. Ég hafði
kynnst syni hennar, Þórði, í
menntaskóla en við erum samstúd-
entar. Ung, ástfangin og óörugg
var ég þegar hann kynnti mig fyrir
móður sinni sem sýndi það strax
við fyrstu kynni hve þægilegt og
gott var að umgangast hana. Hún
bauð mig velkomna á sinn hógværa
hátt en hlýjan og brosið sagði meir
en mörg orð. Mér leið strax eins og
Björn Ómar, f. 1985.
Frá fyrra hjóna-
bandi á Guðmundur
Draupni, f. 1972,
móðir hans er
Þuríður Fannberg.
Draupnir er kvænt-
ur Önnu Sigurvins-
dóttur og eiga þau
Bryndísi Ingu, f.
1997. 2) Valdimar
Örn, prentsmiður, f.
27. mars 1951,
kvæntur Ingunni
Hauksdóttur ritara.
Börn þeirra eru
Sverrir Örn, f.
1974, Fríða Rós, f. 1977 og
Haukur, f. 1980. 3) Þórður,
framkvæmdastjóri, f. 24 aprfl
1952, kvæntur Lilju Héðinsdótt-
ur, kennara. Börn þeirra eru
Vilborg, f. 1976, Héðinn, f. 1982
og Bryndís Þóra, f. 1988. 4)
Lára Björg, hjúkrunarfræðing-
ur í Noregi, f. 28 janúar 1954,
gift Roald Borthne, lækni. Börn
þeirra eru Vidar, f. 1979, Heidi,
f. 1982 og Sandra, f. 1988.5) Vil-
borg, kerfisfræðingur, f. 19 júní
1957, gift Guðmundi Rúnari
Guðmundssyni, hagfræðingi.
Sonur þeirra er Ragnar, f. 1982.
6) Aðalsteinn, f. 20 júní 1960.
Málfríður starfaði á sínum
yngri árum hjá Ingólfsapóteki,
en var húsmóðir stærstan hluta
ævinnar.
títför Málfríðar fer fram frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag og hefst athöfnin klukkan
15.
ég væri komin inn á mitt annað
heimili, og þannig vildi Fríða líka
hafa það. Allir vinir bamanna henn-
ar voru velkomnir hvenær sem var.
Alltaf var nóg rými og nóg til fyrir
alla. Sunnudagamir og máltíðimar
sem ég átti ófáar á Langeyrarveg-
inum hjá henni og Sverri á næstu
ámm em mér ógleymanlegar. Þó
að nokkrir vinir eða vinkonur bætt-
ust við með litlum sem engum íyr-
irvara var alltaf komið að veislu-
borði sem hún veitti af af mikilli
ánægju. Þá var oft mikið fjör er
synimir fjórir og dætumar tvær
ásamt vinum og vinkonum vora
mætt. Tíu til tólf manns í mat, bara
si svona, það var eitthvað sem
Fríðu fannst ekki tiltökumál og
MINNINGAR
reiddi hún íram dásamlegan veislu-
mat á engum tíma. Allir hlógu og
skemmtu sér, Sverrir sagði sögur
og Fríða hló og sussaði. Þannig
sýndi hún höfðinglyndi sitt og
elskaði glaðværð í kring um sig. Á
þessum áram voram við yngra fólk-
ið oft upptekin af okkur sjálfum og
heimur okkar snerist um möndul
skóla, náms, skólafélaga, stofnun
heimilis og allt sem því fylgir.
Þessu sýndi Fríða mikinn skilning
og áhuga og var boðin og búin til
aðstoðar með allt sem hún gat.
Eftir að barnabömin bættust í
hópinn, en þau era alls þrettán, var
gott að koma til ömmu og fá að
dvelja um stund eða jafnvel lengri
tíma ef foreldrar voru á flakki.
Börnum okkar Þórðar þremur hef-
ur hún verið afar kær sem þeirra
eina amma eftir að ég missti móður
mína fyrir sautján áram. Börnin
minnast nú ömmu sinnar með
söknuði. Á þeim erfiða tíma sýndi
hún líka vel hvern mann hún hafði
að geyma. Ræktarsemi og um-
hyggja hennar í minn garð komu
þá vel í ljós. Hún var tilbúin til að
hjálpa mér að komast að sjúkra-
beði móður minnar hvenær sem
hentaði með því að annast bömin
og styðja mig á allan máta. Þannig
var Fríða, vildi öllum hjálpa, sýndi
tryggð og örlæti hjartans. Hún bað
aldrei um neitt fyrir sjálfa sig, en
gaf af sjálfri sér og böm hennar og
fjölskyldur þeirra nutu umhyggju-
semi og elsku hennar ríkulega.
