Morgunblaðið - 20.08.1999, Qupperneq 40

>40 FÖSTUDAGUR 20. ÁGÚST 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sigríður Vil-
hjálmsdóttir
(Sísí) fæddist í
Rcykjavík 3. júní
1916. Hún Iést í
hjúkrunarhcimilinu
Sunnuhlíð að kveldi
12. ágúst síðastlið-
ins. Sigríður var
dóttir hjónanna
Þórdísar Þorsteins-
dóttur frá Reykjum
v' á Skeiðum, f. 14.9.
1878, d. 22.10. 1963,
og Villyálms Vig-
fússonar, sjómanns
og verkamanns í
Reykjavík, f. 26.10. 1878, d.
11.2. 1942. Þau eignuðust níu
börn en upp komust sex og var
Sigríður næstyngst. Þau voru í
aldursröð: Vilhelmína Þórdís, f.
16.6. 1905, d. 31.7. 1995, gift
Sigtryggi Eiríkssyni, f. 16.11.
1904, d. 18.7. 1985 í Reykjavík;
Ingiríður, f. 14.11. 1906, ekkja
búsett í Kópavogi gift Salberg
Guðmundssyni, f 26.6. 1912, d.
31.8. 1952, Suðureyri, Súganda-
firði; Valgerður Eva, f. 23.6.
1912, d. 15.10. 1975, gift Eyþóri
Gunnarssyni, f. 28.2. 1908, d.
25.8. 1969, Reylqavík; Svanlaug
Rósa, f. 8.10. 1914, ekkja, gift
Sigurði F. Ólafssyni, f. 15.8.
1913, d. 21.5. 1976, Reykjavík;
Ingvar Þorsteinn, f. 5.11. 1918,
rakari, d. 21.9. 1988, Reykjavik,
kvæntur Sigrúnu Sigurgeirs-
dóttur, f. 15.7. 1926. í kjölfar
spönsku veikinnar 1918 var Sig-
ríður tekin í fóstur af hjónunum
Ólafi G. Eyjólfssyni frá Flatey á
'*cl Breiðafirði, fyrsta skólastjóra
Verslunarskóla íslands og
heildsala í Reykjavík, f. 29.6.
1874, d. 19.10.1938 í Reykjavík,
og Jóninu Ragnheiði Magnús-
dóttur frá Grund í Eyjafirði, f.
31.5. 1877, d. 8.10.
1945. Dóttir Ólafs og
Jónínu var Sigurborg
Ó. Lindsay, hár-
greiðslumeistari, f.
2.3. 1905, d. 28.4.
1967, eiginmaður
John Lindsay, heild-
sali í Reylqavík, f.
8.3. 1893, d. 30.6.
1967. Fóstursonur
Ólafs og Jónínu var
ennfremur Pétur
Pétursson, stýrimað-
ur, f. 23.6. 1910, d.
20.12. 1976.
Sigríður giftist
23.7. 1940 Einari Guðmundi Ein-
arssyni Sæmundsen, f. 18. sept-
ember 1917 á Þjótanda í Árnes-
sýslu, skógfræðingi, skógarverði
á S-Vesturlandi og fram-
kvæmdastjóra Skógræktarfélags
Rvík., d. 15. febrúar 1969. For-
eldrar hans voru Einar Einars-
son Sæmundsen, skógarvörður,
f. 7.10. 1885 á Hrafnabjörgum í
Jökulsárhlíð, d. 16.10. 1953, og
kona hans Guðrún Sigfríður
Guðmundsdóttir, húsmóðir. f.
14.9. 1886 á Nautabúi í Skaga-
firði, d. 15.8. 1972. Börn Sigríðar
og Einars eru: 1) Einar, f. 5.3.
1941, landslagsarkitekt i Kópa-
vogi, kvæntur Helgu Ásgeirs-
dóttur, hjúkrunarfræðingi, f.
4.3. 1942. Þeirra börn; a) Einar
Ásgeir, f. 20.10. 1967. b) Þor-
valdur, f. 22.2. 1972, sambýlis-
kona Arna Hrönn Aradóttir, f.
2.6. 1975. c) Signý, f. 1.2. 1974.
d) Sólrún, f. 2.6. 1975, hennar
sonur Patrekur Einar, f. 16.10.