Þannig innrætti hún afkomendum
sínum tryggð og heiðarleika sem
hún sýndi sjálf í sínum verkum. Nú
seinni árin höfum við Þórður og
börnin notið þess að hafa Fríðu,
Sverri og Aðalstein heima hjá okk-
ur á aðfangadagskvöld. Jólin vora
aldrei alveg komin fyrr en þau birt-
ust að messu lokinni. Það verður
sorg og söknuður nú á næstu jól-
um, en allt er breytingum háð og
ekkert varir til eilífðar. Síðustu
vikumar var Fríða svo lánsöm að
fá að dvelja heima þrátt fyrir veik-
indin. Það er mest Lára dóttur
hennar að þakka, en hún kom frá
Noregi með fjölskyldu sína og
sinnti móður sinni í veikindunum af
mikilli alúð ásamt systkinum sín-
um. Hún lést síðan sl. sunnudag í
faðmi fjölskyldunnar heima á
Langeyrarveginum.
Elsku Sverrir, ég sendi þér mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur,
missir þinn er mestur eftir hálfrar
aldar samvistir við Fríðu. Guð
blessi minningu hennar.
Lifja Héðinsdóttir.
Elsku Fríða amma mín er nú
látin og ég sakna hennar mikið.
Frá því að ég var sex ára gömul
var hún eina amma mín og hún
var ekta amma. Búin að ala upp
heilan her barna og barnabarna
með miklum ágætum. Amma mín
kunni að prjóna, hún bakaði bestu
skúffukökuna, eldaði besta lærið
og ekki má gleyma jóalafrómasin-
um sem var engu líkur.
Fyrstu minningar mínar um
ömmu era án efa þær þegar ég
stóð undir þurrkunni eftir sund
með ömmu í vesturbæjarlauginni,
en amma og afi fóru á hverjum
degi í laugina. Einnig er mér
minnisstætt þega ég og Fríða Rós
frænka vildum fara í búleik í
hrauninu við Langeyrarveginn og
amma fann til fyrir okkur dót til
að hafa í búinu. Amma hætti í
raun aldrei að gefa okkur dót í bú-
ið þó seinna meir hafi það frekar
verið eitthvað úr kjallaranum til
að hafa í herberginu eða í fyrstu
íbúðinni.
Ég er þakklát fyrir allar góðu
stundirnar sem ég átti með ömmu.
Þær voru ófáar og eftir að við fjöl-
skyldan fluttum nær Langeyi’ar-
veginum urðu heimsóknir tíðari.
Þegar afi og amma fóru í
göngutúr var ágætt að koma við
hér heima og svala þorstanum.
Við systkinin voram líka alltaf vel-
komin í mat til ömmu ef mamma
og pabbi voru ekki heima og auð-
vitað vildu allir ömmumat frekar
en samsull stóru systur.
Það eru ekki nema sex vikur
síðan pabbi hringdi í mig frá út-
löndum og sagði mér frá því að
amma hefði greinst með alvarleg-
an sjúkdóm. Þá voru flest systkini
pabba á ferðalögum. Að hafa get-
að verið ömmu innan handar á
þessum stutta tíma er mér ómet-
anlegt því það er með sanni sælla
að gefa en þiggja. Á þeim tíma
hefði ég aldrei trúað því að amma
færi svona fljótt, en á sunnudag-
inn sá ég þó að sálin hennar
ömmu var flogin burt og vonandi
líður henni vel. Hjá ömmu leið
mér alltaf vel, hún var svo hjarta-
hlý og góð. Ég bið góðan Guð að
varðveita ömmu og hjálpa afa og
okkur hinum að takast á við sorg-
ina. Blessuð sé minning ömmu
minnar.
Vilborg.
Fátt er þungbærara en að sjá á
eftir nánum vinum þegar þeir
kveðja þetta jarðlíf. Kær vinkona,
Málfríður Lára Jóhannsdóttir, er
látin. Við kynntumst þegar við
voram báðar ungar og ólofaðar.
Seinna hélst sambandið og var^
jafnvel enn nánara þegar við voí^“
um báðar komnar með mann og
börn. Flestar helgar fórum við,
maðurinn minn og ég, með börnin
í heimsókn til Fríðu og Sverris og
nutum þar ótrúlegrar gestrisni,
sama hvað við komum oft og sama
hvað við voram mörg. Bömin
þeirra sex eru líka öll sérlega
elskuleg og ég held að það sé ein-
stakt hvað þau hafa haldið vel
saman.
Sambandið milli heimilanna
hélst og oft var farið í sameiginleg
ferðalög með allan krakkaskar-'*-
ann. Eða við hjónakornin brugð-
um okkur saman í reisur til út-
landa. Þá var oft glatt á hjalla.
Einnig vorum við Fríða saman í
saumaklúbbi ásamt nokkrum öðr-
um æskuvinkonum. Þessi hópur
hefur ævinlega verið mjög sam-
hentur og karlarnir hafa fengið að
vera með í samkvæmum, ferðalög-
um, innanlands og utan og nú síð-
ari árin höfum við haldið uppi
þeim fasta sið að fara saman í leik-
hús og að lokinni leikhúsferð höf-
um við farið heim til hver annars
til skiptis og gert úttekt á leikhús-
verkunum og rætt frammistöðu
leikaranna. Eins og við var að bú^.
ast var alltaf sérlega höfðinglega
tekið á móti okkur á heimili Fríðu
og Sverris.
Nú hefur því miður verið að
fækka í saumaklúbbnum og við
sem eftir lifum söknum sárt þeirra
sem gengnar eru.
Fríða var alltaf létt á fæti og
létt í lund og hún hafði ótrúlega
smitandi hlátur. Og engum hef ég
á lífsleiðinni kynnst jafn gjafmild-
um og þeim hjónum. Alltaf voru
þau sígefandi af öllu sem þau átt%j
og ætluðust aldrei til þakklætis að
launum.
Síðustu árin hefur Fríða átt við
nokkurt heilsuleysi að stríða. Þó
kom það okkur vinum hennar á
óvart hvað henni hrakaði fljótt nú
þegar illkynja sjúkdómur • skaut
upp kollinum fyrr í sumar.
Við hjónin eram mjög þakklát
fyrir að hafa á langri ævi notið
vináttu Fríðu og að hafa kynnst
öllum hennar góðu eiginleikum.
Ekki held ég að hægt sé að hugsa
sér vandaðri manneskju.
Að lokum vottum við Sverri og
börnunum og allri fjölskyldunni
okkar innilegustu samúð.
Ingibjörg Þorkelsdóttir.
SVEINBJÖRN ANTON
JÓNSSON
+ Sveinbjörn Ant-
on Jónsson
fæddist í Hlíðar-
haga, Saurbæjar-
hreppi í Eyjafirði,
26. júní 1925. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Fjórðungs-
sjúkrahússins á
Akureyri 29. júní
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Akureyrarkirkju 6.
júlí.
Að leiðarlokum vil
ég minnast svila míns,
Sveinbjörns Jónssonar, og þakka
honum samfylgdina.
Þegar vertíðir í Eyjum voru og
hétu flykktist fólk hvaðanæva af
landinu til Eyja í atvinnuleit. Vet-
urinn 1948 héldu tveir félagar frá
Akureyri til Eyja í þeim tilgangi.
Þeir réðu sig í Hraðfrystistöð
Vestmannaeyja í „flökun“ eins og
það var kallað. Annar þeirra var
Sveinbjörn.
Má segja að þetta hafi verið
mikill örlagavaldur fyrir hann, því
á sama stað starfaði ung stúlka,
Erla Einarsdóttir.
Hún og Sveinbjörn felldu hugi
saman og þar með
voru örlögin ráðin.
Um sumarið héldu
þau til Akureyrar og
byrjuðu að búa þar
um haustið.
Sveinbjöm gerðist
leigubifreiðarstjóri á
Bifreiðastöð Oddeyr-
ar. Þetta var oft á tíð-
um erfið vinna, ekið
um langan veg á
vondum vegum og oft
fylgdu mikla vökur í
starfinu.
Árið 1970 flutti fjöl-
skyldan til Vest-
mannaeyja. Sveinbjörn hóf störf
við fiskvinnslu og starfaði við
hana þar til eldgosið hófst á
Heimaey 1973. Gosárið starfaði
hann sem lögregluþjónn í Eyjum,
en síðar við verslunarstörf í
Reykjavík.