1994, hans faðir Jón Páll Finn-
bogason, f. 30.1. 1973. 2) Ólafur
Guðmundur, f. 9.1. 1943, skóg-
fræðingur, Kópavogi, kvæntur
Guðríði Þorsteinsdóttur, hjúkr-
unarfræðingi, f. 4.12. 1948.
Þeirra börn; a) Guðmundur
Tryggvi, f. 11.7. 1970, hans
sonur Marinó Óli, f. 2.2. 1992,
móðir hans Þórunn Björg Mar-
inósdóttir, f. 23.11. 1971. b)
Guðbjörg, f. 30.4. 1973. c)
Heiða Steinunn, f. 3.7. 1978. d)
Eygló, f. 18.8. 1981. 3) Vil-
hjálmur, f. 6.4. 1947, fasteigna-
sali í Kópavogi, kvæntur Sigur-
björgu Magnúsdóttur tækni-
teiknara, f. 22.4. 1943. Þeirra
dætur; a) Sigríður, f. 22.12.
1977, unnusti Martin Nordli, f.
6.11. 1972, þeirra dóttir Sólvör
Isolde, f. 11.4. 1999. b) Jónína
Björk, f. 28.7. 1980. c) Sóley
Ösp, f. 2.9. 1983. Fósturdóttir
Vilhjálms og dóttir Sigurbjarg-
ar er Andrea Arna Gunnars-
dóttir, f. 10.12. 1963, gift Birni
Steingrímssyni, f. 6.11. 1962,
þeirra börn eru Hlynur, f. 11.8.
1985; Bjarki Már, f. 9.2. 1989,
og Harpa, f. 19.4. 1992. 4)
Jónína Guðrún, skrifstofumað-
ur, f. 17.5.1948, Kópavogi, gift
Óla K. Ásgeirssyni, bifvéla-
virkja, f. 3.4. 1944. Þeirra
börn; a) Sigríður, f. 29.9. 1970.
b) Ásrún, f. 25.3. 1973, sambýl-
ismaður Kristján Þór Finnsson,
þeirra sonur óskírður, f. 11.8.
1999. c) Einar Óli, f. 10.10.
1982.
Að lokinni gagnfræðaskóla-
göngu lærði Sigríður hár-
greiðsluiðn hjá Sigurborgu
fóstursystur sinni á hár-
greiðslustofu hennar, Edinu, í
Pósthússtræti. Hún stundaði
lengi hársnyrtingu heima jafn-
framt húsmóðurstarfi. Sigríður
og Einar bjuggu fyrstu búskap-
arár sín á Vöglum í Fnjóskadal,
en Einar var þar skógarvörður
til 1947. Árið 1950 fluttu þau í
Kópavog og var þar heimili
þeirra á Nýbýlavegi 3, síðar
Birkigrund 9B. Siðan 1988
dvaldi Sigríður í hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð í Kópa-
vogi.
Utför Sigríðar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
SIGRIÐUR
> VILHJÁLMSDÓTTIR
Vertu sæl, systir, -
yndi og líf
þeim garði sem þú gistir.
Systkin víðs vegar
minnast þín,
og ljós og ioft þig tregar.
Móðir Guðs man þér
nafnið þitt
^ og lífs og yndis ann þér.
Lítill vænglami
flýgurnú
í nýjum geislahami.
(Þorsteinn Valdimarsson)
Nú er afi loksins búinn að sækja
elsku ömmu mína, hana Sísí. Ég græt
af sorg í eigingimi minni að vilja hafa
hana áiiram héma hjá okkur, en af
gleði í von minni og trú að þau afi fái
loksins að sitja saman aftur, í eilífð-
inni, 30 árum síðar. Amma Sísí var
mér góð eins og öllum öðrum, var
æðrulaus í veikindum sínum og þolin-
móð gagnvart samferðafólki, lífinu og
tilverunni. Oft fór maður í heimsókn
niður á Nýbýlaveginn til ömmu.
Horfði út um gluggann á gamlárs-
•Vkvöld á alla kertalogana uppi í Foss-
vogskirkjugarði, fannst ótrúlegt hvað
henni þótti lítið mál að vera alltaf að
mæla blóðsykurinn, átti sígarettur til
að bjóða á tyllidögum og kunni að
meta góðan mat. Alltaf var stutt í
brosið hjá ömmu, alveg fram á síðasta
dag. Þegar amma fór í Sunnuhlíð
vegna veikinda missti ég hálfpartinn
persónulegt samband við hana, hún
varð allt í einu áhorfandi en kom
reglulega í heimsókn til bama sinna.
Mikið höfðum við því báðar gott og
gaman af því er ég fór að vinna á
Sunnuhlíð eitt sumar, á deildinni
• Jfciennar ömmu. Þá kynntist ég henni
upp á nýtt, og hún mér. Amma Sísí
var þakklát kona og dáðist ég að því
hve þolinmóð hún var í 11 ára sjúkra-
legu sinni á Sunnuhlíð, þótt henni hafi
nú samt stundum þótt nóg komið og
vildi í aðra röndina losna úr viðjum
líkamans sem hefti hana við rúmið.
Ég þakka ömmu Sísí samfylgdina.
m Blessuð sé minning hennar.
Sigríður Óladóttir (Sirra).
Við viljum hér í nokkrum orðum
minnast ömmu okkar Sigríðar Vil-
hjálmsdóttur. Við ólumst upp við mik-
il samskipti við ömmu Sísí, bjuggum
m.a. um tíma undir sama þaki. Oft var
margt um manninn á Nýbýlavegi 3 og
fyrirferðin á okkur systkinunum var
talsverð. Þessu öllu saman tók amma
Sísí af mikilli þolinmæði og jafnaðar-
geði, ekki minnumst við hennar öðru-
vísi en glaðlyndri. Á okkar yngri árum
áttum við margar góðar stundir með
Sísí, en hún var mjög söngelsk, söng
oft með okkur og spilaði á píanó.
Einnig hafði hún gaman af því að lesa
fyrir okkur.
Lengi vel eftir að amma Sísí fór á
Sunnuhlíð leið varla sá sunnudagur
eða annar tyllidagur að hún kæmi
ekki í heimsókn á torfuna. Þessar
heimsóknir hennar þar sem allir litu
inn, ræddu málin og þáðu kaffi eru
meðal annars grunnurinn af þeim
sterku fjölskylduböndum sem við
njótum í dag. Amma Sísí skilur eftir
sig margar góðar minningar og viljum
við þakka henni samfylgdina, megi
hún hvíla í friði.
Guðmundur, Guðbjörg,
Heiða og Eygló.
Þegar birtan tekur að hörfa undan
rökkrinu virðist sem aldrei áður hafi
verið jafn dimmt. Á þannig kvöldi
kvaddi amma mín. Hún var falleg
kona, hún amma, og hlátur og bros
hennar kom þaðan sem einlægnin býr.
Það gladdi mig alveg ólýsanlega
þegar hún kom í skím dóttur minnar,
hún gat nú ekki látið það fram hjá sér
fara þótt það væri ekki auðvelt fyrir
hana að fara á milli staða. Þó að ég
hafi oft komið í heimsókn til ömmu í
Sunnuhlíð, þar sem veggina í herberg-
inu prýddu myndir af ijölskyldunni,
man ég líka þá ömmu sem spilaði plöt-
ur fyrir okkur krakkana, leyfði okkur
að spiia á píanóið sitt og Ijósakrónan
hennar var örugglega úr ekta
demöntum og í hverri skúffu í ævin-
týraskápnum hennar átti hún fjársjóð
í huga mínum. Hún fylgdist alla tíð
mjög vel með öllu sem gerðist í kring-
um sig enda sýndi hún áhugamálum
og fyrirætlunum okkar allra áhuga.
Ég fékk stundum skilaboð um að í út-
varpinu væri góður þáttur sem mér
þætti örugglega gaman að. Amma
mín mundi líka allt mögulegt og ég
veit að hún fylgist jafnvel betur með
okkur núna en áður. Ég vil þakka
henni hlátur hennar, bros og um-
hyggju.
Fótspor fylgja
raisdjúpum troðningi
stundum hikandi, leitandi.