Það var svo árið 1975 sem fjöl-
skyldan flutti aftur til Eyja, og
Sveinbjörn gerðist starfsmaður
hjá Vinnslustöðinni.
En hugurinn leitaði norður yfir
heiðar á ný og þau fluttu úr Eyjum
til Akureyrar 1978. Þar var heimili
þeirra upp frá því.
Gömlu félagarnir á BSO buðu
honum að gerast framkvæmda-
stjóri stöðvarinnar. Því starfi
gegndi hann af mikilli samvisku-
semi þar til starfsferli lauk.
Sveinbjörn var mikill fjöl-
skyldumaður og lagði mikla rækt
við heimilið. Áhugamál hans voru
brids og knattspyrna. Hann spil-
aði í fjölda ára með Bridgefélagi
Akureyrar og vann til margra
verðlauna. Hann var síðar gerður
að heiðursfélaga þess. Er hann
dvaldist í Eyjum spilaði hann
einnig með Bridgefélagi Vest-
mannaeyja.
Knattspyrnan var honum einnig
hugleikin. Það var ánægjulegt að
fara með honum á völlinn. Hann
sá fyrir leikfléttur sem oft gengu
upp hjá liðunum. Það kunni hann
vel að meta.
Bjarni sonur hans lék um árabil
með Iþróttafélaginu Þór á Akur-
eyri og fylgdist Sveinbjörn vel með
árangri hans. Þór naut oft krafta
hans og í mörg ár stjórnaði hann
getraunastarfsemi félagsins.
Sveinbjörn var dagfarsprúður
maður og einstakt snyrtimenni. Af
yfirvegun ræddi hann hlutina og
hallaði lítt á aðra.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að kynnast honum og
mannkostum hans. Erlu og fjöl-
skyldu færum við Elsa okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Minning
um góðan dreng er huggun harmi
gegn.
Sigurður Guðmundsson.
HARALDUR FREYR
ÞORVALDSSON
+ Haraldur Freyr
Þorvaldsson
fæddist á Siglufirði
15. febrúar 1936.
Hann lést á heimili
sínu hinn 1. ágúst
síðastliðinn og fór
útfor hans fram frá
Háteigskirkju 10.
ágúst.
Við félagarnir
þekktum Halla sem
pabba Valda vinar
okkar. En við þekktum
hann líka vegna þess
að hann hafði alltaf áhuga á því sem
við vorum að fást við hverju sinni.
Það skipti engu máli hvort það var
spark okkar í boltanum í yngri
flokkunum í KR, námið, starfið,
veiðidellan eða stelpurnar. Halli
hafði einfaldlega áhuga á að tala við
okkur og vita hvernig okkur vegn-
aði.
Við þekktum Halla líka sem gest-
gjafann á Víðimelnum en heimili
þeirra Stebbu hefur alltaf staðið
okkur opið og hjá þeim höfum við
alltaf verið jafn velkomnir. Við fé-
lagarnii- höfum báðir búið lengi er-
lendis og þótt langur tími líði á milli
heimsókna á Víðimelinn er samt
eins og við hefðum set-
ið þar við eldhúsborðið
deginum áður þegar
við bönkum uppá eftir
langa fjarvera.
Við þekktum Halla
sem besta vin Valda
sonar síns. Þær voru
ófáar siglingárnar sem
þeú’ feðgar fóru samai#
meðan Halli var ennþá
á sjónum. Þeir dyttuðu
að bflum fjölskyldunn-
ar og vinanna fyrir ut-
an bflskúrinn á Víði-
melnum. Síðari árin
unnu þeir við að
breyta og endurbæta sumarbústað
fjölskyldunnar við Þingvallavatn. í
okkar huga eru þeir þannig saman
sem einn maður, og það verður
erfitt að sætta sig við annað.
Við þekktum Halla sem mann-
inn sem síðastliðin sjö ár tókst ýs—
við vágestinn af þeim kjarki og því
þreki sem fáum er nokkurn tímann
gefið.
Með þessum orðum viljum við fá
að þakka fyrir að hafa þekkt Halla.
Stebbu, bræðrunum og öðrum ást-
vinum vottum við vh’ðingu okkar,
vináttu og samúð.
Gunnar Skúlason og Hlynur^^
Níels Grímsson.