Pollar hafa
safnast fyrir í hælforunum
og spegla fólrauðan himininn;
mót hinu óendanlega austri
fylgja fótspor
misdjúpum troðningi.
(S.V.)
Sigríður Vilhjálmsdóttir og
Sólvör Isolde.
Þegar þú áttir enn þá heima í Birki-
grundinni, niðri í kjallara hjá okkur,
dvöldum við mörgum stundum hjá
þér. Við vorum ekki nema fimm og
átta ára þegar þú svo fórst í Sunnu-
hlíð. Manstu samt eftir hvað við syst-
umar rifumst um að fá að sofa niðri
hjá þér því að mamma vildi ekki að við
værum báðar í einu því að þá yrði of
mikill hávaði í okkur? Svo gátum við
setið stundunum saman og skoðað all-
ar jólaplöturnar þínar, það vora svo
litríkar myndir utan á þeim og líka
spennandi bækumar sem þú hafðir
alltaf í neðstu kommóðuskúffunni
þinni, þær voru svo spennandi þótt við
hefðum lesið þær hundrað sinnum áð-
ur. Aldrei misstir þú þolimæðina við
okkur þótt við sætum saman systurn-
ar fyrir framan píanóið þitt og
glömruðum eins og villtir hundar. En
hápunkturinn var þegar við máttum
kíkja inn í geymsluna hjá þér, amma,
hún var samt bara full af kústum og
pokum en samt sem áður gátum við
ímyndað okkur að þar væri að finna
fjársjóði og ævintýri. íbúðin þín var
öll full af leyndardómum og við gátum
setið tímunum saman og spurt spum-
inga um heima og geima. Þegar við
lékum okkur úti á hlaðinu var okkur
stundum litið til eldhúsgluggans þíns.
Á honum var spegill svo þú gast fylgst
með mannaferðum að húsinu þínu og
þar sáum við þig alltaf sitja inni í eld-
húsi og fylgjast með leikjum okkar og
svo komum við hlaupandi og þá brost-
irðu til okkar, það varstu einna best í
að gera, að brosa. Svo fórstu í Sunnu-
hlíð og þá fyrst gátum við ekki bara
hlaupið niður stigann til að heimsækja
þig en þá fengum við systumar í stað-
inn að keyra þig í hjólastólnum þinum,
manstu. Við sáum aldrei fram fyrir
okkur því við voram svo litlar en önn-
ur var alltaf til hliðar við stólinn og
vísaði veginn.
Elsku amma okkar, núna ertu loks-
ins komin þangað sem þú þráðir svo
heitt að fara, til hans afa okkar. En
undarlegast er að við eigum ekki eftir
að hitta þig og njóta nærveru þinnar
hér á þessu jarðröd. Einn daginn
komum við til þín og þú getur kynnt
okkur fyrir honum afa í eigin persónu,
afa sem við gátum aldrei kynnst,
pabba hans pabba. Við vitum samt að
þú átt eftir að fylgjast með okkur
þangað til við komum til ykkar, alveg
eins og þú gerðir þegar við vorum litl-
ar, í speglinum heima.
Minningin um þig mun ávallt eiga
stað í hjarta okkar.
Jónína Björk og Sóley
Ösp Vilhjálmsdætur.
Ég var staddur í Vaglaskógi þegar
ég fékk fréttina um að amma Sísí væri
dáin. Fyrr um kvöldið hafði ég farið í
gönguferð um skóginn. Skógurinn var
þykkur, ilmandi og gróskumikill, fugl-
arnir sungu og fegurðin var allt um
kring. Ég hugsaði til ömmu og afa
sem á Vöglum í Fnjóskadal höfðu
byrjað sinn búskap fyrir tæpum sex-
tíu áram. Mínar minningar um ömmu
Sísí hafa alltaf verið tengdar henni í
faðmi stóra fjölskyldunnar sinnar en
þetta kvöld í skóginum fann ég sterkt
fyrir þeim báðum í huganum, ömmu
og afa saman.
Ég minnist Ömmu Sisíar fyrir ótrú-
legt æðraleysi hennar í veikindunum,
léttleika og hæfileikann til að sjá
spaugilegu hliðarnar á tilverunni.
Þessir sterku kostir ömmu hjálpuðu
henni við að fást við veikindi sín en
reyndust okkur í fjötskyldunni jafn
mikill styrkur.
Elsku amma mín, hvíldu í friði.
Þakka þér fyrir allar fallegu minning-
arnar sem við eigum. Eftir gönguferð-
ina í skóginum veit ég hvar þú ert.
Einar Ásgeir.
Við lát Sigríðar Vilhjálmsdóttur eða
Sísíar eins og hún var alltaf kölluð
koma upp í hugann margar minningar
og minningabrot. Efst í huga er þakk-
læti fyrir að hafa kynnst og átt sam-
leið með jafn vandaðri og heilsteyptri
manneskju og Sísi var.
Ég átti því láni að fagna að alast
upp í faðmi stóríjölskyldunnar í bestu
merkingu þess orðs. Systkinin Guð-
rún Einarsdóttir, móðir mín, og Einar
Sæmundsen fengu sér lóðir í Foss-
vogsdalnum, og með samstilltu átaki
makanna Lofts Einarsson og Sísíar
risu húsin tvö, Nýbýlavegur 3 og 5, í
„holtinu" Kópavogsmegin. Á þessum
árum var Fossvogsdalurinn nánast
landbúnaðarsvæði. Stór bú vora rekin
í næsta nágrenni, Lundur, Snæland
og Ástún, og „nýbýlin“ tvö höfðu sín
tún, hesthús og garða. I þessu um-
hverfi ólumst við upp frændsystkinin
fjögur og við bræðumir þrír sem ein
stór fjölskylda.
Það var mikið áfall þegar faðir minn
féll frá 1954. Enn og aftur reyndi á
samhug og samheldni fjölskyldnanna
að láta allt ganga upp, og þar var Sísí
ávallt til staðar, róleg, yfirveguð og
traust. Húsin tvö vora sem eitt heimili
og eftir að amma okkar Guðrún Guð-
mundsdóttir og seinna frændi okkar
Þorsteinn Valdimarsson fluttu á „býl-
ið“ gat verið mikið að gera og margt
að huga að í þessari tólf manna fjöl-
skyldu. Með þessu fyrirkomulagi
eignuðumst við bræðurnir tvær
mömmur sem hægt var að leita til og
varð ég aldrei var við að gerður væri
greinarmunur á frændsystkinunum
bömum Sísíar og okkur. Sem böm og
unglingar gátum við ávallt leitað til
Sísíar, sem hafði þann hæfileika að
geta hlustað og við vissum að við átt-
um trúnað hennar.
Sigríður missti mann sinn Einar í
hörmulegu bílslysi 1969. Þar slasaðist
hún sjálf illa og háði það henni æ síð-
an. Lengi vel bjó Sísí á „torfunni" sem
nú var farið að kalla eftir að bömin
höfðu byggt á túnunum neðan við
gömlu húsin. Amma Sísí og amma
Dúna vora alla tíð óvenju samrýndar
og nánar og gegndu veigamiklu lykil-
hlutverki í pössun og uppeldi barna-
bamanna. Átti það jafnt við þau sem
bjuggu á torfunni og hin sem áttu
lengra að en dvöldu langdvölum í
þessu sérstæða stórfjölskyldusamfé-
lagi þar sem væntumþykja og sam-
staða var jafn sjálfsagt mál og lífið
sjálft.
Eftir að heilsan fór að gefa sig
dvaldi Sísí í Sunnuhlíð; síðustu árin
meira og minna bundin við rúm og
þjólastól. Æðraleysi Sísíar í langvinn-
um og erfiðum veikindum var okkur
hinum fyrirmynd. Andlegri heilsu hélt
Sísí fram á síðasta augnablik. Hún
fylgdist með öllu sem gerðist í stór-
fjölskyldunni, hvar bamabömin og
frændsystkinin flæktust um heiminn í
námi og störfum. Hún fylgdist einnig
náið með fréttum, bæði heima og er-
lendis, og gat upplýst okkur sem
yngri vorum ítarlega um menn og
málefni sem fór framhjá okkur í dag-
lega amstrinu.
Við leiðarlok viljum við bræðumir
og fjölskyldur okkar þakka þér sam-
fylgdina elsku Sísí mín, hvíl þú í friði.
Jdn Loftsson.
Ég kynntist Sísí og manni hennar,
Einari, árið 1953, er ég og konan mín
tilvonandi vorum að undirbúa brúð-
kaup okkar. Halla, nú konan mín, er
systurdóttir Sísíar, og því náskyld
henni. Hafði hún á yngri áram dvalið
nokkur sumur hjá þeim hjónum, er
þau bjuggu á Vöglum í Vaglaskógi,
Einar var þá skógarvörður þar. Minn-
ist Halla alltaf þeirra sumra með
gleði, þar sem þau hjón sýndu henni
mikla ástúð og hlýju. Aðalstarf henn-
ar þar var að gæta tveggja sona
þeirra, svo og að taka til hendinni við
það sem til féll, eins og að reka kýmar
og gefa hænsnunum. Hún var sem sé
„í sveit“ hjá Sísí og Einari. En, sem
sé, eitt kvöld sumarið 1953 var farið
með mig á fund þeirra hjóna á Ný-
býlavegi 5, Kópavogi, en þar bjuggu
þau um tíma meðan verið var að klára
hús þeirra á Nýbýlavegi 3. Á Nýbýla-
vegi 5 bjó þá Guðrún, „Dúna“, systir
Einars, ásamt manni sínum Lofti Ein-
arssyni. Loftur var húsasmíðameist-
ari og byggði bæði húsin, fyrst nr. 5
fyrir sig og sína og svo nr. 3 fyrir Ein-
ar og Sísí. Dó Loftur fyrir aldur fram
1954. Þar var góður maður kallaður
allt of snemma frá ungri konu og
börnum.
Konan mín tilvonandi hafði haft
nasasjón af því, að Einar ætlaði sér að
innrétta litla íbúð í kjallara nýja húss-
ins og mögulegt væri, að fá hana
leigða. Erfitt var mjög á þeim tíma, að
fá leigt húsnæði, svo nú varð að reyna
á frændsemi og velvild þeirra hjóna,
tjalda sínu besta hvað framkomu og
háttvísi snerti og reyna að „sjarmera"
þau hjón til að leigja okkur. Þetta var
í fyrsta skipti, sem ég sá þau hjón og
þau mig, - en mér var strax tekið eins
og einum úr fjölskyldunni og leið mér
vel í þeirra návist, góðvildin og gæsk-
an „sveif þar yfir vötnunum". Erindi
okkar var tekið það vel, að við áttum
von á þaki yfir höfuðið strax og lokið
væri við íbúðina, en það gæti dregist
fram á vetur. Fannst okkur ekkert
mál að fresta giftingunni til þess tíma,
er við gætum flutt inn. Ekld vildum
við missa af þessari íbúð, en ekki bara
íbúðinni einni, heldur líka samvista við
þau góðu hjón í náinni framtíð. Hinn
19. desember 1953 voram við Halla
„pússuð saman" og fluttum á Nýbýla-
veg 3 til Sísíar og Einars. Þau hjón
lögðu sig í framkróka til þess, að allt
væri sem þægilegast og best fyrir
okkur þarna hjá þeim, og t.d. bjó Sísí
persónulega um hjónarúm okkar fyrir
brúðkaupsnóttina. Ég er viss um, að
umhyggja og hlýjar hugsanir Sísíar
við þær framkvæmdir hafa á sinn hátt
verkað til blessunar í hjónabandi okk-
ar, sem hefur verið farsælt í rúm 40
ár. Þannig var byrjunin á sönnum vin;
skap okkar Höllu, Sísíar og Einars. í
sjö ár bjuggum við hjá þeim í hlýlegu
kjallaraíbúðinni og þar á staðnum
fæddist elsti sonur okkar, Óskar. Eft-
ir því, sem ég best veit, er hann eina
bamið, sem hefur fæðst í því húsi,
a.m.k. enn, sem komið er. Ekki veit ég
annað, en að það hafi orðið honum til
góðs. Það var árið 1957, en ári eftir að
við giftum okkur eignuðumst við okk-
ar fyrsta bam, Þórdísi. Sísí og Einar
voru okkur sem aðrir foreldrar þessi
ár og í réttu framhaldi af því voru þau